Psyche
alle pijlers
Help...???
zondag 15 februari 2009 om 22:35
Al tijden volg ik dit forum, maar nooit echt zelf het lef gehad om hier iets op te zetten... nood breekt wet, dus bij deze wil ik jullie graag om hulp vragen.
Ik voel me zo eenzaam. Tot een paar jaar geleden, tot ik ging studeren, had ik een hele hoop vrienden, een super leuke lieve vriend, en ik was behoorlijk gelukkig ondanks mijn niet zo makkelijke leventje.
Toen ik ging studeren, zijn alle nare gebeurtenissen in mijn leven, me de kop gaan kosten. Ik werd ontzettend depressief, zat echt gigantisch diep en kon gewoon niet meer m'n bed uit. Daarom heb ik, in de nieuwe stad waar ik ben gaan wonen, ook bijna geen vrienden gemaakt. Langzaam maar zeker ben ik de afgelopen jaren ook alle vrienden die ik wél had, kwijtgeraakt. Mijn beste vriendin wilde niets meer met mij te maken hebben omdat 'ik alleen maar depressief was' (typisch een geval van beter kwijt dan rijk, maar dat maakt het verdriet en de boosheid erom niet minder). Uiteindelijk is zelfs mijn vriend weggegaan. Hij kreeg een super leuk leventje, heel veel vrienden, veel feesten, veel lol... en bij mij was het vooral n hoop shit. Dat uitgaan is heel erg moeilijk gegaan, we konden elkaar niet loslaten, vonden elkaar nog steeds geweldig, alleen de omstandigheden waren er gewoon niet naar. Daar heb ik zelf ook een groot aandeel in gehad, ik was niet makkelijk voor hem.
Nu hebben we elkaar bijna een jaar niet gezien, en beginnen nu weer met afspreken. En jawel hoor, de klik, het vertrouwde gevoel, de gezelligheid, de lol, alles is er weer...
Ook is dit jaar (ik volg dagbehandeling) borderline bij mij gediagnosticeerd.
Ik ben nu gelukkig niet meer zo depressief als dat ik was, ik kom weer m'n bed uit, ik heb weer zin om leuke dingen te doen. Maar daarmee loop ik ook tegen heel veel dingen aan. Zoals dat ik niemand meer heb om leuke dingen mee te doen! Maar dan ook echt níemand, ik ben zo eenzaam en alleen.
Nu ik weer met m'n ex afgesproken heb, ben ik ook weer helemaal van slag. Het is veel te leuk, en ik weet dat hij dat ook voelt, en ik weet dat hij rationeel genoeg is om er niet eens over na te denken om nog iets met mij te beginnen. Bij hem sta ik nu op de 20e plek... hij zegt ook eerlijk weinig tijd voor mij te hebben, en als het weer heel slecht met mij gaat, is hij ook niet degene die meteen voor mij klaar zal staan.
Ik probeer m'n leven weer op de rit te krijgen, maar t lukt gewoon niet. Ikzelf ben, wat depressief zijn betreft, wel veranderd. Maar de omstandigheden in mijn leven zijn nog net zo kut. Hoe kan ik hier ooit uit komen? Wat moet ik doen? Soms zie ik als enige uitweg dat ik een vriend krijg, misschien wel m'n ex, en via hem weer nieuwe mensen ontmoet, weer vriendinnen krijg etc...
Maar t punt is, hij wil dat niet, daar ben ik vrijwel zeker van, en ik heb niemand. Niemand om mee uit te gaan om nieuwe mensen te leren kennen, ik heb geprobeerd me bij 'clubjes' aan te sluiten, maar dat liep steeds mis; daarvoor voel ik me nog niet goed genoeg.
Inmiddels is de onzekerheid en het wantrouwen ook zo groot geworden. Er is zoveel kapotgemaakt bij mij door alle mensen die mij hebben laten vallen, hoe kan ik nu ooit nog iemand vertrouwen?
Ik verwacht geen pasklare oplossing ofzo, maar als iemand me begrijpt, tips kan geven... misschien ervaringen kan vertellen waardoor ik het idee krijg dat het nog enigszins nuttig is dat ik besta, graag! Ik ben echt alles kwijt en weet t gewoon niet meer...
Sorry voor dit lange verhaal, en dankjewel voor de moeite om het te lezen:)
Ik voel me zo eenzaam. Tot een paar jaar geleden, tot ik ging studeren, had ik een hele hoop vrienden, een super leuke lieve vriend, en ik was behoorlijk gelukkig ondanks mijn niet zo makkelijke leventje.
Toen ik ging studeren, zijn alle nare gebeurtenissen in mijn leven, me de kop gaan kosten. Ik werd ontzettend depressief, zat echt gigantisch diep en kon gewoon niet meer m'n bed uit. Daarom heb ik, in de nieuwe stad waar ik ben gaan wonen, ook bijna geen vrienden gemaakt. Langzaam maar zeker ben ik de afgelopen jaren ook alle vrienden die ik wél had, kwijtgeraakt. Mijn beste vriendin wilde niets meer met mij te maken hebben omdat 'ik alleen maar depressief was' (typisch een geval van beter kwijt dan rijk, maar dat maakt het verdriet en de boosheid erom niet minder). Uiteindelijk is zelfs mijn vriend weggegaan. Hij kreeg een super leuk leventje, heel veel vrienden, veel feesten, veel lol... en bij mij was het vooral n hoop shit. Dat uitgaan is heel erg moeilijk gegaan, we konden elkaar niet loslaten, vonden elkaar nog steeds geweldig, alleen de omstandigheden waren er gewoon niet naar. Daar heb ik zelf ook een groot aandeel in gehad, ik was niet makkelijk voor hem.
Nu hebben we elkaar bijna een jaar niet gezien, en beginnen nu weer met afspreken. En jawel hoor, de klik, het vertrouwde gevoel, de gezelligheid, de lol, alles is er weer...
Ook is dit jaar (ik volg dagbehandeling) borderline bij mij gediagnosticeerd.
Ik ben nu gelukkig niet meer zo depressief als dat ik was, ik kom weer m'n bed uit, ik heb weer zin om leuke dingen te doen. Maar daarmee loop ik ook tegen heel veel dingen aan. Zoals dat ik niemand meer heb om leuke dingen mee te doen! Maar dan ook echt níemand, ik ben zo eenzaam en alleen.
Nu ik weer met m'n ex afgesproken heb, ben ik ook weer helemaal van slag. Het is veel te leuk, en ik weet dat hij dat ook voelt, en ik weet dat hij rationeel genoeg is om er niet eens over na te denken om nog iets met mij te beginnen. Bij hem sta ik nu op de 20e plek... hij zegt ook eerlijk weinig tijd voor mij te hebben, en als het weer heel slecht met mij gaat, is hij ook niet degene die meteen voor mij klaar zal staan.
Ik probeer m'n leven weer op de rit te krijgen, maar t lukt gewoon niet. Ikzelf ben, wat depressief zijn betreft, wel veranderd. Maar de omstandigheden in mijn leven zijn nog net zo kut. Hoe kan ik hier ooit uit komen? Wat moet ik doen? Soms zie ik als enige uitweg dat ik een vriend krijg, misschien wel m'n ex, en via hem weer nieuwe mensen ontmoet, weer vriendinnen krijg etc...
Maar t punt is, hij wil dat niet, daar ben ik vrijwel zeker van, en ik heb niemand. Niemand om mee uit te gaan om nieuwe mensen te leren kennen, ik heb geprobeerd me bij 'clubjes' aan te sluiten, maar dat liep steeds mis; daarvoor voel ik me nog niet goed genoeg.
Inmiddels is de onzekerheid en het wantrouwen ook zo groot geworden. Er is zoveel kapotgemaakt bij mij door alle mensen die mij hebben laten vallen, hoe kan ik nu ooit nog iemand vertrouwen?
Ik verwacht geen pasklare oplossing ofzo, maar als iemand me begrijpt, tips kan geven... misschien ervaringen kan vertellen waardoor ik het idee krijg dat het nog enigszins nuttig is dat ik besta, graag! Ik ben echt alles kwijt en weet t gewoon niet meer...
Sorry voor dit lange verhaal, en dankjewel voor de moeite om het te lezen:)
zondag 15 februari 2009 om 23:44
Hmm het is wel vervelend dat je iedereen bent kwijtgeraakt en juist nu je ze nodig hebt, er niemand voor je is.
Ik vind het eerlijk gezegd wel vervelend van je vriendin dat ze op die manier de vriendschap verbroken heeft, ze had je beter kunnen steunen. Nu heb je helemaal geen stimulans je leven weer op de rit te krijgen.
Misschien moet je toch proberen bij een club te gaan. Dat kan een atletiekclub zijn, maar ook een tekenclub. Zodat je op die manier weer nieuwe mensen leert kennen. Zo begin je toch een soort van 'opnieuw', met mensen die geen vooroordelen over je hebben vanwege het verleden. Het is misschien een grote stap, maar hoe wil je nieuwe mensen leren kennen als je bij je oude gewoonten blijft en daardoor waarschijnlijk steeds dezelfde mensen blijft tegenkomen..?
Het lijkt me niet verstandig om terug te gaan naar je ex, ondanks je gevoelens die terugkomen voor hem. Hij blijkt niet goed om te kunnen gaan met hoe jij je voelt (/voelde). En zo krijg je misschien ook die gedachtes van die rotte periode terug.
Hopelijk kan je toch op den duur weer mensen gaan vertrouwens. Het is niet gek dat je nu de kat uit de boom zult kijken en op je hoede zult zijn, maar als je die gedacht niet los laat, zul je nooit soepel nieuwe vriendschappen kunnen opbouwen. Want daarin is vertrouwen heel belangrijk.
Ik vind het eerlijk gezegd wel vervelend van je vriendin dat ze op die manier de vriendschap verbroken heeft, ze had je beter kunnen steunen. Nu heb je helemaal geen stimulans je leven weer op de rit te krijgen.
Misschien moet je toch proberen bij een club te gaan. Dat kan een atletiekclub zijn, maar ook een tekenclub. Zodat je op die manier weer nieuwe mensen leert kennen. Zo begin je toch een soort van 'opnieuw', met mensen die geen vooroordelen over je hebben vanwege het verleden. Het is misschien een grote stap, maar hoe wil je nieuwe mensen leren kennen als je bij je oude gewoonten blijft en daardoor waarschijnlijk steeds dezelfde mensen blijft tegenkomen..?
Het lijkt me niet verstandig om terug te gaan naar je ex, ondanks je gevoelens die terugkomen voor hem. Hij blijkt niet goed om te kunnen gaan met hoe jij je voelt (/voelde). En zo krijg je misschien ook die gedachtes van die rotte periode terug.
Hopelijk kan je toch op den duur weer mensen gaan vertrouwens. Het is niet gek dat je nu de kat uit de boom zult kijken en op je hoede zult zijn, maar als je die gedacht niet los laat, zul je nooit soepel nieuwe vriendschappen kunnen opbouwen. Want daarin is vertrouwen heel belangrijk.
maandag 16 februari 2009 om 02:01
quote:roosisverliefd schreef op 15 februari 2009 @ 23:44:
Hmm het is wel vervelend dat je iedereen bent kwijtgeraakt en juist nu je ze nodig hebt, er niemand voor je is.
Ik vind het eerlijk gezegd wel vervelend van je vriendin dat ze op die manier de vriendschap verbroken heeft, ze had je beter kunnen steunen. Nu heb je helemaal geen stimulans je leven weer op de rit te krijgen.
Vrienden zijn ook maar mensen...
Vriend is uiteindelijk toch ook weggegaan? TO zegt dat dat ook aan haar gelegen heeft, dat zij niet makkelijk was (logisch als je depressief bent), dat zal dan ook wel voor de andere relaties in haar leven gelden. Het lijkt mij niet makkelijk (zacht uitgedrukt) om een vriendschap of relatie te hebben met iemand die depressief is, het is dan zo'n eenrichtingsverkeer. Met vrienden wil je leuke dingen doen en dat is denk ik nou juist iets waar iemand die depressief is geen zin in heeft.
Wat is de definitie van een goede vriendschap? Er altijd voor elkaar zijn, wat er ook gebeurt? Ik denk het niet. Natuurlijk ben je er voor elkaar in mindere tijden, maar als iemand chronisch depressief is ben je meer hulpverlener dan vriend(in). Dat zou ik na een paar maanden/jaren ook niet meer trekken... Die vriendin is vast niet van de één op de andere dag weggegaan.
Maar goed, tot zover mijn betoog over vriendschappen
Janneke, wat heb je er tot nu toe zelf aan gedaan om 'beter' te worden? En wat zou je graag anders willen zien in je leven? Kan je naar je huisarts gaan en een doorverwijzing vragen voor een psycholoog? (basisverzekering vergoedt een aantal gesprekken per jaar).
Hmm het is wel vervelend dat je iedereen bent kwijtgeraakt en juist nu je ze nodig hebt, er niemand voor je is.
Ik vind het eerlijk gezegd wel vervelend van je vriendin dat ze op die manier de vriendschap verbroken heeft, ze had je beter kunnen steunen. Nu heb je helemaal geen stimulans je leven weer op de rit te krijgen.
Vrienden zijn ook maar mensen...
Vriend is uiteindelijk toch ook weggegaan? TO zegt dat dat ook aan haar gelegen heeft, dat zij niet makkelijk was (logisch als je depressief bent), dat zal dan ook wel voor de andere relaties in haar leven gelden. Het lijkt mij niet makkelijk (zacht uitgedrukt) om een vriendschap of relatie te hebben met iemand die depressief is, het is dan zo'n eenrichtingsverkeer. Met vrienden wil je leuke dingen doen en dat is denk ik nou juist iets waar iemand die depressief is geen zin in heeft.
Wat is de definitie van een goede vriendschap? Er altijd voor elkaar zijn, wat er ook gebeurt? Ik denk het niet. Natuurlijk ben je er voor elkaar in mindere tijden, maar als iemand chronisch depressief is ben je meer hulpverlener dan vriend(in). Dat zou ik na een paar maanden/jaren ook niet meer trekken... Die vriendin is vast niet van de één op de andere dag weggegaan.
Maar goed, tot zover mijn betoog over vriendschappen
Janneke, wat heb je er tot nu toe zelf aan gedaan om 'beter' te worden? En wat zou je graag anders willen zien in je leven? Kan je naar je huisarts gaan en een doorverwijzing vragen voor een psycholoog? (basisverzekering vergoedt een aantal gesprekken per jaar).
maandag 16 februari 2009 om 08:38
Is dit misschien iets om tijdens je dagbehandeling te bespreken? Je kunt altijd mensen leren kennen via sporten / werk (of bijbaan) / internet (oproepje hier), maar ik denk dat je therapeut beter inzicht heeft dan wij over wat jou persoonlijk het beste kan helpen... Plus, hij/zij heeft hier waarschijnlijk ervaring in.
maandag 16 februari 2009 om 08:40
Dankjewel voor jullie reacties!
Nou euhhh naar n psycholoog gaan zou n goeie zijn, maar zoals ik al zei zit ik in dagtherapie en ben ik dus 5 dagen per week tegen n psycholoog aan aan t lullen!
Ik heb al heel veel gedaan om hier zelf uit te komen, maar op de een of andere manier schiet t gewoon niet op.
Die 'beste vriendin' (waarbij van 1richtingsverkeer overigens geen sprake was, ik ging inderdaad niet mee stappen, maar ik ben altijd erg veel in vriendschappen blijven investeren, en heb hard m'n best gedaan om niet alléén maar depressief over te komen... maar ook die borderline zal daar wel een rol in hebben gespeeld (ik ben zelfs ontslagen wegens mijn stemmingsproblemen)) is wel van t een op t andere moment uit mijn leven verdwenen; in een dronken bui heeft ze alle shit eruit gegooid, en sindsdien heb ik r nooit meer gezien/gesproken. Niet normaal toch? Na 8 jaar beste vriendinnen te zijn flik je zoiets toch niet?
Bedankt voor jullie tips iig:)
Nou euhhh naar n psycholoog gaan zou n goeie zijn, maar zoals ik al zei zit ik in dagtherapie en ben ik dus 5 dagen per week tegen n psycholoog aan aan t lullen!
Ik heb al heel veel gedaan om hier zelf uit te komen, maar op de een of andere manier schiet t gewoon niet op.
Die 'beste vriendin' (waarbij van 1richtingsverkeer overigens geen sprake was, ik ging inderdaad niet mee stappen, maar ik ben altijd erg veel in vriendschappen blijven investeren, en heb hard m'n best gedaan om niet alléén maar depressief over te komen... maar ook die borderline zal daar wel een rol in hebben gespeeld (ik ben zelfs ontslagen wegens mijn stemmingsproblemen)) is wel van t een op t andere moment uit mijn leven verdwenen; in een dronken bui heeft ze alle shit eruit gegooid, en sindsdien heb ik r nooit meer gezien/gesproken. Niet normaal toch? Na 8 jaar beste vriendinnen te zijn flik je zoiets toch niet?
Bedankt voor jullie tips iig:)
maandag 16 februari 2009 om 14:08
Sorry, ik heb iets te snel gelezen en zie nu pas dat je dus al dagbehandeling hebt! Heb je het daar al besproken (vast wel)? En wat hebben ze je daar geadviseerd?
Jammer dat je vriendin het contact van de één op de andere dag verbroken heeft. Ergens kan ik me wel voorstellen dat het op een gegeven moment teveel wordt en je dan alle shit er uit gooit (zo ben ik ook een beetje...binnenvetter, niet willen praten over gevoelens), maar ik vind het een erg onvolwassen houding. Als ze problemen had met de vriendschap had ze dat wel wat eerder aan mogen geven...
Jammer dat je vriendin het contact van de één op de andere dag verbroken heeft. Ergens kan ik me wel voorstellen dat het op een gegeven moment teveel wordt en je dan alle shit er uit gooit (zo ben ik ook een beetje...binnenvetter, niet willen praten over gevoelens), maar ik vind het een erg onvolwassen houding. Als ze problemen had met de vriendschap had ze dat wel wat eerder aan mogen geven...
maandag 16 februari 2009 om 14:35
Het is eigenlijk heel normaal waar je doorheen gaat. Ik heb zelf zulke periodes meegemaakt. Van heel veel vrienden en lol naar een periode van eenzaamheid en niet weten hoe weer te passen in de wereld.
Mijn ervaring is dat ik die periode van 'bezinning' nodig had. Dat ik even, los van iedereen, weer op een rijtje kon zetten wie ik ben en wat ik wil, zeker qua relaties. Ik heb mezelf dan ook niet gedwongen mensen te leren kennen en me weer volop in het leven te storten. In plaats daarvan ben ik mijn eigen gezelschap gaan leren waarderen. Noodgedwongen ben ik van de rust gaan genieten.
Je schrijft dat je je aansloot bij clubjes maar dat het fout ging omdat je je niet goed voelt. Daarom denk ik dat je jezelf niet zo moet forceren en straffen dat wat je wilt er nu nog niet is.
Neem rustig de tijd voor jezelf en bedenk dat je signalen van binnenuit krijgt om even de rem op je leven te zetten en alle tijd/energie in jezelf moet stoppen. Het is niet 'zielig' om alleen te zijn of om je eenzaam te voelen. Veel mensen voelen zich zelfs met 100 mensen om hun heen nog eenzaam.
Adem diep in en uit en bedenk dat je op een keerpunt staat in je leven. Jij mag bepalen welke richting en hoe je dat gaat doen. Je hebt al hulp ingeschakeld dus je bent op de goede weg. Wees niet zo hard voor jezelf. Bouw stapje voor stapje aan het leven dat jou gelukkig maakt. Probeer het niet 1x voor elkaar te krijgen. Dat geeft je alleen maar nog meer het gevoel dat je 'mislukt'.
Accepteer ook waar je nu in staat. Als je dat kunt dan zul je je vanzelf lichter voelen en weer de zon zien schijnen. Depressie is in mijn ogen vaak een teken dat heel veel anders moet en kan in mijn leven. Je lichaam en geest roepen:"HO STOP" en in dat stoppen ontdek je wat je wilt en niet wilt. Het is niet fijn maar soms heb je even de pijn nodig om weer door te groeien naar de volgende, betere 'jij'.
Als het je troost biedt: je bent echt niet de enige. Iedereen loopt in meer of mindere mate met dezelfde gevoelens. Don't punish yourself for being human.
(f)
Mijn ervaring is dat ik die periode van 'bezinning' nodig had. Dat ik even, los van iedereen, weer op een rijtje kon zetten wie ik ben en wat ik wil, zeker qua relaties. Ik heb mezelf dan ook niet gedwongen mensen te leren kennen en me weer volop in het leven te storten. In plaats daarvan ben ik mijn eigen gezelschap gaan leren waarderen. Noodgedwongen ben ik van de rust gaan genieten.
Je schrijft dat je je aansloot bij clubjes maar dat het fout ging omdat je je niet goed voelt. Daarom denk ik dat je jezelf niet zo moet forceren en straffen dat wat je wilt er nu nog niet is.
Neem rustig de tijd voor jezelf en bedenk dat je signalen van binnenuit krijgt om even de rem op je leven te zetten en alle tijd/energie in jezelf moet stoppen. Het is niet 'zielig' om alleen te zijn of om je eenzaam te voelen. Veel mensen voelen zich zelfs met 100 mensen om hun heen nog eenzaam.
Adem diep in en uit en bedenk dat je op een keerpunt staat in je leven. Jij mag bepalen welke richting en hoe je dat gaat doen. Je hebt al hulp ingeschakeld dus je bent op de goede weg. Wees niet zo hard voor jezelf. Bouw stapje voor stapje aan het leven dat jou gelukkig maakt. Probeer het niet 1x voor elkaar te krijgen. Dat geeft je alleen maar nog meer het gevoel dat je 'mislukt'.
Accepteer ook waar je nu in staat. Als je dat kunt dan zul je je vanzelf lichter voelen en weer de zon zien schijnen. Depressie is in mijn ogen vaak een teken dat heel veel anders moet en kan in mijn leven. Je lichaam en geest roepen:"HO STOP" en in dat stoppen ontdek je wat je wilt en niet wilt. Het is niet fijn maar soms heb je even de pijn nodig om weer door te groeien naar de volgende, betere 'jij'.
Als het je troost biedt: je bent echt niet de enige. Iedereen loopt in meer of mindere mate met dezelfde gevoelens. Don't punish yourself for being human.
(f)
dinsdag 17 februari 2009 om 21:59
Dankjewel voor jullie reacties, heel fijn dat mensen met me meedenken:)!
Ik heb t hier niet echt bij de behandeling over gehad, ben zelf erg ontevreden over de behandeling; er is gewoon geen tijd om t over dit soort 'bijzaken' te hebben. Hoofdzaak is waarom ik zo depressief ben geworden, en hoe met bps om te gaan, voor de rest is geen tijd. Heel jammer...
T valt me gewoon zo tegen allemaal nu, 'het leven na de depressie'. Zo moeilijk gehad, zo hard gewerkt om eruit te komen, en nu lukt t nog niet. Beetje t gevoel dat je ondergesopt wordt in t zwembad, eindelijk grond onder je voeten voelt om je aan af te zetten, maar degene die je eronder houdt is sterker en je krijgt met geen mogelijkheid je kop boven water.
Sensy, misschien heb je ook wel gelijk, maar ik wil niet van de rust gaan genieten! ik wil gewoon een leuk leven! ik heb alles al gedaan wat accepteren dat ik eenzamer dan anderen ben betreft, in m'n uppie reizen omdat ik niet saai op de bank wil gaan wachten tot er iemand zin heeft om mee te gaan, accepteren dat n club niet werkt voor mij, behandeling zoeken, etcetc... maar t blijft zo'n strijd! wanneer houdt dat op? hoeveel meer moet ik nog accepteren? naja, k geef zelf al antwoord eigenlijk.. tot ik t écht vanuit m'n tenen heb geaccepteerd en er vrede mee heb waarschijnlijk. Nu maar hopen dat dat voor m'n 80e gebeurd;)
Wat doen jullie om nieuwe mensen te leren kennen? En wat doe je als je je even helemaal alleen voelt en niemand om je heen hebt? Als dat n paar dagen zo is, geniet je er dan van? Ga je er in je eentje op uit? Wat doet n 'normaal' mens dan? (ipv depressief iemand die in bed onder de dekens kruipt en er niet uit komt)
Dankjewel:)
Ik heb t hier niet echt bij de behandeling over gehad, ben zelf erg ontevreden over de behandeling; er is gewoon geen tijd om t over dit soort 'bijzaken' te hebben. Hoofdzaak is waarom ik zo depressief ben geworden, en hoe met bps om te gaan, voor de rest is geen tijd. Heel jammer...
T valt me gewoon zo tegen allemaal nu, 'het leven na de depressie'. Zo moeilijk gehad, zo hard gewerkt om eruit te komen, en nu lukt t nog niet. Beetje t gevoel dat je ondergesopt wordt in t zwembad, eindelijk grond onder je voeten voelt om je aan af te zetten, maar degene die je eronder houdt is sterker en je krijgt met geen mogelijkheid je kop boven water.
Sensy, misschien heb je ook wel gelijk, maar ik wil niet van de rust gaan genieten! ik wil gewoon een leuk leven! ik heb alles al gedaan wat accepteren dat ik eenzamer dan anderen ben betreft, in m'n uppie reizen omdat ik niet saai op de bank wil gaan wachten tot er iemand zin heeft om mee te gaan, accepteren dat n club niet werkt voor mij, behandeling zoeken, etcetc... maar t blijft zo'n strijd! wanneer houdt dat op? hoeveel meer moet ik nog accepteren? naja, k geef zelf al antwoord eigenlijk.. tot ik t écht vanuit m'n tenen heb geaccepteerd en er vrede mee heb waarschijnlijk. Nu maar hopen dat dat voor m'n 80e gebeurd;)
Wat doen jullie om nieuwe mensen te leren kennen? En wat doe je als je je even helemaal alleen voelt en niemand om je heen hebt? Als dat n paar dagen zo is, geniet je er dan van? Ga je er in je eentje op uit? Wat doet n 'normaal' mens dan? (ipv depressief iemand die in bed onder de dekens kruipt en er niet uit komt)
Dankjewel:)
woensdag 18 februari 2009 om 01:50
Hey Janneke,
Denk je dat je weer klaar bent om nieuwe vriendschappen op te bouwen? 't Is wel een hele investering hè, kost veel tijd en energie (en geduld) om hechte vriendschappen vanaf 0 op te bouwen. Zou je niet liever eerst je eigen leven weer helemaal op de rit willen hebben? Of heb je daar juist nieuwe mensen/activiteiten om je heen voor nodig?
Ik weet op zich nog wel een leuke site die echt alleen bedoeld is om nieuwe mensen te leren kennen en heet (goh) www.nieuwemensenlerenkennen.nl
Ik heb zelf nog niet de moed/tijd verzameld om er iets mee te gaan doen, maar ik krijg de indruk dat het wel eens heel erg leuk en laagdrempelig zou kunnen zijn
Denk je dat je weer klaar bent om nieuwe vriendschappen op te bouwen? 't Is wel een hele investering hè, kost veel tijd en energie (en geduld) om hechte vriendschappen vanaf 0 op te bouwen. Zou je niet liever eerst je eigen leven weer helemaal op de rit willen hebben? Of heb je daar juist nieuwe mensen/activiteiten om je heen voor nodig?
Ik weet op zich nog wel een leuke site die echt alleen bedoeld is om nieuwe mensen te leren kennen en heet (goh) www.nieuwemensenlerenkennen.nl
Ik heb zelf nog niet de moed/tijd verzameld om er iets mee te gaan doen, maar ik krijg de indruk dat het wel eens heel erg leuk en laagdrempelig zou kunnen zijn
woensdag 18 februari 2009 om 01:52
Dit is trouwens al de tweede of derde keer dat ik hier een link naar die website plaats. Ik moet maar eens vragen of ik niet betaald kan worden voor die reclame die ik hier loop te maken haha
Trouwens, om antwoord te geven op je vraag: als ik me eenzaam voel ga ik gewoon viva forummen! haha...
In m'n eentje gaan stappen zal ik nooit doen, maar alleen op reis wel denk ik.
Trouwens, om antwoord te geven op je vraag: als ik me eenzaam voel ga ik gewoon viva forummen! haha...
In m'n eentje gaan stappen zal ik nooit doen, maar alleen op reis wel denk ik.
woensdag 18 februari 2009 om 17:52
oh wat n leuke tip, die site!!!
dat paasweekend ziet erg echt leuk uit, haha, mssn moet ik dat eens doen (voor de verandering whahaha)
ennuh, ja je hebt gelijk, ik heb t idee dat ik echt wat meer om handen moet hebben om m'n leven meer op de rit te krijgen. van alle dagen alleen thuis op de bank zitten wordt niemand gelukkig, toch? af en toe is heerlijk, maar elke dag?!!?!
hmm... mssn wordt dat paasweekend nog ns wat, hoe spannend is dat! wel érg leuk dat dat zo georganiseerd wordt!
dat paasweekend ziet erg echt leuk uit, haha, mssn moet ik dat eens doen (voor de verandering whahaha)
ennuh, ja je hebt gelijk, ik heb t idee dat ik echt wat meer om handen moet hebben om m'n leven meer op de rit te krijgen. van alle dagen alleen thuis op de bank zitten wordt niemand gelukkig, toch? af en toe is heerlijk, maar elke dag?!!?!
hmm... mssn wordt dat paasweekend nog ns wat, hoe spannend is dat! wel érg leuk dat dat zo georganiseerd wordt!
woensdag 18 februari 2009 om 19:03
Enige uitweg is dus niet een nieuwe vriend krijgen in de hoop dat je zo mensen leert kennen. Ten eerste denk ik dat je nu aan jezelf moet denken en werken en je moet je eigen leventje weer proberen op te bouwen hoe moeilijk ook. En ook al zie je nu geen uitweg die komt er echt wel zodra je dingen gaat accepteren en er wat mee gaat doen evt mbv therapie, want zoals je zelf ook weet en hebt ervaren niets gaat vanzelf. Probeer toch wat dingen te ondernemen en zo nieuwe mensen te leren kennen, hoe moeilijk ook.Verwacht niet gelijk allerlei nieuwe contacten, zoiets moet groeien maar als iets ondernemen kan jou al een positief gevoel geven dat je het toch maar gedaan hebt en zo zal het langzaam steeds beter gaan.
woensdag 18 februari 2009 om 22:54
quote:Janneke1986 schreef op 18 februari 2009 @ 17:52:
oh wat n leuke tip, die site!!!
dat paasweekend ziet erg echt leuk uit, haha, mssn moet ik dat eens doen (voor de verandering whahaha)
ennuh, ja je hebt gelijk, ik heb t idee dat ik echt wat meer om handen moet hebben om m'n leven meer op de rit te krijgen. van alle dagen alleen thuis op de bank zitten wordt niemand gelukkig, toch? af en toe is heerlijk, maar elke dag?!!?!
hmm... mssn wordt dat paasweekend nog ns wat, hoe spannend is dat! wel érg leuk dat dat zo georganiseerd wordt!Goezo, gewoon doen inderdaad! Ik ga binnenkort ook eens iets ondernemen, maar eerst nog even van m'n rust genieten...
oh wat n leuke tip, die site!!!
dat paasweekend ziet erg echt leuk uit, haha, mssn moet ik dat eens doen (voor de verandering whahaha)
ennuh, ja je hebt gelijk, ik heb t idee dat ik echt wat meer om handen moet hebben om m'n leven meer op de rit te krijgen. van alle dagen alleen thuis op de bank zitten wordt niemand gelukkig, toch? af en toe is heerlijk, maar elke dag?!!?!
hmm... mssn wordt dat paasweekend nog ns wat, hoe spannend is dat! wel érg leuk dat dat zo georganiseerd wordt!Goezo, gewoon doen inderdaad! Ik ga binnenkort ook eens iets ondernemen, maar eerst nog even van m'n rust genieten...
