Psyche
alle pijlers
Geen warm persoon?!
woensdag 2 januari 2008 om 16:56
Hallo ik weet niet of mijn bericht hier goed staat. Maar ik heb een vraagje over het volgende: Ik vind zelf dat ik niet echt hartelijk overkom. Vind het een beetje lastig uit te leggen maar ik geef iemand niet snel 3 zoenen of sla zomaar een arm om iemand heen. Het lijkt wel of iets me tegenhoud ofzo. Als iemand mij omhelst bijv vandaag om gelukkig nieuwjaar te wensen heb ik het idee dat k er een beetje onhandig bij sta ofzo.. Heel irritant! Valt hier iets aan te doen of hebben meer mensen dit? Met mijn vriend of mensen die echt dichtbij me staan (figuurlijk dan) heb ik hier geen last van.
woensdag 2 januari 2008 om 17:01
Hier nog een ijskonijn. Ik denk er niet eens aan dat je goede vrienden best kunt omhelzen en een kus geven als je ze lang niet hebt gezien. Hoop dan altijd maar dat ze het niet doorhadden dat ik geen poging deed.
Ook knuffelen met mijn kinderen... het komt er niet snel van. Pas sinds heel kort aangewend om 's avonds voor het slapengaan te knuffelen, en dat gebeurt dan ook nog alleen als zij eraan denken.
Vind het niet erg om te doen of zo. Maar het komt er niet makkelijk uit.
Ook knuffelen met mijn kinderen... het komt er niet snel van. Pas sinds heel kort aangewend om 's avonds voor het slapengaan te knuffelen, en dat gebeurt dan ook nog alleen als zij eraan denken.
Vind het niet erg om te doen of zo. Maar het komt er niet makkelijk uit.
anoniem_37392 wijzigde dit bericht op 02-01-2008 17:02
Reden: was nog niet klaar.
Reden: was nog niet klaar.
% gewijzigd
woensdag 2 januari 2008 om 17:09
Yep, heb ik ook.
Ik heb er alleen last van als mensen dit verkeerd interpreteren, zoals onverschilligheid, arrogantie of een hekel aan ze hebben.
Mijn moeder vond het vroeger wel vervelend dat ik nooit op schoot wilde zitten bv. Gelukkig heb ik 3 broertjes die die behoefte ruimschoots hebben kunnen vervullen. Mijn vriend heeft trouwens ook moeten wennen aan mijn gebrek aan knuffeligheid. En ik aan zijn overdaad aan behoefte ervan.
Ik heb er alleen last van als mensen dit verkeerd interpreteren, zoals onverschilligheid, arrogantie of een hekel aan ze hebben.
Mijn moeder vond het vroeger wel vervelend dat ik nooit op schoot wilde zitten bv. Gelukkig heb ik 3 broertjes die die behoefte ruimschoots hebben kunnen vervullen. Mijn vriend heeft trouwens ook moeten wennen aan mijn gebrek aan knuffeligheid. En ik aan zijn overdaad aan behoefte ervan.
woensdag 2 januari 2008 om 17:18
Ik heb er ook niet zo heel veel mee op zich, maar heb het mezelf aangeleerd. En ik kus nu ook jan en alleman om hen te feliciteren, gelukkig nieuwjaar te wensen of een verdrietig iemand even een knuffel geven. Een klein gebaar wat goed aan kan komen. Ik ga niet knuffelig door het leven, maar als ik een knuffel geef is 'ie gemeend:)
woensdag 2 januari 2008 om 17:21
Maar. Voel je je onzeker en heb je daarom moeite met lichamelijk contact met "vreemden"?
Of heb je er gewoon geen behoefte aan?
Ik was zelf namelijk ook nogal een harde en voelde me ongemakkelijk als iemand mij spontaan aanraakte. Ik wilde wel graag mensen spontaan kunnen aanraken, maar durfde niet. Bang voor afwijzing van anderen.
Sinds ik advies heb gevraagd aan een vriendin die nogal lichamelijk is aangelegd gaat het super goed! Zij zei dat je het vanzelf merkt als iemand het niet prettig vind om aangeraakt te worden, en dat dit geen afwijzing hoeft te zijn.
Nu scheelt het ook dat ik van een dorp naar de stad ben verhuist. Met mijn nieuwe vrienden is aanraken en zoenen vanzelfsprekend. Op het zogenaamde platte land niet...
Of heb je er gewoon geen behoefte aan?
Ik was zelf namelijk ook nogal een harde en voelde me ongemakkelijk als iemand mij spontaan aanraakte. Ik wilde wel graag mensen spontaan kunnen aanraken, maar durfde niet. Bang voor afwijzing van anderen.
Sinds ik advies heb gevraagd aan een vriendin die nogal lichamelijk is aangelegd gaat het super goed! Zij zei dat je het vanzelf merkt als iemand het niet prettig vind om aangeraakt te worden, en dat dit geen afwijzing hoeft te zijn.
Nu scheelt het ook dat ik van een dorp naar de stad ben verhuist. Met mijn nieuwe vrienden is aanraken en zoenen vanzelfsprekend. Op het zogenaamde platte land niet...
woensdag 2 januari 2008 om 17:33
Volgens mij is het ook iets wat je van huis uit mee krijgt of juist niet. Of waren je ouders wel knuffelig en aanrakerig?
Ik heb het idee dat het zelfs wel een beetje een cultuurdingetje is. Ik ben opgegroeid in een nogal nuchtere streek van het land, zeg maar. Vriendinnen die ik uit die tijd ken (en die ik ook al heel lang en goed ken), doen nooit aan zoenen geven en aanraken. Inmiddels woon ik allang ergens anders en heb ik veel vrienden/vriendinnen die het anders gewend zijn. Met hen zoen ik altijd bij ontmoeting en afscheid en aanraken is ook heel normaal. Ik vind dat inmiddels volkomen normaal en ook fijn. Laatst zag ik een vriendin van vroeger en die zoende ik automatisch ook. Dat was heel stroef op een of andere manier haha
Ik heb het idee dat het zelfs wel een beetje een cultuurdingetje is. Ik ben opgegroeid in een nogal nuchtere streek van het land, zeg maar. Vriendinnen die ik uit die tijd ken (en die ik ook al heel lang en goed ken), doen nooit aan zoenen geven en aanraken. Inmiddels woon ik allang ergens anders en heb ik veel vrienden/vriendinnen die het anders gewend zijn. Met hen zoen ik altijd bij ontmoeting en afscheid en aanraken is ook heel normaal. Ik vind dat inmiddels volkomen normaal en ook fijn. Laatst zag ik een vriendin van vroeger en die zoende ik automatisch ook. Dat was heel stroef op een of andere manier haha
woensdag 2 januari 2008 om 17:41
Miena, ik ervaar het van de andere kant: ik heb er moeite mee om met hartelijkheid om te gaan. Mensen komen al gauw te ver in mijn persoonlijke ruimte. Laatst was ik ergens heel verdrietig over en toen ging mijn vriendin (die van zichzelf ook geen knuffelaar is) mij omhelzen om me te troosten..
Maar ik voelde me helemaal verstrakken op dat moment..
Godzijdank kan ik mijn kinderen wel naar hartelust knuffelen en vind het ook heerlijk als ze bij mij komen om mij te knuffelen..
Maar ik voelde me helemaal verstrakken op dat moment..
Godzijdank kan ik mijn kinderen wel naar hartelust knuffelen en vind het ook heerlijk als ze bij mij komen om mij te knuffelen..
woensdag 2 januari 2008 om 18:04
woensdag 2 januari 2008 om 18:08
Ha, dat herken ik ook. Volgens mij is het cultuurgebonden. Ooit ben ik op één of ander midzomernachtfeest geweest in een Scandinavisch land. Op het strand. Midden in de nacht. Er was een band en er was bier en iedereen stond stofstijf op gepaste afstand van elkaar te staan. Er werd niet gedanst, er werd niet gezongen, er werd nauwelijks gepraat, er werd af en toe een beetje voorzichtig naar een bekende gezwaaid en kleine slokjes bier genomen. De hele nacht. Stel je nu hetzelfde eens voor in Brazilie 
Enfin, ik voelde me er wel thuis, het paste bij hen en ook bij mij. Als die mensen zouden gaan dansen en zo zouden ze zich opgelaten voelen en erg ongelukkig worden. En het zou er niet uitzien. Het 1 is niet beter dan het andere, het is gewoon anders.
Enfin, ik voelde me er wel thuis, het paste bij hen en ook bij mij. Als die mensen zouden gaan dansen en zo zouden ze zich opgelaten voelen en erg ongelukkig worden. En het zou er niet uitzien. Het 1 is niet beter dan het andere, het is gewoon anders.
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
woensdag 2 januari 2008 om 18:11
woensdag 2 januari 2008 om 18:20
Tja, naar mijn mening ligt hartelijkheid niet alleen maar in aanraken.
Hartelijk kan je ook zijn in uitstraling en in je voorkomen en in je gedrag als je het mij vraagt.
Je kan wel iets meer "trainen" om je wat beter op je gemak te voelen met bepaalde aanrakingen, maar ik denk dat je dingen die niet goed blijven voelen, niet moet proberen te veranderen.
Ik heb geleerd om beter met zoenen om te gaan en dit ook vanuit mezelf te doen en voel me daar allang niet meer opgelaten door/mee.
Maar ik blijf altijd het "geen polonaise aan mijn lijf" type en ben meer van de vluchtige aanrakingen om even aan te geven dat ik er voor je ben, dat ik je wil steunen etc....en dit is alleen bij mensen waar ik werkelijk mee heb, dit doe ik niet zomaar.
Wat orkaankracht schrijft herken ik dan ook, ik ervaar bepaalde aanrakingen en gedragingen ook als in mijn persoonlijke ruimte komen, ik ken iemand die heel dicht bij me staat qua persoon, maar die ook letterlijk telkens dicht bij me komt en in gesprek ook constant me aanraakt waar ik echt kriegel van word en soms ook zwaar geirriteerd, dan voelt het echt als; blijf 's van me af! en ga op jezelf zitten...als ik verder ga zitten komt ze standaard dichterbij en ik heb daar van alles aan proberen te doen (van mijn kant) maar het is echt mijn ding niet.
Dit heb ik overigens alleen bij volwassenen.
Huisdieren, kinderen en verstandelijk gehandicapten die dat indirect aan me vragen kunnen heel makkelijk in mijn ruimte komen, uiteraard heb ik daar ook mijn grenzen in want het moet geen hangen worden, maar gewoon een vorm van genegenheid en daar zijn/haar warmte en/of bescherming uit halen is geen probleem.
Voor mijn gevoel is dit ook anders op een of andere manier.
Maar goed TO; opzich een beetje benadering training met behulp van een goede vriend/familie zou wel kunnen helpen om je iig wat minder onnozel te voelen en er beter mee om te gaan, maar bekijk het ook van de andere kant; dit ben jij en je hebt geen (extreem) hoog knuffelgehalte en dat mag toch ook gewoon!?
groetjes Daysha
Hartelijk kan je ook zijn in uitstraling en in je voorkomen en in je gedrag als je het mij vraagt.
Je kan wel iets meer "trainen" om je wat beter op je gemak te voelen met bepaalde aanrakingen, maar ik denk dat je dingen die niet goed blijven voelen, niet moet proberen te veranderen.
Ik heb geleerd om beter met zoenen om te gaan en dit ook vanuit mezelf te doen en voel me daar allang niet meer opgelaten door/mee.
Maar ik blijf altijd het "geen polonaise aan mijn lijf" type en ben meer van de vluchtige aanrakingen om even aan te geven dat ik er voor je ben, dat ik je wil steunen etc....en dit is alleen bij mensen waar ik werkelijk mee heb, dit doe ik niet zomaar.
Wat orkaankracht schrijft herken ik dan ook, ik ervaar bepaalde aanrakingen en gedragingen ook als in mijn persoonlijke ruimte komen, ik ken iemand die heel dicht bij me staat qua persoon, maar die ook letterlijk telkens dicht bij me komt en in gesprek ook constant me aanraakt waar ik echt kriegel van word en soms ook zwaar geirriteerd, dan voelt het echt als; blijf 's van me af! en ga op jezelf zitten...als ik verder ga zitten komt ze standaard dichterbij en ik heb daar van alles aan proberen te doen (van mijn kant) maar het is echt mijn ding niet.
Dit heb ik overigens alleen bij volwassenen.
Huisdieren, kinderen en verstandelijk gehandicapten die dat indirect aan me vragen kunnen heel makkelijk in mijn ruimte komen, uiteraard heb ik daar ook mijn grenzen in want het moet geen hangen worden, maar gewoon een vorm van genegenheid en daar zijn/haar warmte en/of bescherming uit halen is geen probleem.
Voor mijn gevoel is dit ook anders op een of andere manier.
Maar goed TO; opzich een beetje benadering training met behulp van een goede vriend/familie zou wel kunnen helpen om je iig wat minder onnozel te voelen en er beter mee om te gaan, maar bekijk het ook van de andere kant; dit ben jij en je hebt geen (extreem) hoog knuffelgehalte en dat mag toch ook gewoon!?
groetjes Daysha
woensdag 2 januari 2008 om 18:23
Ik vind het op zich niet zo erg (al moet ik zeggen dat ik niet dol ben op het Collega's Kussen op 2 januari, ben erg blij dat ik voorlopig nog vrij ben!), maar ben er ook een beetje onhandig in. Soms vind ik het een beetje lastig om in te schatten wanneer gedag kussen wel en wanneer niet gewenst is, met name als ik mensen niet echt ken. Van mij hoeft het ook niet zo bij de tweede ontmoeting of al bij de eerste en ik kan soms toch wel overdonderd zijn als iemand me opeens om de nek vliegt.
Knuffelen met mijn familie vind ik lastig, dit tot groot 'verdriet' van mijn ouders, die wel graag willen knuffelen. Ik heb dat mezelf maar een beetje aangeleerd.
Knuffelen met mijn familie vind ik lastig, dit tot groot 'verdriet' van mijn ouders, die wel graag willen knuffelen. Ik heb dat mezelf maar een beetje aangeleerd.
woensdag 2 januari 2008 om 18:27
Oh, waar ik trouwens echt niet goed tegen kan zijn mensen die bij een gesprek Heel Dicht Bij je komen staan, brr. Dat hoeven mensen die wél heel dicht bij me staan (in figuurlijke zin) liever ook niet te doen, ik vind dat heel onprettig. En ook onhandig, ik heb altijd liever iets meer overzicht ipv dat ik gedwongen de mee-eters op de neus van mijn gesprekspartner moet tellen....
Een leidinggevende bij mij op het werk heeft die neiging heel erg, hij komt ook graag een beetje intimiderend over op mensen (een soort grote brulaap). Nu intimideert hij me niet, en geef ik ook verbaal tegengas in gesprekken, maar bah, dat dichtbij staan, brrr (ik voer gesprekken met hem liever zittend, met een bureau ertussen. Hij is dan weer niet zo dat hij dan ook over tafel komt hangen).
Een leidinggevende bij mij op het werk heeft die neiging heel erg, hij komt ook graag een beetje intimiderend over op mensen (een soort grote brulaap). Nu intimideert hij me niet, en geef ik ook verbaal tegengas in gesprekken, maar bah, dat dichtbij staan, brrr (ik voer gesprekken met hem liever zittend, met een bureau ertussen. Hij is dan weer niet zo dat hij dan ook over tafel komt hangen).
woensdag 2 januari 2008 om 18:37
Hallo, wat herkenbaar allemaal. En ik maar denken dat ik zo'n beetje de enige ben met dit soort probleem. Ik ben wat dat betreft ook meer een einzelganger. Ik heb het liefst dat mensen waar ik niet echt een diepere band mee heb niet te close gaan doen; niet te aanrakerig zijn of te veel diepgang in gesprekken gooien. Ik reageer daar heel verkeerd op. Ik ga ratelen, wordt rood en voel me niet op mijn gemak.Soms wordt ik zelfs wat botter.
Maar soms is het zo dat ik juist wel verlang naar wat meer diepgang, naar wat meer interesse tonen naar elkaar. En dan doel ik op collega's. Ik ben nu sinds een paar maanden aan het werk op een werkplek waarvan ik dacht dat de collega's allemaal wel oke waren, maar sinds een maand heb ik het gevoel dat ze toch niet zo leuk zijn als ik dacht (niet eerlijk zijn, eerst naar een chef rennen i.p.v. naar jouzelf). Ik heb hier een sensor voor en reageer hierop door heel veel te praten, vaak met de verkeerde woordkeuze om maar gehoord te worden. Ik ben heel aanwezig dan. Terwijl ik juist een persoon ben die zich liever wat op de achtergrond houdt.
Ik vind het maar moeilijk om op de juiste manier met mensen om te gaan. Ik moet hier nog steeds een manier voor zien te vinden.
Maar soms is het zo dat ik juist wel verlang naar wat meer diepgang, naar wat meer interesse tonen naar elkaar. En dan doel ik op collega's. Ik ben nu sinds een paar maanden aan het werk op een werkplek waarvan ik dacht dat de collega's allemaal wel oke waren, maar sinds een maand heb ik het gevoel dat ze toch niet zo leuk zijn als ik dacht (niet eerlijk zijn, eerst naar een chef rennen i.p.v. naar jouzelf). Ik heb hier een sensor voor en reageer hierop door heel veel te praten, vaak met de verkeerde woordkeuze om maar gehoord te worden. Ik ben heel aanwezig dan. Terwijl ik juist een persoon ben die zich liever wat op de achtergrond houdt.
Ik vind het maar moeilijk om op de juiste manier met mensen om te gaan. Ik moet hier nog steeds een manier voor zien te vinden.
woensdag 2 januari 2008 om 21:09
Ik heb t omgekeerde, ben heel makkelijk met lichamelijk contact maken , een hand vast nemen, een kroeletje , omhelzen geen probleem, en geloof me , das ook weleens lastig, want niet iedereen begrijpt t of is ervan gediend, maar ik bedoel het alleen maar heel warm en wil daarmee mijn waardering mee profileren, maar niet iedereen vind dat normaal, dus stoot ik op zijn tijd ook mijn kop bij de "koude" kikkers.
mar ik denk dat het niks met kilheid te maken heeft, de 1 gaat ook makkelijker naar een naaktstrand dan een ander, ik vind het verder ook niet zo een probleem als iemand dat niet heeft, wel heb ik mensen weleens over de streep daarmee geholpen , op een gegeven moment raakten ze eraan gewend dat ik aanval hihi..
Maar als je het niet wilt, dan toch lekker niet, zou er niet zo een probleem van maken.
mar ik denk dat het niks met kilheid te maken heeft, de 1 gaat ook makkelijker naar een naaktstrand dan een ander, ik vind het verder ook niet zo een probleem als iemand dat niet heeft, wel heb ik mensen weleens over de streep daarmee geholpen , op een gegeven moment raakten ze eraan gewend dat ik aanval hihi..
Maar als je het niet wilt, dan toch lekker niet, zou er niet zo een probleem van maken.
donderdag 3 januari 2008 om 10:02
Ik zit er nog eens over na te denken en er is bij mij ook echt een verschil in contact met kennissen, vrienden of familie. Die raak ik eigenlijk nooit aan, behalve een zoen bij de begroeting. Op mijn werk (gezondheidzorg) heb ik er geen enkele moeite mee om mensen even aan te raken, een hand vast te pakken, een hand op de schouder leggen enz. En dat is dan ook heel gemeend van mijn kant..ik voel op dat moment ook echt warmte voor die persoon. Dus zo'n ijskonijn ben ik gelukkig ook weer niet pfff..haha..
donderdag 3 januari 2008 om 20:29
Heel herkenbaar dit! Mijn directe familie knuffel ik wel, maar anderen raak ik eigenlijk nooit aan. Ik heb het wel eens geprobeerd, zomaar een hand op iemands arm leggen ofzo, maar het voelt gewoon geforceerd, dus ik laat het maar. Als anderen mij aanraken merk ik soms dat ik daar van 'schrik', terwijl ik het helemaal niet erg vind. Vreemd eigenlijk.
Ik hoor wel eens dat ik wat gereserveerd overkom, maar nooit 'koud' ofzo, volgens mij ben ik best een hartelijk persoon verder :-)
Ik hoor wel eens dat ik wat gereserveerd overkom, maar nooit 'koud' ofzo, volgens mij ben ik best een hartelijk persoon verder :-)
...
vrijdag 4 januari 2008 om 05:43
Heel herkenbaar hoor!
En dan ben ik nog wel werkzaam in de gezondheidszorg, al sta ik niet meer direct aan het bed zoals wij dat dan noemen, maar toch.
Ik kan van mezelf zeggen dat ik empathisch, professioneel ben en altijd tijd heb of maak voor iemand die het heel moeilijk heeft maar ik vermijd dan lichamelijk contact...in de zin van een klopje op de schouder, hand vastpakken etc. Vind het ook niet prettig als een patient zich aan mij vastclampt en aan mn arm hangt. En in een lift vind ik het bijv vreselijk als er mensen te dicht op mij staan.
En ik maak ook zelden lich. contact bij bijv vriendinnen die getroost moeten worden. Dat voelt heel ongemakkelijk en als ik het doe niet oprecht. Ik laat liever iemand zijn/haar verhaal doen en praat meer.
Terwijl ik bij mijn kind gelukkig wel heel lichamelijk ben en veel knuffel.
Klopt denk ik ook wel wat Daysha zegt mbt hartelijkheid...je kunt vriendelijk en oprecht zijn en je medeleven tonen zonder daarbij lich te worden. Is ook afhankelijk van je houding en uitstraling...kunt op veel manieren open zijn/staan mbt je contacten met anderen of dat nu beroepsmatig of prive is.
En dan ben ik nog wel werkzaam in de gezondheidszorg, al sta ik niet meer direct aan het bed zoals wij dat dan noemen, maar toch.
Ik kan van mezelf zeggen dat ik empathisch, professioneel ben en altijd tijd heb of maak voor iemand die het heel moeilijk heeft maar ik vermijd dan lichamelijk contact...in de zin van een klopje op de schouder, hand vastpakken etc. Vind het ook niet prettig als een patient zich aan mij vastclampt en aan mn arm hangt. En in een lift vind ik het bijv vreselijk als er mensen te dicht op mij staan.
En ik maak ook zelden lich. contact bij bijv vriendinnen die getroost moeten worden. Dat voelt heel ongemakkelijk en als ik het doe niet oprecht. Ik laat liever iemand zijn/haar verhaal doen en praat meer.
Terwijl ik bij mijn kind gelukkig wel heel lichamelijk ben en veel knuffel.
Klopt denk ik ook wel wat Daysha zegt mbt hartelijkheid...je kunt vriendelijk en oprecht zijn en je medeleven tonen zonder daarbij lich te worden. Is ook afhankelijk van je houding en uitstraling...kunt op veel manieren open zijn/staan mbt je contacten met anderen of dat nu beroepsmatig of prive is.
vrijdag 4 januari 2008 om 09:45
Bedankt voor jullie reacties. Ik herken er heel veel in. Ik denk dat ik dan toch wel hartelijk ben :-) maar inderdaad niet van lich. contact met jan en alleman houd. Want ik kan volgens mij wel goed luisteren naar anderman problemen. Troosten kan ik ook wel maar als iemand wat verder van me af staat zal ik idd niet zo snel om hem of haar heen hangen om het zo te zeggen. Bij gehandicapten heb ik dit dan weer wel. Raar eigenlijk wat zou dat dan zijn dat we daar minder moeite mee hebben?
zondag 6 januari 2008 om 16:39
Mevrouw 75, hoe heb je dat 'opgelost' met je partner? Daar ben ik wel benieuwd naar. Mijn partner is niet knuffelig/aanrakerig en ik juist wel. Ik vind het ontzettend moeilijk. Ik kom vaak bij hem voor een knuffel. Hij vindt me vaak opdringerig, terwijl ik mij dan juist weer afgewezen voel. Dit is zo moeilijk!
Groetjes, Josje
Groetjes, Josje
zondag 6 januari 2008 om 20:34
Ik heb hem op een gegeven moment het autistentopic laten lezen, niet omdat ikzelf autist ben, maar wel omdat daar precies beschreven stond wat ik ook ervaar, ik heb ook erg weinig behoefte aan sex bv. Mijn vriend weet nu wel dat het niet aan hem ligt zeg maar. Hij voelde zich idd ook afgewezen, terwijl ik, voor mijn gevoel, vaak genoeg had uitgelegd dat het niet aan hem lag. Nu hij weet dat dat inderdaad kan, weinig behoefte aan knuffels enzo, dat er meerdere mensen zo zijn, dat ik niet zomaar iets verzin om hem weg te duwen ofzo, snapt hij het meer en voelt zich minder afgewezen.
Ook laat ik hem weleens zijn gang gaan, maar hij weet nu dat hij niet moet gaan hopen dat ik uit mezelf naar hem toe kom.
We hebben heel erg duidelijk gemaakt hoe wij ons voelen op dat moment, wat de ander ervaart etc.
Dus, voel je niet afgewezen, want dat is denk ik het ergste, niet het niet-knuffelen op zich. Hij heeft vast andere manieren om aan te geven dat hij van je houdt, zoek dat uit en probeer je daar op te richten.
Maar, dit speelt nog niet zo heel erg lang, dus misschien mist hij over 3 jaar toch weer wat, ik weet het niet.
Ook laat ik hem weleens zijn gang gaan, maar hij weet nu dat hij niet moet gaan hopen dat ik uit mezelf naar hem toe kom.
We hebben heel erg duidelijk gemaakt hoe wij ons voelen op dat moment, wat de ander ervaart etc.
Dus, voel je niet afgewezen, want dat is denk ik het ergste, niet het niet-knuffelen op zich. Hij heeft vast andere manieren om aan te geven dat hij van je houdt, zoek dat uit en probeer je daar op te richten.
Maar, dit speelt nog niet zo heel erg lang, dus misschien mist hij over 3 jaar toch weer wat, ik weet het niet.
mevrouw75 wijzigde dit bericht op 06-01-2008 20:38
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
