Psyche
alle pijlers
(Extreem) hulpverlenerssyndroom
donderdag 1 februari 2024 om 20:20
In het kort; mijn partner (als in geliefde) zit sinds 5 maanden thuis met een burn-out. De reden is dat hij geen grenzen kan stellen en niet tot slecht kan opkomen voor zijn eigen behoeften. Dit in contrast met zijn voorkomen; veel praten, veel aanwezig, drukte en gang maker, beetje alfa mijnheer.
Hij heeft heel lang veel te hard gewerkt en 15 jaar een eigen bedrijf met veel stress gehad. Dit bedrijf is begin vorig jaar geliquideerd met een belastingschuld waarop hij nu afbetaald. Na het beëindigen van zijn eigen bedrijf is hij linea recta in dezelfde functie met dezelfde uren in loondienst binnen het zelfde werkveld gaan werken.
Uiteindelijk is hij eind september met zeer heftige burn-out klachten thuis komen te zitten.
Dit is even achtergrond info.
De bedoeling is dat hij een tandje terug neemt en zich focust op zichzelf en een gezonde verhouding met zichzelf en zijn behoeften etc. Echte neemt hij ondanks alle therapie, gesprekken, medicatie en rust in vrijwilligerswerk nog steeds “rare” beslissingen.
Zo kwam hij vandaag maar niet terug van een boodschap doen, hij was bij de supermarkt 2 gestrande Belgen tegengekomen die hier een auto hadden gekocht maar omdat 1 van hen een verlopen of ongeldige idkaart had, kon de rdw de nieuwe auto niet op naam zetten. Mijn vriend rijdt deze volslagen vreemden met 2 kinderen (van hem) in de auto de hele stad door naar een rdw-station, laat vervolgens een eendagskenteken plus verzekering voor export op zijn naam zetten en laat deze mensen in hun nieuwe auto op zijn naam naar België rijden.
Ik krijg dat dus later te horen. Als ik geen bezwaar kan maken.
Als mijn partner niet mijn partner was, mag hij dat zelf weten.
Ik kan mij niet voorstellen dat deze Belgen zelf om deze (in mijn ogen bizarre) vorm van hulp hebben gevraagd, maar de manische stemming waar mijn partner in kan zitten maakt hem vaak erg overtuigend en mischien zelfs dwingend. Zodat je zijn “hulp” niet kunt weigeren.
Ik maak mij zorgen om de risico’s die hij neemt, plus ik denk dat dit een ongezonde manier is van zoeken naar eigenwaarde. Iets waar hij juist nu in alle rust aan moet werken.
Ik merk dat -dit is niet een op zichzelf staand verhaal, komt vaker voor- ik hier echt doodmoe van word. En ik vind de risico’s echt groot. Hij denkt nooit in het groter geheel, het voelt voor goed om de Grote Redder te zijn.
Mijn support en begrip wordt steeds minder.
Hoe kun je iemand in deze mindset steunen zonder zelf schade op te lopen?
Hij heeft heel lang veel te hard gewerkt en 15 jaar een eigen bedrijf met veel stress gehad. Dit bedrijf is begin vorig jaar geliquideerd met een belastingschuld waarop hij nu afbetaald. Na het beëindigen van zijn eigen bedrijf is hij linea recta in dezelfde functie met dezelfde uren in loondienst binnen het zelfde werkveld gaan werken.
Uiteindelijk is hij eind september met zeer heftige burn-out klachten thuis komen te zitten.
Dit is even achtergrond info.
De bedoeling is dat hij een tandje terug neemt en zich focust op zichzelf en een gezonde verhouding met zichzelf en zijn behoeften etc. Echte neemt hij ondanks alle therapie, gesprekken, medicatie en rust in vrijwilligerswerk nog steeds “rare” beslissingen.
Zo kwam hij vandaag maar niet terug van een boodschap doen, hij was bij de supermarkt 2 gestrande Belgen tegengekomen die hier een auto hadden gekocht maar omdat 1 van hen een verlopen of ongeldige idkaart had, kon de rdw de nieuwe auto niet op naam zetten. Mijn vriend rijdt deze volslagen vreemden met 2 kinderen (van hem) in de auto de hele stad door naar een rdw-station, laat vervolgens een eendagskenteken plus verzekering voor export op zijn naam zetten en laat deze mensen in hun nieuwe auto op zijn naam naar België rijden.
Ik krijg dat dus later te horen. Als ik geen bezwaar kan maken.
Als mijn partner niet mijn partner was, mag hij dat zelf weten.
Ik kan mij niet voorstellen dat deze Belgen zelf om deze (in mijn ogen bizarre) vorm van hulp hebben gevraagd, maar de manische stemming waar mijn partner in kan zitten maakt hem vaak erg overtuigend en mischien zelfs dwingend. Zodat je zijn “hulp” niet kunt weigeren.
Ik maak mij zorgen om de risico’s die hij neemt, plus ik denk dat dit een ongezonde manier is van zoeken naar eigenwaarde. Iets waar hij juist nu in alle rust aan moet werken.
Ik merk dat -dit is niet een op zichzelf staand verhaal, komt vaker voor- ik hier echt doodmoe van word. En ik vind de risico’s echt groot. Hij denkt nooit in het groter geheel, het voelt voor goed om de Grote Redder te zijn.
Mijn support en begrip wordt steeds minder.
Hoe kun je iemand in deze mindset steunen zonder zelf schade op te lopen?
donderdag 1 februari 2024 om 21:28
Daar heb je een punt.tv-icoon schreef: ↑01-02-2024 21:20Ik zou zeggen dat het lief van hem is om die mensen te willen helpen, maar dat dit erg onvoorzichtig is en dat mensen daar best misbruik van zouden kunnen maken. Hij zal zijn motieven hebben die ik niet begrijp, maar kennelijk vindt hij dit heel fijn om te doen. Dus ik zou hem alleen wat ongeruster maken zodat hij zich hopelijk wat gaat matigen. Hij moet niet totaal veranderen, maar alleen ietsje pietsje minder vrijgevig wat betreft tijd en moeite.
Maar ik ken hem natuurlijk niet goed; alleen uit jouw beschrijving.
Echter is hij wel zijn bedrijf (dat goed liep) kwijtgeraakt door nonchalant om te gaan met geld, geld uitlenen, voorschotten, auto’s en woonruimte voor werknemers betalen, slecht debiteurenbeheer en een handjeklap/goed vertrouwen mentaliteit.
Hij is grenzeloos naïef en heel makkelijk te beïnvloeden of te manipuleren. Die goedheid heeft zijn charmes en het is een goed mens, hij trekt nu alleen nog zichzelf de afgrond in.
Ik voel mij best machteloos.
donderdag 1 februari 2024 om 21:32
Away schreef: ↑01-02-2024 21:13Gesprekken bij de huisarts, verder aanvaart hij geen concrete hulp.
Daarnaast heeft hij wel slaappillen vanwege slaapproblemen en is er eind van het jaar een terugval in verslaving geweest.
Iemand met hoofdpijn kun je een paracetamol geven, hierin sta ik als partner gewoon machteloos. Ik kan alleen goed voor mijzelf en de kinderen zorgen.
Ik zou dit heel slecht trekken. Hoe is het voor jouw kinderen dat hij nu zoveel bij jullie woont, met de energie die om hem heen hangt en zijn gedrag? Ik geloof dat een beetje afstand niet heel verkeerd zou zijn.
donderdag 1 februari 2024 om 21:39
Ja, dit klinkt toch ook niet als iets goeds? Zo zorg je toch niet goed voor je kinderen door dit en dat veslavingsgedoe überhaupt in je huis te gaan halen, helemaal als hij daar ineens de hele tijd zit. Stuur hem naar zijn eigen huis.
donderdag 1 februari 2024 om 21:41
Hm, dus hij ziet wel in dat hij te impulsief is, en dit gedrag is zelfs de oorzaak van de liquidatie van zijn bedrijf... Waarom wil hij hier geen meer grondige hulp bij?
Ik snap je machteloosheid want dit is gewoon onverantwoordelijk gedrag. En daar kun jij weinig aan doen als hij niet zelf iets wil veranderen. Vrijwilligerswerk lijkt me bijvoorbeeld in zijn geval helemaal geen goed idee nu.
Ik vrees dat jij niet meer kunt doen dan zelf heel duidelijk grenzen stellen en stimuleren om hier echt serieus mee aan de slag te gaan. Zijn kinderen waren hier bij betrokken, wellicht jullie gedeelde financiën... dat zijn in elk geval concrete bezwaren die je hem kunt voorleggen.
Want wat hij doet is niet mensen helpen; het is zijn eigen ego voeden. Want als hij zo graag wil helpen, waarom dan jou niet, door de boodschappen gewoon te doen als gepland en geen rare fratsen uit te halen; en door voor zichzelf te zorgen?
Ik snap je machteloosheid want dit is gewoon onverantwoordelijk gedrag. En daar kun jij weinig aan doen als hij niet zelf iets wil veranderen. Vrijwilligerswerk lijkt me bijvoorbeeld in zijn geval helemaal geen goed idee nu.
Ik vrees dat jij niet meer kunt doen dan zelf heel duidelijk grenzen stellen en stimuleren om hier echt serieus mee aan de slag te gaan. Zijn kinderen waren hier bij betrokken, wellicht jullie gedeelde financiën... dat zijn in elk geval concrete bezwaren die je hem kunt voorleggen.
Want wat hij doet is niet mensen helpen; het is zijn eigen ego voeden. Want als hij zo graag wil helpen, waarom dan jou niet, door de boodschappen gewoon te doen als gepland en geen rare fratsen uit te halen; en door voor zichzelf te zorgen?
What a nuanced anxiety
donderdag 1 februari 2024 om 21:46
Ik merk dat ik steeds meer behoefte aan afstand heb. Zodat de relatie gezond blijft.
Hij doet het liefst alles samen, dat was voordat hij een burn out kreeg anders. Steeds meer aan mij gaan “hangen”.
Ik ben vaak opgelucht als hij in de weekenden dat zijn kinderen bij hem zijn in zijn eigen huis is.
De andere kant van het plaatje is dat ik het lastig vind een zieke geliefde in de steek te laten. Zo voelt dat.
Als hij er niet is, dan mis ik hem een dag en daarna voel ik opluchting en dat vind ik wel zorgelijk. Ik hou wel van hem.
donderdag 1 februari 2024 om 21:48
tyche schreef: ↑01-02-2024 21:41Hm, dus hij ziet wel in dat hij te impulsief is, en dit gedrag is zelfs de oorzaak van de liquidatie van zijn bedrijf... Waarom wil hij hier geen meer grondige hulp bij?
Ik snap je machteloosheid want dit is gewoon onverantwoordelijk gedrag. En daar kun jij weinig aan doen als hij niet zelf iets wil veranderen. Vrijwilligerswerk lijkt me bijvoorbeeld in zijn geval helemaal geen goed idee nu.
Ik vrees dat jij niet meer kunt doen dan zelf heel duidelijk grenzen stellen en stimuleren om hier echt serieus mee aan de slag te gaan. Zijn kinderen waren hier bij betrokken, wellicht jullie gedeelde financiën... dat zijn in elk geval concrete bezwaren die je hem kunt voorleggen.
Want wat hij doet is niet mensen helpen; het is zijn eigen ego voeden. Want als hij zo graag wil helpen, waarom dan jou niet, door de boodschappen gewoon te doen als gepland en geen rare fratsen uit te halen; en door voor zichzelf te zorgen?
Het is voor mij vrij helder dat het ook niet om hulp bieden gaat, maar dat het voor hem echt een invulling van zijn zinvol zijn is. Hij hangt zijn eigenwaarde op aan anderen. Er is al best vaak aangekaart dat hij hiermee aan de slag moet. Het is trekken aan een dood paard.
donderdag 1 februari 2024 om 21:56
Away schreef: ↑01-02-2024 21:46Ik merk dat ik steeds meer behoefte aan afstand heb. Zodat de relatie gezond blijft.
Hij doet het liefst alles samen, dat was voordat hij een burn out kreeg anders. Steeds meer aan mij gaan “hangen”.
Ik ben vaak opgelucht als hij in de weekenden dat zijn kinderen bij hem zijn in zijn eigen huis is.
De andere kant van het plaatje is dat ik het lastig vind een zieke geliefde in de steek te laten. Zo voelt dat.
Als hij er niet is, dan mis ik hem een dag en daarna voel ik opluchting en dat vind ik wel zorgelijk. Ik hou wel van hem.
Dat is begrijpelijk. De keerzijde is denk ik wel dat jij hem nu helpt met ziek (kunnen) blijven. In zijn eigen huis voelt hij zich niet fijn: heel vervelend, maar des te meer reden om iets aan de oorzaak te doen maar die noodzaak is er niet want hij kan fijn bij jou schuilen. Net als met dat aan jou hangen: hij zal zich rot voelen in zijn eentje, maar dat kan hem wel motiveren om serieus met zijn problemen aan de slag te gaan. Echter, hij is nauwelijks in zijn eentje omdat jij hem opvangt en dus kan hij gewoon zo doormodderen.
Moeilijk als je veel van iemand houdt (en zelf ook wat last hebt van redderssyndroom?), maar hier schiet niemand iets mee op, hoe goed bedoeld ook.
donderdag 1 februari 2024 om 22:17
Als dit gedrag jaren aan de gang is, vrees ik dat er weinig aan te doen is, zolang hij dat zelf niet wil.
Kom voor jezelf op en eis je huis op. En daar hoef jij je niet schuldig over te voelen. Hij wil geen hulp, en voortdurend bij jou zitten is geen situatie die je lang wil. En ga vooral niet samenwonen, want je gaat meegesleept worden in zijn ellende.
Kom voor jezelf op en eis je huis op. En daar hoef jij je niet schuldig over te voelen. Hij wil geen hulp, en voortdurend bij jou zitten is geen situatie die je lang wil. En ga vooral niet samenwonen, want je gaat meegesleept worden in zijn ellende.
donderdag 1 februari 2024 om 22:23
Dit. Is er ooit een diagnostisch traject geweest?
Ik lees meerdere eigenaardigheden die al langer (lijken te) spelen, denk dat er meer achter zit, en dat de burnout niet de oorzaak is van dit gedrag.
donderdag 1 februari 2024 om 22:27
Ik heb een ex gehad (minder extreem dan de jouwe) en die had altijd alle aandacht en tijd voor de rest vd wereld (ook nooit nee kunnen zeggen, altijd anderen helpen) en was de rest van de tijd (onze tijd) gesloopt. Maar werd ook boos als ik hem daar op wees. Dus daar was ook geen gesprek over mogelijk. Dat is nu een ex. En met reden.
Staat je man open voor jouw input of wordt hij dan kribbig? Want dit gedrag is wel extreem en ik vrees net als de rest dat jij hem niet kunt veranderen. Hij moet zelf willen. Het enige wat je kunt doen is je eigen grenzen (en veiligheid) bewaken.
donderdag 1 februari 2024 om 22:36
Hij heeft een traumatische jeugd gehad waarin afwijzing en onveilige hechting een rol speelt. Ik wil er niet teveel over schrijven omdat het niet koosjer voelt zoveel over hem prijs te geven. Hij is beschadigd en kampt ook al een leven lang met verslavingsproblemen.
Alle trajecten die vanaf kind af aan zijn aangeboden worden door hem afgewezen. Hij weet alles beter. Ook hebben wij samen een aantal keer een therapeut bezocht en dat was geen succes. Hij neemt heel veel ruimte in en dult geen reflectie of kritiek of laat de boel eerst escaleren en komt later tot inzicht.
donderdag 1 februari 2024 om 22:57
Hij is beschadigd en kampt al een leven lang met verslavingsproblemen.
Op deze zin van jou ga ik aan. Dit is echt niet oké. Zeker als hij zijn burn-out niet serieus wil aanpakken en bij jou komt zitten. In zijn huis wordt ie geconfronteerd met zijn shit, bij jou kan hij vermijden. Vermijden is verslavingsgedrag.
Deze man is ongezond voor jou. Jij kan hem niet helpen, op zijn hoogst door grenzen te stellen.
Maar voor mij wapperen er teveel rode vlaggen.
Op deze zin van jou ga ik aan. Dit is echt niet oké. Zeker als hij zijn burn-out niet serieus wil aanpakken en bij jou komt zitten. In zijn huis wordt ie geconfronteerd met zijn shit, bij jou kan hij vermijden. Vermijden is verslavingsgedrag.
Deze man is ongezond voor jou. Jij kan hem niet helpen, op zijn hoogst door grenzen te stellen.
Maar voor mij wapperen er teveel rode vlaggen.
bloem1970 wijzigde dit bericht op 01-02-2024 22:58
Reden: Typo
Reden: Typo
0.22% gewijzigd
donderdag 1 februari 2024 om 22:58
Away schreef: ↑01-02-2024 21:48Het is voor mij vrij helder dat het ook niet om hulp bieden gaat, maar dat het voor hem echt een invulling van zijn zinvol zijn is. Hij hangt zijn eigenwaarde op aan anderen. Er is al best vaak aangekaart dat hij hiermee aan de slag moet. Het is trekken aan een dood paard.
Je partner is emotioneel onvolwassen en dat heeft grote consequenties.
Jij bekijkt hem met een roze bril en vindt hem vooral naïef en te goed voor de mensen. Maar je hebt feitelijk te maken met een volwassene die op emotioneel niveau ergens in de kindertijd is blijven hangen. Ook zijn verslavingsgevoeligheid is hier een teken van.
Misschien heb je iets aan het boek 'Ongezien opgegroeid'. Dat gaat over emotioneel onvolwassen ouders, maar vaak trek je als kind van zulke ouders ook weer een emotioneel onvolwassen partner aan. Wat voor een ouders had je?
Hoe dan ook: neem afstand, stuur hem terug naar huis. Dit is niet jouw probleem, niet jouw circus, niet jouw monkeys. Laat je niet meetrekken in zijn misère, niet financieel en ook niet emotioneel. Codependancy ligt hier op de loer!
donderdag 1 februari 2024 om 23:00
Away schreef: ↑01-02-2024 22:36Hij heeft een traumatische jeugd gehad waarin afwijzing en onveilige hechting een rol speelt. Ik wil er niet teveel over schrijven omdat het niet koosjer voelt zoveel over hem prijs te geven. Hij is beschadigd en kampt ook al een leven lang met verslavingsproblemen.
Alle trajecten die vanaf kind af aan zijn aangeboden worden door hem afgewezen. Hij weet alles beter. Ook hebben wij samen een aantal keer een therapeut bezocht en dat was geen succes. Hij neemt heel veel ruimte in en dult geen reflectie of kritiek of laat de boel eerst escaleren en komt later tot inzicht.
Oei!
Toen ik bovenstaande post schreef had ik dit nog niet eens gelezen.
Echt, neem de adviezen in dit topic ter harte, neem afstand!
Helaas lijk je inderdaad aan het reddersyndroom te lijden (hij niet!), dit kan je heel veel (energie/tijd) gaan kosten.
donderdag 1 februari 2024 om 23:01
Zoals hij zich gedraagt en zoals jij verteld hoe hij is, vraag ik me écht af hoe het gesteld is met zijn verstandelijke vermogens.
Iedereen weet dat je geen katvanger moet zijn. En dat is hij nu wel. Ik vraag me af of het verhaal wel klopt. Of dat hij geld aangeboden heeft gekregen in ruil voor de tenaamstelling en hij nu dus de Sjaak is. En dat hij je dit niet wil vertellen omdat het bijna Valentijnsdag is en je wil verrassen met dat geld ofzo. Hij het gebruikt heeft voor verslavingszaken.
Iedereen weet dat je geen katvanger moet zijn. En dat is hij nu wel. Ik vraag me af of het verhaal wel klopt. Of dat hij geld aangeboden heeft gekregen in ruil voor de tenaamstelling en hij nu dus de Sjaak is. En dat hij je dit niet wil vertellen omdat het bijna Valentijnsdag is en je wil verrassen met dat geld ofzo. Hij het gebruikt heeft voor verslavingszaken.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 1 februari 2024 om 23:33
Impulsiviteit, verslaving, druk gedrag, slaapproblemen, burn out, nonchalant met geld etc. zijn allemaal kenmerken die bij een bepaalde diagnose horen. Tel daarbij op vreemde ouders (erfelijkheidfactor). Heeft hij zelf ook kinderen, hoe zijn die? Misschien is het niet allemaal onwil, maar ook onmacht.
Hij zou dit vooral zelf moeten inzien en hulp zoeken, maar als hij daar niet voor openstaat kun je hem natuurlijk niet dwingen. Jij kunt wel zelf bepalen in hoeverre je hiermee wilt leven. Je wilt geen ziek persoon verlaten, maar als die persoon er zelf niks aan doet om beter te worden en samen een leuk leven op te bouwen, dan zou ik me daar al snel minder schuldig over voelen. Je mag ook aan jezelf denken.
Hij zou dit vooral zelf moeten inzien en hulp zoeken, maar als hij daar niet voor openstaat kun je hem natuurlijk niet dwingen. Jij kunt wel zelf bepalen in hoeverre je hiermee wilt leven. Je wilt geen ziek persoon verlaten, maar als die persoon er zelf niks aan doet om beter te worden en samen een leuk leven op te bouwen, dan zou ik me daar al snel minder schuldig over voelen. Je mag ook aan jezelf denken.
vrijdag 2 februari 2024 om 00:09
vrijdag 2 februari 2024 om 08:19
Ik denk ook dat de burnout hier een beperkte rol speelt. Het is eerder een resultaat dan een oorzaak. Niet verwachten dat deze partner heel veel gaat veranderen, maak de afweging of zijn bijzondere kanten opwegen tegen de nadelen. In deze relatie de stabiliteit in jouw leven volledig bij jou laten en juridisch absoluut gescheiden houden. Eigen woning, eigen geld, enz. Dat is vermoed ik al(nog) zo, dat zou ik in dit geval zo houden. Je hebt een partner met een bijzonder persoonlijkheid waar je juist om wie hij is hartstochtelijk van kan houden, maar je moet jezelf wel op een aantal punten beschermen. Welke punten dat zijn, zou ik voor mezelf nagaan en die grenzen goed bewaken.
vrijdag 2 februari 2024 om 08:22
Away schreef: ↑01-02-2024 22:36Hij heeft een traumatische jeugd gehad waarin afwijzing en onveilige hechting een rol speelt. Ik wil er niet teveel over schrijven omdat het niet koosjer voelt zoveel over hem prijs te geven. Hij is beschadigd en kampt ook al een leven lang met verslavingsproblemen.
Alle trajecten die vanaf kind af aan zijn aangeboden worden door hem afgewezen. Hij weet alles beter. Ook hebben wij samen een aantal keer een therapeut bezocht en dat was geen succes. Hij neemt heel veel ruimte in en dult geen reflectie of kritiek of laat de boel eerst escaleren en komt later tot inzicht.
Eerlijk? Ik begrijp na bovenstaande totaal niet wat je nog bij/met hem doet. Je hebt niet voor niets samen een therapeut bezocht, dat was geen succes, dan moet je daar toch je conclusies aan verbinden? Jouw conclusie lijkt te zijn: dan moet ik me maar verder aanpassen (en misschien kan ik hem dan wel helpen om te veranderen).
Ik zou eens héél goed naar binnen gaan kijken. Waarom kies jij hiervoor? Waarom stel jij je kinderen hieraan bloot? Is dit het voorbeeld dat jij hen wil meegeven, wil voorleven? Wat haal jij hieruit?
vrijdag 2 februari 2024 om 08:32
Dit klopt wel. Ik moet wel bekennen dat het soms (en tegenwoordig vaker) twijfel over de relatie veroorzaakt. Ondanks zijn bijzondere persoonlijkheid is hij ook bijzonder onvoorspelbaar. Dat kan leuk zijn en tegelijkertijd ook frustrerend.ZininZon schreef: ↑02-02-2024 08:19Ik denk ook dat de burnout hier een beperkte rol speelt. Het is eerder een resultaat dan een oorzaak. Niet verwachten dat deze partner heel veel gaat veranderen, maak de afweging of zijn bijzondere kanten opwegen tegen de nadelen. In deze relatie de stabiliteit in jouw leven volledig bij jou laten en juridisch absoluut gescheiden houden. Eigen woning, eigen geld, enz. Dat is vermoed ik al(nog) zo, dat zou ik in dit geval zo houden. Je hebt een partner met een bijzonder persoonlijkheid waar je juist om wie hij is hartstochtelijk van kan houden, maar je moet jezelf wel op een aantal punten beschermen. Welke punten dat zijn, zou ik voor mezelf nagaan en die grenzen goed bewaken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
