Psyche
alle pijlers
Help: Paniek en angst + relatie
vrijdag 11 augustus 2017 om 16:20
Hallo lieve mensen,
Ik heb een probleem. Ik zit in een relatie en het gaat niet goed met mijn mentale gezondheid. Hier lijdt mijn vriend ook onder en vanzelfsprekend onze relatie ook.
Toen ik mijn vriend leerde kennen was ik herstellende van een hele zware depressie. Hij heeft me daar doorheen gesleept en het ging uiteindelijk zo goed met me dat ik mocht stoppen (lees: afbouwen) met mijn medicatie en dat ik mijn behandeling bij de psycholoog heb mogen afronden. Het is toen een hele tijd goed gegaan met zowel mij als met de relatie.
Maar het gaat de laatste tijd niet lekker: Ik maak me snel zorgen, raak snel in paniek, ik heb heel veel stress en hartkloppingen en hierdoor heb ik een heel kort lontje. Tot ergernis van mijn vriend natuurlijk, want ik word gewoon heel snel boos. Daarnaast merk ik dat ik me snel beledigd voel en ik word snel verdrietig. Ik heb het idee dat ik meer emotionele pijn ervaar dan een ander en dus om een simpele teleurstelling echt verdriet heb. Ik ben hierdoor niet gelukkig.
Doordat ik zo'n kort lontje heb, heb ik best wel eens ruzie met mijn vriend. Maar wanneer we ruzie hebben raak ik soms ik helemaal in paniek, ervaar ik de meest intense hartkloppingen, ik kan geen afleiding vinden en ik wil dan gewoonweg niets meer voelen. Tijdens of na een ruzie wil mijn vriend vaak even rust en afstand, maar ik voel me dan juist verlaten, in de steek gelaten, dat ik juist nog meer in paniek raak en eis dat hij er voor mij is. En dan escaleert het alleen maar meer.
Op de momenten dat ik rustig ben en terug kijk op mijn gedrag vind ik mezelf belachelijk, maar op de momenten dat ik in paniek ben, voelt het alsof ik geen andere keus heb. Ik krijg soms ook waanideeën en heb soms uit het niets extreem last van jaloezie richting mijn vriend. Niet alleen richting zijn vrouwelijke vrienden, maar ook als hij met iemand anders afspreekt dan met mij. Dat laatste is niet permanent; dit zijn maar momenten gelukkig, maar ik ben nooit eerder zo geweest. Ik snap ook zelf niet zo goed waar het vandaan komt: Want ik heb een leven naast hem en hij naast mij. En dat gun ik hem ook.
Ik ben met deze klachten naar de dokter gegaan en de dokter denkt dat het misschien een (persoonlijkheids)stoornis is wat ik heb. Ik ben doorverwezen naar een psychiater om me te laten testen. Echter wacht ik nog op een uitnodiging.. en eer ze er een label op hebben geplakt, een geschikte behandelmethode hebben gevonden en deze aan slaat.. zijn we maanden verder.
Voor de paniekaanvallen heb ik pilletjes gekregen om rustig te worden. Deze helpen niet super goed, maar ik kan hierdoor wel normaal in slaap vallen (wat anders niet zou lukken).
Maar ik wil nu hulp, want ik verlies mezelf. Herkent iemand zich hierin? De paniekaanvallen, de waanideeën, de jaloezie die uit het niets om de hoek komt kijken.. Hoe gaan jullie hiermee om? Hoe kan ik het beste ermee omgaan?
Wat betreft mijn relatie wil ik om advies vragen. Ik hou ontzettend veel van hem, maar ik voel dat het niet langer kan zo. Ik heb heel veel pijn in deze relatie, omdat het mentaal niet goed met me gaat. Daarnaast haal ik hem ook mee naar beneden. Hij heeft gezegd dat hij me door het hele traject heen wil helpen en dat is echt SUPER lief, maar ik denk dat hij er aan onderdoor gaat. Soms gaat het goed met me hoor, maar het is te vaak drama omdat het wéér eens niet goed met me gaat en ik te veel in het negatieve blijf hangen of pissig tegen hem doe. Ik voel me ook gewoon heel vaak rot om de relatie (die ook weer z'n eigen probleempjes kent) en ik weet niet of ik zo door kan. Maak me er iedere dag zorgen om, heb er iedere dag stress en hartkloppingen van. Laat staan wanneer we WEER ruzie hebben.. Wat vinden jullie?
Liefs
Ik heb een probleem. Ik zit in een relatie en het gaat niet goed met mijn mentale gezondheid. Hier lijdt mijn vriend ook onder en vanzelfsprekend onze relatie ook.
Toen ik mijn vriend leerde kennen was ik herstellende van een hele zware depressie. Hij heeft me daar doorheen gesleept en het ging uiteindelijk zo goed met me dat ik mocht stoppen (lees: afbouwen) met mijn medicatie en dat ik mijn behandeling bij de psycholoog heb mogen afronden. Het is toen een hele tijd goed gegaan met zowel mij als met de relatie.
Maar het gaat de laatste tijd niet lekker: Ik maak me snel zorgen, raak snel in paniek, ik heb heel veel stress en hartkloppingen en hierdoor heb ik een heel kort lontje. Tot ergernis van mijn vriend natuurlijk, want ik word gewoon heel snel boos. Daarnaast merk ik dat ik me snel beledigd voel en ik word snel verdrietig. Ik heb het idee dat ik meer emotionele pijn ervaar dan een ander en dus om een simpele teleurstelling echt verdriet heb. Ik ben hierdoor niet gelukkig.
Doordat ik zo'n kort lontje heb, heb ik best wel eens ruzie met mijn vriend. Maar wanneer we ruzie hebben raak ik soms ik helemaal in paniek, ervaar ik de meest intense hartkloppingen, ik kan geen afleiding vinden en ik wil dan gewoonweg niets meer voelen. Tijdens of na een ruzie wil mijn vriend vaak even rust en afstand, maar ik voel me dan juist verlaten, in de steek gelaten, dat ik juist nog meer in paniek raak en eis dat hij er voor mij is. En dan escaleert het alleen maar meer.
Op de momenten dat ik rustig ben en terug kijk op mijn gedrag vind ik mezelf belachelijk, maar op de momenten dat ik in paniek ben, voelt het alsof ik geen andere keus heb. Ik krijg soms ook waanideeën en heb soms uit het niets extreem last van jaloezie richting mijn vriend. Niet alleen richting zijn vrouwelijke vrienden, maar ook als hij met iemand anders afspreekt dan met mij. Dat laatste is niet permanent; dit zijn maar momenten gelukkig, maar ik ben nooit eerder zo geweest. Ik snap ook zelf niet zo goed waar het vandaan komt: Want ik heb een leven naast hem en hij naast mij. En dat gun ik hem ook.
Ik ben met deze klachten naar de dokter gegaan en de dokter denkt dat het misschien een (persoonlijkheids)stoornis is wat ik heb. Ik ben doorverwezen naar een psychiater om me te laten testen. Echter wacht ik nog op een uitnodiging.. en eer ze er een label op hebben geplakt, een geschikte behandelmethode hebben gevonden en deze aan slaat.. zijn we maanden verder.
Voor de paniekaanvallen heb ik pilletjes gekregen om rustig te worden. Deze helpen niet super goed, maar ik kan hierdoor wel normaal in slaap vallen (wat anders niet zou lukken).
Maar ik wil nu hulp, want ik verlies mezelf. Herkent iemand zich hierin? De paniekaanvallen, de waanideeën, de jaloezie die uit het niets om de hoek komt kijken.. Hoe gaan jullie hiermee om? Hoe kan ik het beste ermee omgaan?
Wat betreft mijn relatie wil ik om advies vragen. Ik hou ontzettend veel van hem, maar ik voel dat het niet langer kan zo. Ik heb heel veel pijn in deze relatie, omdat het mentaal niet goed met me gaat. Daarnaast haal ik hem ook mee naar beneden. Hij heeft gezegd dat hij me door het hele traject heen wil helpen en dat is echt SUPER lief, maar ik denk dat hij er aan onderdoor gaat. Soms gaat het goed met me hoor, maar het is te vaak drama omdat het wéér eens niet goed met me gaat en ik te veel in het negatieve blijf hangen of pissig tegen hem doe. Ik voel me ook gewoon heel vaak rot om de relatie (die ook weer z'n eigen probleempjes kent) en ik weet niet of ik zo door kan. Maak me er iedere dag zorgen om, heb er iedere dag stress en hartkloppingen van. Laat staan wanneer we WEER ruzie hebben.. Wat vinden jullie?
Liefs
anoniem_352540 wijzigde dit bericht op 11-08-2017 16:27
3.18% gewijzigd
vrijdag 11 augustus 2017 om 16:25
Wat je op korte termijn kunt doen is weer starten met je medicatie. Vraag hiernaar bij je ha.
Maak op korte termijn geen definitieve beslissingen over je relatie. Als je weer wat beter in je vel zit zal je relatie waarschijnlijk ook beter verlopen en kun met meer overzicht een weloverwogen beslissing nemen.
Maak op korte termijn geen definitieve beslissingen over je relatie. Als je weer wat beter in je vel zit zal je relatie waarschijnlijk ook beter verlopen en kun met meer overzicht een weloverwogen beslissing nemen.
vrijdag 11 augustus 2017 om 16:33
vrijdag 11 augustus 2017 om 16:34
Ik zou zo snel mogelijk contact opnemen met je vorige psycholoog. En het traject van testen in gang zetten.
Verder heb je het over je verlaten voelen als hij afstand neemt na ruzie, terwijl je wel weet dat dat niet reëel is. Vraag hem niet om mee te gaan in irreëel gedrag. Hij hoort op een 'normale ' manier met je om te gaan. Natuurlijk mag je rekening houden met de specifieke gebruiksaanwijzing van iemand. Maar voor je het weet loopt hij de hele dag op eieren en dat komt de relatie en de gelijkwaardigheid niet ten goede.
Verder heb je wellicht weer medicijnen nodig. Daarvoor hoeft je het testraject niet af te wachten. Vraag het je huisarts (Ik neem tenminste aan dat je hiervoor niet bij je vorige psycholoog terecht kan?)
Sterkte.
Verder heb je het over je verlaten voelen als hij afstand neemt na ruzie, terwijl je wel weet dat dat niet reëel is. Vraag hem niet om mee te gaan in irreëel gedrag. Hij hoort op een 'normale ' manier met je om te gaan. Natuurlijk mag je rekening houden met de specifieke gebruiksaanwijzing van iemand. Maar voor je het weet loopt hij de hele dag op eieren en dat komt de relatie en de gelijkwaardigheid niet ten goede.
Verder heb je wellicht weer medicijnen nodig. Daarvoor hoeft je het testraject niet af te wachten. Vraag het je huisarts (Ik neem tenminste aan dat je hiervoor niet bij je vorige psycholoog terecht kan?)
Sterkte.
vrijdag 11 augustus 2017 om 16:38
Wat Jufjoke zegt en verder: Kun je onderscheiden wat er eventueel echt niet goed gaat in je relatie en wat meer jouw eigen irreële angsten zijn? Misschien ligt niet ieder probleem bij jouzelf en heeft jouw vriend en de manier waarop jullie communiceren of de huidige verhoudingen binnen jullie relatie een aandeel in de situatie?
vrijdag 11 augustus 2017 om 16:44
vrijdag 11 augustus 2017 om 16:45
ik heb zelf ook klachten gehad en nog steeds maar dan inmiddels zonder medicijnen en veel sporten, er valt serieus resultaat te halen als je eenmaal bepaalde voeding/drank/koffie schrapt en dus gaat testen welke voeding wel voor je werkt. Niet dat daarmee je klachten helemaal verdwijnen maar je maakt alles meer leefbaar waardoor je kan gaan besluiten geen medicijn meer te gebruiken. Dit heeft me in ieder geval beter geholpen dan anti depressie medicijn(door er niet meer van afhankelijk te zijn) Voor mensen die depressief zijn is dit natuurlijk advies waar ze niks mee kunnen maar het is wel een manier om je langzaam wat beter te kunnen voelen(al sport je niet dan gewoon voeding aanpassen)
