Psyche
alle pijlers
Gevoel dat het niet meer goed komt
zaterdag 31 oktober 2020 om 13:19
Een tijd terug heb ik in een situatie gezeten die voor mij niet leuk was. Daar heb ik over de afgelopen maanden steeds meer problemen van gekregen.
. Ik zat er niet leekr door in mijn vel, maar kon nog enigzins mijn dagelijkse dingen doen.
Eind augustus heb ik een paniekaanval gehad en daarna ben ik helemaal ingestort. De paniekaanvallen zijn niet meer weggegaan, ik heb angsten, ben somber en kan nergens meer tegen.
Ik loop nu bij een psycholoog maar ik heb steeds het he pel datd het niet meer goed komt met mij. Ik heb het gevoel een last te zijn voor mijn omgeving en ik langzaam alles aan het kwijtraken ben
Ik weet niet wat ik met deze post wil. Ik voel mij zo ellendig en weet het even niet meer
. Ik zat er niet leekr door in mijn vel, maar kon nog enigzins mijn dagelijkse dingen doen.
Eind augustus heb ik een paniekaanval gehad en daarna ben ik helemaal ingestort. De paniekaanvallen zijn niet meer weggegaan, ik heb angsten, ben somber en kan nergens meer tegen.
Ik loop nu bij een psycholoog maar ik heb steeds het he pel datd het niet meer goed komt met mij. Ik heb het gevoel een last te zijn voor mijn omgeving en ik langzaam alles aan het kwijtraken ben
Ik weet niet wat ik met deze post wil. Ik voel mij zo ellendig en weet het even niet meer
zaterdag 31 oktober 2020 om 13:26
zaterdag 31 oktober 2020 om 13:35
zaterdag 31 oktober 2020 om 13:56
Dan bel je voor de POHer maandag.Arcticfox1 schreef: ↑31-10-2020 13:35Na de eerste paniekaanval ben ik bij de huisarts geweest en heb ik een doorverwijzing gehad naar de psycholoog, nadat ik eerst een keer bij de praktijk ondersteuning ben geweest
Als het aan te raden is bel ik mijn huisarts maandag, maar ik weet niet wat ik dan moet zeggen
Of ben je al gestart bij de psycholoog? Dan die bellen.
zaterdag 31 oktober 2020 om 14:06
Dat probeer ik ook, dankjewel
Ik heb een keer een paniekaanval gehad in de supermarkt en op mijn werk. Beid eplekken ben ik expres weer vrij snel heen geweest omdat ik niet wil dat ik ook nog een soort pleinvrees krijg.
Ik vind het altijd het ergste als het gebeurd waar mijn zoontje bij is. Zo bnag dat ik hem nu al aan het verpesten ben
zaterdag 31 oktober 2020 om 14:07
Ik ben al gestart bij de psycholoog. De ervaring bij de poh was helaas niet zo fijnLuci_Mster2 schreef: ↑31-10-2020 13:56Dan bel je voor de POHer maandag.
Of ben je al gestart bij de psycholoog? Dan die bellen.
zaterdag 31 oktober 2020 om 14:16
Dan bel je dus niet de huisarts. Want je hebt al een behandelaar.Arcticfox1 schreef: ↑31-10-2020 14:07Ik ben al gestart bij de psycholoog. De ervaring bij de poh was helaas niet zo fijn
Bel die en stel je vraag daar.
zaterdag 31 oktober 2020 om 14:48
Foxy, door het gevoel te hebben dat het nooit meer goedkomt, veroordeel je jezelf tot een toekomst waarin het nooit meer goedkomt, want het placebo-effect werkt niet alleen ten goede in de mens, maar ook ten kwade, dus het is aan jou om hét besluit te nemen dat het dus wel goedkomt en dat je je niet laat ringeloren door gevoelens die niet bij je horen.
Door bij het begin van zo'n aanval op de bank of op bed te gaan liggen en te besluiten dat je gaat slapen en er niets mee te maken wil hebben, ben je al een heel eind, maar door er helemaal in mee te gaan, wordt het allemaal alleen maar veel erger dan in feite hoeft.
Kies voor jezelf en niet voor je mankement, want het laatste kan alleen maar bluffen en je niet echt iets aandoen. Dat is het grote geheim van de meeste psychische noden, het is allemaal bluf.
Door bij het begin van zo'n aanval op de bank of op bed te gaan liggen en te besluiten dat je gaat slapen en er niets mee te maken wil hebben, ben je al een heel eind, maar door er helemaal in mee te gaan, wordt het allemaal alleen maar veel erger dan in feite hoeft.
Kies voor jezelf en niet voor je mankement, want het laatste kan alleen maar bluffen en je niet echt iets aandoen. Dat is het grote geheim van de meeste psychische noden, het is allemaal bluf.
zaterdag 31 oktober 2020 om 15:04
Ik snap wat je probeert te zeggen, maar in de praktijk blijft het misgaan.Cateautje schreef: ↑31-10-2020 14:48Foxy, door het gevoel te hebben dat het nooit meer goedkomt, veroordeel je jezelf tot een toekomst waarin het nooit meer goedkomt, want het placebo-effect werkt niet alleen ten goede in de mens, maar ook ten kwade, dus het is aan jou om hét besluit te nemen dat het dus wel goedkomt en dat je je niet laat ringeloren door gevoelens die niet bij je horen.
Door bij het begin van zo'n aanval op de bank of op bed te gaan liggen en te besluiten dat je gaat slapen en er niets mee te maken wil hebben, ben je al een heel eind, maar door er helemaal in mee te gaan, wordt het allemaal alleen maar veel erger dan in feite hoeft.
Kies voor jezelf en niet voor je mankement, want het laatste kan alleen maar bluffen en je niet echt iets aandoen. Dat is het grote geheim van de meeste psychische noden, het is allemaal bluf.
Ik kan niet altijd even op bed gaan liggen aangezien ik ook de zorg draag voor een baby (die ik voor mijn gevoel aan het verpesten ben)
Wanneer het gebeurd als ik alleen ben dan lukt het tegenhouden vaak ook niet.
Van de psycholoog heb ik oefeningen gekregen om te doen, maar het lukt zo slecht
Ik heb steeds het gevoel dat ik niet hard genoeg mijn best doe.
Maar de druk van de kleinste verantwoordelijkheid veroorzaakt al buitensporige spanning
zaterdag 31 oktober 2020 om 15:15
Misschien zit em daar wel de crux, dat je denkt dat je heel hard je best moet doen, terwijl het juist het tegenovergestelde is, proberen te ontspannen en je niet mee laten slepen in dit alles. Tegenhouden gaat sowieso niet, dus laat dat maar los.Arcticfox1 schreef: ↑31-10-2020 15:04Ik snap wat je probeert te zeggen, maar in de praktijk blijft het misgaan.
Ik kan niet altijd even op bed gaan liggen aangezien ik ook de zorg draag voor een baby (die ik voor mijn gevoel aan het verpesten ben)
Wanneer het gebeurd als ik alleen ben dan lukt het tegenhouden vaak ook niet.
Van de psycholoog heb ik oefeningen gekregen om te doen, maar het lukt zo slecht
Ik heb steeds het gevoel dat ik niet hard genoeg mijn best doe.
Maar de druk van de kleinste verantwoordelijkheid veroorzaakt al buitensporige spanning
Heel hard je best doen brengt spanning met zich mee. Probeer het eens door jezelf aan jezelf over te geven en zo de ontspanning te zoeken en daar hoef je in feite niets voor te doen, alleen maar jezelf te laten vallen als het ware.
Maar goed, ik kan me heel goed voorstellen dat het met een kleintje heel lastig kan zijn.
zaterdag 31 oktober 2020 om 16:33
Arcticfox1 schreef: ↑31-10-2020 14:06Ik vind het altijd het ergste als het gebeurd waar mijn zoontje bij is. Zo bang dat ik hem nu al aan het verpesten ben
Je hebt hulp gezocht, bent hard aan het werk én hebt oog voor je zoon, dan doe je het goed. Het is allemaal nog behoorlijk pril schat ik zo in, geef jezelf even de tijd om iets met de hulp te kunnen. Die oefeningen moet je waarschijnlijk vooral volhouden, dat is niet voor een quick fix (bestond dat maar
). Dat het niet nu 'al' over is zegt niets over hoeveel je je best doet, noch over de haalbaarheid van herstel.
zaterdag 31 oktober 2020 om 17:06
lieve to , dit is je depressie , een kut ziekteArcticfox1 schreef: ↑31-10-2020 13:19
Ik loop nu bij een psycholoog maar ik heb steeds het he pel datd het niet meer goed komt met mij. Ik heb het gevoel een last te zijn voor mijn omgeving en ik langzaam alles aan het kwijtraken ben
maar echt het kan beter worden
je hebt hulp , laat je omgeving je steunen
wees mild naar jezelf
zaterdag 31 oktober 2020 om 18:34
Ik herken veel van wat je schrijft.
Alleen helpen de gesprekken met de poh mij wel.
Echter ook hier paniekaanvallen en die zijn op het moment zelf kei heftig maar eenmaal voorbij kan ik wel weer verder, loslaten en toch wel van kleine dingen genieten.
Hier een baby en een peuter.
Tijd tijd tijd heeft het nodig en probeer inderdaad niet teveel te moeten.
Dat heb/had ik ook. Niet streng zijn voor jezelf. Wat vind je wel fijn? Naar buiten? Iets creatiefs doen? Praten met dierbare?
Alleen helpen de gesprekken met de poh mij wel.
Echter ook hier paniekaanvallen en die zijn op het moment zelf kei heftig maar eenmaal voorbij kan ik wel weer verder, loslaten en toch wel van kleine dingen genieten.
Hier een baby en een peuter.
Tijd tijd tijd heeft het nodig en probeer inderdaad niet teveel te moeten.
Dat heb/had ik ook. Niet streng zijn voor jezelf. Wat vind je wel fijn? Naar buiten? Iets creatiefs doen? Praten met dierbare?
Tralalalala
zaterdag 31 oktober 2020 om 23:37
Wat rot dat jij hier ook last van hebt. Zeker met twee kleintjes.krullen-bol schreef: ↑31-10-2020 18:34Ik herken veel van wat je schrijft.
Alleen helpen de gesprekken met de poh mij wel.
Echter ook hier paniekaanvallen en die zijn op het moment zelf kei heftig maar eenmaal voorbij kan ik wel weer verder, loslaten en toch wel van kleine dingen genieten.
Hier een baby en een peuter.
Tijd tijd tijd heeft het nodig en probeer inderdaad niet teveel te moeten.
Dat heb/had ik ook. Niet streng zijn voor jezelf. Wat vind je wel fijn? Naar buiten? Iets creatiefs doen? Praten met dierbare?
Door dit alles zot voor mij de deur voor een tweede op slot. Ook iets wat verdriet meebrengt
Ben jij wel nog aan het werk?
Ik zit hierdoor nu thuis omdat het ook op werk bleef misgaan. Ik ben ook zo bang dat ik straks zonder werk kom te zitten. (contract loop af in december) en ik niet genoeg hersteld ben voor een nieuwe baan en daardoor ons gezin de financiële afgrond in werk
De poh doe ik he gezien was heel dwingend en heeft daardoor ter plaatse een paniekaanval in de hand gewerkt. Dat was de eerste keer buitenshuis. Daarbovenop : ik heb een aangeboren afwijking in mij gezicht en zij vin shet nodig om daar naar te vragen terwijl ik nog helemaal overstuur was. Ik ben daar ook niet rustig vertrokken en wilde daarom ook niet terug naar haar.
Met de psycholoog heb ik wel een goede klik en een veilig gevoel
Sommige dagen krijg ik niks uit handen. Kleine man gaat voor mijn rust en zijn continuïteit nog 2 dagen naar de opvang. De dagen dat hij thuis is focus ik mij vooral op hem
Verder probeer ik te lezen, journalen/tekenen, serie kijken, gamen en ik ga elke week kort langs mijn werk om daar wel even te zijn zodat de drempel niet te hoog word om te gaan
Ook zie ik mijn moeder wekelijks en een vriendin regelmatig. Ik merk dat er heel veel mensen het hebben laten afweten nu het niet goed met mij gaat.
Wanneer er iets gebeurd wat ik niet verwacht (vanavond nog omdat ikm een verkeerde tijd in mijn hoofd had voor een afspraak) of ik druk van iets voel. Voel ik al zo snel de tranen komen en ik kan het niet stoppen lijkt het
dinsdag 10 november 2020 om 13:01
Ik zou toch even de huisarts of psycholoog hierover spreken, en prikken. Jou symptomen komen me erg bekend voor, en ik bleek een hele lage vit d en b12 te hebben, na het te hebben aangevuld gaat het veel beter.Arcticfox1 schreef: ↑31-10-2020 23:38Nee, dat is bij de huisarts en psycholoog nooit ter sprake gekomen.
Zelf heb ik daar ook geen verstand van
