Psyche
alle pijlers
Herkenning gezocht
vrijdag 3 november 2017 om 19:40
Lieve allemaal
Al een tijd denk ik er over om onderstaand verhaal hier op te schrijven
Ik hoop dat ik niet veroordeeld word hierop en dat er mensen zijn die het misschien herkennen of gedeeltelijk herkennen.
Ik ben een vrouw van 33 jaar en heb angst en paniek. Daar heb ik hulp voor maar dit is pas opgestart dus ik kan er nog niet heel veel mee. Daarnaast ook medicatie.
Nu is het zo dat 9 maanden terug mijn vader overleden is en diezelfde dag raakte ik ook mijn baan kwijt. Mijn moeder leeft ook niet meer.
Nu opeens na jaren is dus de paniek terug in alle hevigheid. Ergens kan ik me gerust staande houden maar ik heb vooral last van rot gedachten en dat vind ik het ergste. Na het overlijden voelt niks meer als werkelijkheid.
Ik weet wel dat het de werkelijkheid is maar het voelt niet zo. Daar door ga ik nog meer denken met als gevolg dat ik nog dieper ga. Ik schaam me er ook vreselijk voor. Is dit rouw of word/ben ik gek?
Ik kan om me heen kijken en dan denk ik: kan net zo goed allemaal nep zijn! Heel vaag en niet goed uit te leggen. Het voelt hopeloos en ik wil terug naar hoe het vorig jaar nog was.
Hele familie valt uit elkaar nu in de zin van weinig contact. Het is net of er wat mee dood gegaan is. De wereld voelt niet meer als de wereld zeg maar.
Ik probeer alles om me beter te voelen: gezond eten, mijn rust nemen, goed slapen enz.
Iemand een herkenning?
Soms slaat de angst zo door dat ik bang ben de werkelijkeheid kwijt te raken
Al een tijd denk ik er over om onderstaand verhaal hier op te schrijven
Ik hoop dat ik niet veroordeeld word hierop en dat er mensen zijn die het misschien herkennen of gedeeltelijk herkennen.
Ik ben een vrouw van 33 jaar en heb angst en paniek. Daar heb ik hulp voor maar dit is pas opgestart dus ik kan er nog niet heel veel mee. Daarnaast ook medicatie.
Nu is het zo dat 9 maanden terug mijn vader overleden is en diezelfde dag raakte ik ook mijn baan kwijt. Mijn moeder leeft ook niet meer.
Nu opeens na jaren is dus de paniek terug in alle hevigheid. Ergens kan ik me gerust staande houden maar ik heb vooral last van rot gedachten en dat vind ik het ergste. Na het overlijden voelt niks meer als werkelijkheid.
Ik weet wel dat het de werkelijkheid is maar het voelt niet zo. Daar door ga ik nog meer denken met als gevolg dat ik nog dieper ga. Ik schaam me er ook vreselijk voor. Is dit rouw of word/ben ik gek?
Ik kan om me heen kijken en dan denk ik: kan net zo goed allemaal nep zijn! Heel vaag en niet goed uit te leggen. Het voelt hopeloos en ik wil terug naar hoe het vorig jaar nog was.
Hele familie valt uit elkaar nu in de zin van weinig contact. Het is net of er wat mee dood gegaan is. De wereld voelt niet meer als de wereld zeg maar.
Ik probeer alles om me beter te voelen: gezond eten, mijn rust nemen, goed slapen enz.
Iemand een herkenning?
Soms slaat de angst zo door dat ik bang ben de werkelijkeheid kwijt te raken
vrijdag 3 november 2017 om 19:50
vrijdag 3 november 2017 om 19:52
Ja ik heb het eens gelezen idd. Heb je dan ook gedachten: waarom zijn we hier enz. Het gekke is dat ik gerust weet dat het niet relevant is
vrijdag 3 november 2017 om 19:53
Het is idd door mijn hoofd geschoten dat schrijven misschien ook goed is. Nu ben ik ergens op zoek naar geruststelling op een of andere manieryourlocalhero schreef: ↑03-11-2017 19:50Ten eerste wat naar dat je dit overkomen is . Sterkte met de verwerking.
Ik denk dat dit deels rouw is en deels iets wat dieper zit.
Therapie en medicatie zullen niet meteen helpen en hebben hun tijd nodig.
Wellicht helpt van je afschrijven momenteel goed voor je?
vrijdag 3 november 2017 om 19:56
Ik heb ook deze gevoelens/beleving.
Bij mij heeft het deels te maken met ingrijpende dingen te maken in meerdere fases in mijn leven in combinatie met dat zo sowieso al aanleg had daarvoor (dromertje).
Ik denk dat het een reactie is op je ingrijpend veranderde situatie nu en eventueel dat je er aanleg voor hebt?
Bij mij heeft het deels te maken met ingrijpende dingen te maken in meerdere fases in mijn leven in combinatie met dat zo sowieso al aanleg had daarvoor (dromertje).
Ik denk dat het een reactie is op je ingrijpend veranderde situatie nu en eventueel dat je er aanleg voor hebt?
vrijdag 3 november 2017 om 19:59
Love2themoon schreef: ↑03-11-2017 19:53Het is idd door mijn hoofd geschoten dat schrijven misschien ook goed is. Nu ben ik ergens op zoek naar geruststelling op een of andere manier
Wellicht is een blog bijhouden een idee.
Je zult altijd geruststelling in lotgenoten gaan vinden ook op die manier.
Ik kan in je emotie iets indenken alleen in dit gelukkig geen ervaringsdeskundige.
Hoop dat je jezelf snel wat meer gast terugvinden
vrijdag 3 november 2017 om 20:00
Dank je wel voor je lieve reactieyourlocalhero schreef: ↑03-11-2017 19:59Wellicht is een blog bijhouden een idee.
Je zult altijd geruststelling in lotgenoten gaan vinden ook op die manier.
Ik kan in je emotie iets indenken alleen in dit gelukkig geen ervaringsdeskundige.
Hoop dat je jezelf snel wat meer gast terugvinden
vrijdag 3 november 2017 om 20:00
Mag ik vragen hoe jij het beleeft?20062016 schreef: ↑03-11-2017 19:56Ik heb ook deze gevoelens/beleving.
Bij mij heeft het deels te maken met ingrijpende dingen te maken in meerdere fases in mijn leven in combinatie met dat zo sowieso al aanleg had daarvoor (dromertje).
Ik denk dat het een reactie is op je ingrijpend veranderde situatie nu en eventueel dat je er aanleg voor hebt?
vrijdag 3 november 2017 om 20:10
De wereld om me heen lijkt vloeibaar en verandert steeds een heel klein beetje maar ook weer niet. Mijn hoofd voelt vaak licht en ik voel mijn lichaam nouwelijks, net alsof ik zo licht als een veertje ben. Hoe verder de dingen en mensen om me heen weg zijn hoe onechter het lijkt. Ik voel me wel typen en zie het scherm, maar buiten mijn flat is er eigenlijk niets. Als ik wakker word heb ik veel problemen om van slaap naar wakker worden, dat duurt nogal lang. In die schemerwereld ben ik angstig met beelden, mensen, situaties, weet niet, niet te beschrijven, een algehele staat van "dat alles verloren is/gaat". Als ik buiten kom, bijv in de winkel, dan kost het me moeite me te concentreren en lijk ik mentaal maar "half wakker" te zijn en is het een soort droom geweest als ik weer thuis ben, etc.
Herkenbaar?
Wat mij hielp is:
- schrijven en teruglezen
- muziek
- zelfzorg in breedste zin van het woord
- net zo lang proberen te zoeken tot ik dingen gevonden had die bij me pasten
- therapie/medicatie
Tijd bleek mijn beste vriend te zijn, aldoende werd het beter en kon ik er meer mee omgaan.
vrijdag 3 november 2017 om 20:19
Gecondoleerd 
. Je beide ouders verloren hebben op je 33ste is echt vreselijk. Er zijn meer mensen die het dan als een soort van droom beleven. Voor een deel kun je dit wegschrijven als rouw. Maar...bespreek deze gevoelens vooral met de hulpverlening! Zij kunnen je hiermee helpen. Het is heel naar om zo je leven te moeten ervaren. 
Wat doe je nu in je dagelijkse leven?
. Je beide ouders verloren hebben op je 33ste is echt vreselijk. Er zijn meer mensen die het dan als een soort van droom beleven. Voor een deel kun je dit wegschrijven als rouw. Maar...bespreek deze gevoelens vooral met de hulpverlening! Zij kunnen je hiermee helpen. Het is heel naar om zo je leven te moeten ervaren. Wat doe je nu in je dagelijkse leven?
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
vrijdag 3 november 2017 om 20:33
Nu doe ik niks dat is het ergste. Ik probeer zoveel mogelijk invulling aan de dag te geven en mezelf wel dwingen naar buiten te gaan en boodschappen enz-Kia-Ora- schreef: ↑03-11-2017 20:19Gecondoleerd
Wat doe je nu in je dagelijkse leven?
vrijdag 3 november 2017 om 20:35
Ik denk soms dat er teveel gebeurd is waardoor ik dit ervaar. Ik herken het wel wat. Bij mij is alleen ook de angst heel heftig aanwezig. Maar mensen zullen het niet merken aan de buitenkant. Als het heel erg op hoogtepunt is lijkt alles gewoon nep te zijn/voelen en zinloos en vooral alles voelt raar. Raar dat alles maar kan bestaan of zo. Het is zo moeilijk te omschrijven20062016 schreef: ↑03-11-2017 20:10De wereld om me heen lijkt vloeibaar en verandert steeds een heel klein beetje maar ook weer niet. Mijn hoofd voelt vaak licht en ik voel mijn lichaam nouwelijks, net alsof ik zo licht als een veertje ben. Hoe verder de dingen en mensen om me heen weg zijn hoe onechter het lijkt. Ik voel me wel typen en zie het scherm, maar buiten mijn flat is er eigenlijk niets. Als ik wakker word heb ik veel problemen om van slaap naar wakker worden, dat duurt nogal lang. In die schemerwereld ben ik angstig met beelden, mensen, situaties, weet niet, niet te beschrijven, een algehele staat van "dat alles verloren is/gaat". Als ik buiten kom, bijv in de winkel, dan kost het me moeite me te concentreren en lijk ik mentaal maar "half wakker" te zijn en is het een soort droom geweest als ik weer thuis ben, etc.
Herkenbaar?
Wat mij hielp is:
- schrijven en teruglezen
- muziek
- zelfzorg in breedste zin van het woord
- net zo lang proberen te zoeken tot ik dingen gevonden had die bij me pasten
- therapie/medicatie
Tijd bleek mijn beste vriend te zijn, aldoende werd het beter en kon ik er meer mee omgaan.
zondag 5 november 2017 om 09:59
Ik denk dat ik ook zoiets ervaar. Gelukkig niet zo heftig als 20062016.
Bij mij voelt mijn leven surrealistisch. Mijn leven is helemaal op zijn kop gegooid door een relatiebreuk. Mijn toekomstplannen/mijn huis/mijn spullen/mijn leven zoals ik het kende is weg. Het enige dat nog hetzelfde is, is mijn werk. Ik woon weer bij mijn ouders tot grote ergernis van mijn jongere broer die wel nog samen woont bleek gisteren. Maar dat is een ander verhaal.
Ik leef op automatische piloot. Ik ga gewoon door en doe alsof het prima gaat in afwachting van hulp die ik al heb aangevraagd. Het voelt alsof ik het leven van een ander leef. Een leven dat ik helemaal niet wilde.
Het voelt alsof ik de jas van een ander probeer te dragen.
Het voelt allemaal bekend maar opeens toch vreemd. Alsof je na jaaaaaren je beste vriendin van vroeger weer tegenkomt en je beseft dat alles anders is. Dat gevoel.
Mijn broer deed gisteren ook al zo gemeen tegen mij. Ook dat voelt als een nare droom.
Het is dus niet zo dat ik denk dat we leven in een droom en dat alles nep is ofzo. Ik heb geen waanideeën.
Maar ik voel me wel rot.
Is het iets in die richting TO? Moeilijk uit te leggen he?
Bij mij voelt mijn leven surrealistisch. Mijn leven is helemaal op zijn kop gegooid door een relatiebreuk. Mijn toekomstplannen/mijn huis/mijn spullen/mijn leven zoals ik het kende is weg. Het enige dat nog hetzelfde is, is mijn werk. Ik woon weer bij mijn ouders tot grote ergernis van mijn jongere broer die wel nog samen woont bleek gisteren. Maar dat is een ander verhaal.
Ik leef op automatische piloot. Ik ga gewoon door en doe alsof het prima gaat in afwachting van hulp die ik al heb aangevraagd. Het voelt alsof ik het leven van een ander leef. Een leven dat ik helemaal niet wilde.
Het voelt alsof ik de jas van een ander probeer te dragen.
Het voelt allemaal bekend maar opeens toch vreemd. Alsof je na jaaaaaren je beste vriendin van vroeger weer tegenkomt en je beseft dat alles anders is. Dat gevoel.
Mijn broer deed gisteren ook al zo gemeen tegen mij. Ook dat voelt als een nare droom.
Het is dus niet zo dat ik denk dat we leven in een droom en dat alles nep is ofzo. Ik heb geen waanideeën.
Maar ik voel me wel rot.
Is het iets in die richting TO? Moeilijk uit te leggen he?
