Psyche
alle pijlers
Herbeleving kindermishandeling
vrijdag 11 mei 2018 om 01:05
Als kind ben ik geslagen. Ik heb het eerder nooit gezien als mishandeling maar sinds ik therapie heb (burn out) begin ik steeds meer in te zien dat mijn jeugd niet normaal en gezond is geweest.
Ik heb dit jarenlang weggestopt. Heb er nog nooit iemand over verteld (zelfs man niet) totdat ik ging praten in therapie over de relatie met mijn eigen kind. De angst om kind pijn te doen op wat voor manier dan ook.
Sinds ik erover praat heb ik herbelevingen. Ik zie voor me hoe mijn vader zijn riem pakt, hoe ik uitgescholden werd en ik voel de angst van toen.
Ik weet dat dit beter wordt naarmate de therapie verder gaat maar ik zit er nu mee. Zijn er mensen die dit herkennen?
Ik voel me leeg, verdrietig en zou alles het liefste terugstoppen naar waar het vandaan kwam.
Ik heb dit jarenlang weggestopt. Heb er nog nooit iemand over verteld (zelfs man niet) totdat ik ging praten in therapie over de relatie met mijn eigen kind. De angst om kind pijn te doen op wat voor manier dan ook.
Sinds ik erover praat heb ik herbelevingen. Ik zie voor me hoe mijn vader zijn riem pakt, hoe ik uitgescholden werd en ik voel de angst van toen.
Ik weet dat dit beter wordt naarmate de therapie verder gaat maar ik zit er nu mee. Zijn er mensen die dit herkennen?
Ik voel me leeg, verdrietig en zou alles het liefste terugstoppen naar waar het vandaan kwam.
anoniem_366270 wijzigde dit bericht op 11-05-2018 01:10
0.45% gewijzigd
vrijdag 11 mei 2018 om 06:38
Ik herken het deel van de herbelevingen, bij mij heeft het een andere oorzaak gehad. Ik snap hoe moeilijk het is. Hoe bang je kan zijn voor de volgende.
Maar ik vind het wel ontzettend knap dat je hier doorheen gaat voor de toekomst van je eigen kind, dat is een mooie drijfveer!
Het klinkt heel simpel zoals ik het nu ga omschrijven, maar voor mij persoonlijk was het echt door de zure appel heenbijten. Een ontzettend zure waar die hap jaren van duurde om weg te kauwen, dat wel. Ik heb nu een aantal jaren geen herbelevingen meer en denk nauwelijks meer aan het trauma.
Het heeft dus echt wel een doel; namelijk verwerken, hoe moeilijk het ook is om dit te accepteren.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je een goede therapeut hebt die je hierbij ondersteund.
Maar ik vind het wel ontzettend knap dat je hier doorheen gaat voor de toekomst van je eigen kind, dat is een mooie drijfveer!
Het klinkt heel simpel zoals ik het nu ga omschrijven, maar voor mij persoonlijk was het echt door de zure appel heenbijten. Een ontzettend zure waar die hap jaren van duurde om weg te kauwen, dat wel. Ik heb nu een aantal jaren geen herbelevingen meer en denk nauwelijks meer aan het trauma.
Het heeft dus echt wel een doel; namelijk verwerken, hoe moeilijk het ook is om dit te accepteren.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je een goede therapeut hebt die je hierbij ondersteund.
vrijdag 11 mei 2018 om 07:53
Ik ben niet vaak geslagen maar de enkele keer dat ik een klap kreeg staat in mijn herinnering gegrift.
De intense woede die ik kennelijk bij die persoon opriep en waar ik dus verantwoordelijk voor was en het gevoel dat ze niet de rustige, sterke alwetende leiders waren.
De intense woede die ik kennelijk bij die persoon opriep en waar ik dus verantwoordelijk voor was en het gevoel dat ze niet de rustige, sterke alwetende leiders waren.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 11 mei 2018 om 08:06
Normaal moeten ouders opvoeders zijn en dus niet persoonlijk geraakt worden door het gedrag van een kind. Ze horen er boven te staan. Maar soms hebben ouders persoonlijke problemen die hen (tijdelijk) boven het hoofd groeien. Zo'n ouder kan dan vreselijk beledigd en gefrusteerd worden doordat het kind ongehoorzaam is en dan loopt bij hen de emmer over.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 11 mei 2018 om 08:10
Waarom vond je dat je verantwoordelijk was voo het gedrag van een ander? Of is dat hoe je nu als volwassene op jezelf als kind terug kijkt, en hoe je het destijds beleefde?
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
vrijdag 11 mei 2018 om 08:23
Dank je. Ja mijn therapeut is fantastisch. De herbelevingen zijn voor mij niet het ergste. Het moeilijkste vind ik de woede die ik niet kan reguleren omdat ik nou eenmaal niet anders geleerd heb.LoVaKo schreef: ↑11-05-2018 06:38Ik herken het deel van de herbelevingen, bij mij heeft het een andere oorzaak gehad. Ik snap hoe moeilijk het is. Hoe bang je kan zijn voor de volgende.
Maar ik vind het wel ontzettend knap dat je hier doorheen gaat voor de toekomst van je eigen kind, dat is een mooie drijfveer!
Het klinkt heel simpel zoals ik het nu ga omschrijven, maar voor mij persoonlijk was het echt door de zure appel heenbijten. Een ontzettend zure waar die hap jaren van duurde om weg te kauwen, dat wel. Ik heb nu een aantal jaren geen herbelevingen meer en denk nauwelijks meer aan het trauma.
Het heeft dus echt wel een doel; namelijk verwerken, hoe moeilijk het ook is om dit te accepteren.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je een goede therapeut hebt die je hierbij ondersteund.
Toen mijn therapeut zei dat ik een mishandeld kind was kwam er veel los. Na de sessie van vorige week heb ik dus ook herbelevingen.
Als ik boos ben laat ik dissociatief gedrag zien. En ook dat is eng. Vooral ten op zichte van mijn kind.
Ik heb kind nooit geslagen, denk ook niet dat het zal gebeuren maar de angst is zo ontzettend groot. Het vreet me op. En doordat er zoveel druk op ligt denkt de therapeut dat de kans groter is dan wanneer ik de woede en boosheid er gewoon laat zijn.
Maar ik vind het doodeng.
vrijdag 11 mei 2018 om 08:25
Dat is hier ook het geval. Mijn vader was overspannen en ik was vooral als puber ontzettend lastig (mede door het slaan).retrostar schreef: ↑11-05-2018 08:06Normaal moeten ouders opvoeders zijn en dus niet persoonlijk geraakt worden door het gedrag van een kind. Ze horen er boven te staan. Maar soms hebben ouders persoonlijke problemen die hen (tijdelijk) boven het hoofd groeien. Zo'n ouder kan dan vreselijk beledigd en gefrusteerd worden doordat het kind ongehoorzaam is en dan loopt bij hen de emmer over.
Ik heb een goede relatie met mijn ouders al blijft het oppervlakkig.
vrijdag 11 mei 2018 om 09:37
Heel veel sterkte TO 
Ik herken de herbelevingen wel, en he worden geslagen ook wel, maar gelukkig in mindere mate. Ik ben bezig met traumaverwerking, en het is op zijn zachtst gezegd KUT, maar oh wat voel ik me dapper als ik er doorheen kan komen.
Ik kan begrijpen dat het heel eng is, kan je met je man er nu wel over praten?
Ik herken de herbelevingen wel, en he worden geslagen ook wel, maar gelukkig in mindere mate. Ik ben bezig met traumaverwerking, en het is op zijn zachtst gezegd KUT, maar oh wat voel ik me dapper als ik er doorheen kan komen.
Ik kan begrijpen dat het heel eng is, kan je met je man er nu wel over praten?
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
vrijdag 11 mei 2018 om 09:58
Ik heb het geprobeerd. Maar het is niet makkelijk. Over het slaan kan ik met hem praten. Over de angsten die ik heb naar ons kind toe niet. Ik durf dat ook bijna niet.Kohaku schreef: ↑11-05-2018 09:37Heel veel sterkte TO
Ik herken de herbelevingen wel, en he worden geslagen ook wel, maar gelukkig in mindere mate. Ik ben bezig met traumaverwerking, en het is op zijn zachtst gezegd KUT, maar oh wat voel ik me dapper als ik er doorheen kan komen.
Ik kan begrijpen dat het heel eng is, kan je met je man er nu wel over praten?
Ik ben bang dat hij me niet meer met ons kind zal vertrouwen. Al weet ik dat dit niet reeel is.
Mijn therapeut veroordeeld me niet. Ik durf daar ook te praten. Maar verder met niemand.
vrijdag 11 mei 2018 om 10:05
Ik had ook bepaalde dingen uit mijn jeugd, waarvan ik heel bang was dat ik die ook zou doen bij mijn eigen kind. Ik heb hierover gesproken met mijn man. Hij heeft ook een deel kunnen relativeren, juist omdat hij mij kent, en mij ziet met ons kind. Dingen waren op sommige punten ook groter/erger geworden in mijn hoofd, omdat ik alleen keek naar de angsten die ik had. Maar mijn man ziet het hele plaatje, en ook mijn karaktereigenschappen die juist weer positief zijn en mijn mogelijke negatieve gedrag weer compenseren.Stuurloze schreef: ↑11-05-2018 09:58Ik heb het geprobeerd. Maar het is niet makkelijk. Over het slaan kan ik met hem praten. Over de angsten die ik heb naar ons kind toe niet. Ik durf dat ook bijna niet.
Ik ben bang dat hij me niet meer met ons kind zal vertrouwen. Al weet ik dat dit niet reeel is.
Mijn therapeut veroordeeld me niet. Ik durf daar ook te praten. Maar verder met niemand.
Wellicht dat het juist helpt om het met je man te bespreken. En heel erg veel sterkte!
Ik wil ook een motto
vrijdag 11 mei 2018 om 12:22
Man doet hetzelfde. Hij relativeert alles waardoor ik het gevoel heb dat hij mij niet snapt. Of misschien mijn angst niet serieus neemt. Dit neem ik hem niet kwalijk. Zoals ik al zei praat ik er niet makkelijk over. Zelfs niet bij nijn therapeut.Imikgirl schreef: ↑11-05-2018 10:05Ik had ook bepaalde dingen uit mijn jeugd, waarvan ik heel bang was dat ik die ook zou doen bij mijn eigen kind. Ik heb hierover gesproken met mijn man. Hij heeft ook een deel kunnen relativeren, juist omdat hij mij kent, en mij ziet met ons kind. Dingen waren op sommige punten ook groter/erger geworden in mijn hoofd, omdat ik alleen keek naar de angsten die ik had. Maar mijn man ziet het hele plaatje, en ook mijn karaktereigenschappen die juist weer positief zijn en mijn mogelijke negatieve gedrag weer compenseren.
Wellicht dat het juist helpt om het met je man te bespreken. En heel erg veel sterkte!
Het dissociatieve gedrag wat ik laat zien heb ik nog niet met hem besproken.
Al weet hij ook wel dat ik als ik echt boos ben niet meer voor rede vatbaar ben.
Bedankt dat je je verhaal deelt trouwens. Ik heb er veel aan.
