Psyche
alle pijlers
Even met mij mee denken
maandag 19 september 2022 om 09:53
Partner kampt al eigelijk al heel lang met periodes van depressies in zijn leven.
Na jaren van sessies met praktijkondersteuner, anti depressiva en coaches is hij paar jaar geleden bij de ggz terecht gekomen. Hij heeft daar de diagnose ongedefinieerde persoonlijkheidsstoornis gekregen.
Middels schema therapie heeft hij veel geleerd en hard gewerkt om zich beter te voelen. Als die tijd heeft hij gewoon gewerkt daarna is hij na het traject gestopt met de ad.
Nu gaat het de laatste tijd weer wat minder. Hij is weer wat vaker down, minder energie vooral in het het weekend is hij niet echt vrolijk. Hij kan gewoon niet echt genieten. Hij valt dan wel eens wat uit als het tegen zit en voelt zich daarna vervolgens weer schuldig tegenover mij en de kinderen.
We hebben er vanochtend een open en eerlijk gesprek over gehad dat ik me hier zorgen over maak en zie dat hij gewoon niet geniet.
Hij vind dat zelf ook heel vervelend en zoals ik al zei komt daar ook nog wel bij dat hij zich daar weer schuldig over voelt tegenover de kinderen.
We komen er niet zo goed uit wat we nu moeten gaan doen om hier aan te werken. Naar de huisarts zou kunnen maar wat dan ? Een ggz traject heeft hij inmiddels al gehad. De tips van de praktijkondersteuner zoals regelmaat, rust, beweging kennen we inmiddels ook wel.
Zal hij wellicht gebaad zijn op toch een bepaald dosis ad te slikken? Zal dat helpen om weer wat vrolijker te worden en weer af meer te kunnen genieten? Zijn we wellicht nog andere dingen die kunnen helpen?
Zoek even wat tips en ervaringen.
Na jaren van sessies met praktijkondersteuner, anti depressiva en coaches is hij paar jaar geleden bij de ggz terecht gekomen. Hij heeft daar de diagnose ongedefinieerde persoonlijkheidsstoornis gekregen.
Middels schema therapie heeft hij veel geleerd en hard gewerkt om zich beter te voelen. Als die tijd heeft hij gewoon gewerkt daarna is hij na het traject gestopt met de ad.
Nu gaat het de laatste tijd weer wat minder. Hij is weer wat vaker down, minder energie vooral in het het weekend is hij niet echt vrolijk. Hij kan gewoon niet echt genieten. Hij valt dan wel eens wat uit als het tegen zit en voelt zich daarna vervolgens weer schuldig tegenover mij en de kinderen.
We hebben er vanochtend een open en eerlijk gesprek over gehad dat ik me hier zorgen over maak en zie dat hij gewoon niet geniet.
Hij vind dat zelf ook heel vervelend en zoals ik al zei komt daar ook nog wel bij dat hij zich daar weer schuldig over voelt tegenover de kinderen.
We komen er niet zo goed uit wat we nu moeten gaan doen om hier aan te werken. Naar de huisarts zou kunnen maar wat dan ? Een ggz traject heeft hij inmiddels al gehad. De tips van de praktijkondersteuner zoals regelmaat, rust, beweging kennen we inmiddels ook wel.
Zal hij wellicht gebaad zijn op toch een bepaald dosis ad te slikken? Zal dat helpen om weer wat vrolijker te worden en weer af meer te kunnen genieten? Zijn we wellicht nog andere dingen die kunnen helpen?
Zoek even wat tips en ervaringen.
maandag 19 september 2022 om 09:56
maandag 19 september 2022 om 10:01
Dit, vaak is het een op en neer gaan en dan moet er ook onderhoud aan medicatie en therapie plaatsvinden.
maandag 19 september 2022 om 10:04
Terug naar de huisarts inderdaad.
Dat je man zijn therapie heeft afgesloten betekent niet dat hij voor de rest van zijn leven klaar is.
Zeker niet als hij gestopt is met zijn ad.
Waarschijnlijk is dat het eerste wat ze weer op gaan starten. Terug naar de ggz betekent niet dat de vorige behandeling mislukt is. Het is heel normaal om daarna nog het lijntje warm te houden. Zeker met medicatiegebruik kan een 'mentale apk' geen kwaad. Helemaal als de klachten weer terugkomen.
Dat je man zijn therapie heeft afgesloten betekent niet dat hij voor de rest van zijn leven klaar is.
Zeker niet als hij gestopt is met zijn ad.
Waarschijnlijk is dat het eerste wat ze weer op gaan starten. Terug naar de ggz betekent niet dat de vorige behandeling mislukt is. Het is heel normaal om daarna nog het lijntje warm te houden. Zeker met medicatiegebruik kan een 'mentale apk' geen kwaad. Helemaal als de klachten weer terugkomen.
maandag 19 september 2022 om 10:10
Heeft man al een signaleringsplan?
In ons gezin is die er wel. Heel verhelderend om een stoplicht in kaart te brengen. Waarneer zit iemand in;
Groen(hoe dit te behouden)
Oranje(de 1e tekenen dat het slechter gaat, wat zelf te doen en wie in te lichten)
Rood(dit wil je voorkomen, vooral gericht op; wat kan/moet een ander doen.
Ook fijner voor de naasten. Het voorkomt gesprekken om te bepalen of ingrijpen noodzakelijk is. Je kan dan vrij makkelijk het zelf inschatten en man erop attenderen. Hier thuis geeft het ook een hoop rust. Niet meer met machteloosheid toekijken hoe het escaleerd en weten wat er moet gebeuren. Een stevig vangnet dus. Waarin man, professionals en jij betrokken bent.
In ons gezin is die er wel. Heel verhelderend om een stoplicht in kaart te brengen. Waarneer zit iemand in;
Groen(hoe dit te behouden)
Oranje(de 1e tekenen dat het slechter gaat, wat zelf te doen en wie in te lichten)
Rood(dit wil je voorkomen, vooral gericht op; wat kan/moet een ander doen.
Ook fijner voor de naasten. Het voorkomt gesprekken om te bepalen of ingrijpen noodzakelijk is. Je kan dan vrij makkelijk het zelf inschatten en man erop attenderen. Hier thuis geeft het ook een hoop rust. Niet meer met machteloosheid toekijken hoe het escaleerd en weten wat er moet gebeuren. Een stevig vangnet dus. Waarin man, professionals en jij betrokken bent.
maandag 19 september 2022 om 10:25
Dankjewel voor de uitleg. Het is mij niet bekend of hij aan zo’n plan gewerkt heeft destijds. Er wordt hier dus ieder geval thuis niet mee gewerkt. Klinkt wel heel logisch inderdaad om te hebben als hulpmiddel.Hetjuistebesluit schreef: ↑19-09-2022 10:10Heeft man al een signaleringsplan?
In ons gezin is die er wel. Heel verhelderend om een stoplicht in kaart te brengen. Waarneer zit iemand in;
Groen(hoe dit te behouden)
Oranje(de 1e tekenen dat het slechter gaat, wat zelf te doen en wie in te lichten)
Rood(dit wil je voorkomen, vooral gericht op; wat kan/moet een ander doen.
Ook fijner voor de naasten. Het voorkomt gesprekken om te bepalen of ingrijpen noodzakelijk is. Je kan dan vrij makkelijk het zelf inschatten en man erop attenderen. Hier thuis geeft het ook een hoop rust. Niet meer met machteloosheid toekijken hoe het escaleerd en weten wat er moet gebeuren. Een stevig vangnet dus. Waarin man, professionals en jij betrokken bent.
Kan jouw partner dan ook wel snel weer terecht bij de ggz vanwege de lange wachttijden?
maandag 19 september 2022 om 10:28
Dankjewel zover voor de antwoorden. Soms zie je zelf niet goed in wat je nu nog zou kunnen doen maar terug om even weer met de psychiater te praten is inderdaad wel logisch. De stoornis is inderdaad tenslotte niet weg.
Zal wel even duren verwacht ik zo met de wachtlijsten dat hij terecht kan maar dat horen we dan wel
Zal wel even duren verwacht ik zo met de wachtlijsten dat hij terecht kan maar dat horen we dan wel
maandag 19 september 2022 om 11:10
Ja, wel door schade en schande wijs geworden. Net zoals jullie situatie bleef man wel bekend bij ggz, maar werden de boeken dichtgeslagen bij afronden behandeling.
Wachtlijsten in rood kan je niet gebruiken, in oranje zorgen wachtlijsten ervoor dat man snel in rood komt (de depressie te diep, schade naar naasten)
Nu gaat man elke 6 maanden naar de ggz als het goed gaat. Op deze manier blijft er een behandelaar betrokken en kom je niet op de wachtlijsten. Gaat het minder goed dan kunnen we altijd bellen en word de frequentie afspreken danwel afgestemde hulp, of een consult psychiater, direct ingepland.
Voor mij is zo'n signaleringsplan geruststellend. Voorheen voelde man zich snel aangevallen en bagatelliseerde mijn zorgen. Voor man was het heel fijn en praktisch om op papier te hebben wat nou een groene fase inhoud. Een depressie is geen keuze, maar het grijze vlak tussen niets doen en zelf ingrijpen werd zo ineens zichtbaar. Voor mij eenvoudige dingen (zijn dagelijkse schema: elke ochtend hardlopen, oog voor administratie, zelf het gezin opzoeken, "partner uit geen zorgen', normale eetlust) is voor zijn depressie heel belangrijk.
Als opgesomde punten dus ineens niet vanzelfsprekend zijn, is het aan de ene kant een signaal dat de depressie terugkomt, aan de andere kant begint man dus al met opgenoemd punten (toch elke ochtend naar buiten en 3 maaltijden per dag 'forceren') dat zorgt dat soms alleen zijn ingrijpen voldoende is.het forceren van andere punten zoals het onttrekken van het gezin doorbreken, lost niets op.
Wel benoemt hij dit dan bij de ggz, waardoor ze veel alerter zijn dan met de boodschap 'het gaat wat minder'
maandag 19 september 2022 om 11:31
Mensen met dit soort problematiek worden niet beter, als in dat zij hiervan genezen. Dit soort problematiek vraagt om een diagnose, accepteren en leren omgaan met, eventueel met ondersteuning van medicijnen, therapie/gesprekken met een professional en zal zijn ups en downs blijven kennen.
TO, waar heeft man zelf behoefte aan? Gesprekken, handvatten, medicijnen etc. Los daarvan zou ik sowieso terug contact opnemen met de GGZ of de huisarts om dit te bespreken.
Wat betreft de ad ... soms is het een puzzel om de juiste te vinden. Maar er zijn genoeg mensen die veel baat hebben bij het slikken van een dagelijkse (lage) dosering (de rest van hun leven) zonder (teveel/nare) bijwerkingen. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk .....
Sterkte voor jullie.
maandag 19 september 2022 om 12:28
viva-life22 schreef: ↑19-09-2022 11:31Mensen met dit soort problematiek worden niet beter, als in dat zij hiervan genezen. Dit soort problematiek vraagt om een diagnose, accepteren en leren omgaan met, eventueel met ondersteuning van medicijnen, therapie/gesprekken met een professional en zal zijn ups en downs blijven kennen.
TO, waar heeft man zelf behoefte aan? Gesprekken, handvatten, medicijnen etc. Los daarvan zou ik sowieso terug contact opnemen met de GGZ of de huisarts om dit te bespreken.
Wat betreft de ad ... soms is het een puzzel om de juiste te vinden. Maar er zijn genoeg mensen die veel baat hebben bij het slikken van een dagelijkse (lage) dosering (de rest van hun leven) zonder (teveel/nare) bijwerkingen. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk .....
Sterkte voor jullie.
Toen wij het er vanochtend over hadden had hij zelf ook nog niet echt een oplossing. Het liefst gaat hij niet terug aan de ad heb ik het idee. Eerste stap is dat hij het nu zelf ook herkend en het niet bagatelliseert zoals hier ook beschreven is. Dat voelt al zo fijn dat je partner je zorgen en je bevindingen aanneemt.
Nu kijken hoe we weer stapjes vooruit kunnen maken. Ik merk dat ik ook best wel emotioneel word van de erkenning en tips. Je praat er wel met naasten over maar gezinnen of mensen die dit niet ervaren als partner zien gewoon niet altijd de struggels die het met zich mee brengt.
Mijn man is gelukkig een hele lieve vader, werkt en heeft veel hobby’s waar hij zijn ei in kwijt kan. Maar het blijft moeilijk om te zien dat hij niet echt kan genieten, we vaker ruzie hebben, lamlendig is in de weekenden en een kort lontje heeft in sommige periodes.
Ik denk dat zo’n signaleringsplan ons ook beter kan helpen om meer rust te creëeren en de lijntjes korter te houden met de ggz.
maandag 19 september 2022 om 13:06
Het is ook zwaar To, een partner met depressie. Om vanuit eigen ervaring te spreken:
Het was (is) voor mij heel frustrerend als man mijn zorgen/emoties weg zette. Ik ben meegegaan naar een aantal ggz-gesprekken en toen werd er ook naar mij gevraagd. Hoe ik er zelf onder was. Dat vond ik erg confronterend, ik had toch geen depressie? Vergeleken bij hem viel het met mij wel mee en ook; je hoort je partner toch door dik en dun te steunen.
Dat is ook zo, maar ik vergat mijzelf. Ik kreeg een paar gesprekken alleen aangeboden. Het 1e gesprek zat ik mij alleen maar te verontschuldigen: ik dit en dat, maar normaal is hij heel leuk hoor. Het was een behoorlijke drempel om over heen te gaan, maar wat voelde ik een opluchting toen ik na een tijd eruit flapte: god, wat was man een blok aan mijn been dit weekend, ben ik niet belangrijk genoeg voor hem om ook mijn behoeftes (affectie en een leuke vader) op nmr 1 te zetten? (Man wilde toen niet in therapie want hij vond het allemaal wel meevallen)
Ik schaamde me dood toen ik het zei. Maar zo is het gewoon. Juist omdat ik mijn man door dik en dun steunde, was zijn depressie ook een depressieve factor voor het gezin. Ik had een professional tegenover mij die mij begreep en waar niets taboe was. Nog steeds voel ik me bezwaard als ik eraan terugdenk, maar het zorgde er wel voor dat ook bij mij de druk wat van de ketel af was als ik thuis kwam.
Uiteindelijk moet je er allebij mee leren leven.zeker in een depressie heeft de ander vaak weinig oog of inlevingsvermogen naar de ander. Niet op de manier zoals ik tenminste hoopte. Als jouw man (nog) niet openstaat voor de huisarts. Wellicht kan je zelf een keer langsgaan? Het kan nooit kwaad en wie weet heeft je huisarts adviezen voor jou en je man. Door mijn bezoek is voorgesteld man alvast aan te melden ivm wachtlijsten. Uiteraard met instemming man. Hij kon altijd nog nee zeggen als hij eenmaal aan de beurt was.
Het was (is) voor mij heel frustrerend als man mijn zorgen/emoties weg zette. Ik ben meegegaan naar een aantal ggz-gesprekken en toen werd er ook naar mij gevraagd. Hoe ik er zelf onder was. Dat vond ik erg confronterend, ik had toch geen depressie? Vergeleken bij hem viel het met mij wel mee en ook; je hoort je partner toch door dik en dun te steunen.
Dat is ook zo, maar ik vergat mijzelf. Ik kreeg een paar gesprekken alleen aangeboden. Het 1e gesprek zat ik mij alleen maar te verontschuldigen: ik dit en dat, maar normaal is hij heel leuk hoor. Het was een behoorlijke drempel om over heen te gaan, maar wat voelde ik een opluchting toen ik na een tijd eruit flapte: god, wat was man een blok aan mijn been dit weekend, ben ik niet belangrijk genoeg voor hem om ook mijn behoeftes (affectie en een leuke vader) op nmr 1 te zetten? (Man wilde toen niet in therapie want hij vond het allemaal wel meevallen)
Ik schaamde me dood toen ik het zei. Maar zo is het gewoon. Juist omdat ik mijn man door dik en dun steunde, was zijn depressie ook een depressieve factor voor het gezin. Ik had een professional tegenover mij die mij begreep en waar niets taboe was. Nog steeds voel ik me bezwaard als ik eraan terugdenk, maar het zorgde er wel voor dat ook bij mij de druk wat van de ketel af was als ik thuis kwam.
Uiteindelijk moet je er allebij mee leren leven.zeker in een depressie heeft de ander vaak weinig oog of inlevingsvermogen naar de ander. Niet op de manier zoals ik tenminste hoopte. Als jouw man (nog) niet openstaat voor de huisarts. Wellicht kan je zelf een keer langsgaan? Het kan nooit kwaad en wie weet heeft je huisarts adviezen voor jou en je man. Door mijn bezoek is voorgesteld man alvast aan te melden ivm wachtlijsten. Uiteraard met instemming man. Hij kon altijd nog nee zeggen als hij eenmaal aan de beurt was.
maandag 19 september 2022 om 13:59
Wij mogen hier geen harde "tips" geven over wel/geen AD.
Maar ga als de sodemieter naar de huisarts, en zorg dat hij op de wachtlijst komt van de SGGz. Wellicht kan de huisarts in de tussentijd iets voorschrijven.
En misschien is praten met de poh even helpend "for the time being".
Neem contact op met de depressievereniging, ook voor jezelf.
Sterkte, het is niet niks.
Maar ga als de sodemieter naar de huisarts, en zorg dat hij op de wachtlijst komt van de SGGz. Wellicht kan de huisarts in de tussentijd iets voorschrijven.
En misschien is praten met de poh even helpend "for the time being".
Neem contact op met de depressievereniging, ook voor jezelf.
Sterkte, het is niet niks.
woensdag 28 september 2022 om 20:17
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
