Ervaringen ADD

Hallo lieve mensen,
Mijn eerste maal hier op het forum. Ik zou jullie hee graag mijn verhaal doen en ervaringen delen met anderen.

Ik ben een jonge meid van 20, en ben 4 maand geleden gediagnosticeerd met ADD.

Pfieuw, waar moet ik beginnen?
Al mijn hele leven loop ik tegen heel wat dingen aan, ik ben zéér emotioneel, m'n hele leven al te kampen met enorme concentratieproblematiek, alles wat ik ondernam in het leven mislukte, had veel problemen thuis: mijn ouders zagen mij als een "lui, ongeintereseerd kind" die niets kon en niets wilde ondernemen in het leven, ik heb het gevoel altijd al anders gedacht te hebben dan anderen, voel heel gemakkelijk stemmingen van anderen aan, studies liepen in het honderd, veel ruzie met anderen, voelde me altijd onbegrepen, plannen was voor mij een hel, linken leggen en logisch nadenken lukte al helemaal niet, mensen onderbreken middenin hun verhaal (terwijl dit helemaal mijn bedoeling niet was/is), talloze stages gelopen waarbij ik telkens onvoldoende scoorde - hoewel ik mij meer dan 100% voor inzette, het was nooit goed genoeg. Kreeg altijd maar de commentaar van anderen dat ik "meer kan maar het komt er niet uit" , terwijl ik eigenlijk het beste van mezelf gaf, tot op vandaag wordt ik erg moeilijk aanvaard in groep doordat ik erg chaotisch ben, soms dingen door elkaar zeg (en niet iedereen kan hiermee om, ik neem niemand iets kwalijk), jobs verliezen, helemaal niet assertief voor mezelf opkomen (anderen commanderen me altijd) en ik kan hier zo nog 10 jaar mee doorgaan

Tot ik 3 jaar geleden een enorme klap in mijn gezicht kreeg, en helaas te kampen kreeg met een depressie. Ik wist niet wat me overkwam. Ik had me nog nooit zo gevoeld, en begreep niet waar het vandaan kwam.
Maanden slopen voorbij, en uiteindelijk trok ik mezelf naarboven. Al enkele keren bij de huisarts gelopen en mijn klachten uitgelegd, wat bleek dat ik te kampen had met angsten, (veel) innerlijke onrust, hyperventilatie en depressies. (Toen nog niet gedacht aan ADD)
Die schreef mij Escitalopram voor. Ik heb deze medicijnen 6-7 maand genomen.
Ik was volledig afgevlakt, kende geen gevoelens meer (libido lag onder het vriespunt, wat ook weer niet fijn was voor mijn vriend) en op een dag besloot ik om zelf hulp te zoeken.
Want ik wist helemaal niet wat me overkwam en waarom ik me zo voelde. Had geen idee wat het zou zijn..

Steun van mijn ouders kreeg ik ook niet, want volgens hen was het gewoon mijn "karakter".

Ik maakte een afspraak met een neuroloog, die overliep samen met mij een vragenlijst. Na enkele vragen wist de man genoeg. Hij verwees me door naar een psycholoog die gespecialiseerd is in ADD/ADHD. Ik heb asap een afspraak gemaakt om een officiele test af te leggen.

En uiteraard, op en top ADD'ertje!

Ik heb gehuild bij deze man, gehuild als een klein kind. Eindelijk vielen alle puzzelstukken in elkaar. Iemand die me voor het eerst écht begreep en weet wat écht in mijn hoofd omgaat.

De angsten, depressies etc heb ik door de jaren heen zelf ontwikkeld door dat alles wat ik uitprobeerde, ondernam,.. allemaal mislukt zijn en mijn hele leven te moeten aanhoren dat "ik een nietsnut" ben etc etc..

Ik ben in die periode, toen ik de diagnose kreeg, op straat gegooid geweest van mijn ouderlijke thuis. (Omdat ik me vergist had van uren om naar de rijschool te gaan.. )
Dit, dit was voor hen de druppel.
Ik heb van de ene dag op de andere samen met m'n vriend een appartement gezocht, en gevonden. Ik kon niet anders.. Zelf men ouders hadden genoeg van me
Ik werd van de ene situatie in de andere gesmeten, en ben verhuist, stijf van de angsten (niet weten wat er nu zal gebeuren, zal ik dit ooit wel aankunnen?) Ik was even weer het pad kwijt. Compleet.

We zijn dan maar verhuist, en ik ben mezelf stilletjes aan beginnen terugvinden. Ik durf het luidop te schreeuwen, maar : Ik heb een pracht van een vriend die dag en nacht voor me klaar staat, hij is de kalmte zelf en heeft een hart van goud.
Alles viel geleidelijk aan terug op zijn plaats.
En voel me terug goed, althans, meestal toch

Ik gebruik nu Ritalin 2x10 mg per dag. Ik voel me er heel goed bij, er gaat opnieuw een wereld voor me open.
De band met mijn ouders is ook terug goed, er werd veel duidelijk voor hen ook.
Ik heb mijn vorige job moeten opgeven omdat ik de stress niet aankon en mezelf alleen maar meer kwaad dan goed mee deed. Ik heb besloten om het nu wat rustiger aan te doen, meer rust voor mezelf en voor mijn lichaam. Stress is namelijk een echte killer voor mij.

Ik ben nog onder begeleiding bij de psycholoog, mijn vriend gaat altijd mee om te luisteren en zelf te vertellen hoe hij het samenwonen met mij beleefd

Ik heb te kampen met een zeer slecht zelfbeeld, minderwaardigheidscomplex, zeer veel innerlijke stress en gewoon heel erg onzeker over alles in het leven. Ik werk hier nu aan.

Ik heb al (sinds we alleen wonen, nu een 4-tal maanden) geen depressieve gevoelens meer gehad, of in mindere mate. Waar ik wel last van heb is : Wanneer er iets zeer onverwacht gebeurd in mijn leven, of iemand heeft iets erg gemeen gezegd tegen mij, of er gebeurd een grote verandering,.. kan ik me plots weer angstig gaan voelen, en terug helemaal niet goed in mijn vel. Waar ik vooral angstig om ben is dat ik onvoldoende zal kunnen meewerken in de maatschapij, dat ik de druk van het dagelijkse leven niet meer zal aankunnen. Naja, ik weet nu waar het vandaan komt, en probeer iedere dag opnieuw aan mezelf te werken. Hoewel het zeker niet gemakkelijk is.


Zijn hier nog anderen die eventueel hun ADD/ADHD ervaringen willen wisselen?
En hoe reageren jullie op de medicijnen?


Sorry voor het chaotische verhaal! Ik heb hartstikke mijn best gedaan, een verhaal schrijven is op zich ook al een erg moeilijke taak voor me (En dan moet ik vooral opletten dat ik niet van de hak op de tak spring)

Bericht

Hannoa schreef: ↑

16-08-2017 02:07

Waarom heb je ritalin ervoor gekregen? bij mij is dit nooit ter sprake gekomen. AD heb ik wel gekregen maar mee gestopt om dezelfde reden, te veel afvlakking wat ik uiteindelijk niet als de oplossing zag.

Omdat ritalin bijna bij 90% van de patienten voorgeschreven wordt.. Heb gehoord dat ze AD voorschrijven als je er relatief niet zo'n last van hebt. Sommigen kunnen eenmaal erg moeilijk leven zonder medicijnen. Ik heb er erg veel baat bij.

sweetandsalty schreef: ↑

16-08-2017 02:12

Heel herkenbaar behalve de problemen met ouders gelukkig!
Er gaat inderdaad een wereld voor je open met Ritalin maar bij mij vlakte ik enorm af na lang gebruik dus ps daarvoor op.

Ook van de depressies en angsten ?
Wel, als ik ritalin heb genomen, en krijg m'n rebound, kan ik soms ook erg apathisch zijn tot zelf lusteloos toe

shala91 schreef: ↑

16-08-2017 06:51

Ik heb een hele tijd ritalin 'vast' geslikt, 6x10 mg, maar tegenwoordig slik ik het 'naar behoefte', want daar voel ik me beter bij.

Mijn omgeving heeft liever dat ik het wel neem, maar ik ben na 25 jaar zo gewend aan de chaos in mijn hoofd dat ik het raar vind als dat er niet is.

Ik heb ook al 20 jaar de chaos in mijn hoofd, maar het is zo erg dat ik soms hartstikke gek wordt van mezelf.
Het is echt lastig leven, en ik ben zo dankbaar dat deze pilletjes bestaan.

RedBaron schreef: ↑

16-08-2017 09:33

Ik heb ook zo'n chaos in mijn hoofd. Stemmingswisselingen, angstklachten, licht depressieve klachten, vergeetachtig, moeite met op tijd komen, sneller praten dan ik denk en van hak op de tak tijdens een verhaal vertellen, piekeren, innerlijke onrust en ga zo maar door.

Ik kreeg een doorverwijzing voor een adhd/add test, maar gezien een hoop onverwerkte problematiek door onstabiele jeugd en alles wat daarbij kwam, wat nog steeds aanwezig is op volwassen leeftijd ben ik nu meer op zoek naar hoe ik daarmee kan omgaan. De aandacht gaat daar dan ook naar uit.

Ik ben pas 1 keer geweest voor een intake en het zou natuurlijk ook maar zo kunnen zijn dat ik dit ben gaan ontwikkelen door de negatieve ontwikkeling van jeugd naar volwassene. Misschien dat het er zelfs los van staat.

Dus ik heb aangegeven dat ik het zowieso t.z.t. uitgezocht wil hebben, maar het heeft nog even niet de prioriteit.

Hoi Redbaron,
Fijn dat je ook je verhaal deelt.
Ik moet eerlijk zeggen, mijn jeugd was ook niet altijd rozengeur en manenschijn. Heb veel dingen gezien als kind, alsnog meer aangevoeld.
Eigenlijk heb ik me altijd verwaarloosd gevoeld. Ik heb een jonger broertje, en al de aandacht ging m'n hele leven naar hem, want tja, hij was geen lastpost, hij was schattig, klein en helemaal geen problemen mee (!)
Ik was heel erg bang van mijn ouders, mijn ouders wisten meteen altijd alles van me. Een geheim bewaren? Dat kon ik niet want voor ik het wist hadden ze men mobieltje al vast en lazen ze alles mee, met de gevolgen van dien
Heb indertijd ook nog eens blauw gezeten, heb wel t'een en het ander te verduren gekregen.

Maar, ze behandelden mij volgens mij zo omdat ik gewoon "anders" was dan men broertje. Ik werd nooit begrepen, en als ik vertelde dat ik niet goed in mijn vel zat, begonnen ze meteen weer te schelden, roepen, en te zeggen dat ik helemaal geen reden had om angstig/depressief te zijn!

Ik heb hiervoor ook bij de psych gelopen, die zegt dat de gevoelens die ik nu ervaar deels ook door onverwerkte gebeurtenissen zijn van in mijn verleden.

Ikzelf ben er wel van overtuigd dat de ADD hier ook een zéér grote rol in speelt.

Hoe ga jij hiermee om?

misstwix schreef: ↑

16-08-2017 12:00

Ik heb al 13 jaar de diagnose ADD met ASS. Werd ook rond m'n 24e pas gediagnostiseerd terwijl ik mijn hele leven al problemen had met contact en concentratie en overzicht houden en impulsief zijn.
Op de basisschool viel ik niet echt op buiten dat ik heel stil en dromerig was. Ze hadden geen last van me en doordat er toen nog goede structuur in de klas was en elke dag dezelfde kinderen bleven mijn cijfers ook gewoon goed.
Wel wisselde ik constant van hobbys en sportclubs en van vriendinnen en kon mijn kamer ook nooit opgeruimd houden. Op de middelbare school begonnen pas de echte problemen ik had Havo advies maar haalde heel veel onvoldoendes omdat ik het gewoon niet aan kon qua concentratie planning en alles. Ik bleef in de 1e bijna zitten maar mocht toen naar een speciale klas waar minder kinderen in zaten die allemaal extra hulp nodig hadden en in de 3e bleef ik echt zitten en ook weer in de 4e.
Nog steeds werd ik niet getest en zagen ze niet waar het aan lag. M'n ouders zeiden dat ik gewoon niet genoeg m'n best deed en m'n leraren zeiden ook het zit er wel in maar komt er niet uit en ze is veel te snel afgeleid etc.
Ik kreeg op m'n 16e depressieve klachten over mezelf had geen eigenwaarde meer en ging toen extreme aandacht zoeken van jongens en ging om met verkeerde types vrienden en begon vaker te spijbelen en nog meer gedrag dat echt niet kan. Ook kreeg ik een eetstoornis.
Ik moest naar een psycholoog maar zelfs die ontdekte niet wat er scheelde en zei dat ik extreem onzeker was en depressief. Heb na een tijdje gedaan of alles weer goed ging met me om van die gesprekken af te zijn.
Ik bleef echter van binnen me zo voelen en ook op de hbo ben ik 3 keer gewisseld van opleiding en kreeg constant te horen op stages dat ik niet voldeed en dingen niet zag en te weinig intuïtief nam.
Toen ik daarna ook nog angsten kreeg ben ik bij de ggz terecht gekomen en kreeg ik pas de diagnose ASS met ADD
Heb een paar jaar ritalin geslikt dat goed werkte alleen ik las er enge dingen over en omdat het chemisch is wilde ik het niet meer slikken. Ben ermee gestopt maar heb nu nog steeds klachten van ASS en ADD thuis in m'n relaties en op mijn werk. Wilde dat er een medicijn bestond dat niet chemisch was en toch even goed hielp.

Ach meid, wat vervelend voor je! Gelukkig heb je nu de juiste diagnose gekregen, en kan je je volledig concentreren op de "genezing".
Ook al is het een lange weg..
wat voor angsten had je precies? Wat ik heb is controle verlies en angst voor de maatschapij

misstwix schreef: ↑

16-08-2017 22:39

Ja ik heb dus ook controleverlies angst en angst voor enge ziektes als ik iets voel of zie aan m'n lichaam denk ik gelijk t ergste en van die gedachtes wordt ik dan nog banger waardoor de klachten waarschijnlijk ook nog toenemen.
Sinds ik weet dat ik verkeerd denk probeer ik mezelf constant gerust te stellen en positief te denken maar het blijft toch lastig voor me vooral als ik geen afleiding heb.
Iemand ervaring met een natuurlijke vorm van medicatie tegen ADD?

Inderdaad, heb ik ook. Angst voor ernstige ziektes had ik vroeger meer, daar heb ik vanaf moeten stappen. Wel altijd een angstig persoon geweest en sla gelijk altijd in paniek in bepaalde situaties.

Vandaag voel ik me echt kut. Niet depressief ofzo, maar gewoon heel erg lusteloos, onrustig vanbinnen, kribbig tegen me vriend, en wil me alleen maar terugtrekken. Was een hele drukke dag vandaag..

Ik denk er serieus over na om therapie te volgen bij mijn psych om oa een ander denkpatroon aan te kaarten, voel me hartstikke ellendig en helemaal niet lekker in mn vel.
Ik vertrek binnen 4 weken op reis, naar Indonesie (voor 3 weken).
Ik heb er al die tijd zo naar uitgekeken, nu verlang ik zelf even niet meer.

Hopelijk voel ik me snel weer beter. Nog iemand die ervaringen wilt uitwisselen?

En neen. Geen ervaringen met natuurlijke hulpmiddelen..

hondenmens schreef: ↑

17-08-2017 16:07

Ik heb ASS met trekken van ADD. Die trekken zijn wel duidelijk aanwezig. Mijn diagnose kreeg ik op mijn 20e. Concentratieproblemen. Al sinds de basisschool was ik erg dromerig en miste ik regelmatig informatie. Het kwam niet binnen of maar voor heel even. Bijvoorbeeld dingen die je voor een bepaalde les moest meenemen, een extra opdracht maken, spullen op school laten liggen. Al sinds groep 7 tot het eind van mijn opleiding had ik vaak ruzie met mijn ouders over huiswerk. Ik kon er zeer moeilijk aan beginnen, omdat ik er altijd tegenop zag. Mijn ouders vonden me destijds ook lui en ongeïnteresseerd. Ook met andere dingen. Zoals winkelen en type-les. Beiden vond ik niet leuk en mopperde vaak. Dat vonden mijn ouders ondankbaar. Want er waren zoveel kinderen die het wel willen, maar de kans niet krijgen. "Jij mag zoveel en geeft er niet om." Ik snapte die reactie niet. Dat ik zoiets blijkbaar leuk moest vinden. Net als toen ik op mijn 12e een dure, nieuwe fiets kreeg. Ik reageerde niet zoals mijn ouders wilden. Namelijk koel, zonder emotie. Ik had totaal geen besef van geldwaarde en vond het maar normaal.

Mijn interesses waren soms vreemd of wel gangbaar, maar dan was ik daar erg op gefocusd. Ik had veel oog voor details. Vooral in films zag ik dingen die er voor anderen niet toe deden. Zoals een landweggetje, een scheur in een huis. Dat vond ik dan het leukst/mooist uit de film. Niet waar het echt om ging. Keer op keer dezelfde film willen kijken en terugspoelen naar een bepaald stuk. Als we naar een dierentuin of boerderij gingen, vond ik de speeltuin interessanter. Ik was en ben een kieskeurige eter, al is het wel verbeterd. Veel dingen vind ik echt smerig.

Volwassen leven.
Twee opleidingen gedaan waar ik niks mee kon. Eén niet afgemaakt omdat mijn stages onvoldoende waren. Collega's werden moe van mij, zoals gezegd werd. Ik was te langzaam, zowel motorisch als sociaal onhandig, vergeetachtig. De 2e opleiding was alleen theoretisch. Wel behaald, maar geen werk in de vinden. Nooit een reguliere baan gehad. Dat ik in een krimpregio woon helpt ook niet mee. Wel in de tussentijd verschillende korte stages en vrijwilligerswerk gedaan. Nu werk ik inmiddels 7 jaar bij een Sociale Werkplaats onder mijn niveau. Niet je-van-het. Maar het is vol te houden en rustiger aan mijn hoofd dan vroeger. Ook hier maak ik soms domme fouten. Het verkeerde aantal inpakken, een sticker op de verkeerde kant plakken. Terwijl ik het wel weet, maar op de een of andere manier versloft het dan weer even. Wel frustrerend dat ik het op dat moment niet kan voorkomen. Dan voelt het alsof ik niks kan. Thuis ook chaotisch. Dingen verkeerd opschrijven. Mijn huishouden is een ramp. Overal slingert wel wat.

Ik begrijp je volkomen meid, helemaal niet fijn. En het is namens ook nog eens heel heel lastig, want je wordt niet begrepen in de maatschapij noch aanvaard.
Ik hoop dat je snel je plekje vindt en gebruik kunt maken van je kwaliteiten. Knuff

missholland88 schreef: ↑

17-08-2017 19:48

Erg lange verhalen hier, ik kan de concentratie niet opbrengen om alles te lezen

Jij denk ik ook niet dus ik hou het kort: ik ben 29, op mijn 20e gediagnosticeerd met ADHD. Alles wat jij zegt is heel herkenbaar (de chaos, het onbegrip in de omgeving en dan eindelijk dat gevoel dat je weet wat er aan de hand is, de angsten, stemmingswisselingen...) en ik heb er jaaaaren over gedaan om ermee om te kunnen gaan. Ook ritalin heb ik genomen tijdens mijn studie, echt zalig was dat, de mist en chaos in mijn hoofd trok op en ik kon me ineens langer dan een kwartier concentreren. Inmiddels ben ik gestopt.

Wat mij erg hielp waren groepssessies: niet alleen wat erin besproken werd, maar het was ook goed voor mijn zelfbeeld om gewoon leuke mensen te zien die ook dezelfde problemen hadden. Als je wil mag je me een persoonlijk bericht sturen, ik heb veel tips en ervaring


Trouwens, echt superfijn dat je een fijne vriend hebt die je zo steunt!!

Hoi meissie,

Ik heb je een privé berichtje gestuurd.
Liefs