Psyche
alle pijlers
Gewoon eens van mij afschrijven :(
woensdag 27 juni 2018 om 09:22
De laatste tijd zit me iets heel erg dwars. Het gaat al jaren heel erg met ups en downs. Ik zit nooit echt goed in mijn vel en voel me regelmatig verdrietig om niks. Een paar weken terug heb ik voor het eerst mijn verhaal gedaan aan iemand en deze persoon schrok er best wel van en dat zet mij dan weer aan het denken.
Toen ik 11 jaar was was ik heel eenzaam, had niet echt vriendinnen dus zat veel op mijn slaapkamer. Ik ben toen begonnen met chatten, ik zocht er verder niks achter ik vond het gewoon leuk om te kletsen. Toen leerde ik een hele aardige man kennen en we begonnen elke dag te praten. Al snel vroeg hij of ik de webcam aan wou doen en zo gevraagd zo gedaan. Ik begon ondertussen steeds meer gevoelens voor hem te krijgen, hij was heel lief en begripvol en ik kon alles zeggen wat mij dwars zat. Na een aantal weken was ik super verliefd op hem. Toen vroeg hij mij een keer of ik wat wou uit doen voor de webcam, ik had even getwijdeld maar omdat ik bang was mijn vriend kwijt te raken heb ik het gedaan ookal vond ik het wel een beetje een rare vraag maar ik stond er toen niet bij stil dat anderen alles op kunnen slaan. De dag erna dat we elkaar weer spraken vroeg hij het zelfde, ik weigerde omdat het me toch niet helemaal lekker zat. Toen begon hij mij te chanteren met beeldmateriaal, hij zei dat hij het online zou zetten. Dat wou ik voorkomen dus ging ik steeds verder voor hem. Uiteindelijk deed ik alles wat hij van mij vroeg. Toen ik dat eenmaal begon te doen gaf hij ook mijn MSN aan andere mannen.. dit heeft zo'n 3 jaar geduurd. Bijna elke avond moest ik dingen verrichten voor meerdere mannen voor de cam. Op een gegeven moment had hij genoeg van mij denk ik want hij kwam nooit meer online. Ik was toen zo gebroken en verdrietig want ik hield van hem maar ook voelde ik mij een smerige slet en heb mijzelf hier jaren om gehaat waardoor ik mij nog vaak in het echt heb laten ''gebruiken'' omdat ik mijzelf niets waard vond.
Nu heb ik al een paar jaar een liefdevolle relatie maar het heeft wel zijn sporen achtergelaten ik kan namelijk geen normale seks meer hebben.. de gedachte aan seks alleen al dan voel ik mij kots misselijk.
Hoe denken jullie hier over? Mijn begeleider zegt dat het eigenlijk niet mijn eigen keus is geweest omdat ik nog jong was maar zelf vind ik het moeilijk om er mee te leven.. helaas moet ik er wat mee doen denk ik want anders ga ik nooit gelukkig worden..
Geen idee wat ik met dit topic wil hoor, misschien eens van mij afschrijven en kijken of anderen dit meegemaakt hebben.. idk.. Is dit dan grooming?
Zucht, lang verhaal sorry ik weet dat lichamelijk misbruik veel erger is en dat ik eigenlijk niet mag zeuren hier om maar het zit me zo diep.. de schaamte maar toch ook nog steeds de liefde voor die man.
Toen ik 11 jaar was was ik heel eenzaam, had niet echt vriendinnen dus zat veel op mijn slaapkamer. Ik ben toen begonnen met chatten, ik zocht er verder niks achter ik vond het gewoon leuk om te kletsen. Toen leerde ik een hele aardige man kennen en we begonnen elke dag te praten. Al snel vroeg hij of ik de webcam aan wou doen en zo gevraagd zo gedaan. Ik begon ondertussen steeds meer gevoelens voor hem te krijgen, hij was heel lief en begripvol en ik kon alles zeggen wat mij dwars zat. Na een aantal weken was ik super verliefd op hem. Toen vroeg hij mij een keer of ik wat wou uit doen voor de webcam, ik had even getwijdeld maar omdat ik bang was mijn vriend kwijt te raken heb ik het gedaan ookal vond ik het wel een beetje een rare vraag maar ik stond er toen niet bij stil dat anderen alles op kunnen slaan. De dag erna dat we elkaar weer spraken vroeg hij het zelfde, ik weigerde omdat het me toch niet helemaal lekker zat. Toen begon hij mij te chanteren met beeldmateriaal, hij zei dat hij het online zou zetten. Dat wou ik voorkomen dus ging ik steeds verder voor hem. Uiteindelijk deed ik alles wat hij van mij vroeg. Toen ik dat eenmaal begon te doen gaf hij ook mijn MSN aan andere mannen.. dit heeft zo'n 3 jaar geduurd. Bijna elke avond moest ik dingen verrichten voor meerdere mannen voor de cam. Op een gegeven moment had hij genoeg van mij denk ik want hij kwam nooit meer online. Ik was toen zo gebroken en verdrietig want ik hield van hem maar ook voelde ik mij een smerige slet en heb mijzelf hier jaren om gehaat waardoor ik mij nog vaak in het echt heb laten ''gebruiken'' omdat ik mijzelf niets waard vond.
Nu heb ik al een paar jaar een liefdevolle relatie maar het heeft wel zijn sporen achtergelaten ik kan namelijk geen normale seks meer hebben.. de gedachte aan seks alleen al dan voel ik mij kots misselijk.
Hoe denken jullie hier over? Mijn begeleider zegt dat het eigenlijk niet mijn eigen keus is geweest omdat ik nog jong was maar zelf vind ik het moeilijk om er mee te leven.. helaas moet ik er wat mee doen denk ik want anders ga ik nooit gelukkig worden..
Geen idee wat ik met dit topic wil hoor, misschien eens van mij afschrijven en kijken of anderen dit meegemaakt hebben.. idk.. Is dit dan grooming?
Zucht, lang verhaal sorry ik weet dat lichamelijk misbruik veel erger is en dat ik eigenlijk niet mag zeuren hier om maar het zit me zo diep.. de schaamte maar toch ook nog steeds de liefde voor die man.
woensdag 27 juni 2018 om 09:30
Ik heb het nooit verwerkt maar altijd weggestopt, ben nu 25 namelijk dus al een hele tijd geleden. Het is dat mijn begeleider er over begon.yourlocalhero schreef: ↑27-06-2018 09:28Wat erger is is niet aan een ander jij ervaart het zo en dat mag serieus genomen worden.
Verder zelf geen ervaring mee ..maar de tijden waren net wat anders.
Heb je goede hulp voor verwerking ermee?
woensdag 27 juni 2018 om 09:37
Je begeleider heeft gelijk.
Je was 11! Nog een kind, dit is absoluut misbruik en niet jouw schuld. Het is heel normaal dat je hier nog last van hebt. De dader rekende op jouw schuld- en schaamtegevoel, hij wist precies wat hij deed en het had niets met liefde te maken. Jij was kwetsbaar en hij heeft dat uitgebuit.
Tijd om jezelf te vergeven (niet omdat jij fout zat, maar omdat je moet veranderen hoe je naar jezelf kijkt).
Je bent hierdoor niet minder waard. Maar zo te lezen heb je wel nog overtuigingen over jezelf en over de dader die niet realistisch zijn en die je in de weg zitten. Heel goed dus om daar hulp bij te zoeken.
Sterkte!
Je was 11! Nog een kind, dit is absoluut misbruik en niet jouw schuld. Het is heel normaal dat je hier nog last van hebt. De dader rekende op jouw schuld- en schaamtegevoel, hij wist precies wat hij deed en het had niets met liefde te maken. Jij was kwetsbaar en hij heeft dat uitgebuit.
Tijd om jezelf te vergeven (niet omdat jij fout zat, maar omdat je moet veranderen hoe je naar jezelf kijkt).
Je bent hierdoor niet minder waard. Maar zo te lezen heb je wel nog overtuigingen over jezelf en over de dader die niet realistisch zijn en die je in de weg zitten. Heel goed dus om daar hulp bij te zoeken.
Sterkte!
What a nuanced anxiety
woensdag 27 juni 2018 om 09:38
Wat naar voor je dat je dit hebt meegemaakt. Dit klinkt zeker als grooming en een doelbewust jou steeds over je grenzen laten gaan.
“Op een gegeven moment had hij genoeg van mij denk ik want hij kwam nooit meer online.” Of kreeg je te volwassen vormen en heeft deze man een voorkeur voor kinderen? De manier waarop hij je ‘liet zitten’ geeft de indruk dat je voor hem een object was en dat hij je misschien wel inruilde voor een nieuw jonger slachtoffer.
Goed dat je dit hebt besproken met je begeleider. Dat is een eerste stap. Misschien kun je ook eens met de praktijkondersteuner van je huisarts gaan praten om goed op een rijtje te zetten wat je exact dwarszit en na te gaan of jouw gevoel logisch is? Dan kun je altijd kijken of je er voor jezelf nog iets mee moet.
“Op een gegeven moment had hij genoeg van mij denk ik want hij kwam nooit meer online.” Of kreeg je te volwassen vormen en heeft deze man een voorkeur voor kinderen? De manier waarop hij je ‘liet zitten’ geeft de indruk dat je voor hem een object was en dat hij je misschien wel inruilde voor een nieuw jonger slachtoffer.
Goed dat je dit hebt besproken met je begeleider. Dat is een eerste stap. Misschien kun je ook eens met de praktijkondersteuner van je huisarts gaan praten om goed op een rijtje te zetten wat je exact dwarszit en na te gaan of jouw gevoel logisch is? Dan kun je altijd kijken of je er voor jezelf nog iets mee moet.
woensdag 27 juni 2018 om 09:38
Jeetje, wat erg dat je dit hebt meegemaakt joh. Ik schrik er ook van.
Mijn advies aan jou is schematherapie. Ik heb dat zelf ook gehad en ik raad het heus niet iedereen te pas en te onpas aan, maar na jouw verhaal te hebben gelezen (en ik lees opvallen vaak dat je jezelf de schuld geeft), lijkt het me voor jou heel helpend.
Je leert dan jezelf niet meer zo af te straffen voor wat er is gebeurd. Het was niet jouw schuld, op geen énkele manier, en ik vind het heel erg om te lezen dat jij dat wel blijft vinden.
Mijn advies aan jou is schematherapie. Ik heb dat zelf ook gehad en ik raad het heus niet iedereen te pas en te onpas aan, maar na jouw verhaal te hebben gelezen (en ik lees opvallen vaak dat je jezelf de schuld geeft), lijkt het me voor jou heel helpend.
Je leert dan jezelf niet meer zo af te straffen voor wat er is gebeurd. Het was niet jouw schuld, op geen énkele manier, en ik vind het heel erg om te lezen dat jij dat wel blijft vinden.
woensdag 27 juni 2018 om 09:53
Tijd om verwerking te starten met hulp en te leren dat jij niets verkeerds hebt gedaan.CocaColaZero25 schreef: ↑27-06-2018 09:30Ik heb het nooit verwerkt maar altijd weggestopt, ben nu 25 namelijk dus al een hele tijd geleden. Het is dat mijn begeleider er over begon.
woensdag 27 juni 2018 om 10:42
Lieve reacties, dank jullie wel. Ik vind het inderdaad mijn eigen schuld, vandaar dat ik het ook nog nooit aan een ander had verteld.. ik schaam me voor die vieze keuze. Vind het heel lastig om te beseffen dat hij misschien gewoon een pedo was die mij gebruikte als object en dat hij geen gevoelens voor mij had.. hopelijk kan ik het ooit allemaal accepteren. Ik baal dat ik er onbewust nog zo last van heb. Ik heb er nooit meer omgehuild daarna maar de afgelopen dagen moet ik regelmatig een traan hier om laten. Misschien moet ik maar eens naar de huisarts ja.. echt hulp kan voorlopig nog niet door financiele problemen maar wie weet voor de toekosmt.. het lucht al wel op om het hier en aan mijn begeleider te vertellen.
