Even diep in de put

Al een aantal jaar niet heel actief op in dit forum, toch en nieuw account aangemaakt. Moet gewoon mijn verhaal even kwijt.

Het gaat gewoon echt even niet meer. Een jaar geleden is mijn leven zo ontzettend omgegooid. Nieuwe liefde en alles leek onverwoestbaar. Totdat we vrij snel een kindje verwachtten. Onzettend onverwachts en alles behalve gepland. Toch gewenst maar het mocht niet baten: na 7 weken kreeg ik een miskraam. Ik had hier ontzettend veel verdriet van maar tegelijkertijd vond ik dat de natuur bepaald had dat het niet zo mocht zijn.
Het duurde overigens wel een aantal maanden voordat ik deze mening echt kon stellen. Maar voordat ik weer een beetje kon genieten kregen we de volgende klapper: mijn nieuwe schoonmoeder heeft kanker en dit komt niet meer goed.
Behalve dat ik mijn vriend heel veel hulp moest bieden kwam daar toch ook de zorg van mijn schoonfamilie bij. Maar omstandigheden maakt ze het goed maar het is duidelijk dat het aflopende zaak is.
Ik breng veel tijd door bij mijn schoonfamilie en ik help hen ook waar ik kan. Dat schept gelukkig een band. Zoals ik zei gaat het redelijk. We hadden verwacht dat ze al niet meer zou zijn. Daarom kunnen we gelukkig samen best wel genieten van de momenten die er zijn.
Toch is het soms best wel pittig thuis. Ik ben bij mijn vriend ingetrokken en hij is een schat. Maar hij heeft het er zo moeilijk mee.
Daarbovenop komt nog het volgende. Na de zwangerschap ben ik verder gegaan met mijn anticonceptie. Doordat ik de pul doorslikte was ik me van geen kwaad bewust. Maar ik raakte weer zwanger.
In die tijd heb ik niet als een engeltje geleefd. Ik zat echt niet dagelijks aan de alcohol maar zeker wel wekelijks en dan hield ik het niet bij een glaasje. Ook heb ik flink gerookt.
Ik werd niet ongesteld en kwam er pas achter toen ik al 12 weken was. Dit kindje heeft het ook niet gered.
Ik voel me zo schuldig! Ik heb zoveel verdriet. Ondanks de vrij prille liefde en alle omstandigheden was het zo gewenst!
Ik heb zoveel verdriet gehad afgelopen maanden en ik zit een beetje vast. Mijn vriend is een man die het heel moeilijk vindt over zijn gevoelens te praten. De enigen die er buiten ons van op de hoogte zijn, zijn mijn zus en haar man.
Nou heb ik net te horen gekregen dat zij uit elkaar gaan. Dat doet me ook zoveel verdriet. Niet alleen omdat (heel egoistisch) zij mijn vertrouwenspersonen zijn, maar ook omdat ik ontzettend veel om hen beiden geef. Gelukkig is er geen ruzie tussen hen. Maar het doet me ontzettend veel pijn om ze te zien met zoveel verdriet.

Pff ja ik weet echt niet wat ik moet met deze post maar ik moet mijn verhaal gewoon even kwijt.