Psyche
alle pijlers
Grote angst op het werk.
donderdag 13 juli 2017 om 22:39
Ik twijfelde of ik dit nou bij Werk & Studie moest plaatsen of bij Psyche. Toch maar voor Psyche gekozen, past volgens mij veel beter.
Ik heb net een nieuwe baan, en ga totaal niet met plezier naar mijn werk. Ik zal even uitleggen hoe dit komt. Alvast excuus voor het lange verhaal, ik wilde het toch heel graag even kwijt!
Even terug in de tijd.. ik was 16 jaar toen ik mijn eerste bijbaantje kreeg. Ik had net mijn middelbare school afgemaakt en wilde niet de hele zomer saai thuis gaan zitten. Al snel aangenomen bij een winkel in de stad (om privacy redenen zeg ik liever niet welke winkel). Ik vond het allemaal best spannend, het was namelijk de eerste keer dat ik ging werken. De bedrijfsleidster (een vrouw dus) was in het begin erg aardig. Alles voelde positief en ik had er (ondanks de spanning) veel zin in. De eerste dag ging het echter al mis. Een collega die al een paar jaar bij de winkel werkte, moest mij inwerken (o.a. uitleggen hoe alles werkt, hoe je moet vullen, kassa draaien etc). Blijkbaar had zij er niet veel zin in, ze legde mij niks goed uit. Als ik een vraag stelde, reageerde ze heel geirriteerd en zuchtend. Erg slechte start dus. Hierdoor wist ik heel veel dingen niet, waardoor ik fouten ging maken. Mijn bedrijfsleidster, die vaak het een en ander kwam controleren, kon hier slecht tegen. In haar ogen was alles wat ik deed fout. Ook al was ik net nieuw, ik mocht niks fout doen. Maakte ik wel een fout dan barstte de bom. Ze ging nooit tegen mij tekeer in het bijzijn van klanten, maar nam mij mee naar boven en begon daar te schreeuwen en te schelden. Ik werd gekleineerd en beledigd. Ik was volgens haar slordig, dom, waardeloos en kon niks goeds doen. Eerst dacht ik dat ze zo tegen iedereen deed, maar blijkbaar alleen tegen mij. Ik was een makkelijke prooi voor haar omdat ik altijd heel beleefd was en deed wat er gevraagd werd. Dit zag zij als een zwakte. Elke werkdag was hetzelfde verhaal. Ze stookte al mijn collega's tegen me op, waardoor iedereen me begon te haten. Je begrijpt nu vast dat ik totaal niet meer met plezier naar mijn werk ging. Met tegenzin stond ik op in de ochtend, met vreselijke buikpijn fietste ik naar mijn werk. Het was een hel, ik was doodsbang voor mijn bedrijfsleidster. Ik wilde heel graag stoppen, maar aan de andere kant wilde ik niet weglopen voor mijn problemen. Ook wilde ik mijn ouders niet teleur stellen, ze waren erg trots op mij dat ik aan het werk was.
Uiteindelijk heb ik het een jaar volgehouden. Het was mentaal een ontzettend zwaar jaar. Ik voelde me getraumatiseerd voor het leven. Door deze grote angst besloot ik niet meer te werken.
Dit alles gebeurde zo'n 5 jaar geleden. Ondanks dat ik tegen mezelf zei dat ik nooit meer wilde werken, had ik het toch nodig. Ik ben nu 21, student en het geld is hard nodig. Twee weken geleden ben ik aangenomen bij een bedrijfje iets buiten de stad. Bij mijn sollicitatie heb ik niets verteld over mijn angst, bang om niet aangenomen te worden. Ik hoopte maar dat er niet weer zo'n strenge bedrijfsleider bij zou zitten. Helaas zit er wel zo iemand bij. Niet zo erg als 5 jaar geleden, maar wel streng. En daar kan ik, door alles wat er gebeurd is, heel slecht tegen. Als ik een fout maak, reageert hij op een vrij geirriteerde en boze toon, bijna schreeuwen. Dit maakt mij ontzettend bang. Ik word er heel onzeker van en lig er 's nachts wakker van. Ik durf geen fouten te maken en probeer alles zo goed mogelijk te doen, bang dat ik weer geschreeuw zal krijgen. Hierdoor ga ik niet meer met plezier naar mijn werk.
Nogmaals sorry voor het super lange verhaal. Ik wilde dit even kwijt en hoop dat iemand mij kan helpen of adviseren. Ik wil er echt wat aan doen en aan mezelf werken, maar ik weet niet precies hoe.
Ik heb net een nieuwe baan, en ga totaal niet met plezier naar mijn werk. Ik zal even uitleggen hoe dit komt. Alvast excuus voor het lange verhaal, ik wilde het toch heel graag even kwijt!
Even terug in de tijd.. ik was 16 jaar toen ik mijn eerste bijbaantje kreeg. Ik had net mijn middelbare school afgemaakt en wilde niet de hele zomer saai thuis gaan zitten. Al snel aangenomen bij een winkel in de stad (om privacy redenen zeg ik liever niet welke winkel). Ik vond het allemaal best spannend, het was namelijk de eerste keer dat ik ging werken. De bedrijfsleidster (een vrouw dus) was in het begin erg aardig. Alles voelde positief en ik had er (ondanks de spanning) veel zin in. De eerste dag ging het echter al mis. Een collega die al een paar jaar bij de winkel werkte, moest mij inwerken (o.a. uitleggen hoe alles werkt, hoe je moet vullen, kassa draaien etc). Blijkbaar had zij er niet veel zin in, ze legde mij niks goed uit. Als ik een vraag stelde, reageerde ze heel geirriteerd en zuchtend. Erg slechte start dus. Hierdoor wist ik heel veel dingen niet, waardoor ik fouten ging maken. Mijn bedrijfsleidster, die vaak het een en ander kwam controleren, kon hier slecht tegen. In haar ogen was alles wat ik deed fout. Ook al was ik net nieuw, ik mocht niks fout doen. Maakte ik wel een fout dan barstte de bom. Ze ging nooit tegen mij tekeer in het bijzijn van klanten, maar nam mij mee naar boven en begon daar te schreeuwen en te schelden. Ik werd gekleineerd en beledigd. Ik was volgens haar slordig, dom, waardeloos en kon niks goeds doen. Eerst dacht ik dat ze zo tegen iedereen deed, maar blijkbaar alleen tegen mij. Ik was een makkelijke prooi voor haar omdat ik altijd heel beleefd was en deed wat er gevraagd werd. Dit zag zij als een zwakte. Elke werkdag was hetzelfde verhaal. Ze stookte al mijn collega's tegen me op, waardoor iedereen me begon te haten. Je begrijpt nu vast dat ik totaal niet meer met plezier naar mijn werk ging. Met tegenzin stond ik op in de ochtend, met vreselijke buikpijn fietste ik naar mijn werk. Het was een hel, ik was doodsbang voor mijn bedrijfsleidster. Ik wilde heel graag stoppen, maar aan de andere kant wilde ik niet weglopen voor mijn problemen. Ook wilde ik mijn ouders niet teleur stellen, ze waren erg trots op mij dat ik aan het werk was.
Uiteindelijk heb ik het een jaar volgehouden. Het was mentaal een ontzettend zwaar jaar. Ik voelde me getraumatiseerd voor het leven. Door deze grote angst besloot ik niet meer te werken.
Dit alles gebeurde zo'n 5 jaar geleden. Ondanks dat ik tegen mezelf zei dat ik nooit meer wilde werken, had ik het toch nodig. Ik ben nu 21, student en het geld is hard nodig. Twee weken geleden ben ik aangenomen bij een bedrijfje iets buiten de stad. Bij mijn sollicitatie heb ik niets verteld over mijn angst, bang om niet aangenomen te worden. Ik hoopte maar dat er niet weer zo'n strenge bedrijfsleider bij zou zitten. Helaas zit er wel zo iemand bij. Niet zo erg als 5 jaar geleden, maar wel streng. En daar kan ik, door alles wat er gebeurd is, heel slecht tegen. Als ik een fout maak, reageert hij op een vrij geirriteerde en boze toon, bijna schreeuwen. Dit maakt mij ontzettend bang. Ik word er heel onzeker van en lig er 's nachts wakker van. Ik durf geen fouten te maken en probeer alles zo goed mogelijk te doen, bang dat ik weer geschreeuw zal krijgen. Hierdoor ga ik niet meer met plezier naar mijn werk.
Nogmaals sorry voor het super lange verhaal. Ik wilde dit even kwijt en hoop dat iemand mij kan helpen of adviseren. Ik wil er echt wat aan doen en aan mezelf werken, maar ik weet niet precies hoe.
donderdag 13 juli 2017 om 22:46
Ik vind het heel rot voor je dat er geschreeuwd tegen je word en werd op het werk en zou stoppen daar.
Er zijn zat werkplekken waar ze niet tegen je schreeuwen.
Misschien kun je gaan oppassen of eten rondbrengen ofzo totdat je weer bent bijgekomen? Zo verdien je toch geld en kun je even een andere sfeer meekrijgen.
En dit is niet normaal op een werkplek, op een normale werkplek wordt er niet tegen je geschreeuwd.
Zelfs al is het niet helemaal je ding. Dat kun je ook anders bespreken.
Werk je in de horeca?
Er zijn zat werkplekken waar ze niet tegen je schreeuwen.
Misschien kun je gaan oppassen of eten rondbrengen ofzo totdat je weer bent bijgekomen? Zo verdien je toch geld en kun je even een andere sfeer meekrijgen.
En dit is niet normaal op een werkplek, op een normale werkplek wordt er niet tegen je geschreeuwd.
Zelfs al is het niet helemaal je ding. Dat kun je ook anders bespreken.
Werk je in de horeca?
donderdag 13 juli 2017 om 22:48
Wat naar voor je. Het klinkt stom, maar ik zou hier hulp voor zoeken. Je klinkt als een extreem onzeker persoon en ik kan het best wel begrijpen als je zo'n slechte ervaring hebt gehad, maar het klinkt in je OP allemaal heel zwaar. Ik heb op mijn 15e bij mijn eerste bijbaantje ook rotervaringen gehad en op mijn 16e weer. Ook als je volwassen bent kom je vervelende mensen tegen, ook op je werk en dat hoort er helaas bij. Hoe naar dat ook is. Het zou fijn zijn als je leert je daartegen te wapenen. Ik wil je situatie niet bagatelliseren of jou het gevoel geven dat je niet serieus genomen wordt, maar wat jij beschrijft komt me niet heel raar voor. Beetje zoals het kan gaan met een klootzak en daardoor moet je je niet uit het veld laten slaan!
donderdag 13 juli 2017 om 22:52
Hè wat naar! Ik had ook ooit zo een collega, maar niet zo erg als jij beschrijft. Dat is echt niet normaal hoor!
Ik zou er lekker gauw mee stoppen en iets kiezen waar jij je happy voelt. Misschien kan het je ook helpen om een assertiviteitstraining oid te volgen, zodat je meer zelfvertrouwen hebt en uitstraalt en sneller kan reageren op zulke debiele mensen. Geef je grenzen aan alsjeblieft, het ligt niet aan jou!!
Ik zou er lekker gauw mee stoppen en iets kiezen waar jij je happy voelt. Misschien kan het je ook helpen om een assertiviteitstraining oid te volgen, zodat je meer zelfvertrouwen hebt en uitstraalt en sneller kan reageren op zulke debiele mensen. Geef je grenzen aan alsjeblieft, het ligt niet aan jou!!
donderdag 13 juli 2017 om 22:53
Belachelijk dat er op je werk naar je geschreeuwd wordt. Dat is niet normaal en ligt zeker niet aan jou! Jij ligt er nu wel nachten wakker van. Het klinkt misschien overdreven, maar mij lijkt het ook een goed idee als je over je nare ervaringen met iemand gaat praten, om het te verwerken en te leren jezelf sterker op te stellen. Je noemt de ervaring ook traumatiserend. Dus het heeft echt veel impact op je gedaan. Ik zou daarom naar de huisarts gaan en hulp vragen. Je klinkt als een sterk persoon, een jaar volhouden op zo'n rotplek. Ik hoop dat je nu voor jezelf kiest en een andere werkplek gaat zoeken. Sterkte. 
anoniem_350303 wijzigde dit bericht op 13-07-2017 22:52
12.41% gewijzigd
donderdag 13 juli 2017 om 22:54
vervelend dat je deze ervaringen hebt. maar de oplossing moet toch echt bij je zelf gaan zoeken. er zullen altijd mensen zijn die slecht kunnen communiceren, die bot, geïrriteerd zijn.
want wat verwacht je? dat wanneer je afgestudeerd bent en een echte baan krijgt dat mensen dan opeens heel aardig zijn?
als 16 jarige is je brein nog lang niet volgroeid. je hebt die slechte ervaring niet goed kunnen verwerken en een plek kunnen geven. het is nog steeds een actieve angst en gevoel. misschien is EMDR iets om die ervaring een plek te kunnen geven zodat jij de baas erover bent. het verleden kan je niet veranderen, wel hoe je ermee om gaat.
want wat verwacht je? dat wanneer je afgestudeerd bent en een echte baan krijgt dat mensen dan opeens heel aardig zijn?
als 16 jarige is je brein nog lang niet volgroeid. je hebt die slechte ervaring niet goed kunnen verwerken en een plek kunnen geven. het is nog steeds een actieve angst en gevoel. misschien is EMDR iets om die ervaring een plek te kunnen geven zodat jij de baas erover bent. het verleden kan je niet veranderen, wel hoe je ermee om gaat.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 13 juli 2017 om 22:57
Misschien helpt het ook om het minder persoonlijk te maken.
Jouw angst voor werk is feitelijk niet het probleem van de baas. Die wil dat jij relaxed en prettig en snel je werk leert en uitvoert.
Dat dit niet lukt ligt niet alleen maar bij je baas.
Natuurlijk was het bij je eerste baan rot dat je collega je niet inwerkte. Maar was er dan niemand in je omgeving met wie je kunt praten?
Als je mijn kind was geweest had ik je wel elke week even uitgehoord en als je zo ongelukkig zou worden geadviseerd te stoppen.
Bij je huidige baan hebben ze feitelijk niks te maken met wat er speelt. Jij bent heel bang dat ze iets van jou vinden maar eigenlijk vind jij ook iets van deze baan.
Je vindt het dus niet leuk. Ik zou mezelf hierin serieuzer nemen.
Maar ook kritisch kijken of je baas misschien terecht zijn geduld verliest.
Aks jij de hele dag als een bang vogeltje in paniek rondloopt, hoe sneu ook, dan kun je ook niet worden ingewerkt.
Jouw angst voor werk is feitelijk niet het probleem van de baas. Die wil dat jij relaxed en prettig en snel je werk leert en uitvoert.
Dat dit niet lukt ligt niet alleen maar bij je baas.
Natuurlijk was het bij je eerste baan rot dat je collega je niet inwerkte. Maar was er dan niemand in je omgeving met wie je kunt praten?
Als je mijn kind was geweest had ik je wel elke week even uitgehoord en als je zo ongelukkig zou worden geadviseerd te stoppen.
Bij je huidige baan hebben ze feitelijk niks te maken met wat er speelt. Jij bent heel bang dat ze iets van jou vinden maar eigenlijk vind jij ook iets van deze baan.
Je vindt het dus niet leuk. Ik zou mezelf hierin serieuzer nemen.
Maar ook kritisch kijken of je baas misschien terecht zijn geduld verliest.
Aks jij de hele dag als een bang vogeltje in paniek rondloopt, hoe sneu ook, dan kun je ook niet worden ingewerkt.
donderdag 13 juli 2017 om 23:00
Ik heb dit bij collega's wel is gezien en om die reden zijn er mensen inderdaad vertrokken, wat mijn ervaring is dat het dus totaal geen nut heeft om zulke mensen proberen te ''pleasen'' ze zullen niet snel tevreden worden ook al doe je het werk wel goed. Er tegen in gaan met lullige opmerking werkt het beste in mijn ervaring al zul je het in het begin niet zien maar ze kunnen over het algemeen zelf totaal niet tegen kritiek. Mocht je er alsnog ongelukkig van worden en onzeker dan inderdaad gewoon andere werkplek zoeken het is echt zonde om in zo een situatie te zitten als je er gewoon niet mee kan omgaan.
donderdag 13 juli 2017 om 23:33
Ik weet niet of dit bij je past, maar je kan ook een keer in een gesprek je gevoel benoemen bij die bedrijfsleider. En dan niet het hele verhaal over 5 jaar geleden, want daar zit hij waarschijnlijk niet op te wachten, maar wel 'doordat je vaak je stem verheft voel ik me vaak heel dom en onzeker en daardoor gaat er dan juist iets mis' (bijvoorbeeld, denk er even over na wat je precies stoort en wat het met je doet). Ik heb dit zelf ooit gedaan bij een leidinggevende, gezegd dat door hoe hij dingen verwoorde ik vaak het gevoel had dat hij me echt heel dom vond, waardoor ik dichtklapte. Hij reageerde daar heel verbaasd op en zei dat hij mij helemaal niet dom vond en is meer op zijn woordkeuze en toon gaan letten. Achteraf gaf hij ook aan blij te zijn met de feedback. We hebben daarna nog jaren heel prettig samengewerkt.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 13 juli 2017 om 23:36
vrijdag 14 juli 2017 om 08:32
vrijdag 14 juli 2017 om 08:37
Wat naar zeg. Ik denk ook dat het beter is wanneer je voorlopig even in een andere sfeer gaat werken.
Blijkbaar sta je op dit punt (mensen die onaardig tegen je doen) helemaal open. Ik zou daar wel hulp bij gaan zoeken.
Er is iets van binnen wat aandacht nodig heeft en geheeld moet worden voordat je je weer in de buurt van onaardige / botte types gaat begeven. Doorgaan en doorzetten gaat je niet verder helpen, dat maakt het alleen maar erger.
Dus ook al kun je nu misschien niet van je af bijten, je kunt wel voor jezelf zorgen door hier hulp bij te zoeken.
Dan komt dat van je afbijten vanzelf wel.
Blijkbaar sta je op dit punt (mensen die onaardig tegen je doen) helemaal open. Ik zou daar wel hulp bij gaan zoeken.
Er is iets van binnen wat aandacht nodig heeft en geheeld moet worden voordat je je weer in de buurt van onaardige / botte types gaat begeven. Doorgaan en doorzetten gaat je niet verder helpen, dat maakt het alleen maar erger.
Dus ook al kun je nu misschien niet van je af bijten, je kunt wel voor jezelf zorgen door hier hulp bij te zoeken.
Dan komt dat van je afbijten vanzelf wel.
Doubt kills more dreams than failure ever will
vrijdag 14 juli 2017 om 09:57
Wat is er mis met weglopen voor problemen? Je kan niet altijd alle problemen oplossen. En misschien is weglopen zonder dat je boos op jezelf wordt wel de oplossing. Wees eens gauw wat liever voor jezelf!znt95 schreef: ↑13-07-2017 22:39Ik twijfelde of ik dit nou bij Werk & Studie moest plaatsen of bij Psyche. Toch maar voor Psyche gekozen, past volgens mij veel beter.
Het was een hel, ik was doodsbang voor mijn bedrijfsleidster. Ik wilde heel graag stoppen, maar aan de andere kant wilde ik niet weglopen voor mijn problemen. Ook wilde ik mijn ouders niet teleur stellen, ze waren erg trots op mij dat ik aan het werk was.
