Psyche
alle pijlers
Feeling phylosophical!
zaterdag 24 april 2010 om 04:54
Hier is een stukje dat ik een tijd geleden schreef en nu weer op mijn computer tegenkwam. Ben benieuwd of er mensen zijn met soortgelijke ideeën:
Daar ben ik dan. Volwassen. Gelukkig. Wat nu? Trouwen, kids? Gelukkig blijven. Lief blijven hebben. En lief gehouden blijven. Wijzer worden. ’t Geheim van ons bestaan verder ontrafelen.
Eerder durfde ik nooit aan kinderen te denken omdat ik bang was dat mijn kind me ooit zou vragen waarom het bestaat. En ik daar dus geen antwoord op zou hebben. En ik het kind daarmee net zo zou martelen als mezelf.
Nu denk ik dat als mijn toekomstige kind me zou vragen waarom het er is, ik misschien wel een antwoord klaar heb. Je bent het voortvloeisel van onze liefde. Je bent er omdat dit de wereld is waarin kinderen geboren worden. Je bent hier om te leren, lief te hebben en lief gehouden te worden. Je bent hier om volwassen te worden. En gelukkig. En het vervolgens door te geven aan een volgende generatie.
Is dat een goed antwoord? Je bent hier om zelf op zoek te gaan naar de reden van je bestaan. Ik heb ’t zelf ook nog niet gevonden.
Nee? Liefde en geluk? Niet genoeg?
Nee, na ja. Het maakt het leven mooi, en makkelijk, en aangenaam. Maar waaróm we leven is daarmee natuurlijk nog niet beantwoord. Doet het ertoe? Een mier vraagt zich ook niet af waarom hij bestaat?
Maar, juist het feit dat een mens hersenen heeft waarmee hij zich dit wél af kan vragen, geeft mij de indruk dat hij 'gemaakt' is om zich dit af te vragen en ook achter de reden te komen. Misschien niet nu, nog, maar wel ooit. En dan, die generatie die de zin van het leven eindelijk begrijpt, zal naar het verleden kijken en denken: ongelooflijk, dat al die generaties maar door zijn blijven leven zonder ook maar een idee te hebben wat ze hier kwamen doen. Wat hield ze op de been?
Een soort van geloof dus toch. Dat er een reden gevonden of bevestigd gaat worden.
Waarom de zin van het leven voor mij zo van belang is en aanwezig móet zijn? Als er geen reden is om te leven, is er al helemaal geen reden om jezelf door tegenslagen en depressies heen te worstelen. Is er geen reden om te leren. Is er geen reden om op zoek te gaan naar geluk. Degenen die niet van het leven genieten kunnen er dan dus net zo goed maar meteen een einde aan maken, want dat maakt dan toch niet uit.
En dat wil er bij mij toch niet helemaal in eigenlijk...
Daar ben ik dan. Volwassen. Gelukkig. Wat nu? Trouwen, kids? Gelukkig blijven. Lief blijven hebben. En lief gehouden blijven. Wijzer worden. ’t Geheim van ons bestaan verder ontrafelen.
Eerder durfde ik nooit aan kinderen te denken omdat ik bang was dat mijn kind me ooit zou vragen waarom het bestaat. En ik daar dus geen antwoord op zou hebben. En ik het kind daarmee net zo zou martelen als mezelf.
Nu denk ik dat als mijn toekomstige kind me zou vragen waarom het er is, ik misschien wel een antwoord klaar heb. Je bent het voortvloeisel van onze liefde. Je bent er omdat dit de wereld is waarin kinderen geboren worden. Je bent hier om te leren, lief te hebben en lief gehouden te worden. Je bent hier om volwassen te worden. En gelukkig. En het vervolgens door te geven aan een volgende generatie.
Is dat een goed antwoord? Je bent hier om zelf op zoek te gaan naar de reden van je bestaan. Ik heb ’t zelf ook nog niet gevonden.
Nee? Liefde en geluk? Niet genoeg?
Nee, na ja. Het maakt het leven mooi, en makkelijk, en aangenaam. Maar waaróm we leven is daarmee natuurlijk nog niet beantwoord. Doet het ertoe? Een mier vraagt zich ook niet af waarom hij bestaat?
Maar, juist het feit dat een mens hersenen heeft waarmee hij zich dit wél af kan vragen, geeft mij de indruk dat hij 'gemaakt' is om zich dit af te vragen en ook achter de reden te komen. Misschien niet nu, nog, maar wel ooit. En dan, die generatie die de zin van het leven eindelijk begrijpt, zal naar het verleden kijken en denken: ongelooflijk, dat al die generaties maar door zijn blijven leven zonder ook maar een idee te hebben wat ze hier kwamen doen. Wat hield ze op de been?
Een soort van geloof dus toch. Dat er een reden gevonden of bevestigd gaat worden.
Waarom de zin van het leven voor mij zo van belang is en aanwezig móet zijn? Als er geen reden is om te leven, is er al helemaal geen reden om jezelf door tegenslagen en depressies heen te worstelen. Is er geen reden om te leren. Is er geen reden om op zoek te gaan naar geluk. Degenen die niet van het leven genieten kunnen er dan dus net zo goed maar meteen een einde aan maken, want dat maakt dan toch niet uit.
En dat wil er bij mij toch niet helemaal in eigenlijk...
zaterdag 24 april 2010 om 09:24
We leven om te leren los te laten en in liefde te eindigen.
De materie houdt ons vast daar waar we ons denken het prettigst te voelen, dankzij de materie. Als dat losgelaten is komt de zuivere liefde, die niets behoeft, niets verlangt en niets eist, dat is de ultieme vrijheid waar wij door onze behoefte aan materie zo ongelooflijk bang voor zijn.
De materie houdt ons vast daar waar we ons denken het prettigst te voelen, dankzij de materie. Als dat losgelaten is komt de zuivere liefde, die niets behoeft, niets verlangt en niets eist, dat is de ultieme vrijheid waar wij door onze behoefte aan materie zo ongelooflijk bang voor zijn.
zaterdag 24 april 2010 om 14:29
@nota, dat ben ik met je eens, maar als er niet echt een reden is dat je er bent, en álles zit tegen in je leven (bij mij gelukkig niet het geval, maar ken wel mensen die de meest verschrikkelijke dingen mee hebben gemaakt), en je hebt het dus alles behalve naar je zin hier, waarom moet je dan nog 'blijven'?
begrijp me niet verkeerd, ik vind zelfmoord dus juist nóóit een optie, voor niemand, maar dan kom ik toch tot de conclusie dat er een reden is dat we hier zijn met z'n allen. waarom hebben we anders bijvoorbeeld een besef van goed en kwaad? of is dat iets cultureels?
ja, ik weet t, ik drop hier alleen maar vragen en geen antwoorden, maar vind het nu eenmaal interessant om hier over na te denken..
@cateautje, erg mooi, heb je dat zelf geschreven of komt het ergens uit?
@Toby_or_not_Toby en @Marels, oh ja, spelling&grammatica, daar gaat het me nu vooral om... whatever.
begrijp me niet verkeerd, ik vind zelfmoord dus juist nóóit een optie, voor niemand, maar dan kom ik toch tot de conclusie dat er een reden is dat we hier zijn met z'n allen. waarom hebben we anders bijvoorbeeld een besef van goed en kwaad? of is dat iets cultureels?
ja, ik weet t, ik drop hier alleen maar vragen en geen antwoorden, maar vind het nu eenmaal interessant om hier over na te denken..
@cateautje, erg mooi, heb je dat zelf geschreven of komt het ergens uit?
@Toby_or_not_Toby en @Marels, oh ja, spelling&grammatica, daar gaat het me nu vooral om... whatever.
