Psyche
alle pijlers
Genezen van een (langdurige) eetstoornis
donderdag 15 januari 2009 om 14:54
Hoi Loving Life,
Als ik me niet vergis ken ik je van een ander topic, klopt dat?
Ik zelf heb al een poosje niet gepost, mede doordat het confronterend is om over mijn 'zwakte' te blijven praten.
Je schrijft dat je waarschijnlijk met een behandeling begint.
Waarom waarschijnlijk? Ik snap het dat je het moeilijk vind om je aan een behandeling te geven. Hoe gaat het nu verder met je?
Ik heb eigenlijk al jaren een eetstoornis, al erken ik het pas redelijk kort. Ik kan je geloof ik geen tips geven, behalve dat ik hoop dat het voor je mogelijk is dat je je kunt omringen met de dingen die iets voor je betekenen. That's what I did.
Heel belangrijk is het om naar jezelf te luisteren en je af te vragen wat je nodig hebt. En dat eigenlijk meerdere malen per dag. Dit heeft mij geholpen. Ik ben zelf nog steeds een verschrikkelijke jojo, qua emoties. --> Eetstoornis in de weg, eetstoornis op de achtergrond, maar altijd daar.
Sorry dat ik reageer, terwijl je hier vraagt om verhalen van mensen die zijn genezen, maar ik wil je denk ik laten weten dat je niet alleen bent. Ik hoop voor je dat je hier verhalen hoort van mensen die daadwerkelijk zijn genezen, kan me ook voorstellen dat zoiets moeilijk te geloven is. Toch kan het, daar ben ik zeker van. Wie weet is wat vertrouwen in de hulpverlening helemaal geen slecht idee, zorg dat als je ervoor gaat, je terecht komt bij iemand bij wie jij je op je gemak voelt.
Is het niet iets voor je om bijvoorbeeld op te nemen met een organisatie die bij mensen thuis komt, om hun leven weer op de rails te zetten? Zoiets als de pit, afkorting staat voor psychiatrische intensieve thuishulp.
Ik wens je al het goeds toe,
Liefs, Gaia
Als ik me niet vergis ken ik je van een ander topic, klopt dat?
Ik zelf heb al een poosje niet gepost, mede doordat het confronterend is om over mijn 'zwakte' te blijven praten.
Je schrijft dat je waarschijnlijk met een behandeling begint.
Waarom waarschijnlijk? Ik snap het dat je het moeilijk vind om je aan een behandeling te geven. Hoe gaat het nu verder met je?
Ik heb eigenlijk al jaren een eetstoornis, al erken ik het pas redelijk kort. Ik kan je geloof ik geen tips geven, behalve dat ik hoop dat het voor je mogelijk is dat je je kunt omringen met de dingen die iets voor je betekenen. That's what I did.
Heel belangrijk is het om naar jezelf te luisteren en je af te vragen wat je nodig hebt. En dat eigenlijk meerdere malen per dag. Dit heeft mij geholpen. Ik ben zelf nog steeds een verschrikkelijke jojo, qua emoties. --> Eetstoornis in de weg, eetstoornis op de achtergrond, maar altijd daar.
Sorry dat ik reageer, terwijl je hier vraagt om verhalen van mensen die zijn genezen, maar ik wil je denk ik laten weten dat je niet alleen bent. Ik hoop voor je dat je hier verhalen hoort van mensen die daadwerkelijk zijn genezen, kan me ook voorstellen dat zoiets moeilijk te geloven is. Toch kan het, daar ben ik zeker van. Wie weet is wat vertrouwen in de hulpverlening helemaal geen slecht idee, zorg dat als je ervoor gaat, je terecht komt bij iemand bij wie jij je op je gemak voelt.
Is het niet iets voor je om bijvoorbeeld op te nemen met een organisatie die bij mensen thuis komt, om hun leven weer op de rails te zetten? Zoiets als de pit, afkorting staat voor psychiatrische intensieve thuishulp.
Ik wens je al het goeds toe,
Liefs, Gaia
donderdag 15 januari 2009 om 15:18
Hallo,
ook ik heb een eetstoornis, en ben helaas nog niet genezen. Maar hier komt het wel bemoedigende verhaal; Mijn zus wel.
Zij heeft jarenlang met anorexia gekampt, was toen even genezen, toen boulimia gekregen. En na heel veel tijd, en liefde, staat ze nu gezond op deze aardbol. Natuurlijk is het soms nog zwaar, en ze is nu iets zwaarder dan ze zou willen zijn, maar het is geen obsessie meer. Ze heeft een man, en 2 lieve kindjes, en een heel fijn leven. Dus het kan wel!
heel veel sterkte
ook ik heb een eetstoornis, en ben helaas nog niet genezen. Maar hier komt het wel bemoedigende verhaal; Mijn zus wel.
Zij heeft jarenlang met anorexia gekampt, was toen even genezen, toen boulimia gekregen. En na heel veel tijd, en liefde, staat ze nu gezond op deze aardbol. Natuurlijk is het soms nog zwaar, en ze is nu iets zwaarder dan ze zou willen zijn, maar het is geen obsessie meer. Ze heeft een man, en 2 lieve kindjes, en een heel fijn leven. Dus het kan wel!
heel veel sterkte
donderdag 15 januari 2009 om 15:54
Misschien eens peilen op www.sabn.nl ??
donderdag 15 januari 2009 om 17:23
Hai Loving Life,
Ehm, ik denk dat ik zo iemand ben die na een lange worsteling met ups en downs mijn eetstoornis de baas is geworden. Ik praat er ook niet graag over. Vandaar dat ik het hier wat moeilijk vind. Ik zal proberen mijn verhaal te vertellen. Ben wel opgelucht en trots dat ik inmiddels de controle over mijn leven terug heb.
Mijn ervaring is dat een eetstoornis (welke dan ook) altijd een symptoom is van een veel groter probleem, en in mijn geval, pas nu de achterliggende oorzaken opgelost zijn voel ik ook niet meer de noodzaak om mijn frustratie af te reageren in de vorm van een zwaar verstoord eetpatroon. Want hoe gek het ook klinkt, in klote-periodes was de eetstoornis mijn houvast.
In mijn geval begon het met anorexia toen ik 16 was naar aanleiding van een schokkende gebeurtenis. Na een jaar of anderhalf jaar, toen ik weer op gewicht kwam, gleed ik in een vloeiende maar venijnige beweging door naar boulimia. Daar een paar jaar mijn kop over in het zand gestoken tot het echt niet meer ging. Toen hulp gevraagd en een dagbehandeling ingestapt: een groepje leeftijdsgenootjes, elke dag onder begeleiding samen eten, therapeutische spelletjes, etc. en aan het einde van de dag gewoon weer naar huis.
Het naderende begin van het studiejaar betekende voor mij het einde van de behandeling: ik had voldoende geleerd om mijn eetstoornis te bedwingen en wilde studeren. Zo gezegd, zo gedaan. Maar ondanks alles wat ik had geleerd, bleef het eten in de daaropvolgende jaren mijn zwakke plek, vooral in periodes van stress zoals tentamenperiodes. Maar ook later, denk aan een afstudeerscriptie die jaren lang 'bijna af' was, een relatie waarin ik niet gelukkig was en een ingewikkelde relatie met mijn moeder.
In een periode van zes jaar (zucht!) heb ik alle draken bevochten die nog in de weg stonden tussen het leven dat ik had en dat wat ik wilde leiden. Zoals ik al zei denk ik - en dat zeg ik heel voorzichtig - dat ik nu op een punt sta waarop ik kan zeggen dat ik het onder controle heb. Maar ik heb ook geleerd dat een eetstoornis een valkuil is. Net zoiets als alcoholisme bijvoorbeeld.
Mijn genezingsproces heeft verschillende fases doorgemaakt. In de eerste plaats weet ik dat professionele begeleiding erg belangrijk is. Praat met een professioneel iemand en kijk samen verder dan je eetstoornis: wat zijn de knelpunten in je leven,wat staat je in de weg jezelf te zijn? Ik ben een fervent dagboekschrijver en heb daar (in een latere fase weliswaar) veel aan gehad.
Sterker nog, zelfs vandaag de dag staat mijn eetstoornis nog op de checklist in mijn dagboek die ik iedere dag voor mezelf invul. Het is een soort lijst met goede gewoontes en/of dingen die mij gelukkig maken: heb ik verse bloemen in huis? Heb ik een leuk gesprek gehad met iemand? Maar ook kan ik iedere dag met trots aanvinken dat mijn eetpatroon in orde is. En dat vergeleken met vroeger... Hoe vaak ben ik wel niet met een enorm rot schuldgevoel in slaap gevallen omdat ik: te veel gegeten had, juist te weinig, x keer mijn vinger in mijn keel gestoken?? Of dat ik juist wakker lag van de buikkrampen door de laxeertabletten. Mijn God, als ik er aan terugdenk... Wat een verspilde tijd!
Lieve Loving Life en andere meiden, zoek hulp en stel je eigen doelen. Laat het niet zo lang als ik doorsudderen. Wees ook niet bang dat je opeens tonnetje rond wordt wanneer je je overgeeft aan een normaal eetpatroon. Ik weeg 65kg (1.80m lang) en dat gewicht is stabiel. En dat terwijl ik tijdens mijn 'boulimia-jaren' juist altijd ca. 67 of 68 kg woog, en een wat opgezet gezicht had door al dat overgeven.
Zet 'm op!
Ehm, ik denk dat ik zo iemand ben die na een lange worsteling met ups en downs mijn eetstoornis de baas is geworden. Ik praat er ook niet graag over. Vandaar dat ik het hier wat moeilijk vind. Ik zal proberen mijn verhaal te vertellen. Ben wel opgelucht en trots dat ik inmiddels de controle over mijn leven terug heb.
Mijn ervaring is dat een eetstoornis (welke dan ook) altijd een symptoom is van een veel groter probleem, en in mijn geval, pas nu de achterliggende oorzaken opgelost zijn voel ik ook niet meer de noodzaak om mijn frustratie af te reageren in de vorm van een zwaar verstoord eetpatroon. Want hoe gek het ook klinkt, in klote-periodes was de eetstoornis mijn houvast.
In mijn geval begon het met anorexia toen ik 16 was naar aanleiding van een schokkende gebeurtenis. Na een jaar of anderhalf jaar, toen ik weer op gewicht kwam, gleed ik in een vloeiende maar venijnige beweging door naar boulimia. Daar een paar jaar mijn kop over in het zand gestoken tot het echt niet meer ging. Toen hulp gevraagd en een dagbehandeling ingestapt: een groepje leeftijdsgenootjes, elke dag onder begeleiding samen eten, therapeutische spelletjes, etc. en aan het einde van de dag gewoon weer naar huis.
Het naderende begin van het studiejaar betekende voor mij het einde van de behandeling: ik had voldoende geleerd om mijn eetstoornis te bedwingen en wilde studeren. Zo gezegd, zo gedaan. Maar ondanks alles wat ik had geleerd, bleef het eten in de daaropvolgende jaren mijn zwakke plek, vooral in periodes van stress zoals tentamenperiodes. Maar ook later, denk aan een afstudeerscriptie die jaren lang 'bijna af' was, een relatie waarin ik niet gelukkig was en een ingewikkelde relatie met mijn moeder.
In een periode van zes jaar (zucht!) heb ik alle draken bevochten die nog in de weg stonden tussen het leven dat ik had en dat wat ik wilde leiden. Zoals ik al zei denk ik - en dat zeg ik heel voorzichtig - dat ik nu op een punt sta waarop ik kan zeggen dat ik het onder controle heb. Maar ik heb ook geleerd dat een eetstoornis een valkuil is. Net zoiets als alcoholisme bijvoorbeeld.
Mijn genezingsproces heeft verschillende fases doorgemaakt. In de eerste plaats weet ik dat professionele begeleiding erg belangrijk is. Praat met een professioneel iemand en kijk samen verder dan je eetstoornis: wat zijn de knelpunten in je leven,wat staat je in de weg jezelf te zijn? Ik ben een fervent dagboekschrijver en heb daar (in een latere fase weliswaar) veel aan gehad.
Sterker nog, zelfs vandaag de dag staat mijn eetstoornis nog op de checklist in mijn dagboek die ik iedere dag voor mezelf invul. Het is een soort lijst met goede gewoontes en/of dingen die mij gelukkig maken: heb ik verse bloemen in huis? Heb ik een leuk gesprek gehad met iemand? Maar ook kan ik iedere dag met trots aanvinken dat mijn eetpatroon in orde is. En dat vergeleken met vroeger... Hoe vaak ben ik wel niet met een enorm rot schuldgevoel in slaap gevallen omdat ik: te veel gegeten had, juist te weinig, x keer mijn vinger in mijn keel gestoken?? Of dat ik juist wakker lag van de buikkrampen door de laxeertabletten. Mijn God, als ik er aan terugdenk... Wat een verspilde tijd!
Lieve Loving Life en andere meiden, zoek hulp en stel je eigen doelen. Laat het niet zo lang als ik doorsudderen. Wees ook niet bang dat je opeens tonnetje rond wordt wanneer je je overgeeft aan een normaal eetpatroon. Ik weeg 65kg (1.80m lang) en dat gewicht is stabiel. En dat terwijl ik tijdens mijn 'boulimia-jaren' juist altijd ca. 67 of 68 kg woog, en een wat opgezet gezicht had door al dat overgeven.
Zet 'm op!
donderdag 15 januari 2009 om 20:22
Lieve LovingLife, ik kan je schreeuw 'ik wil leven!!!!' haast tot hier voelen. Dat is een waardevolle kracht en besluit die je kan helpen in het proces. Ik hoop dat er hier nog veel mensen gaan schrijven die een eetstoornis overwonnen hebben, zodat je er vertrouwen in gaat krijgen dat het kan. En dat jij het ook kan.
Geloof in dat ontembare stuk in jezelf, dat zo hartstochtelijk graag wil leven! Dat kan je helpen.
Sterkte!
Geloof in dat ontembare stuk in jezelf, dat zo hartstochtelijk graag wil leven! Dat kan je helpen.
Sterkte!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 16 januari 2009 om 11:10
Lastig dat je nog twijfelt of je wel aan de behandeling wilt beginnen, al begrijp ik het wel.
Maar ik denk dat er zelf uitkomen heel erg moeilijk is, hoe graag je dat ook zou willen. Je zegt dat je zelf ook begrijpt dat je eetstoornis onderdeel is van een groter iets. Weet je al aan welke dingen je wilt werken, de dingen waar je mee worstelt, buiten je eetstoornis om?
Ik vind het super om te lezen dat je zegt: ik wil leven!!!
Zolang dat er is, is de wil om te vechten er ook. En als die wil er is, is er hoop. Wie weet komen hier nu meer verhalen van mensen die genezen zijn, of anders ben jij ooit één van die mensen.
(en ik ook - weet ik zeker.)
Prettig weekend, liefs
Maar ik denk dat er zelf uitkomen heel erg moeilijk is, hoe graag je dat ook zou willen. Je zegt dat je zelf ook begrijpt dat je eetstoornis onderdeel is van een groter iets. Weet je al aan welke dingen je wilt werken, de dingen waar je mee worstelt, buiten je eetstoornis om?
Ik vind het super om te lezen dat je zegt: ik wil leven!!!
Zolang dat er is, is de wil om te vechten er ook. En als die wil er is, is er hoop. Wie weet komen hier nu meer verhalen van mensen die genezen zijn, of anders ben jij ooit één van die mensen.
(en ik ook - weet ik zeker.)
Prettig weekend, liefs
vrijdag 16 januari 2009 om 11:11
Lieverd,
Je kan zo goed verwoorden in een ander topic waarom een bepaald persoon 'gevaarlijk' bezig is, je geeft zulke goede adviezen. Ik dacht even, dat is een meid die haar es heeft overwonnen. En dan lees ik hier je topic, hoeveel je er nog mee worsteld.. Dat wist ik niet. Wat ontzetend naar! Ga ervoor, je bent het meer dan waard!
Mag ik nog vragen wat BED is? (sorry, ik leef gewoon mee)
Je kan zo goed verwoorden in een ander topic waarom een bepaald persoon 'gevaarlijk' bezig is, je geeft zulke goede adviezen. Ik dacht even, dat is een meid die haar es heeft overwonnen. En dan lees ik hier je topic, hoeveel je er nog mee worsteld.. Dat wist ik niet. Wat ontzetend naar! Ga ervoor, je bent het meer dan waard!
Mag ik nog vragen wat BED is? (sorry, ik leef gewoon mee)
vrijdag 16 januari 2009 om 11:18
zondag 18 januari 2009 om 14:14
Hoi Loving Live,
Een beetje surfend liep ik tegen jouw vraag aan.
Ik heb van mijn 15e tot ongeveer mijn 21e jaar een eetstoornis gehad. Het aanpakken ervan is een lange reis die ik gestart ben vanuit het zelfde oogpunt als jij: ik was moe, doodmoe en ik was het spuugzat. Gestart met RET therapie, ongeveer een jaar. Wekelijk voordat ik naar het werk ging waardoor ik inzicht kreeg in de irrationele gedachten die ik omtrent eten had.
Overgeven was daarna over alhoewel mijn eetpatroon nog niet gezond was. Wel snoepen en niet normaal eten want van een goede maaltijd werd mijn buik dik en voelde ik me opgezwollen.
Daarna heb ik stap naar stap gezet: gesprekken met een psycholoog, vanwege een brok in mijn keel en ik wist waardoor het kwam, ook elke week 1 gesprek, wat er in resulteerde dat ik een punt achter mijn toenmalige relatie zetten en ik uiteindelijk geleerd heb dat ik ''het'' ook alleen kan.
Voor beiden trajecten geldt voor mij dat ik achteraf gezien liever niet bij het RIAGG aangeklopt had. Eclectische psychologie combineert alle stromingen uit de psychologie waardoor een therapeut veel flexibeler is in het inzetten van technieken die bij jou passen.
In 2007 heb ik weer gekozen voor een aantal gesprekken omdat ik mezelf wat kwijt was. Ik heb contact gemaakt met mijn innerlijk kind wat aandacht en liefde te kort heeft gehad. Klinkt wat vaag .... En nu ben ik bezig met een opleiding NLP omdat ik er in geloof dat hoe ik dingen zie en ervaar niet altijd overeenkomstig zijn met hoe het is. Dat proces wil ik zelf leren sturen zodat ik niet voor elk afzonderlijk probleem wat ik ervaar weer naar een psycholoog of iets dergelijks hoef te gaan.
Ik zit nu in het dilemma wat veel mensen zullen herkennen: wie ben ik?
Overblijfselen ervaar ik wel nog: eten voor dat ik naar een afspraak ga vind ik lastig, bij het eten van een banaan of een boterham met pindakaas krijg ik altijd even een flashback, eten met vreemden is even moeilijk, zodra ik stress ervaar eet ik weinig, als ik me ongelukkig voel dan zeur ik over mijn vet, stoppen met roken zou ik graag willen maar omdat de angst om dik te worden te groot is lukt het me niet.
Het voordeel van al die overblijfselen is dat ik redelijk gezond eet en geen overgewicht heb.
Anorexia/Boulimia heeft bij mij te maken met zelfvertrouwen en liefde. Als een van de twee wankel is spelen de overblijfselen op. Geen ramp want ik heb het leren te sturen. Het is er en dat is mijn tik zoals andere mensen een andere tik hebben.
Wat misschien een tip is:schrijf in een dagboek al je gedachten op, teken je frustratie erin en lees zo nu en dan eens terug om te zien welke stappen je al genomen hebt.
Wat gedachten die mijn toen en nu nog motiveren:
Het kan alleen maar beter worden/aan het einde van de tunnel is het licht/er is maar een weg vooruit/als je doet wat je altijd gedaan heb zul je krijgen wat je altijd gekregen hebt.
Ik hoop dat je er iets aan heb: heel veel sterkte!
Een beetje surfend liep ik tegen jouw vraag aan.
Ik heb van mijn 15e tot ongeveer mijn 21e jaar een eetstoornis gehad. Het aanpakken ervan is een lange reis die ik gestart ben vanuit het zelfde oogpunt als jij: ik was moe, doodmoe en ik was het spuugzat. Gestart met RET therapie, ongeveer een jaar. Wekelijk voordat ik naar het werk ging waardoor ik inzicht kreeg in de irrationele gedachten die ik omtrent eten had.
Overgeven was daarna over alhoewel mijn eetpatroon nog niet gezond was. Wel snoepen en niet normaal eten want van een goede maaltijd werd mijn buik dik en voelde ik me opgezwollen.
Daarna heb ik stap naar stap gezet: gesprekken met een psycholoog, vanwege een brok in mijn keel en ik wist waardoor het kwam, ook elke week 1 gesprek, wat er in resulteerde dat ik een punt achter mijn toenmalige relatie zetten en ik uiteindelijk geleerd heb dat ik ''het'' ook alleen kan.
Voor beiden trajecten geldt voor mij dat ik achteraf gezien liever niet bij het RIAGG aangeklopt had. Eclectische psychologie combineert alle stromingen uit de psychologie waardoor een therapeut veel flexibeler is in het inzetten van technieken die bij jou passen.
In 2007 heb ik weer gekozen voor een aantal gesprekken omdat ik mezelf wat kwijt was. Ik heb contact gemaakt met mijn innerlijk kind wat aandacht en liefde te kort heeft gehad. Klinkt wat vaag .... En nu ben ik bezig met een opleiding NLP omdat ik er in geloof dat hoe ik dingen zie en ervaar niet altijd overeenkomstig zijn met hoe het is. Dat proces wil ik zelf leren sturen zodat ik niet voor elk afzonderlijk probleem wat ik ervaar weer naar een psycholoog of iets dergelijks hoef te gaan.
Ik zit nu in het dilemma wat veel mensen zullen herkennen: wie ben ik?
Overblijfselen ervaar ik wel nog: eten voor dat ik naar een afspraak ga vind ik lastig, bij het eten van een banaan of een boterham met pindakaas krijg ik altijd even een flashback, eten met vreemden is even moeilijk, zodra ik stress ervaar eet ik weinig, als ik me ongelukkig voel dan zeur ik over mijn vet, stoppen met roken zou ik graag willen maar omdat de angst om dik te worden te groot is lukt het me niet.
Het voordeel van al die overblijfselen is dat ik redelijk gezond eet en geen overgewicht heb.
Anorexia/Boulimia heeft bij mij te maken met zelfvertrouwen en liefde. Als een van de twee wankel is spelen de overblijfselen op. Geen ramp want ik heb het leren te sturen. Het is er en dat is mijn tik zoals andere mensen een andere tik hebben.
Wat misschien een tip is:schrijf in een dagboek al je gedachten op, teken je frustratie erin en lees zo nu en dan eens terug om te zien welke stappen je al genomen hebt.
Wat gedachten die mijn toen en nu nog motiveren:
Het kan alleen maar beter worden/aan het einde van de tunnel is het licht/er is maar een weg vooruit/als je doet wat je altijd gedaan heb zul je krijgen wat je altijd gekregen hebt.
Ik hoop dat je er iets aan heb: heel veel sterkte!
donderdag 22 januari 2009 om 13:52
LL,ik heb naast mijn drugsverslaving ook een eetstoornis gehad.Ze liggen in elkaars verlengde maar ik heb ze(de een meer dan de ander )achter me gelaten.Het heeft bij mij met het houden van mezelf en met eenzaamheid(gevoel van ) temaken.Ik zocht in de drugs en eetstoornis(boulimia)een maatje en warmte dit is overgens niet rieeel maar een verslaving is niet altijd iets wat logisch te beredeneren valt.Het heeft mij jaren en de nodige therapieen gekost om tekomen waar ik nu ben.Maar 1 ding is zeker ik had het alleen niet gered; je kan jezelf niet aan je eigen haren uit de put trekken.Daar had ik hulp van buitenaf voor nodig.Ik heb pas een intake bij Psyq gehad en sta daar dus aan het begin van ik weet niet wat mij qua therapie tewachten staat,want ik heb last van PTSS(post traumische stress stoornis+onverwerkte trauma's die ik niet goed verwerkt heb en waar ik nog steeds last van heb in het dagelijkse leven)dus ik ben er ook nog lang niet qua happy zijn met mezelf met al mijn talenten en tekort komingen al heb ik die boulimia wel achter me kunnen laten;eten is geen obsessie meer gelukkig.Dat wens ik jouw ook toe!Al zie ik in andere topics dat je hard met jezelf bezig bent en de onbekende weg aan het bewandelen bent.Hopelijk vind je daarin steun en herkenning daarbij want je bent niet alleen op die weg aan het lopen hoor!
Spongebabe
p.s geloof in jezelf en geef jezelf regelmatig een denkbeeldige knuffel want jij bent diegene die voor jezelf zorgen moet dat kan een ander niet voor jedoen.Je hebt jezelf waarschijnlijk al pijn genoeg gedaan...
Spongebabe
p.s geloof in jezelf en geef jezelf regelmatig een denkbeeldige knuffel want jij bent diegene die voor jezelf zorgen moet dat kan een ander niet voor jedoen.Je hebt jezelf waarschijnlijk al pijn genoeg gedaan...
zaterdag 24 januari 2009 om 09:37
Loving Life, ontzettend veel sterkte gewenst met je strijd!
Ikzelf ben sinds mijn twaalfde op een geobsedeerde manier met eten omgegaan. Op mijn zeventiende begon ik met het uitspugen van eten. Nu ben ik 40 en sinds mei 2007 heb ik niet meer toegegeven aan mijn eetstoornis. Ook alcohol was een issue voor me, ik dronk vaak 's avonds een fles wijn leeg. Niet voor de "lekker", maar om niet te hoeven nadenken.
Bij mij is nauwelijks sprake geweest van een strijd.
Ik heb een chronische darmziekte en ben in dat jaar (2007) zo
ontzettend ziek geweest, dat ik me niet met de eetstoornis en alcoholisme kon en wilde bezighouden. Toen ik me na enkele maanden beter voelde, was de drempel inmiddels zo hoog, dat ik niet meer aan mijn verslavingen heb toegegeven. Ik heb heus nog weleens in de winkel gestaan met mijn mandje vol wijn en snoepgoed, maar ook alles weer teruggelegd met de gedachte "Ik wil absoluut niet terug naar hoe het was!".
Eén keer in de afgelopen anderhalf jaar heb ik nog overgegeven.
Ik at nootjes en kon niet stoppen, toen moest alles er weer uit.
Maar het is bij die ene keer gebleven.
Eten zal altijd een issue voor me blijven. Ik houd me nu aan drie maaltijden per dag en krijg zeker genoeg binnen, maar zou misschien nerveus worden wanneer ik daarbuiten veel extra calorieën binnen zou krijgen. Hoewel... ik raak niet meer in paniek wanneer mijn buik de ene dag wat dikker is dan de andere en wegen doe ik mezelf nog zelden.
Nu wens ik je natuurlijk geen ziekte toe, maar misschien kun je
op een andere manier zo'n drempel opbouwen?
Er valt me niet zo één-twee-drie iets in, behalve opname.
Ook omdat je dan uit je eigen omgeving en routine weg bent.
Ik denk zeker dat dat de overgang naar een ander leven vergemakkelijkt.
Al met al ben ik met mijn 40 jaar al zo'n 28 jaar bezig met eten. Zoals gezegd ga ik er nu nog steeds niet "normaal" mee om, maar ik ben gelukkig met mijn leven nu. Er is ook geen sprake meer van volhouden of vechten, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb een ander ritme/routine, waarin de boulima geen plaats heeft.
Houd je taai!
Groetjes,
Huba
Ikzelf ben sinds mijn twaalfde op een geobsedeerde manier met eten omgegaan. Op mijn zeventiende begon ik met het uitspugen van eten. Nu ben ik 40 en sinds mei 2007 heb ik niet meer toegegeven aan mijn eetstoornis. Ook alcohol was een issue voor me, ik dronk vaak 's avonds een fles wijn leeg. Niet voor de "lekker", maar om niet te hoeven nadenken.
Bij mij is nauwelijks sprake geweest van een strijd.
Ik heb een chronische darmziekte en ben in dat jaar (2007) zo
ontzettend ziek geweest, dat ik me niet met de eetstoornis en alcoholisme kon en wilde bezighouden. Toen ik me na enkele maanden beter voelde, was de drempel inmiddels zo hoog, dat ik niet meer aan mijn verslavingen heb toegegeven. Ik heb heus nog weleens in de winkel gestaan met mijn mandje vol wijn en snoepgoed, maar ook alles weer teruggelegd met de gedachte "Ik wil absoluut niet terug naar hoe het was!".
Eén keer in de afgelopen anderhalf jaar heb ik nog overgegeven.
Ik at nootjes en kon niet stoppen, toen moest alles er weer uit.
Maar het is bij die ene keer gebleven.
Eten zal altijd een issue voor me blijven. Ik houd me nu aan drie maaltijden per dag en krijg zeker genoeg binnen, maar zou misschien nerveus worden wanneer ik daarbuiten veel extra calorieën binnen zou krijgen. Hoewel... ik raak niet meer in paniek wanneer mijn buik de ene dag wat dikker is dan de andere en wegen doe ik mezelf nog zelden.
Nu wens ik je natuurlijk geen ziekte toe, maar misschien kun je
op een andere manier zo'n drempel opbouwen?
Er valt me niet zo één-twee-drie iets in, behalve opname.
Ook omdat je dan uit je eigen omgeving en routine weg bent.
Ik denk zeker dat dat de overgang naar een ander leven vergemakkelijkt.
Al met al ben ik met mijn 40 jaar al zo'n 28 jaar bezig met eten. Zoals gezegd ga ik er nu nog steeds niet "normaal" mee om, maar ik ben gelukkig met mijn leven nu. Er is ook geen sprake meer van volhouden of vechten, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb een ander ritme/routine, waarin de boulima geen plaats heeft.
Houd je taai!
Groetjes,
Huba
