Psyche
alle pijlers
Even de weg kwijt
donderdag 22 oktober 2009 om 12:15
Aangezien ik sinds een paar dagen een beetje met een hoop zaken in m'n hoofd rondloop, heb ik besloten hier een berichtje te plaatsen, met de gedachte het van me af te kunnen schrijven, en wie weet wat tips te krijgen.
Ik ben een vrouw van 30, getrouwd met een ontzettend lieve man en een prachtige dochter van ruim 3.
Verder heb ik m'n beide ouders (boven de 60) nog en een broer. Dit plaatje klinkt op zich nog prima, ware het niet dat dit gezin niet helemaal zo is zoals het zijn moet.
Al vanaf dat ik een tienermeisje was hebben mij ouders problemen met elkaar gehad, en heeft mijn moeder aan mijn broer en mij aangegeven dat ze bij elkaar weg zouden gaan.
Ook heeft mijn moeder eens aan mij laten weten dat mijn vader bij ons weg zou gaan, zodra ik mijn examen zou halen. Dit heeft een behoorlijke druk op me gelegd.
Ik heb op een gegeven moment mij man leren kennen, en ben erg blij dat hij het goed kan vinden met zijn schoonouders. Ik net zo goed met mijn schoonouders.
Door diverse zaken die door de jaren heen hebben gespeeld hebben mijn ouders een bepaalde relatie gekregen, waar ik nog maar weinig van snap. Ze slapen al jaren apart van elkaar, behalve als ze op vakantie gaan. Verder lijken ze meer broer en zus dan man en vrouw. Het vervelende is dat deze twee personen eigenlijk heel weinig met elkaar communiceren, waardoor mijn moeder in ieder geval zichtbaar ongelukkig is. Ze heeft meerdere keren slechte dagen met m'n vader meegemaakt dat hij in een beschonken bui acties ondernam, die niet goed zijn.
Zo heeft hij enkele jaren geleden, toen ze op vakantie in Portugal waren, een briefje aan haar geschreven waarin hij aangaf geen zin meer te hebben in het leven, en is hij een paar maanden geleden dusdanig door het lint gegaan, dat hij enkele zaken in huis heeft gesloopt. Hij is door de politie benadert, in het ziekenhuis beland, en heeft bij een psychiater gelopen.
Doordat ik al deze zaken van redelijk dichtbij heb meegemaakt, vooral in het begin, heb ik al twee keer bij een psychotherapeut gelopen. Deze hebben me iedere keer wel weer wat op de rit kunnen helpen, maar sinds een week of twee heb ik heel duidelijk het gevoel dat er zaken niet kloppen.
Mijn moeder vertelde me onlangs dat ze al een paar jaar niet meer van m'n vader houd, en dat ze het liefst zou zien dat hij dood zou zijn. Ze hoopt ergens dat hij weer zo'n stomme actie uit zal voeren, wat hem dan de kop kost. Scheiden wil ze niet aan, want dat zou betekenen dat ze gefaalt heeft. Iets wat in mijn ogen totaal niet het geval is.
Toch klopt het niet dat je dit soort verhalen over je ouders te horen krijgt.
Mijn moeder heeft onlangs toegegeven dat ze het heel jammer vind dat ze met haar enigste dochter, nooit de band heeft gehad, die ze zo graag had gewild, en dat ze dit goed probeert te maken met haar kleindochter, mijn dochter. Ik heb met geen van beide echt een band. Ze zijn zakelijk aan mij gebonden, maar qua familie, heb ik niet echt het gevoel dat ze m'n ouders zijn. Is dat te hard, of realistisch. Mijn vader, kan ik me niet goed herinneren, heeft nog nooit aan me gevraagd van goh hoe gaat het met je. Nee, als er gepraat wordt, dan is dat als er een bom is gebarsten tussen mij en m'n ouders. Ze hebben me onlangs een contactverbod opgelegd, doordat ik o.a. was vergeten m'n moeder te bellen met haar verjaardag. Dit is mijn broer ook overkomen, en daar waren ze alleen boos op. Ik krijg gelijk een contactverbod. Ik heb ze, toen we elkaar weer spraken, gelijk aangegeven dat als ze weer zoiets doen, ik ze niet meer hoef te spreken. Zoiets pik ik niet. Mijn man vind het hele verhaal ook moeilijk, ook omdat hij wel een goede band heeft met mijn vader, en hem goed lijkt te begrijpen. Daarom ziet hij vaak zaken ook net iets anders dan ik ze zie, terwijl ik mijn gevoel ook niet uit kan schakelen.
Ik probeer meer voor mezelf op te komen, richting m'n ouders, en mezelf wat los te koppelen, juist omdat ik ook wel weet dat mensen die hun hele leven al zijn zoals ze zijn, niet zomaar kunt veranderen. Toch ben ik er van overtuigd dat als ze strakjes komen te overlijden, ik kapot zou zijn van verdriet. Ik vraag me dan alleen af waarom. Ik denk, omdat ik de band mis, die ik altijd zo graag had willen hebben.
Ik probeer mijn dochter op zoveel mogelijk manieren te laten weten hoeveel ik van haar houd. We knuffelen elke dag, en ik zeg praktisch elke dag hoeveel ik van haar houd. Ik wil dat ze dat weet, en een goede band met mij krijgt.
Er is nog veel meer wat ik wel kwijt zou willen, maar voor nu laat ik het hierbij...
Ik ben een vrouw van 30, getrouwd met een ontzettend lieve man en een prachtige dochter van ruim 3.
Verder heb ik m'n beide ouders (boven de 60) nog en een broer. Dit plaatje klinkt op zich nog prima, ware het niet dat dit gezin niet helemaal zo is zoals het zijn moet.
Al vanaf dat ik een tienermeisje was hebben mij ouders problemen met elkaar gehad, en heeft mijn moeder aan mijn broer en mij aangegeven dat ze bij elkaar weg zouden gaan.
Ook heeft mijn moeder eens aan mij laten weten dat mijn vader bij ons weg zou gaan, zodra ik mijn examen zou halen. Dit heeft een behoorlijke druk op me gelegd.
Ik heb op een gegeven moment mij man leren kennen, en ben erg blij dat hij het goed kan vinden met zijn schoonouders. Ik net zo goed met mijn schoonouders.
Door diverse zaken die door de jaren heen hebben gespeeld hebben mijn ouders een bepaalde relatie gekregen, waar ik nog maar weinig van snap. Ze slapen al jaren apart van elkaar, behalve als ze op vakantie gaan. Verder lijken ze meer broer en zus dan man en vrouw. Het vervelende is dat deze twee personen eigenlijk heel weinig met elkaar communiceren, waardoor mijn moeder in ieder geval zichtbaar ongelukkig is. Ze heeft meerdere keren slechte dagen met m'n vader meegemaakt dat hij in een beschonken bui acties ondernam, die niet goed zijn.
Zo heeft hij enkele jaren geleden, toen ze op vakantie in Portugal waren, een briefje aan haar geschreven waarin hij aangaf geen zin meer te hebben in het leven, en is hij een paar maanden geleden dusdanig door het lint gegaan, dat hij enkele zaken in huis heeft gesloopt. Hij is door de politie benadert, in het ziekenhuis beland, en heeft bij een psychiater gelopen.
Doordat ik al deze zaken van redelijk dichtbij heb meegemaakt, vooral in het begin, heb ik al twee keer bij een psychotherapeut gelopen. Deze hebben me iedere keer wel weer wat op de rit kunnen helpen, maar sinds een week of twee heb ik heel duidelijk het gevoel dat er zaken niet kloppen.
Mijn moeder vertelde me onlangs dat ze al een paar jaar niet meer van m'n vader houd, en dat ze het liefst zou zien dat hij dood zou zijn. Ze hoopt ergens dat hij weer zo'n stomme actie uit zal voeren, wat hem dan de kop kost. Scheiden wil ze niet aan, want dat zou betekenen dat ze gefaalt heeft. Iets wat in mijn ogen totaal niet het geval is.
Toch klopt het niet dat je dit soort verhalen over je ouders te horen krijgt.
Mijn moeder heeft onlangs toegegeven dat ze het heel jammer vind dat ze met haar enigste dochter, nooit de band heeft gehad, die ze zo graag had gewild, en dat ze dit goed probeert te maken met haar kleindochter, mijn dochter. Ik heb met geen van beide echt een band. Ze zijn zakelijk aan mij gebonden, maar qua familie, heb ik niet echt het gevoel dat ze m'n ouders zijn. Is dat te hard, of realistisch. Mijn vader, kan ik me niet goed herinneren, heeft nog nooit aan me gevraagd van goh hoe gaat het met je. Nee, als er gepraat wordt, dan is dat als er een bom is gebarsten tussen mij en m'n ouders. Ze hebben me onlangs een contactverbod opgelegd, doordat ik o.a. was vergeten m'n moeder te bellen met haar verjaardag. Dit is mijn broer ook overkomen, en daar waren ze alleen boos op. Ik krijg gelijk een contactverbod. Ik heb ze, toen we elkaar weer spraken, gelijk aangegeven dat als ze weer zoiets doen, ik ze niet meer hoef te spreken. Zoiets pik ik niet. Mijn man vind het hele verhaal ook moeilijk, ook omdat hij wel een goede band heeft met mijn vader, en hem goed lijkt te begrijpen. Daarom ziet hij vaak zaken ook net iets anders dan ik ze zie, terwijl ik mijn gevoel ook niet uit kan schakelen.
Ik probeer meer voor mezelf op te komen, richting m'n ouders, en mezelf wat los te koppelen, juist omdat ik ook wel weet dat mensen die hun hele leven al zijn zoals ze zijn, niet zomaar kunt veranderen. Toch ben ik er van overtuigd dat als ze strakjes komen te overlijden, ik kapot zou zijn van verdriet. Ik vraag me dan alleen af waarom. Ik denk, omdat ik de band mis, die ik altijd zo graag had willen hebben.
Ik probeer mijn dochter op zoveel mogelijk manieren te laten weten hoeveel ik van haar houd. We knuffelen elke dag, en ik zeg praktisch elke dag hoeveel ik van haar houd. Ik wil dat ze dat weet, en een goede band met mij krijgt.
Er is nog veel meer wat ik wel kwijt zou willen, maar voor nu laat ik het hierbij...
donderdag 22 oktober 2009 om 12:36
Wow, dat is nogal wat, wat je hier beschrijft! Eerst maar eens een !!
Heb je al hulp bij deze problemen ingeroepen of is het je nú ineens te veel geworden? Waarom dan precies?
Er is heeeeel veel te zeggen over dit onderwerp, maar ik ga proberen het een beetje kort te houden. Ik zie twee hoofdzaken:
Ten eerste dat jouw jeugd in jouw ogen belast is met de problemen van en tussen je ouders en ten tweede dat je ouders je daar nu nog steeds bij betrekken en jij dat niet los kan laten.
Het tweede, daar kun je zelf wat aan doen. Je kunt aan je moeder aangeven dat je niet zit te wachten op de problemen tussen haar en jouw vader. Jij begrijpt niet waarom ze niet al jaren eerder gescheiden is maar als zij die keuze niet wil maken is dat haar goed recht. Echter, ik vind dat mensen niet mogen 'zeuren' om keuzes die ze bewust maken en al helemaal niet anderen lastig vallen met hun 'gezeur'.
Ik heb in mijn jeugd ook last gehad van een overmatig 'delende moeder'. Nou ben ik de oudste, was ik vroeg wijs en doordat mijn vader veel in het buitenland zat was mijn moeder veel met mij alleen. Heel begrijpelijk dus dat ik vaak haar eerste uitlaatklep werd, maar niet goed. Een paar jaar geleden heb ik dat ook aan mijn moeder kunnen vertellen. Zij kan er nu niks meer aan veranderen maar het was fijn dat zij erkende dat het inderdaad niet goed is geweest dat ze dat vroeger gedaan heeft. Misschien is er voor jou ook zoiets mogelijk?
Wat betreft de band die je wel of niet met je ouders hebt... Daar weet ik echt niks zinnigs over te zeggen. Volgens mij zijn er wel heel wat meer topics over dat onderwerp, misschien dat die je kunnen helpen?
Heb je al hulp bij deze problemen ingeroepen of is het je nú ineens te veel geworden? Waarom dan precies?
Er is heeeeel veel te zeggen over dit onderwerp, maar ik ga proberen het een beetje kort te houden. Ik zie twee hoofdzaken:
Ten eerste dat jouw jeugd in jouw ogen belast is met de problemen van en tussen je ouders en ten tweede dat je ouders je daar nu nog steeds bij betrekken en jij dat niet los kan laten.
Het tweede, daar kun je zelf wat aan doen. Je kunt aan je moeder aangeven dat je niet zit te wachten op de problemen tussen haar en jouw vader. Jij begrijpt niet waarom ze niet al jaren eerder gescheiden is maar als zij die keuze niet wil maken is dat haar goed recht. Echter, ik vind dat mensen niet mogen 'zeuren' om keuzes die ze bewust maken en al helemaal niet anderen lastig vallen met hun 'gezeur'.
Ik heb in mijn jeugd ook last gehad van een overmatig 'delende moeder'. Nou ben ik de oudste, was ik vroeg wijs en doordat mijn vader veel in het buitenland zat was mijn moeder veel met mij alleen. Heel begrijpelijk dus dat ik vaak haar eerste uitlaatklep werd, maar niet goed. Een paar jaar geleden heb ik dat ook aan mijn moeder kunnen vertellen. Zij kan er nu niks meer aan veranderen maar het was fijn dat zij erkende dat het inderdaad niet goed is geweest dat ze dat vroeger gedaan heeft. Misschien is er voor jou ook zoiets mogelijk?
Wat betreft de band die je wel of niet met je ouders hebt... Daar weet ik echt niks zinnigs over te zeggen. Volgens mij zijn er wel heel wat meer topics over dat onderwerp, misschien dat die je kunnen helpen?
donderdag 22 oktober 2009 om 13:03
Ik ben al twee keer eerder bij een therapeut geweest, om de zaken weer wat op een rijtje te krijgen, en nu merk ik dat ik het moeilijk heb doordat er in korte tijd veel is gebeurd.
Mijn ouders hebben in maart een contactverbod opgelegd, dit is weer goedgekomen(althands we doen er ons best voor) daarna is mijn vader dusdanig in een depressie geraakt, dat hij enorm is gaan drinken, pillen is gaan slikken, en door het lint ging. Toen hoorde ik dat mijn oom het niet meer zag zitten. Daarnaast zijn twee zeer dierbare katten uit ons midden gerukt, Het is een beetje teveel in een jaar, en nu kan ik het allemaal even niet meer goed op z'n plaats zetten.
Wat je zegt over m'n moeder klopt. Als zij bepaalde keuzes wilt maken, moet ze dat zelf doen, alleen moet ze mij er niet mee "lastigvallen" Ik vind het alleen moeilijk om dit aan haar duidelijk te maken. Ze is snel geemotioneerd, en dit kan zich uiten in heel veel excuses, of kwaadheid.
Mijn ouders hebben in maart een contactverbod opgelegd, dit is weer goedgekomen(althands we doen er ons best voor) daarna is mijn vader dusdanig in een depressie geraakt, dat hij enorm is gaan drinken, pillen is gaan slikken, en door het lint ging. Toen hoorde ik dat mijn oom het niet meer zag zitten. Daarnaast zijn twee zeer dierbare katten uit ons midden gerukt, Het is een beetje teveel in een jaar, en nu kan ik het allemaal even niet meer goed op z'n plaats zetten.
Wat je zegt over m'n moeder klopt. Als zij bepaalde keuzes wilt maken, moet ze dat zelf doen, alleen moet ze mij er niet mee "lastigvallen" Ik vind het alleen moeilijk om dit aan haar duidelijk te maken. Ze is snel geemotioneerd, en dit kan zich uiten in heel veel excuses, of kwaadheid.
