Gedachtes in het kort

Waar zal ik deze keer eens beginnen?
Eerlijk gezegd ben ik pas net weer een beetje bij zinnen.
Gister wederom een dieptepunt bereikt.
Maar toch, niets is wat het lijkt.
M’n armen lagen namelijk open van de wonden.
Maar het was gepiept binnen een paar seconde.
Voor mij voelde het juist even als een ontsnapping aan de realiteit.
Moet je nagaan dat ik op dat moment niet eens een beetje pijn lijdt.
Alleen mama wel en dat doet pijn.
Komt ze even beneden, en daar ben ik die met m’n bebloedde arm verschijn.
Voor haar ziet het eruit als een uit de hand gelopen horrorscene.
Maar het was nooit de bedoeling dat zij het zou zien.
Want hoe graag ik het ook zou willen uitleggen.
Ze neemt het toch niet van me aan al zou ik het 20000 keer zeggen.
Simpelweg omdat ze natuurlijk niet kan voelen wat ik voel.
Maar in mijn hoofd: daar gebeurde een heleboel.
Ook kan ze net zo min in mn hoofd kijken.
Jep.. zou ik daarin dan toch op papa lijken?
Ik denk uiteindelijk toch een beetje van beide
Ik heb namelijk m’n rustige, gedisciplineerde maar ook onrustig, duistere tijden.
Dat betekent echter wel dat ik er altijd weer bovenop kom.
Plus ik zet stappen, daar gaat het uiteindelijk om.
Ik voel me nu steeds beter.
Maar had je me gister gezien dan dachr je vast: die spoort voor geen meter.
Nee het Verdient ook zeker geen schoonheidsprijs.
Net als dat ik impulsief alleen even naar italie reis.
Ondoordacht impulsief en soms kan ik echt een ezel zijn.
Net als papa altijd deed en dacht: ik zorg wel dat ik zomaar even van de radar verdwijn.
Papa zei nog zo: als jij nou zo slim wordt als dat ik dom ben dan zijn we in evenwicht.
Maar helaas.. het is niet altijd zo maar aan t einde van de tunnel is licht.
In dit geval is mama dat.
Ze voedt me al 24 jaar op en is me nog niet zat.
Geintje natuurlijk maar zowel mama als papa: ik wil even iets kwijt.
Ik kom er wel: ooit ben ik hopelijk die stabiele, verstandige meid.
De meid waar papa op hoopte dat ik zou worden.
Balans, rust en vooral gewoon lekker mn leven op orde.
Ik ben alleen wel jullie enige dochter dus je moet t er voor nu mee doen.
Wijsheid van mama en soms net als papa een enorme oen.
Maar wel een oen die ontzettend van jullie houdt.
Ik doe mn best, maar soms maak ik ook een fout.
Eigenlijk is het niet eens mijn schuld want ik heb jullie genen.
Ja ma.. had ze nou maar dichtgehouden die benen.
Geintje weer natuurlijk maar ik bedoel te zeggen: van ons drie is mama de stabiele factor.
En ik word dat ook steeds meer, de rustige, lieve demi maar dan wel binnenkort te zien op de motor.
Ik heb dit oprecht even in tien minuten getypt.
Maar ik hoop dat je daar even doorheen ziet.
Betere dagen die zullen gaan komen.
Dus laten we ons saampjes daar vast voor klaarstomen.