Geboren in rouwperiode

Tafelpoot zondag 26 maart 2023 om 21:29

Hallo allemaal ik ben ruim 30 jaar en enkele weken voordat ik geboren ben is de moeder van mijn moeder overleden. Ik denk weleens dat ik hier een trauma aan over heb gehouden ook al was ik hier niet bewust bij. Kan dit? Zijn er meer mensen in een soortgelijke situatie die ergens problemen mee hebben?

Tafelpoot maandag 27 maart 2023 om 13:09

Ik vind het eigenlijk ook wel normaal om na lange tijd nog iemand te missen. Heb ook een tijd in een bejaardentehuis gewerkt en daar ook regelmatig mensen gehoord die hun ouders nog steeds missen. Niet dat ze er dan om huilen maar dan zeggen ze dat zo.

Dropdrop , zoals jij het omschrijft werd het bij mij door de therapeut ook omschreven. We zijn er ook niet dieper op in gegaan dan zoals jij het nu zegt omdat we ons inderdaad meer op de toekomst richten denk ik. Ik heb bij deze alleen nog maar de intake gehad dus misschien dat er later meer volgt. Tussen 2016 en 2020 denk wel 7 verschillende therapie vormen gehad maar niets helpt me echt. Tot ruim 20 jaar ging mijn leven eigenlijk wel zijn gangetje op mijn manier zeg maar, gewoon echt mijn eigen gang en niemand tot last zijn waardoor er eigenlijk ook nog nooit mensen slecht op me hebben gereageerd, maar tijdens mijn relatie zijn mijn schoonvader en mijn man juist van het heel erg naar mij wijzen ' jij vindt dit en jij zegt dat' terwijl ik eigenlijk helemaal niks vind of gezegd heb maar dat zijn hun eigen invullingen van mijn gedachten. Ik ben er nu wel achter dat het gezegde zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten hier van toepassing is, maar ik heb er wel veel last van want het is wel mijn man. En doordat ik sterk lijk is hij geneigd achter mij te schuilen en mij dingen in de schoenen te schuiven en dat vind ik heel moeilijk. In het intake werd ook als doel gesteld om mijn beschermlagen meer af te breken maar ik ben er ook heel bang voor wat er gebeurt als ik dit doe

Sorry Dat ik niet overal op reageer maar ik lees wel alles en ben ook blij met de bijdragen. Ik slaap momenteel bijna 13 uur per nacht aan 1 stuk door gelukkig wel en heb er ook echt moeite mee om te typen omdat alles een beetje te veel lijkt

Nyree maandag 27 maart 2023 om 15:07

Tafelpoot ik heb je een bericht gestuurd.

Hoerabanaan maandag 27 maart 2023 om 15:23

Tafelpoot schreef: ↑
26-03-2023 21:42
Ik weet het niet zo goed ik probeer aan mezelf te werken maar ik snap niet waar het vandaan komt en of het wel ergens vandaan komt. Ik was benieuwd of mensen dit herkennen. Ik ben er eigenlijk bij toeval 2 jaar terug achter gekomen dat dit het geval was en toen vielen er wel veel stukjes op zijn plaats. Als kind heb ik bijna elke avond gehuild dat ik bang was dat mijn ouders zouden sterven en ik wilde ook nooit ergens heen gebracht worden omdat ik bang was dat iemand een ongeluk zou krijgen door mij. Ik heb ook wel aan mijn vader gevraagd of het zou kunnen dat mijn angsten hier vandaan zouden kunnen komen en die zei gelijk ja daar hebben wij ook wel aan gedacht maar met mijn moeder durf ik het niet te bespreken. Ik weet dat ze haar moeder nog steeds mist en ze heeft het ook nooit zelf tegen mij verteld dat dit is gebeurt. Heel gek maar ik weet eigenlijk niet anders dan dat ik geen levende oma heb aan mijn moeders kant maar was me er nooit bewust van dat het zo kort voor mijn geboorte gebeurd was

Bij therapie vroegen ze of ik een bepaald trauma heb waardoor ik zo denk maar ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik me echt geen nare gebeurtenissen die ik bewust heb meegemaakt kan herinneren

Maakt het op zich uit waar het vandaan komt? Feit is dat je dus blijkbaar erg onzeker bent met veel schuldgevoel. Ik ben een beetje hard, dus probeer het niet te persoonlijk te voelen. Maar iedereen heeft in zijn of haar leven wel een kruisje. Niemand komt ongeschonden uit opgroeien en ouders doen altijd iets verkeerd. Dat is zo'n beetje zo goed als een gegeven. Het gaat er vooral om waar JIJ tegenaan loopt en veel minder wat daar de oorzaak van was. Daarnaast zegt het ook iets over jou als mens. Want de ene persoon is veel gevoeliger voor dingen dan de ander. Het had prima zo kunnen zijn dat als jij een ander persoon was geweest, dat je helemaal géén last zou hebben gehad van deze dingen. Het opgroeien is altijd een wisselwerking tussen jou met jouw aanleg/gevoeligheden in combinatie met ouders en omstandigheden.

Ik zou dan zeker wel aan jezelf werken, maar minder kijken naar mogelijke oorzaken die hebben kúnnen bijdragen en meer naar hoe jij functioneert en wat je (samen met hulp) kunt bijdragen waardoor je ontspannender en lekkerder in je vel komt te zitten.
Begrip hebben voor je afkomst is 1 ding, maar veranderen kan je dat niet meer. Je zult het daarom op een bepaalde manier moeten doen met de persoon die je bent en wat je haar kunt bieden om jezelf fijner te voelen.

AugustineGuts maandag 27 maart 2023 om 16:25

Eens met Hoerabanaan. Er spelen ontzettend veel factoren mee die hebben bepaald wie jij nu bent geworden. En het kan zeker helpen om te weten wat de oorzaak is van bepaalde patronen waarmee je te dealen hebt, maar uiteindelijk zul je hoe dan ook moeten werken aan een manier waarop je verder kunt, ongeacht het verleden.

Mijn man is geboren vlak na het overlijden van zijn opa. Mijn eigen vader overleed kort na mijn geboorte. Wij zijn dus allebei in een rouwperiode opgegroeid.
Van mezelf herken ik zeker dingen in wat je schrijft, met name de angsten die je als kind had. Maar mijn man heeft juist weer totaal geen last van zijn 'verleden'. Hoe er in onze families met het verlies werd omgegaan, hoe onze moeders rouwden en niet te vergeten onze karakters zullen hebben meegespeeld.

Ik vind het wel een interessant topic, want ik geloof zeker dat dit soort ervaringen je kunnen vormen, ook als je heel jong bent of nog niet eens geboren wanneer het noodlot toeslaat.

OlleGrieze maandag 27 maart 2023 om 16:29

shala91 schreef: ↑
27-03-2023 10:37
Is dat zo raar dan? De moeder van mijn moeder is overleden toen zij 18 was en haar moeder 45. Nu is mijn moeder 62 en hoewel ze niet meer huilt van het missen, mist ze haar nog zeker.

Ik ben midden vijftig en verloor mijn vader ook op zo'n jonge leeftijd en mis hem ook nog steeds. Zeker als ik ingrijpende keuzes moet maken in mijn leven overvalt me het gemis; het niet met hem kunnen sparren, zijn wijze woorden moeten missen en de aai over mijn bol en de schop onder mijn kont als eea tegen zit. Ik huil niet van verdriet maar het is wel een verdrietig missen op zulke momenten.

Flipflop dinsdag 28 maart 2023 om 11:18

Joyce48 schreef: ↑
27-03-2023 10:33
Na 30 jaar?!?!
Het zou zo maar kunnen dat er ergens in jouw jeugd dingen niet helemaal normaal zijn gegaan doordat jouw moeder op z'n zachtst gezegd niet echt sterk in haar schoenen staat. Wellicht heeft ze onbewust haar verdriet op jou overgebracht.
Ik weet niet hoe oud jouw moeder nu is, zeg dat ze 60 is, dan is het toch wel heel bijzonder dat ze haar moeder nog steeds mist.

Voor rouw en bijbehorend verdriet, staat geen tijd.

helena2 zondag 9 april 2023 om 16:30

Als je moeder rouwt, terwijl jij heel klein bent, kan dat heel veel effect hebben gehad op de hechting die jij als kind hebt ervaren.
Daar kan je moeder niets aan doen en jij ook niet.
Maar hoe je als mens op stress reageert, bepaalt vervolgens wat je hiermee doet. En hoe je persoonlijkheid is, heeft er natuurlijk ook invloed op (bijv. Temperament, optimistisch, extravert etc).
Je kunt als mens op 3 manieren reageren op deze stress: je kunt je gaan aanpassen aan wat je verwacht (dus als je geen zorg verwacht, ga je ook niks vragen en je overmatig aanpassen). Je kunt het tegenovergestelde gaan doen (dus juist heel aanhankelijk en emotioneel afhankelijk gaan doen). Of je kunt gaan vermijden (geen relaties met mensen aangaan).
Of in de ene situatie het ene doen en in een andere het andere.
Dus het is niet gek dat je om te overleven (ook al zorgde je moeder toch goed voor je, rouw kan emotioneel veel effect hebben op een baby), één van deze mechanismen bent gaan ontwikkelen.

Actieve topics