Psyche
alle pijlers
Gevolgen opgroeien met een gehandicapte broer of zus
donderdag 27 mei 2010 om 13:23
Langzaam (ik ben nu bijna 55) maar oh zo zeker kom ik erachter hoeveel invloed de geboorte van mijn (enige) broer met Down Syndroom op mijn jeugd en verdere leven heeft gehad.
Als kind trok ik heel veel met hem op. Niet omdat het moest, zei ik tot voor kort, maar omdat ik dat graag wilde. Ergens in mijn achterhoofd wist ik wel dat kinderen dit vaak doen om hun ouders te ontlasten.
Ik ben tot nog toe in mijn vriendschappen en relaties een 'verzorger' geweest. Ook dat heeft, blijkt nu ik in Haptotherapie ben, te maken met opgroeien in een gezin waar alles om mijn broertje draaide.
Omdat mijn huidige relatie met iemand is die absoluut niet toestaat dat ik de hele dag loop te zorgen, krijg ik de ruimte en is er de noodzaak om te groeien. Meer bij mijn eigen behoeftes stil staan is daar het leeuwendeel van.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Als kind trok ik heel veel met hem op. Niet omdat het moest, zei ik tot voor kort, maar omdat ik dat graag wilde. Ergens in mijn achterhoofd wist ik wel dat kinderen dit vaak doen om hun ouders te ontlasten.
Ik ben tot nog toe in mijn vriendschappen en relaties een 'verzorger' geweest. Ook dat heeft, blijkt nu ik in Haptotherapie ben, te maken met opgroeien in een gezin waar alles om mijn broertje draaide.
Omdat mijn huidige relatie met iemand is die absoluut niet toestaat dat ik de hele dag loop te zorgen, krijg ik de ruimte en is er de noodzaak om te groeien. Meer bij mijn eigen behoeftes stil staan is daar het leeuwendeel van.
Zijn er mensen die dit herkennen?
donderdag 27 mei 2010 om 13:34
Toch heb je ook geen " gemakkelijke " uitgekozen om een relatie mee te hebben. Je zorgt dan misschien niet in de zin van het helpen met praktische zaken, maar het is toch behoorlijk anders dan een relatie met iemand zonder - al te duidelijke - psychische stoornis.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 27 mei 2010 om 13:45
Hi, ik kan je niet helpen maar ik wil je wel even waarschuwen dat je nick erg herkenbaar is (naam+woonplaats?). Het is (vanwege herkenbaarheid) slimmer om anoniem te blijven op het forum. Misschien niet zo dringend met dit topic maar ik weet niet wat je nog meer allemaal gaat posten 
Veel plezier op het forum in ieder geval!
Veel plezier op het forum in ieder geval!
donderdag 27 mei 2010 om 14:13
Ik heb ook een jonger broertje met een handicap. Ik trok ook zeer veel met hem op als kind, maar dat deed ik omdat we ( nog steeds) een hele sterke band hebben.
Ik heb eigenlijk nooit veel bij zijn handicap stilgestaan, ik beschouw hem eigenlijk gewoon als ieder ander mens.
Mensen zeggen ( toen en nu) weleens tegen me: 'Goh, dat zal wel zwaar zijn, opgroeien met een gehandicapte broer', maar ik heb het nooit zo ervaren.
Wel begrijp ik, nu ik ouder ben, waarom wij niet 'gewoon' met het hele gezin om vakantie naar het buitenland gingen en waarom er binnen het gezin zo'n 'overdreven' stuctuur nodig was. Daar had ik als kind wél last van.
Ik heb eigenlijk nooit veel bij zijn handicap stilgestaan, ik beschouw hem eigenlijk gewoon als ieder ander mens.
Mensen zeggen ( toen en nu) weleens tegen me: 'Goh, dat zal wel zwaar zijn, opgroeien met een gehandicapte broer', maar ik heb het nooit zo ervaren.
Wel begrijp ik, nu ik ouder ben, waarom wij niet 'gewoon' met het hele gezin om vakantie naar het buitenland gingen en waarom er binnen het gezin zo'n 'overdreven' stuctuur nodig was. Daar had ik als kind wél last van.
donderdag 27 mei 2010 om 14:54
@Siesa: Dankjewel voor de tip, maar is geen probleem. Ik heb wel even een woordje weggehaald
@Bianca: Zo anders is het niet hoor -iedereen heeft een gebruiksaanwijzing-, maar het voert te ver om hier uitleg te geven.
@Kenau: Kan natuurlijk heel goed. Ik weet niet of je veel jonger bent dan ik, maar in de jaren vijftig waren de omstandigheden (geen dagopvang, geen goede verzorging in instellingen, verwachte levensduur van 20-25 jaar enz.) heel anders dan nu. Toen mijn broertje in het ziekenhuis geboren werd, werd hij goed ingepakt zodat mijn moeder alleen zijn gezicht kon zien. Het was aan de huisarts om te vertellen dat het een gehandicapt kind was. Mijn vader ging 60 uur per week werken om alle extra kosten te kunnen betalen. Mijn broer is nu 53 en woont pas een kleine 10 jaar in een woonvoorziening. Het is mooi dat hij al die jaren ervóór in een gezinssituatie heeft kunnen wonen, maar erop terugkijkend is het voor iedereen zwaar geweest.
@Bianca: Zo anders is het niet hoor -iedereen heeft een gebruiksaanwijzing-, maar het voert te ver om hier uitleg te geven.
@Kenau: Kan natuurlijk heel goed. Ik weet niet of je veel jonger bent dan ik, maar in de jaren vijftig waren de omstandigheden (geen dagopvang, geen goede verzorging in instellingen, verwachte levensduur van 20-25 jaar enz.) heel anders dan nu. Toen mijn broertje in het ziekenhuis geboren werd, werd hij goed ingepakt zodat mijn moeder alleen zijn gezicht kon zien. Het was aan de huisarts om te vertellen dat het een gehandicapt kind was. Mijn vader ging 60 uur per week werken om alle extra kosten te kunnen betalen. Mijn broer is nu 53 en woont pas een kleine 10 jaar in een woonvoorziening. Het is mooi dat hij al die jaren ervóór in een gezinssituatie heeft kunnen wonen, maar erop terugkijkend is het voor iedereen zwaar geweest.
donderdag 27 mei 2010 om 15:18
Ik weet eigenlijk niet of het bij mij veel invloed heeft gehad. Ik heb in mijn jeugd niet veel met mijn gehandicapte broer opgetrokken en nog steeds niet. Ik was en ben nogal ongeduldig (helaas) en dat botste natuurlijk met een gehandicapte broer die niet zo snel van begrip was. Mijn jongste broertje trok eigenlijk meer met hem op (nu nog trouwens, voor zover dat gaat, ze wonen erg ver uit elkaar), terwijl zij best veel schelen qua leeftijd. Ik heb me wel vaak voor mijn broer geschaamd. We woonden in een klein dorpje en ik wilde eigenlijk gewoon net zo zijn als alle anderen. Dat vind ik achteraf best erg, maar dat is gelukkig voorbij. Ik voel me wel altijd heel verantwoordelijk voor hem (ook wb de toekomst, als onze ouders er niet meer zijn). Ben daar ook veel mee bezig. Die verantwoordelijkheid voel ik trouwens ook voor alle anderen in mijn leven, en dan met name voor mijn kinderen. Ik ben echt een moederkloek en zou liever wat losser zijn. Zou dat een gevolg van het opgroeien met hem zijn? Ik denk overigens dat mijn situatie niet echt met de jouwe te vergelijken is, aangezien wij in de jaren 80 en 90 zijn opgegroeid. In jouw jeugd was het vast veel zwaarder allemaal.
donderdag 27 mei 2010 om 15:47
Ik herken heel veel in je verhaal. Ik ben welliswaar een stuk jonger, maar heb ook altijd heel veel tijd doorgebracht met mijn broertje die naast dat hij verstandelijk gehandicapt is ook 10 jaar jonger is..
Ik trok veel met hem op omdat ik dat zelf wou, maar ook om mijn ouders te ontlasten. Ook heb ik mezelf een beetje weggecijferd thuis omdat mijn ouders al genoeg aan hun hoofd hadden en mijn problemen daar niet nog eens bij konden hebben.
Nu ben ik naar andere mensen om me heen heel zorgzaam en vergat daarbij mezelf wel eens. 2 jaar terug ben ik alleen heel hard tegen een muur aangelopen.
Ik heb toen 1 gesprek gehad met een bedrijfspsycholoog op het werk en dat heeft me heel erg geholpen. Dingen vallen nu beter op hun plek en ik snap nu veel beter waar bepaalt gedrag/dingen vandaan komen.
Ik dacht altijd dat ik het niet heel zwaar vond om een gehandicapte broer te hebben, maar onbewust vond ik het veel moeilijker dan ik dacht.
Dat heb ik nu een plek kunnen geven. Ik doe nog steeds heel veel met hem, maar dat is puur omdat ik hartstikke gek ben op dat ventje en ik hem voor geen goud meer zou willen missen.
Ik trok veel met hem op omdat ik dat zelf wou, maar ook om mijn ouders te ontlasten. Ook heb ik mezelf een beetje weggecijferd thuis omdat mijn ouders al genoeg aan hun hoofd hadden en mijn problemen daar niet nog eens bij konden hebben.
Nu ben ik naar andere mensen om me heen heel zorgzaam en vergat daarbij mezelf wel eens. 2 jaar terug ben ik alleen heel hard tegen een muur aangelopen.
Ik heb toen 1 gesprek gehad met een bedrijfspsycholoog op het werk en dat heeft me heel erg geholpen. Dingen vallen nu beter op hun plek en ik snap nu veel beter waar bepaalt gedrag/dingen vandaan komen.
Ik dacht altijd dat ik het niet heel zwaar vond om een gehandicapte broer te hebben, maar onbewust vond ik het veel moeilijker dan ik dacht.
Dat heb ik nu een plek kunnen geven. Ik doe nog steeds heel veel met hem, maar dat is puur omdat ik hartstikke gek ben op dat ventje en ik hem voor geen goud meer zou willen missen.
donderdag 27 mei 2010 om 15:53
Mij heeft het heel erg beïnvloed. Als kind cijferde ik me helemaal weg en werd ik depressief (ik was negen!). Gelukkig heeft een speltherapeut me geleerd om voor mezelf op te komen, en hebben ook mijn ouders gezien dat ze meer tijd voor me moesten nemen.
Nu ben ik 23, en is mijn broertje 9 jaar dood. Ik hou nog steeds ontzettend veel van hem, en zou nog steeds alles voor hem doen. Ik merk dat ik door alle moeite wel serieuzer ben dan m'n leeftijdsgenoten, maar ik heb ook geleerd te genieten van het leven
Nu ben ik 23, en is mijn broertje 9 jaar dood. Ik hou nog steeds ontzettend veel van hem, en zou nog steeds alles voor hem doen. Ik merk dat ik door alle moeite wel serieuzer ben dan m'n leeftijdsgenoten, maar ik heb ook geleerd te genieten van het leven
donderdag 27 mei 2010 om 16:02
quote:Lady_Eowyn schreef op 27 mei 2010 @ 15:53:
Mij heeft het heel erg beïnvloed. Als kind cijferde ik me helemaal weg en werd ik depressief (ik was negen!). Gelukkig heeft een speltherapeut me geleerd om voor mezelf op te komen, en hebben ook mijn ouders gezien dat ze meer tijd voor me moesten nemen.
Nu ben ik 23, en is mijn broertje 9 jaar dood. Ik hou nog steeds ontzettend veel van hem, en zou nog steeds alles voor hem doen. Ik merk dat ik door alle moeite wel serieuzer ben dan m'n leeftijdsgenoten, maar ik heb ook geleerd te genieten van het leven
voor jou..
Ik merk inderdaad ook dat ik verder ben en serieuzer ben dan leeftijdsgenoten. Mijn vrienden en vriendjes zijn meestal ook ouder dan ik, denk dat dit ook komt door mijn 'verleden'
Mij heeft het heel erg beïnvloed. Als kind cijferde ik me helemaal weg en werd ik depressief (ik was negen!). Gelukkig heeft een speltherapeut me geleerd om voor mezelf op te komen, en hebben ook mijn ouders gezien dat ze meer tijd voor me moesten nemen.
Nu ben ik 23, en is mijn broertje 9 jaar dood. Ik hou nog steeds ontzettend veel van hem, en zou nog steeds alles voor hem doen. Ik merk dat ik door alle moeite wel serieuzer ben dan m'n leeftijdsgenoten, maar ik heb ook geleerd te genieten van het leven
voor jou..
Ik merk inderdaad ook dat ik verder ben en serieuzer ben dan leeftijdsgenoten. Mijn vrienden en vriendjes zijn meestal ook ouder dan ik, denk dat dit ook komt door mijn 'verleden'
vrijdag 28 mei 2010 om 10:58
Fijn om deze reacties te lezen!
Ik ben er op dit moment zo erg mee bezig omdat ik er steeds meer last van heb dat ik mijn grenzen en behoeftes niet goed kan aangeven. Dat mag dan wel vrouwen-eigen zijn, ik denk dat het in mijn geval toch veel te maken heeft met dat heerlijke knuffeljoch dat pas op z'n 10e of zo ging lopen.
Nu hij een heerlijke knuffelvent van middelbare leeftijd is, ben ik nog steeds gek op hem, maar ik ben mijn ouders min of meer aan het herwaarderen. Mijn vader wordt langzaam en voorzichtig van zijn voetstuk gehaald. Mijn moeder wordt nog veel langzamer van 'de dementerende vrouw' die ze de laatste jaren van haar leven was weer mijn moeder. Een moeder die absoluut niet wist hoe ze moest copen met een gehandicapt kind en een man die daar letterlijk voor wegliep.
Het moet nu ook, denk ik. Mijn vader is 87, mijn broer al een paar keer levensbedreigend ziek geweest. Hoog tijd om schoon schip te maken dus. In mijn geval betekent dat: onder begeleiding kijken waar ik nu last van heb, waar dat vandaan komt en hoe ik het kan veranderen.
Ik ben er op dit moment zo erg mee bezig omdat ik er steeds meer last van heb dat ik mijn grenzen en behoeftes niet goed kan aangeven. Dat mag dan wel vrouwen-eigen zijn, ik denk dat het in mijn geval toch veel te maken heeft met dat heerlijke knuffeljoch dat pas op z'n 10e of zo ging lopen.
Nu hij een heerlijke knuffelvent van middelbare leeftijd is, ben ik nog steeds gek op hem, maar ik ben mijn ouders min of meer aan het herwaarderen. Mijn vader wordt langzaam en voorzichtig van zijn voetstuk gehaald. Mijn moeder wordt nog veel langzamer van 'de dementerende vrouw' die ze de laatste jaren van haar leven was weer mijn moeder. Een moeder die absoluut niet wist hoe ze moest copen met een gehandicapt kind en een man die daar letterlijk voor wegliep.
Het moet nu ook, denk ik. Mijn vader is 87, mijn broer al een paar keer levensbedreigend ziek geweest. Hoog tijd om schoon schip te maken dus. In mijn geval betekent dat: onder begeleiding kijken waar ik nu last van heb, waar dat vandaan komt en hoe ik het kan veranderen.
vrijdag 28 mei 2010 om 16:25
Vroeger ervoer mijn zus het misschien lastig om op te groeien met een broer met autisme, ik dus. De verhouding was toen erg slecht, maar nu eigenlijk uitstekend. Ik werd getreiterd, en daardoor werden mijn broer en zus ook getreiterd. Vrienden van hen kenden hen niet als V. en M., maar las "broer van X" of "zus van X", waarbij ze X vervangen door een of ander scheldwoord, vaak dorpsgek, idioot, homo, etc.
Wat mijn zus betreft is het bijna omgekeerd. Ze kreeg schizofrenie, en zij werd daarbij dusdanig gehandicapt, dat zij meer last heeft van haar handicap, dan ik van mijn handicap. Ik kan me behoorlijk redden. Dingen die ik zelfstandig kan, kan zij slechts met begeleiding, of kan ze niet meer, i.t.t. vroeger. Mijn zus en ik hebben beiden een gedragshandicap.
Ik zou wel wat vaker met haar om willen gaan, en misschien is dat dadelijk ook wel mogelijk, maar voorlopig zit dat er nog niet in.
Wat mijn zus betreft is het bijna omgekeerd. Ze kreeg schizofrenie, en zij werd daarbij dusdanig gehandicapt, dat zij meer last heeft van haar handicap, dan ik van mijn handicap. Ik kan me behoorlijk redden. Dingen die ik zelfstandig kan, kan zij slechts met begeleiding, of kan ze niet meer, i.t.t. vroeger. Mijn zus en ik hebben beiden een gedragshandicap.
Ik zou wel wat vaker met haar om willen gaan, en misschien is dat dadelijk ook wel mogelijk, maar voorlopig zit dat er nog niet in.
World of Warcraft: Legion
