gevoel over mezelf zo afhankelijk van anderen

Ow wat herken ik toch veel in jou post ''helemaal''.

Ga binnenkort in therapie voor een es, ik hoop daar dit stuk ook in mee te nemen. helaas dus nog geen tips e.d. maar wilde je even laten weten dat je er echt niet alleen voor staat. Je bent er wel mee bezig, ben je er voor jezelf achter waarom je je zo laat beïnvloeden?

Ik hoop dat je er snel een weg in zult vinden en dat je veel reacties zult krijgen! Je ziet me hier nog wel verschijnen.

succes XXX

hey,



ik heb therapie gehad om zelfverzekerder te worden... ik heb er alleen niet zoveel aangehad...ik ben wel een stuk zekerder over mezelf geworden.. maar dat kwam door het besef, de stap zetten om er iets aan te doen, en heel veel oefenen in dat soort situaties.. mijn therapeut ging graven in mijn verleden om oorzaken te zoeken die voor mijn gevoel er helemaal niets mee te maken hadden.. daar had ik dus niet zoveel aan...

ik was gewoon klaar met al dat gepieker, en dwing mezelf steeds om positief te blijven, sterk in mijn schoenen te staan en achter mijn echte IK te staan. take it or leave it, ik ben wie ik ben!



succes

Oh, ik herken het ook heel erg! Heel toevallig heb ik, net als its_simply_me ook een eetstoornis gehad. Daar ben ik voor een groot deel vanaf, maar dus ook deels nog niet. Na veel, héél veel therapie, zijn we er eigenlijk achter dat de oorzaak van mijn anorexia eigenlijk is wat jij in je topic beschrijft, helemaal. Jezelf altijd afhankelijk opstellen van anderen, is zó ontzettend vermoeiend. Vroeger (ben nu 35) ging ik daarin echt heel ver. Voorbeeldje: Als ik naar een vriendin ging waarvan ik wist dat ze niet van sandalen hield, trok ik ze niet aan. Ging ik naar een ander, die ze wel leuk vond, deed ik dat wel. Echt belachelijk, als ik er nu op terugkijk. Dat ik mijn es voor een groot deel heb overwonnen, komt in de eerste plaats doordat ik geleerd heb schijt te hebben aan anderen. Echt onwijs moeilijk, véél moeilijker dan het eten en het aankomen van de nodige kilo's. Het gaat nu best goed, maar soms val ik nog weleens terug hoor. 't Is een vervelend probleem, wat niet vanzelf overgaat. Je moet er echt voor werken, zo heb ik het tenminste ervaren.

Ik herken me ook heel erg in je post, ik denk dat het slim is om in therapie te gaan. Zelf wil ik dit ook erg graag maar heb de stap nog niet durven te zetten -helaas-.

Met behulp van die therapie zal je waarschijnlijk stukken zelfverzekerder worden en minder vatbaar zijn voor de mening van anderen.

''helemaal''... graag gedaan hoor. zoals lotte ook schrijft is ''es'' de afkorting voor eetstoornis.

mag ik vragen wat voor therapie je volgt? het is idd niet makkelijk. Ik ben zo bezig met hoe ik bij anderen over kom. Heb ik het gevoel ''gewaardeerd'' te worden dan voel ik me sterk,en kan ik mezelf beter ontplooien, maar idd als ik het idee heb dat er iets niet lekker zit (miss is dat niet zo, maar ik denk dat al snel) dan voel ik me ook zo onzeker en vind ik het moeilijk een goede houding aan te nemen. Dat op en neer gaan herken ik ook hoor ''helemaal''. ik heb zo het gevoel mezelf te moeten bewijzen, me anders (beter) voor te doen dan ik ben, dat kost zoveel energie. Daarin tegen wil ik ook onafhankelijk zijn van anderen, wat natuurlijk erg tegenstrijdig is, zolang ik eerder genoemde niet los kan laten en mezelf kan accepteren zoals ik ben.



''lotte'', wat goed om te lezen dat je aan jezelf hebt gewerkt en je problemen onder ogen komt. vervelend dat je een eetstoornis hebt gehad, en helaas nog niet alles achter je kunnen laten... dit is een bekend probleem bij eetstoornissen, daar ben ik wel achter. Ik sta in het begin van een behandel traject (dagbehandeling 2 of 3 dagen) helaas is het niet iets wat morgen weer over kan zijn. ik herken ook erg veel van jou verhaal. dat aanpassen aargh zo vermoeiend. Ik merk dat ik ook veel ''sociaal wenselijke'' dingen doe, proberen om maar attent over te komen



lottie, fijn dat je voor jezelf die stap hebt kunnen zetten!



tot de volgende X weer;)

@its_simply_me: Ik heb een deeltijdbehandeling gedaan voor mijn es. Drie dagen per week in de groep. Verschillende soorten therapie en lunchen met elkaar. Eens in de maand ook samen koken en avondeten. Ik heb het moeilijk gehad hoor, in de groep, omdat ik iedereen te vriend wilde houden. Natuurlijk waren er regelmatig conflicten (zet acht meiden / vrouwen met een es bij elkaar en tja.....), en in het begin was ik totaal van het pad als iemand onaardig tegen me deed. Ik heb daar negen maanden gezeten, en héél erg veel geleerd. Het is alweer jaren geleden hoor, die therapie. Daarnaast heb ik nog ontelbaar veel individuele gesprekken gehad met een psycholoog. Ook daar kwam vaak naar voren dat ik zó bang was voor de mening van anderen, om gek van te worden. Wat ik ook erg herken, is dat ik me in het ene gezelschap veel sterker voel dan in het andere. Bij bepaalde mensen voel ik me een totaal ander mens, en dat kan positief of negatief zijn. Bij m'n familie bijvoorbeeld, lijk ik wel totaal niet op m'n plek. Ik heb altijd een rotgevoel als ik er vandaan kom. Bij bepaalde vriendinnen daarentegen kan ik me fantastisch voelen, en lijk ik opeens wel een 'vrouw van de wereld'. Best een gedoe hoor!