Familie vooral moeder

Dit is mijn gevoel naar mijn familie, wat ik altijd hoopte dat het ooit een keer gezellig zou zijn, en we met zijn allen bijv een keer kerst zouden kunnen vieren en in het leven er voor elkaar te zijn blijkt 1 grote leugen. Weet je hoe het voelt als niemand echt naar je vraagt en echt naar je omkijkt, weet je hoe het voelt als je moeder naar vrienden en andere familie wel alle aandacht heeft en alle liefde kan geven maar naar haar dochter niet, en vervolgens ook alle aandacht heeft naar haar stiefdochter. Weet je hoe het voelt als ze kleinkinderen krijgt en ze er niet voor haar dochter en kleinkinderen is, weet je hoe het voelt als er vroeger thuis heel veel gespeeld heeft en er vergeven is en dochter na alles letterlijk om aandacht vraagt en nog word afgewezen en vervolgens word er gezegd tegen mij ik neem je niks kwalijk,worden de rollen zoals altijd weer omgedraaid in die trant.,terwijl ik me al die tijd zo heb gevoeld en dat het keer op keer bewezen werd dat ik er gewoon niet toe doe. Volgens mij hoort een moeder dan haar best te doen om vergeving en contact met haar dochter te krijgen. weet je hoe eenzaamheid in familie voelt, elk familielid niemand die het echt boeit niemand die de behoefte heeft om naar mij te vragen of mij te helpen, elke dag moet ik strijden om toch een stukje liefde te zien in mijn eigen hart en dit dan dus ook niet volledig kan geven. Gedacht aan zelfdoding was dan ook weer flink op de loer omdat het zo pijnlijk is en dit blijft terugkomen,het voelt alsof het aan mij ligt en niemand waar ik het van nodig heb zegt dat dat niet zo is. Daarom heb ik ook weer hulp gezocht wat niks helpt omdat dit voelen blijft wat ik ook doe, omdat niemand mij ziet en begrijpt terwijl ik volgens mij heel duidelijk ben geweest naar moeder toe. buiten man en kids heb ik echt niemand die echt iets om mij geeft en dat voelt verdomd eenzaam en dat is hoe ik al heel lang mijn leven leef. Heel veel mensen hebben altijd wel iemand iemand die helpt iemand die echt om hun geeft zo voelt dat voor mij diep van binnen niet en dat is pijnlijk zwaar en vooral erg eenzaam en erg somber en verdrietig. Het is nog niet eens zo zeer wat er nou heeft gespeeld ( gedoe) maar wat er altijd heeft gespeeld moeder die weinig tot niet omkijkt naar haar kind. Verwijten nee ik vertel hoe ik me altijd voel en daarom geen vertrouwen heb meer in contact met mijn moeder, omdat deze eenzaamheid mijn hele leven overheerst. En ik niet weet hoe ik hiermee moet omgaan.

Thnx voor jullie reacties en tips. Intothewild beetje jammer van je reactie was het maar zo makkelijk

Pimpelmeesje87 ben er zelf ook mee eens hoor. Ben helemaal niet van de slachtofferrol maar dit berichtje moest ik even kwijt, gebeurt 1 keer in de zoveel tijd dan lucht ik mijn hart en daar is dit ook voor toch? Normaal ben ik gewoon van het doorgaan en tevreden zijn met wat je hebt en heel nuchter zoals me meestal ook wel lukt. Ik ben ook maar een mens. Toch breng jij je tip verhaal anders en dat komt wat prettiger over dankjewel