Psyche
alle pijlers
Ervaringen met professionele hulp
vrijdag 16 november 2018 om 10:58
Hallo,
De titel spreekt eigenlijk al een beetje voor zich, maar ik zal hier in een zo kort en bondig mogelijk verhaal mijn levensverhaal samenvatten en hopelijk hebben jullie dan wat tips en trucs voor me.
Momenteel ben ik 21 jaar oud. ik heb van sinds ik me kan herinneren tot nu altijd al een extreem laag zelfbeeld gehad. Ik voel me vaak te veel, heb altijd het idee dat ik mensen tot last ben. Vroeger kon ik dit nooit plaatsen, tegenwoordig durf ik voorzichtig toe te geven dat dit iets met mijn thuissituatie te maken moet hebben. Ik heb een hele lieve vader en twee lieve zussen, maar mijn moeder zorgt regelmatig voor stress in mijn leven. Zo is ze altijd negatief, en ik kan het nooit goed doen bij haar. Momenteel is ze weer boos en noemt ze me egoïstisch en zegt ze dat als ik door ga met hoe ik nu doe ik alleen eindig. Ik ben onlangs uit huis gegaan en heb in de tussentijd een nieuwe vriend gevonden, en deze heeft ze nog niet ontmoet. De rest van de familie wel. Hier zit ze mee, wat logisch is want ik had dingen ook anders aan moeten pakken. Hier gaan we binnenkort over praten maar ik weet nu al dat het alleen maar oude koeien uit de sloot halen wordt, en enorm veel tegen elkaar schreeuwen.
Dan komen we aan bij het volgende probleem. Die negatieve gedachten spiraal waar mijn moeder zo in kan blijven hangen, die heb ik overgenomen. Alles zie ik negatief in, en ik ga ook altijd uit van het negatieve. Zeker de laatste paar weken heb ik hier een enorme last van. Ik kan soms niet meer overweg met mijn eigen gedachtes en weet niet hoe ik dit om kan buigen tot iets positiefs.
Sinds een paar maanden heb ik een nieuwe vriend. Hij is vaak positief en heeft altijd het beste met me voor. Maar om een of andere reden kan ik maar niet geloven dat hij me leuk vindt. Het blijft aan me knagen en ik zoek vaak onbewust en soms bewust naar redenen die aantonen dat hij me daadwerkelijk niet leuk vindt. En ik maak het hem ook erg lastig om positief te blijven. Ik vind dat hij beter kan krijgen dan het depressieve hoopje ellende dat zich voordoet als mij, maar hij blijft volhouden dat ik niet zie hoe leuk ik ben. En dat klopt, want ik vind mezelf verschrikkelijk. Thuis noemt men me een ''dramaqueen'' en ik denk dat ik dit een beetje ben gaan geloven.
Nu hadden we onlangs ''ruzie''. Ik bleef mijn probleem ontkennen. Ik vind dat er niks aan de hand is met me. Iedereen voelt zich wel een beetje down, toch? Mijn vriend heeft toen eerlijk gezegd dat hij twijfelt over ons. Hij had een paar dagen nodig om na te denken of hij verder wilde of niet. uiteraard had ik al het idee dat het uit was. Nu liet hij me vandaag weten dat hij het ''graag nog een keer wilt proberen, mits ik op zoek ga naar professionele hulp en beterschap beloof''.
Dus bij dezen mijn vraag, wat zijn jullie ervaringen met het zoeken naar professionele hulp? Waar kan ik het beste terecht? Zijn er praatgroepen? Ik ga zelf ook research doen zo, wees niet gevreesd, maar ben persoonlijk groot fan van et luisteren naar andermans ervaringen over dingen die ik eng vind. Maakt het minder spannend, ofzo.
Misschien handig om erbij te vermelden dat het niet de eerste keer is dat ik last heb van depressieve gevoelens. Het zijn vaak periodes van een maand of langer, en daarna voel ik me weer relatief ''goed''. Professionele hulp heb ik naar mijn mening nooit nodig gehad, maar volgens mijn vriend had ik het al veel eerder moeten zoeken. Alleen vind ik het dus doodeng, omdat er dan ineens echt iets aan de hand is met me. En dat vind ik moeilijk om te accepteren.
Bedankt voor de reacties!
De titel spreekt eigenlijk al een beetje voor zich, maar ik zal hier in een zo kort en bondig mogelijk verhaal mijn levensverhaal samenvatten en hopelijk hebben jullie dan wat tips en trucs voor me.
Momenteel ben ik 21 jaar oud. ik heb van sinds ik me kan herinneren tot nu altijd al een extreem laag zelfbeeld gehad. Ik voel me vaak te veel, heb altijd het idee dat ik mensen tot last ben. Vroeger kon ik dit nooit plaatsen, tegenwoordig durf ik voorzichtig toe te geven dat dit iets met mijn thuissituatie te maken moet hebben. Ik heb een hele lieve vader en twee lieve zussen, maar mijn moeder zorgt regelmatig voor stress in mijn leven. Zo is ze altijd negatief, en ik kan het nooit goed doen bij haar. Momenteel is ze weer boos en noemt ze me egoïstisch en zegt ze dat als ik door ga met hoe ik nu doe ik alleen eindig. Ik ben onlangs uit huis gegaan en heb in de tussentijd een nieuwe vriend gevonden, en deze heeft ze nog niet ontmoet. De rest van de familie wel. Hier zit ze mee, wat logisch is want ik had dingen ook anders aan moeten pakken. Hier gaan we binnenkort over praten maar ik weet nu al dat het alleen maar oude koeien uit de sloot halen wordt, en enorm veel tegen elkaar schreeuwen.
Dan komen we aan bij het volgende probleem. Die negatieve gedachten spiraal waar mijn moeder zo in kan blijven hangen, die heb ik overgenomen. Alles zie ik negatief in, en ik ga ook altijd uit van het negatieve. Zeker de laatste paar weken heb ik hier een enorme last van. Ik kan soms niet meer overweg met mijn eigen gedachtes en weet niet hoe ik dit om kan buigen tot iets positiefs.
Sinds een paar maanden heb ik een nieuwe vriend. Hij is vaak positief en heeft altijd het beste met me voor. Maar om een of andere reden kan ik maar niet geloven dat hij me leuk vindt. Het blijft aan me knagen en ik zoek vaak onbewust en soms bewust naar redenen die aantonen dat hij me daadwerkelijk niet leuk vindt. En ik maak het hem ook erg lastig om positief te blijven. Ik vind dat hij beter kan krijgen dan het depressieve hoopje ellende dat zich voordoet als mij, maar hij blijft volhouden dat ik niet zie hoe leuk ik ben. En dat klopt, want ik vind mezelf verschrikkelijk. Thuis noemt men me een ''dramaqueen'' en ik denk dat ik dit een beetje ben gaan geloven.
Nu hadden we onlangs ''ruzie''. Ik bleef mijn probleem ontkennen. Ik vind dat er niks aan de hand is met me. Iedereen voelt zich wel een beetje down, toch? Mijn vriend heeft toen eerlijk gezegd dat hij twijfelt over ons. Hij had een paar dagen nodig om na te denken of hij verder wilde of niet. uiteraard had ik al het idee dat het uit was. Nu liet hij me vandaag weten dat hij het ''graag nog een keer wilt proberen, mits ik op zoek ga naar professionele hulp en beterschap beloof''.
Dus bij dezen mijn vraag, wat zijn jullie ervaringen met het zoeken naar professionele hulp? Waar kan ik het beste terecht? Zijn er praatgroepen? Ik ga zelf ook research doen zo, wees niet gevreesd, maar ben persoonlijk groot fan van et luisteren naar andermans ervaringen over dingen die ik eng vind. Maakt het minder spannend, ofzo.
Misschien handig om erbij te vermelden dat het niet de eerste keer is dat ik last heb van depressieve gevoelens. Het zijn vaak periodes van een maand of langer, en daarna voel ik me weer relatief ''goed''. Professionele hulp heb ik naar mijn mening nooit nodig gehad, maar volgens mijn vriend had ik het al veel eerder moeten zoeken. Alleen vind ik het dus doodeng, omdat er dan ineens echt iets aan de hand is met me. En dat vind ik moeilijk om te accepteren.
Bedankt voor de reacties!
vrijdag 16 november 2018 om 11:10
Ik heb zelf contact gezocht met een vrijgevestigde psycholoog in mijn eigen woonplaats. Daar kon ik binnen 2 weken terecht. Na 8 sessies kon ik mijn depressie begrijpen en mezelf beter behandelen. Kostte 80 euro per sessie, maar hell no dat ik ooit verstrikt ga raken in grote ggz-instellingen waar de wachttijd een jaar kan bedragen.
Ik was er echt heel, heel erg blij mee. Iemand die begreep wat ik bedoelde, en die mij duidelijk kon maken wat ik verkeerd deed. Ik zeg weleens dat ze voornamelijk open deuren intrapte, maar het waren dan wel de juiste deuren, op het juiste moment en met de juiste begeleiding.
Ik kreeg bij haar cognitieve gedragstherapie.
Ik was er echt heel, heel erg blij mee. Iemand die begreep wat ik bedoelde, en die mij duidelijk kon maken wat ik verkeerd deed. Ik zeg weleens dat ze voornamelijk open deuren intrapte, maar het waren dan wel de juiste deuren, op het juiste moment en met de juiste begeleiding.
Ik kreeg bij haar cognitieve gedragstherapie.
vrijdag 16 november 2018 om 11:17
Herken wel wat je vertelt! Onzeker, zoeken naar bevestiging. Had ook last vast woedeaanvallen, snel geïrriteerd. Ben toen naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorverwezen naar iemand van de GGZ, dat is geen psycholoog (dat is nog een stap verder), maar gewoon een soort vertrouwenspersoon die gewoon een paar keer met je gaat praten over alles. Heel erg fijn, ze hebben mij goed uitgelegd waar mijn gedrag vandaan komt, alles goed in perspectief gezet en daarbij ook verteld wat ik kan doen of kan proberen.
vrijdag 16 november 2018 om 11:36
Hoe zat dat bij jou dan? Ik kon bij mijn huisarts intern terecht bij iemand van de GGZ, praktijkondersteuner. Werd allemaal vergoed en kon per direct iedere week/2 weken terecht.ninanoname schreef: ↑16-11-2018 11:10Ik heb zelf contact gezocht met een vrijgevestigde psycholoog in mijn eigen woonplaats. Daar kon ik binnen 2 weken terecht. Na 8 sessies kon ik mijn depressie begrijpen en mezelf beter behandelen. Kostte 80 euro per sessie, maar hell no dat ik ooit verstrikt ga raken in grote ggz-instellingen waar de wachttijd een jaar kan bedragen.
Ik was er echt heel, heel erg blij mee. Iemand die begreep wat ik bedoelde, en die mij duidelijk kon maken wat ik verkeerd deed. Ik zeg weleens dat ze voornamelijk open deuren intrapte, maar het waren dan wel de juiste deuren, op het juiste moment en met de juiste begeleiding.
Ik kreeg bij haar cognitieve gedragstherapie.
vrijdag 16 november 2018 om 11:39
Als je verwezen bent door de huisarts kan je deze nota ook indienen bij je zorgverzekeraar! De factuur moet dan wel aan een aantal eisen voldoen, maar als het goed is kan je behandelaar je daar mee helpen.ninanoname schreef: ↑16-11-2018 11:10Ik heb zelf contact gezocht met een vrijgevestigde psycholoog in mijn eigen woonplaats. Daar kon ik binnen 2 weken terecht. Na 8 sessies kon ik mijn depressie begrijpen en mezelf beter behandelen. Kostte 80 euro per sessie, maar hell no dat ik ooit verstrikt ga raken in grote ggz-instellingen waar de wachttijd een jaar kan bedragen.
Ik was er echt heel, heel erg blij mee. Iemand die begreep wat ik bedoelde, en die mij duidelijk kon maken wat ik verkeerd deed. Ik zeg weleens dat ze voornamelijk open deuren intrapte, maar het waren dan wel de juiste deuren, op het juiste moment en met de juiste begeleiding.
Ik kreeg bij haar cognitieve gedragstherapie.
vrijdag 16 november 2018 om 11:51
Iedere zorgverzekering heeft meestal ook redelijk wat vrijgevestigde psychologen waarmee ze een contract hebben, sessies bij die psychologen worden dan ook vergoed.
Helaas zijn daar ook wel langere wachtlijsten dan bij degene zonder contract.
Ik heb uiteindelijk 2 maanden moeten wachten.
Ben in die 2 maanden wel bij GGZ geweest, maar daar voelde ik me echt een nummer en dat liep toch allemaal wel erg moeizaam.
Ik ben blij dat ik nu niet meer bij GGZ onder behandeling ben
Helaas zijn daar ook wel langere wachtlijsten dan bij degene zonder contract.
Ik heb uiteindelijk 2 maanden moeten wachten.
Ben in die 2 maanden wel bij GGZ geweest, maar daar voelde ik me echt een nummer en dat liep toch allemaal wel erg moeizaam.
Ik ben blij dat ik nu niet meer bij GGZ onder behandeling ben
vrijdag 16 november 2018 om 11:54
Ja, jeetje daar vraag je me wat, ik moet er echt even over denken.
Om precies te zijn ben ik eerst een paar keer bij de praktijkondersteuner geweest bij de huisarts, maar dat zette geen zoden aan de dijk, hier heb ik nooit een factuur van gezien. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een psycholoog in mijn woonplaats en daar kon ik snel terecht. Misschien dat naderhand de huisarts wel een doorverwijzing heeft gemaakt, dat weet ik niet meer. Ik heb het wel volledig zelf betaald want ik had dat jaar geen andere ziektekosten en omdat ik enkel een basisverzekering heb, werd het ook niet vergoed door de zorgverzekeraar.
Een vriend van mijn had 2 jaar op een wachtlijst bij een ggz-instelling gestaan en daar heb ik me zo aan geërgerd en over verbaast, dat ik mezelf dat bespaard heb. Had ik misschien anders kunnen doen hoor, maar ik heb het zo gedaan en sta er nog steeds achter.
vrijdag 16 november 2018 om 11:58
Oké jeetje, wat lang inderdaad zeg! Jammer en vervelend dat het niet voor iedereen werkt, een praktijkondersteuner. Misschien dat het voor mij precies genoeg was en had ik niet meer hulp nodig.ninanoname schreef: ↑16-11-2018 11:54Ja, jeetje daar vraag je me wat, ik moet er echt even over denken.
Om precies te zijn ben ik eerst een paar keer bij de praktijkondersteuner geweest bij de huisarts, maar dat zette geen zoden aan de dijk, hier heb ik nooit een factuur van gezien. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een psycholoog in mijn woonplaats en daar kon ik snel terecht. Misschien dat naderhand de huisarts wel een doorverwijzing heeft gemaakt, dat weet ik niet meer. Ik heb het wel volledig zelf betaald want ik had dat jaar geen andere ziektekosten en omdat ik enkel een basisverzekering heb, werd het ook niet vergoed door de zorgverzekeraar.
Een vriend van mijn had 2 jaar op een wachtlijst bij een ggz-instelling gestaan en daar heb ik me zo aan geërgerd en over verbaast, dat ik mezelf dat bespaard heb. Had ik misschien anders kunnen doen hoor, maar ik heb het zo gedaan en sta er nog steeds achter.
vrijdag 16 november 2018 om 12:01
Het wordt wel vergoed, maar eerst vanuit je eigen risico.ninanoname schreef: ↑16-11-2018 11:54Ja, jeetje daar vraag je me wat, ik moet er echt even over denken.
Om precies te zijn ben ik eerst een paar keer bij de praktijkondersteuner geweest bij de huisarts, maar dat zette geen zoden aan de dijk, hier heb ik nooit een factuur van gezien. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een psycholoog in mijn woonplaats en daar kon ik snel terecht. Misschien dat naderhand de huisarts wel een doorverwijzing heeft gemaakt, dat weet ik niet meer. Ik heb het wel volledig zelf betaald want ik had dat jaar geen andere ziektekosten en omdat ik enkel een basisverzekering heb, werd het ook niet vergoed door de zorgverzekeraar.
Een vriend van mijn had 2 jaar op een wachtlijst bij een ggz-instelling gestaan en daar heb ik me zo aan geërgerd en over verbaast, dat ik mezelf dat bespaard heb. Had ik misschien anders kunnen doen hoor, maar ik heb het zo gedaan en sta er nog steeds achter.
Zelfs al heeft de behandelaar geen contract, wordt er in de meeste gevallen nog een percentage van de factuur vergoed (bijv 80%)
Als je geen andere kosten hebt, betaal je dus inderdaad je eigen risico en schiet je er per saldo niks mee op.
vrijdag 16 november 2018 om 12:51
Misschien is het idd goed om hulp te zoeken. Dat jij negatief denkt en negatieve periodes kent, hoeft namelijk niet zozeer aan je moeder te liggen. Het zou maar zo kunnen dat jullie last hebben van dezelfde problematiek en daarom zo botsen. In ieder geval, als het je belemmert dan moet je er wat aan doen. Succes!
