Psyche
alle pijlers
Genezen van een eetstoornis
vrijdag 13 november 2009 om 22:10
hej ik heb hier ook last van gehad zo'n 10 jaar. Ben er nu sinds 4 jaar vanaf. Wel nog veel gedachten en vaak het idee dat een paar kilo minder beter zal zijn, maar ik handel er niet meer naar. Ik heb gekozen voor een andere manier van omgaan met mijn emoties. Ik zie dat ook echt als een keuze, al betekent dat niet dat dat simpel is. Gr
vrijdag 13 november 2009 om 22:14
hej ik heb hier ook last van gehad zo'n 10 jaar. Ben er nu sinds 4 jaar vanaf. Wel nog veel gedachten en vaak het idee dat een paar kilo minder beter zal zijn, maar ik handel er niet meer naar. Ik heb gekozen voor een andere manier van omgaan met mijn emoties. Ik zie dat ook echt als een keuze, al betekent dat niet dat dat simpel is. Gr
vrijdag 13 november 2009 om 22:49
hoi ik heb psychotherapie gehad, in een groep en individueel. Mijn eetprobleem was meer een symptoom. Toen ik in therapie veel met het eten zelf bezig was werd het alleen maar erger. Toen ik me richtte op de onderliggende oorzaken verdween het dwangmatige en de controle die ik nodig had om mezelf overeind te houden langzaam naar de achtergrond. Sterkte gr suuz a
zaterdag 14 november 2009 om 08:51
Hi Loving Life,
Ik heb ook een ES en ben hopelijk nu op weg naar genezing daarvan. Sinds kort snap ik pas waar de eetstoornis vandaag is gekomen en dat het eigenlijk mijn overlevingsmechanisme is geweest de afgelopen jaren . Nu moet ik inderdaad op een andere manier leren om te gaan met mijn emoties en gevoelens. Het is erg heftig allemaal.
Fijn om te horen dat het met jouw herstel goed gaat! Dat geeft mij weer wat motivatie!
Ik heb ook een ES en ben hopelijk nu op weg naar genezing daarvan. Sinds kort snap ik pas waar de eetstoornis vandaag is gekomen en dat het eigenlijk mijn overlevingsmechanisme is geweest de afgelopen jaren . Nu moet ik inderdaad op een andere manier leren om te gaan met mijn emoties en gevoelens. Het is erg heftig allemaal.
Fijn om te horen dat het met jouw herstel goed gaat! Dat geeft mij weer wat motivatie!
zaterdag 14 november 2009 om 10:10
Hoi Loving_Life,
Net als Kanga76 hoop ik ook dat ik op de weg naar genezing zit. Ik vind het erg mooi om te horen dat het met jou nu al een half jaar beter gaat! Ik heb wel eens eerdere topics van jou gelezen, maar nooit echt gereageerd omdat ik meer een meelezer ben
Ik heb nog niet zo erg lang (een dik:-D jaar nu) een eetstoornis en soms ben ik echt bang dat ik er nooit meer vanaf kom. Het is soms net alsof mijn 'gezonde' deel vanuit heeel in de verte mij tot de orde wil roepen, alleen komt het niet door. De eetstoornis geeft mij blijkbaar een bepaalde 'schijnveiligheid' en daarbij ben ik heeeel erg bang om de 10 kilo aan te komen zodat ik weer op t gewicht ben wat ik altijd woog. Ik zit nu op t randje van ondergewicht, wordt al een jaar niet meer ongesteld (bij bmi 20 al niet meer; schijnbaar grove bouw en veel spiermassa) en het gewicht wat ik altijd heb gehad was gewoon goed, mooi en gezond en ik heb nooit op mijn eten hoeven letten. Sorry dat ik nu teveel over mezelf aan t vertellen ben, maar ik probeer altijd aan iedereen te laten zien dat ik aan het vechten ben, maar ik word er vaak zo moedeloos van en deze stoornis belemmert me zoveel!!
Is er bij jou een knop omgegaan?? Ben je langzaam gaan beseffen dat je zo niet verder kunt leven? Ben je blijven knokken tot je op dit punt zat? Is er iets gebeurd in je leven dat je nu kan zeggen dat het al een half jaar beter gaat?
Soms heb ik een paar uur (..uur.. ) enorme vechtlust en geniet ik weer even van het leven en weet ik dat t allemaal goedkomt ('dit kan MIJ toch niet overkomen!!), en soms zie ik het niet zitten, ben ik ervan overtuigd dat ik moddervet wordt (en wat dan nog.. denk ik er ook wel eens achteraan) en dat mijn veilige voorkomen naar de maan is.
Er spookt elke dag gewoon zo ontzettend veel door mijn hoofd. Ik begrijp er zelf soms zo weinig van, dat ik niet snap hoe bepaalde mensen in mijn omgeving zoveel begrip kunnen blijven tonen en zoveel stimulatie willen bieden.
Ik haat het zo intens, maar ik kan er nog steeds niet voldoende weerstand aan bieden..
Heb jij nu een gezond gewicht bereikt? En als dat zo is, is dat dan minder rampzalig dan dat je je wellicht had voorgesteld?
Denk je ook wel eens een paar uur NIET aan eten, je gewicht etc?
Nogmaals sorry voor al mijn vragen, maar ik heb ook geen lotgenoten (niet dat ik weet ten minste..) in mijn omgeving.
In ieder geval wens ik je alle sterkte en succes van de wereld! Ik heb nooit geweten hoe verschrikkelijk slopend dit kan zijn.
liefs Rooos
Net als Kanga76 hoop ik ook dat ik op de weg naar genezing zit. Ik vind het erg mooi om te horen dat het met jou nu al een half jaar beter gaat! Ik heb wel eens eerdere topics van jou gelezen, maar nooit echt gereageerd omdat ik meer een meelezer ben
Ik heb nog niet zo erg lang (een dik:-D jaar nu) een eetstoornis en soms ben ik echt bang dat ik er nooit meer vanaf kom. Het is soms net alsof mijn 'gezonde' deel vanuit heeel in de verte mij tot de orde wil roepen, alleen komt het niet door. De eetstoornis geeft mij blijkbaar een bepaalde 'schijnveiligheid' en daarbij ben ik heeeel erg bang om de 10 kilo aan te komen zodat ik weer op t gewicht ben wat ik altijd woog. Ik zit nu op t randje van ondergewicht, wordt al een jaar niet meer ongesteld (bij bmi 20 al niet meer; schijnbaar grove bouw en veel spiermassa) en het gewicht wat ik altijd heb gehad was gewoon goed, mooi en gezond en ik heb nooit op mijn eten hoeven letten. Sorry dat ik nu teveel over mezelf aan t vertellen ben, maar ik probeer altijd aan iedereen te laten zien dat ik aan het vechten ben, maar ik word er vaak zo moedeloos van en deze stoornis belemmert me zoveel!!
Is er bij jou een knop omgegaan?? Ben je langzaam gaan beseffen dat je zo niet verder kunt leven? Ben je blijven knokken tot je op dit punt zat? Is er iets gebeurd in je leven dat je nu kan zeggen dat het al een half jaar beter gaat?
Soms heb ik een paar uur (..uur.. ) enorme vechtlust en geniet ik weer even van het leven en weet ik dat t allemaal goedkomt ('dit kan MIJ toch niet overkomen!!), en soms zie ik het niet zitten, ben ik ervan overtuigd dat ik moddervet wordt (en wat dan nog.. denk ik er ook wel eens achteraan) en dat mijn veilige voorkomen naar de maan is.
Er spookt elke dag gewoon zo ontzettend veel door mijn hoofd. Ik begrijp er zelf soms zo weinig van, dat ik niet snap hoe bepaalde mensen in mijn omgeving zoveel begrip kunnen blijven tonen en zoveel stimulatie willen bieden.
Ik haat het zo intens, maar ik kan er nog steeds niet voldoende weerstand aan bieden..
Heb jij nu een gezond gewicht bereikt? En als dat zo is, is dat dan minder rampzalig dan dat je je wellicht had voorgesteld?
Denk je ook wel eens een paar uur NIET aan eten, je gewicht etc?
Nogmaals sorry voor al mijn vragen, maar ik heb ook geen lotgenoten (niet dat ik weet ten minste..) in mijn omgeving.
In ieder geval wens ik je alle sterkte en succes van de wereld! Ik heb nooit geweten hoe verschrikkelijk slopend dit kan zijn.
liefs Rooos
zaterdag 14 november 2009 om 10:52
Ha Loving Life, wat fijn om je weer even te zien hier. En met zulk goed nieuws. Op weg naar herstel, hartstikke goed van je! Ik hoop dat er hier veel mensen gaan meepraten met je. Het lijkt me ook extra motiverend om positieve verhalen te horen.
Mag ik vragen wat maakte dat er bij jou van binnen écht iets veranderde? Was dat een moment, of ging dat geleidelijk?
In ieder geval: keep up the good work! Liefs van mij.
Mag ik vragen wat maakte dat er bij jou van binnen écht iets veranderde? Was dat een moment, of ging dat geleidelijk?
In ieder geval: keep up the good work! Liefs van mij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 14 november 2009 om 13:45
nee geen specifieke eetstoornis therapie waarbij je moet wegen enzo. Ik ben ook niet heel erg dun geweest, 20 kilo onder wat ik bij mijn lengte minimaal moet wegen volgens het voedingscentrum. Ik had een nao, mocht 2 voedingsmiddelen wel eten van mezelf, muesli en ontbijtkoek. Erg eentonig dus. Dat spoelde ik weg met liters water of thee. Na een periode van weinig eten kreeg ik vaak eetbuien en gaf ik soms wel 10 keer per dag over. Maar omdat dit zich steeds afwisselde heb ik daar lichamelijk gelukkig geen schade van opgelopen. Het ergste waren de continue gedachten en verboden, ik kon nergens heen, niet op vakantie zonder dat alles om eten draaide. Bah. Ik kon me nauwelijks meer ergens anders op concentreren en was heel vervelend voor mijn omgeving. Op een gegeven moment dacht ik: nu gaat al mijn gedachtenkracht naar dat eten, wat zonde eigenlijk. Dat was 1 van de steunende gedachten waardoor ik het steeds beter kon loslaten. Gr
zaterdag 14 november 2009 om 21:55
Wat goed dat je op weg bent naar herstel!!
In het begin is het inderdaad moeilijk om te geloven dat het beter gaat en dat je er écht vanaf kunt komen. Maar als je doorzet, zul je vanzelf merken dat het echt mogelijk is!
Ik heb zelf anorexia gehad, veel therapie gehad en kan nu zeggen dat ik echt van mijn eetstoornis af ben. Jaren geleden zat ik huilend boven een boterham met magere kaas, en nu eet ik gerust een pizza, ga ik uit eten of zit ik met een zak chocopepernoten op de bank. Ik snap ook niet meer dat ik zo eetgestoord heb kunnen doen.
Het is dus mogelijk om er egt helemaal vanaf te komen! Als je maar motivatie hebt om door te gaan en elke keer weer stapjes zet om de eetstoornis los te laten. Het mag af en toe weer even minder gaan, als je daarna het goede maar weer oppakt en er weer voor gaat!
(kijk anders eens op mijn website: http://anorexia.webklik.nl )
In het begin is het inderdaad moeilijk om te geloven dat het beter gaat en dat je er écht vanaf kunt komen. Maar als je doorzet, zul je vanzelf merken dat het echt mogelijk is!
Ik heb zelf anorexia gehad, veel therapie gehad en kan nu zeggen dat ik echt van mijn eetstoornis af ben. Jaren geleden zat ik huilend boven een boterham met magere kaas, en nu eet ik gerust een pizza, ga ik uit eten of zit ik met een zak chocopepernoten op de bank. Ik snap ook niet meer dat ik zo eetgestoord heb kunnen doen.
Het is dus mogelijk om er egt helemaal vanaf te komen! Als je maar motivatie hebt om door te gaan en elke keer weer stapjes zet om de eetstoornis los te laten. Het mag af en toe weer even minder gaan, als je daarna het goede maar weer oppakt en er weer voor gaat!
(kijk anders eens op mijn website: http://anorexia.webklik.nl )
maandag 30 november 2009 om 13:38
Hallo, Ik heb ook anorexia, 4 jaar geleden tijdens een opname in een afkickkliniek kwamen ze er achter, en ik lachte ze uit, want ik wist niets van anorexia af. Maar het gaat niet om die ene boterham met boter en hagelslag enz. Wat voor vreselijke gebeurtenissen heb je meegemaakt, ga dat maar als eerst uitzoeken, en stap uit de ontkenningsfase, dan ben je al heel stuk op de goede weg.
Ik heb het al vanaf het begin van de basisschool.
Mijn drugsverslaving heb ik overwonnen, maar eens verslaafd is altijd verslaafd, en door de drugsverslaving te overwinnen is de anorexia dubbel zo hard terug gekomen. anorexia is ook een verslaving, en het is niet te genezen. Het enigste wat er tegen te doen is, om te leren 'hoe ga ik om met een eetstoornis'.
Ik heb het al vanaf het begin van de basisschool.
Mijn drugsverslaving heb ik overwonnen, maar eens verslaafd is altijd verslaafd, en door de drugsverslaving te overwinnen is de anorexia dubbel zo hard terug gekomen. anorexia is ook een verslaving, en het is niet te genezen. Het enigste wat er tegen te doen is, om te leren 'hoe ga ik om met een eetstoornis'.
