Psyche
alle pijlers
Geen stap vooruit
woensdag 1 juli 2009 om 00:29
Ik voel me momenteel zo wanhopig, dat ik me even tot jullie wend.
Ik heb net een paniekaanval gehad. Ik voel me nu echt radeloos.
Sinds een jaar heb ik een burnout, gecombineerd met een depressie en posttraumatische stress stoornis. Ik ben in de burnout geraakt door het verlies van mijn vaste baan, het zoeken naar een nieuwe en daarna met een tachtigurige werkweek bij een werkgever die niet bij mij paste.
Van het begin af aan werd duidelijk dat er een hoop ellende van vroeger los gekomen was. Ik ben in mijn jeugd emotioneel behoorlijk verwaarloosd. Een criminele vader, een moeder die er geen geheim van maakte dat ze de kinderen die ze had gekregen eigenlijk niet wilde. Hierdoor ben ik een onzeker type geworden. Een hoop zekerheid haalde ik uit mijn oude werk, maar toen dit wegviel, klapte ik in en vond ik mezelf niets meer waard.
Nu een jaar later kamp ik nog steeds met hetzelfde gevoel. Het lijkt alleen maar erger te worden. Ik loop vanaf het begin bij een psycholoog, later via het UWV kreeg ik EMDR therapie om de ptss aan te pakken en er is recent een headhunter op mij gezet die ex psycholoog is, om mij zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen. Want ik wil niets liever dan gewoon weer nuttig te zijn in deze samenleving.
Allleen door momenten zoals deze, ben ik zo bang dat ik een hopeloos geval ben. Het lijkt wel of ik alleen maar stappen achterwaarts aan het nemen ben in plaats van vooruit. Ik ga ook steeds meer aan mezelf twijfelen. Zo ben ik van mening, dat mijn man de laatste tijd wel erg vaak vindt, dat ik dingen niet goed doe. Maar is dit nu mijn gevoel, of is dit écht zo? Ik word hier gek van. Of maak ik mezelf gek?
Ik weet echt even niet meer wat ik moet.
Ik heb net een paniekaanval gehad. Ik voel me nu echt radeloos.
Sinds een jaar heb ik een burnout, gecombineerd met een depressie en posttraumatische stress stoornis. Ik ben in de burnout geraakt door het verlies van mijn vaste baan, het zoeken naar een nieuwe en daarna met een tachtigurige werkweek bij een werkgever die niet bij mij paste.
Van het begin af aan werd duidelijk dat er een hoop ellende van vroeger los gekomen was. Ik ben in mijn jeugd emotioneel behoorlijk verwaarloosd. Een criminele vader, een moeder die er geen geheim van maakte dat ze de kinderen die ze had gekregen eigenlijk niet wilde. Hierdoor ben ik een onzeker type geworden. Een hoop zekerheid haalde ik uit mijn oude werk, maar toen dit wegviel, klapte ik in en vond ik mezelf niets meer waard.
Nu een jaar later kamp ik nog steeds met hetzelfde gevoel. Het lijkt alleen maar erger te worden. Ik loop vanaf het begin bij een psycholoog, later via het UWV kreeg ik EMDR therapie om de ptss aan te pakken en er is recent een headhunter op mij gezet die ex psycholoog is, om mij zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen. Want ik wil niets liever dan gewoon weer nuttig te zijn in deze samenleving.
Allleen door momenten zoals deze, ben ik zo bang dat ik een hopeloos geval ben. Het lijkt wel of ik alleen maar stappen achterwaarts aan het nemen ben in plaats van vooruit. Ik ga ook steeds meer aan mezelf twijfelen. Zo ben ik van mening, dat mijn man de laatste tijd wel erg vaak vindt, dat ik dingen niet goed doe. Maar is dit nu mijn gevoel, of is dit écht zo? Ik word hier gek van. Of maak ik mezelf gek?
Ik weet echt even niet meer wat ik moet.
woensdag 1 juli 2009 om 00:41
Rocky, het lijkt wel even alsof alles er nu ineens uitkomt. Pokkerige is ook dat het avond is, en er weer niemand is die je op dit goddeloze uur kan bereiken...
Hoe is de relatie met de huisarts? Kun je daar morgen langs? Er is altijd wel een crisisdienst, maar dan moet je eerst weer 'tig jaar' doorworstelen.
Als je tot je huisarts morgn kan wachten, kun je wellicht bij hem of haar even alvast je eerste hart luchten. En kan deze je doorsturen naar iemand waar je goed mee kan praten.
Het is je even teveel en er is genoeg gebeurd dat dat rechtvaardigt. Het moet even een plekje geven. Kun je deze nacht door in de wetenschap als je morgen bij je huisart terecht kan?
Hoe is de relatie met de huisarts? Kun je daar morgen langs? Er is altijd wel een crisisdienst, maar dan moet je eerst weer 'tig jaar' doorworstelen.
Als je tot je huisarts morgn kan wachten, kun je wellicht bij hem of haar even alvast je eerste hart luchten. En kan deze je doorsturen naar iemand waar je goed mee kan praten.
Het is je even teveel en er is genoeg gebeurd dat dat rechtvaardigt. Het moet even een plekje geven. Kun je deze nacht door in de wetenschap als je morgen bij je huisart terecht kan?
woensdag 1 juli 2009 om 01:03
Muis, ik ben bang dat een huisarts ook met de handen in het haar zal zitten. Er zijn immers al drie hulpverleners met mij bezig? Ik schaam me hier ook voor, voel me er niet prettig bij dat er al zoveel mensen met mijn "geval" bezig zijn. Ik heb best goed contact met mijn psycholoog, dus om nou met een ander te gaan praten...Na een jaar zou het toch al beter moeten gaan?
woensdag 1 juli 2009 om 01:51
Volgens mij is het niet zo gek dat je eerst een paar stappen achteruit moet maken om weer vooruit te kunnen komen. Als je ervoor gekozen hebt om dingen uit het verleden 'aan te gaan' zal je je daar eerst doorheen moeten worstelen. Dat betekent dus dat je eerst een stap terug moet. En dat kost tijd. Of het na een jaar beter zou moeten zijn? Nee. Bij sommige mensen wel, maar bij heel veel mensen ook niet.
Laat je niet uit het veld slaan nu door een paniekaanval. Die aanval is weer over namelijk en heeft je even weer actief laten nadenken over waar je nu staat. En daar is niks mis mee.
Wat me wel goed lijkt is om het gesprek met je man aan te gaan of jouw gevoel klopt of dat je je dingen in je hoofd haalt. De kans dat het het laatste is, is namelijk best redelijk groot. En dan maak je je ook nog eens druk om dingen die er niet blijken te zijn. Ik denk dat je je energie beter kunt gebruiken voor andere dingen op het moment toch?
Samenvatting: Laat je niet uit het veld slaan!
Laat je niet uit het veld slaan nu door een paniekaanval. Die aanval is weer over namelijk en heeft je even weer actief laten nadenken over waar je nu staat. En daar is niks mis mee.
Wat me wel goed lijkt is om het gesprek met je man aan te gaan of jouw gevoel klopt of dat je je dingen in je hoofd haalt. De kans dat het het laatste is, is namelijk best redelijk groot. En dan maak je je ook nog eens druk om dingen die er niet blijken te zijn. Ik denk dat je je energie beter kunt gebruiken voor andere dingen op het moment toch?
Samenvatting: Laat je niet uit het veld slaan!
woensdag 1 juli 2009 om 07:51
Denk dat Lunax wel gelijk heeft. Toen ik ging scheiden sprak ik ook met een goog. En hoewel ik met elk gesprek sterker werd, had ik ook mijn terugslagmomenten. Niet zo heftig als bij jou, maar het patroon is wel herkenbaar.
Praat ook idd met je man. Want het kan zomaar zijn dat hij zich buitengesloten voelt. Niet dat jij dat bewust doet, maar je bent al een poosje bezig en misschien voelt hij zich wel machteloos en zou je graag meer of anders willen helpen.
Praat ook idd met je man. Want het kan zomaar zijn dat hij zich buitengesloten voelt. Niet dat jij dat bewust doet, maar je bent al een poosje bezig en misschien voelt hij zich wel machteloos en zou je graag meer of anders willen helpen.
