Psyche
alle pijlers
Gebroken met mijn familie
dinsdag 26 januari 2010 om 21:31
Sinds een paar maanden heb ik geen contact meer met mijn familie. Er is een enorme ruzie aan voorafgegaan, waarbij er allerlei dingen naar mijn hoofd zijn geslingerd die ik hier maar niet zal herhalen.
Daarna heb ik niks meer van ze vernomen... Het is niet de eerste keer dat dit is gebeurd. De vorige keren heb ik dan ook elke keer de stap moeten zetten om weer contact te krijgen. De gesprekken die volgden verliepen moeizaam, ik heb nooit ook maar ergens een excuus voor gekregen, de verwijten bleven zich maar opstapelen. Het lag uiteindelijk allemaal aan mij.
Een paar jaar geleden heb ik voor mezelf gekozen door te gaan scheiden, en dat was voor mij een ontzettend goeie stap. Ik was doodongelukkig in mijn huwelijk en ik ben nog elke dag blij dat ik die stap heb gezet. Ook toen werd mij regelmatig voorgeschoteld wat ik verkeerd deed, ik heb totaal geen steun aan ze gehad, ook niet toen ik uiteindelijk overspannen thuis kwam te zitten.
Door deze laatste ruzie ben ik ook veel over mijn jeugd gaan nadenken, iets wat ik voor die tijd niet zoveel heb gedaan. Maar er komt nu heel veel boven, te veel om te verwerken.
Nu weet ik waar mijn onzekerheid vandaan komt. Al die jaren heb ik moeten leven naar de verwachtingen van mijn ouders. Lieten ze doorschemeren dat ik niet was zoals ze wilden dat ik was. Het was gewoon nooit goed genoeg, wat ik ook deed. Kon mijn eigen kleding niet uitzoeken, kreeg commentaar op de vrienden die ik had, cijfers waren niet hoog genoeg, wilden zelf beslissen welke opleiding ik ging doen enz. enz. Ook toen ik een kind kreeg ging het door. Kreeg constant commentaar op mijn opvoeding, waar in mijn ogen niks mis mee is. We hebben een goede band en erg gezellig samen! Mijn ouders accepteren zijn beperking niet en trekken zich er niks van aan. Dus na een dagje oppassen kreeg ik hem terug met knallende hoofdpijn en stond hij stijf van de stress. Niet omdat ze niet lief voor hem waren, maar omdat ze niet wilden zien hoe hij was en zich er dus niks van aantrokken. Ik heb erop gehamerd, dingen laten lezen uit boeken, maar het enige wat ik hoorde was dat het onzin was omdat zij niks aan hem merkten. Hij heeft een officiele diagnose, maar zelfs dat boeide ze niet, want tegenwoordig wordt op ieder kind wel een stickertje geplakt.
Ik heb nu dan ook voor mezelf besloten dat ik geen contact meer wil. Ik zal de stap niet nemen, omdat ze in mijn ogen veel te ver zijn gegaan, en ik weet zeker dat zij dat ook niet zullen doen, omdat ze dat nog niet eerder hebben gedaan. Maar nu moet ik dus verder...
Ik ben benieuwd of er zich meer mensen in mijn verhaal herkennen en wil dan ook heel graag weten hoe zij hiermee om zijn gegaan. Ik wil gewoon verder met mijn leven, want naast deze ellende heb ik een leuk leven, een heerlijk kind en fijne vrienden!!
Daarna heb ik niks meer van ze vernomen... Het is niet de eerste keer dat dit is gebeurd. De vorige keren heb ik dan ook elke keer de stap moeten zetten om weer contact te krijgen. De gesprekken die volgden verliepen moeizaam, ik heb nooit ook maar ergens een excuus voor gekregen, de verwijten bleven zich maar opstapelen. Het lag uiteindelijk allemaal aan mij.
Een paar jaar geleden heb ik voor mezelf gekozen door te gaan scheiden, en dat was voor mij een ontzettend goeie stap. Ik was doodongelukkig in mijn huwelijk en ik ben nog elke dag blij dat ik die stap heb gezet. Ook toen werd mij regelmatig voorgeschoteld wat ik verkeerd deed, ik heb totaal geen steun aan ze gehad, ook niet toen ik uiteindelijk overspannen thuis kwam te zitten.
Door deze laatste ruzie ben ik ook veel over mijn jeugd gaan nadenken, iets wat ik voor die tijd niet zoveel heb gedaan. Maar er komt nu heel veel boven, te veel om te verwerken.
Nu weet ik waar mijn onzekerheid vandaan komt. Al die jaren heb ik moeten leven naar de verwachtingen van mijn ouders. Lieten ze doorschemeren dat ik niet was zoals ze wilden dat ik was. Het was gewoon nooit goed genoeg, wat ik ook deed. Kon mijn eigen kleding niet uitzoeken, kreeg commentaar op de vrienden die ik had, cijfers waren niet hoog genoeg, wilden zelf beslissen welke opleiding ik ging doen enz. enz. Ook toen ik een kind kreeg ging het door. Kreeg constant commentaar op mijn opvoeding, waar in mijn ogen niks mis mee is. We hebben een goede band en erg gezellig samen! Mijn ouders accepteren zijn beperking niet en trekken zich er niks van aan. Dus na een dagje oppassen kreeg ik hem terug met knallende hoofdpijn en stond hij stijf van de stress. Niet omdat ze niet lief voor hem waren, maar omdat ze niet wilden zien hoe hij was en zich er dus niks van aantrokken. Ik heb erop gehamerd, dingen laten lezen uit boeken, maar het enige wat ik hoorde was dat het onzin was omdat zij niks aan hem merkten. Hij heeft een officiele diagnose, maar zelfs dat boeide ze niet, want tegenwoordig wordt op ieder kind wel een stickertje geplakt.
Ik heb nu dan ook voor mezelf besloten dat ik geen contact meer wil. Ik zal de stap niet nemen, omdat ze in mijn ogen veel te ver zijn gegaan, en ik weet zeker dat zij dat ook niet zullen doen, omdat ze dat nog niet eerder hebben gedaan. Maar nu moet ik dus verder...
Ik ben benieuwd of er zich meer mensen in mijn verhaal herkennen en wil dan ook heel graag weten hoe zij hiermee om zijn gegaan. Ik wil gewoon verder met mijn leven, want naast deze ellende heb ik een leuk leven, een heerlijk kind en fijne vrienden!!
dinsdag 26 januari 2010 om 21:45
Niet zo heftig als bij jou, maar ik heb inderdaad jaren terug contact met mijn zusters verbroken (tijdelijk), omndat ik vond dat ze geen respect hadden voor mijn leven en mijn keuzes (onze ouders leven al heel lang niet meer).
Klasse van je, dat je nu voor jezelf hebt gekozen! Jij bent uiteindelijk degene die bepaalt hoe jóuw leven en dat van je kind er uit ziet! (Y)
Klasse van je, dat je nu voor jezelf hebt gekozen! Jij bent uiteindelijk degene die bepaalt hoe jóuw leven en dat van je kind er uit ziet! (Y)
dinsdag 26 januari 2010 om 21:49
Ik heb zelf geen ervaring met het verbreken van het contact met mijn ouders, maar mijn partner heeft dat een jaar of acht gedaan (inmiddels niet meer) en mijn broertjes hebben geen contact met mijn vader. Het contact met mijn vader heeft op een laag pitje gestaan, overigens omdat mijn vader het uit de weg ging.
Ik heb mijn portie ellende wel gehad in het gezin waar ik uitkom. En mijn partner heeft een zeer uitgesproken zwart-wit-denkende dominante moeder. Wat ik heb ervaren is dat vanaf het moment dat het me niet meer zo raakte, het contact beter is geworden. Mijn partner is ook inmiddels goed in staat om zijn eigen koers te varen en trekt zich er weinig meer van aan. Soms is het slikken en op mijn tong bijten. En heel soms het ik nog mot met mijn vader. Maar dan laat ik het weer los en komt het vanzelf tot me.
Voor mij voelt het beter om contact te hebben al ben ik ook wel teleurgesteld bij tijd en wijle. Ik kan nu eenmaal niet zonder mijn familie. Maar ik kan ze niet veranderen. Ik verdedig mijzelf niet meer zo, trek me op tijd terug, stel mijn grenzen en heb niet meer zo de behoefte om alles bespreken waarin we nu eenmaal verschillen. Voor mij werkt dat.
Het valt vast niet mee voor je, knuffel voor je moed!
Ik heb mijn portie ellende wel gehad in het gezin waar ik uitkom. En mijn partner heeft een zeer uitgesproken zwart-wit-denkende dominante moeder. Wat ik heb ervaren is dat vanaf het moment dat het me niet meer zo raakte, het contact beter is geworden. Mijn partner is ook inmiddels goed in staat om zijn eigen koers te varen en trekt zich er weinig meer van aan. Soms is het slikken en op mijn tong bijten. En heel soms het ik nog mot met mijn vader. Maar dan laat ik het weer los en komt het vanzelf tot me.
Voor mij voelt het beter om contact te hebben al ben ik ook wel teleurgesteld bij tijd en wijle. Ik kan nu eenmaal niet zonder mijn familie. Maar ik kan ze niet veranderen. Ik verdedig mijzelf niet meer zo, trek me op tijd terug, stel mijn grenzen en heb niet meer zo de behoefte om alles bespreken waarin we nu eenmaal verschillen. Voor mij werkt dat.
Het valt vast niet mee voor je, knuffel voor je moed!
woensdag 27 januari 2010 om 00:26
Oh, moeilijk is dat toch met familie.
Ik heb al jaren geen contact met mijn broer en schoonzus. Ik heb er echt vreselijk meegezeten. Heel veel boze, zelfs haatgevoelens gehad.
Ik vind het een heel moeilijk iets. Het komt ook vaak terug in je leven. Met vrienden kan je gewoon ruzie maken en als er niet veel meer in zo'n relatie zit dan spreek je elkaar gewoon niet meer. Maar familie blijf je tegenkomen, is het niet een begrafenis danwel een bruiloft. Kerst komt langs, jouw verjaardag, die van je kind en van je ouders, die dan ook weer Opa en Oma zijn van jouw kind.
Het lijkt heel makkelijk om de deur gewoon dicht te gooien, maar familie is een deel van je en het zal altijd zeer blijven doen.
Overigens heb ik er heel erg mee gezeten en heb hier ook ooit een topic over geopend en dat heeft mij zo geholpen met de verwerking ervan, heel fijn dat ik er daarna niet meer zo obsessief mee bezig was. Ik hoop dat jij aan dit topic net zoveel zal hebben.
Als ik jouw verhaal zo lees herken ik wel dingen, zeker dingen als je niet willen zien zoals je bent. Dat is een heel naar gevoel.
Misschien is flink wat afstand wel even heel gezond voor jou al is het alleen maar om, om te leren gaan met je overkritische ouders, het je niet meer aan te trekken, al lijkt dat me wel moeilijk. Maar als jij je kan losmaken van ze als 'kind' kan je ze daarna zien als 2 oude mensen die fouten hebben gemaakt en maken en zullen die opmerkingen minder hard binnenkomen. ZIJ zullen niet veranderen, het enige wat jij kan doen is afstand nemen en proberen een andere levenshouding aan te nemen.
Misschien kan je jezelf een tijd familie 'vrij' geven inplaats van langdurig banden te verbreken? Dat voelt wat minder dramatisch terwijl je wel voor jezelf opkomt.
Ik heb al jaren geen contact met mijn broer en schoonzus. Ik heb er echt vreselijk meegezeten. Heel veel boze, zelfs haatgevoelens gehad.
Ik vind het een heel moeilijk iets. Het komt ook vaak terug in je leven. Met vrienden kan je gewoon ruzie maken en als er niet veel meer in zo'n relatie zit dan spreek je elkaar gewoon niet meer. Maar familie blijf je tegenkomen, is het niet een begrafenis danwel een bruiloft. Kerst komt langs, jouw verjaardag, die van je kind en van je ouders, die dan ook weer Opa en Oma zijn van jouw kind.
Het lijkt heel makkelijk om de deur gewoon dicht te gooien, maar familie is een deel van je en het zal altijd zeer blijven doen.
Overigens heb ik er heel erg mee gezeten en heb hier ook ooit een topic over geopend en dat heeft mij zo geholpen met de verwerking ervan, heel fijn dat ik er daarna niet meer zo obsessief mee bezig was. Ik hoop dat jij aan dit topic net zoveel zal hebben.
Als ik jouw verhaal zo lees herken ik wel dingen, zeker dingen als je niet willen zien zoals je bent. Dat is een heel naar gevoel.
Misschien is flink wat afstand wel even heel gezond voor jou al is het alleen maar om, om te leren gaan met je overkritische ouders, het je niet meer aan te trekken, al lijkt dat me wel moeilijk. Maar als jij je kan losmaken van ze als 'kind' kan je ze daarna zien als 2 oude mensen die fouten hebben gemaakt en maken en zullen die opmerkingen minder hard binnenkomen. ZIJ zullen niet veranderen, het enige wat jij kan doen is afstand nemen en proberen een andere levenshouding aan te nemen.
Misschien kan je jezelf een tijd familie 'vrij' geven inplaats van langdurig banden te verbreken? Dat voelt wat minder dramatisch terwijl je wel voor jezelf opkomt.
donderdag 28 januari 2010 om 21:43
Bedankt voor jullie reacties! Goed om te horen dat er mensen zijn die zich in mij herkennen, alhoewel ik natuurlijk niemand dit toewens. Maar het heeft me wel goedgedaan, jullie reacties. Ik zal nu moeten dealen met de pijn. Sommige dagen voel ik mij goed, soms spookt het de hele dag door mijn hoofd. Ik zal ermee moeten dealen, ik weet dat uiteindelijk de scherpe randjes eraf zullen gaan. Als ik wel weer contact zoek weet ik zeker dat dit gedoe over een tijdje gewoon weer overnieuw zal beginnen. Deels zal dat ook aan mij liggen, maar ik ben gewoon niet van plan om mij mijn leven nog langer te laten bepalen door hun. Ik ben geen slecht mens, ik ben een werkende alleenstaande moeder, ik zorg goed voor mijn zoon en voor mezelf, en ja, af en toe doe ik lekker wat voor mezelf, als mijn zoon bij zijn vader is. Als ik lekker in mijn vel zit breng ik dat ook over op mijn zoon, en hebben we het alleen maar nog leuker met zijn tweeen!
