Psyche
alle pijlers
Herstellen... en dan?!
dinsdag 19 augustus 2008 om 11:04
In april dit jaar werd ik onaangenaam getroffen door een dubbele longontsteking. Ik heb bijna een maand met hoge koorts op bed gelegen voordat de medicijnen eindelijk echt aansloegen. Nu is het grote herstellen begonnen. Ik kan al heel veel dingen weer doen. Toch overvalt me vaak een depressief gevoel: is dit het? komt het goed? ben ik wel gelukkig? was het wel alleen die longontsteking of kreeg ik letterlijk geen lucht in mijn leven? hoe moet het nu verder in mijn leven?
Is dat normaal na zo'n ziektebed en zwaar/langdurig herstel of is er psychisch meer met me aan de hand?
Voordat ik ziek werd had ik daar overigens helemaal geen last van. Het voelt alsof ik opnieuw moet ontdekken wat ik leuk vind, belangrijk vind en fijn vind in mijn leven. Heeft dat met ziek zijn te maken of met mijn hoofd die niet goed is? Wie kan me helpen?
Is dat normaal na zo'n ziektebed en zwaar/langdurig herstel of is er psychisch meer met me aan de hand?
Voordat ik ziek werd had ik daar overigens helemaal geen last van. Het voelt alsof ik opnieuw moet ontdekken wat ik leuk vind, belangrijk vind en fijn vind in mijn leven. Heeft dat met ziek zijn te maken of met mijn hoofd die niet goed is? Wie kan me helpen?
Volg je hart. Dat klopt.
dinsdag 19 augustus 2008 om 12:07
Aan de hand van een klein stukje op een forum is het natuurlijk erg lastig om te zeggen wat er nou precies met je aan de hand is en hoe je geholpen kunt worden.
Ik ben vorig jaar langdurig ziek geweest, ook door een infectie maar dan in het kleine bekken. Het ene moment had ik een druk schema en zou ik een week later met studiegenoten op vakantie gaan, het andere moment lag ik ineens in het ziekenhuis. Het duurde 6 - 8 maanden tot het echt beter werd en ik geen medicijnen meer hoefde te gebruiken. Ik heb er nog wat dingen aan over gehouden, waar ik het in het begin aan moest wennen, mee moest leren omgaan.
Een aantal dingen waar je nu mee zit herken ik wel. Je hebt ineens een tijdje 'eruit' gelegen, gedwongen rust te houden. Dan kom je jezelf tegen en er ist tijd voor overdenken. Het heeft echt een tijdje geduurd bij mij, voordat ik dat gevoel kwijt was. Het duurde ook lang voordat ik weer op de rails was, met name omdat ik met een studie bezig was/ben en je niet zomaar weer op de uni kunt aankloppen: hallo ik ben er weer. Dat heeft voor een hoop gedoe gezorgd. Ik heb ook gemerkt wie nou echt je vrienden zijn en wie niet.
Het zal langzaam aan wel beter gaan. Je zou deze tijd kunnen aangrijpen om jezelf te ontdekken. Ik ben ook om het herstel een zetje te geven anders gaan eten (beetje 'rawfood'-achtig, zonder gelijk gekookt eten af te zweren hoor!). Ik begin weer grip te krijgen op de dingen en weet beter wat ik wil.
Je moet niet vergeten dat buiten het feit dat je eventjes hebt stil gestaan, om het zo maar even te noemen, ook een hoop is gebeurd in je lichaam, dat de chemische balans omver gooit. Wat dacht je van al die medicijnen en extra witte bloedlichaampjes in je hele systeem. Ook dat heeft tijd nodig om 'schoon' te worden.
Ik ben vorig jaar langdurig ziek geweest, ook door een infectie maar dan in het kleine bekken. Het ene moment had ik een druk schema en zou ik een week later met studiegenoten op vakantie gaan, het andere moment lag ik ineens in het ziekenhuis. Het duurde 6 - 8 maanden tot het echt beter werd en ik geen medicijnen meer hoefde te gebruiken. Ik heb er nog wat dingen aan over gehouden, waar ik het in het begin aan moest wennen, mee moest leren omgaan.
Een aantal dingen waar je nu mee zit herken ik wel. Je hebt ineens een tijdje 'eruit' gelegen, gedwongen rust te houden. Dan kom je jezelf tegen en er ist tijd voor overdenken. Het heeft echt een tijdje geduurd bij mij, voordat ik dat gevoel kwijt was. Het duurde ook lang voordat ik weer op de rails was, met name omdat ik met een studie bezig was/ben en je niet zomaar weer op de uni kunt aankloppen: hallo ik ben er weer. Dat heeft voor een hoop gedoe gezorgd. Ik heb ook gemerkt wie nou echt je vrienden zijn en wie niet.
Het zal langzaam aan wel beter gaan. Je zou deze tijd kunnen aangrijpen om jezelf te ontdekken. Ik ben ook om het herstel een zetje te geven anders gaan eten (beetje 'rawfood'-achtig, zonder gelijk gekookt eten af te zweren hoor!). Ik begin weer grip te krijgen op de dingen en weet beter wat ik wil.
Je moet niet vergeten dat buiten het feit dat je eventjes hebt stil gestaan, om het zo maar even te noemen, ook een hoop is gebeurd in je lichaam, dat de chemische balans omver gooit. Wat dacht je van al die medicijnen en extra witte bloedlichaampjes in je hele systeem. Ook dat heeft tijd nodig om 'schoon' te worden.
dinsdag 19 augustus 2008 om 12:25
