Psyche
alle pijlers
Goh, wat ben ik jaloers vandaag
zondag 15 februari 2009 om 14:58
Hebben jullie ook wel eens zo n dag;
alleen maar kijken naar wat je niet hebt en wat anderen dus wel hebben.
Nou, ik heb dus zo'n dag vandaag.
Op hyves zie ik alleen maar kennissen die het veel beter voor elkaar hebben dan ik en om me heen lijkt iedereen ook alles piekfijn in orde te hebben....
Ik weet dat het gras bij de ander altijd groener lijkt, dat niemand op hyves zal gaan zeggen wat voor n loser hij/zij wel niet is en dat op sommige vlakken mijn tijd wellicht ook nog wel zal komen...
Maar vandaag kan ik deze ratio niet omzetten in gevoel
en voel ik me dus stik jaloers....
alleen maar kijken naar wat je niet hebt en wat anderen dus wel hebben.
Nou, ik heb dus zo'n dag vandaag.
Op hyves zie ik alleen maar kennissen die het veel beter voor elkaar hebben dan ik en om me heen lijkt iedereen ook alles piekfijn in orde te hebben....
Ik weet dat het gras bij de ander altijd groener lijkt, dat niemand op hyves zal gaan zeggen wat voor n loser hij/zij wel niet is en dat op sommige vlakken mijn tijd wellicht ook nog wel zal komen...
Maar vandaag kan ik deze ratio niet omzetten in gevoel
en voel ik me dus stik jaloers....
zondag 15 februari 2009 om 16:53
Felicitaatje; misschien moet ik inderdaad wat wensen op de langere termijn plannen. Nu past het niet, dat is frusterend, maar dan doe ik er toch wat langer over?
Heejhallo; ik ben 'jaloers' (ik denk dat dat niet eens het goede woord is, ik bedoel er niet mee dat ik mensen iets niet gun) als ik zie dat mensen 'hun ding' gevonden lijken te hebben in de zin van; een baan, relatie...dat ze hun plekje of persoon hebben gevonden. Voor mij is het allemaal nog een zoektocht.
Daarnaast (nu ik zie dat je in de UK woont) zou ik graag in het buitenland willen wonen, maar ik weet niet goed hoe. En inderaad; idealiseer ik het wonen in het buitenland niet? Maar misschien is deze wens, wat Felicitaatje al zei, iets wat je voor een latere/langere termijn plant, omdat het nu nog niet uitkomt. Maar ik denk dat wel: zal ik nu een vakantie boeken of zal ik al het geld sparen voor als ik naar het buitenland wil verhuizen? Of, moet ik niet zeiken en gewoon naar het buitenland gaan verhuizen? In hoeverre moet ik dat voorbereiden/plannen en in hoeverre moet ik gewoon gaan en daar dan wel zien?
Nou ja, bla bla....
Het is het ook weer niet waard om er een mega-topic over te maken hoor, Wat ik al zei; het is niet chronisch, maar vandaag...bleh
Heejhallo; ik ben 'jaloers' (ik denk dat dat niet eens het goede woord is, ik bedoel er niet mee dat ik mensen iets niet gun) als ik zie dat mensen 'hun ding' gevonden lijken te hebben in de zin van; een baan, relatie...dat ze hun plekje of persoon hebben gevonden. Voor mij is het allemaal nog een zoektocht.
Daarnaast (nu ik zie dat je in de UK woont) zou ik graag in het buitenland willen wonen, maar ik weet niet goed hoe. En inderaad; idealiseer ik het wonen in het buitenland niet? Maar misschien is deze wens, wat Felicitaatje al zei, iets wat je voor een latere/langere termijn plant, omdat het nu nog niet uitkomt. Maar ik denk dat wel: zal ik nu een vakantie boeken of zal ik al het geld sparen voor als ik naar het buitenland wil verhuizen? Of, moet ik niet zeiken en gewoon naar het buitenland gaan verhuizen? In hoeverre moet ik dat voorbereiden/plannen en in hoeverre moet ik gewoon gaan en daar dan wel zien?
Nou ja, bla bla....
Het is het ook weer niet waard om er een mega-topic over te maken hoor, Wat ik al zei; het is niet chronisch, maar vandaag...bleh
zondag 15 februari 2009 om 17:02
quote:Lauralaura schreef op 15 februari 2009 @ 16:53:
Felicitaatje; misschien moet ik inderdaad wat wensen op de langere termijn plannen. Nu past het niet, dat is frusterend, maar dan doe ik er toch wat langer over?
Heejhallo; ik ben 'jaloers' (ik denk dat dat niet eens het goede woord is, ik bedoel er niet mee dat ik mensen iets niet gun) als ik zie dat mensen 'hun ding' gevonden lijken te hebben in de zin van; een baan, relatie...dat ze hun plekje of persoon hebben gevonden. Voor mij is het allemaal nog een zoektocht.
Daarnaast (nu ik zie dat je in de UK woont) zou ik graag in het buitenland willen wonen, maar ik weet niet goed hoe. En inderaad; idealiseer ik het wonen in het buitenland niet? Maar misschien is deze wens, wat Felicitaatje al zei, iets wat je voor een latere/langere termijn plant, omdat het nu nog niet uitkomt. Maar ik denk dat wel: zal ik nu een vakantie boeken of zal ik al het geld sparen voor als ik naar het buitenland wil verhuizen? Of, moet ik niet zeiken en gewoon naar het buitenland gaan verhuizen? In hoeverre moet ik dat voorbereiden/plannen en in hoeverre moet ik gewoon gaan en daar dan wel zien?
Nou ja, bla bla....
Het is het ook weer niet waard om er een mega-topic over te maken hoor, Wat ik al zei; het is niet chronisch, maar vandaag...bleh
Om het positief te bekijken: Je kan dus nog alle kanten op! en om terug te komen op 'wat is wel onder je controle'...misschien dat je het 'naar het buitenland gaan' voor je zelf concreter kan maken. Wát wil je daar dan gaan doen? Waarom wil je weg? Wat is een realistische planning. Want uiteindelijk zijn dat wel dingen die je inderdaad zelf doen moet, informatie inwinnen, beslisingen nemen, opties oerwegen (en fouten maken ).
Soms if het ook goed te accepteren dat je het gewoon even niet weet. Gun jezelf ook tijd om dingen niet zeker te weten!
Felicitaatje; misschien moet ik inderdaad wat wensen op de langere termijn plannen. Nu past het niet, dat is frusterend, maar dan doe ik er toch wat langer over?
Heejhallo; ik ben 'jaloers' (ik denk dat dat niet eens het goede woord is, ik bedoel er niet mee dat ik mensen iets niet gun) als ik zie dat mensen 'hun ding' gevonden lijken te hebben in de zin van; een baan, relatie...dat ze hun plekje of persoon hebben gevonden. Voor mij is het allemaal nog een zoektocht.
Daarnaast (nu ik zie dat je in de UK woont) zou ik graag in het buitenland willen wonen, maar ik weet niet goed hoe. En inderaad; idealiseer ik het wonen in het buitenland niet? Maar misschien is deze wens, wat Felicitaatje al zei, iets wat je voor een latere/langere termijn plant, omdat het nu nog niet uitkomt. Maar ik denk dat wel: zal ik nu een vakantie boeken of zal ik al het geld sparen voor als ik naar het buitenland wil verhuizen? Of, moet ik niet zeiken en gewoon naar het buitenland gaan verhuizen? In hoeverre moet ik dat voorbereiden/plannen en in hoeverre moet ik gewoon gaan en daar dan wel zien?
Nou ja, bla bla....
Het is het ook weer niet waard om er een mega-topic over te maken hoor, Wat ik al zei; het is niet chronisch, maar vandaag...bleh
Om het positief te bekijken: Je kan dus nog alle kanten op! en om terug te komen op 'wat is wel onder je controle'...misschien dat je het 'naar het buitenland gaan' voor je zelf concreter kan maken. Wát wil je daar dan gaan doen? Waarom wil je weg? Wat is een realistische planning. Want uiteindelijk zijn dat wel dingen die je inderdaad zelf doen moet, informatie inwinnen, beslisingen nemen, opties oerwegen (en fouten maken ).
Soms if het ook goed te accepteren dat je het gewoon even niet weet. Gun jezelf ook tijd om dingen niet zeker te weten!
zondag 15 februari 2009 om 17:18
Het is meer dat je gewoon niet altijd 100% weet of je het goed aanpakt/goed hebt aangepakt.
Ik ga gewoon lekker een mooie reis maken (maand weg met Djoser) en inderdaad m'n buitenland-wonen-wensen concreter maken. Misschien is het zonde dat ik nu geld uitgeef aan een mooie reis terwijl ik dat beter kan gebruiken voor als ik naar het buitenland wil verhuizen. Maar op dit moment is dat nog niet concreet genoeg en leef ik ook NU; stel dat ik er over een jaar niet meer ben, heb ik toch een mooie reis gemaakt. Dan moet ik nog maar wat langer sparen om naar het buitenland te verhuizen.
Pffff.... ik stop nu met het topic, want het wordt veel te ingewikkeld:-)
Ik ga gewoon lekker een mooie reis maken (maand weg met Djoser) en inderdaad m'n buitenland-wonen-wensen concreter maken. Misschien is het zonde dat ik nu geld uitgeef aan een mooie reis terwijl ik dat beter kan gebruiken voor als ik naar het buitenland wil verhuizen. Maar op dit moment is dat nog niet concreet genoeg en leef ik ook NU; stel dat ik er over een jaar niet meer ben, heb ik toch een mooie reis gemaakt. Dan moet ik nog maar wat langer sparen om naar het buitenland te verhuizen.
Pffff.... ik stop nu met het topic, want het wordt veel te ingewikkeld:-)
zondag 15 februari 2009 om 17:25
Lijkt me een prima conclusie .
Ik heb het idee dat je vooral zit met het gevoel dat anderen precies lijken te weten wat ze willen en jij nog niet goed. Dat je dat gevoel ook wil, het gevoel dat je het leven leeft dat je wil leven en de dingen doet die je graag wil doen.
Wat daarbij nog weleens wil helpen, ook al klinkt het een beetje morbide, is stil staan bij je sterfelijkheid. Als je morgen dood zou gaan, zijn er dingen waar je spijt van zou hebben dat je ze niet gedaan hebt die je wel had kunnen doen? En waardoor heb je je tegen laten houden? De realiteit? Angsten? Onzekerheden? Anderen?
En mocht het je gegeven zijn lang te leven, op wat voor leven wil je terugkijken? Wat wil je per se gedaan, beleefd, ervaren hebben?
Die vragen hebben mij altijd geholpen. Misschien verduidelijken ze voor jou ook dingen.
Ik heb het idee dat je vooral zit met het gevoel dat anderen precies lijken te weten wat ze willen en jij nog niet goed. Dat je dat gevoel ook wil, het gevoel dat je het leven leeft dat je wil leven en de dingen doet die je graag wil doen.
Wat daarbij nog weleens wil helpen, ook al klinkt het een beetje morbide, is stil staan bij je sterfelijkheid. Als je morgen dood zou gaan, zijn er dingen waar je spijt van zou hebben dat je ze niet gedaan hebt die je wel had kunnen doen? En waardoor heb je je tegen laten houden? De realiteit? Angsten? Onzekerheden? Anderen?
En mocht het je gegeven zijn lang te leven, op wat voor leven wil je terugkijken? Wat wil je per se gedaan, beleefd, ervaren hebben?
Die vragen hebben mij altijd geholpen. Misschien verduidelijken ze voor jou ook dingen.
zondag 15 februari 2009 om 17:33
quote:Feliciaatje schreef op 15 februari 2009 @ 17:25:
Lijkt me een prima conclusie .
Ik heb het idee dat je vooral zit met het gevoel dat anderen precies lijken te weten wat ze willen en jij nog niet goed. Dat je dat gevoel ook wil, het gevoel dat je het leven leeft dat je wil leven en de dingen doet die je graag wil doen.
Wat daarbij nog weleens wil helpen, ook al klinkt het een beetje morbide, is stil staan bij je sterfelijkheid. Als je morgen dood zou gaan, zijn er dingen waar je spijt van zou hebben dat je ze niet gedaan hebt die je wel had kunnen doen? En waardoor heb je je tegen laten houden? De realiteit? Angsten? Onzekerheden? Anderen?
En mocht het je gegeven zijn lang te leven, op wat voor leven wil je terugkijken? Wat wil je per se gedaan, beleefd, ervaren hebben?
Die vragen hebben mij altijd geholpen. Misschien verduidelijken ze voor jou ook dingen.
Felicitaatje, die eerste alinea over weten wat je wil; dat is volgens mij wel de kern van het probleem.
Daarnaast heb ik inderdaad al eens geprobeerd te analyseren wat ik nou echt wil, door na te denken aan mijn sterfelijkheid. (Onze Marco Borsato, ik ben hem een beetje zat, maar goed, heeft daar al een liedje over gezongen 'heb je enig idee wat het met je zou doen als je nog maar een dag zou bestaan'). Mijn tante is dit jaar plotseling overleden en ik weet dat zij veel heeft geleefd in piekeren ipv leven. Dat wil ik dus voorkomen. Maar mijn drijfveren blijken toch niet naar boven te komen als ik aan mijn sterfelijkheid denk. Ik weet dat ik veel van de wereld wil hebben gezien. 3 maanden met de rugzak over de wereld zag ik toch weer niet zo zitten, misschien ook wel weer door angst, waardoor ik me weer een loser voel. Aan de andere kant; de groepsreis draagt ook bij aan de wens om iets van de wereld te zien; dan zie ik misschien minder, maar het draagt er wel aan bij.
Misschien moet ik ook wel te veel van mezelf: in 3 maanden de wereld over, als een ware ontdekkingsreiziger. Onwijs stoer natuurlijk, maar blijkbaar ben ik minder superwoman dan ik wil zijn. Ik ben toch iets meer van de comfort (geen luxe, maar dat gezeul met die rugzak waar net 3 onderbroeken inpassen:-) )
Lijkt me een prima conclusie .
Ik heb het idee dat je vooral zit met het gevoel dat anderen precies lijken te weten wat ze willen en jij nog niet goed. Dat je dat gevoel ook wil, het gevoel dat je het leven leeft dat je wil leven en de dingen doet die je graag wil doen.
Wat daarbij nog weleens wil helpen, ook al klinkt het een beetje morbide, is stil staan bij je sterfelijkheid. Als je morgen dood zou gaan, zijn er dingen waar je spijt van zou hebben dat je ze niet gedaan hebt die je wel had kunnen doen? En waardoor heb je je tegen laten houden? De realiteit? Angsten? Onzekerheden? Anderen?
En mocht het je gegeven zijn lang te leven, op wat voor leven wil je terugkijken? Wat wil je per se gedaan, beleefd, ervaren hebben?
Die vragen hebben mij altijd geholpen. Misschien verduidelijken ze voor jou ook dingen.
Felicitaatje, die eerste alinea over weten wat je wil; dat is volgens mij wel de kern van het probleem.
Daarnaast heb ik inderdaad al eens geprobeerd te analyseren wat ik nou echt wil, door na te denken aan mijn sterfelijkheid. (Onze Marco Borsato, ik ben hem een beetje zat, maar goed, heeft daar al een liedje over gezongen 'heb je enig idee wat het met je zou doen als je nog maar een dag zou bestaan'). Mijn tante is dit jaar plotseling overleden en ik weet dat zij veel heeft geleefd in piekeren ipv leven. Dat wil ik dus voorkomen. Maar mijn drijfveren blijken toch niet naar boven te komen als ik aan mijn sterfelijkheid denk. Ik weet dat ik veel van de wereld wil hebben gezien. 3 maanden met de rugzak over de wereld zag ik toch weer niet zo zitten, misschien ook wel weer door angst, waardoor ik me weer een loser voel. Aan de andere kant; de groepsreis draagt ook bij aan de wens om iets van de wereld te zien; dan zie ik misschien minder, maar het draagt er wel aan bij.
Misschien moet ik ook wel te veel van mezelf: in 3 maanden de wereld over, als een ware ontdekkingsreiziger. Onwijs stoer natuurlijk, maar blijkbaar ben ik minder superwoman dan ik wil zijn. Ik ben toch iets meer van de comfort (geen luxe, maar dat gezeul met die rugzak waar net 3 onderbroeken inpassen:-) )
zondag 15 februari 2009 om 17:36
quote:Lauralaura schreef op 15 februari 2009 @ 17:18:
Het is meer dat je gewoon niet altijd 100% weet of je het goed aanpakt/goed hebt aangepakt.
Maar dat weet je natuurlijk nooit! Ik vind mijn eigen leven ontzettend leuk! Maar ja, wie weet had ik het nog leuker kunnen hebben.
Om met Martin Bril te spreken:
Je mist meer dan je meemaakt.
Helemaal niet erg.
Het is meer dat je gewoon niet altijd 100% weet of je het goed aanpakt/goed hebt aangepakt.
Maar dat weet je natuurlijk nooit! Ik vind mijn eigen leven ontzettend leuk! Maar ja, wie weet had ik het nog leuker kunnen hebben.
Om met Martin Bril te spreken:
Je mist meer dan je meemaakt.
Helemaal niet erg.
zondag 15 februari 2009 om 17:41
quote:Lauralaura schreef op 15 februari 2009 @ 17:33:
Onwijs stoer natuurlijk, maar blijkbaar ben ik minder superwoman dan ik wil zijn.
Wie ben je dan wel?
Klinkt misschien als een stomme vraag. Maar misschien leef je teveel naar een beeld waaraan je denkt te moeten voldoen van buitenaf opgelegd. Wat je zei over hyves zou daarop aan kunnen sluiten.
Jij bent jij. Kleine dingen in de ogen van anderen kunnen groots zijn voor jezelf. Omdat je ervan geniet, ze je het gevoel geven dat je leeft.
Ik leef geen groots, meeslepend leven. En toch vind ik mijn leven spannend en rijk. Ik bedoel daarmee niet dat je geen wilde plannen mag hebben, alleen dat hoe dichter je bij jezelf staat, hoe je echt bent, hoe meer je leven oprecht vervullend is naar mijn idee.
Maar goed, da's een heel persoonlijke visie .
Onwijs stoer natuurlijk, maar blijkbaar ben ik minder superwoman dan ik wil zijn.
Wie ben je dan wel?
Klinkt misschien als een stomme vraag. Maar misschien leef je teveel naar een beeld waaraan je denkt te moeten voldoen van buitenaf opgelegd. Wat je zei over hyves zou daarop aan kunnen sluiten.
Jij bent jij. Kleine dingen in de ogen van anderen kunnen groots zijn voor jezelf. Omdat je ervan geniet, ze je het gevoel geven dat je leeft.
Ik leef geen groots, meeslepend leven. En toch vind ik mijn leven spannend en rijk. Ik bedoel daarmee niet dat je geen wilde plannen mag hebben, alleen dat hoe dichter je bij jezelf staat, hoe je echt bent, hoe meer je leven oprecht vervullend is naar mijn idee.
Maar goed, da's een heel persoonlijke visie .
zondag 15 februari 2009 om 18:05
quote:Feliciaatje schreef op 15 februari 2009 @ 17:41:
[...]
Ik leef geen groots, meeslepend leven. En toch vind ik mijn leven spannend en rijk. Ik bedoel daarmee niet dat je geen wilde plannen mag hebben, alleen dat hoe dichter je bij jezelf staat, hoe je echt bent, hoe meer je leven oprecht vervullend is naar mijn idee.
Maar goed, da's een heel persoonlijke visie .
Klopt ook wel. Ik heb een aantal jaar me vastgeklampt aan een baan en studie omdat ik vond dat dat bij me (moest?) passen. Ik was niet gelukkig. Waarom weet ik nog steeds niet precies, maar ik heb een stap terug gedaan in die zin dat ik nu niet de baan van mijn dromen doe, maar wel veel gelukkiger ben. Wat ik wilde was 'groots', ik wilde mijn droom leven! Want dan zou ik pas echt 'leven' naar mijn idee. Nu het allemaal wat 'eenvoudiger' en 'saaier' is, is het ook minder gecompliceerd, en kan ik meer genieten.
Beetje dubbel dus.
[...]
Ik leef geen groots, meeslepend leven. En toch vind ik mijn leven spannend en rijk. Ik bedoel daarmee niet dat je geen wilde plannen mag hebben, alleen dat hoe dichter je bij jezelf staat, hoe je echt bent, hoe meer je leven oprecht vervullend is naar mijn idee.
Maar goed, da's een heel persoonlijke visie .
Klopt ook wel. Ik heb een aantal jaar me vastgeklampt aan een baan en studie omdat ik vond dat dat bij me (moest?) passen. Ik was niet gelukkig. Waarom weet ik nog steeds niet precies, maar ik heb een stap terug gedaan in die zin dat ik nu niet de baan van mijn dromen doe, maar wel veel gelukkiger ben. Wat ik wilde was 'groots', ik wilde mijn droom leven! Want dan zou ik pas echt 'leven' naar mijn idee. Nu het allemaal wat 'eenvoudiger' en 'saaier' is, is het ook minder gecompliceerd, en kan ik meer genieten.
Beetje dubbel dus.
zondag 15 februari 2009 om 18:17
quote:Lauralaura schreef op 15 februari 2009 @ 16:16:
Quinty; ben inderdaad naar buiten geweest om...chocolade te halen...
Goed zo!
Ik herken heel veel in wat je schrijft, ik denk dat iedereen op zijn tijd wel eens dit soort periodes meemaakt. Met dat ik ouder wordt heb ik geleerd veel beter te relativeren. En dan nog heb je wel eens van die dagen dat je dat niet kunt, wilt... enz.
Meestal is dat bij mij gewoon PMS en die chocolade helpt dan heel goed.
En het leuke is, morgen kijk je er weer helemaal fris, fruitig en anders tegen aan....
Take care! Geniet van de chocolade...
Quinty; ben inderdaad naar buiten geweest om...chocolade te halen...
Goed zo!
Ik herken heel veel in wat je schrijft, ik denk dat iedereen op zijn tijd wel eens dit soort periodes meemaakt. Met dat ik ouder wordt heb ik geleerd veel beter te relativeren. En dan nog heb je wel eens van die dagen dat je dat niet kunt, wilt... enz.
Meestal is dat bij mij gewoon PMS en die chocolade helpt dan heel goed.
En het leuke is, morgen kijk je er weer helemaal fris, fruitig en anders tegen aan....
Take care! Geniet van de chocolade...
zondag 15 februari 2009 om 21:04
Er zit ook wel een voordeel aan, als je de dingen nog niet allemaal op een rijtje hebt ,vind ik.
Zo ben ik nu aan het solliciteren en aan het netwerken en met mensen aan het praten enzo. Afgelopen week kreeg ik dan (eindelijk) een baan aangeboden. Dat is natuurlijk heel fijn, maar tegelijkertijd vond ik die tijd dat alle opties nog open stonden, ook wel spannend en afwisselend. Net alsof je nog alle keuze hebt; het kan nog alle kanten op. Daar hou ik dan persoonlijk juist van.
Daarom hoop ik dat mijn nieuwe baan net zo afwisselend is als ze me voorgespiegeld hebben.
Zo ben ik nu aan het solliciteren en aan het netwerken en met mensen aan het praten enzo. Afgelopen week kreeg ik dan (eindelijk) een baan aangeboden. Dat is natuurlijk heel fijn, maar tegelijkertijd vond ik die tijd dat alle opties nog open stonden, ook wel spannend en afwisselend. Net alsof je nog alle keuze hebt; het kan nog alle kanten op. Daar hou ik dan persoonlijk juist van.
Daarom hoop ik dat mijn nieuwe baan net zo afwisselend is als ze me voorgespiegeld hebben.
maandag 16 februari 2009 om 02:04
quote:heejhallo schreef op 15 februari 2009 @ 16:24:
[...]
Soms is het ook meer het idee dan de praktijk wat aantrekkelijk lijkt. Zo willen vele mensen beroemd zijn om de erkenning (en het geld ook). (Vooral waar ik woon in de UK is de obsessie met celebrity culture waanzinnig). Maar alle praktische dingen die erbij komen kijken....de roddelpers, allemaal mensen die constant iets van je moeten, lange dagen maken, aan alle eisen voldoen wat betreft je imago etc. Lijkt me echt he-le-maal niks.
Zo kan het ook met andere dingen zijn. Dat het idee van, pak em beet, stewardess zijn wat een vage vriendin is, misschien aantrekkelijk zijn voor het reizen, of de vrijheid en flexibelheid waar het voor staat. Dit heeft dan misschien niks met de praktijk te maken, maar meer het idealiseren van andermans leven omdat dat hetgene is wat je eingelijk mis. Niet die baan als stewardess, maar die 'vrijheid' en zo, die je er zelf op hebt geprojecteerd.
Of klinkt ik nou erg vaag?
Nee je klinkt helemaal niet vaag , heel helder juist. Het is idd een beetje in het verlengde van het huisje kruisje verhaal. Je idealiseert een bepaalde omstandigheid (beroep rijkdom whatever) terwijl dat niet realistisch is. Of je benijd iemand zn leven die het in jouw ogen beter voor elkaar heeft.. terwijl elk huisje etc etc.
Voor de duidelijkheid: ik zit niet constant in die jaloerserige modus hoor, maar ik herken het wel wat TO schrijft. Soms heb ik ook zo'n bui, als alles even tegen lijkt te zitten en je je al niet heppie de peppie voelde bijv. (of na de zoveelste afwijzing van een sollicitatie ) Maar gewoon even dat gevoel er laten zijn, accepteren dat het weer voorbij gaat en een fase is waarbij je andere dingen idealiseert helpt mij iig enorm.
[...]
Soms is het ook meer het idee dan de praktijk wat aantrekkelijk lijkt. Zo willen vele mensen beroemd zijn om de erkenning (en het geld ook). (Vooral waar ik woon in de UK is de obsessie met celebrity culture waanzinnig). Maar alle praktische dingen die erbij komen kijken....de roddelpers, allemaal mensen die constant iets van je moeten, lange dagen maken, aan alle eisen voldoen wat betreft je imago etc. Lijkt me echt he-le-maal niks.
Zo kan het ook met andere dingen zijn. Dat het idee van, pak em beet, stewardess zijn wat een vage vriendin is, misschien aantrekkelijk zijn voor het reizen, of de vrijheid en flexibelheid waar het voor staat. Dit heeft dan misschien niks met de praktijk te maken, maar meer het idealiseren van andermans leven omdat dat hetgene is wat je eingelijk mis. Niet die baan als stewardess, maar die 'vrijheid' en zo, die je er zelf op hebt geprojecteerd.
Of klinkt ik nou erg vaag?
Nee je klinkt helemaal niet vaag , heel helder juist. Het is idd een beetje in het verlengde van het huisje kruisje verhaal. Je idealiseert een bepaalde omstandigheid (beroep rijkdom whatever) terwijl dat niet realistisch is. Of je benijd iemand zn leven die het in jouw ogen beter voor elkaar heeft.. terwijl elk huisje etc etc.
Voor de duidelijkheid: ik zit niet constant in die jaloerserige modus hoor, maar ik herken het wel wat TO schrijft. Soms heb ik ook zo'n bui, als alles even tegen lijkt te zitten en je je al niet heppie de peppie voelde bijv. (of na de zoveelste afwijzing van een sollicitatie ) Maar gewoon even dat gevoel er laten zijn, accepteren dat het weer voorbij gaat en een fase is waarbij je andere dingen idealiseert helpt mij iig enorm.
maandag 16 februari 2009 om 02:16
(te)Veel druk van buitenaf zorgt er ook voor dat je denkt dat je van alles moet en moet zijn. Als je dan niet sterk in je schoenen staat of nog bezig bent met jezelf en je eigen ik ontdekken kan dat best verwarrend zijn. Dat je je aan bepaalde ideaalbeelden gaat vastklampen en nastreven terwijl dat je helemaal niet gelukkig maakt. Doordat je afdwaalt van je werkelijke ik en je ongelukkig voelt ontwikkel je makkelijk jaloezie op andere mensen die dat allemaal wel voor elkaar lijken te hebben en wel weten wat ze willen met hun leven. Nou is dit ten eerste maar uiterlijke schijn natuurlijk en ten tweede helpt die jaloezie je ook niet . Je zult met jezelf aan de slag moeten om je eigen ik te ontdekken en daar hoort ook vallen en opstaan bij , maar tevens moet je wel realistisch blijven en de lat niet onnoemelijk hoog leggen.
donderdag 19 februari 2009 om 15:09
Goed verhaal van plukvandepetteflet. Ik probeer ook hard om weer dichter bij mezelf te komen. Ik ben niet blij met m'n baan, maar het is niet makkelijk iets anders te vinden. Ik ben al heel lang single. In sommige periodes komt elk bericht over een nieuwe baan van iemand anders, of een samenwonen, of een zwangerschap, of een huwelijk, bij mij aan als een "iedereen lukt het en ik ben mislukt"-bericht.
Het is niet dat ik het die mensen niet gun, ik ben heel blij voor ze, maar het knaagt aan me wat ik precies fout doe dat ik die dingen niet voor elkaar krijg. Wat is er mis met mij?
Het antwoord is natuurlijk: niks. Iedereen doet z'n best, iedereen krijgt fijne en minder fijne dingen op z'n pad.
In andere periodes ben ik heel trots op mezelf, dat ik erin ben geslaagd om na een moeilijke jeugd een studie af te maken, een vaste baan te hebben ook al is het dan niet de ideale, gezond te leven, enzovoorts. Maar soms ben ik dat totaal kwijt. Ik zit nu weer in een periode dat elk bericht over liefdesgeluk en baansucces van anderen mijn eigen "ik ben mislukt"-stemmetje weer doet opkomen. Wat is nou een manier om dat weg te krijgen en dichter bij jezelf te komen?
Soms heb ik de neiging mezelf te isoleren. Want hoe blijf je stevig staan in een wereld vol met mensen die erg gericht zijn op liefdesgeluk en banensucces? Hoe blijf je je geluk belangrijk vinden zonder dat op te hangen aan externe dingen? Ik vind dat heel moeilijk. Ik ben vaak niet zo stevig. Tegelijkertijd wil ik mezelf helemaal niet isoleren. Ik wil met mijn vrienden om kunnen gaan zonder mezelf te verliezen in de dingen die zij belangrijk vinden en waarin ik 'misluk'. Ik wil met hen samen leuke dingen kunnen doen en tegelijkertijd dicht blijven bij MIJN succesfactoren, de dingen waar ik m'n geluk uit haal. Maar ik ben gewoon niet stevig. Hoe word je dat? Toch meer rust inbouwen en meer op jezelf zijn?
Tips zijn meer dan welkom!
Het is niet dat ik het die mensen niet gun, ik ben heel blij voor ze, maar het knaagt aan me wat ik precies fout doe dat ik die dingen niet voor elkaar krijg. Wat is er mis met mij?
Het antwoord is natuurlijk: niks. Iedereen doet z'n best, iedereen krijgt fijne en minder fijne dingen op z'n pad.
In andere periodes ben ik heel trots op mezelf, dat ik erin ben geslaagd om na een moeilijke jeugd een studie af te maken, een vaste baan te hebben ook al is het dan niet de ideale, gezond te leven, enzovoorts. Maar soms ben ik dat totaal kwijt. Ik zit nu weer in een periode dat elk bericht over liefdesgeluk en baansucces van anderen mijn eigen "ik ben mislukt"-stemmetje weer doet opkomen. Wat is nou een manier om dat weg te krijgen en dichter bij jezelf te komen?
Soms heb ik de neiging mezelf te isoleren. Want hoe blijf je stevig staan in een wereld vol met mensen die erg gericht zijn op liefdesgeluk en banensucces? Hoe blijf je je geluk belangrijk vinden zonder dat op te hangen aan externe dingen? Ik vind dat heel moeilijk. Ik ben vaak niet zo stevig. Tegelijkertijd wil ik mezelf helemaal niet isoleren. Ik wil met mijn vrienden om kunnen gaan zonder mezelf te verliezen in de dingen die zij belangrijk vinden en waarin ik 'misluk'. Ik wil met hen samen leuke dingen kunnen doen en tegelijkertijd dicht blijven bij MIJN succesfactoren, de dingen waar ik m'n geluk uit haal. Maar ik ben gewoon niet stevig. Hoe word je dat? Toch meer rust inbouwen en meer op jezelf zijn?
Tips zijn meer dan welkom!
donderdag 19 februari 2009 om 17:25
Waarom ben je niet stevig? Er is toch niks mis met sommige dingen ook te willen, daardoor sta je toch niet minder sterk in je schoenen? Ik herken het wel hoor. Ik hoor dat 2 collega's gaan trouwen en ik zit momenteel met zoveelste teleurstelling op liefdesvlak en ook ik gun het iedereen maar mijzelf ook en ik probeer ook vaak om het stemmetje en het verdrietige gevoel weer weg te drukken maar ene keer gaat dat makkelijker dan de andere. Tips heb ik dus niet, behalve dat ik toch elke keer probeer te kijken naar wat ik wel heb en bepaalde dingen te accepteren en weer vooruit proberen te kijken. Maar blijft lastig
donderdag 19 februari 2009 om 17:54
Niet stevig als in: ik ben te beinvloedbaar. Ik zou mijn zegeningen willen tellen en focussen op wat wel goed gaat. Maar als ik met mensen ben verschuift die focus naar dingen die niet goed gaan, omdat zij die erg belangrijk vinden.
Ik ga al snel mee in de gesprekken en de gedachtengangen, daar ben ik niet stevig in, en na zo'n etentje kom ik dan thuis in de volste overtuiging dat liefdesgeluk het allerbelangrijkste is in het leven. Dat is niet handig, want dan focus je dus op datgene wat je niet hebt en je telt niet je zegeningen. Ik zou stevig willen zijn en bij die gesprekken denken: "dit is voor jullie erg belangrijk, maar ik haal mijn geluk uit andere dingen en ik ben er niet minder gelukkig om". Op dit moment ben ik er WEL minder gelukkig om. Daar zou ik vanaf willen, steviger in mijn schoenen staan, mezelf niets aan laten praten.
Snap je? Het is zo zonde om ongelukkig te zijn, dat bedoel ik eigenlijk te zeggen
Ik ga al snel mee in de gesprekken en de gedachtengangen, daar ben ik niet stevig in, en na zo'n etentje kom ik dan thuis in de volste overtuiging dat liefdesgeluk het allerbelangrijkste is in het leven. Dat is niet handig, want dan focus je dus op datgene wat je niet hebt en je telt niet je zegeningen. Ik zou stevig willen zijn en bij die gesprekken denken: "dit is voor jullie erg belangrijk, maar ik haal mijn geluk uit andere dingen en ik ben er niet minder gelukkig om". Op dit moment ben ik er WEL minder gelukkig om. Daar zou ik vanaf willen, steviger in mijn schoenen staan, mezelf niets aan laten praten.
Snap je? Het is zo zonde om ongelukkig te zijn, dat bedoel ik eigenlijk te zeggen
