Psyche
alle pijlers
Fobisch (agora)
zondag 13 januari 2008 om 12:59
Hallo!
Ik ga proberen mijn verhaal kort te houden, maar weet nu al dat dat niet lukt.
Toen ik een jaar of 15 was (15 jr. geleden) werd ik tijdens het winkelen onwel en sinds dat moment werd ik extreem fobisch, durfde de straat niet meer op en heb letterlijk 2 jaar binnen gezeten. Was geen leuke tijd, heb veel moeten missen... Gelukkig herstelde ik volledig, doordat ik een leuke jongen ontmoette (zeg maar op de hoek van de straat, want verder durfde ik niet, dus redelijk toevallig) en daar heel hard voor wilde vechten. Stukje bij beetje werd ik beter, mijn 1e treinreis was een hele happening, ik was weer vrij om te doen wat ik wilde, geweldig... Ontzettend heftig mooie jaren volgde, want ineens genoot ik dubbel en dwars van alles wat ik eerst niet kon doen.
Vanaf mijn 22e had ik wel af en aan last van psychische klachten, varierend van dwangklachten tot aan extreem piekeren, maar verder te handelen, ookal was het niet altijd makkelijk.
De afgelopen 3 jaar was ik gek genoeg redelijk klachtenvrij. Ik werd zwanger, kreeg een fantastisch kind, etc. Natuurlijk ben ik in veel dingen misschien minder relaxed dan een ander, maar ik leed daar niet onder. Maar nu, sinds een maand of 6, merk ik dat ik eigenlijk toch wel (een beetje) fobisch ben. Ik begin dingen te ontwijken (bus/trein), voel me onwennig in de rij bij de HEMA (wil dan het liefst weg) en zie ontzettend op tegen zaken die ik niet in de hand heb (bijvoorbeeld uitjes van mijn werk of afspreken met mensen die ik niet goed ken) Ook had ik laatst een afspraak bij de notaris en zag daar echt heel erg tegenop, want ik moest daar minimaal een uur blijven en dat maakte me echt zenuwachtig. En vrijdag tijdens een etentje met een vriendin voelde ik me ineens niet zo lekker en raakte daar -van binnen- ook paniekerig van. Ik lag savonds in mijn bed en besefte dat ik toch weer fobisch gedrag aan het ontwikkelen ben en daar schrok ik wel van. Want hoe kan ik het tij nog keren? Het lijkt nl alleen maar erger te worden dan minder...
Wie herkent zich hierin ? Misschien kunnen we elkaar tot steun zijn, want ik wil niet weer terecht komen in de situatie dat ik ECHT niet meer naar buiten durf, dat kan ik mijn kind ook niet aandoen. Maar hoe hou ik het tegen?
Liefs, Dufty
Ik ga proberen mijn verhaal kort te houden, maar weet nu al dat dat niet lukt.
Toen ik een jaar of 15 was (15 jr. geleden) werd ik tijdens het winkelen onwel en sinds dat moment werd ik extreem fobisch, durfde de straat niet meer op en heb letterlijk 2 jaar binnen gezeten. Was geen leuke tijd, heb veel moeten missen... Gelukkig herstelde ik volledig, doordat ik een leuke jongen ontmoette (zeg maar op de hoek van de straat, want verder durfde ik niet, dus redelijk toevallig) en daar heel hard voor wilde vechten. Stukje bij beetje werd ik beter, mijn 1e treinreis was een hele happening, ik was weer vrij om te doen wat ik wilde, geweldig... Ontzettend heftig mooie jaren volgde, want ineens genoot ik dubbel en dwars van alles wat ik eerst niet kon doen.
Vanaf mijn 22e had ik wel af en aan last van psychische klachten, varierend van dwangklachten tot aan extreem piekeren, maar verder te handelen, ookal was het niet altijd makkelijk.
De afgelopen 3 jaar was ik gek genoeg redelijk klachtenvrij. Ik werd zwanger, kreeg een fantastisch kind, etc. Natuurlijk ben ik in veel dingen misschien minder relaxed dan een ander, maar ik leed daar niet onder. Maar nu, sinds een maand of 6, merk ik dat ik eigenlijk toch wel (een beetje) fobisch ben. Ik begin dingen te ontwijken (bus/trein), voel me onwennig in de rij bij de HEMA (wil dan het liefst weg) en zie ontzettend op tegen zaken die ik niet in de hand heb (bijvoorbeeld uitjes van mijn werk of afspreken met mensen die ik niet goed ken) Ook had ik laatst een afspraak bij de notaris en zag daar echt heel erg tegenop, want ik moest daar minimaal een uur blijven en dat maakte me echt zenuwachtig. En vrijdag tijdens een etentje met een vriendin voelde ik me ineens niet zo lekker en raakte daar -van binnen- ook paniekerig van. Ik lag savonds in mijn bed en besefte dat ik toch weer fobisch gedrag aan het ontwikkelen ben en daar schrok ik wel van. Want hoe kan ik het tij nog keren? Het lijkt nl alleen maar erger te worden dan minder...
Wie herkent zich hierin ? Misschien kunnen we elkaar tot steun zijn, want ik wil niet weer terecht komen in de situatie dat ik ECHT niet meer naar buiten durf, dat kan ik mijn kind ook niet aandoen. Maar hoe hou ik het tegen?
Liefs, Dufty
zondag 13 januari 2008 om 13:08
http://www.fobiechat.nl/f...2e61ab243962ad01dc79daa98
Waarom zoek je geen deskundige hulp ?
Waarom zoek je geen deskundige hulp ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 13 januari 2008 om 13:31
Ik herken wel iets in wat je schrijft.
Doordat ik jarenlang roofbouw (geestelijk én uiteindelijk ook lichamelijk) heb gepleegd op mezelf kreeg ik ook te maken met een soort van "paniekaanval" -nu ongeveer een half jaar terug- en dat was in een omgeving met veel mensen.
Ik vond het vreselijk. Allereerst de paniekgevoelens maar ook "al die mensen" en wat zal "men" nu wel van me denken?!
In elk geval leidde deze paniekaanval tot een diagnose die genaamd was: agorafobie. Tja, ik durfde ook geen winkels meer in, niet de markt op, niet alleen in de auto, geen openbaar vervoer, niet op het schoolplein staan. Niet met andere mensen (behalve familieleden en goede vrienden) durven praten.
Inmiddels ben ik ruim een half jaar verder en slik ik medicatie waardoor ik de paniekaanvallen redelijk het hoofd kan bieden en waardoor ik met mijn man of één van de kinderen een winkel in 'durf' en een klein stukje met de auto durf te rijden.
(Ik ben trouwens ook een gigantische piekeraar en in sommige dingen dwangmatig en iemand die de controle graag wil hebben over alles.)
Naast de medicatie die ik gebruik heb ik ook therapie.
Ik hoop eerlijk gezegd dat mijn agorafobie voortkomt uit de gepleegde roofbouw op mezelf én mijn depressie; dan weet ik een beetje voor mezelf dat het ook mee verdwijnt wanneer ik "er weer ben".
Ben jij er de vorige keer op eigen kracht weer uitgekomen?
Ik weet zo 1-2-3 niet iets te verzinnen (behalve mss. cognitieve gedragstherapie?!) waardoor je het tij zou kunnen keren.
Maar als ik zo lees in je berichtje dat je de vorige keer ook ontzettend goed (en hard !) geknokt hebt, dan ga je het gewoon deze keer wéér redden !
Maar hoe en wanneer?! I don't know...
Gr. Tinka
Doordat ik jarenlang roofbouw (geestelijk én uiteindelijk ook lichamelijk) heb gepleegd op mezelf kreeg ik ook te maken met een soort van "paniekaanval" -nu ongeveer een half jaar terug- en dat was in een omgeving met veel mensen.
Ik vond het vreselijk. Allereerst de paniekgevoelens maar ook "al die mensen" en wat zal "men" nu wel van me denken?!
In elk geval leidde deze paniekaanval tot een diagnose die genaamd was: agorafobie. Tja, ik durfde ook geen winkels meer in, niet de markt op, niet alleen in de auto, geen openbaar vervoer, niet op het schoolplein staan. Niet met andere mensen (behalve familieleden en goede vrienden) durven praten.
Inmiddels ben ik ruim een half jaar verder en slik ik medicatie waardoor ik de paniekaanvallen redelijk het hoofd kan bieden en waardoor ik met mijn man of één van de kinderen een winkel in 'durf' en een klein stukje met de auto durf te rijden.
(Ik ben trouwens ook een gigantische piekeraar en in sommige dingen dwangmatig en iemand die de controle graag wil hebben over alles.)
Naast de medicatie die ik gebruik heb ik ook therapie.
Ik hoop eerlijk gezegd dat mijn agorafobie voortkomt uit de gepleegde roofbouw op mezelf én mijn depressie; dan weet ik een beetje voor mezelf dat het ook mee verdwijnt wanneer ik "er weer ben".
Ben jij er de vorige keer op eigen kracht weer uitgekomen?
Ik weet zo 1-2-3 niet iets te verzinnen (behalve mss. cognitieve gedragstherapie?!) waardoor je het tij zou kunnen keren.
Maar als ik zo lees in je berichtje dat je de vorige keer ook ontzettend goed (en hard !) geknokt hebt, dan ga je het gewoon deze keer wéér redden !
Maar hoe en wanneer?! I don't know...
Gr. Tinka
zondag 13 januari 2008 om 15:53
Hallo,
Blijfgewoonbianca (hele mond vol), ja, ik heb al psycholgische hulp. Eigenlijk ben ik daar vrij snel na de bevalling mee begonnen omdat ik weet van mezelf dat ik in tijden van stress of verandering terugval in vervelende oude gewoonten. Maar toen ik met die psycholoog begon speelde de klachten nieteens als nu in deze mate. Overigens heeft ze me wel doorverwezen naar een gedragstherapeute, waar ik deze maand mijn intake heb. Ik heb een moeilijke jeugd gehad, overlijden moeder, verwaarlozing vader, etc. Ik heb me daardoor niet kunnen ontwikkelen als een regulier iemand. Ik zie veel problemen, vaak ook als ze er niet zijn. Ik ben kortgezegd niet onbezorgd of onbevangen, ik wil wat kwalitatiever leven, vandaar mijn keuze om er nu echt iets mee te doen. Ik ga je link bekijken.
Ik ben even je naam kwijt, maar dat geeft ook een antwoord op jouw vraag, ik ben er destijds zelf vanaf gekomen. Mijn hart was sterker dan mijn hoofd blijkbaar, ik was verliefd en kon de wereld aan, grappig hoe dat toen op die manier gelopen is. Ik ben wel blij om jouw bevindingen te lezen en wat super dat je na een half jaar toch heel veel vooruitgang boekt, ik deed er destijds veel langer over, maar ik had ook geen hulp van buitenaf... Ik heb trouwens nog niet dat ik echt geen winkels meer indurf, maar wel de onrust die ik vroeger niet had. Altijd op zoek naar de uitgang, als ik het warm krijg denken dat ik flauw val... Die gevoelens heb ik jaren niet gehad en heb ook vaak geroepen dat ik me niet kon voorstellen dat ooit nog eens te ervaren, maar zie hier...
Ik ben benieuwd of er meer zijn die zich in deze klachten herkennen.
Blijfgewoonbianca (hele mond vol), ja, ik heb al psycholgische hulp. Eigenlijk ben ik daar vrij snel na de bevalling mee begonnen omdat ik weet van mezelf dat ik in tijden van stress of verandering terugval in vervelende oude gewoonten. Maar toen ik met die psycholoog begon speelde de klachten nieteens als nu in deze mate. Overigens heeft ze me wel doorverwezen naar een gedragstherapeute, waar ik deze maand mijn intake heb. Ik heb een moeilijke jeugd gehad, overlijden moeder, verwaarlozing vader, etc. Ik heb me daardoor niet kunnen ontwikkelen als een regulier iemand. Ik zie veel problemen, vaak ook als ze er niet zijn. Ik ben kortgezegd niet onbezorgd of onbevangen, ik wil wat kwalitatiever leven, vandaar mijn keuze om er nu echt iets mee te doen. Ik ga je link bekijken.
Ik ben even je naam kwijt, maar dat geeft ook een antwoord op jouw vraag, ik ben er destijds zelf vanaf gekomen. Mijn hart was sterker dan mijn hoofd blijkbaar, ik was verliefd en kon de wereld aan, grappig hoe dat toen op die manier gelopen is. Ik ben wel blij om jouw bevindingen te lezen en wat super dat je na een half jaar toch heel veel vooruitgang boekt, ik deed er destijds veel langer over, maar ik had ook geen hulp van buitenaf... Ik heb trouwens nog niet dat ik echt geen winkels meer indurf, maar wel de onrust die ik vroeger niet had. Altijd op zoek naar de uitgang, als ik het warm krijg denken dat ik flauw val... Die gevoelens heb ik jaren niet gehad en heb ook vaak geroepen dat ik me niet kon voorstellen dat ooit nog eens te ervaren, maar zie hier...
Ik ben benieuwd of er meer zijn die zich in deze klachten herkennen.
zondag 13 januari 2008 om 18:22
Dufty, ja, die zijn er; ik ben er een van.
De grootste overeenkomsten tussen jou en mij:
-Toen ik zestien was kreeg ik mijn eerste aanval.
-Jarenlang paniekvrij.
-Wel heel veel piekeren.
-Drie maanden geleden kwamen de paniekaanvallen terug.
-Ik heb afgelopen donderdag mijn intakegesprek met een psychologe gehad.
-Mijn vader is overleden toen ik jong was.
-Moeizame relatie met moeder.
Vrij veel overeenkomsten he, je bent dus niet alleen. Beschouw de paniek alsjeblieft als symptomen van iets dat veel dieper zit. Ik denk dat mijn probleem bij het gepieker en het 'negativeren' van zo'n beetje alles mbt mezelf ligt. Daar ligt dan weer aan ten grondslag dat ik zo'n echte binnenvetter ben. Momenteel ben ik dus ook druk bezig met eerlijker zijn naar mensen toe, aangezien ik vrijwel nooit aangeef waar ik echt behoefte aan heb.
Helaas sta ik nu op het punt om te vertrekken, maar ik kom er later nog op terug. En bgb (opgelost, die mond vol!) heeft gelijk; ik weet dat jij dus al hulp hebt en ik ook, maar voor eventuele 'lurkers': dit moet je niet eens proberen alleen op te lossen.
En dufty, kijk ook eens bij 'paniekaanvallen - word ik gek?' Wellicht vind je daar ook herkenning. Wat betreft je laatste opmerking net voor je treurige smiley; zo voel ik me ook, het is net alsof mijn geest zich via mijn lichaam nu echt tegen mij gekeerd heeft.
Goh, klinkt zo zwaar allemaal, maar helaas is het nu eenmaal niet anders als je zo'n depressieve toestand beschrijft.
De grootste overeenkomsten tussen jou en mij:
-Toen ik zestien was kreeg ik mijn eerste aanval.
-Jarenlang paniekvrij.
-Wel heel veel piekeren.
-Drie maanden geleden kwamen de paniekaanvallen terug.
-Ik heb afgelopen donderdag mijn intakegesprek met een psychologe gehad.
-Mijn vader is overleden toen ik jong was.
-Moeizame relatie met moeder.
Vrij veel overeenkomsten he, je bent dus niet alleen. Beschouw de paniek alsjeblieft als symptomen van iets dat veel dieper zit. Ik denk dat mijn probleem bij het gepieker en het 'negativeren' van zo'n beetje alles mbt mezelf ligt. Daar ligt dan weer aan ten grondslag dat ik zo'n echte binnenvetter ben. Momenteel ben ik dus ook druk bezig met eerlijker zijn naar mensen toe, aangezien ik vrijwel nooit aangeef waar ik echt behoefte aan heb.
Helaas sta ik nu op het punt om te vertrekken, maar ik kom er later nog op terug. En bgb (opgelost, die mond vol!) heeft gelijk; ik weet dat jij dus al hulp hebt en ik ook, maar voor eventuele 'lurkers': dit moet je niet eens proberen alleen op te lossen.
En dufty, kijk ook eens bij 'paniekaanvallen - word ik gek?' Wellicht vind je daar ook herkenning. Wat betreft je laatste opmerking net voor je treurige smiley; zo voel ik me ook, het is net alsof mijn geest zich via mijn lichaam nu echt tegen mij gekeerd heeft.
Goh, klinkt zo zwaar allemaal, maar helaas is het nu eenmaal niet anders als je zo'n depressieve toestand beschrijft.
maandag 14 januari 2008 om 19:45
DorothyGale, dat zijn heel veel overeenkomsten, ja... Hoe is het bij jou weer teruggekomen? Bij mij is het er echt weer een beetje ingeslopen en het lijkt stiekem steeds erger te worden. Ik werk wel gewoon, heb daar, goddank, ook totaal geen last van fobische klachten. Maar we hadden het laatst over het inplannen van een leuk teamuitje en toen voelde ik me minder relaxed. Daarnaast houdt de angst om weer volledig fobisch te worden mij de hele dag bezig, zó bang om weer volledig terug te vallen. Hoe zit dat bij jou? Heb je nog wel een sociaal leven of ben je, zoals ik destijds, echt min of meer aan huis gekluisterd? Wat ik vooral merk is dat ik de meeste dingen wel gewoon dóe maar dat niet meer doe zonder me vantevoren of op het moment zelf druk te maken. Iets wat ik echt jaaaaren niet meer zo heb ervaren, en ik wil dat niet. Ik ben ook wel een binnenvetter, maar wel selectief, want ik kan ook heel open en duidelijk zijn naar mensen die er voor mij toe doen... Bij mij is het echt iets wat bij mijn traumatische jeugd hoort, alsof het allemaal niet erg genoeg is geweest kreeg ik dit er zeg maar nog eens bij cadeau...
dinsdag 15 januari 2008 om 04:42
In maart vorig jaar had ik een voedselvergiftiging opgelopen en ik ben panisch voor overgeven. Gelukkig kwam het niet zover, maar ik was wel stront(letterlijk dus he)ziek. Geen idee hoe dat in mijn hoofd precies is gegaan, maar blijkbaar heb ik het idee dat die kotsbui ieder moment alsnog moet komen. Kortom, wanneer ik bij iemand in de auto zit en me niet helemaal op mijn gemak voel (slechte chauffeur en/of filerijden), wanneer ik uit eten ben of wanneer ik iets gegeten heb waarvan ik achteraf denk 'hmmm..' dan komt die paniek aanzetten. Want ik denk dan dat ik over mijn nek moet.
Die aanvallen heb ik sinds september, en eerst was het sporadisch en nu is het nog steeds niet heel heftig, maar soms toch wel 2, 3 keer per week (dit btw tegenover zo'n 5, 6 keer per dag(!!!) de vorige keer). Dit keer ben ik er veel sneller bij dan de vorige keer; de eerste aanval had ik in '93, ik ging pas in therapie in 2000. Ik zit niet aan huis gekluisterd, heb er op mijn werk (nog) geen last van gehad, maar ben daar wel 2x erg gespannen geweest. Ik probeer wel vroeger naar bed te gaan enzo, want ik heb het idee dat er een verband is tussen de aanvallen en slaapgeprek.
Net als jij ben ik er ook van overtuigd dat dit uit mijn jeugd - die denk ik wel minder heftig was dan de jouwe, maar toch - voortkomt. Daarom heb ik een Adleriaanse psychologe gekozen. Die richten zich vooral op de jeugd en wat daar zoal mis is gegaan, en zij hebben ook veel aandacht voor het perfectionisme waar sommigen (waaronder ik) zo'n last van hebben...
Ik snap precies wat je bedoelt met dat je de dingen wel doet maar dat je je er druk om maakt; je gaat niet meer zorgeloos even weg, alles moet van te voren geanalyseerd worden en ter plekke nog een keer...
Dat jij en ik in therapie gaan lijkt me helemaal goed, ik heb vaak gelezen dat het 1 van de psychische klachten is die het makkelijkst te behandelen is. Dat vind ik bemoedigend, al wil ik dus graag de kern dit keer ook aanpakken; en dat zit dan meer in het verleden idd. Donderdag heb ik m'n 1e echte gesprek. Ben erg benieuwd.
Balen he, het voelt als een nederlaag voor mij. Ik kon mij ook niet voorstellen dat het terug zou komen.
Die aanvallen heb ik sinds september, en eerst was het sporadisch en nu is het nog steeds niet heel heftig, maar soms toch wel 2, 3 keer per week (dit btw tegenover zo'n 5, 6 keer per dag(!!!) de vorige keer). Dit keer ben ik er veel sneller bij dan de vorige keer; de eerste aanval had ik in '93, ik ging pas in therapie in 2000. Ik zit niet aan huis gekluisterd, heb er op mijn werk (nog) geen last van gehad, maar ben daar wel 2x erg gespannen geweest. Ik probeer wel vroeger naar bed te gaan enzo, want ik heb het idee dat er een verband is tussen de aanvallen en slaapgeprek.
Net als jij ben ik er ook van overtuigd dat dit uit mijn jeugd - die denk ik wel minder heftig was dan de jouwe, maar toch - voortkomt. Daarom heb ik een Adleriaanse psychologe gekozen. Die richten zich vooral op de jeugd en wat daar zoal mis is gegaan, en zij hebben ook veel aandacht voor het perfectionisme waar sommigen (waaronder ik) zo'n last van hebben...
Ik snap precies wat je bedoelt met dat je de dingen wel doet maar dat je je er druk om maakt; je gaat niet meer zorgeloos even weg, alles moet van te voren geanalyseerd worden en ter plekke nog een keer...
Dat jij en ik in therapie gaan lijkt me helemaal goed, ik heb vaak gelezen dat het 1 van de psychische klachten is die het makkelijkst te behandelen is. Dat vind ik bemoedigend, al wil ik dus graag de kern dit keer ook aanpakken; en dat zit dan meer in het verleden idd. Donderdag heb ik m'n 1e echte gesprek. Ben erg benieuwd.
Balen he, het voelt als een nederlaag voor mij. Ik kon mij ook niet voorstellen dat het terug zou komen.
donderdag 17 januari 2008 om 20:04
DorothyGale, ik had al veel eerder willen reageren maar heb maar beperkt toegang tot internet de komende 2 weken. Het is inderdaad een vervelend gevoel, het weer terugvallen in slechte gewoonten. Hoe het bij jou is begonnen is wel heel duidelijk, en eigenlijk ook wel heel goed te begrijpen. Goed dat je er nu op tijd bij bent! Bij mij is er een minder aanwijsbare reden. ik voelde me na de bevalling lichamelijk niet erg fit en voelde me vaak licht in mijn hoofd, toen is wel de angst begonnen. Ik heb nl de angst om flauw te vallen, of om me niet goed te voelen. Ik had destijds wel een aantal keer dat ik -in de rij bij de HEMA helemaal bezweet was en me raar voelde, maar ik moest en zou daar blijven staan. Ik dacht dat dat goed was. Ik moest ook ineens vanalles om maar te bewijzen dat ik totaal niet fobisch werd, maar je ziet, je kunt proberen wat je wilt, uiteindelijk gebeurt het toch. Gedurende de dag heb ik er niet veel last van, zo lang ik maar gewoon in voor mij bekende omgevingen ben. Maar alles wat onzeker is vind ik al niet relaxed... Daar baal ik heel erg van. Ik heb me nu aangemeld bij een gedragstherapeute, maar de wachtlijst is enorm. Wel kan ik gewoon bij mijn eigen psychologe onder behandeling blijven, for the time being, maar eigenlijk wil ik gewoon actie! Wel had ik een gedragstherapeute waar ik volgende week al terecht kon, maar dit is zon anderhalf uur reizen heen en terug, en mij kennende ga ik daar zo tegenop zien, dat ik toch maar kies voor een therapeute in de buurt... Eerst dacht ik nog dat het juist goed zou zijn om te moeten treinreizen enzo, maar eigenlijk weet ik nu al dat ik uiteindelijk de makkelijkste weg kies door niet te gaan. Wel erg...
donderdag 17 januari 2008 om 22:03
Ik heb het ook al sinds ik me kan heugen...op en af. Heb alleen nog nooit er een naam aangegeven. Toen mijn kinderen klein waren, had ik erg veel last van dwangneuroses. Alles controleren. Of alles wel uit was. Of ze nog wel ademhaalde, enz. En dan niet 1 keer, maar soms wel 20, 30 keer. Zoveel was nodig om mezelf te overtuigen dat alles oke was, zodat ik kon gaan slapen. Wat betreft de straat op gaan, autorijden, supermarkten, ook angst, paniekaanvallen. Als ik het gevoel heb niet binnen een minuut weg te kunnen, raak ik in paniek. Werken lukt allang niet meer. Ben ook gediagnosticeerd met het bordelinepersoonlijkheidsstoornis. 1 keer heb ik zo'n paniekaanval gehad tijdens het autorijden (op de snelweg), dat ik mijn benen niet meer kon voelen....doodeng. (wat de paniekaanval natuurlijk weer erger maakt.) Nog steeds als ik nieuwe dingen moet doen, nieuwe mensen moet ontmoeten, heb ik er last van. Of zonder lijstje de supermarkt in.....ook niet handig. Gek eigenlijk, ben zo lang gefocust geweest op het hanteren van de bordeline, dat ik er niet stil bij heb gestaan, dat ik mijn leven lang ook serieuse angstklachten heb.
Wel weet ik ondertussen (misschien handig voor jullie), dat vermoeiheid, slechte weerstand, teveel onuitgesproken problemen, het honderd keer erger maken. Dus goed slapen, goed eten, en voor jezelf opkomen blijven essentieel. En probeer de druk eraf te halen. Dat het een keer fout gaat, betekent niet dat het altijd fout zal gaan. Met een bepaald gevoel...(ojee, ojee) naar de supermarkt gaan, zorgt al bijna dat het fout gaat. Ik neem altijd een lijstje mee en sta mezelf toe om gerust mijn wagentje achter te laten en weg te lopen. Omdat ik dat mag van mezelf, gebeurt het dan meestal niet. Zelfde geldt voor in een rij staan...En als ik me niet sterk voel, ga ik niet op de snelweg, dan neem ik een alternatieve route. Met fobieen moet je jezelf niet dwingen, maar gewoon kleine hanteerbare stapjes nemen.
Wel weet ik ondertussen (misschien handig voor jullie), dat vermoeiheid, slechte weerstand, teveel onuitgesproken problemen, het honderd keer erger maken. Dus goed slapen, goed eten, en voor jezelf opkomen blijven essentieel. En probeer de druk eraf te halen. Dat het een keer fout gaat, betekent niet dat het altijd fout zal gaan. Met een bepaald gevoel...(ojee, ojee) naar de supermarkt gaan, zorgt al bijna dat het fout gaat. Ik neem altijd een lijstje mee en sta mezelf toe om gerust mijn wagentje achter te laten en weg te lopen. Omdat ik dat mag van mezelf, gebeurt het dan meestal niet. Zelfde geldt voor in een rij staan...En als ik me niet sterk voel, ga ik niet op de snelweg, dan neem ik een alternatieve route. Met fobieen moet je jezelf niet dwingen, maar gewoon kleine hanteerbare stapjes nemen.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 19 januari 2008 om 12:28
Lin, jeetje, klinkt ook wel erg heftig. Dat dwangmatige wat jij beschrijft (gas, etc.) heb ik ook jaren gehad. Op het laatst betrok ik ook anderen erin, zoals mijn oma of vriend, of ze alsjeblieft mee wilde kijken, want anders kwam ik nooit meer bij dat gasfornuis weg.
Ik heb eigenlijk altijd ook altijd angstklachten gehad, en Lin, klopt, zodra ik moe ben of gestresst dan verergerd het. Dan zit mijn hoofd gewoon helemaal vol en kan ik niet meer logisch nadenken. Ik probeer nu ook goed aan mijn slaap te denken, ik ga nu bijvoorbeeld ook vaak s'middags (als ik vrij ben) nog even liggen.
Ik moet toegeven dat ik juist wel mezelf dwing om dingen te doen, terwijl het juist averechts lijkt te werken. Ik kan gewoon niet accepteren dat ik deze klachten heb, dus probeer ik er, bijna dwangmatig, niet aan toe te geven. Zo zat ik laatst in de ijskou op de fiets een route af te leggen van bijna een uur. Met als enige doel mezelf te bewijzen dat ik niet bang ben. Dan spoor je toch ook niet?
Ik heb eigenlijk altijd ook altijd angstklachten gehad, en Lin, klopt, zodra ik moe ben of gestresst dan verergerd het. Dan zit mijn hoofd gewoon helemaal vol en kan ik niet meer logisch nadenken. Ik probeer nu ook goed aan mijn slaap te denken, ik ga nu bijvoorbeeld ook vaak s'middags (als ik vrij ben) nog even liggen.
Ik moet toegeven dat ik juist wel mezelf dwing om dingen te doen, terwijl het juist averechts lijkt te werken. Ik kan gewoon niet accepteren dat ik deze klachten heb, dus probeer ik er, bijna dwangmatig, niet aan toe te geven. Zo zat ik laatst in de ijskou op de fiets een route af te leggen van bijna een uur. Met als enige doel mezelf te bewijzen dat ik niet bang ben. Dan spoor je toch ook niet?
zondag 20 januari 2008 om 05:03
Hoi Dufty,
Van wat ik uit je teksten op kan maken ben je momenteel zo vreselijk krampachtig hiermee bezig, dat je het jezelf vrijwel onmogelijk maakt om `gewoon` de deur uit te gaan. Ik lees ook wel dat je dagelijkse rompslomp dingetjes wel zonder spanning kunt doen, maar tijdens minder standaard bezigheden en verplichtingen voel je je meestal niet senang.
Dat je jezelf wilt bewijzen niet fobisch te zijn gaat natuurlijk niet werken, meis. Ik snap je bedoelingen als geen ander, en het is zeker een goed teken dat je zo'n fietstocht aandurft, maar zolang jij zo bewust bezig bent met die angst (voor de angst dus he, laten we wel wezen), voed je als het ware de bodem voor precies die angst. Nu kan ik heel simpel verklaren dat je het los moet laten, maar ik weet natuurlijk ook dat het zo niet werkt. Afwachten tot die therapeute ben ik bang, of misschien zijn er tips op internet, of boekjes in de bieb? Tot die tijd de moed niet opgeven, veel rusten, sterk blijven en geduld hebben voor jezelf.
Van wat ik uit je teksten op kan maken ben je momenteel zo vreselijk krampachtig hiermee bezig, dat je het jezelf vrijwel onmogelijk maakt om `gewoon` de deur uit te gaan. Ik lees ook wel dat je dagelijkse rompslomp dingetjes wel zonder spanning kunt doen, maar tijdens minder standaard bezigheden en verplichtingen voel je je meestal niet senang.
Dat je jezelf wilt bewijzen niet fobisch te zijn gaat natuurlijk niet werken, meis. Ik snap je bedoelingen als geen ander, en het is zeker een goed teken dat je zo'n fietstocht aandurft, maar zolang jij zo bewust bezig bent met die angst (voor de angst dus he, laten we wel wezen), voed je als het ware de bodem voor precies die angst. Nu kan ik heel simpel verklaren dat je het los moet laten, maar ik weet natuurlijk ook dat het zo niet werkt. Afwachten tot die therapeute ben ik bang, of misschien zijn er tips op internet, of boekjes in de bieb? Tot die tijd de moed niet opgeven, veel rusten, sterk blijven en geduld hebben voor jezelf.
