Getekend door negatieve ervaringen

Vóór alles wat hierna komt: ik voel me niet zielig.

Ik wil ook niet in de slachtofferrol.

Dingen beginnen op hun plaats te vallen.

Waarom doe ik zo, voel ik zo, ben ik zo?

Nou, hierom:



Ik kom al een aantal gesprekken bij een psycholoog, heb me daar aangemeld omdat ik wilde praten over wat mij de laatste twee jaren zo zwaar valt.

Het verwerken van na scheidings-perikelen.



Die gesprekken gingen diep, ik heb er dingen verteld, durven te vertellen die ik anders voor me hield, want ik vind al gauw dat ik zeur.

Of dingen waarvoor ik me schaamde dat die me overkomen zijn, tijdens mijn huwelijk, en ook erna.

Dat ik zo stom was om ze te laten gebeuren.

Dat ik zover was gezonken dat ik werkelijk aan mezelf getwijfeld heb, paranoide bijna werd, terwijl ik nu weet wat er aan de hand was, wat er achter de schermen speelde.

Je denkt dat iemand met je leeft omdat ie van je houdt, niet omdat ie je gek wil maken...



Ik heb voorbeelden gegeven van wat er dan zoal gebeurde, de manier waarop. Sommige dingen zouden niet misstaan als detail in een psychologische thriller.



Over de gedachte van hoe heb ik zo stom kunnen zijn dat ik het niet 'gezien' heb, dat het me overkomen is, heb ik me nu wel heen kunnen zetten.

In een relatie ga je toch uit dat er eerlijk met je omgegaan wordt?



Openheid en naïeviteit hoeft niet per definitie afgestraft te worden in de zin dat je altijd met een verkeerd persoon te maken krijgt?



Ik heb pech gehad, wat dat betreft.

Ik ben sterk en veerkrachtig, en mijn vlammetje brandt nog steeds fel, maar ik heb wat positieve ervaringen nodig die de weegschaal in balans moeten krijgen.



Alleen op dit moment heb ik daar niet zo'n zicht op waar ik die positiviteit moet zoeken, geforceerd najagen werkt natuurlijk helemaal niet.

Het ene moment wil ik eruit breken, het andere moment rem ik mezelf weer af.



Ik ben niet verbitterd, denk ook niet dat het nooit meer goedkomt met mij, er zullen heus genoeg kansen komen.

Ik heb er alles voor 'in huis'.



De vraag die me bezighoud en waar ik geen antwoord op weet, en als ik er misschien voorzichtig een opper ben ik bang dat ik me weer zo vergis: hoe herken ik een kans. Of liever: hoe voorkom ik dat ik het pas zie als het te laat is?



Perel.

Hoi, ik ben net even wezen 'luchten'.

Het zonnetje schijnt, 't was heerlijk fris op de fiets.

Thuis gekomen voelde ik de sfeer nog hangen.

Gordijnen helemaal opzij, ramen open, lekker eten in huis gehaald, zometeen als alles staat te pruttelen nog even de stofzuiger erdoor, dat helpt de spinnewebben van buiten en van binnen wel weg te krijgen.



Ik zit weer tegen een volgende stap aan te hikken, met angst en onzekerheid, maar ik weet dat ik hem toch ga nemen.

Aan de ene kant verzamel ik moed, maar wil niet overmoedig worden.

Laten zien dat ik een keuze maak voor mijzelf, waarvan ik weet dat die mij niet in dank afgenomen zal worden.

Met vallen en opstaan zal ik er uiteindelijk wel komen.

Tia Dalma, de mensen waar jij over schrijft, daar wil ik bij horen.



Perel.