Psyche
alle pijlers
Gesloten boek.
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:07
Hallo,
Ik zit met het volgende probleem, wat mij af en toe in de weg zit.
Ik ben best veel op mezelf en dat vind ik niet erg. Ik vind het niet erg om alleen te zijn. Ik heb een paar vrienden met wie ik zo nu en dan afspreek en daar geniet ik dan ook wel van.
Maar ik stel mezelf nooit echt open, ik denk dat niemand mij echt kent en toch heb ik behoefte om dat met iemand te delen. Ik heb een relatie en dat is momenteel goed, maar wij zijn ook verschillend en ik deel niet alles met hem.
Een tijdje terug had ik mijn gelijke gevonden, wij begrepen elkaar zonder woorden en ik voelde mij op mijn gemak bij hem vriendschappelijk. Maar zodra ik dan een band probeer op te bouwen, beslist het lot anders en veranderde hij van baan en heb hem inmiddels al een jaar niet meer gezien. Contact zoeken durf ik niet omdat ik dan denk, dat hij denkt dat ik hem op een flirterige manier leuk vind, wat niet zo is.
Nu had ik ook leuk contact met een andere collega, waar ik mij fijn bij voel en wij veel raakvlakken hebben qua karakter en interesses, nu gaat zij ook weg en onze band is nog net niet zo om met haar blijvend af te spreken of contact te houden. Ik vind dat moeilijk en ik ben dan bang als een freak over te komen.
Kortom met iedereen waar mee ik een klik voel, gaat weg en ik zie ze nooit meer terug en ik ben te bang om contact te zoeken, omdat ik denk dat diegene niet op mij zit te wachten.
Herkend iemand dit?
Ik zit met het volgende probleem, wat mij af en toe in de weg zit.
Ik ben best veel op mezelf en dat vind ik niet erg. Ik vind het niet erg om alleen te zijn. Ik heb een paar vrienden met wie ik zo nu en dan afspreek en daar geniet ik dan ook wel van.
Maar ik stel mezelf nooit echt open, ik denk dat niemand mij echt kent en toch heb ik behoefte om dat met iemand te delen. Ik heb een relatie en dat is momenteel goed, maar wij zijn ook verschillend en ik deel niet alles met hem.
Een tijdje terug had ik mijn gelijke gevonden, wij begrepen elkaar zonder woorden en ik voelde mij op mijn gemak bij hem vriendschappelijk. Maar zodra ik dan een band probeer op te bouwen, beslist het lot anders en veranderde hij van baan en heb hem inmiddels al een jaar niet meer gezien. Contact zoeken durf ik niet omdat ik dan denk, dat hij denkt dat ik hem op een flirterige manier leuk vind, wat niet zo is.
Nu had ik ook leuk contact met een andere collega, waar ik mij fijn bij voel en wij veel raakvlakken hebben qua karakter en interesses, nu gaat zij ook weg en onze band is nog net niet zo om met haar blijvend af te spreken of contact te houden. Ik vind dat moeilijk en ik ben dan bang als een freak over te komen.
Kortom met iedereen waar mee ik een klik voel, gaat weg en ik zie ze nooit meer terug en ik ben te bang om contact te zoeken, omdat ik denk dat diegene niet op mij zit te wachten.
Herkend iemand dit?
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:21
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:23
Omdat ik mij niet open durf te stellen, bang voor afwijzing of dat ze mij toch niet leuk vinden.viva-life22 schreef: ↑27-08-2021 12:12Wat maakt dat je het 'gesloten boek' noemt?
Heb je al eens geprobeerd om bij je huidige vrienden wat opener te zijn?
Bij mijn vrienden doe ik dat wel soms maar dan zie ik ze kijken, dat ze het totaal niet snappen en dan voel ik mij best wel alleen.
Ik zou meer een open boek willen zijn, ipv een gesloten boek.
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:23
Omdat ik mij niet open durf te stellen, bang voor afwijzing of dat ze mij toch niet leuk vinden.viva-life22 schreef: ↑27-08-2021 12:12Wat maakt dat je het 'gesloten boek' noemt?
Heb je al eens geprobeerd om bij je huidige vrienden wat opener te zijn?
Bij mijn vrienden doe ik dat wel soms maar dan zie ik ze kijken, dat ze het totaal niet snappen en dan voel ik mij best wel alleen.
Ik zou meer een open boek willen zijn, ipv een gesloten boek.
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:25
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:25
Bedankt voor de tip, ga ik doen.CatherineTheGreat schreef: ↑27-08-2021 12:13Lees het boek 'Niemandskinderen' of misschien nog eerder 'Ongekende gevoelens'.
Het zal je verbazen...
vrijdag 27 augustus 2021 om 12:56
Daar heb je een punt, maar ik ben constant aan het afwegen en besluit het niet te doen, wat niet goed is natuurlijk.Butterfly_fly schreef: ↑27-08-2021 12:21Herkenbaar. Probeer die drempel over te stappen en te vragen of jullie contact blijven houden. Dan weet je hoe het is en blijf je je niet afvragen hoe het geweest had kunnen zijn. Dat geeft mij namelijk veel onrust, het afvragen hoe het geweest had kunnen zijn.
vrijdag 27 augustus 2021 om 13:06
flora86 schreef: ↑27-08-2021 12:23Omdat ik mij niet open durf te stellen, bang voor afwijzing of dat ze mij toch niet leuk vinden.
Bij mijn vrienden doe ik dat wel soms maar dan zie ik ze kijken, dat ze het totaal niet snappen en dan voel ik mij best wel alleen.
Ik zou meer een open boek willen zijn, ipv een gesloten boek.
Ben je bij nieuwe contacten dan juist niet banger om je open te stellen. Of voelt dat meer als een nieuwe kans.
Heb je bij je vrienden dan wel eens gecheckt wat zij er echt van vinden? Je lijkt het nu zelf in te vullen....
Ah check, nu snap ik je titel
vrijdag 27 augustus 2021 om 13:14
Dat heb ik ook vaker dan eens gehad. Een man die ineens niet eens meer met mij praatte, toen ik vriendschappelijke toenadering zocht. Een vrouw die dacht dat ik verliefd op haar was, toen ik voorstelde een keer iets leuks te gaan doen. En ook een keer een groepje met een gezamenlijke activiteit, waar ik volgens een groepslid ‘niet goed genoeg’ voor was (echt niet goed genoeg, lang verhaal.)
Maar ik heb ook vaker dan eens wèl leuke reacties gehad. Zoals een vrouw die zei: hoezo koffie? Kom gewoon direct gezellig eten, anders zijn we weer maanden verder.
Moraal van het verhaal: als je je open stelt, kun je gekwetst worden. Dat is heel pijnlijk, maar het hoort erbij en je gaat er niet dood aan. Je bent volwassen. Avondje uithuilen en weer doorrr....
Als je wilt lopen, zul je af en toe struikelen.
Als je de deur uitgaat, zijn er af en toe mensen die heel onvriendelijk tegen je doen.
Als je naar de bioscoop gaat, is het lang niet altijd een goede film.
Enzovoort.
vrijdag 27 augustus 2021 om 14:04
weet je.... mensen zijn eigenlijk nooit heel bijzonder. De kans dat je vrienden hetzelfde (deels hetzelfde) ervaren of herkennen, wat jij doormaakt is heel grootflora86 schreef: ↑27-08-2021 12:23Omdat ik mij niet open durf te stellen, bang voor afwijzing of dat ze mij toch niet leuk vinden.
Bij mijn vrienden doe ik dat wel soms maar dan zie ik ze kijken, dat ze het totaal niet snappen en dan voel ik mij best wel alleen.
Ik zou meer een open boek willen zijn, ipv een gesloten boek.
waarschijnlijk snappen ze je uitleg niet. Focus daar eens op, of zoek daar eens hulp bij
Jij hebt het nu ook over een Gesloten Boek, maar die vergelijking is heel raar. Iets kan een gesloten boek zijn (check de betekenis van de uitdrukking maar eens), een persoon kan geen gesloten boek zijn
Een persoon kan wel Gesloten zijn.
Je veroorzaakt zelf de verwarring en bent dan verbaasd als niemand je begrijpt
vrijdag 27 augustus 2021 om 18:51
Dat zou kunnen.
Aan de andere kant is het wel zo prettig met mensen om te gaan die je wèl begrijpen, ook al heb je nog niet helemaal de juiste woorden gevonden. Dus je kunt ook gewoon op zoek gaan naar mensen met wie je wat meer gemeen hebt en met wie het wat meer vanzelf gaat.
vrijdag 27 augustus 2021 om 19:17
Maar daar zijn er maar heel weinig vanxynix schreef: ↑27-08-2021 18:51Dat zou kunnen.
Aan de andere kant is het wel zo prettig met mensen om te gaan die je wèl begrijpen, ook al heb je nog niet helemaal de juiste woorden gevonden. Dus je kunt ook gewoon op zoek gaan naar mensen met wie je wat meer gemeen hebt en met wie het wat meer vanzelf gaat.
vrijdag 27 augustus 2021 om 20:56
Ik snap je punt, ik wil het ook heel graag maar ik durf de stap niet te zetten.xynix schreef: ↑27-08-2021 13:14Dat heb ik ook vaker dan eens gehad. Een man die ineens niet eens meer met mij praatte, toen ik vriendschappelijke toenadering zocht. Een vrouw die dacht dat ik verliefd op haar was, toen ik voorstelde een keer iets leuks te gaan doen. En ook een keer een groepje met een gezamenlijke activiteit, waar ik volgens een groepslid ‘niet goed genoeg’ voor was (echt niet goed genoeg, lang verhaal.)
Maar ik heb ook vaker dan eens wèl leuke reacties gehad. Zoals een vrouw die zei: hoezo koffie? Kom gewoon direct gezellig eten, anders zijn we weer maanden verder.
Moraal van het verhaal: als je je open stelt, kun je gekwetst worden. Dat is heel pijnlijk, maar het hoort erbij en je gaat er niet dood aan. Je bent volwassen. Avondje uithuilen en weer doorrr....
Als je wilt lopen, zul je af en toe struikelen.
Als je de deur uitgaat, zijn er af en toe mensen die heel onvriendelijk tegen je doen.
Als je naar de bioscoop gaat, is het lang niet altijd een goede film.
Enzovoort.
Door mijn angst voor afwijzing denk ik. Hierdoor doe ik veel dingen niet en dat vind ik jammer.
vrijdag 27 augustus 2021 om 21:03
Niet delen maar meer mezelf openstellen. Ik voel mezelf altijd zo geremd in gezelschap, ik klap dicht en voel geen aansluiting met veel mensen in mijn omgeving.
Ik mis denk ik connectie met mensen waar ik mij wel goed bij voel, dat zijn er niet veel, momenteel.
Als het voor jou zwaar overkomt is dat jouw gevoel. Misschien heb ik een onrealistisch beeld maar het voelt een beetje als een gemis.
vrijdag 27 augustus 2021 om 21:16
Ik heb wel veel aan je opmerking. Ik ga er altijd vanuit dat mensen mij moeten snappen, zonder al teveel te zeggen. Ik ben zelf heel kort van stof en mensen moeten mij maar snappen, denk ik. Zelf kan ik wel goed mensen lezen en snap eerder non-verbale communicatie dan verbale communicatie.lilalinda schreef: ↑27-08-2021 14:04weet je.... mensen zijn eigenlijk nooit heel bijzonder. De kans dat je vrienden hetzelfde (deels hetzelfde) ervaren of herkennen, wat jij doormaakt is heel groot
waarschijnlijk snappen ze je uitleg niet. Focus daar eens op, of zoek daar eens hulp bij
Jij hebt het nu ook over een Gesloten Boek, maar die vergelijking is heel raar. Iets kan een gesloten boek zijn (check de betekenis van de uitdrukking maar eens), een persoon kan geen gesloten boek zijn
Een persoon kan wel Gesloten zijn.
Je veroorzaakt zelf de verwarring en bent dan verbaasd als niemand je begrijpt
Ik kijk onbewust erg veel naar lichaamstaal.
Toevallig zei iemand tegen mij, wees duidelijk in je communicatie, want ik kan je gedachten niet lezen. Maar ik begrijp een ander wel heel snel en verwacht dat ook terug.
Maar zo werkt dat niet.
De topic titel, kwam zomaar in mij op. Ik voel mij een gesloten boek, omdat ik dichtklap bij de meeste mensen en mensen mij niet kunnen lezen en of echt kunnen leren kennen. Ja zo zie ik het
Je noemt mensen toch ook wel eens een open boek.
vrijdag 27 augustus 2021 om 21:31
Ik herken dit wel een beetje.
Het is een lange zoektocht. Omdat je toch graag die verbinding wil.
Mensen met wie ik een echt fantastische klik heb zijn 100% van de tijd net zo gereserveerd, eigenzinnig en verlegen als ik.
Die dus letterlijk zeggen: toptijd met je, maar ik onderhoud geen vriendschappen.
Ik leg me daarbij neer, ben er niet rouwig over, ik zie de humor er ook wel van maar het is wel ironisch.
Ik ben me de laatste jaren wel meer gaan openstellen naar gewoon allerlei mensen die in mijn leven zijn.
Maak altijd een praatje met iedereen, probeer oprecht ook iets te vertellen ipv een sociaal masker op. Of ik bel iemand op om even een gevoel te delen, even met een collega die luistert.
Maar dan mis ik best wel eens het "thuisgevoel" om het zo maar even te noemen. Die echte klik en gevoel van verstandhouding. Waardoor ik me na afloop wel eens extra alleen voel juist, omdat het verlangen naar dat gevoel dan opspeelt.
Ik vind mezelf wel veeleisend daardoor. Ik heb wat liefde gemist in mijn jeugd en ik ben bang dat dat me veeleisend maakt, en dat het me tegenwerkt. Maar ik kan mezelf ook niet veranderen wat die klik betreft lijkt het.
Het is een lange zoektocht. Omdat je toch graag die verbinding wil.
Mensen met wie ik een echt fantastische klik heb zijn 100% van de tijd net zo gereserveerd, eigenzinnig en verlegen als ik.
Die dus letterlijk zeggen: toptijd met je, maar ik onderhoud geen vriendschappen.
Ik leg me daarbij neer, ben er niet rouwig over, ik zie de humor er ook wel van maar het is wel ironisch.
Ik ben me de laatste jaren wel meer gaan openstellen naar gewoon allerlei mensen die in mijn leven zijn.
Maak altijd een praatje met iedereen, probeer oprecht ook iets te vertellen ipv een sociaal masker op. Of ik bel iemand op om even een gevoel te delen, even met een collega die luistert.
Maar dan mis ik best wel eens het "thuisgevoel" om het zo maar even te noemen. Die echte klik en gevoel van verstandhouding. Waardoor ik me na afloop wel eens extra alleen voel juist, omdat het verlangen naar dat gevoel dan opspeelt.
Ik vind mezelf wel veeleisend daardoor. Ik heb wat liefde gemist in mijn jeugd en ik ben bang dat dat me veeleisend maakt, en dat het me tegenwerkt. Maar ik kan mezelf ook niet veranderen wat die klik betreft lijkt het.
vrijdag 27 augustus 2021 om 22:17
Avage schreef: ↑27-08-2021 21:31Ik herken dit wel een beetje.
Het is een lange zoektocht. Omdat je toch graag die verbinding wil.
Mensen met wie ik een echt fantastische klik heb zijn 100% van de tijd net zo gereserveerd, eigenzinnig en verlegen als ik.
Die dus letterlijk zeggen: toptijd met je, maar ik onderhoud geen vriendschappen.
Ik leg me daarbij neer, ben er niet rouwig over, ik zie de humor er ook wel van maar het is wel ironisch.
Ik ben me de laatste jaren wel meer gaan openstellen naar gewoon allerlei mensen die in mijn leven zijn.
Maak altijd een praatje met iedereen, probeer oprecht ook iets te vertellen ipv een sociaal masker op. Of ik bel iemand op om even een gevoel te delen, even met een collega die luistert.
Maar dan mis ik best wel eens het "thuisgevoel" om het zo maar even te noemen. Die echte klik en gevoel van verstandhouding. Waardoor ik me na afloop wel eens extra alleen voel juist, omdat het verlangen naar dat gevoel dan opspeelt.
Ik vind mezelf wel veeleisend daardoor. Ik heb wat liefde gemist in mijn jeugd en ik ben bang dat dat me veeleisend maakt, en dat het me tegenwerkt. Maar ik kan mezelf ook niet veranderen wat die klik betreft lijkt het.
Ja dan klopt het wel hè, je trekt aan wat je bent.
Maar je zegt, dat je de laatste jaren jezelf meer openstelt naar iedereen, is dit geforceerd of gaat het natuurlijk.
Want als het natuurlijk zou gaan, dan zou je, je juist nadien minder alleen moeten voelen denk ik.
Maar ja vind die gelijkgestemden maar eens, dat valt niet mee. Ik snap je heel goed met het vinden van die klik met iemand.
Ik denk dat ik moet veranderen als persoon en in ieder geval mezelf lief moet hebben.
Zodat ik niet meer bang ben voor afwijzing.
Ik denk zelf dan dat je verandering zult zien met, je trekt aan wat je bent.
Ik doel dan op over wat je zegt, dat je mensen waarmee je een klik hebt geen vriendschap mee opbouwt en dat misschien wel zou willen?
Hopelijk ben ik nog te volgen.
vrijdag 27 augustus 2021 om 22:41
Ik volg je heel goed. Ik geef je gelijk. Jezelf liefhebben is een voorwaarde. Ik ga nu anders met mezelf om dan eerder, accepteer dat ik rekening moet houden met wie ik ben van binnen. Omdat een ander het niet doet. Eerder gaf ik het meer uit handen, kon iedereen alles met me uithalen en dan word je ook meer op je hoede.
Ik merk dat mensen die eerst op een bepaalde manier op me reageerden, nu dichterbij me zijn en directer tegen me zijn. Dat ik zelf ook dichter bij mensen durf te staan, ondanks de anderhalve meter samenleving.
Ik denk dat ik niet kan veranderen maar misschien verander ik wel.
Dat ik meer deel is soms wel geforceerd. Zo ben ik begonnen. Maar soms voelt het natuurlijker. Ligt heel erg aan de setting en persoon. Ik experimenteer nog. Vandaag nam ik de stap om iemand in vertrouwen te nemen over iets werkgerelateerds. En dat pakte goed uit, ik kreeg zelfs een compliment. Toen voelde ik wel echte warmte op dat moment, zonder teleurstelling naderhand.
Dus ja misschien moet je wel echt veranderen.
Ik merk dat mensen die eerst op een bepaalde manier op me reageerden, nu dichterbij me zijn en directer tegen me zijn. Dat ik zelf ook dichter bij mensen durf te staan, ondanks de anderhalve meter samenleving.
Ik denk dat ik niet kan veranderen maar misschien verander ik wel.
Dat ik meer deel is soms wel geforceerd. Zo ben ik begonnen. Maar soms voelt het natuurlijker. Ligt heel erg aan de setting en persoon. Ik experimenteer nog. Vandaag nam ik de stap om iemand in vertrouwen te nemen over iets werkgerelateerds. En dat pakte goed uit, ik kreeg zelfs een compliment. Toen voelde ik wel echte warmte op dat moment, zonder teleurstelling naderhand.
Dus ja misschien moet je wel echt veranderen.
