Psyche
alle pijlers
goede vriendin heeft borderline
donderdag 7 augustus 2008 om 20:47
Beste allemaal,
Allereerst wil ik zeggen dat ik dit bericht niet post om mijn vriendin zwart te maken of negatief neer te zetten. Maar ik heb echt advies nodig van ervaringsdeskundigen.
Ongeveer 2 jaar geleden leerde ik via sporten een gezellig meisje kennen. We bleven vaak samen nakletsen, we spraken af en we werden vriendinnen. Ze vertelde me toen dat ze een jaar in dagtherapie had gezeten omdat ze veel heftige dingen in haar leven had meegemaakt die ze nooit verwerkt had. Ik vond het heel dapper van haar dat ze me dat durfde te vertellen want ik zou het niet achter haar gezocht hebben. Bovendien ken ik wel meer mensen die met een psycholoog praten.
Ongeveer een half jaar later maakte haar vriend het uit en deed ze een zelfmoordpoging. Wel eentje waarbij ze niet echt een grote kans had om te overlijden, dus ik vroeg me toen al af of ze het echt wilde of dat ze het om zijn aandacht deed. Vriend kwam niet meer terug en het jaar erna was voor haar een groot, zwart, leeg gat. Ze raakte toen veel mensen kwijt. Haar moeder vertelde me dat ze een borderliner was en dat dit haar vierde poging was. Ik heb in die periode heel veel moeite met haar gehad. Ik wilde haar niet in de steek laten, maar kon na een aantal maanden niet meer met 24/7 negativiteit omgaan.
Ongeveer een half jaar geleden hadden we afgesproken, ik had net een paar maanden in het buitenland gewoond en haar al een poos niet meer gezien. Ze was behoorlijk opgeknapt, afgestudeerd (waar ze al jaren mee worstelde) en in een opperbest humeur. Hoewel ze nog steeds om haar ex rouwde. Sindsdien doen we weer veel samen en dat is erg leuk.
Waar het op neerkomt is dat ik het erg moeilijk vind om met haar borderline-stoornis om te gaan. Hoewel ze nu in een goede periode zit, belt ze me vier keer per dag op om te vragen wat ik aan het doen ben, of ik iets met haar wil doen, waar ik zit, of ze daar ook naartoe kan komen, etc. Ze heeft het zelfs gepresteerd om een keer, terwijl ik liet weten met een andere vriendin naar de bioscoop te gaan, ook in de bioscoop op te duiken en naast ons neer te ploffen.
Ze is veel mensen kwijtgeraakt in die donkere periode en ze heeft veel vrije tijd omdat ze leeft van een uitkering en weinig om handen heeft. Maar ik werk, studeer, woon samen, sport, heb meer vrienden, etc. En zelfs als ik daar niet mee bezig ben vind ik het ook heerlijk om gewoon eens een avondje alleen te zijn en een boek te lezen. Ik vind het moeilijk om altijd maar excusen te moeten verzinnen voor wat ik aan het doen ben, simpelweg omdat ik niet de behoefte heb om met haar af te spreken.
Ze is een lieve, slimme, getalenteerde meid en echt "a lot of fun" om mee om te gaan. De dingen die we doen zijn ook oprecht leuk. Maar ik voel me soms geclaimd en als ik een vinger geef dan neemt ze de hele hand. Als ik een keer te vaak "ja" zegt zit ze zowat de hele week bij me thuis.
Hoe kan ik op een goede manier hiermee omgaan? Ik wil niet met haar breken, ik wil haar niet kwetsen, maar ik wil ook wat afstand. Iemand tips?
Allereerst wil ik zeggen dat ik dit bericht niet post om mijn vriendin zwart te maken of negatief neer te zetten. Maar ik heb echt advies nodig van ervaringsdeskundigen.
Ongeveer 2 jaar geleden leerde ik via sporten een gezellig meisje kennen. We bleven vaak samen nakletsen, we spraken af en we werden vriendinnen. Ze vertelde me toen dat ze een jaar in dagtherapie had gezeten omdat ze veel heftige dingen in haar leven had meegemaakt die ze nooit verwerkt had. Ik vond het heel dapper van haar dat ze me dat durfde te vertellen want ik zou het niet achter haar gezocht hebben. Bovendien ken ik wel meer mensen die met een psycholoog praten.
Ongeveer een half jaar later maakte haar vriend het uit en deed ze een zelfmoordpoging. Wel eentje waarbij ze niet echt een grote kans had om te overlijden, dus ik vroeg me toen al af of ze het echt wilde of dat ze het om zijn aandacht deed. Vriend kwam niet meer terug en het jaar erna was voor haar een groot, zwart, leeg gat. Ze raakte toen veel mensen kwijt. Haar moeder vertelde me dat ze een borderliner was en dat dit haar vierde poging was. Ik heb in die periode heel veel moeite met haar gehad. Ik wilde haar niet in de steek laten, maar kon na een aantal maanden niet meer met 24/7 negativiteit omgaan.
Ongeveer een half jaar geleden hadden we afgesproken, ik had net een paar maanden in het buitenland gewoond en haar al een poos niet meer gezien. Ze was behoorlijk opgeknapt, afgestudeerd (waar ze al jaren mee worstelde) en in een opperbest humeur. Hoewel ze nog steeds om haar ex rouwde. Sindsdien doen we weer veel samen en dat is erg leuk.
Waar het op neerkomt is dat ik het erg moeilijk vind om met haar borderline-stoornis om te gaan. Hoewel ze nu in een goede periode zit, belt ze me vier keer per dag op om te vragen wat ik aan het doen ben, of ik iets met haar wil doen, waar ik zit, of ze daar ook naartoe kan komen, etc. Ze heeft het zelfs gepresteerd om een keer, terwijl ik liet weten met een andere vriendin naar de bioscoop te gaan, ook in de bioscoop op te duiken en naast ons neer te ploffen.
Ze is veel mensen kwijtgeraakt in die donkere periode en ze heeft veel vrije tijd omdat ze leeft van een uitkering en weinig om handen heeft. Maar ik werk, studeer, woon samen, sport, heb meer vrienden, etc. En zelfs als ik daar niet mee bezig ben vind ik het ook heerlijk om gewoon eens een avondje alleen te zijn en een boek te lezen. Ik vind het moeilijk om altijd maar excusen te moeten verzinnen voor wat ik aan het doen ben, simpelweg omdat ik niet de behoefte heb om met haar af te spreken.
Ze is een lieve, slimme, getalenteerde meid en echt "a lot of fun" om mee om te gaan. De dingen die we doen zijn ook oprecht leuk. Maar ik voel me soms geclaimd en als ik een vinger geef dan neemt ze de hele hand. Als ik een keer te vaak "ja" zegt zit ze zowat de hele week bij me thuis.
Hoe kan ik op een goede manier hiermee omgaan? Ik wil niet met haar breken, ik wil haar niet kwetsen, maar ik wil ook wat afstand. Iemand tips?
donderdag 7 augustus 2008 om 21:06
Nou waar zal ik eens beginnen.De moeder van mijn vriendin heeft ook bordeline dus ik ken het heel goed.Zij is nu na jaren eindelijk opgenomen het werd steeds erger begon heel onschuldig zoals mensen claimen tot aan mensen slaan zichzelf verwaarlosen ook een stuk of 20 zelfmoordpoginen alleen maar voor aandacht midden in de nacht de politie bellen en zo kan ik nog wel een uur door gaan haar man heeft vorig jaar besloten om van haar te scheiden en dat had hij veel eerder moeten doen ze zoekt haar kinderen ook niet op ze moeten altijd daar heen.Zoals ik lees valt het bij jou vriendin nog wel mee.En daar is mee om tegaan.Claimen kunnen ze heel goed en als je iets anders wil doen moet je dat gewoon doen als ze er iets van zegt gewoon langs je heen laten gaan want de volgende dag staat ze weer op de stoep alsof er niks aan de hand is.En die excusen heb je wel nodig en je moet je daar niet schuldig over voelen.Je moet gewoon duidelijke afspraken met haar maken en hard zijn.Mijn moeder ging dus met die vrouw om en ze ging er zelf op het laast bijna aan onder door laat het zover niet komen.Heeft ze hulp?Willen ze vaak niet en je kan ze ook niet dwingen.
donderdag 7 augustus 2008 om 21:09
Ik heb een broer die ook veel kenmerken van de borderliner heeft. Wat je schrijft herken ik dan ook heel erg. De dalen zijn extreem diep, en de high zijn ontzettend hoog. Een middenweg lijkt er niet te zijn, het is of het een, of het ander.
Belangrijk is je eigen grenzen te blijven bewaken en daar duidelijk in zijn. Je hoeft niet mee te gaan in alle oplevingen of diepe dalen die ze heeft. Borderliners hebben heel sterk de neiging om hun vrienden en familie in hun emoties mee te trekken, daar moet je altijd bedacht op zijn.
Je hoeft ook niet overal ja op te zeggen, en altijd een reden te hebben als het niet uitkomt. Gewoon zeggen 'vanavond komt me niet zo goed uit'. Meer niet. Je hoeft niet altijd verantwoording af te leggen over alles wat je doet. Als je er moeite mee hebt, kun je er ook iets tegenover stellen, bijvoorbeeld 'vanavond komt niet zo goed uit, maar morgen heb ik wel tijd voor je'. Duidelijkheid was bij ons in ieder geval een belangrijke les. En zorg dat je veel contact houdt met andere mensen, om te zorgen dat je afwisseling hebt en minder wordt 'meegeslokt' in haar emoties.
Ook duidelijk zijn in wanneer ze de grenzen overschrijdt. Dat akkefietje met de bios is duidelijk zo'n moment. Dat is moeilijk, maar wel heel hard nodig. Borderliners draven vaak door in hun enthousiasme, en zien daardoor niet dat ze mensen overweldigen, en zien niet waar de ander behoefte aan heeft.
Misschien werkt het met familieleden wel niet helemaal hetzelfde, maar ik ben een tijd lang de stabiele factor in mijn broers leven geweest. Laat zien dat je haar waardeert in haar goede buien, maar er ook voor haar bent in de mindere tijden. Daar zit de waarde in jullie vriendschap. Het is een duidelijke kwestie van de balans zoeken in beide uitersten, en waar die balans ligt verschilt van persoon tot persoon.
Belangrijk is je eigen grenzen te blijven bewaken en daar duidelijk in zijn. Je hoeft niet mee te gaan in alle oplevingen of diepe dalen die ze heeft. Borderliners hebben heel sterk de neiging om hun vrienden en familie in hun emoties mee te trekken, daar moet je altijd bedacht op zijn.
Je hoeft ook niet overal ja op te zeggen, en altijd een reden te hebben als het niet uitkomt. Gewoon zeggen 'vanavond komt me niet zo goed uit'. Meer niet. Je hoeft niet altijd verantwoording af te leggen over alles wat je doet. Als je er moeite mee hebt, kun je er ook iets tegenover stellen, bijvoorbeeld 'vanavond komt niet zo goed uit, maar morgen heb ik wel tijd voor je'. Duidelijkheid was bij ons in ieder geval een belangrijke les. En zorg dat je veel contact houdt met andere mensen, om te zorgen dat je afwisseling hebt en minder wordt 'meegeslokt' in haar emoties.
Ook duidelijk zijn in wanneer ze de grenzen overschrijdt. Dat akkefietje met de bios is duidelijk zo'n moment. Dat is moeilijk, maar wel heel hard nodig. Borderliners draven vaak door in hun enthousiasme, en zien daardoor niet dat ze mensen overweldigen, en zien niet waar de ander behoefte aan heeft.
Misschien werkt het met familieleden wel niet helemaal hetzelfde, maar ik ben een tijd lang de stabiele factor in mijn broers leven geweest. Laat zien dat je haar waardeert in haar goede buien, maar er ook voor haar bent in de mindere tijden. Daar zit de waarde in jullie vriendschap. Het is een duidelijke kwestie van de balans zoeken in beide uitersten, en waar die balans ligt verschilt van persoon tot persoon.
donderdag 7 augustus 2008 om 21:17
@sungirl: ze heeft al jaren therapie. verschillende therapeuten hebben gezegd dat ze medicijnen moet slikken, maar dat wil ze zelf niet. toen ze op een gegeven moment zolang in een diep dal zat vroeg ik me af of het toch niet beter zou zijn medicijnen te nemen. maar desondanks is ze er zonder medicatie weer uitgekropen en dat vind ik ook wel weer knap van haar
@dignity: ik vind het moeilijk om gewoon te volstaan met een "vanavond kan ik niet", omdat ik dan meteen vragen krijg als "wat doe je dan?". risico is dat als ik zeg waar ik naartoe ga, of met wie, dat ze dan ook meewil. het is van haar geen kwaadaardigheid, maar enthousiasme. En ergens vind ik dat best schattig, maar anderzijds ook vaak bloedirritant als ik weer enorm moet benadrukken: "Ik heb met die en die afgesproken en daar wil ik ook graag alleen mee zijn."
@vana: dat het contact te intens is heb ik al een paar keer geprobeerd uit te leggen, maar dat werkt dan een week en vervolgens begint het weer net zo hard.
@dignity: ik vind het moeilijk om gewoon te volstaan met een "vanavond kan ik niet", omdat ik dan meteen vragen krijg als "wat doe je dan?". risico is dat als ik zeg waar ik naartoe ga, of met wie, dat ze dan ook meewil. het is van haar geen kwaadaardigheid, maar enthousiasme. En ergens vind ik dat best schattig, maar anderzijds ook vaak bloedirritant als ik weer enorm moet benadrukken: "Ik heb met die en die afgesproken en daar wil ik ook graag alleen mee zijn."
@vana: dat het contact te intens is heb ik al een paar keer geprobeerd uit te leggen, maar dat werkt dan een week en vervolgens begint het weer net zo hard.
donderdag 7 augustus 2008 om 21:17
Hier moet ik even op reageren, want dat is dus vaak niet zo. Borderliners zijn slim, maar hebben vaak weinig zelfkennis. Ze zien het niet als ze te ver gaan, en als je ze er op de verkeerde manier op wijst, kunnen zich erg snel aangevallen voelen. Dat is waarom relaties vaak kortstondig zijn. Borderliners denken heel erg zwart wit, iemand is leuk of vervelend. Ze kunnen iemand erg snel of impulsief besluiten af te wijzen.
donderdag 7 augustus 2008 om 21:19
Klopt Vana, maar besef dat dat ook deels bij jou ligt. Het is aan jou om aan te geven waar je grenzen liggen. Dit is iets wat je nu eenmaal moeilijk bij haar kunt neerleggen, onder het mom dat ze het zelf moet inzien. Daar moet je gewoon niet op rekenen. Je moet ZELF aangeven dat het niet uitkomt, want zij gaat het niet goed begrijpen en neemt alle ruimte die je haar geeft. Dat is nu eenmaal een onderdeel van de stoornis.
Jij moet dus zorgen dat je van dat schuldgevoel afkomt. Dat is de enige manier dat je dit kunt sturen. Ik heb er helaas maar al te veel ervaring mee. Ik vind het ook nog steeds moeilijk, hoor.
Jij moet dus zorgen dat je van dat schuldgevoel afkomt. Dat is de enige manier dat je dit kunt sturen. Ik heb er helaas maar al te veel ervaring mee. Ik vind het ook nog steeds moeilijk, hoor.
donderdag 7 augustus 2008 om 21:40
Zet 100 bordeliners op een rij en ze zijn allemaal verschillend!
Ook hier lees ik weer de generaliserende opmerkingen... Bordeliners claimen. Sommigen bordeliners claimen , klopt. Ze claimen echter niet allemaal! Niet alle bordeliners wringen zich in bochten om aandacht te krijgen en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat heel belangrijk als familielid, vriendin, noem maar op is om grenzen aan te geven en dat duidelijk aangeven en het waarom. Met "daarom" nemen de meesten geen genoegen.
Ga niet in ellenlange discussies, dit verlies je geheid.
Spiegelen is ook een goede optie... Hoe zou jij het vinden als ik de afspraak heb om samen met jou naar de bioscoop te gaan en ik kom niet opdagen....
Succes in ieder geval want makkelijk is het niet... (f) (f) (f)
Ook hier lees ik weer de generaliserende opmerkingen... Bordeliners claimen. Sommigen bordeliners claimen , klopt. Ze claimen echter niet allemaal! Niet alle bordeliners wringen zich in bochten om aandacht te krijgen en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat heel belangrijk als familielid, vriendin, noem maar op is om grenzen aan te geven en dat duidelijk aangeven en het waarom. Met "daarom" nemen de meesten geen genoegen.
Ga niet in ellenlange discussies, dit verlies je geheid.
Spiegelen is ook een goede optie... Hoe zou jij het vinden als ik de afspraak heb om samen met jou naar de bioscoop te gaan en ik kom niet opdagen....
Succes in ieder geval want makkelijk is het niet... (f) (f) (f)
donderdag 7 augustus 2008 om 23:38
ik werk met mensen met (veelal low-level) borderline (die allemaal heeel verschillend zijn, laten we dat inderdaad voorop stellen) en ik ben zelf high level borderline, al ben ik eigenlijk 'genezen' want ik heb nog maar 3 kenmerken hetgeen te weinig is voor de diagnose.
Wat belangrijk is voor deze beschadigde mensen zonder sterke basis (wat dat zijn deze mensen wél) is dat je duidelijk bent.
Zeg precies wat je ervaart: "Ik vind het leuk om met je om te gaan, maar ik vind het niet leuk dat je me vier keer per dag belt". Ben eerlijk en open, want mensen met borderline voelen 'tussen de regels door' toch wel dat er iets niet pluis is en kunnen daar alleen maar weer mee aan de haal gaan ("ze vindt me niet aardig, ik ben niet leuk e.d.")
Mensen met borderline hebben vaak óf teveel grenzen meegekregen óf te weinig en in het laatste geval vragen ze impliciet eigenlijk juist aan de ander om die grens aan te geven, want een grens betekent ook duidelijkheid en duidelijkheid is veiligheid.
Succes, gr suzanne
Wat belangrijk is voor deze beschadigde mensen zonder sterke basis (wat dat zijn deze mensen wél) is dat je duidelijk bent.
Zeg precies wat je ervaart: "Ik vind het leuk om met je om te gaan, maar ik vind het niet leuk dat je me vier keer per dag belt". Ben eerlijk en open, want mensen met borderline voelen 'tussen de regels door' toch wel dat er iets niet pluis is en kunnen daar alleen maar weer mee aan de haal gaan ("ze vindt me niet aardig, ik ben niet leuk e.d.")
Mensen met borderline hebben vaak óf teveel grenzen meegekregen óf te weinig en in het laatste geval vragen ze impliciet eigenlijk juist aan de ander om die grens aan te geven, want een grens betekent ook duidelijkheid en duidelijkheid is veiligheid.
Succes, gr suzanne
vrijdag 8 augustus 2008 om 12:09
Hoi koetje,
Duidelijkheid is echt het antwoord. Ik weet van mezelf dat wanneer ik iemand interessant vind, ik die persoon ook helemaal wil 'bezitten'. Ik vind het dan uitermate vervelend dat hij/ zij ook nog andere contacten heeft buiten mij. Maar ik weet ook, dat ik mensen niet kan claimen en dat dit gedrag echt heel vervelend is voor een ander. Sommige mensen gaan daar echt heel goed mee om, door gewoon duidelijk en consequent te zijn en te zeggen dat ze geen zin hebben of dat ze niet zitten te wachten op verplichtingen en/ of verwachtingen. Dit vind ik niet altijd leuk om te horen, en ik voel me meestal ook ontzettend in de steek gelaten. En inderdaad, het zit er dik in dat ik ga denken dat diegene me niet aardig of leuk meer vindt, maar dat gevoel gaat over. Wanneer die gevoelens gezakt zijn, kan ik normaal nadenken en de conclusie trekken dat ik weer een drama heb gemaakt van niks. Ik zou het erger vinden als ze allemaal smoesjes gaan bedenken. Het is heel vervelend voor jou, maar het is belangrijk dat jij je grenzen aan blijft geven, ook al moet je het 100 keer herhalen. Dan zal jouw vriendin echt meer respect voor je hebben, dan wanneer je niet eerlijk bent. Het kan namelijk zijn dat dat ze naast het claimen en iemand op een voetstuk plaatsen ook de eigenschap heeft mensen zo te laten vallen, wanneer ze je bijvoorbeeld op een leugen betrapt. Zwart of wit, alles of niks. Blijf vooral jezelf, behoud je grenzen. Ik wens je veel plezier en gezelligheid met je vriendin!
Duidelijkheid is echt het antwoord. Ik weet van mezelf dat wanneer ik iemand interessant vind, ik die persoon ook helemaal wil 'bezitten'. Ik vind het dan uitermate vervelend dat hij/ zij ook nog andere contacten heeft buiten mij. Maar ik weet ook, dat ik mensen niet kan claimen en dat dit gedrag echt heel vervelend is voor een ander. Sommige mensen gaan daar echt heel goed mee om, door gewoon duidelijk en consequent te zijn en te zeggen dat ze geen zin hebben of dat ze niet zitten te wachten op verplichtingen en/ of verwachtingen. Dit vind ik niet altijd leuk om te horen, en ik voel me meestal ook ontzettend in de steek gelaten. En inderdaad, het zit er dik in dat ik ga denken dat diegene me niet aardig of leuk meer vindt, maar dat gevoel gaat over. Wanneer die gevoelens gezakt zijn, kan ik normaal nadenken en de conclusie trekken dat ik weer een drama heb gemaakt van niks. Ik zou het erger vinden als ze allemaal smoesjes gaan bedenken. Het is heel vervelend voor jou, maar het is belangrijk dat jij je grenzen aan blijft geven, ook al moet je het 100 keer herhalen. Dan zal jouw vriendin echt meer respect voor je hebben, dan wanneer je niet eerlijk bent. Het kan namelijk zijn dat dat ze naast het claimen en iemand op een voetstuk plaatsen ook de eigenschap heeft mensen zo te laten vallen, wanneer ze je bijvoorbeeld op een leugen betrapt. Zwart of wit, alles of niks. Blijf vooral jezelf, behoud je grenzen. Ik wens je veel plezier en gezelligheid met je vriendin!
