help!:traumatische ervaringen en geestelijke pijn

Ik heb veel last van onverwerkte trauma's uit mijn jeugd, waar ik nog steeds niet over kan praten maar dagelijks last van heb. Ik heb er ook heel veel verdriet van. Zoveel dat ik overdag nauwelijks kan functioneren. Door mijn geestelijke problemen is mijn lichaam letterlijk pijn gaan doen. Ik hen de hele dag hoofdpijn, ben op van de zenuwen, hebh het gevoel dat mijn keel dicht zit en (wat ik nog het ergste vind) heb pijn net onder mijn middenrif in het midden, echte stekende pijn de hele dag. Mijn dokter zegt dat ik lichamelijk niks mankeer, maar dat het toch door mijn geestelijke problemen komt. Die stekende pijn voelt echt hartverscheurend aan (of mijn hart in tweeen is gebroken). Net als in een rouwproces als een dierbare pas is overleden. Zo heftig, intens verdriet, dat je de hele dag zou kunnen huilen. Wie herkent dit?

Niemand uit mijn omgeving begrijpt wat ik doormaak en dat voelt zo eenzaam.

dat is nu het probleem, ik kan geen goede therapeut vinden. Ik ben denk ik al zo'n tien jaar op zoek naar de juiste therapeut. Het zou wel schelen als ik er over kon praten. Dit vind ik heel moeilijk en als ik het probeer voel ik me zo onbegrepen. Ik voel me alleen staan in mijn verdriet. En tijd is een probleem, ik heb maar drie kwartier per twee weken. Meer tijd is er niet. Ik vind dit heel weinig tijd, terwijl ik zo vast zit in mezelf. Ik wou dat ik iemand kon vinden die zich ook echt voor mij interesseerde, dat ik het gevoel had dat het iemand wat kon schelen wat ik heb meegemaakt. Dat gevoel heb ik niet ,omdat mijn familie me ook niet begrijpt. Die vinden dat ik maar gewoon moet vergeven en vergeten en door moet gaan met me leven. Was het maar zo simpel, het lukt me gewoonweg niet. Ze willen er niks van weten. Met als resultaat dat ik ze eigenlijk bijna nooit meer zie.

bedankt voor je reactie anhar. Ik weet dat ik niet de perfecte therapeut zal vinden en dat hoeft ook niet. Ik wil echter wel iemand die ik genoeg kan vertrouwen om mijn verhaal te kunnen doen en dat die diegene een beetje medeleven kan tonen. Dat ik het gevoel kan hebben dat het hem/haar interesseert in plaats dat me alleen maar een nummer voel. Ik weet dat ik het allemaal zelf moet doen, maar vind dit heel moeilijk. Ik ben bang om op mezelf te vertrouwen. Ik stond er als kind al helemaal alleen voor. Ik ben alleen maar bezig geweest met overleven van alles wat me overkwam. Ik voelde me heel onveilig, kon er met niemand over praten en keerde me steeds meer in mezelf. Dat gevoel van onveiligheid en die vreselijke angsten die ik heb uitgestaan draag ik nog steeds bij me. Ik kan de dingen die er zijn gebeurd niet accepteren en daarom ontken ik het vaak voor mezelf. Alleen lukt het helaas niet en al helemaal niet als die pijn steeds naar boven komt. ik heb vaak geen hoop meer op dat het ooit beter zal worden, omdat ik erdoor ook erg depressief ben geworden en niet meer kan werken. Dus ik merk de gevolgen elke dag en dat vind ik heel pittig. Mijn vriend zegt me elke dag dat ik wel de moeite waard ben. Kon ik dit maar geloven. Hij vind dat ik de tijd moet nemen voor me zelf en moet accepteren dat de situatie nu niet anders is en dat ik mensen dingen niet kan laten begrijpen als ze zelf niet willen. Omdat ik daardoor ook niet kan werken omdat ik afgekeurd ben, voel ik me ook vaak een nietsnut. Ik heb het wel weer geprobeerd in de vorm van vrijwilligerswerk, maar trek dit geestelijk en lichamelijk niet. Wat ik mezelf vervolgens weer kwalijk neem. Dat ik vaak denk:"'er moet toch iets zijn wat kan lukken?'' Het is dan moeilijk om positief te blijven en hopen dat je er uit komt. Hoe heb jij dit gedaan?