Psyche
alle pijlers
herinneringen
donderdag 29 maart 2018 om 14:25
Ik wilde eigenlijk reageren op een bestaand topic over jeugdherinneringen, maar kan hem niet meer snel vinden, daarom een nieuw topic.
het gaat dus over jeugdherinneringen. Ik ben zowel op de basisschool als later tijdens de middelbare school gepest, en heb daar veel last van gehad. daarnaast geen gelukkige jeugd, vader depressief en overspannen en moeder overbelast en weinig aandacht en liefdevol. door therapie heb ik wel e.e.a wat verwerkt, en ik heb veel in mijn leven waar ik blij mee ben (partner, baan, huis en kind) maar ik blijf last houden van een onbestemd, diep verdrietig gevoel, wat nu en dan de kop op blijft steken.
Als je nu aan me vraagt wáár dat pesten precies uit bestond, wat ze gedaan hebben, dan kan ik daar geen antwoord op geven. mijn geheugen is compleet blanco. wel herinner ik me namen en gezichten van daders. herkennen mensen dit? en hoe kom je bij die verdrongen herinneringen (is dit mogelijk)? ook van andere gebeurtenissen herinner ik me weinig. ik heb ook ooit op jonge leeftijd een hersenschudding gehad, misschien heeft het daar mee te maken? de bewuste dag van het ongeluk (toen ik de hersenschudding opliep, aangereden door een brommer) is altijd weg gebleven.
en zo zijn er meer dingen.
het gaat dus over jeugdherinneringen. Ik ben zowel op de basisschool als later tijdens de middelbare school gepest, en heb daar veel last van gehad. daarnaast geen gelukkige jeugd, vader depressief en overspannen en moeder overbelast en weinig aandacht en liefdevol. door therapie heb ik wel e.e.a wat verwerkt, en ik heb veel in mijn leven waar ik blij mee ben (partner, baan, huis en kind) maar ik blijf last houden van een onbestemd, diep verdrietig gevoel, wat nu en dan de kop op blijft steken.
Als je nu aan me vraagt wáár dat pesten precies uit bestond, wat ze gedaan hebben, dan kan ik daar geen antwoord op geven. mijn geheugen is compleet blanco. wel herinner ik me namen en gezichten van daders. herkennen mensen dit? en hoe kom je bij die verdrongen herinneringen (is dit mogelijk)? ook van andere gebeurtenissen herinner ik me weinig. ik heb ook ooit op jonge leeftijd een hersenschudding gehad, misschien heeft het daar mee te maken? de bewuste dag van het ongeluk (toen ik de hersenschudding opliep, aangereden door een brommer) is altijd weg gebleven.
en zo zijn er meer dingen.
donderdag 29 maart 2018 om 15:01
Ik kan me dingen soms tot in detail herinneren. Ik herinner hoe het voelde toen ik naar boven liep en mijn vader me aan mijn enkel de trap af trok, hoe ik me omdraaide en bijna beneden lag, hoe de laatsge treden in mijn rug prikte. Dat ik riep dat hij me los moest laten en hoe mijn vader opeens mijn mond dicht drukte en ik met een verstopte neus geen adem meer kreeg. Ik herinner me de paniek en de worsteling om zijn vingers van mijn mond te krijgen, ik herinner me hoe ik licht in mijn hoofd werd, ik herinner me zijn gezicht dreigen boven me. Ik herinner me hoe verbouwereerd hij me daar achter liet om naar de keuken te lopen om het pakje drinken terug in de koelkast te zetten. Want daar ging het om, dat ik een extra pakje dingen mee naar school nam omdat ik daar tot 6 uur zou zijn.
Ik heb er in mijn dagelijks leven geen last van, maar het herbeleven van die herinneringen als ik er aan terug denken... Ik kan de paniek nog voelen.
Ik kan niet voor jou spreken natuurlijk, maar is het niet ergens beter dat je het je niet meer herinnert?
Ik heb er in mijn dagelijks leven geen last van, maar het herbeleven van die herinneringen als ik er aan terug denken... Ik kan de paniek nog voelen.
Ik kan niet voor jou spreken natuurlijk, maar is het niet ergens beter dat je het je niet meer herinnert?
anoniem_64a46782bc5f2 wijzigde dit bericht op 29-03-2018 20:07
0.67% gewijzigd
donderdag 29 maart 2018 om 16:33
Dit herken ik ook. Er staat voor mij ook emdr op de planning, maar mijn psycholoog heeft nog niks uit me kunnen krijgen omdat ik er niet over kan praten.
Ik kan het gevoel zo terug halen, en dan gaat het niet goed, dan stopt mijn hoofd.
Als je zou vragen wat er met me gedaan werd, zou ik het je niet precies kunnen vertellen, maar het gevoel is vreselijk.
Dus ja, herkenbaar en dikke
Pesten is walgelijk.
Ik kan het gevoel zo terug halen, en dan gaat het niet goed, dan stopt mijn hoofd.
Als je zou vragen wat er met me gedaan werd, zou ik het je niet precies kunnen vertellen, maar het gevoel is vreselijk.
Dus ja, herkenbaar en dikke
Pesten is walgelijk.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
donderdag 29 maart 2018 om 19:24
Dank jullie wel. Yellow lemon tree, jeetje wat akelig. Vreselijk. Dat het soms beter is om dingen niet te herinneren, ja, misschien is dat zo. Echter als je met EMDR aan de slag gaat, lijkt het een voorwaarde dat je wel beelden hebt bij de herinnering. Ik heb het een paar keer gehad, bij mij was het dus niet zo'n succes omdat de beelden zo gefragemnteerd en onvolledig zijn. (Ik ben sowieso niet zo visueel ingesteld) Het stopt vrij snel maar ik heb zelf het idee dat er nig veel meer zit waar ik (nog?) niet bij kan. Ik heb al best veel therapie achter de rug, het heeft me zeker geholpen , maar ik heb ook ervaren dat het langzaam gaat.
Fijn dat jullie het herkennen. Dikke knuf terug.
Fijn dat jullie het herkennen. Dikke knuf terug.
donderdag 29 maart 2018 om 23:16
Ik kan me juist veel dingen van vroeger tot in detail herinneringen. Zowel leuke als vervelende. Ook ik ben veel gepest geweest. In meerdere opzichten was ik anders. Geadopteerd, donkere huid, langzamer, onhandig en verlegen. Op de basisschool ben ik 2 jaar gepest door dezelfde juf. Ze strafte mij om het langzame en onhandige. Dat zag ze als dwars. Ze zei regelmatig dat ik niks kon.
In de 2e van de middelbare liep het uit de hand. Behalve bovenstaande kenmerken die mij een makkelijk doelwit maakten, ging hier het sociale aspect meer spelen. Meedoen met de rest. Ik was niet bezig met jongens, verkering en mode. Dat vonden ze raar. Het pesten begon met spottende opmerkingen. Later ook spullen afpakken, ongewenste aanrakingen (door meiden), seksueel getinte vragen, anonieme telefoontjes. Ik werd steeds angstiger en mijn cijfers waren erg laag geworden. Toen raakte ik overspannen. Er volgden 2 veilige jaren op een andere school. Want ik was geswitcht. Ze deden niks aan het pesten. Maar op mijn vervolgopleiding begon het de ellende opnieuw. Dit keer bleef het bij woorden. Net zo erg. Het constant afgewezen voelen. Dat gevoel was het sterkst toen al mijn klasgenoten zeiden dat ze aan mij het minst hadden. Dat moest voor een bepaalde opdracht. Iemand uitkiezen aan wie je meest en minst had.
Door het pesten ben ik wantrouwiger geworden. En nog steeds als ik een bepaalde pester van toen tegenkom krijg ik even een rilling. Zeker als diegene nog dezelfde blik heeft. En me ongewild afvragen of diegene nog hetzelfde denkt over me als toen. Ik geloof ook niet dat zo iemand veranderd is.
In de 2e van de middelbare liep het uit de hand. Behalve bovenstaande kenmerken die mij een makkelijk doelwit maakten, ging hier het sociale aspect meer spelen. Meedoen met de rest. Ik was niet bezig met jongens, verkering en mode. Dat vonden ze raar. Het pesten begon met spottende opmerkingen. Later ook spullen afpakken, ongewenste aanrakingen (door meiden), seksueel getinte vragen, anonieme telefoontjes. Ik werd steeds angstiger en mijn cijfers waren erg laag geworden. Toen raakte ik overspannen. Er volgden 2 veilige jaren op een andere school. Want ik was geswitcht. Ze deden niks aan het pesten. Maar op mijn vervolgopleiding begon het de ellende opnieuw. Dit keer bleef het bij woorden. Net zo erg. Het constant afgewezen voelen. Dat gevoel was het sterkst toen al mijn klasgenoten zeiden dat ze aan mij het minst hadden. Dat moest voor een bepaalde opdracht. Iemand uitkiezen aan wie je meest en minst had.
Door het pesten ben ik wantrouwiger geworden. En nog steeds als ik een bepaalde pester van toen tegenkom krijg ik even een rilling. Zeker als diegene nog dezelfde blik heeft. En me ongewild afvragen of diegene nog hetzelfde denkt over me als toen. Ik geloof ook niet dat zo iemand veranderd is.
vrijdag 30 maart 2018 om 12:37
Ik ben ook veel kwijt. Bijna alles van school. Maar gezichten en namen weert ik wel nog en enkele voorvallen. De rest is blanco. Veel wat binnen ons gezin heeft afgespeeld is ook weg. En soms komt er een herinnering omhoog. Soms wel een paar achter elkaar. Soms door een geur, geluid, opmerking die iemand maakt. Vanalles kan een trigger zijn. Sommige dingen kan ik niet bereiken. Iets word uitgelokt maar ik kan de exacte herinnering niet terug halen. Ik denk dat het nooit over gaat. Ik ben heel kort in therapie geweest. Dit heeft nog meer naar boven gehaald. Veel dingen zweven nu onbestemd rond en overvalt me wanneer ik het niet verwacht. Ik ben gestopt met therapie. Het terug halen van herinneringen is niet iets waar ik op zit te wachten. Niemand kan daadwerkelijk begrijpen hoe het voor je was. Wat je voelde, dacht en hoopte. Het gevoel van eenzaam en alleen zijn blijft bij mij altijd op de achtergrond. En als je om mij heen kijkt dan mag ik me rijk rekenen. En toch... dat onbestemde verdrietige gevoel is er altijd. Soms heel vaag, soms heel sterk. Ik ben beschadigd dat kan niet weggaan. Ook niet door therapie.
But without the dark we'd never see the stars!
vrijdag 30 maart 2018 om 14:44
Same here. Het zit te diep. Op mijn 9e hielp therapie al nauwelijks. Met tussenpozen nog verschillende therapeuten gehad in de jaren daarna. Ik ben er op mijn 25e mee gestopt. Want het helpt toch maar even is mijn ervaring. Ik zal ermee moeten dealen.
