Psyche
alle pijlers
help me uit mn dippie...
vrijdag 23 januari 2009 om 17:41
haai,
ik zit vandaag ff in een enorme dip. en heb ook wel
een beetje het idee waar het door komt.
in tegenstelling tot veel van mijn leeftijdsgenoten
werk ik niet fulltime, want ik heb een arbeidsbeperking,
waardoor ik max. 20 u per week kan werken, en sinds
ik een paar jaar terug een burnout heb gehad lukt dat ook niet meer.
ik weet dat het niet handig is, maar ik blijf mezelf maar vergelijken met anderen. veel minder dan voor de burnout, maar het blijft wel een beetje, zodat ik af en toe (zoals nu) een dip krijg omdat ik me nutteloos voel.
ik werk 3 halve dagen per week, heb het heel erg naar mijn zin en het gaat ook goed. mijn contract is net weer verlengt.
maar ja op tijden dat ik thuis zit hebben leeftijdsgenoten een veel interessanter leven dan ik, en wat stellen die 12 uurtjes dan voor.......
ik weet echt wel dat ik zo niet moet denken, en vaak doe ik dat ook niet. ik ben nogal positief ingesteld meestal.
wanneer ik dat niet heb wil ik per se wat te doen hebben. het liefst buitens huis. dan ga ik regelmatig over mijn grenzen zodat ik doodmoe ben. dan denk ik achteraf dat dat niet zo handig was...
alleen accepteren om dan maar op de bank te gaan hangen de hele middag.........
het is nogal tegenstrijdig, maar ik hoop dat iemand dit herkent,
en me vooral ff beetje op kan fleuren
grtz phoebe
ik zit vandaag ff in een enorme dip. en heb ook wel
een beetje het idee waar het door komt.
in tegenstelling tot veel van mijn leeftijdsgenoten
werk ik niet fulltime, want ik heb een arbeidsbeperking,
waardoor ik max. 20 u per week kan werken, en sinds
ik een paar jaar terug een burnout heb gehad lukt dat ook niet meer.
ik weet dat het niet handig is, maar ik blijf mezelf maar vergelijken met anderen. veel minder dan voor de burnout, maar het blijft wel een beetje, zodat ik af en toe (zoals nu) een dip krijg omdat ik me nutteloos voel.
ik werk 3 halve dagen per week, heb het heel erg naar mijn zin en het gaat ook goed. mijn contract is net weer verlengt.
maar ja op tijden dat ik thuis zit hebben leeftijdsgenoten een veel interessanter leven dan ik, en wat stellen die 12 uurtjes dan voor.......
ik weet echt wel dat ik zo niet moet denken, en vaak doe ik dat ook niet. ik ben nogal positief ingesteld meestal.
wanneer ik dat niet heb wil ik per se wat te doen hebben. het liefst buitens huis. dan ga ik regelmatig over mijn grenzen zodat ik doodmoe ben. dan denk ik achteraf dat dat niet zo handig was...
alleen accepteren om dan maar op de bank te gaan hangen de hele middag.........
het is nogal tegenstrijdig, maar ik hoop dat iemand dit herkent,
en me vooral ff beetje op kan fleuren
grtz phoebe
vrijdag 23 januari 2009 om 18:07
Ik denk dat jij je eigenwaarde teveel uit werken haalt,
Als ik morgen de loterij win, werk ik nooit weer een dag!
Je kunt je op de tijden dat je niet werkt toch ook toeleggen op andere interessante dingen?
Een taal leren, een creatieve cursus, op welke manier dan ook jezelf ontwikkelen, daar wordt je leven een stuk interessanter door,
Je grenzen respecteren, en nieuwe uitdagingen zoeken gaan volgens mij best samen,
Succes!
Als ik morgen de loterij win, werk ik nooit weer een dag!
Je kunt je op de tijden dat je niet werkt toch ook toeleggen op andere interessante dingen?
Een taal leren, een creatieve cursus, op welke manier dan ook jezelf ontwikkelen, daar wordt je leven een stuk interessanter door,
Je grenzen respecteren, en nieuwe uitdagingen zoeken gaan volgens mij best samen,
Succes!
vrijdag 23 januari 2009 om 18:11
Ik werk maar 9 uur.
Dat vergelijken doe ik ook regelmatig. Maar èèn dagje flink huishouden of inderdaad buiten echt wat ondernemen, en dan weet ik ook meteen weer waarom ik zo weinig werkte.
Voel me heel vaak schuldig erover, maar ook heel vaak dankbaar dat het zo kan.
Dat ik niet (meer) gedwongen over mn grenzen hoef te gaan en doodongelukkig te worden van de consequenties.
En het 'opwindende' leven dat leeftijdsgenoten leiden, soms klinkt het heel aantrekkelijk, maar over het algemeen is het mij de consequenties die het zou hebben voor mij (en die besef ik me dan meteen weer) niet waard.
Dat vergelijken doe ik ook regelmatig. Maar èèn dagje flink huishouden of inderdaad buiten echt wat ondernemen, en dan weet ik ook meteen weer waarom ik zo weinig werkte.
Voel me heel vaak schuldig erover, maar ook heel vaak dankbaar dat het zo kan.
Dat ik niet (meer) gedwongen over mn grenzen hoef te gaan en doodongelukkig te worden van de consequenties.
En het 'opwindende' leven dat leeftijdsgenoten leiden, soms klinkt het heel aantrekkelijk, maar over het algemeen is het mij de consequenties die het zou hebben voor mij (en die besef ik me dan meteen weer) niet waard.
vrijdag 23 januari 2009 om 18:22
Heel vervelend Phoebe, maar heb je geen hobbies in plaats van op de bank hangen? Positief bekeken heb jij dus meer vrije tijd dan je leeftijdsgenoten en die kun je op een leuke manier invullen. Probeer je energie vooral een beetje handig te verdelen, balans tussen inspanning en ontspanning lijkt me belangrijk.
Maak desnoods eens per week een lijstje met leuke dingen die je wilt ondernemen waarbij je die activiteiten verdeelt over de vrije uren die je in de week hebt. Over je grenzen gaan en doorschieten is niet zo handig natuurlijk maar gelukkig heb je dat nog altijd zelf in de hand.
Als je van alles hebt ondernomen in een week, is af en toe op de bank hangen ook niet verkeerd. Ik zou de dingen een beetje omdraaien, niet denken ik kan minder dan mijn leeftijdsgenoten maar ik heb meer mogelijkheden om te doen wat ik leuk vind.
Ik kan je niet opvrolijken natuurlijk, ook dat moet je zelf doen. Het is aan jou om dingen te bedenken waar jij je goed bij voelt en vrolijk van wordt.
Anais
Maak desnoods eens per week een lijstje met leuke dingen die je wilt ondernemen waarbij je die activiteiten verdeelt over de vrije uren die je in de week hebt. Over je grenzen gaan en doorschieten is niet zo handig natuurlijk maar gelukkig heb je dat nog altijd zelf in de hand.
Als je van alles hebt ondernomen in een week, is af en toe op de bank hangen ook niet verkeerd. Ik zou de dingen een beetje omdraaien, niet denken ik kan minder dan mijn leeftijdsgenoten maar ik heb meer mogelijkheden om te doen wat ik leuk vind.
Ik kan je niet opvrolijken natuurlijk, ook dat moet je zelf doen. Het is aan jou om dingen te bedenken waar jij je goed bij voelt en vrolijk van wordt.
Anais
vrijdag 23 januari 2009 om 18:25
Ik werk helemaal niet meer sinds bijna 7 jaar. En ik heb niet eens een beperking. En ik ben ook nog niet gepensioneerd. Het hoeft gewoon niet meer.
En ik vind het zalig. Geen verplichtingen meer, ik kan mijn dagen zelf indelen. Als ik 2 uur lang met de honden wil gaan wandelen dan kan dat gewoon. Iedere middag haal ik op mijn gemak de boodschappen voor het avondeten en dan kook ik uitgebreid (bijna iedere dag). 'sAvonds kan ik zo laat naar bed gaan als ik zelf wil, ik hoef immers niet meer om 8 uur de deur uit om te gaan werken.
Ik vind niet dat je jezelf hoeft te vergelijken met werkende mensen van jouw leeftijd. Het merendeel van die mensen zou die baan zo opgeven als het financieel haalbaar was. Ik denk dat je het idealiseert.
Voel je je al weer een stukje beter?
En ik vind het zalig. Geen verplichtingen meer, ik kan mijn dagen zelf indelen. Als ik 2 uur lang met de honden wil gaan wandelen dan kan dat gewoon. Iedere middag haal ik op mijn gemak de boodschappen voor het avondeten en dan kook ik uitgebreid (bijna iedere dag). 'sAvonds kan ik zo laat naar bed gaan als ik zelf wil, ik hoef immers niet meer om 8 uur de deur uit om te gaan werken.
Ik vind niet dat je jezelf hoeft te vergelijken met werkende mensen van jouw leeftijd. Het merendeel van die mensen zou die baan zo opgeven als het financieel haalbaar was. Ik denk dat je het idealiseert.
Voel je je al weer een stukje beter?
vrijdag 23 januari 2009 om 18:27
quote:phoebe24 schreef op 23 januari 2009 @ 17:41:
maar ja op tijden dat ik thuis zit hebben leeftijdsgenoten een veel interessanter leven dan ik, en wat stellen die 12 uurtjes dan voor.......
Weet je dat wel zo zeker
Wie weet vervloeken ze hun baan, en ploffen ze na het werk doodmoe op de bank, tot niet veel meer in staat dan wat zappen.
Als je een beperking hebt, is het heel makkelijk om het leven van anderen te idealiseren. (zonder beperking trouwens ook).
Ik heb die denkfout - zoals ik het even noem - vroeger ook wel eens gemaakt. In een periode dat ik me heel rot voelde, baalde ik vooral in de zomer als een stekker. Ik was er haast van overtuigd dat bijna de hele wereldbevolking, zich kiplekker voelend, ergens aan het water zat met vrienden. Of zoiets. Ik dacht niet aan die mensen die in een veel te hete fabriek, zonder airco aan de lopende band stonden te werken, of aan mensen die problemen op ander vlak hadden dan ik.
Toen het beter met me ging kwam ik erachter dat ik het leven van anderen behoorlijk had geïdealiseerd.
Misschien helpt het wat om minder zwartwit te denken.
Ben je trouwens nu aan het opbouwen?
Succes!
maar ja op tijden dat ik thuis zit hebben leeftijdsgenoten een veel interessanter leven dan ik, en wat stellen die 12 uurtjes dan voor.......
Weet je dat wel zo zeker
Wie weet vervloeken ze hun baan, en ploffen ze na het werk doodmoe op de bank, tot niet veel meer in staat dan wat zappen.
Als je een beperking hebt, is het heel makkelijk om het leven van anderen te idealiseren. (zonder beperking trouwens ook).
Ik heb die denkfout - zoals ik het even noem - vroeger ook wel eens gemaakt. In een periode dat ik me heel rot voelde, baalde ik vooral in de zomer als een stekker. Ik was er haast van overtuigd dat bijna de hele wereldbevolking, zich kiplekker voelend, ergens aan het water zat met vrienden. Of zoiets. Ik dacht niet aan die mensen die in een veel te hete fabriek, zonder airco aan de lopende band stonden te werken, of aan mensen die problemen op ander vlak hadden dan ik.
Toen het beter met me ging kwam ik erachter dat ik het leven van anderen behoorlijk had geïdealiseerd.
Misschien helpt het wat om minder zwartwit te denken.
Ben je trouwens nu aan het opbouwen?
Succes!
anoniem_12481 wijzigde dit bericht op 23-01-2009 23:05
Reden: voutje
Reden: voutje
% gewijzigd
vrijdag 23 januari 2009 om 18:31
eigenlijk zou je een hobby moeten vinden! Zoals Anais al zei.
Met een hobby kan je je aandacht verzetten en je kan met bepaalde hobbies nog hele leuke dingen bereiken.
Een kennis van maakt in haar vrije tijd kussens, die ze weer aan vrienden geeft of doorverkoopt. Niet iedereen heeft die creativiteit natuurlijk maar het is wel een leuk tijdverdrijf!
Het scheelt ook een berg als je jezelf niet meer vergelijkt met anderen. Ik heb moeilijke voeten (geloof me, hele moeilijke voeten) waardoor ik niet op hakken kan lopen, niet meer mag voetballen, niet kan rennen enzovoort, en eerst vergeleek ik me altijd met mensen die dat wel kunnen. Maar dat is zo vermoeiend en het rooft zoveel energie.
Mn oma zegt altijd: kijk naar wat je heb, en kijk niet naar wat je niet heb. En als je dat eenmaal ken, scheelt dat zoveel gepieker en zorgen!
Met een hobby kan je je aandacht verzetten en je kan met bepaalde hobbies nog hele leuke dingen bereiken.
Een kennis van maakt in haar vrije tijd kussens, die ze weer aan vrienden geeft of doorverkoopt. Niet iedereen heeft die creativiteit natuurlijk maar het is wel een leuk tijdverdrijf!
Het scheelt ook een berg als je jezelf niet meer vergelijkt met anderen. Ik heb moeilijke voeten (geloof me, hele moeilijke voeten) waardoor ik niet op hakken kan lopen, niet meer mag voetballen, niet kan rennen enzovoort, en eerst vergeleek ik me altijd met mensen die dat wel kunnen. Maar dat is zo vermoeiend en het rooft zoveel energie.
Mn oma zegt altijd: kijk naar wat je heb, en kijk niet naar wat je niet heb. En als je dat eenmaal ken, scheelt dat zoveel gepieker en zorgen!
vrijdag 23 januari 2009 om 19:32
hoihoi,
het is niet alleen werken, al verwoordde ik dat idd. wel zo.
het is meer dat ik eigenlijk zo ontzettend bang ben voor sleur,
dat mijn leven niet veel voorsteld enzo.
met de nieuwjaar had ik met mijn familie een etentje bij mijn moeder. mijn zusje studeert, mijn moeder ook, mijn broer en zijn vriendin hebben een interessante baan bij de ambulance, enz.
zit ik daar zonder interessante studie en met mijn 12uurtjes...
zij praten alleen maar over hun interessante leventjes waardoor ik dus erg onzeker word. dat is hun bedoeling vast niet, dat snap ik ook wel, maar grrrrrrrrrr af en toe baal ik er gewoon van, terwijl dat nergens op slaat.
Ik weet niet of dat er mee te maken heeft, maar ik ben van de zomer verhuist van een huurhuis in het centrum (waar ik dat nutteloze gevoel ook al wel is had) naar mijn eigen 'crib'
in een vinex wijk.
Das nogal een verandering, waar ik overigens helemaal geen spijt van heb, maar nog wel erg aan moet wennen.
ik woon nu in een groter huis, dus ook meer schoonmaken.
ik ben van de ene kant erg blij dat ik dat kan verdelen over de week ipv alles naar de zaterdag te schuiven.
maar van de andere kant voel ik me af en toe een enorme muts. ik ben 26, dan boeit dat hele huishouden je toch niet?
tuurlijk kan ik wel wat meer aan hobby's gaan denken, alleen, door de 'beperking' en zeker sinds de burnout ben ik ook gewoon heel veel moe, dus moet ik mijn grenzen bewaken.
ik ga weer drinken...... (grapje, heb al meer dan een jaar geen druppel alcohol meer op en daar ben ik erg trots op...)
zo, ik moest ff zeuren... bedankt voor jullie begrip
het is niet alleen werken, al verwoordde ik dat idd. wel zo.
het is meer dat ik eigenlijk zo ontzettend bang ben voor sleur,
dat mijn leven niet veel voorsteld enzo.
met de nieuwjaar had ik met mijn familie een etentje bij mijn moeder. mijn zusje studeert, mijn moeder ook, mijn broer en zijn vriendin hebben een interessante baan bij de ambulance, enz.
zit ik daar zonder interessante studie en met mijn 12uurtjes...
zij praten alleen maar over hun interessante leventjes waardoor ik dus erg onzeker word. dat is hun bedoeling vast niet, dat snap ik ook wel, maar grrrrrrrrrr af en toe baal ik er gewoon van, terwijl dat nergens op slaat.
Ik weet niet of dat er mee te maken heeft, maar ik ben van de zomer verhuist van een huurhuis in het centrum (waar ik dat nutteloze gevoel ook al wel is had) naar mijn eigen 'crib'
in een vinex wijk.
Das nogal een verandering, waar ik overigens helemaal geen spijt van heb, maar nog wel erg aan moet wennen.
ik woon nu in een groter huis, dus ook meer schoonmaken.
ik ben van de ene kant erg blij dat ik dat kan verdelen over de week ipv alles naar de zaterdag te schuiven.
maar van de andere kant voel ik me af en toe een enorme muts. ik ben 26, dan boeit dat hele huishouden je toch niet?
tuurlijk kan ik wel wat meer aan hobby's gaan denken, alleen, door de 'beperking' en zeker sinds de burnout ben ik ook gewoon heel veel moe, dus moet ik mijn grenzen bewaken.
ik ga weer drinken...... (grapje, heb al meer dan een jaar geen druppel alcohol meer op en daar ben ik erg trots op...)
zo, ik moest ff zeuren... bedankt voor jullie begrip
vrijdag 23 januari 2009 om 20:02
Phoebe, de kern draait bij jou denk ik om dóel hebben/geven. Opnieuw definiëren voor jezelf wat waarde heeft cq waar waarde aan hecht. Of beter gezegd; dat gevoel krijg ik erbij.
Heb ik ook gehad toen ik alweer bijna 9 jaar terug van ren-ren-hard-werken naar hopsa, 100% arbeidsongeschikt ging. Werk en studie, dat is een belangrijke standaard in het leven. De maatschappij 'verwacht' op dat gebied dan ook wat van elk mens en menig mens verwacht daardoor ook van zichzelf.
Maar, eigenlijk, laten we eens naar werk kijken. Wát maakt werk 'verheven' boven het andere? Nobeler is het niet, spiritueler ook niet, en beter ook niet.
Ik ben voor mezelf gaan kijken en merkte dat werk an sich niet het pijnpunt was. Me núttig voelen, dat was het. OK, dus dat moest ik in een haalbare vorm gaan gieten om míjn doel weer te hebben. Werk en studie lijken makkelijke vormen, maar er zijn er meer. Voor mij bleek dat te zitten in vrijwilligerswerk. Kan ik naar mijn eigen belastbaarheid indelen, zelfs vanuit bed doen, maar erg prettig voor mijn eigen ervaring.
Er zíjn voor mensen, bleek een andere te zijn. Net als reizen. Reizen en nuttig!? Ja, hartstikke nuttig heb ik gemerkt, omdat het me ongekend veel geeft om naar toe te leven, te beleven en vervolgens weer op te teren. Heerlijk.
Een ander pijnpunt? Geen 'stemrecht' hebben, maar voor een feit gesteld worden. Niet meer werken, dat was niet mijn keuze maar een opgelegd feit door dat ietwat dwarse lijf. Ik krijg nog wel eens kriegels van dat soort opgelegde feiten. Maar eerlijk is eerlijk, daar kan ik geen sik aan veranderen. Life's a bitch, sometimes. Op dit punt viel geen eer te behalen, dus me dan maar focussen op het andere pijnpunt.
Laat je niet onzeker maken. Als jij de basisdraai in jouw leven hebt gevonden, dan is er geen reden om daarover onzeker te zijn. Jammer dan wat anderen vinden maar jouw visie is belangrijker. De meesten praten over werk en studie. Maar, moet je dat eens wegdenken. Wat blijft er dan over? Genoeg andere onderwerpen! Politiek, geschiedenis, nieuws, hobbies, reizen, you name it.
Ik ken de momenten en de gedachten, maar wees daarin eerlijk en kritisch tegenover jezelf. Als ik jou lees dan denk ik; "ja, dat gevoel ken ik". Om vervolgens te bedenken; 'je bent niet eerlijk tegenover jezelf, RV'. Wat nou, ik heb niets te vertellen, nuttig of ben niet interessant genoeg? Vanmorgen heb ik gesproken tijdens de crematie van mijn opa en de reacties waren duidelijk. Als ik echt niets te vertellen zou hebben, niet nuttig zou zijn of niet interessant zou zijn dan had ik;
A) niet gesproken
mensen niet daadwerkelijk geregistreerd wat ik heb gezegd
C) niet zo veel complimenten gehad en aantal verzoeken om de tekst te verstrekken aan die personen.
Heel eerlijk? Elk mens voelt zich in gesprekken wel eens zo. Welkom in de menselijke wereld.
MA; echt niet lullig bedoeld, maar ik krijg altijd een kleine kriebel van uitspraken als 'ik wist het wel als ik morgen een miljoen win..........'. Theoretisch is het heel leuk en makkelijk praten. Iets doen uit vrije keuze is dat; vrije keuze. Daar kun je t.z.t. weer op terugkomen en geen man overboord. Als de keuze vóór je gemaakt wordt, dan is het vaak toch net even een ander sentiment. Al was het alleen al omdat je zelf geen keuze hebt. Ik riep ook heel leuk iets over een miljoen winnen enzo, ben behoorlijk opgegroeid met het idee dat werk niet heilig is of zelfwaarde bepaald, maar eenmaal zelf voor het feit staande..... was toch net even totaal anders.
Heb ik ook gehad toen ik alweer bijna 9 jaar terug van ren-ren-hard-werken naar hopsa, 100% arbeidsongeschikt ging. Werk en studie, dat is een belangrijke standaard in het leven. De maatschappij 'verwacht' op dat gebied dan ook wat van elk mens en menig mens verwacht daardoor ook van zichzelf.
Maar, eigenlijk, laten we eens naar werk kijken. Wát maakt werk 'verheven' boven het andere? Nobeler is het niet, spiritueler ook niet, en beter ook niet.
Ik ben voor mezelf gaan kijken en merkte dat werk an sich niet het pijnpunt was. Me núttig voelen, dat was het. OK, dus dat moest ik in een haalbare vorm gaan gieten om míjn doel weer te hebben. Werk en studie lijken makkelijke vormen, maar er zijn er meer. Voor mij bleek dat te zitten in vrijwilligerswerk. Kan ik naar mijn eigen belastbaarheid indelen, zelfs vanuit bed doen, maar erg prettig voor mijn eigen ervaring.
Er zíjn voor mensen, bleek een andere te zijn. Net als reizen. Reizen en nuttig!? Ja, hartstikke nuttig heb ik gemerkt, omdat het me ongekend veel geeft om naar toe te leven, te beleven en vervolgens weer op te teren. Heerlijk.
Een ander pijnpunt? Geen 'stemrecht' hebben, maar voor een feit gesteld worden. Niet meer werken, dat was niet mijn keuze maar een opgelegd feit door dat ietwat dwarse lijf. Ik krijg nog wel eens kriegels van dat soort opgelegde feiten. Maar eerlijk is eerlijk, daar kan ik geen sik aan veranderen. Life's a bitch, sometimes. Op dit punt viel geen eer te behalen, dus me dan maar focussen op het andere pijnpunt.
Laat je niet onzeker maken. Als jij de basisdraai in jouw leven hebt gevonden, dan is er geen reden om daarover onzeker te zijn. Jammer dan wat anderen vinden maar jouw visie is belangrijker. De meesten praten over werk en studie. Maar, moet je dat eens wegdenken. Wat blijft er dan over? Genoeg andere onderwerpen! Politiek, geschiedenis, nieuws, hobbies, reizen, you name it.
Ik ken de momenten en de gedachten, maar wees daarin eerlijk en kritisch tegenover jezelf. Als ik jou lees dan denk ik; "ja, dat gevoel ken ik". Om vervolgens te bedenken; 'je bent niet eerlijk tegenover jezelf, RV'. Wat nou, ik heb niets te vertellen, nuttig of ben niet interessant genoeg? Vanmorgen heb ik gesproken tijdens de crematie van mijn opa en de reacties waren duidelijk. Als ik echt niets te vertellen zou hebben, niet nuttig zou zijn of niet interessant zou zijn dan had ik;
A) niet gesproken
mensen niet daadwerkelijk geregistreerd wat ik heb gezegdC) niet zo veel complimenten gehad en aantal verzoeken om de tekst te verstrekken aan die personen.
Heel eerlijk? Elk mens voelt zich in gesprekken wel eens zo. Welkom in de menselijke wereld.
MA; echt niet lullig bedoeld, maar ik krijg altijd een kleine kriebel van uitspraken als 'ik wist het wel als ik morgen een miljoen win..........'. Theoretisch is het heel leuk en makkelijk praten. Iets doen uit vrije keuze is dat; vrije keuze. Daar kun je t.z.t. weer op terugkomen en geen man overboord. Als de keuze vóór je gemaakt wordt, dan is het vaak toch net even een ander sentiment. Al was het alleen al omdat je zelf geen keuze hebt. Ik riep ook heel leuk iets over een miljoen winnen enzo, ben behoorlijk opgegroeid met het idee dat werk niet heilig is of zelfwaarde bepaald, maar eenmaal zelf voor het feit staande..... was toch net even totaal anders.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 23 januari 2009 om 21:03
phoebe Wat zou ik blij zijn als ik 20 uur KON werken. Ik werk sinds okt 2007 niet vanwege borstkanker. Daarvoor had ik 1 fulltime en 1 parttime baan in het onderwijs Anderhalve baan dus. Van de een op de andere dag niet meer zonder te weten wanneer dat wel gaat gebeuren. Afgezien vd lichamelijke ongemakken die de chemo etc met zich meebrengen is daar natuurlijk ook nog het werk bij dat ik niet kan doen maar wel zou willen. Daar komt nog bij dat ik vanwege de omstandigheden (ik woonde in het buitenland toen dit ontdekt werd) moest remigreren naar nederland om hier goed behandeld te kunnen worden. Dat kon alleen als ik alle economische banden met dat land verbrak Ik moest in 24 uur beslissen of ik mijn baan en huis en eigen bedrijf daar zou opzeggen om hier heen terug te komen. Gelukkig werd ik opgevangen door familie maar ik heb dus geen baan geen eigen stek etc etc en ook nog niet mijn algehele gezondheid terug ~TOCH!!! geniet ik van elke dag Ik geniet vd kleine dingen in het leven Ik geniet van een concert ik geniet van een mailtje ik geniet van een telefoontje ik geniet ervan als lieve mensen voor mij koken en mij daarvoor uitnodigen want ik WEIGER in een dip te raken ook al is deze situatie niet rooskleurig. Dus in plaats van te kijken naar wat anderen meer hebben dan jij (meer werkuren pffffff) kijk naar wat je wel hebt en wel kunt en niet anders om het glas is half vol!!! Life is good!
vrijdag 23 januari 2009 om 22:18
[quote]ciecie schreef op 23 januari 2009 @ 21:03:
phoebe Wat zou ik blij zijn als ik 20 uur KON werken.
Ik kan dat sinds de burnout dus ook niet meer, 20 uur werken.
missed that point? had ik namelijk erbij gezet...
ik accepteer sinds mn burnout veel meer van mezelf, maar nog niet 100%. en vandaag had ik gewoon ff een ***dag.
je slaat wel de spijker op zn kop. heb net het nieuws gehad dat een vriendin van mijn moeder die ik erg goed kende is overleden na 16 (!!) jaar aan borstkanker te hebben geleden.
heb mn dip der wel ff uitgejankt net.... das dan weer een voordeel.....
sjies wat een rotdag... nah ja, overleef het wel...
morgen ben ik vast weer wat vrolijker...
phoebe Wat zou ik blij zijn als ik 20 uur KON werken.
Ik kan dat sinds de burnout dus ook niet meer, 20 uur werken.
missed that point? had ik namelijk erbij gezet...
ik accepteer sinds mn burnout veel meer van mezelf, maar nog niet 100%. en vandaag had ik gewoon ff een ***dag.
je slaat wel de spijker op zn kop. heb net het nieuws gehad dat een vriendin van mijn moeder die ik erg goed kende is overleden na 16 (!!) jaar aan borstkanker te hebben geleden.
heb mn dip der wel ff uitgejankt net.... das dan weer een voordeel.....
sjies wat een rotdag... nah ja, overleef het wel...
morgen ben ik vast weer wat vrolijker...
vrijdag 23 januari 2009 om 22:37
@Ciecie, weigeren in een dip te raken werkt ook niet voor iedereen. Voor mij in ieder geval niet. Als ik negatieve gevoelens weiger te voelen, vinden ze vanzelf een andere uitweg.
Ik probeer positief en constructief te zijn, maar geef soms wel toe aan het "life sucks-gevoel" als het zich blijft opdringen. Het fijne ervan vind ik, dat het óf even heerlijk oplucht er aan toe te geven, of/en het je ervan bewust maakt wat je zo ontzettend mist (of teveel hebt) in je leven waardoor je het leven vindt zuigen. En als je dat onder ogen durft te zien, kun je pas kijken wat je daaraan kunt doen.
Als ik mijn gevoelens verdring schiet ik het doel voorbij.
Maar waarschijnlijk werkt dat voor iedereen/in verschillende situaties weer anders. Als het jou - ondanks je ziekte en de onzekerheid - lukt om van alle kleine dingen des levens te genieten, dan doe je het waarschijnlijk hartstikke goed.
Ik probeer positief en constructief te zijn, maar geef soms wel toe aan het "life sucks-gevoel" als het zich blijft opdringen. Het fijne ervan vind ik, dat het óf even heerlijk oplucht er aan toe te geven, of/en het je ervan bewust maakt wat je zo ontzettend mist (of teveel hebt) in je leven waardoor je het leven vindt zuigen. En als je dat onder ogen durft te zien, kun je pas kijken wat je daaraan kunt doen.
Als ik mijn gevoelens verdring schiet ik het doel voorbij.
Maar waarschijnlijk werkt dat voor iedereen/in verschillende situaties weer anders. Als het jou - ondanks je ziekte en de onzekerheid - lukt om van alle kleine dingen des levens te genieten, dan doe je het waarschijnlijk hartstikke goed.
zaterdag 24 januari 2009 om 00:02
quote:roosvrouw schreef op 23 januari 2009 @ 20:02:
Phoebe, de kern draait bij jou denk ik om dóel hebben/geven. Opnieuw definiëren voor jezelf wat waarde heeft cq waar waarde aan hecht. Of beter gezegd; dat gevoel krijg ik erbij.
Heb ik ook gehad toen ik alweer bijna 9 jaar terug van ren-ren-hard-werken naar hopsa, 100% arbeidsongeschikt ging. Werk en studie, dat is een belangrijke standaard in het leven. De maatschappij 'verwacht' op dat gebied dan ook wat van elk mens en menig mens verwacht daardoor ook van zichzelf.
Maar, eigenlijk, laten we eens naar werk kijken. Wát maakt werk 'verheven' boven het andere? Nobeler is het niet, spiritueler ook niet, en beter ook niet.
Ik ben voor mezelf gaan kijken en merkte dat werk an sich niet het pijnpunt was. Me núttig voelen, dat was het. OK, dus dat moest ik in een haalbare vorm gaan gieten om míjn doel weer te hebben. Werk en studie lijken makkelijke vormen, maar er zijn er meer. Voor mij bleek dat te zitten in vrijwilligerswerk. Kan ik naar mijn eigen belastbaarheid indelen, zelfs vanuit bed doen, maar erg prettig voor mijn eigen ervaring.
Er zíjn voor mensen, bleek een andere te zijn. Net als reizen. Reizen en nuttig!? Ja, hartstikke nuttig heb ik gemerkt, omdat het me ongekend veel geeft om naar toe te leven, te beleven en vervolgens weer op te teren. Heerlijk.
Een ander pijnpunt? Geen 'stemrecht' hebben, maar voor een feit gesteld worden. Niet meer werken, dat was niet mijn keuze maar een opgelegd feit door dat ietwat dwarse lijf. Ik krijg nog wel eens kriegels van dat soort opgelegde feiten. Maar eerlijk is eerlijk, daar kan ik geen sik aan veranderen. Life's a bitch, sometimes. Op dit punt viel geen eer te behalen, dus me dan maar focussen op het andere pijnpunt.
Laat je niet onzeker maken. Als jij de basisdraai in jouw leven hebt gevonden, dan is er geen reden om daarover onzeker te zijn. Jammer dan wat anderen vinden maar jouw visie is belangrijker. De meesten praten over werk en studie. Maar, moet je dat eens wegdenken. Wat blijft er dan over? Genoeg andere onderwerpen! Politiek, geschiedenis, nieuws, hobbies, reizen, you name it.
Ik ken de momenten en de gedachten, maar wees daarin eerlijk en kritisch tegenover jezelf. Als ik jou lees dan denk ik; "ja, dat gevoel ken ik". Om vervolgens te bedenken; 'je bent niet eerlijk tegenover jezelf, RV'. Wat nou, ik heb niets te vertellen, nuttig of ben niet interessant genoeg? Vanmorgen heb ik gesproken tijdens de crematie van mijn opa en de reacties waren duidelijk. Als ik echt niets te vertellen zou hebben, niet nuttig zou zijn of niet interessant zou zijn dan had ik;
A) niet gesproken
mensen niet daadwerkelijk geregistreerd wat ik heb gezegd
C) niet zo veel complimenten gehad en aantal verzoeken om de tekst te verstrekken aan die personen.
Heel eerlijk? Elk mens voelt zich in gesprekken wel eens zo. Welkom in de menselijke wereld.
MA; echt niet lullig bedoeld, maar ik krijg altijd een kleine kriebel van uitspraken als 'ik wist het wel als ik morgen een miljoen win..........'. Theoretisch is het heel leuk en makkelijk praten. Iets doen uit vrije keuze is dat; vrije keuze. Daar kun je t.z.t. weer op terugkomen en geen man overboord. Als de keuze vóór je gemaakt wordt, dan is het vaak toch net even een ander sentiment. Al was het alleen al omdat je zelf geen keuze hebt. Ik riep ook heel leuk iets over een miljoen winnen enzo, ben behoorlijk opgegroeid met het idee dat werk niet heilig is of zelfwaarde bepaald, maar eenmaal zelf voor het feit staande..... was toch net even totaal anders.
Goed verwoord, weinig meer aan toe te voegen!
*wordt fan van Roosvrouw*
Phoebe, de kern draait bij jou denk ik om dóel hebben/geven. Opnieuw definiëren voor jezelf wat waarde heeft cq waar waarde aan hecht. Of beter gezegd; dat gevoel krijg ik erbij.
Heb ik ook gehad toen ik alweer bijna 9 jaar terug van ren-ren-hard-werken naar hopsa, 100% arbeidsongeschikt ging. Werk en studie, dat is een belangrijke standaard in het leven. De maatschappij 'verwacht' op dat gebied dan ook wat van elk mens en menig mens verwacht daardoor ook van zichzelf.
Maar, eigenlijk, laten we eens naar werk kijken. Wát maakt werk 'verheven' boven het andere? Nobeler is het niet, spiritueler ook niet, en beter ook niet.
Ik ben voor mezelf gaan kijken en merkte dat werk an sich niet het pijnpunt was. Me núttig voelen, dat was het. OK, dus dat moest ik in een haalbare vorm gaan gieten om míjn doel weer te hebben. Werk en studie lijken makkelijke vormen, maar er zijn er meer. Voor mij bleek dat te zitten in vrijwilligerswerk. Kan ik naar mijn eigen belastbaarheid indelen, zelfs vanuit bed doen, maar erg prettig voor mijn eigen ervaring.
Er zíjn voor mensen, bleek een andere te zijn. Net als reizen. Reizen en nuttig!? Ja, hartstikke nuttig heb ik gemerkt, omdat het me ongekend veel geeft om naar toe te leven, te beleven en vervolgens weer op te teren. Heerlijk.
Een ander pijnpunt? Geen 'stemrecht' hebben, maar voor een feit gesteld worden. Niet meer werken, dat was niet mijn keuze maar een opgelegd feit door dat ietwat dwarse lijf. Ik krijg nog wel eens kriegels van dat soort opgelegde feiten. Maar eerlijk is eerlijk, daar kan ik geen sik aan veranderen. Life's a bitch, sometimes. Op dit punt viel geen eer te behalen, dus me dan maar focussen op het andere pijnpunt.
Laat je niet onzeker maken. Als jij de basisdraai in jouw leven hebt gevonden, dan is er geen reden om daarover onzeker te zijn. Jammer dan wat anderen vinden maar jouw visie is belangrijker. De meesten praten over werk en studie. Maar, moet je dat eens wegdenken. Wat blijft er dan over? Genoeg andere onderwerpen! Politiek, geschiedenis, nieuws, hobbies, reizen, you name it.
Ik ken de momenten en de gedachten, maar wees daarin eerlijk en kritisch tegenover jezelf. Als ik jou lees dan denk ik; "ja, dat gevoel ken ik". Om vervolgens te bedenken; 'je bent niet eerlijk tegenover jezelf, RV'. Wat nou, ik heb niets te vertellen, nuttig of ben niet interessant genoeg? Vanmorgen heb ik gesproken tijdens de crematie van mijn opa en de reacties waren duidelijk. Als ik echt niets te vertellen zou hebben, niet nuttig zou zijn of niet interessant zou zijn dan had ik;
A) niet gesproken
mensen niet daadwerkelijk geregistreerd wat ik heb gezegdC) niet zo veel complimenten gehad en aantal verzoeken om de tekst te verstrekken aan die personen.
Heel eerlijk? Elk mens voelt zich in gesprekken wel eens zo. Welkom in de menselijke wereld.
MA; echt niet lullig bedoeld, maar ik krijg altijd een kleine kriebel van uitspraken als 'ik wist het wel als ik morgen een miljoen win..........'. Theoretisch is het heel leuk en makkelijk praten. Iets doen uit vrije keuze is dat; vrije keuze. Daar kun je t.z.t. weer op terugkomen en geen man overboord. Als de keuze vóór je gemaakt wordt, dan is het vaak toch net even een ander sentiment. Al was het alleen al omdat je zelf geen keuze hebt. Ik riep ook heel leuk iets over een miljoen winnen enzo, ben behoorlijk opgegroeid met het idee dat werk niet heilig is of zelfwaarde bepaald, maar eenmaal zelf voor het feit staande..... was toch net even totaal anders.
Goed verwoord, weinig meer aan toe te voegen!
*wordt fan van Roosvrouw*
zaterdag 24 januari 2009 om 17:19
quote:roosvrouw schreef op 23 januari 2009 @ 20:02:
MA; echt niet lullig bedoeld, maar ik krijg altijd een kleine kriebel van uitspraken als 'ik wist het wel als ik morgen een miljoen win..........'. Theoretisch is het heel leuk en makkelijk praten. Iets doen uit vrije keuze is dat; vrije keuze. Daar kun je t.z.t. weer op terugkomen en geen man overboord. Als de keuze vóór je gemaakt wordt, dan is het vaak toch net even een ander sentiment. Al was het alleen al omdat je zelf geen keuze hebt. Ik riep ook heel leuk iets over een miljoen winnen enzo, ben behoorlijk opgegroeid met het idee dat werk niet heilig is of zelfwaarde bepaald, maar eenmaal zelf voor het feit staande..... was toch net even totaal anders.
Ik heb zelf thuis gezeten met een een zware vorm van rsi, kon maanden helemaal geen fuck doen, moest zelfs hulp hebben met mezelf aankleden,
Je kunt dat thuis gaan zitten janken dat iedereen het beter heeft, en dat heb ik inderdaad een tijd gedaan,
Je kunt het ook omdraaien, en er het beste van maken,
Ik ben dingen gaa doen die ik KON doen, zoals een muziek biblio maken, ging extreem lang in bad, en verdween in hoorspelen, aangezien ik geen boeken vast kon houden om zelf te lezen,
Wat ik hiermee wil zeggen;
Je hebt ALTIJD de keuze om van je situatie iets te maken, je hebt ALTIJD de keuze slachtoffer te worden van je situatie, of je situatie meester te blijven,
MA; echt niet lullig bedoeld, maar ik krijg altijd een kleine kriebel van uitspraken als 'ik wist het wel als ik morgen een miljoen win..........'. Theoretisch is het heel leuk en makkelijk praten. Iets doen uit vrije keuze is dat; vrije keuze. Daar kun je t.z.t. weer op terugkomen en geen man overboord. Als de keuze vóór je gemaakt wordt, dan is het vaak toch net even een ander sentiment. Al was het alleen al omdat je zelf geen keuze hebt. Ik riep ook heel leuk iets over een miljoen winnen enzo, ben behoorlijk opgegroeid met het idee dat werk niet heilig is of zelfwaarde bepaald, maar eenmaal zelf voor het feit staande..... was toch net even totaal anders.
Ik heb zelf thuis gezeten met een een zware vorm van rsi, kon maanden helemaal geen fuck doen, moest zelfs hulp hebben met mezelf aankleden,
Je kunt dat thuis gaan zitten janken dat iedereen het beter heeft, en dat heb ik inderdaad een tijd gedaan,
Je kunt het ook omdraaien, en er het beste van maken,
Ik ben dingen gaa doen die ik KON doen, zoals een muziek biblio maken, ging extreem lang in bad, en verdween in hoorspelen, aangezien ik geen boeken vast kon houden om zelf te lezen,
Wat ik hiermee wil zeggen;
Je hebt ALTIJD de keuze om van je situatie iets te maken, je hebt ALTIJD de keuze slachtoffer te worden van je situatie, of je situatie meester te blijven,
zaterdag 24 januari 2009 om 19:37
Wurmpje; fan zou ik niet worden. Ik kraam ook genoeg rare dingen uit.
MA; sluit het een het ander uit dan? Ik blijf er bij dat het totaal anders praat vanuit keuze dan uit opgelegd feit. Net zoals het anders praat vanuit keuze dan vanuit tijdelijk opgelegd feit of vanuit tijdelijk opgelegd feit of opgelegd feit. Dat staat m.i. niet gelijk aan hoe iemand dat vervolgens verder oppakt. Pro eigen-regie hoeft naar mijn bescheiden mening niet uit te sluiten dat iemand in bepaalde mate niet altijd even happy is met een opgelegde situatie.
MA; sluit het een het ander uit dan? Ik blijf er bij dat het totaal anders praat vanuit keuze dan uit opgelegd feit. Net zoals het anders praat vanuit keuze dan vanuit tijdelijk opgelegd feit of vanuit tijdelijk opgelegd feit of opgelegd feit. Dat staat m.i. niet gelijk aan hoe iemand dat vervolgens verder oppakt. Pro eigen-regie hoeft naar mijn bescheiden mening niet uit te sluiten dat iemand in bepaalde mate niet altijd even happy is met een opgelegde situatie.
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 24 januari 2009 om 23:17
Nee natuurlijk niet Roosvrouw, het is maar net hoe je het leven bekijkt, natuurlijk wordt je niet gelukkiger van een beperking.
Een lichamelijke beperking betekent niet het einde van je regie, en van je keuzes,
Op een gegeven moment kun je besluiten er wat van te gaan maken, weer gelukkig worden, met de beperkt riemen roeien zeg maar, een beetje wat CieCie zegt,
Niet ieder mens is gelijk, ik verwacht ook niet dat wij het eens gaan worden
Een lichamelijke beperking betekent niet het einde van je regie, en van je keuzes,
Op een gegeven moment kun je besluiten er wat van te gaan maken, weer gelukkig worden, met de beperkt riemen roeien zeg maar, een beetje wat CieCie zegt,
Niet ieder mens is gelijk, ik verwacht ook niet dat wij het eens gaan worden
zondag 25 januari 2009 om 12:18
quote:ciecie schreef op 23 januari 2009 @ 21:03:
Dus in plaats van te kijken naar wat anderen meer hebben dan jij (meer werkuren pffffff) kijk naar wat je wel hebt en wel kunt en niet anders om het glas is half vol!!! Life is good!
Wat een vervelende sneer zeg! Iemand schrijft hier dat ze zich rot voelt, ze kan niet doen wat ze allemaal zou willen, en uit jouw bericht proef ik dat ze niet mag zeuren. Wat is erger, borstkanker, burn out, depressie, verslaving, noem maar op? Wie bepaalt wat erger is? Het is de manier hoe je er mee om gaat. En dat is niet voor iedereen een keuze.
Heel knap voor jou, dat je door alle nare dingen in jouw leven zo optimistisch blijft, maar verwijt het een ander niet als ze dat (even) niet kan.
Dus in plaats van te kijken naar wat anderen meer hebben dan jij (meer werkuren pffffff) kijk naar wat je wel hebt en wel kunt en niet anders om het glas is half vol!!! Life is good!
Wat een vervelende sneer zeg! Iemand schrijft hier dat ze zich rot voelt, ze kan niet doen wat ze allemaal zou willen, en uit jouw bericht proef ik dat ze niet mag zeuren. Wat is erger, borstkanker, burn out, depressie, verslaving, noem maar op? Wie bepaalt wat erger is? Het is de manier hoe je er mee om gaat. En dat is niet voor iedereen een keuze.
Heel knap voor jou, dat je door alle nare dingen in jouw leven zo optimistisch blijft, maar verwijt het een ander niet als ze dat (even) niet kan.
zondag 25 januari 2009 om 12:59
MA, ik denk ook niet dat jij verwacht dat wij het eens gaan worden. Forummers die me wat 'beter' kennen of meer van mijn hand hebben gelezen, weten dat ik enorm pro eigen-regie ben. Dat predik en leef ik. Ik ben echter ook zo realistisch om me te beseffen dat dit geen heilig goed is waar alles eeuwig voor moet wijken. Ook zogenaamde negatieve emoties hebben hun ruimte nodig, dienen geuit te worden. Zo niet, dan kun je heel leuk heel lang vrolijk door gaan, maar klapt de boel vroeg of laat vanzelf een keer.
Het lijkt mij heel gezond dat Phoebe naast alle eigen regie die ze al toepast (zie OP) ook durft te kijken naar haar pijnpunten en die durft te benoemen. Daar wil ze in schaven, maar ze durft ze ook te voelen. Stap 1 is herkennen, erkennen, voelen. Stap 2 is er mee aan de slag. Stap 2 kun je pas echt goed doen als je stap 1 niet voorbij rent. En dan nog, dan nog kan het zijn dat periodiek de zogenaamde 'negatieve' emoties weer eens boven drijven. Niet alles hoeft peachy en geweldig te zijn, zolang als de balans maar werkt voor desbetreffende persoon.
Ik was ooit zo'n ster in eigen regie voeren en bepalen dat ik oh zo happy de peppy tevreden zou zijn en dús ook was, dat ik dat ook echt leek. Voor anderen en mezelf. Leuk stukje toneel, waarbij je jezelf steeds wat moeilijker terug kunt vinden. Niet verwonderlijk, die bom barstte uiteraard. In mijn geval zou dat ruim 4 jaar duren. De geleerde les? Een mens moet bij zichzelf blijven. Jezelf corrigeren en toespreken; gewéldig! Doorschieten omdat dit so called 'de juiste manier' is? Rampzalig. Net zoals het niet gezond is om alleen maar stil te staan bij wat niet is, is het ook niet gezond om alleen maar te focussen op wat wel is als er ook andere sentimenten aanwezig zijn. Het stil staan bij pijnpunten kan erg gezond zijn en pas dan kan imho een echt gezond evenwicht ontstaan.
Ik snap dondersgoed wat bijv. Ciecie probeert te zeggen, maar de verpakking daarvan komt bij mij persoonlijk ietwat negatief over, een beetje zoals Carra het verwoord. In de verte bijna een beetje dwangmatig ook; alsof álle emoties af te dwingen zijn. Dat kunnen ze tijdelijk zijn, maar nimmer permanent. Je kunt de manier waarop je naar iets kijken bijstellen, maar nimmer negatieve emoties volledig uit het leven bannen.
Het lijkt mij heel gezond dat Phoebe naast alle eigen regie die ze al toepast (zie OP) ook durft te kijken naar haar pijnpunten en die durft te benoemen. Daar wil ze in schaven, maar ze durft ze ook te voelen. Stap 1 is herkennen, erkennen, voelen. Stap 2 is er mee aan de slag. Stap 2 kun je pas echt goed doen als je stap 1 niet voorbij rent. En dan nog, dan nog kan het zijn dat periodiek de zogenaamde 'negatieve' emoties weer eens boven drijven. Niet alles hoeft peachy en geweldig te zijn, zolang als de balans maar werkt voor desbetreffende persoon.
Ik was ooit zo'n ster in eigen regie voeren en bepalen dat ik oh zo happy de peppy tevreden zou zijn en dús ook was, dat ik dat ook echt leek. Voor anderen en mezelf. Leuk stukje toneel, waarbij je jezelf steeds wat moeilijker terug kunt vinden. Niet verwonderlijk, die bom barstte uiteraard. In mijn geval zou dat ruim 4 jaar duren. De geleerde les? Een mens moet bij zichzelf blijven. Jezelf corrigeren en toespreken; gewéldig! Doorschieten omdat dit so called 'de juiste manier' is? Rampzalig. Net zoals het niet gezond is om alleen maar stil te staan bij wat niet is, is het ook niet gezond om alleen maar te focussen op wat wel is als er ook andere sentimenten aanwezig zijn. Het stil staan bij pijnpunten kan erg gezond zijn en pas dan kan imho een echt gezond evenwicht ontstaan.
Ik snap dondersgoed wat bijv. Ciecie probeert te zeggen, maar de verpakking daarvan komt bij mij persoonlijk ietwat negatief over, een beetje zoals Carra het verwoord. In de verte bijna een beetje dwangmatig ook; alsof álle emoties af te dwingen zijn. Dat kunnen ze tijdelijk zijn, maar nimmer permanent. Je kunt de manier waarop je naar iets kijken bijstellen, maar nimmer negatieve emoties volledig uit het leven bannen.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 25 januari 2009 om 13:19
Natuurlijk helpt het om je te richten op wat je (nog) wel kan, en is er meer dan genoeg in het leven.
Maar dat neemt niet weg dat je af en toe ook kan voelen dat je ergens toch anders zou willen. Of misschien alleen al de mogelijkheid zou willen hebben om die keuze te maken.
Want ik vraag me af of ik zonder enige vorm van beperkingen wel fulltime had willen werken...
Ik zie zeker postieve van dingen, want ben dankbaar dat ik niet 'moet' werken met beperking, en dus de kans krijg om een kwalitatief fijner leven te leiden. En natuurlijk kunnen die vrije uren ook wel eens heerlijk zijn (denkt aan een mooie zomerdag in het zonnetje ).
Maar toch kan ik af en toe best verdrietig zijn omdat ik leef als een bejaarde. Je bent jong en je wilt wat, zegmaar.
Beseffen dat je je dromen/toekomstbeeld bij moet stellen is soms gewoon niet leuk. Net als in-je-hoofd veel willen, maar dat lichamelijk niet kunnen.
Enne Roosvrouw: ik wil toch wel fan worden! Lees je wel vaker op het forum, en vind je een wijs en dapper mens.
Maar dat neemt niet weg dat je af en toe ook kan voelen dat je ergens toch anders zou willen. Of misschien alleen al de mogelijkheid zou willen hebben om die keuze te maken.
Want ik vraag me af of ik zonder enige vorm van beperkingen wel fulltime had willen werken...
Ik zie zeker postieve van dingen, want ben dankbaar dat ik niet 'moet' werken met beperking, en dus de kans krijg om een kwalitatief fijner leven te leiden. En natuurlijk kunnen die vrije uren ook wel eens heerlijk zijn (denkt aan een mooie zomerdag in het zonnetje ).
Maar toch kan ik af en toe best verdrietig zijn omdat ik leef als een bejaarde. Je bent jong en je wilt wat, zegmaar.
Beseffen dat je je dromen/toekomstbeeld bij moet stellen is soms gewoon niet leuk. Net als in-je-hoofd veel willen, maar dat lichamelijk niet kunnen.
Enne Roosvrouw: ik wil toch wel fan worden! Lees je wel vaker op het forum, en vind je een wijs en dapper mens.
