Geen gevoelens meer....

zelfbescherming, heel herkenbaar maar geen tips hoe je er van af komt want ik wil e rjuist niet vanaf.



heb laatst een tijdje gehad dat het gevoel weer een beetje terugkwam en dat was zo beangstigend dat ik het meteen weer heb weggestopt.

weet wel dat het fijner is om juist de mooie dingen wel te voelen ipv te weten hoe je je zou moeten voelen en je daarnaar te gedragen maar het nadeel is dat de negatieve dingen dan ook boven komen en dat moet je wel aankunnen....



iig veel sterkte als je ervoor gaat om er wat aan te doen, ik durf het niet!

ik denk toch dat je professionele hulp nodig hebt. er zijn ook allerlei vormen van therapie waarbij je niet ellenlang hoeft te lullen of je hele verleden op hoeft te rakelen. Haptonomie? creatieve therapie? doe jezelf een plezier en gun jezelf dat

quote:bambina77 schreef op 25 februari 2009 @ 20:58:

Maar ben je niet bang dat je zo ook weer een probleem doorgeeft aan je kinderen Mamalief? Ik wil absoluut niet dat mijn zoon net zo verstoord uit zijn opvoeding komt als ik uit de mijne kwam...



nee, daar ben ik niet bang voor.

omdat ik weet hoe het bij mij is ontstaan ben ik er heel alert op dat het bij mijn kinderen niet gebeurt.

als ik nu al die shit eruit zou laten komen dan zouden mijn kinderen daar meer last van hebben dan dat ze nu heben.



ik kan het nu gewoon niet aan om e rmee om te gaan, heb er geen tijd voor ook, dus laat ik het maar zoals het is, zo functioneer ik het beste.



mijn huisarts zei ook dat het niet verplicht is om alles te voelen en te verwerken zoals het "in de boekjes" staat.



ben het wel met hem eens, als ik op deze manier het beste functioneer, waarom dan veranderen?



maar zo te lezen heb jij er last van en wil jij het veranderen dus vooral doen zou ik dan zeggen!

Hoi,



Je bent dus een echte doorzetter, die de moeilijkheden allemaal overwonnen heeft en zichzelf in de strijd kwijt is geraakt. Ik herken dat voor een groot deel. Mijn jeugd was anders dan de jouwe, maar ook erg heftig.



Het is tot nu toe je "redding" dat jij niet aan je gevoelens hebt toegegeven en jezelf die schop onder je kont hebt gegeven. Alleen is dat reddings/overlevingsmechanisme veranderd in je "standaardmechanisme". Crux gezegd: je moet stoppen met overleven en beginnen met leven.



(f)



Wat volgens mij heel belangrijk is, is dat jij het jezelf gaat gunnen om gevoelens te hebben en te mogen tonen. Ik heb namelijk het idee dat je - in ieder geval negatieve gevoelens - binnensluit omdat je nog steeds denkt dat je anders op je moeder lijkt. Maar ook negatieve gevoelens op een soortgelijke manier geuit als zij zou doen maakt niet dat je op je moeder lijkt.



Jij hebt de dingen die je bereikt hebt bereikt, juist omdat je jij bent. Spiegel jouw emoties dus niet aan de hare (van destijds).



Ik denk dat je een wat eenzijdig beeld hebt bij therapie. Therapie hoeft helemaal niet te zeggen "jaren emmeren over wat gebeurt is ten gerieve van de therapeut". Het kan ook zijn "heel gericht aan de gang gaan met hetgeen jij als probleem ervaart: "je voelt weinig/zit op slot en je kent niet genoeg manieren om dat te uiten." Dan ga je dus juist heel praktisch aan de gang,



Zelf heb ik dus ook heel wat sh*t meegemaakt, maar kan gelukkig behoorlijk goed bij mijn gevoel. Ik ben zelf ook nooit in therapie geweest. Tot nu toe heb ik altijd nog het idee gehad dat het me wel lukt. Ik snap je aarzeling om hulp te zoeken dus goed.



Mij heeft het geholpen om expliciet na te denken over allerlei gebeurtenissen "wat voel ik nu" en "is dat wat ik wil voelen" en "waarom voel ik dat nu" en "hoe zou ik me willen voelen". Klinkt geforceerd maar het heeft mij wel geholpen allerlei dingen een plekje te geven. En wat ik heb ontdekt is dat het vooral belangrijk is dat je jezelf gunt dat je alles mag voelen.



Toch wil ik je adviseren je vraag aan je huisarts voor te leggen (of op andere wijze informatie te verzamelen). Wie weet kent hij een goede psycholoog of coach die je gericht kan begeleiden. Verder heb ik ook weleens wat gelezen over "online therapie" en misschien is dat wel wat voor je. En heb je dan niet of minder het gevoel van daar lig ik dan op de "divan".



Sterkte! (f)

denk je dat je kindje niet door zal krijgen dat er "iets" niet klopt bij je?



Zal hij/zij later zeggen "ik heb altijd zo'n leuke moeder gehad. Altijd oprecht naar mij, altijd was het leuk thuis, ik kwam met alles bij haar enz enz"?



Wanneer je altijd een bepaalde muur om je heen hebt, kan ik me niet voorstellen dat dat een ontspannen leefomgeving is voor een kind.



Als je altijd alles zo goed volgehouden hebt, kun je een kutperiode ook wel aan! En wat iemand hiervoor al zegt, er zijn zat therapieen waarbij je niet op de bank ligt, met je ogen naar het plafond turend, terwijl je vertelt hoe rottig je moeder was.



Gun het jezelf. En je kind....

Eens met krokus...

tipje: google eens op "pmt" , psychomotorische therapie.

Misschien is dat wat voor je?

quote:bambina77 schreef op 25 februari 2009 @ 20:29:

Ik voel heel weinig, niet voor mezelf, niet voor familie en vrienden en eigenlijk ook niet echt voor mijn man en mijn kindje.

(...)

Maar in het dagelijks leven lijkt het wel alsof niets me kan raken,

(...)



De consequenties zijn dat ik mensen verwaarloos, ik geef niet voldoende aandacht aan mijn zoontje, niet aan mijn man, vrienden heb ik nauwelijks meer (ook weinig behoefte aan) en ook ikzelf kom aandacht tekort.

Begrijp me niet verkeerd, ik zorg goed voor mijn gezin, ze zien er netjes verzorgd uit, krijgen goed te eten, mijn zoon is ook een gelukkig mannetje. Maar ik geniet er niet echt van, het gaat allemaal op de automatische piloot en ik moet me er soms echt toe zetten. Op emotioneel gebied komen ze aandacht en liefde tekort en ik ben bang dat vooral mijn zoon het op een dag gaat voelen.

Hai Bambina, tis voor mij zeer herkenbaar, ware het niet dat het al voor een groot deel is opgelost. Ik kwam uit die situatie en het bestond ook nog toen mijn dochter (inmiddels ruim 3,5 jaar) geboren werd. Deel van mijn gevoel had te maken met een PPD. Maar aan de andere kant bestond dat niet voelen al vanaf mijn kinderleeftijd, dus had het ook weer weinig te maken met de geboorte van mijn dochter. De PPD kwam er bovenop.



Ik vind het nu te lang en ingewikkeld om er een heel verhaal aan te wijten (tis laat en ga zo slapen), maar wil je zeggen dat ik het dus voor een groot deel kwijt ben geraakt in de afgelopen twee jaar. Het gaat steeds beter en ik heb het nu slechts met perioden. Ik heb wel langdurige therapie gehad, terwijl ik ook wel echt een mens ben van niet lullen maar doen. Ik wil je even meegeven dat er echt verschrikkelijk veel soorten therapie zijn, waarbij de meesten niet ellenlang in je verleden wroeten of uberhaupt maar praten. Therapie kan zelfs met minimaal praten. Dus geef het niet te snel op.



Nog even een vraagje voor jou: is dat niet voelen soms/vaak ook gekoppeld aan vervreemd voelen? Een raar soort gevoel van werkelijkheid binnen werkelijkheid? Zombie-achtig, wereldvreemd, verdoofd, alsof je van een andere planeet komt, etc.? Ik weet dat het verdoofd voelen op zichzelf kan bestaan, want dat is mijn restje wat ik overheb. Maar voordat ik zover was, had ik dus ook die rare gevoelens van vervreemding erbij. Vroeg me af of je dat er ook bij hebt?



Als je practische vragen of wat dan ook hebt, stel ze gerust. Ik kan je zeggen dat het bij mij veel heeft opgeleverd om te voelen, want het leven wordt een stuk zinvoller daarvan. Ik heb het niet voelen altijd als erger ervaren dan depressieve gevoelens. Want ik vond het vréselijk dat ik geen liefde voelde voor mijn kind. Dat mijn kind mij niet raakte vond ik echt heel erg. Grote schuldgevoelens etc. Dat anderen mij niet raken (raakten kan ik beter zeggen), soit. Daar kon ik nog wel mee leven. Maar je eigen kind? Wil je dat niet gewoon graag gaan ontdekken en leren?

Wat wil je precies bereiken? Want ik geloof niet dat therapie en de dichte deuren openen pijnloos zal gaan. De vraag is natuurlijk ook of je al die shit wil en moet oprapen.



Je functioneert goed maar voelt je in het dagelijks leven emotieloos begrijp ik. Op zich is het denk ik niet echt vreemd dat het normale leven voor een groot deel op de automatische piloot gaat. Zeker met een drukke baan en jong kind kan ik me voorstellen dat er weinig tijd is om stil te staan bij emoties of om volop te genieten van alles. En het gevoel dat je mensen verwaarloost klinkt ook niet onbekend bij een druk bezette dertiger.



Als je echter het idee hebt dat je echt structureel te weinig liefde voelt en kan geven... is het goed om te proberen daar iets mee te doen.



En de ellende is dat er zoveel is. Puur rationele therapieen waarbij je er over gaat praten tot en met bomen knuffelen en alleen maar voelen (maar wat moet je dan voelen?).



Als je therapie te heftig vindt kun je bijvoorbeeld eens kijken naar yoga, mindfullness of meditatie. Dat zijn technieken om je rationele denken uit te schakelen en meer bij je gevoel te komen. Je praat er niet bij, dus hoeft niet te gaan vertellen dat je pop is afgepakt toen je 4 was (of erger). En mijn ervaring is dat er ook geen super heftige gevoelens naar boven komen.... het geeft gewoon iets meer lucht en iets meer ruimte... niet wereldschokkend.... maar kan wel je gevoel wat meer openen.



Waarschijnlijk vind je het raar en suf en heb je het gevoel dat het niet bij je past (had ik wel)... en dan past het dus wel bij je... want het is iets wat je niet gewend bent en waar je je dus in eerste instantie tegen verzet....



Mmmm ik ga het zelf ook maar weer eens oppakken.



Ps: als je echt emotionele problemen hebt of je heel rot voelt dan helpt yoga en dat soort dingen naar mijn mening echt ruim onvoldoende... Maar als je therapie (vooralsnog) een stap te ver vindt is het het proberen waard.

Ik herken dit helemaal. Ben - na een zacht gezegd krankzinnige jeugd - altijd goed bezig geweest, ik was zo sterk zei iedereen die mij kende. Ook toen ik kinderen kreeg was ik een goede, toegewijde moeder. Dat was niet zo moeilijk, want ik wist precies hoe het niet moest. Dat lukte altijd, tot ik op mijn 45-ste dood- en doodmoe werd. Niet een beetje moe, gewoon niet te hanteren, zo moe. Naar de psycholoog, en die sprak letterlijk de woorden: 'Je bent al die jaren bezig geweest je boek gesloten te houden. Dat heeft je zoveel energie gekost, dat is nu op. Als je verder wilt zul je je boek moeten gaan lezen ....'. Dat heb ik gedaan, samen met hem, het was even een zware strijd maar in een half jaar waren mijn problemen over.

Wat betreft yoga: ik zat al een jaar of tien op yoga toen dit gebeurde. Eigenlijk merkte ik juist bij de yogalessen dat het fout zat bij me, tijdens die lessen werd ik af en toe heel diep verdrietig, waar ik geen verklaring voor had. Ik ben toen met yoga gestopt; die ongecontroleerde verdrietige buien - waar ik dan op zo'n moment niets mee kon - kon ik niet hanteren.

Je kan proberen om eens online te praten met lotgenoten en/of een deskundige.

Google eens op online hulpverlening.

Bambina, ik vrees dat mijn verhaal juist jouw horror beeld is, dus kan je daarmee niet blij maken.

Ik ben trouwens net zo oud als jij, die overeenkomst hebben we dan weer wel. En ook is mijn jeugd nogal heftig te noemen. Dat is waarschijnlijk de voedingsbodem van mijn latere problemen, net als jouw probleem waarschijnlijk z'n oorsprong vindt in jouw jeugd.



Maar goed, mijn hulpverleningstraject gaat al heel lang terug. Vanaf mijn twaalfde heeft mijn moeder therapie op mij losgelaten, omdat ik de zogenaamde onbereikbare en onhandelbare puber was. Mijn puberteit kenmerkt zich door depressies en passiviteit, ook al wist ik dat toen helemaal niet. Mijn middelbare school ook niet afgemaakt, gaan werken in kutbaantjes, later toch studeren en daar ben ik gigantisch in vastgelopen (net als die baantjes, want dat ging vaker niet dan wel goed). Ik sleepte mezelf meestal de dagen door, zeker wanneer ik aan het werken was. Want ik was onhoudbaar moe, zeker ten tijde van mijn stages was het ondoenlijk. Het lichtje ging dan letterlijk uit op moment dat ik na mijn stagedagen in bus of trein stapte. Daarnaast kon ik niks meer voor elkaar krijgen.

Tijdens mijn studie ben ik in mijn vierde jaar (dat was qua lesstof het derde jaar) compleet vastgelopen. Fysiek, mentaal, ik had allerlei fysieke klachten en geestelijk stond ik op knappen. Mijn opleiding en stage hebben toen geadviseerd om te stoppen met de opleiding. Ik ben toen via de huisarts (die constateerde een depressie) bij een haptonoom terecht gekomen (lullen was nooit wat, eigenlijk lulde ik over alles heen en vermeed ik vooral mijn eigen problemen). Via de haptonoom ben ik uiteindelijk -toen stukje bij beetje de omvang van mijn problemen duidelijk werd, want dat wist niemand en vooral ikzelf niet- bij dagbehandeling terecht gekomen. Dagbehandeling is full time (4 dagen per week groepstherapie) wat ca. anderhalf jaar duurt. Tijdens dagbehandeling ben ik zwanger geworden en nu ruim na dagbehandeling ben ik thuis, afgekeurd (heb Wajong) en heb ik nog langdurige begeleiding bij de GGZ. Gisteren heb ik toevallig intake gesprek gehad met mijn nieuwe behandelaar en ga ik opnieuw doelen formuleren. Ik weet wel wat 1 van die nieuwe doelen wordt: ik wil dolgraag na jarenlang buiten de maatschappij gefunctioneerd te hebben weer terug keren naar het arbeidsproces. ik ben er doodbang voor, omdat ik er traumatische gevoelens aan heb overgehouden (ik stond zo op overleven, da's géén leuk gevoel!). Maar ik wil niks liever dan dat ik over pak 'm beet twee jaar een simpel baantje heb en vrij ben van het GGZ. Gewoon weer lekker zelfstandig op alle fronten.



Dus dit is niet jouw voorbeeld waar je he van moet hebben. Maar wat ik wél heb en jij (nog) niet, is dat ik weer kan voelen. Dat ik weer in mezelf ben, niet vervreemd, ik kan weer genieten, etc. Dat is me heel veel waard. Zeker voor mijn dochter. Voor de rest vond ik het allemaal wel vervelend, maar zoals ik al eerder zei, voelde ik me er niet een slecht mens van. Maar niet kunnen houden van je kind (of dat ten minste denken) vond ik onverteerbaar.



Ik begrijp uit jouw verhaal dus dat je wel dingne wilt veranderen, maar vooral je leven niet overhoop wilt halen (die angst is trouwens goed te begrijpen, want waarom die stukjes succes onderuit schoffelen. Dat is nu waar je je ook aan kunt vasthouden). Ik zou als ik jou was alles eens goed op papier zetten. Waar loop je tegen aan, waarom denk je dat het is, wat is jouw angst als je dit wil aanpakken. Etc. Zet het gewoon eens op schrift en zoek met je huisarts en dat briefje iets of iemand die daar bij aan zou kunnen sluiten voor zover mogelijk.



Als je vragen hebt, hoor ik het wel.

quote:bambina77 schreef op 25 februari 2009 @ 20:29:

Is er iemand die zich hierin herkent? Of die misschien een goede tip heeft waar ik kan beginnen?



Ik heb een andere jeugd gehad en heb geen kind, maar ik herken het gevoel dat je beschrijft wel heel goed.



Wilde in eerste instantie ook geen professionele hulp maar ben uiteindelijk naar een haptotherapeut gegaan en ben nog altijd blij dat ik die stap toen gezet heb. Heb er veel aan gehad.



Kan me volledig aansluiten bij deze woorden van intiem:

quote:Ik kan je zeggen dat het bij mij veel heeft opgeleverd om te voelen, want het leven wordt een stuk zinvoller daarvan. Ik heb het niet voelen altijd als erger ervaren dan depressieve gevoelens.

Hallo Bambina,



Ik begrijp je angst om je leven nu helemaal overhoop te gooien goed, maar ik denk dat je je eigen skills onderschat. Het zou -uitgaand van een negatief scenario- goed kunnen dat er een beerput aan onverwerkte emoties loskomen. Jij bent echter wel die sterke en solide vrouw die je de afgelopen jaren ook bent geweest en die zich heeft kunnen redden. Durf ook in dit opzicht op je eigen kracht en vechtersmentaliteit te vertrouwen! Die zit namelijk in je. Niet iedereen heeft die, maar jij wel. Anders was je nu niet geweest wie je bent.



Sterkte!

WZK

Eens met WZK.



Dat je dit alles hebt bereikt geeft wel aan dat je een boel capaciteiten en skills hebt. Ik denk juist dat je blij kunt zijn dat je niet in je pubertijd onderuit bent gegaan. Het geeft aan dat je minder beschadigd bent.



Ik heb een aantal succesvolle mensen (in de zin dat ze goede carriere hadden etc) onderuit zien gaan. Maar ze zijn ook allemaal weer opgestaan en op hun oude niveau teruggekomen.



Bovendien: en dat is ook heel positief, lijk je het ook nu onder controle te houden en welbewust stappen te nemen. Ik heb in ieder geval niet het idee dat er sprake is van crisis bij je. Therapie hoeft ook niet te betekenen dat je onderuit gaat...het kan ook heel goed stapje voor stapje gaan.



Sterkte!

Ik ben het met Hiltje eens dat therapie zodanig geleidelijk kan gaan dat je wel aan het stuur staat. Je bent en blijft de baas over je eigen proces en een therapuet die je willens en wetens de diepte in wil gooien is niet goed bezig. Dus hou dat voor ogen. Dat wil dan niet per definitie zeggen dat je daardoor eventuele pijnlijke gevoelens uit de weg kan gaan, want het zal hoe dan ook wel een keer op je pad komen, al is het maar omdat je zelf gaat nadenken over hoe alles in elkaar steekt. Therapie is vaak maar een klein zetje voor een boel zeflreflectie. ik weet niet hoe goed je daarin bent en in hoeverre je controle daarover kan houden. Een bepaalde mate van controle is prettig, misschien zelfs gewenst. Maar teveel controle willen houden, betekend ook dat je dingen misschien niet in de ogen durft te kijken. Tis een beetje balans zoeken en houden. Maar een goede hulpverlener zal je daar zeker bij begeleiden.



Je moet niet vergeten dat voor mij dagbehandeling (en jouw horrorbeeld) niet erg was. Ik had toch niks (meer) te verliezen. Mijn studie was kapotgelopen, ik had geen werk, mijn relatie was bij perioden moeizaam en dat was voor mij ook erg prettig om naar te kunnen kijken tijdens dagbehandeling en ik had op dat moment (nog) geen kind. Er was voor mij weinig reden om het niet te doen, laat ik het zo zeggen. Want dagbehandeling richt zich er ook eigenlijk op dat mensen hun studie of baan even in de wacht zetten. De meeste mensen die daar zitten en wel een baan hebben, zitten op dat moment in overleg met Arbo in de ziektewet. Om na de dagbehandeling weer aan het werk te gaan. Soms in de oude functie, maar soms ook niet. Daar kan ik geen voorspelling van geven hoe zoiets in jouw geval zou uitpakken.



Wat voor mij leerzaam was tijdens dagbehandeling, is dat het laagjes pellen was. Je pelt steeds meer stukjes van jezelf af. Dingen die je niet in de gaten had. Dingen die je iet weten wilde. Dingen waarvan je dacht op het eerste gezicht dat je eht goed voor elkaar had, maar waarin je jezelf feitelijk heel goed had voorgelogen. Ik zag mezelf nl. ook wel als redelijk succesvol. Aan de buitenkant lagen een boel potenties te schitteren zeg maar. Maar de binnenkant, de kant die ik zo snel mogelijk probeerde te vergeten, de kant die ook slechte perioden had waarbij ik haast niks voor elkaar kreeg en die dan weer leuk werd afgewisseld met een positieve periode waarin ik veel teveel aanpakte als compensatie voor slecht, al die 'mindere' dingen was ik goed toe in staat om te vergeten. Dus ik zag mezelf als 'beter' dan ik was. En andere mensen zagen mij ook als 'beter' dan ik was, simpelweg omdat mensen mij in slechte perioden veel minder vaak zagen en ik gigantisch mooi weer speelde. Dus niemand, inclusief mezelf, wist eigenlijk hoe slecht het ging. Daar ben ik pas tijdens dagbehandeling achter gekomen. Toen pas leerde ik dat ik meerdere depressies had gehad, terwijl ik dus over mezelf dacht als slecht en lui mens. En zo heb ik erg veel over mezelf geleerd en mijn omgeving met mij (kleine beetjes hoor, ik hou niet van alles op tafel leggen).



Dus niet omdat ik aan je twijfel, want je zult ongetwijfeld succesvol zijn (je hebt immers een goede baan, wat ook 'n bepaalde graadmeter van succes is voor velen), maar zijn er niet ook stukjes van jezelf die je eigenlijk vergeet? Maar die je uitstekend hebt weten te maskeren?

En hoe komt het dat je man van niks weet? Is dat wat hij van je ziet allemaal toneel? Zo is het lang ook zo geweest voor mij. Maar toch maakte ik rare sprongen die voor hem niet te volgen waren. Springen die voor mij helder waren en pasten bij hoe ik functioneerde. Maar omdat hij alleen maar de betere kant van 'intiem' kende, begreep hij het soms ook niet.

Ik ben benieuwd hoe alles bij jou in elkaar steekt, want ik kan het zlef haast niet geloven als je op meerdere punten af en toe ontspoort als je zo ver verwijderd bent van jezelf. Mocht ik het fout hebben, dan sorry. Dan plak ik waarschijnlijk toch teveel van mijn eigen scenario op jou.



Maar ben benieuwd of je je in meer punten herkent.

groetjes intiem

Bambina!



Wat herken ik me in jouw verhaal, en jouw verleden.. eigenlijk idem dito hier..

Wat je over je verleden schrijft heb ik ook precies mee gemaakt..beetje eng om te lezen..



En ook ik voelde niets.. en ook ik wilde niet in therapie..

En uiteindelijk heb ik een burnout en een angststoornis gekregen :S

Dat was het teken van het lichaam dat ik wel iets met mijn verleden moest gaan doen..

Ik zit nu in deeltijdtherapie.. 3 dagen in de week van smorgens 9 tot smiddags half drie..

Het is zwaar, moeilijk, maar zelfs.. en dit is misschien moeilijk te geloven.. het is zelfs iets moois..

Door de therapie ben ik meer gaan voelen..ik ben zoo veel gaan inzien.. Ik snap mezelf nu beter..



Ik ben me kapot geschrokken van al het verdriet dat er nu ineens uit kwam.. huilen huilen huilen huilen..

Maar wat gaf het een opluchting..

Ik zag therapie ook als iets dat niet voor mij was weggelegd..

Maar nu zie ik het als een cadeautje voor mezelf..

De therapie duurt een jaar.. En nu kan ik eindelijk de liefde en aandacht die ik altijd te kort ben gekomen aan mezelf geven..

Deze therapie is een investering voor mijn toekomst.. een investering in mezelf..



in therapie gaan .. was het beste dat ik ooit kon doen..

ik zit er nu drie maanden.. moet dus nog negen maanden..

Maar ik ben al zoveel wijzer geworden!

Niets meer voelen....sommige mensen zouden dit dolgraag willen. Maar dat het uiteindelijk geen oplossing is is wel duidelijk.

Mag ik je als eerste complimenteren met het feit dat je zo'n goed leven hebt weten op te bouwen ondanks je emotioneel instabiele moeder. Dat betekent namelijk dat je heel sterk bent en dat je jezelf goed kunt handhaven als het moeilijk is. Dus als je eraan gaat werken om meer te voelen kun je op die kracht terugvallen en op je man. Je schrijft dat je hem verwaarloost maar is dat ook zo. Vrouwen denken vaak erg kritisch over zichzelf ook qua functioneren maar soms hebben mannen dat helemaal niet door. Daarnaast, als je al jong zoveel verantwoordelijkheid op je schouders hebt genomen zou het best zo kunnen zijn dat je ook binnen je relatie het idee hebt dat veel dingen jouw verantwoordelijkheid zijn terwijl de verantwoordelijkheid bij jullie beide ligt.

Meer voelen, is therapie nodig? Wat dacht je van wekelijkse massage, met je lijf bezig zijn dmv dans, films kijken die je raken: comedie, horror... Weet je plezier is ook een vorm van voelen en als je meer plezier gaat maken heeft dat ook een positief effect op je gezin. Ik wil niet pretenderen dat dit de oplossing is maar wellicht een goed begin.

Veel succes!

ps vingerverfen met je kind en man is ook leuk en je zet je lichamelijke gevoel (sensoriek) aan de slag.

Heb je ook gelijk in jane!!



Is ook zo !