Psyche
alle pijlers
Even van me afschrijven..
donderdag 23 juli 2009 om 19:15
Hoi allemaal,
ik wil graag even mijn verhaal kwijt. Ik zit nu even echt slecht in mijn vel. Ik heb het idee dat ik mijn hele leven aan het doorzetten en doorzetten en doorzetten ben, om maar daar te komen waar ik wil zijn; diploma middelbare school, weer volgende doel; studie afgerond. Om nu in een soort vacuum te vallen van niet weten wat ik wil maar wel doen wat op me af komt, werk waarvan ik eigenlijk niet weet of ik het wel wil.
Vervolgens loop ik er weeer tegen aan dat ik teveel hooi op mijn vork neem, en nu heleeemaal uitgeput ben en echt zo brak als ik weet niet wat toch hele lange dagen moet maken. Met uitzicht op..? Dat weet ik niet, ik raas maar door, ik denk ook stiekem om maar niet helemaal na te hoeven denken over de toekomst want ik weet het echt niet en heb ook zin om gewoon te kijken wat er op me af komt. Maar aan de andere kant baal ik er weer van dat het me niet lukt om richting te geven en voel ik me daardoor weer een soort van permanent ontevreden.
Verder pieker ik me werkelijk suf, ben niet anders gewend, maar over kleine kutdingetjes en natuurlijk ook de grote. Maar de laatste tijd, omdat ik zo moe ben, is het weer heel erg. Ik voel me gewoon echt erg verdrietig van binnen en heel angstig. Ik weet gewoon niet wat ik wil moet met mijn toekomst en ondertussen raast de tijd maar door. Ik heb altijd een soort van doel gehad; diploma, volgende diploma. En nu weet ik alleen dat ik geld moet verdienen maar waarmee. En ik voel me er daarbij ook eigenlijk helemaal niet klaar voor.. Om alles aan te kunnen.. Ik vind alles vaak zo zwaar, moeilijk, veel, complex in het leven.. Zoveel waar je aan moet denken, wat je moet regelen, voor wie je moet zorgen, en natuurlijk ook voor jezelf zorgen. Ik denk ook vaak, hoe moet dat nou als ik straks kinderen wil. Ik ben nu al continu gestressed, voel me verdrietig, moe, angstig.
Ik wil me niet meer zo voelen, en toch komt het steeds terug. Veel mensen lijken meer rust te hebben in wat ze doen, hun keuzes, hun leven. Ik wil dat zo graag. Ik voel me een permanente niet-zeker-weter, terwijl ik zo graag vastigheid en zekerheid zou willen... Dat is waar ik nu echt behoefte aan heb. En rust. Mijn hoofd raast maar door de laatste tijd. Als ik wakker word ben ik aan het praten in mijn hoofd, in dromen. Als ik in slaap val ben ik ook aan het denken denken denken het gaat maar door. Dan probeer ik mijn hoofd leeg te maken maar volgens mij val ik gewoon al denkend in slaap en word ik al denkend wakker. Ik heb nu ook steeds zo een brok in mijn keel, mijn maag, mijn gezicht, ik voel me verdrietig en wil dat het ophoudt. Ik wil rust en niet die angst, ik raak er soms een beetje in paniek van. Dan heb ik het gevoel dat het echt niet meer goed komt met me, dat ik me altijd wel zo verrot zal voelen, zo onzeker over de toekomst, continu...
maal maal maal :S
En tegelijk ook het gevoel dat ik overal extreem goed over na moet denken, want als je de verkeerde keuze maakt of een fout maakt dan ben ik mislukt, en ja rationeel weet ik dat dat onzin is, maar het is een diepgewortelde kernfout in mijn kop die mijn leven nog veel moeilijker maakt. Vaak voel ik verlamming als ik bezig ben met keuzes maken; ik weet dan niet wat ik moet doen, pieker pieker pieker, en verlam. Maak geen keuze maar blijf wel met een rotgevoel zitten dat ik 'iets moet' . Waardoor bv werk ook langer duurt.
Ik vraag me soms echt af of ik dit leven wel aankan zoals anderen dat kunnen.. ik val zo snel terug in piekeren, perfectionisme, mezelf overbelasten en voorbijlopen.. voel me echt machteloos en hopeloos op dit moment, hoe vermoeiend is het om steeds tegen dingen aan te lopen er hulp bij te zoeken, alles te proberen, maar even hardnekkig floepen de problemen weer terug en BAF daar ben ik weer, de ik die ik niet wil zijn; moe, warrig, piekerig, verdrietig, besluiteloos, overwerkt, brak....
Zucht het lucht wel op om dit even neer te schrijven. Ik moet vanavond op tijd naar bed.. Morgen weer een zeer lange dag.. ik wil rust..
ik wil graag even mijn verhaal kwijt. Ik zit nu even echt slecht in mijn vel. Ik heb het idee dat ik mijn hele leven aan het doorzetten en doorzetten en doorzetten ben, om maar daar te komen waar ik wil zijn; diploma middelbare school, weer volgende doel; studie afgerond. Om nu in een soort vacuum te vallen van niet weten wat ik wil maar wel doen wat op me af komt, werk waarvan ik eigenlijk niet weet of ik het wel wil.
Vervolgens loop ik er weeer tegen aan dat ik teveel hooi op mijn vork neem, en nu heleeemaal uitgeput ben en echt zo brak als ik weet niet wat toch hele lange dagen moet maken. Met uitzicht op..? Dat weet ik niet, ik raas maar door, ik denk ook stiekem om maar niet helemaal na te hoeven denken over de toekomst want ik weet het echt niet en heb ook zin om gewoon te kijken wat er op me af komt. Maar aan de andere kant baal ik er weer van dat het me niet lukt om richting te geven en voel ik me daardoor weer een soort van permanent ontevreden.
Verder pieker ik me werkelijk suf, ben niet anders gewend, maar over kleine kutdingetjes en natuurlijk ook de grote. Maar de laatste tijd, omdat ik zo moe ben, is het weer heel erg. Ik voel me gewoon echt erg verdrietig van binnen en heel angstig. Ik weet gewoon niet wat ik wil moet met mijn toekomst en ondertussen raast de tijd maar door. Ik heb altijd een soort van doel gehad; diploma, volgende diploma. En nu weet ik alleen dat ik geld moet verdienen maar waarmee. En ik voel me er daarbij ook eigenlijk helemaal niet klaar voor.. Om alles aan te kunnen.. Ik vind alles vaak zo zwaar, moeilijk, veel, complex in het leven.. Zoveel waar je aan moet denken, wat je moet regelen, voor wie je moet zorgen, en natuurlijk ook voor jezelf zorgen. Ik denk ook vaak, hoe moet dat nou als ik straks kinderen wil. Ik ben nu al continu gestressed, voel me verdrietig, moe, angstig.
Ik wil me niet meer zo voelen, en toch komt het steeds terug. Veel mensen lijken meer rust te hebben in wat ze doen, hun keuzes, hun leven. Ik wil dat zo graag. Ik voel me een permanente niet-zeker-weter, terwijl ik zo graag vastigheid en zekerheid zou willen... Dat is waar ik nu echt behoefte aan heb. En rust. Mijn hoofd raast maar door de laatste tijd. Als ik wakker word ben ik aan het praten in mijn hoofd, in dromen. Als ik in slaap val ben ik ook aan het denken denken denken het gaat maar door. Dan probeer ik mijn hoofd leeg te maken maar volgens mij val ik gewoon al denkend in slaap en word ik al denkend wakker. Ik heb nu ook steeds zo een brok in mijn keel, mijn maag, mijn gezicht, ik voel me verdrietig en wil dat het ophoudt. Ik wil rust en niet die angst, ik raak er soms een beetje in paniek van. Dan heb ik het gevoel dat het echt niet meer goed komt met me, dat ik me altijd wel zo verrot zal voelen, zo onzeker over de toekomst, continu...
maal maal maal :S
En tegelijk ook het gevoel dat ik overal extreem goed over na moet denken, want als je de verkeerde keuze maakt of een fout maakt dan ben ik mislukt, en ja rationeel weet ik dat dat onzin is, maar het is een diepgewortelde kernfout in mijn kop die mijn leven nog veel moeilijker maakt. Vaak voel ik verlamming als ik bezig ben met keuzes maken; ik weet dan niet wat ik moet doen, pieker pieker pieker, en verlam. Maak geen keuze maar blijf wel met een rotgevoel zitten dat ik 'iets moet' . Waardoor bv werk ook langer duurt.
Ik vraag me soms echt af of ik dit leven wel aankan zoals anderen dat kunnen.. ik val zo snel terug in piekeren, perfectionisme, mezelf overbelasten en voorbijlopen.. voel me echt machteloos en hopeloos op dit moment, hoe vermoeiend is het om steeds tegen dingen aan te lopen er hulp bij te zoeken, alles te proberen, maar even hardnekkig floepen de problemen weer terug en BAF daar ben ik weer, de ik die ik niet wil zijn; moe, warrig, piekerig, verdrietig, besluiteloos, overwerkt, brak....
Zucht het lucht wel op om dit even neer te schrijven. Ik moet vanavond op tijd naar bed.. Morgen weer een zeer lange dag.. ik wil rust..
donderdag 23 juli 2009 om 19:47
Hoi Viva
Jawel, je gaat het leven allemaal wel aankunnen. Maar je bent op een punt waarop je het allemaal even niet overziet na een periode waarin je gejaagd hebt naar een doel.
Heb je nog even de gelegenheid om wat rust te nemen? Zo ja, zou ik dat absoluut doen als ik jou was.
Verder hoef je niet je einddoel nu al bereikt te hebben. Anderen doen er ook jaren over. Alleen ben je naar jezelf heel perfectionistisch en wellicht is het raadzaam om daar eens wat mee te doen. Want als jij jezelf al geen break geeft, wie dan wel?
Alle verplichtingen die je te wachten staan kan je opbreken in stukjes. Het hoeft niet nu - allemaal - af. En soms werk je een tijdje ergens anders voor je de ideale baan hebt.
Probeer normale hoeveelheid energie te steken in deze zaken en steek energie in dingen die je weer opladen. Nee, niet extra slapen (meer dan nodig) maar juist extra sporten, hobby enz.
Vind je dat moeilijk probeer dan op papier wat extra structuur te krijgen. structuur heb je wel denk ik, maar nu eentje die je wat gas terug laat nemen en vooral prioriteiten indeelt.
Best lastig nadenken met een spagetthi brei in je hoofd. Eerst ordenen, dan verder
Jawel, je gaat het leven allemaal wel aankunnen. Maar je bent op een punt waarop je het allemaal even niet overziet na een periode waarin je gejaagd hebt naar een doel.
Heb je nog even de gelegenheid om wat rust te nemen? Zo ja, zou ik dat absoluut doen als ik jou was.
Verder hoef je niet je einddoel nu al bereikt te hebben. Anderen doen er ook jaren over. Alleen ben je naar jezelf heel perfectionistisch en wellicht is het raadzaam om daar eens wat mee te doen. Want als jij jezelf al geen break geeft, wie dan wel?
Alle verplichtingen die je te wachten staan kan je opbreken in stukjes. Het hoeft niet nu - allemaal - af. En soms werk je een tijdje ergens anders voor je de ideale baan hebt.
Probeer normale hoeveelheid energie te steken in deze zaken en steek energie in dingen die je weer opladen. Nee, niet extra slapen (meer dan nodig) maar juist extra sporten, hobby enz.
Vind je dat moeilijk probeer dan op papier wat extra structuur te krijgen. structuur heb je wel denk ik, maar nu eentje die je wat gas terug laat nemen en vooral prioriteiten indeelt.
Best lastig nadenken met een spagetthi brei in je hoofd. Eerst ordenen, dan verder
donderdag 23 juli 2009 om 19:47
Hoi Viva
Jawel, je gaat het leven allemaal wel aankunnen. Maar je bent op een punt waarop je het allemaal even niet overziet na een periode waarin je gejaagd hebt naar een doel.
Heb je nog even de gelegenheid om wat rust te nemen? Zo ja, zou ik dat absoluut doen als ik jou was.
Verder hoef je niet je einddoel nu al bereikt te hebben. Anderen doen er ook jaren over. Alleen ben je naar jezelf heel perfectionistisch en wellicht is het raadzaam om daar eens wat mee te doen. Want als jij jezelf al geen break geeft, wie dan wel?
Alle verplichtingen die je te wachten staan kan je opbreken in stukjes. Het hoeft niet nu - allemaal - af. En soms werk je een tijdje ergens anders voor je de ideale baan hebt.
Probeer normale hoeveelheid energie te steken in deze zaken en steek energie in dingen die je weer opladen. Nee, niet extra slapen (meer dan nodig) maar juist extra sporten, hobby enz.
Vind je dat moeilijk probeer dan op papier wat extra structuur te krijgen. structuur heb je wel denk ik, maar nu eentje die je wat gas terug laat nemen en vooral prioriteiten indeelt.
Best lastig nadenken met een spagetthi brei in je hoofd. Eerst ordenen, dan verder
Jawel, je gaat het leven allemaal wel aankunnen. Maar je bent op een punt waarop je het allemaal even niet overziet na een periode waarin je gejaagd hebt naar een doel.
Heb je nog even de gelegenheid om wat rust te nemen? Zo ja, zou ik dat absoluut doen als ik jou was.
Verder hoef je niet je einddoel nu al bereikt te hebben. Anderen doen er ook jaren over. Alleen ben je naar jezelf heel perfectionistisch en wellicht is het raadzaam om daar eens wat mee te doen. Want als jij jezelf al geen break geeft, wie dan wel?
Alle verplichtingen die je te wachten staan kan je opbreken in stukjes. Het hoeft niet nu - allemaal - af. En soms werk je een tijdje ergens anders voor je de ideale baan hebt.
Probeer normale hoeveelheid energie te steken in deze zaken en steek energie in dingen die je weer opladen. Nee, niet extra slapen (meer dan nodig) maar juist extra sporten, hobby enz.
Vind je dat moeilijk probeer dan op papier wat extra structuur te krijgen. structuur heb je wel denk ik, maar nu eentje die je wat gas terug laat nemen en vooral prioriteiten indeelt.
Best lastig nadenken met een spagetthi brei in je hoofd. Eerst ordenen, dan verder
donderdag 23 juli 2009 om 19:57
owww wat is je verhaal herkenbaar. Ik heb tot een paar jaar geleden ook altijd alles op de automatische piloot gedaan 'omdat het moest' . heb nooit naar mijn gevoel geluisterd, enz.
daarbij ben ik nogal perfectionistisch en daardoor altijd erg onzeker geweest. al die 'stress' heeft uiteindelijk geleid tot een burnout.
die dingen waar jij last van hebt herken ik heel erg, en alsjeblieft luister naar je lichaam en neem je rust...
ik weet niet of je een fijne huisarts hebt, maar is het misschien een idee dat je eerst even met hem of haar praat over dat je niet lekker in je vel zit??
grtz phoebs
daarbij ben ik nogal perfectionistisch en daardoor altijd erg onzeker geweest. al die 'stress' heeft uiteindelijk geleid tot een burnout.
die dingen waar jij last van hebt herken ik heel erg, en alsjeblieft luister naar je lichaam en neem je rust...
ik weet niet of je een fijne huisarts hebt, maar is het misschien een idee dat je eerst even met hem of haar praat over dat je niet lekker in je vel zit??
grtz phoebs
donderdag 23 juli 2009 om 20:00
Wat een warboel, het spat van het scherm
Ik lees een hele hoop gepieker... Zoveel gepieker, je moet er kapot van zijn, als ik het lees word ik al moe...
Je kan het leven wel aan, waar je last van hebt daar hebben meer mensen last van.
Bij je verhaal zie ik een paard in draf voor me en jij bent het paard en de ruiter tegelijk. Paard rent hard, uitgeput en zwaar bezweet en de ruiter blijft maar met die zweep slaan want het gaat nog niet snel genoeg.
Misschien eens inventariseren wat je allemaal aan het doen bent door de week. Kijken of er niet iets geschrapt kan worden. Zolang je doorbikkelt kan je niet normaal nadenken wat je aan het doen bent.
Aanvulling: ik bedoel dus dat je ook wat rust nodig hebt om te kunnen 'denken'. En met denken bedoel ik wat anders dan malen.
Ik lees een hele hoop gepieker... Zoveel gepieker, je moet er kapot van zijn, als ik het lees word ik al moe...
Je kan het leven wel aan, waar je last van hebt daar hebben meer mensen last van.
Bij je verhaal zie ik een paard in draf voor me en jij bent het paard en de ruiter tegelijk. Paard rent hard, uitgeput en zwaar bezweet en de ruiter blijft maar met die zweep slaan want het gaat nog niet snel genoeg.
Misschien eens inventariseren wat je allemaal aan het doen bent door de week. Kijken of er niet iets geschrapt kan worden. Zolang je doorbikkelt kan je niet normaal nadenken wat je aan het doen bent.
Aanvulling: ik bedoel dus dat je ook wat rust nodig hebt om te kunnen 'denken'. En met denken bedoel ik wat anders dan malen.
donderdag 23 juli 2009 om 20:11
Lieve viva2525,
Jij bent een goed, mooi, lief en fijn persoon, ook zonder drie master diplomas, een sterrencariere, een mooi huis, grote vriendenkring en flitsende hobbies.
Jij mag er zijn zoals jij bent, en het is jouw leven waarin je helemaal niets hoeft. Neem lekker een week vakantie, ga lekker wandelen, uitwaaien aan het strand, de hond knuffelen, het bos in, lang uitslapen en lief zijn voor jezelf. Dat mag, dat is geen nutteloze tijdverspilling, integendeel. Gebaseerd op wat je schrijft lijkt mij dat broodnodig.
Een knuffel voor jou
Jij bent een goed, mooi, lief en fijn persoon, ook zonder drie master diplomas, een sterrencariere, een mooi huis, grote vriendenkring en flitsende hobbies.
Jij mag er zijn zoals jij bent, en het is jouw leven waarin je helemaal niets hoeft. Neem lekker een week vakantie, ga lekker wandelen, uitwaaien aan het strand, de hond knuffelen, het bos in, lang uitslapen en lief zijn voor jezelf. Dat mag, dat is geen nutteloze tijdverspilling, integendeel. Gebaseerd op wat je schrijft lijkt mij dat broodnodig.
Een knuffel voor jou
donderdag 23 juli 2009 om 20:22
Ik denk dat je een tijdje rust nodig hebt. Of in ieder geval minder drukte dan je nu hebt.
Als je een drukke tijd achter de rug hebt weet je je geen raad met een dag 'niks' en dan ga je die ook nog vol plannen. Je moet leren ontspannen, eens een dag niets te moeten, je eens een keer te vervelen zelfs.
Dat is heel moeilijk in het begin.
Als je wat tot rust gekomen bent, heb je kans dat er vanzelf iets in je opkomt, een idee, welke richting je op wilt. Maar je moet eerst even bijkomen van de afgelopen drukke tijd.
Als je een drukke tijd achter de rug hebt weet je je geen raad met een dag 'niks' en dan ga je die ook nog vol plannen. Je moet leren ontspannen, eens een dag niets te moeten, je eens een keer te vervelen zelfs.
Dat is heel moeilijk in het begin.
Als je wat tot rust gekomen bent, heb je kans dat er vanzelf iets in je opkomt, een idee, welke richting je op wilt. Maar je moet eerst even bijkomen van de afgelopen drukke tijd.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 23 juli 2009 om 20:36
Beste Viva,
Praat erover met mensen die je vertrouwt, ofwel met mensen in je omgeving, ofwel met professionele hulp. En nee, daar hoef je je niet voor te schamen. Dat waar jij mee zit, komt veel vaker voor en er zijn mensen die je hierbij kunnen helpen. Soms is het even een warboel in je hoofd, maar weet ook dat dat overgaat, zodra je jezelf de tijd geeft om aan de slag te gaan met waar je tegenaan loopt.
Het is net als met zo'n bolletje met sneeuw wat je moet schudden; soms zit je midden in de sneeuwstorm, maar als je het ding rustig neerzet dwarrelen de sneeuwvlokken vanzelf naar beneden en kun je weer helder voor je uit kijken.
Heel veel sterkte!
Praat erover met mensen die je vertrouwt, ofwel met mensen in je omgeving, ofwel met professionele hulp. En nee, daar hoef je je niet voor te schamen. Dat waar jij mee zit, komt veel vaker voor en er zijn mensen die je hierbij kunnen helpen. Soms is het even een warboel in je hoofd, maar weet ook dat dat overgaat, zodra je jezelf de tijd geeft om aan de slag te gaan met waar je tegenaan loopt.
Het is net als met zo'n bolletje met sneeuw wat je moet schudden; soms zit je midden in de sneeuwstorm, maar als je het ding rustig neerzet dwarrelen de sneeuwvlokken vanzelf naar beneden en kun je weer helder voor je uit kijken.
Heel veel sterkte!
donderdag 23 juli 2009 om 20:38
Bijna alsof ik mn eigen verhaal lees een aantal jaren geleden.
Ik wou dat ik wist wat te zeggen, of dat ik een oplossing voor je had, maar ik weet niet goed wat ik moet zeggen, al wil ik wel iets zeggen vanwege de herkenning in je verhaal.
Is het mogelijk dat je een tijdje er even tussenuit gaat?
Is er iemand waarmee je dit kunt bespreken?
Er is een ding dat ik niet helemaal begrijp (sorry)
Ben je nu nog bezig met een studie? of ben je daar tijdelijk mee gestopt? Kun je niet minder gaan werken?
Het lijkt me van belang dat je inderdaad wat rust vind. Anders loop je jezelf voorbij en als je constant zo door blijft gaan breek je jezelf echt op. En dat is het niet waard, echt niet.
Ik wou dat ik wist wat te zeggen, of dat ik een oplossing voor je had, maar ik weet niet goed wat ik moet zeggen, al wil ik wel iets zeggen vanwege de herkenning in je verhaal.
Is het mogelijk dat je een tijdje er even tussenuit gaat?
Is er iemand waarmee je dit kunt bespreken?
Er is een ding dat ik niet helemaal begrijp (sorry)
Ben je nu nog bezig met een studie? of ben je daar tijdelijk mee gestopt? Kun je niet minder gaan werken?
Het lijkt me van belang dat je inderdaad wat rust vind. Anders loop je jezelf voorbij en als je constant zo door blijft gaan breek je jezelf echt op. En dat is het niet waard, echt niet.
zaterdag 25 juli 2009 om 23:39
Lieve allemaal, bedankt voor jullie reacties, heeft me erg goed gedaan. Om herkenning te lezen, en/ of erkenning van hoe zwaar het op dit moment kan zijn in mijn hoofd.. En goede adviezen/visies.
Ik moest lachen om de spaghettibrij, treffend. En de zwepende ruiter en paard in 1 is mij op het lijf geschreven.
En het klopt ook dat ik stiekem van mezelf vind dat ik uitzonderlijke prestaties moet behalen.. Ipv dat ik ook gewoon zoals ik ben al goed ben..
Ik ben inderdaad afgestudeerd, het zou niet in me opkomen iets niet af te maken waar ik aan begin, een doel dat ik voor ogen heb niet te bereiken.. dat maakt het denk ik zo moeilijk om nu niet echt een duidelijk doel te hebben om naar toe te kunnen werken.
Ik heb het nu en volgende week nog bizar druk, die week daarop al een stukje minder. Ik heb me voorgenomen goed te gaan letten op die basis-maar o zo belangrijke zaken: rust, ritme regelmaat, gezond eten, goed slapen, sport.. En daarnaast mijn piekeren actiever gaan aanpakken. Ik wil me gewoon echt rustiger gaan voelen in mijn kop en realiseer me dat ik het actief moet gaan aanpakken. Piekeren is het voorportaal van handelen, dus wat ik steeds Niet-doe is overgaan tot actie, ik blijf gewoon hangen in mijn spaghettiwarbrij. Dus leren om piekergedachten te filteren als ofwel junkmail en deleten ofwel er iets mee doen, en loslaten. Ja dat is erg makkelijk gezegd maar het gaat me lukken! Ik ga in ieder geval mijn best ervoor doen..
Ik kan later uitgebreider reageren..
liefs
Ik moest lachen om de spaghettibrij, treffend. En de zwepende ruiter en paard in 1 is mij op het lijf geschreven.
En het klopt ook dat ik stiekem van mezelf vind dat ik uitzonderlijke prestaties moet behalen.. Ipv dat ik ook gewoon zoals ik ben al goed ben..
Ik ben inderdaad afgestudeerd, het zou niet in me opkomen iets niet af te maken waar ik aan begin, een doel dat ik voor ogen heb niet te bereiken.. dat maakt het denk ik zo moeilijk om nu niet echt een duidelijk doel te hebben om naar toe te kunnen werken.
Ik heb het nu en volgende week nog bizar druk, die week daarop al een stukje minder. Ik heb me voorgenomen goed te gaan letten op die basis-maar o zo belangrijke zaken: rust, ritme regelmaat, gezond eten, goed slapen, sport.. En daarnaast mijn piekeren actiever gaan aanpakken. Ik wil me gewoon echt rustiger gaan voelen in mijn kop en realiseer me dat ik het actief moet gaan aanpakken. Piekeren is het voorportaal van handelen, dus wat ik steeds Niet-doe is overgaan tot actie, ik blijf gewoon hangen in mijn spaghettiwarbrij. Dus leren om piekergedachten te filteren als ofwel junkmail en deleten ofwel er iets mee doen, en loslaten. Ja dat is erg makkelijk gezegd maar het gaat me lukken! Ik ga in ieder geval mijn best ervoor doen..
Ik kan later uitgebreider reageren..
liefs
zondag 26 juli 2009 om 21:40
Ondanks dat het zo'n puinhoop lijkt in je hoofd is het misschien toch goed om te proberen wat op te schrijven, wat er in je omgaat. Niet eenvoudig, I know, maar toch kan het helpen. Als ik je verhaal zo lees -en forgive me als ik het verkeerd interpreteer- ben je constant bezig met doelen. Je hebt een doel nodig om naar toe te werken. Maar:
Wat was het doel van je studie dan? Was het doel puur om het te halen (waarvoor dan?) Wat voor doel heb je daarmee bereikt? Ben je nu wat je wilde worden?
Vragen die je hier aan kunt verweven sluipen uiteindelijk door naar vragen als 'wat voor doel heeft mijn leven', wat is het doel van het leven? Hoe wil je je piekeren aan gaan pakken? Waar pieker je over? Heeft dat puur met 'het doel' te maken of zit er meer achter?
Maar weet je, misschien gaat het daar niet direct om.
Misschien is het belangrijker als doel te hebben dat jezelf goed voelt. Hm, ik heb wat moeite om uit te drukken wat wil je wil zeggen op een of andere manier. Ik weet dat het o zo makkelijk lijkt als ik het nu zo neerttyp, maar ik weet ook wel anders.
Het is een heel goed begin goed op te letten op die basiszaken. Je hebt echt je rust nodig. Dat is nu wellicht prioritair aan alles op dit moment. Hopelijk lukt het je wat beter wat rust te vinden. Goed op jezelf passen!
Wat was het doel van je studie dan? Was het doel puur om het te halen (waarvoor dan?) Wat voor doel heb je daarmee bereikt? Ben je nu wat je wilde worden?
Vragen die je hier aan kunt verweven sluipen uiteindelijk door naar vragen als 'wat voor doel heeft mijn leven', wat is het doel van het leven? Hoe wil je je piekeren aan gaan pakken? Waar pieker je over? Heeft dat puur met 'het doel' te maken of zit er meer achter?
Maar weet je, misschien gaat het daar niet direct om.
Misschien is het belangrijker als doel te hebben dat jezelf goed voelt. Hm, ik heb wat moeite om uit te drukken wat wil je wil zeggen op een of andere manier. Ik weet dat het o zo makkelijk lijkt als ik het nu zo neerttyp, maar ik weet ook wel anders.
Het is een heel goed begin goed op te letten op die basiszaken. Je hebt echt je rust nodig. Dat is nu wellicht prioritair aan alles op dit moment. Hopelijk lukt het je wat beter wat rust te vinden. Goed op jezelf passen!
maandag 27 juli 2009 om 16:23
Hoi weltschmerz, toen ik wat ik geschreven had net nalas -en voor ik jouw stukje las- dacht ik ook al, dat ik 'het doel van het doel' uit het oog verlies zeg maar. Blind voor al het andere sla ik mijn eigen billen kapot (zeg maar, als je de ruiter en paard in 1 voor je ziet).
Ik ben niet meer aan het genieten van de reis, ik ben alleen maar aan het kijken of de bestemming er al is. Uiteindelijk kom ik daar aan, volledig uitgeput en bezweet, kijk om me heen en vraag me af wat ik hier in vredesnaam doe. De volgende bestemming is onbekend en ik zit hier in m'n remy met een paal vol pijlen met kanten die ik op kan, ik vind het allemaal maar eng en heb echt geen idee welke pijl ik moet volgen. Sowieso is op mijn vakgebied trouwens nauwelijks werk te vinden, dus het doembeeld van een onderbetaald klotebaantje hangt als een donkere, op het punt te ontploffen onweerswolk boven mijn hoofd.
De vraag, waarom pieker ik? Angst. Angst voor alles wat de toekomst brengen zal en dat het misschien niet zal zijn wat ik wil. En dat het me misschien niet zal lukken te doen wat ik wil en te worden wat ik wil, dat het me allemaal niet lukt en dat lijkt me echt heel erg naar. Het lijkt me echt heel naar om vast te moeten zitten in een klotebaantje zonder uitzicht op beter. En dat zijn een beetje de doemscenario' s die door mijn hoofd dwarrelen en het is iig best realistisch dat ik binnenkort een vervelend baantje moet gaan nemen onder mijn niveau. Maar ik pieker over van alles hoor, echt alles; gezondheidsdingetjes, werkdingetjes, sociale dingetjes. En dat heeft er allemaal ook weer mee te maken dat ik denk dat ik bang ben dat ik geen goede keuzes maak, waardoor de toekomst naar uitpakt. Maar wat ik nu dus doe is keuzes niet maken; er in blijven hangen en malen.. en eigenlijk is dat ws stommer dan dan meer een verkeerde keuze maken.
Ook zoiets wat ik doe, al heeel lang; al mijn 'probleempjes' en problemen aan veel mensen (vrienden enzo) voorleggen (heb ik ook wel van huis mee). Ik doe dat omdat ik vaak weinig vertrouwen heb in mijn eigen denken bij het maken van keuzes; en dat is bizar want ik kan problemen van anderen als de beste oplossen, maar als het op mezelf aankomt dan weet ik het allemaal niet. Daar zit denk ik ook wel de kern van veel van mijn problemen; het lukt mij heel moeilijk zelf tot beslissingen te komen. Ik weeg alles maar dan ook alles af en dan weet ik het nog niet; het wordt vaak alleen maar gecompliceerder. *zucht*
Ik ben niet meer aan het genieten van de reis, ik ben alleen maar aan het kijken of de bestemming er al is. Uiteindelijk kom ik daar aan, volledig uitgeput en bezweet, kijk om me heen en vraag me af wat ik hier in vredesnaam doe. De volgende bestemming is onbekend en ik zit hier in m'n remy met een paal vol pijlen met kanten die ik op kan, ik vind het allemaal maar eng en heb echt geen idee welke pijl ik moet volgen. Sowieso is op mijn vakgebied trouwens nauwelijks werk te vinden, dus het doembeeld van een onderbetaald klotebaantje hangt als een donkere, op het punt te ontploffen onweerswolk boven mijn hoofd.
De vraag, waarom pieker ik? Angst. Angst voor alles wat de toekomst brengen zal en dat het misschien niet zal zijn wat ik wil. En dat het me misschien niet zal lukken te doen wat ik wil en te worden wat ik wil, dat het me allemaal niet lukt en dat lijkt me echt heel erg naar. Het lijkt me echt heel naar om vast te moeten zitten in een klotebaantje zonder uitzicht op beter. En dat zijn een beetje de doemscenario' s die door mijn hoofd dwarrelen en het is iig best realistisch dat ik binnenkort een vervelend baantje moet gaan nemen onder mijn niveau. Maar ik pieker over van alles hoor, echt alles; gezondheidsdingetjes, werkdingetjes, sociale dingetjes. En dat heeft er allemaal ook weer mee te maken dat ik denk dat ik bang ben dat ik geen goede keuzes maak, waardoor de toekomst naar uitpakt. Maar wat ik nu dus doe is keuzes niet maken; er in blijven hangen en malen.. en eigenlijk is dat ws stommer dan dan meer een verkeerde keuze maken.
Ook zoiets wat ik doe, al heeel lang; al mijn 'probleempjes' en problemen aan veel mensen (vrienden enzo) voorleggen (heb ik ook wel van huis mee). Ik doe dat omdat ik vaak weinig vertrouwen heb in mijn eigen denken bij het maken van keuzes; en dat is bizar want ik kan problemen van anderen als de beste oplossen, maar als het op mezelf aankomt dan weet ik het allemaal niet. Daar zit denk ik ook wel de kern van veel van mijn problemen; het lukt mij heel moeilijk zelf tot beslissingen te komen. Ik weeg alles maar dan ook alles af en dan weet ik het nog niet; het wordt vaak alleen maar gecompliceerder. *zucht*
maandag 27 juli 2009 om 18:23
Herkenbaar van vroeger....doorgaan, doorgaan, doorgaan...je lichaam en geest roepen STOP! en toch maar doorgaan want ik moest .. .ehm....waar moest ik nou ook alweer heen? Oh ja, ik moest naar Voor Eeuwig Gelukkig Zijn Land...dus hop, weer rennen en draven (overigens geen enkele studie afgerond want alles was 'niet leuk', 'te moeilijk', 'geen puf'). Maar waarom zo rennen, strijden, vechten....? Om dat ene stukje in mezelf te vinden wat ik RUST noem. Gek genoeg moest ik ophouden met zoveel stormen om me heen te veroorzaken (waarvan ik dacht dat ze me rust zouden brengen) en eens flink op de rem te gaan trappen.
Het is een lang en taai proces geweest. Alles waar ik ooit heilig in geloofde werd aan gruzelementen geslagen. Vriendschappen vielen uiteen, ontslag na ontslag, familiebanden die onherstelbaar leken, de ene 'foute' vriendje na de ander, de ene kutbaan na de ander, zoeken naar een woning zonder dat ik een cent had om de huur te kunnen betalen. EInd goed al goed, ik heb geleerd om stap voor stap uit mijn leven te verwijderen wat mij stress en spanning oplevert.
Dan maar geen schitterende carriere: ik wil RUST
Dan maar niet DE IDEALE liefde: ik wil RUST
Dan maar geen fantastisch ingericht huis: ik wil RUST
Dan maar geen bergen vrienden: ik wil RUST
Dan maar een mislukkeling: ik wil RUST
Dan maar geen hbo/uni diploma: ik wil RUST
RUST was waar mijn lichaam en geest om smeekten. Stap voor stap (zonder meteen mijn hele leven om te gooien) heb ik afstand gedaan van mensen en situaties die mij niet (meer) dienden, ben ik hulp gaan zoeken om mezelf uit deze warboel te trekken, ben ik mezelf continue gaan herinneren aan mijn werkelijke doel: RUST, ben ik iedere dag weer mijn destructieve gedachten gaan onderwerpen aan wat ik de IS-DAT-ZO-microscoop noem. Bijvoorbeeld:
- Als ik geen diploma heb ben ik een mislukkeling, waardeert niemand mij, vind ik nooit meer de perfecte liefde en ga ik alleen dood
MICROSCOOP: Oh...is dat zo?
- Als ik geen bergen vrienden heb, dan ben ik zielig en wil niemand mij hebben en sterf ik alleen
MICROSCOOP: oh..gut...is dat zo?
- Als ik geen fantastisch met duur meubilair ingericht huis heb dan ben ik niks waard en kun je me net zo goed bij het grofvuil zetten.
MICROSCOOP: jeet...maar ehm...is dat zo?
Zo kun je de lijst naar hartelust aanvullen. Ik ben er achter gekomen dat al die dingen helemaal niet belangrijk zijn. Ik wilde die dingen bereiken waarvan ik dacht dat ik er gelukkig van zou worden. Geluk komt echt van binnenuit. Met heel veel geduld, compassie en zelfliefde ben ik mezelf gaan behandelen zoals ik ieder goede vriend/vriendin zou behandelen: met liefde, respect en blijk van vertrouwen maar ook met af en toe een flinke spiegel die de waarheid niet verbergt.
Het is een niet zo fijn proces want ik heb een hoop achter moeten laten (loslaten) waarvan ik dacht dat ik zonder 'dood zou gaan' . Niets is minder waar. Ik ben nog nooit zo een veel levendiger, gelukkiger en vrolijker mens geweest dan nu.
Wat de baan, studie en huis betreft: dat is allemaal goed gekomen, ik hoefde er bij nadere inspectie niet eens zo hard voor te werken. Puur het opruimen van de rommel van binnen heeft me ontzettend veel mooie dingen op mijn pad gebracht. Al die dingen waarvan ik dacht dat ze een opvulling waren, komen nu als bonuspunten op me af. Alleen maar omdat ik de puinhoop heb opgeruimd.
Als je dan toch een doel in je leven wilt hebben en ergens aan wilt werken wat pas ECHT de moeite waard is: kijk jezelf aan en begin daarmee. Dat is een levenslange doel, superspannend, je raakt er nooit op uitgekeken en hoe meer je vordert, hoe leuker JIJ en het leven wordt. Zoek de juiste hulp en als je iemand nodig hebt om af en toe je gedachten mee te delen of alleen maar kletsen, dan ben ik er voor je. You call the shots.
Het is een lang en taai proces geweest. Alles waar ik ooit heilig in geloofde werd aan gruzelementen geslagen. Vriendschappen vielen uiteen, ontslag na ontslag, familiebanden die onherstelbaar leken, de ene 'foute' vriendje na de ander, de ene kutbaan na de ander, zoeken naar een woning zonder dat ik een cent had om de huur te kunnen betalen. EInd goed al goed, ik heb geleerd om stap voor stap uit mijn leven te verwijderen wat mij stress en spanning oplevert.
Dan maar geen schitterende carriere: ik wil RUST
Dan maar niet DE IDEALE liefde: ik wil RUST
Dan maar geen fantastisch ingericht huis: ik wil RUST
Dan maar geen bergen vrienden: ik wil RUST
Dan maar een mislukkeling: ik wil RUST
Dan maar geen hbo/uni diploma: ik wil RUST
RUST was waar mijn lichaam en geest om smeekten. Stap voor stap (zonder meteen mijn hele leven om te gooien) heb ik afstand gedaan van mensen en situaties die mij niet (meer) dienden, ben ik hulp gaan zoeken om mezelf uit deze warboel te trekken, ben ik mezelf continue gaan herinneren aan mijn werkelijke doel: RUST, ben ik iedere dag weer mijn destructieve gedachten gaan onderwerpen aan wat ik de IS-DAT-ZO-microscoop noem. Bijvoorbeeld:
- Als ik geen diploma heb ben ik een mislukkeling, waardeert niemand mij, vind ik nooit meer de perfecte liefde en ga ik alleen dood
MICROSCOOP: Oh...is dat zo?
- Als ik geen bergen vrienden heb, dan ben ik zielig en wil niemand mij hebben en sterf ik alleen
MICROSCOOP: oh..gut...is dat zo?
- Als ik geen fantastisch met duur meubilair ingericht huis heb dan ben ik niks waard en kun je me net zo goed bij het grofvuil zetten.
MICROSCOOP: jeet...maar ehm...is dat zo?
Zo kun je de lijst naar hartelust aanvullen. Ik ben er achter gekomen dat al die dingen helemaal niet belangrijk zijn. Ik wilde die dingen bereiken waarvan ik dacht dat ik er gelukkig van zou worden. Geluk komt echt van binnenuit. Met heel veel geduld, compassie en zelfliefde ben ik mezelf gaan behandelen zoals ik ieder goede vriend/vriendin zou behandelen: met liefde, respect en blijk van vertrouwen maar ook met af en toe een flinke spiegel die de waarheid niet verbergt.
Het is een niet zo fijn proces want ik heb een hoop achter moeten laten (loslaten) waarvan ik dacht dat ik zonder 'dood zou gaan' . Niets is minder waar. Ik ben nog nooit zo een veel levendiger, gelukkiger en vrolijker mens geweest dan nu.
Wat de baan, studie en huis betreft: dat is allemaal goed gekomen, ik hoefde er bij nadere inspectie niet eens zo hard voor te werken. Puur het opruimen van de rommel van binnen heeft me ontzettend veel mooie dingen op mijn pad gebracht. Al die dingen waarvan ik dacht dat ze een opvulling waren, komen nu als bonuspunten op me af. Alleen maar omdat ik de puinhoop heb opgeruimd.
Als je dan toch een doel in je leven wilt hebben en ergens aan wilt werken wat pas ECHT de moeite waard is: kijk jezelf aan en begin daarmee. Dat is een levenslange doel, superspannend, je raakt er nooit op uitgekeken en hoe meer je vordert, hoe leuker JIJ en het leven wordt. Zoek de juiste hulp en als je iemand nodig hebt om af en toe je gedachten mee te delen of alleen maar kletsen, dan ben ik er voor je. You call the shots.
maandag 27 juli 2009 om 21:47
Damn Sensy, wat kun jij dingen ontzettend goed verwoorden.
Ik wordt er even helemaal stil van! Dat van die microscoop, wat grappig, heb je dat zelf bedacht?
@viva2525
Dat op je vakgebied nauwelijks werk te vinden is, betekend niet dat er geen werk te vinden is. Daarmee wil ik niet zeggen dat je iets verkeerd doet ofzo, maar soms zijn er meer mogelijkheden dan jezelf in eerste instantie ziet. En kijk eens over de grenzen....dat doe ik momenteel ook.
Ook ik manouvreer in een gebied waar werk schaars is en waar ik (lang leve mijn zwartgalligheid) stiekum ook denk nooit in te slagen, en uiteindelijk genoegen moet nemen met een 40urige werkweek waar ik doodongelukkig van wordt. Maar, dat zijn allemaal dingen die later zijn, en toch niet 100% te voorspellen.
Heeft het nut om je daar zo druk over te maken? Het gaat erom dat je zo snel mogelijk rust krijgt die je nodig hebt, en een beter gevoel. Niet te grote stappen in een keer zetten, en een probleem bij de oorzaak aanpakken, niet middenin springen, daarmee wordt je aan het eind gewoon weer teruggemept.
Je denkt veel vooruit (herken ik ook bij mezelf) maar meestal zie je alleen maar beren op de weg. Tenminste, ik heb geen glazen bol die me een voorspelling geeft.
Een droombaan heb je meestal niet in een keer. Soms moet je tijdelijk werk doen wat onder je niveau ligt en vervelend is. Maar je zit daar toch niet eeuwig aan vast? Probeer als het onvermijdelijk is jezelf niet te beperken en in dat baantje te frotten, maar zoek d.m.v. dat baantje dan verder, naar openingen naar de kant die jij op wilt. (ik weet het, heb makkelijk praten, maar soms kunnen dingen een heel verrassende wending aannemen) Keuzes zijn niet voor altijd, ookal loopt het tijdelijk een kant op die je niet wilt, je kan later altijd weer een andere richting uit, ookal lijkt dat soms niet.
Wat je hier zegt:
"Ik weeg alles maar dan ook alles af en dan weet ik het nog niet; het wordt vaak alleen maar gecompliceerder"
Daar herken ik zo ontzettend veel in. Geen keuze maken maakt het vaak alleen maar lastiger.
Huh, ik snap mn eigen verhaal bijna niet meer. Time to stop!
Ik wordt er even helemaal stil van! Dat van die microscoop, wat grappig, heb je dat zelf bedacht?
@viva2525
Dat op je vakgebied nauwelijks werk te vinden is, betekend niet dat er geen werk te vinden is. Daarmee wil ik niet zeggen dat je iets verkeerd doet ofzo, maar soms zijn er meer mogelijkheden dan jezelf in eerste instantie ziet. En kijk eens over de grenzen....dat doe ik momenteel ook.
Ook ik manouvreer in een gebied waar werk schaars is en waar ik (lang leve mijn zwartgalligheid) stiekum ook denk nooit in te slagen, en uiteindelijk genoegen moet nemen met een 40urige werkweek waar ik doodongelukkig van wordt. Maar, dat zijn allemaal dingen die later zijn, en toch niet 100% te voorspellen.
Heeft het nut om je daar zo druk over te maken? Het gaat erom dat je zo snel mogelijk rust krijgt die je nodig hebt, en een beter gevoel. Niet te grote stappen in een keer zetten, en een probleem bij de oorzaak aanpakken, niet middenin springen, daarmee wordt je aan het eind gewoon weer teruggemept.
Je denkt veel vooruit (herken ik ook bij mezelf) maar meestal zie je alleen maar beren op de weg. Tenminste, ik heb geen glazen bol die me een voorspelling geeft.
Een droombaan heb je meestal niet in een keer. Soms moet je tijdelijk werk doen wat onder je niveau ligt en vervelend is. Maar je zit daar toch niet eeuwig aan vast? Probeer als het onvermijdelijk is jezelf niet te beperken en in dat baantje te frotten, maar zoek d.m.v. dat baantje dan verder, naar openingen naar de kant die jij op wilt. (ik weet het, heb makkelijk praten, maar soms kunnen dingen een heel verrassende wending aannemen) Keuzes zijn niet voor altijd, ookal loopt het tijdelijk een kant op die je niet wilt, je kan later altijd weer een andere richting uit, ookal lijkt dat soms niet.
Wat je hier zegt:
"Ik weeg alles maar dan ook alles af en dan weet ik het nog niet; het wordt vaak alleen maar gecompliceerder"
Daar herken ik zo ontzettend veel in. Geen keuze maken maakt het vaak alleen maar lastiger.
Huh, ik snap mn eigen verhaal bijna niet meer. Time to stop!
zondag 2 augustus 2009 om 16:14
Damn weltschmerz dankjewel voor je compliment
Dat van die mircoscoop wel maar niet van het 'is dat zo'. Dat komt uit een boek over een zenmonnik die overal van beschuldigt wordt en hij elke keer hetzelfde reageert: is dat zo?
met andere woorden: hoe de situatie ook was, hij bleef neutraal. Beetje wat ik nu ook toepas/probeer toe te passen in mijn eigen leven. Niet meer zo zwaar tillen aan al die uiterlijkheden die deze wereld zo domineren.
Dat van die mircoscoop wel maar niet van het 'is dat zo'. Dat komt uit een boek over een zenmonnik die overal van beschuldigt wordt en hij elke keer hetzelfde reageert: is dat zo?
met andere woorden: hoe de situatie ook was, hij bleef neutraal. Beetje wat ik nu ook toepas/probeer toe te passen in mijn eigen leven. Niet meer zo zwaar tillen aan al die uiterlijkheden die deze wereld zo domineren.
zondag 2 augustus 2009 om 17:14
Sensy, mooi verhaal.
Viva2525: hoe is het?
Je hebt het over de reis waar je niet van geniet omdat je alleen nog de bestemming ziet. Zou het niet mooi zijn als je het kon omdraaien? Dat je niet leeft om de bestemming te bereiken, maar om van de reis te genieten?
Je bent bang dat je verkeerde keuzes maakt. Mijn vader zegt weleens: verkeerde keuzes bestaan niet. Iedere keuze brengt je ergens en je leert er altijd van. En dan kun je weer een nieuwe keuze maken.
Ik heb een jaar of 4 geleden het idee gehad dat ik heel veel verkeerd had gedaan. Dat ik verkeerde keuzes had gemaakt en dat het 'spelletje' eigenlijk afgelopen was, verpest, game over. Dat ik de weg kwijt was geraakt en dat dat onomkeerbaar was.
Ik liep toen bij een therapeute en zei had het over levenspad, blabla. Mijn reactie: Ik weet niet waar mijn levenspad loopt. Ik zoek het al jaren, ben steeds verhuisd, steeds nieuwe dingen aangegaan, steeds mijn keuzes bijgesteld. En steeds ongelukkiger geworden.
Zij zei toen: Misschien moet je het anders zien. Je levenspad begon bij je geboorte in S, is toen naar U gelopen, via U naar X, toen weer even naar S en nu zit je op een bankje en rust je uit. En dan kijk je waar je verder langs gaat.
Mooi he?
Denk dat je eerst rust nodig hebt voordat je een verandering in je denken kunt krijgen.
Ik ben me eigenlijk altijd bewust van het feit dat je niet vanzelfsprekend 80 wordt (vanaf dat de moeder van een vriend ineens overleed) en dat je eigenlijk steeds moet kunnen genieten van waar je mee bezig bent.
Dus niet steeds een einddoel stellen, meer bezig zijn met 'nu'.
(Al ben ik in het extreme doorgeslagen, maak nooit wat af... maar daar gaat het in dit topic niet over )
Viva2525: hoe is het?
Je hebt het over de reis waar je niet van geniet omdat je alleen nog de bestemming ziet. Zou het niet mooi zijn als je het kon omdraaien? Dat je niet leeft om de bestemming te bereiken, maar om van de reis te genieten?
Je bent bang dat je verkeerde keuzes maakt. Mijn vader zegt weleens: verkeerde keuzes bestaan niet. Iedere keuze brengt je ergens en je leert er altijd van. En dan kun je weer een nieuwe keuze maken.
Ik heb een jaar of 4 geleden het idee gehad dat ik heel veel verkeerd had gedaan. Dat ik verkeerde keuzes had gemaakt en dat het 'spelletje' eigenlijk afgelopen was, verpest, game over. Dat ik de weg kwijt was geraakt en dat dat onomkeerbaar was.
Ik liep toen bij een therapeute en zei had het over levenspad, blabla. Mijn reactie: Ik weet niet waar mijn levenspad loopt. Ik zoek het al jaren, ben steeds verhuisd, steeds nieuwe dingen aangegaan, steeds mijn keuzes bijgesteld. En steeds ongelukkiger geworden.
Zij zei toen: Misschien moet je het anders zien. Je levenspad begon bij je geboorte in S, is toen naar U gelopen, via U naar X, toen weer even naar S en nu zit je op een bankje en rust je uit. En dan kijk je waar je verder langs gaat.
Mooi he?
Denk dat je eerst rust nodig hebt voordat je een verandering in je denken kunt krijgen.
Ik ben me eigenlijk altijd bewust van het feit dat je niet vanzelfsprekend 80 wordt (vanaf dat de moeder van een vriend ineens overleed) en dat je eigenlijk steeds moet kunnen genieten van waar je mee bezig bent.
Dus niet steeds een einddoel stellen, meer bezig zijn met 'nu'.
(Al ben ik in het extreme doorgeslagen, maak nooit wat af... maar daar gaat het in dit topic niet over )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 3 augustus 2009 om 21:09
@ Sensy, wat mooi wat je schrijft, heel treffend. Je hebt een goed punt wat ook binnen is gekomen: ik heb mezelf over het hoofd gezien, mezelf als doel, zo had ik het nog niet bekeken en eigenlijk een uitgangspunt die het allerbelangrijkste is.. wat wil ik beginnen zonder dat ik er zelf bij ben .. Eigenlijk een andere manier van kijken naar dingen, meer op intuitie vertrouwen en naar mezelf luisteren.
En die microscoop waar je over vertelt, is er een die ik erg goed kan gebruiken merk ik. Met al die doemgedachten.
@Birrrd: vertel eens wat meer, ben benieuwd?
@ weltschmerz, je hebt gelijk.. thanx voor de inzichtgevende woorden , ik maak mezelf veel en veel te bang voor rotbaantjes terwijl een rotbaantje niet hoeft te betekenen dat ik dat voor altijd moet doen... Denken in mogelijkheden niet in beperkingen..
@Moonlight, inderdaad, verkeerde keuze bestaat niet bovendien kan je van tevoren niet voorspellen hoe dingen gaan lopen... so right en goed om in mijn hoofd te houden..
@SignofLife Thanx
En hoe het nu gaat; op dit moment wel wat beter gelukkig. Ik heb het de afgelopen week nog ontzettend druk gehad, maar het zal deze week al een stuk minder worden gelukkig. Merk ook dat ik wat meer mezelf terugvind, dat ik meer vertrouw op mezelf. Dat ik wat meer de focus terug probeer te draaien op waar het dus echt om draait, zoals sensy zei, om mijzelf weer op nummer 1 te zetten en zelfs als project te mogen zien. Mezelf dus, en niet mijn prestaties of mijn werk. En ik denk eigenlijk dat die twee onlosmakelijk verbonden met elkaar, ik denk dat als ik meer aan mezelf ga denken en zorg dat ik me beter ga voelen de rest ook veel makkelijker gaat komen. Ik wil ook weer wat meer kijken naar dingen waar ik van kan genieten, waar ik in kan spelen, meer lucht kan krijgen.
Ben in ieder geval heel blij dat ik mijn verhaal hier heb neergezet en al jullie reacties heb gekregen, heb ik echt veel aan gehad al.
Ik heb later meer tijd om te schrijven.
En die microscoop waar je over vertelt, is er een die ik erg goed kan gebruiken merk ik. Met al die doemgedachten.
@Birrrd: vertel eens wat meer, ben benieuwd?
@ weltschmerz, je hebt gelijk.. thanx voor de inzichtgevende woorden , ik maak mezelf veel en veel te bang voor rotbaantjes terwijl een rotbaantje niet hoeft te betekenen dat ik dat voor altijd moet doen... Denken in mogelijkheden niet in beperkingen..
@Moonlight, inderdaad, verkeerde keuze bestaat niet bovendien kan je van tevoren niet voorspellen hoe dingen gaan lopen... so right en goed om in mijn hoofd te houden..
@SignofLife Thanx
En hoe het nu gaat; op dit moment wel wat beter gelukkig. Ik heb het de afgelopen week nog ontzettend druk gehad, maar het zal deze week al een stuk minder worden gelukkig. Merk ook dat ik wat meer mezelf terugvind, dat ik meer vertrouw op mezelf. Dat ik wat meer de focus terug probeer te draaien op waar het dus echt om draait, zoals sensy zei, om mijzelf weer op nummer 1 te zetten en zelfs als project te mogen zien. Mezelf dus, en niet mijn prestaties of mijn werk. En ik denk eigenlijk dat die twee onlosmakelijk verbonden met elkaar, ik denk dat als ik meer aan mezelf ga denken en zorg dat ik me beter ga voelen de rest ook veel makkelijker gaat komen. Ik wil ook weer wat meer kijken naar dingen waar ik van kan genieten, waar ik in kan spelen, meer lucht kan krijgen.
Ben in ieder geval heel blij dat ik mijn verhaal hier heb neergezet en al jullie reacties heb gekregen, heb ik echt veel aan gehad al.
Ik heb later meer tijd om te schrijven.
zaterdag 8 augustus 2009 om 04:35
Even gehad..
Gezondheidsiets, waar ik veel last van heb en wat ik niet kan loslaten. Daarom ben ik nu ook om 4 u snachts aan het spoken. Zorg voor het probleem is al maanden aan de gang en nog steeds niet opgelost; ga mezelf dan steeds vragen stellen of ik hier mee moet blijven rondlopen en er misschien geen oplossing komt en word dan heel bang
Wil liever niet in detail treden ivm herkenbaarheid maar het is niet levensgevaarlijk maar wel fysiek erg overheersend aanwezige last (als gevolg ervan heb ik nekkrampen en hoofdpijn). Ik kan het gewoon niet loslaten en blijf angstig erover, weet niet of dat normaal is.. ? Misschien hoop ik ergens wel dat het niet normaal is want als andere mensen er wel mee kunnen omgaan dan ' kan ik het ook ' of zo. Voor de komende tijd verwacht ik toch een traject van second opinion in te gaan en uit proberen te zoeken wat er aan de hand is (het gaat ws ook veel geld kosten, wat ik weer bij mijn ouders moet vragen want zelf heb ik het natuurlijk niet met mijn huidige situatie). Ik vind sowieso fysieke dingen altijd heel moeilijk, hebben jullie dat ook? Ik heb wel vaker fysieke tegenslag gehad en dat komt dan bovenop (nou ja, ontwricht eerder, zonder gezondheid kan je weinig) alle andere dingen die je wil doen, wat dan nog veel meer wordt. Nu ook weer, dit komt boven(/onder)op alles wat ik jullie al uitgebreid geschetst heb, en dreigt dan ook weer mijn toekomst in de weg te zitten. Ik blijf altijd wel sterk en doorzetten, maar nu ik weer wat heb vraag ik me af waar ik nu weer de kracht vandaan moet halen. Het voelt gewoon op, ik heb al zoveel gevochten, en iedere keer als ik stappen doe dan moet ik toch weer stappen terug doen want dan komt er weer narigheid op mijn pad, of het nou in mijn privekring iets is of met mijn lichaam of etc.
Het zal wel normaal zijn/erbij horen denk ik dan toch, dat ik tegenslag op mijn pad heb, hoewel sommige mensen veel meer pech hebben en meer leed en tegenslag krijgen te verwerken dan anderen. Het leven is in dat opzicht toch echt ' niet eerlijk' en kan kei en keihard zijn of noem het maar natuur? Een leeuw die een mamazebra opeet terwijl het kindje eenzaam en verlaten overblijft (even gesteld dat ze van de kudde zijn afgedwaald), het is zielig voor het kindje maar het hoort er ook bij of zo en is normaal. Dat vind ik denk ook het leven vaak zo moeilijk maken. Het is niet eerlijk of rechtvaardig; je hebt in feite zo weinig grip op veel wat er gebeurt (ookal lijkt het vaak wel zo), ookal leef je 'goed', doe je je best etc, je hebt toch nooit alles in de hand van wat er staat te gebeuren, het leven kan je onderuit meppen op ieder onverwacht moment.. Even negatief gezien hoor, ik kan ook positiever bedenken natuurlijk dat er zoveel mooie momenten en dingen zijn die het leven ook meebrengt, maar dat neemt wat ik hiervoor zei niet weg.
Ja en dus ook, ik weet dat er vele met mij zijn die tegenslag te verwerken hebben (gehad), maar voor mijn vrienden lijken dingen altijd zoveel soepeler te gaan; vergeleken met hen lijk ik tegenslag na tegenslag te verduren, vergeleken met hen krijg ik alles op mijn bord en zij nauwelijks iets (dat zegt een van mijn vriendinnen zelf ook; dat ze niet weet hoe ze alle dingen die ik op mijn bord heb gehad zou hebben kunnen verdragen, hoewel zij ook wel weinig kan hebben denk ik en het dus ook wel bij haar ligt voor een deel). Zij kunnen steeds rustig door gaan met hun leven inrichten terwijl het voor mij steeds voelt of ik keihard moet vechten voor ieder stapje omdat ik steeds wordt teruggeworpen.. En ik gun het hun heel erg. Ik kan heel goed met ze praten, we vinden steun bij elkaar, warmte, vriendschap. Maar het maakt het voor hen ook moeilijker om mij te begrijpen denk ik. Moeilijk om te begrijpen hoe zwaar het leven voor mij kan zijn soms, omdat zij zoveel tegenslag niet kennen. En dat is wel heel moeilijk..
Zo dat lucht wel op om dit even kwijt te kunnen, nu maar weer proberen te slapen...
Gezondheidsiets, waar ik veel last van heb en wat ik niet kan loslaten. Daarom ben ik nu ook om 4 u snachts aan het spoken. Zorg voor het probleem is al maanden aan de gang en nog steeds niet opgelost; ga mezelf dan steeds vragen stellen of ik hier mee moet blijven rondlopen en er misschien geen oplossing komt en word dan heel bang
Wil liever niet in detail treden ivm herkenbaarheid maar het is niet levensgevaarlijk maar wel fysiek erg overheersend aanwezige last (als gevolg ervan heb ik nekkrampen en hoofdpijn). Ik kan het gewoon niet loslaten en blijf angstig erover, weet niet of dat normaal is..
? Misschien hoop ik ergens wel dat het niet normaal is want als andere mensen er wel mee kunnen omgaan dan ' kan ik het ook ' of zo. Voor de komende tijd verwacht ik toch een traject van second opinion in te gaan en uit proberen te zoeken wat er aan de hand is (het gaat ws ook veel geld kosten, wat ik weer bij mijn ouders moet vragen want zelf heb ik het natuurlijk niet met mijn huidige situatie). Ik vind sowieso fysieke dingen altijd heel moeilijk, hebben jullie dat ook? Ik heb wel vaker fysieke tegenslag gehad en dat komt dan bovenop (nou ja, ontwricht eerder, zonder gezondheid kan je weinig) alle andere dingen die je wil doen, wat dan nog veel meer wordt. Nu ook weer, dit komt boven(/onder)op alles wat ik jullie al uitgebreid geschetst heb, en dreigt dan ook weer mijn toekomst in de weg te zitten. Ik blijf altijd wel sterk en doorzetten, maar nu ik weer wat heb vraag ik me af waar ik nu weer de kracht vandaan moet halen. Het voelt gewoon op, ik heb al zoveel gevochten, en iedere keer als ik stappen doe dan moet ik toch weer stappen terug doen want dan komt er weer narigheid op mijn pad, of het nou in mijn privekring iets is of met mijn lichaam of etc.Het zal wel normaal zijn/erbij horen denk ik dan toch, dat ik tegenslag op mijn pad heb, hoewel sommige mensen veel meer pech hebben en meer leed en tegenslag krijgen te verwerken dan anderen. Het leven is in dat opzicht toch echt ' niet eerlijk' en kan kei en keihard zijn of noem het maar natuur? Een leeuw die een mamazebra opeet terwijl het kindje eenzaam en verlaten overblijft (even gesteld dat ze van de kudde zijn afgedwaald), het is zielig voor het kindje maar het hoort er ook bij of zo en is normaal. Dat vind ik denk ook het leven vaak zo moeilijk maken. Het is niet eerlijk of rechtvaardig; je hebt in feite zo weinig grip op veel wat er gebeurt (ookal lijkt het vaak wel zo), ookal leef je 'goed', doe je je best etc, je hebt toch nooit alles in de hand van wat er staat te gebeuren, het leven kan je onderuit meppen op ieder onverwacht moment.. Even negatief gezien hoor, ik kan ook positiever bedenken natuurlijk dat er zoveel mooie momenten en dingen zijn die het leven ook meebrengt, maar dat neemt wat ik hiervoor zei niet weg.
Ja en dus ook, ik weet dat er vele met mij zijn die tegenslag te verwerken hebben (gehad), maar voor mijn vrienden lijken dingen altijd zoveel soepeler te gaan; vergeleken met hen lijk ik tegenslag na tegenslag te verduren, vergeleken met hen krijg ik alles op mijn bord en zij nauwelijks iets (dat zegt een van mijn vriendinnen zelf ook; dat ze niet weet hoe ze alle dingen die ik op mijn bord heb gehad zou hebben kunnen verdragen, hoewel zij ook wel weinig kan hebben denk ik en het dus ook wel bij haar ligt voor een deel). Zij kunnen steeds rustig door gaan met hun leven inrichten terwijl het voor mij steeds voelt of ik keihard moet vechten voor ieder stapje omdat ik steeds wordt teruggeworpen.. En ik gun het hun heel erg. Ik kan heel goed met ze praten, we vinden steun bij elkaar, warmte, vriendschap. Maar het maakt het voor hen ook moeilijker om mij te begrijpen denk ik. Moeilijk om te begrijpen hoe zwaar het leven voor mij kan zijn soms, omdat zij zoveel tegenslag niet kennen. En dat is wel heel moeilijk..
Zo dat lucht wel op om dit even kwijt te kunnen, nu maar weer proberen te slapen...
zaterdag 8 augustus 2009 om 19:28
Wat me ook opvalt, over het onderwerp waar ik vannacht dan weer over schrijf: het is een ander onderwerp wat me nu bezig houdt (fysieke last) maar net als in de OP laat ik me totaal innemen door het probleem, lukt het me heel moeilijk om afstand te nemen ervan en vertrouwen te hebben dat het goed zal komen; ik ga er gewoon helemaal in op en word op momenten verscheurd door gevoelens van angst. Problemen of tegenslag op mijn pad worden obsessies: lichaam in total alert en alles gefocussed op ' het probleem' . Hoe vermoeiend..
zaterdag 8 augustus 2009 om 20:29
