Psyche
alle pijlers
Heb ik een trauma?
dinsdag 12 september 2017 om 14:01
Ik heb het gevoel dat ik met een trauma rondloop maar durf het niet zo te benoemen omdat ik bij trauma's eerder denk aan dingen als seksueel misbruik/ongeluk/verminking etc maar voor het eerst denk ik dat ik toch wel echt een trauma is.
Omschrijving:
Het was november, een dochter van 2, een zoon van een paar maandjes oud, een ontzettende huilbaby. Dag en nacht gehuil. Ik was op. Ik moest echter binnen een paar weken weer aan het werk en neigde naar een crash. Mijn man werkte in onze eigen zaak die voor geen meter liep- we hadden 2 hypotheken lopen en andere leningen-en we dus financieel op mijn zak teerden en daardoor bijna niet rondkwamen. We waren bijna 10 jaar samen trouwens. Was volgens hem nog altijd gek op mij. Hij was degene die heel graag een 1e en vervolgens een 2e kindje met me wilde. Ondanks de financiële problemen en mijn bijna crash door de huilbaby (volgens de huisarts was het een postnatale depressie) was ons huwelijk heilig voor hem (zijn woorden).
En daar kwam het dus dan in november: ik ontdekte dat hij al 3 jaar een geheime minnares had. Vanaf de zwangerschap van mijn oudste. Eerst ontkennen en weken lang doen alsof ik spoken zag en gestoord was geworden door mijn postnatale depressie om vervolgens een time-out voor te stellen zodat ik hem weer zou vertrouwen. Hij ging bij een vriend wonen tot die tijd zei hij, een paar maanden lang. Ik stond er alleen voor met onze huilbaby, mijn depressie en de zaak maar hij kwam vaak langs met zoete woorden dat hij snel weer thuis zou wonen. Ik moest hem vertrouwen. Ik zag spoken. Hij miste zijn kinderen. Ik was geestelijk op en oververmoeidheid. Na een paar maanden kreeg ik nog een klap erbij..Hij woonde al maanden stiekem bij haar in. Ik was in shock. Daarna ging het snel. Pakte zijn tas, wilde niks meer met ons te maken hebben en trok definitief bij haar in. Hij probeerde mij nog even zoveel mogelijk schulden op me te laten nemen, plus nog een paar trappen na voor mij en de kids en ging lekker zijn avontuur af maken met haar. Het ging ineens zo snel. De kinderen waren en zijn sindsdien nog altijd verleden tijd voor hem.
Ik kwam volop in de schulden en moest verhuizen naar een flat. Nog maar net verhuisd en ik kreeg te maken met asociale bovenburen die mij bedreigden en pesten voor hoer/slet etc. Ik was op. Net gescheiden op een traumatische manier, zoon die steeds zoveel huilde, de schulden...ik was ook ondanks mijn depressie weer aan het werk gegaan om een dak boven ons hoofd te betalen en dan nog eens bedreigingen/pesterijen/intimidatie van de buren. Mijn ex die nooit meer kwam opdagen voor de kinderen. Ik crashte volledig.
Intussen ben ik verhuisd, heb een nieuwe vriend, fijne buren etc en toch...elke dag - hoe gek dit ook klinkt - elke dag denk ik eraan. Er hoeft maar iemand te vragen waar de vader van mijn kinderen is of waarom ik gescheiden ben en ik barst onmiddelijk in tranen uit alsof ik daar nog midden in sta. Elke dag draag ik de manier waarop de man, die ik volledig vertrouwde, mijn vertrouwen kapot heeft gemaakt met me mee. In de periode dat ik op mijn kwetsbaarst was mij laten denken dat ik gek was en spoken zag. Ik heb intensieve psychotherapie gevolgd om weer de draad om te pakken,creatieve therapie maar ik heb het gevoel dat ik steeds in de bovenlaag blijf zitten. Ik denk dat ik nog een paar lagen eronder moet gaan om dit voor eens en voor altijd te verwerken
Het is niet dat ik elke dag moet huilen ofzo. Ik heb een lieve vriend, maar soms kan het me ineens overvallen. Dan raak ik in paniek, benauwdheid en het 1e wat in mijn hoofd te binnen schiet is dat ik mezelf daar nog huilend zie staan in ons oude huis met een baby op mijn arm en een peuter aan de hand en hij scheldend riep dat hij ging naar de vrouw waar ik nog geen 0,1% aan kon tippen. Hem smekend om voor de kids toch alles een kans te geven en hij me minachtend aankeek en zei: je kunt het niet alleen aan he, zonder mij. Gooide twee foto's die hij nog in zijn zak had van de kids naar me toe en vertrok...
Kun je dit een trauma noemen? Naar mijn gevoel speelt dit-hoe lang het ook geleden is, zoon is intussen 8 jaar - te lang door. Het zit nog altijd onder mijn leden en het kan me soms ineens uit het niets overvallen op een erg emotionele manier.
Ik overweeg om een soort van traumaverwerkings therapie te volgen maar is dit dan niet te 'zwak' om als trauma beschreven te kunnen worden?
Omschrijving:
Het was november, een dochter van 2, een zoon van een paar maandjes oud, een ontzettende huilbaby. Dag en nacht gehuil. Ik was op. Ik moest echter binnen een paar weken weer aan het werk en neigde naar een crash. Mijn man werkte in onze eigen zaak die voor geen meter liep- we hadden 2 hypotheken lopen en andere leningen-en we dus financieel op mijn zak teerden en daardoor bijna niet rondkwamen. We waren bijna 10 jaar samen trouwens. Was volgens hem nog altijd gek op mij. Hij was degene die heel graag een 1e en vervolgens een 2e kindje met me wilde. Ondanks de financiële problemen en mijn bijna crash door de huilbaby (volgens de huisarts was het een postnatale depressie) was ons huwelijk heilig voor hem (zijn woorden).
En daar kwam het dus dan in november: ik ontdekte dat hij al 3 jaar een geheime minnares had. Vanaf de zwangerschap van mijn oudste. Eerst ontkennen en weken lang doen alsof ik spoken zag en gestoord was geworden door mijn postnatale depressie om vervolgens een time-out voor te stellen zodat ik hem weer zou vertrouwen. Hij ging bij een vriend wonen tot die tijd zei hij, een paar maanden lang. Ik stond er alleen voor met onze huilbaby, mijn depressie en de zaak maar hij kwam vaak langs met zoete woorden dat hij snel weer thuis zou wonen. Ik moest hem vertrouwen. Ik zag spoken. Hij miste zijn kinderen. Ik was geestelijk op en oververmoeidheid. Na een paar maanden kreeg ik nog een klap erbij..Hij woonde al maanden stiekem bij haar in. Ik was in shock. Daarna ging het snel. Pakte zijn tas, wilde niks meer met ons te maken hebben en trok definitief bij haar in. Hij probeerde mij nog even zoveel mogelijk schulden op me te laten nemen, plus nog een paar trappen na voor mij en de kids en ging lekker zijn avontuur af maken met haar. Het ging ineens zo snel. De kinderen waren en zijn sindsdien nog altijd verleden tijd voor hem.
Ik kwam volop in de schulden en moest verhuizen naar een flat. Nog maar net verhuisd en ik kreeg te maken met asociale bovenburen die mij bedreigden en pesten voor hoer/slet etc. Ik was op. Net gescheiden op een traumatische manier, zoon die steeds zoveel huilde, de schulden...ik was ook ondanks mijn depressie weer aan het werk gegaan om een dak boven ons hoofd te betalen en dan nog eens bedreigingen/pesterijen/intimidatie van de buren. Mijn ex die nooit meer kwam opdagen voor de kinderen. Ik crashte volledig.
Intussen ben ik verhuisd, heb een nieuwe vriend, fijne buren etc en toch...elke dag - hoe gek dit ook klinkt - elke dag denk ik eraan. Er hoeft maar iemand te vragen waar de vader van mijn kinderen is of waarom ik gescheiden ben en ik barst onmiddelijk in tranen uit alsof ik daar nog midden in sta. Elke dag draag ik de manier waarop de man, die ik volledig vertrouwde, mijn vertrouwen kapot heeft gemaakt met me mee. In de periode dat ik op mijn kwetsbaarst was mij laten denken dat ik gek was en spoken zag. Ik heb intensieve psychotherapie gevolgd om weer de draad om te pakken,creatieve therapie maar ik heb het gevoel dat ik steeds in de bovenlaag blijf zitten. Ik denk dat ik nog een paar lagen eronder moet gaan om dit voor eens en voor altijd te verwerken
Het is niet dat ik elke dag moet huilen ofzo. Ik heb een lieve vriend, maar soms kan het me ineens overvallen. Dan raak ik in paniek, benauwdheid en het 1e wat in mijn hoofd te binnen schiet is dat ik mezelf daar nog huilend zie staan in ons oude huis met een baby op mijn arm en een peuter aan de hand en hij scheldend riep dat hij ging naar de vrouw waar ik nog geen 0,1% aan kon tippen. Hem smekend om voor de kids toch alles een kans te geven en hij me minachtend aankeek en zei: je kunt het niet alleen aan he, zonder mij. Gooide twee foto's die hij nog in zijn zak had van de kids naar me toe en vertrok...
Kun je dit een trauma noemen? Naar mijn gevoel speelt dit-hoe lang het ook geleden is, zoon is intussen 8 jaar - te lang door. Het zit nog altijd onder mijn leden en het kan me soms ineens uit het niets overvallen op een erg emotionele manier.
Ik overweeg om een soort van traumaverwerkings therapie te volgen maar is dit dan niet te 'zwak' om als trauma beschreven te kunnen worden?
hanaa wijzigde dit bericht op 12-09-2017 20:33
2.49% gewijzigd
dinsdag 12 september 2017 om 14:08
Ik voel me wel getraumatiseerd. Ik heb heel lang psychotherapie gevolgd maar ik voel me nog steeds emotioneel gewond. Ik krijg die gebeurtenis -en ook wat direct erna kwam met de buren- niet uit mijn systeem. Het zit vast.
dinsdag 12 september 2017 om 14:09
dinsdag 12 september 2017 om 14:11
ja hoor, tuurlijk, hier mag je best hulp voor vragen
als je geen biafra kindje bent moet je toch ook op tijd eten?
je hoeft het misschien alleen geen 'honger' te noemen
dus laat desnoods dat woordje trauma weg als je naar de huisarts gaat hiervoor maar je mag best vertellen dat je er nog dagelijks mee bezig bent, het was ook niet niks hoor
als je geen biafra kindje bent moet je toch ook op tijd eten?
je hoeft het misschien alleen geen 'honger' te noemen
dus laat desnoods dat woordje trauma weg als je naar de huisarts gaat hiervoor maar je mag best vertellen dat je er nog dagelijks mee bezig bent, het was ook niet niks hoor
Lorem Ipsum
dinsdag 12 september 2017 om 14:13
De gebeurtenissen over en over besproken. Dat luchte wel op en ik krijg wel de erkenning dat het heftige gebeurtenissen zijn maar ik moet echt dieper gaan en dat lukt niet bij de psychologen.
Vandaar dat ik echt denk dat ik een trauma in mijn lijf heb. Zoveel jaar later en er nog altijd niet aan kunnen denken of praten zonder tranen, herbeleving, paniek etc
dinsdag 12 september 2017 om 14:14
Ik bedoel niet of je de gebeurtenissen hebt besproken, maar of je hebt besproken welk effect alles nog op je heeft.Hanaa schreef: ↑12-09-2017 14:13De gebeurtenissen over en over besproken. Dat luchte wel op en ik krijg wel de erkenning dat het heftige gebeurtenissen zijn maar ik moet echt dieper gaan en dat lukt niet bij de psychologen.
Vandaar dat ik echt denk dat ik een trauma in mijn lijf heb. Zoveel jaar later en er nog altijd niet aan kunnen denken of praten zonder tranen, herbeleving, paniek etc
dinsdag 12 september 2017 om 14:16
Ik volg nog creatieve therapie. De psycholoog heb ik mer afgesproken dat ik zou bellen als ik weer verder wilde praten. Maar na zo een lange tijd praten (lees paar jaar) is mijn gevoel niet veranderd. Ik heb handvaten gekregen om in het dagelijks leven te overleven. Maar de gebeurtenissen zitten vast in mijn systeem.
dinsdag 12 september 2017 om 14:17
Misschien heb je dan gewoon pech gehad en was psychotherapie het toch niet voor je. Hoop dat je snel iets vindt waar je wel wat aan hebt.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
dinsdag 12 september 2017 om 14:21
Klopt. Ik schaam me ook omdat het al zo lang geleden is.
Ik weet ook niet goed hoe ik tegen mijn psycholoog moet zeggen dat al die gesprekken niet hebben bereikt wat ik nodig heb..
dinsdag 12 september 2017 om 14:24
Ik sta op de wachtlijst voor EMDR, omdat ik na ruim anderhalf jaar nog steeds "vast" zit in de pijnlijke herinneringen aan een gebeurtenis. Andere therapieën hebben tot nu toe niet geholpen. Het gebeurde roept nog steeds woede en verdriet op, en beperkt me in mijn functioneren op meerdere gebieden.
Ik heb volgens de psychiater met wie ik het heb besproken wellicht een psychotrauma opgelopen door wat er gebeurd is, en EMDR lijkt daarom misschien geschikt. Het wordt ook toegepast bij mensen die PTSS hebben (dat heb ik dan weer niet). Ik zou het met je therapeut bespreken. Wie weet zou het ook voor jou een oplossing zijn. Houd wel rekening met een eventuele wachtlijst, mocht EMDR voor jou geschikt worden geacht.
Ik heb volgens de psychiater met wie ik het heb besproken wellicht een psychotrauma opgelopen door wat er gebeurd is, en EMDR lijkt daarom misschien geschikt. Het wordt ook toegepast bij mensen die PTSS hebben (dat heb ik dan weer niet). Ik zou het met je therapeut bespreken. Wie weet zou het ook voor jou een oplossing zijn. Houd wel rekening met een eventuele wachtlijst, mocht EMDR voor jou geschikt worden geacht.
anoniem_349871 wijzigde dit bericht op 12-09-2017 14:25
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
4.42% gewijzigd
dinsdag 12 september 2017 om 14:26
Ja besproken. Maar de inhoud van de gesprekken blijft oppervlakkiger dan wat ik nodig heb.
Ik heb denk ik zwaardere therapie nodig en dacht aan traumaverwerking. Ik durfde alleen niet het woord trauma erop te plakken.
De meeste mensen hebben zoiets van:' Hanaa, zo lang geleden. Je zoon is intussen 8 jaar. Zoiets kun je toch niet mee blijven dragen?'
Maar ik draag het nog steeds mee en het heeft nog steeds elke dag een effect op mij en hoe vaak ik ook mooi weer speel het zit er nog. Ook op mijn betere dagen overvalt het me
( en ik schaam me er echt enorm voor)
dinsdag 12 september 2017 om 14:31
Bedankt voor het delen.MissLotus17 schreef: ↑12-09-2017 14:24Ik sta op de wachtlijst voor EMDR, omdat ik na ruim anderhalf jaar nog steeds "vast" zit in de pijnlijke herinneringen aan een gebeurtenis. Andere therapieën hebben tot nu toe niet geholpen. Het gebeurde roept nog steeds woede en verdriet op, en beperkt me in mijn functioneren op meerdere gebieden.
Ik heb volgens de psychiater met wie ik het heb besproken wellicht een psychotrauma opgelopen door wat er gebeurd is, en EMDR lijkt daarom misschien geschikt. Het wordt ook toegepast bij mensen die PTSS hebben (dat heb ik dan weer niet). Ik zou het met je therapeut bespreken. Wie weet zou het ook voor jou een oplossing zijn. Houd wel rekening met een eventuele wachtlijst, mocht EMDR voor jou geschikt worden geacht.
Ik schaamde me vooral omdat zoveel psychotherapie weinig heeft geholpen en ik dus inderdaad wel 'gestoord' moet zijn - de woorden van mijn ex zitten muurvast in mij-
Ik ben ontzettend perfectionistisch en een controle freak geworden omdat ex zei dat ik het toch niet zonder hem zou kunnen. Leg de lat zo hoog voor mezelf want ik moet laten zien-aan wie eigenlijk?- dat ik wel aan haar kan tippen..al zij woorden zitten nog letterlijk in mijn hoofd/naast alles wat er nog gebeurde. Maar het is zooo lang geleden..
dinsdag 12 september 2017 om 14:41
Jawel maar dan komen er vooral praktische oplossingen naar voren. Terwijl ik denk dat ik nog een paar x door die gebeurtenissen moet gaan en elk stukje ervan moet verwerken( want er is veeel meer gebeurd dan ik nu heb geschreven (oa klap gehad van hém omwille van zijn minnares). Hoe stom het ook klinkt de klap werkte minder lang door dan zijn emotionele mishandelingen.
dinsdag 12 september 2017 om 14:42
Nou, ik heb acht jaar geleden meegelezen in je topic. En ik zou de gebeurtenissen ook traumatisch durven te noemen. Wat jij beschrijft (doen alsof JIJ gek bent) heet gaslighting: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... latie.html en http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... bruik.html.
Dit valt onder geestelijke mishandeling. En bij geestelijke mishandeling is traumatherapie inderdaad op zijn plaats. Net zoals dat bij lichamelijke mishandeling en misbruik zou zijn geweest.
Ik vind het tekenend dat je na al die jaren na het vertrek van je ex nog steeds aan je eigen 'verstand' twijfelt en eerder wil aannemen dat je hysterisch bent (zoals jouw ex ongetwijfeld zei) ipv getraumatiseerd. Het wordt tijd dat je niet meer naar het stemmetje van je ex dat nog in jouw hoofd zit, luistert.
Dit valt onder geestelijke mishandeling. En bij geestelijke mishandeling is traumatherapie inderdaad op zijn plaats. Net zoals dat bij lichamelijke mishandeling en misbruik zou zijn geweest.
Ik vind het tekenend dat je na al die jaren na het vertrek van je ex nog steeds aan je eigen 'verstand' twijfelt en eerder wil aannemen dat je hysterisch bent (zoals jouw ex ongetwijfeld zei) ipv getraumatiseerd. Het wordt tijd dat je niet meer naar het stemmetje van je ex dat nog in jouw hoofd zit, luistert.
dinsdag 12 september 2017 om 14:50
Wat een vreselijk heftig beeld draag je mee zeg. Wat goed dat je je leven weer op de rit hebt gekregen!
Ik denk dat EMDR je een heel eind op weg zou kunnen helpen. Vorig jaar heb ik er heel veel baat bij gehad, omdat ik ook last had van zo'n vastzittend beeld met bijbehorende emoties. Het sleet niet, zeg maar, ook al was alles er omheen inmiddels gewoon weer ok.
De sessies zelf waren best heftig, je wordt weer vol geconfronteerd met dat ellendige gevoel. Maar al heel snel voelde ik verbetering. Het was alsof het trauma 'smolt'. Moeilijk te omschrijven wat er precies gebeurde maar ik was stomverbaasd over hoe snel het ging en hoe effectief het was.
Sterkte, ik hoop dat je het snel echt in het verleden kan laten en dat boek kan sluiten.
Ik denk dat EMDR je een heel eind op weg zou kunnen helpen. Vorig jaar heb ik er heel veel baat bij gehad, omdat ik ook last had van zo'n vastzittend beeld met bijbehorende emoties. Het sleet niet, zeg maar, ook al was alles er omheen inmiddels gewoon weer ok.
De sessies zelf waren best heftig, je wordt weer vol geconfronteerd met dat ellendige gevoel. Maar al heel snel voelde ik verbetering. Het was alsof het trauma 'smolt'. Moeilijk te omschrijven wat er precies gebeurde maar ik was stomverbaasd over hoe snel het ging en hoe effectief het was.
Sterkte, ik hoop dat je het snel echt in het verleden kan laten en dat boek kan sluiten.
dinsdag 12 september 2017 om 14:54
Ik heb inderdaad lang geleden zoveel geschreven hier.boerinnetje-van-buuten schreef: ↑12-09-2017 14:42Nou, ik heb acht jaar geleden meegelezen in je topic. En ik zou de gebeurtenissen ook traumatisch durven te noemen. Wat jij beschrijft (doen alsof JIJ gek bent) heet gaslighting: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... latie.html en http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... bruik.html.
Dit valt onder geestelijke mishandeling. En bij geestelijke mishandeling is traumatherapie inderdaad op zijn plaats. Net zoals dat bij lichamelijke mishandeling en misbruik zou zijn geweest.
Ik vind het tekenend dat je na al die jaren na het vertrek van je ex nog steeds aan je eigen 'verstand' twijfelt en eerder wil aannemen dat je hysterisch bent (zoals jouw ex ongetwijfeld zei) ipv getraumatiseerd. Het wordt tijd dat je niet meer naar het stemmetje van je ex dat nog in jouw hoofd zit, luistert.
Ik ben net naar de symptomen van ptss gaan kijken en ik herken bijna alle symptomen. Ik denk dat mijn therapieën niet passend zijn geweest. Ik had eerst mijn trauma moeten verwerken...erover praten is voor mij niet verwerken. Ik moet er iets mee DOEN. Zelf. Maar daar moet ik nu dus andere hulp bij gaan zoeken.
