Psyche
alle pijlers
Help
woensdag 25 oktober 2017 om 09:17
Hallo, ik heb een probleem.. athans.. mijn moeder heeft een probleem.<br>
Mijn vader is 9 jaar geleden plotseling overleden aan een hartstilstand op jonge leeftijd. Mijn ouders waren op dat moment 25 jaar getrouwd en samen sinds hun 15e. <br>
Ik ben enigs kind en heb altijd mijn moeder gesteunt en wij zijn heel hecht geworden hierdoor. <br>
Mijn moeder werkt niet en heeft nu wel wat financiele problemen sinds ze alleenstaand is. Ik ben al zeker 6 jaar uitwonend. <br>
<br>
Maar ze klaagt het laatste jaar veel over eenzaamheid en depressiviteit. Ze is verder ook niet echt ondernemend en hangt veel aan haar zus en aan mij. Als we ergens heen gaan verwacht ze dat ze altijd meemag en anders is ze erg beledigd (mijn tante heeft gewoon een man en een kind en vind het soms ook fijn om met haar eigen gezin oo stap te gaan. Idem voor mij) <br>
Mijn moeder is ondertussen 52 jaar oud, ziet er goed uit alleen verzorgd zichzelf steeds slechter.. laat contacten die haar wel op willen zoeken verwateren of vind dat ze zich opdringen. Maar later gaat ze weer klagen dat ze nooit iemand hoort. <br>
<br>
Ik werk fulltime en mijn vriend werkt 6 dagen in de week. Daarnaast heb ik een paard. Om 3 uur ben ik klaar met werken en ga daarna naar mijn paard zodat ik savonds gewoon thuis ben. Mijn moeder komt hier elke dag naartoe omdat ze uiteraard niets anders te doen heeft. Ze heeft verder helemaal niets met paarden. Ik vind dit opzich geen enkel probleem behalve dat ik weinig "alleen" tijd heb. Op zondag zijn mijn vriend en ik vrij en deze dag besteden we dan ook echt aan onzelf. Mijn moeder is dan beledigd en laat dit dan ook heel erg merken dat we niet op visite zijn geweest. Maar k zie mijn moeder elke dag en heb stomweg gewoon niets meer te vertellen.. <br>
Ze gaat steeds meer van mijn tijd claimen. En ze is elke dag bijna wel boos omdat ik haar als vuil behandel omdat ik niet ook nog eens savonds naar haar toe kom. <br>
Haar zus heeft het om die rede ook altijd gedaan (en zij doet ook veel voor mn moeder, neemt haar vaak mee naar uitjes) <br>
Mijn vriend en ik krijgen hierdoor ook steeds meer ruzie omdat hij dit ook steeds erger ziet worden en mijn moeder mij steeds meer als een klein kind gaat behandelen en zij soms vergeet dat wij allemaal drukke banen hebben. En ik niet 24/7 bij haar kan zijn. <br>
Ik krijg hier veel stress van omdat ik zielsveel van mijn moeder hou.. maar het steeds benauwder krijg en ze heel kwaad word als ik er subtiel iets over zeg.<br>
Ook heb ik haar gezegd of vrijwilligers werk iets voor haar zou zijn om weer meer onder 'andere' mensen te komen. <br>
Daar ziet ze niets in. Zij verveelt zich.. maar wil er ook niets aan doen. En ik vind het zielig maar ik loop mezelf echt voorbij door haar handje elke dag weer vast te houden. <br>
<br>
Soms kom ik thuis en dan staat ineens mijn woonkamer anders omdat zij dat mooier vond. Als ik haar dan voorzichtig vertel dat ik het idee lief vind maar dat ik het liever gewoon niet heb dan word ze boos en zegt ze dat ik haar niet waardeer.<br>
<br>
Ook dringt ze altijd op wat zij vind okal gaat het over mijn prive. Als ik daar niets mee doe of mijn eigen ding doe omdat ik bijv roze mooier vind dan rood dan is ze ook weer beledigd en boos. <br>
<br>
Zij zou het niet aankunnen als ze me maar 1x per week zou zien voor een gezellig koppie koffie bij haar thuis. Ik weet ook wel dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar geluk en ik mezelf daardoor ook niet voorbij moet lopen. Maar het gebeurd wel.<br>
Ik wil hulp voor haar.. of iemand waarmee ze kan praten over deze situatie.. ik weet niet hoe ik hieruit kom met haar<br>
<br>
Liefs,<br>
<br>
Mijn vader is 9 jaar geleden plotseling overleden aan een hartstilstand op jonge leeftijd. Mijn ouders waren op dat moment 25 jaar getrouwd en samen sinds hun 15e. <br>
Ik ben enigs kind en heb altijd mijn moeder gesteunt en wij zijn heel hecht geworden hierdoor. <br>
Mijn moeder werkt niet en heeft nu wel wat financiele problemen sinds ze alleenstaand is. Ik ben al zeker 6 jaar uitwonend. <br>
<br>
Maar ze klaagt het laatste jaar veel over eenzaamheid en depressiviteit. Ze is verder ook niet echt ondernemend en hangt veel aan haar zus en aan mij. Als we ergens heen gaan verwacht ze dat ze altijd meemag en anders is ze erg beledigd (mijn tante heeft gewoon een man en een kind en vind het soms ook fijn om met haar eigen gezin oo stap te gaan. Idem voor mij) <br>
Mijn moeder is ondertussen 52 jaar oud, ziet er goed uit alleen verzorgd zichzelf steeds slechter.. laat contacten die haar wel op willen zoeken verwateren of vind dat ze zich opdringen. Maar later gaat ze weer klagen dat ze nooit iemand hoort. <br>
<br>
Ik werk fulltime en mijn vriend werkt 6 dagen in de week. Daarnaast heb ik een paard. Om 3 uur ben ik klaar met werken en ga daarna naar mijn paard zodat ik savonds gewoon thuis ben. Mijn moeder komt hier elke dag naartoe omdat ze uiteraard niets anders te doen heeft. Ze heeft verder helemaal niets met paarden. Ik vind dit opzich geen enkel probleem behalve dat ik weinig "alleen" tijd heb. Op zondag zijn mijn vriend en ik vrij en deze dag besteden we dan ook echt aan onzelf. Mijn moeder is dan beledigd en laat dit dan ook heel erg merken dat we niet op visite zijn geweest. Maar k zie mijn moeder elke dag en heb stomweg gewoon niets meer te vertellen.. <br>
Ze gaat steeds meer van mijn tijd claimen. En ze is elke dag bijna wel boos omdat ik haar als vuil behandel omdat ik niet ook nog eens savonds naar haar toe kom. <br>
Haar zus heeft het om die rede ook altijd gedaan (en zij doet ook veel voor mn moeder, neemt haar vaak mee naar uitjes) <br>
Mijn vriend en ik krijgen hierdoor ook steeds meer ruzie omdat hij dit ook steeds erger ziet worden en mijn moeder mij steeds meer als een klein kind gaat behandelen en zij soms vergeet dat wij allemaal drukke banen hebben. En ik niet 24/7 bij haar kan zijn. <br>
Ik krijg hier veel stress van omdat ik zielsveel van mijn moeder hou.. maar het steeds benauwder krijg en ze heel kwaad word als ik er subtiel iets over zeg.<br>
Ook heb ik haar gezegd of vrijwilligers werk iets voor haar zou zijn om weer meer onder 'andere' mensen te komen. <br>
Daar ziet ze niets in. Zij verveelt zich.. maar wil er ook niets aan doen. En ik vind het zielig maar ik loop mezelf echt voorbij door haar handje elke dag weer vast te houden. <br>
<br>
Soms kom ik thuis en dan staat ineens mijn woonkamer anders omdat zij dat mooier vond. Als ik haar dan voorzichtig vertel dat ik het idee lief vind maar dat ik het liever gewoon niet heb dan word ze boos en zegt ze dat ik haar niet waardeer.<br>
<br>
Ook dringt ze altijd op wat zij vind okal gaat het over mijn prive. Als ik daar niets mee doe of mijn eigen ding doe omdat ik bijv roze mooier vind dan rood dan is ze ook weer beledigd en boos. <br>
<br>
Zij zou het niet aankunnen als ze me maar 1x per week zou zien voor een gezellig koppie koffie bij haar thuis. Ik weet ook wel dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar geluk en ik mezelf daardoor ook niet voorbij moet lopen. Maar het gebeurd wel.<br>
Ik wil hulp voor haar.. of iemand waarmee ze kan praten over deze situatie.. ik weet niet hoe ik hieruit kom met haar<br>
<br>
Liefs,<br>
<br>
woensdag 25 oktober 2017 om 09:25
goede morgen dap! het is natuurlijk niet niks om een partner/vader zo te moeten verliezen. maar deze situatie is niet gezond. je zegt: ik ben het enige kind, heb mijn moeder gesteund en daardoor zijn we heel hecht geworden. wat er eigenlijk is ontstaan is een afhankelijkheids relatie waarin jij de hulpverlener van je moeder geworden bent en, het is aan jou om die te doorbreken. het is heel belangrijk dat je moeder (weer) op eigen benen leert staan, maar dat zie je zelf ook lees ik. heb je haar al eens verteld dat je het best zwaar vind om die verantwoordelijkheid steeds te dragen?
woensdag 25 oktober 2017 om 09:26
Hier zul je zelf iets aan moeten doen, door héél duidelijk te zijn. Je hebt ook een eigen leven en dat heeft zij te accepteren. Je zult haar ook moeten vertellen dat zij verantwoordelijk is voor haar eigen geluk en niet jij en je tante. Als het zo doorgaat, ben je je vriend kwijt. Ik zou dit dus geen dag langer laten doorgaan.
Probeer haar te laten inzien dat ze hulp nodig heeft. Ze is pas 52 en gedraagt zich als een weduwe van 90.
Probeer haar te laten inzien dat ze hulp nodig heeft. Ze is pas 52 en gedraagt zich als een weduwe van 90.
woensdag 25 oktober 2017 om 09:34
Zijn er regels hoe een weduwe zich moet gedragen?
woensdag 25 oktober 2017 om 09:38
Nee, maar vrouwen van die leeftijd zonder man zijn wel vaak eenzaam. Maar die kunnen niet zoveel om onder de mensen te komen en zijn niet zo actief als iemand van 52. Irritant om hier elke opmerking te moeten uitleggen, dit had je zelf ook kunnen bedenken.
woensdag 25 oktober 2017 om 09:40
Je moeder is psychisch heel onstabiel en jij houdt dit in stand, ze kan zich zo gedragen omdat je het zelf toelaat en je tante ook.
Sleutels van je huis afpakken en eisen dat ze op eigen benen gaat staan met hulp van een psycholoog!
Ze zal ook wel geen hulp willen zeker..
Dus ze heeft je klem zitten, ze kan wel overal boos om worden Maar wordt jij maar eens boos op haar, als jij de telefoon niet opneemt en de deur niet open doet kan ze tegen een deur aan schoppen en daar boos tegen doen.
Zo simpel is het...
Het kan zo over zijn hoor dat gepiep van haar en dan zul je zien wat ze ineens wel zelf kan als jullie niet alles voor haar doen.
Sleutels van je huis afpakken en eisen dat ze op eigen benen gaat staan met hulp van een psycholoog!
Ze zal ook wel geen hulp willen zeker..
Dus ze heeft je klem zitten, ze kan wel overal boos om worden Maar wordt jij maar eens boos op haar, als jij de telefoon niet opneemt en de deur niet open doet kan ze tegen een deur aan schoppen en daar boos tegen doen.
Zo simpel is het...
Het kan zo over zijn hoor dat gepiep van haar en dan zul je zien wat ze ineens wel zelf kan als jullie niet alles voor haar doen.
woensdag 25 oktober 2017 om 10:04
Zoals gezegd, je bent haar hulpverlener geworden en er is een afhankelijkheidssituatie ontstaan. Alleen jij kan dat doorbreken. Dat kan door je harder op te stellen, door je eigen grenzen aan te geven. Niet makkelijk, maar wel noodzakelijk.
Zei kan met haar problemen naar de huisarts, deze kan haar verder helpen. Ook jij kan naar je eigen huisarts om je zorgen te bespreken, hij/zij kan je adviseren wat te doen. Wat je ook kunt overwegen is bijvoorbeeld bemoeizorg of haar huisarts bellen en je zorgen uiten. Uiteraard mogen zij geen informatie over je moeder verstrekken, maar haar huisarts weet waarschijnlijk helemaal niet wat er speelt bij je moeder.
Zei kan met haar problemen naar de huisarts, deze kan haar verder helpen. Ook jij kan naar je eigen huisarts om je zorgen te bespreken, hij/zij kan je adviseren wat te doen. Wat je ook kunt overwegen is bijvoorbeeld bemoeizorg of haar huisarts bellen en je zorgen uiten. Uiteraard mogen zij geen informatie over je moeder verstrekken, maar haar huisarts weet waarschijnlijk helemaal niet wat er speelt bij je moeder.
woensdag 25 oktober 2017 om 10:29
Heel duidelijk zeggen dat ze teveel op je steunt en dat ze op haar eigen benen moet staan. Dat ze te afhankelijk van je is en dat dit nu te verstikkend werkt en averechts is op jullie contact. Dat dit al een tijd zo speelt en dat je nu samen met haar wil kijken naar een oplossing. En als ze dit niet als probleem nu ziet en kan erkennen, dat je haar even een tijd met rust laat zodat ze geconfronteerd wordt met alles wat ze nu steeds onderdrukt. Niet om haar te laten stikken met haar probleem, maar vanuit liefde voor haar. Zolang jij die tijdelijke verdoving voor haar pijn blijft, blijft zij doorgaan kennelijk.
woensdag 25 oktober 2017 om 10:43
Tijd voor een gesprek bij de huisarts voor je moeder.
Ze moet haar geluk of ongeluk niet buiten zichzelf leggen maar zelf weer verantwoordelijkheid nemen voor haar leven. En daar heeft ze hulp bij nodig.
Ga niet mee in haar klaag gedrag, en beloon vooral de goede moment. Geef aandacht wanneer ze iets leuks verteld en kap af wanneer ze begint te zeuren. Alles wat je aandacht geeft dat groeit en bloeit, dus hoe meer je mee gaat in haar negatieve spiraal hoe groter de kans dat dit gedrag erger wordt.
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je moeder. Natuurlijk steun je haar en wil je haar helpen. Maar ze is toch verantwoordelijk voor haar eigen leven.
Ze moet haar geluk of ongeluk niet buiten zichzelf leggen maar zelf weer verantwoordelijkheid nemen voor haar leven. En daar heeft ze hulp bij nodig.
Ga niet mee in haar klaag gedrag, en beloon vooral de goede moment. Geef aandacht wanneer ze iets leuks verteld en kap af wanneer ze begint te zeuren. Alles wat je aandacht geeft dat groeit en bloeit, dus hoe meer je mee gaat in haar negatieve spiraal hoe groter de kans dat dit gedrag erger wordt.
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je moeder. Natuurlijk steun je haar en wil je haar helpen. Maar ze is toch verantwoordelijk voor haar eigen leven.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 25 oktober 2017 om 12:34
Ze heeft wel een stevige grip op jullie zeg, wat vindt je van de adviezen?
Waarom mag ze jou wel steeds akelig behandelen en waarom zou jij niet meer ruimte mogen vragen, ze is je moeder ze hoort lief voor je te zijn.
Kijk maar uit want straks is je vriend het zat en loopt hard weg en zit je alleen met je moeder.
Waarom mag ze jou wel steeds akelig behandelen en waarom zou jij niet meer ruimte mogen vragen, ze is je moeder ze hoort lief voor je te zijn.
Kijk maar uit want straks is je vriend het zat en loopt hard weg en zit je alleen met je moeder.
woensdag 25 oktober 2017 om 12:41
Ik kan mij heel erg vinden in de adviezen. En ben er ook heel blij mee dat het niet helemaal alleen aan mij ligt en ik verder niet egoistisch ben door dit te voelen/willen.
Ik ga een afspraak maken bij de huisarts. Want voor mezelf opkomen dat "durf" ik niet en daar ben ik te onzeker en gevoelig voor.
Thuis komt ze gelukkig niet meer ongevraagd en lief is ze zeker.
Alleen een beetje to much..
Ik ga een afspraak maken bij de huisarts. Want voor mezelf opkomen dat "durf" ik niet en daar ben ik te onzeker en gevoelig voor.
Thuis komt ze gelukkig niet meer ongevraagd en lief is ze zeker.
Alleen een beetje to much..
