Psyche
alle pijlers
extreem onzeker
zondag 15 oktober 2017 om 20:45
Hoi
Even van me afschrijven.. ik ben sinds ik in de puberteit was erg onzeker. Ik denk vaak negatief over mezelf, heb weinig zelfvertrouwen... Daardoor voel ik me in allerlei (sociale) situaties erg ongemakkelijk en ben ik ook weinig assertief. Ik heb wel een studie afgerond, altijd gewerkt en sinds acht jaar heb ik een goede baan met aardig wat verantwoordelijkheid. Sinds vijf jaar een relatie en sinds vier jaar ook een fantastisch zoontje.. Maar de onzekerheid blijft.. en is de laatste tijd weer erger. Een paar dingen vind ik (gelukkig) wel goed en leuk aan mezelf. . ik vind mezelf een leuke moeder en ik denk ook dat ik een leuke , lieve vriendin ben voor mijn vriendinnen. Ook met andere moeders die ik via mijn zoontje ken heb ik goed contact. Maar op mijn werk, pfffffff... ik kan me daar zo ontzettend onzeker voelen. Slik regelmatig een betablokker om met deze onzekerheid te dealen en zo toch op het werk alle 'enge' situaties aan te gaan die bij het goed doen van mijn werk horen. In mijn relatie heb ik (hoewel daar op zich geen aanleiding toe is) de laatste tijd ook veel last van onzekerheid en ook van verlatingsangst... Ben bang dat mijn partner mijn onzekerheid een afknapper vindt (ik doe er wel veel aan om te verbergen, hoop dat hij mijn onzekerheid niet al te veel merkt) en me daarom tzt zal verlaten. Ik wordt af en toe gek van mezelf, van al deze gedachten , twijfels, angsten.. Heb al een paar therapieën gevolgd maar echt heel veel verder ben ik niet gekomen. Iemand die dit herkent en iets gevonden heeft dat helpt? Ben je van je onzekerheid afgekomen, dan wel is het sterk verminderd of is het hanteerbaar geworden? Hoe? Ik hoor het graag...
Groet H
Even van me afschrijven.. ik ben sinds ik in de puberteit was erg onzeker. Ik denk vaak negatief over mezelf, heb weinig zelfvertrouwen... Daardoor voel ik me in allerlei (sociale) situaties erg ongemakkelijk en ben ik ook weinig assertief. Ik heb wel een studie afgerond, altijd gewerkt en sinds acht jaar heb ik een goede baan met aardig wat verantwoordelijkheid. Sinds vijf jaar een relatie en sinds vier jaar ook een fantastisch zoontje.. Maar de onzekerheid blijft.. en is de laatste tijd weer erger. Een paar dingen vind ik (gelukkig) wel goed en leuk aan mezelf. . ik vind mezelf een leuke moeder en ik denk ook dat ik een leuke , lieve vriendin ben voor mijn vriendinnen. Ook met andere moeders die ik via mijn zoontje ken heb ik goed contact. Maar op mijn werk, pfffffff... ik kan me daar zo ontzettend onzeker voelen. Slik regelmatig een betablokker om met deze onzekerheid te dealen en zo toch op het werk alle 'enge' situaties aan te gaan die bij het goed doen van mijn werk horen. In mijn relatie heb ik (hoewel daar op zich geen aanleiding toe is) de laatste tijd ook veel last van onzekerheid en ook van verlatingsangst... Ben bang dat mijn partner mijn onzekerheid een afknapper vindt (ik doe er wel veel aan om te verbergen, hoop dat hij mijn onzekerheid niet al te veel merkt) en me daarom tzt zal verlaten. Ik wordt af en toe gek van mezelf, van al deze gedachten , twijfels, angsten.. Heb al een paar therapieën gevolgd maar echt heel veel verder ben ik niet gekomen. Iemand die dit herkent en iets gevonden heeft dat helpt? Ben je van je onzekerheid afgekomen, dan wel is het sterk verminderd of is het hanteerbaar geworden? Hoe? Ik hoor het graag...
Groet H
zondag 15 oktober 2017 om 21:04
Tja, ik herken het wel. Onzekerheid is voor mij niet 1 iets, maar een heel complex gevoel met angst, twijfel, overthinking, willen controleren, dingen invullen (voor anderen), gevoel van onveiligheid, van alles. Dat noemde ik maar voor het gemak onzeker.
Hoe het voor mij werkte was dat ik eerst die onzekerheid probeerde te verbergen en doen alsof er niets aan de hand was. Het gevolg was (wat ik later als feedback terugkreeg), dat "mensen geen hoogte van me kregen" en allerhande opmerkingen dat doordat ik zo "profielloos" was, geen eigen identiteit leek te hebben. Dat wil dus zeggen dat als je maar alles verbergt, je een soort "nobody"-zijn uitstraalt. Dat wilde ik niet meer.
Hoe het gegaan is: ik heb tot vervelens toe geworsteld en zeg nu bijna altijd wat ik voel en denk, ookal is dat vaak tegen zere benen of schenen. De reacties daarop kunnen moeilijk zijn, soms zelfs heel fors, maar dat heb ik leren verdragen. Wat het mij oplevert is een duidelijker profiel van wie ik ben naar buiten toe, meer grenzen en duidelijkere eigen voorkeur voor mensen bij wie ik wil zijn en niet en mensen kunnen ook makkelijker kiezen of ze met me om willen gaan of niet, door duidelijker profiel.
Denken, durven, doen heeft mij geholpen
Denken: ik ben een allemansvriend/pofielloos (doordat ik alles binnen houd)
Durven: ik durf iemand te zijn en verdraag de reacties (training)
Doen: ik ga dat ook echt doen door te zeggen wat ik vind en voel.
Steun is belangrijk om dit ook te kunnen blijven volhouden, bijv door een therapeut.
Jouw partner is hierin belangrijk. Met hem kun je als eerst die uitproberen. Hij zal als het goed is meer begrip voor je op kunnen brengen juist doordat je als eerste tegen hem zegt ik ben onzeker, heel erg. Zeer waarschijnlijk zal zijn reactie begripvol zijn en juist beter snapt waarom je je gedraagt zoals je je gedraagt.
Je zou dan dit gedrag steeds verder uit kunnen bereiden naar steeds minder vertrouwde mensen.
Hoe het voor mij werkte was dat ik eerst die onzekerheid probeerde te verbergen en doen alsof er niets aan de hand was. Het gevolg was (wat ik later als feedback terugkreeg), dat "mensen geen hoogte van me kregen" en allerhande opmerkingen dat doordat ik zo "profielloos" was, geen eigen identiteit leek te hebben. Dat wil dus zeggen dat als je maar alles verbergt, je een soort "nobody"-zijn uitstraalt. Dat wilde ik niet meer.
Hoe het gegaan is: ik heb tot vervelens toe geworsteld en zeg nu bijna altijd wat ik voel en denk, ookal is dat vaak tegen zere benen of schenen. De reacties daarop kunnen moeilijk zijn, soms zelfs heel fors, maar dat heb ik leren verdragen. Wat het mij oplevert is een duidelijker profiel van wie ik ben naar buiten toe, meer grenzen en duidelijkere eigen voorkeur voor mensen bij wie ik wil zijn en niet en mensen kunnen ook makkelijker kiezen of ze met me om willen gaan of niet, door duidelijker profiel.
Denken, durven, doen heeft mij geholpen
Denken: ik ben een allemansvriend/pofielloos (doordat ik alles binnen houd)
Durven: ik durf iemand te zijn en verdraag de reacties (training)
Doen: ik ga dat ook echt doen door te zeggen wat ik vind en voel.
Steun is belangrijk om dit ook te kunnen blijven volhouden, bijv door een therapeut.
Jouw partner is hierin belangrijk. Met hem kun je als eerst die uitproberen. Hij zal als het goed is meer begrip voor je op kunnen brengen juist doordat je als eerste tegen hem zegt ik ben onzeker, heel erg. Zeer waarschijnlijk zal zijn reactie begripvol zijn en juist beter snapt waarom je je gedraagt zoals je je gedraagt.
Je zou dan dit gedrag steeds verder uit kunnen bereiden naar steeds minder vertrouwde mensen.
zondag 15 oktober 2017 om 21:35
20062016 , dank voor je reactie en het delen van wat jouw 'aanpak'. Wat knap trouwens van je. Wat goed hoe jij je bent gaan profileren , bent gaan handelen naar wat je vindt en voelt en ook heb leren incasseren wat voor gevolgen dat met zich meebrengt. Petje af! De reactie dat mensen geen hoogte van me kunnen krijgen herken ik (hoewel ik eigenlijk over veel dingen een duidelijke mening heb) . En ik word altijd 'aardig' gevonden. Jouw aanpak zet me aan het denken.. Zal ik het ook aandurven om mezelf meer te laten zien? Het lijkt me doodeng. Maar wat je zegt, misschien kan ik het als eerste stap eens uitproberen bij mensen bij wie ik me vertrouwd voel.
maandag 16 oktober 2017 om 05:40
Wat een goeie reaktie 20062016!
Inderdaad is het jezelf leren laten zien. In gradaties. En zoals je al zei starten bij de vertrouwde mensen om je heen.
De therapeut, je partner, je vriendinnen.
Als je dat langzaam toelaat gaat het al ietsje vertrouwder voelen en gaan dingen meer op hun plek vallen.
Als je nl die kwetsbaarheid toelaat en deelt kan je ook zelf sterker naar voren komen. Assertiever worden.
Good luck!!
Inderdaad is het jezelf leren laten zien. In gradaties. En zoals je al zei starten bij de vertrouwde mensen om je heen.
De therapeut, je partner, je vriendinnen.
Als je dat langzaam toelaat gaat het al ietsje vertrouwder voelen en gaan dingen meer op hun plek vallen.
Als je nl die kwetsbaarheid toelaat en deelt kan je ook zelf sterker naar voren komen. Assertiever worden.
Good luck!!
