Het gaat niet goed moet met mij

Wat naar voor je. Welke hulp heb je? En welke mensen vinden het belangrijk dat het goed met je gaat?

Knuffel van mij. Goed van je dat je toch bezig blijft.

Wat naar dat je je al lang zo voelt. Heb je überhaupt wel eens hulp gehad? En als je het over medicatie hebt, doel je dan op antidepressiva?

Eenzaamheid is heel naar.
Als ik jou was zou ik naar de huisarts gaan en haar heel eerlijk vertellen hoe je voelt en vragen om doorverwijzing naar een psycholoog.

Beste Dagschijn,

Wat naar dat je je zo eenzaam voelt. Krijg je al ondersteuning voor je psychische klachten? Ik zou, zeker omdat je ook gedachten hebt over er niet meer zijn, zo snel mogelijk hulp zoeken indien je dat nog niet hebt gedaan.

Voor wat het waard is, ik heb rond jouw leeftijd in een soortgelijke situatie gezeten. Ik was ( en ben ) een introvert persoon die vaak stil was in groepen. Had op de middelbare school nauwelijks aansluiting en werd vooral genegeerd. Thuis ging het ook niet goed en er gingen dagen voorbij dat ik geen woord tegen wie dan ook zei. Ik voelde mij zo intens eenzaam. Het was bijna ondraaglijk.

Ik ben door een diep dal gegaan maar het werd beter toen ik therapie kreeg en daarna ging studeren. Daar vond ik wel aansluiting met medestudenten en bouwde ik een paar vriendschappen op.
Ik heb nog steeds niet veel vrienden ( 3 ) maar daar ben ik gelukkig en tevreden mee. Deze vriendschappen gaan diep en ik heb ook geen behoefte aan meer vrienden.
Nu ( middelbare leeftijd ) ben ik ben sowieso veel gelukkiger dan in mijn tienerjaren / vroegvolwassenheid.

Anyway, wat ik daarmee wil zeggen is, geef niet op. Er ligt nog een hele toekomst voor je en er is zoveel nog mogelijk. Je bent waardevol.

Hoi, wat rot dat je je zo voelt.
Het klinkt echt dat je wat ondersteuning nodig hebt. Want dit is heel moeilijk voor je.
Wat anderen al hadden geschreven, ga naar je huisarts en vraag hulp. Vertel je huisarts wat je hier hebt opgeschreven, desnoods maak je een foto van je post of print het uit.
Een huisarts is gewend aan mensen met allerlei hulpvragen, ook veel psychische.
Je loopt nu gewoon even vast en er zijn heel veel middelen, therapieen die goed kunnen helpen. Ze zijn er voor iedereen, ook voor jou!

Blije momenten zullen in de toekomst absoluut wel een mogelijkheid zijn als je hulp gaat krijgen!

Heb je trouwens een nier aandoening? Ik vraag het even omdat je je nieren benoemde eerder

Er is bijzonder weinig paradoxaals aan het aanvullen van stoffen die de meeste mensen van nature hebben doch sommige niet waardoor zij in een depressie (of andere problematiek) belanden

Het zou paradoxaal zijn als je een eenvoudige aanvulling aan een dergelijk gebrek afwijst uit angst voor het onbekende.

Verder, ga hulp zoeken. Je bent niet de eerste en ook niet de laatste met dit soort zaken. De zorg werkt traag dus geen dag meer wachten!

gonniegijsje schreef: ↑

28-05-2024 07:20

Er is bijzonder weinig paradoxaals aan het aanvullen van stoffen die de meeste mensen van nature hebben doch sommige niet waardoor zij in een depressie (of andere problematiek) belanden

Het zou paradoxaal zijn als je een eenvoudige aanvulling aan een dergelijk gebrek afwijst uit angst voor het onbekende.

Depressie wordt wel eens uitgelegd als "een te kort hebben aan een bepaalde stof" .
Het zit echter ietsje ingewikkelder in elkaar. Hoe het menselijk brein echt werkt weten we nog steeds niet precies. Depressie kan worden onderverdeeld in verschillende categorieen en kan verschillende oorzaken hebben (soms alleen biologisch omdat we een tekort hebben aan vitamine D). Als het eenvoudig kon worden opgelust met het aanvullen van bepaalde stoffen (zoals serotonine) dan zouden we heel snel alle mentale problematiek de wereld uit kunnen helpen. Depressie (en andere psychische problemen) zijn vaak het resultaat van een complexe interactie van biologische, psychologische en sociale factoren.

Hiermee wil ik niet zeggen dat TO niet eens zou kunnen overleggen met een hulpverlener over het gebruiken van medicatie zoals een anti-depressivum. Natuurlijk moet hij zich goed laten voorlichten en afwegingen maken. Een pil alleen lost de problemen niet op, maar een pil als ondersteuning kan wel goede resultaten geven in combinatie met therapie en/of andere hulpverlening.

Wat voor effect medicatie zoals anti-depressiva op de lange termijn op het menselijk lichaam heeft weten we niet precies.
De eerste generatie middelen zijn al vanaf de jaren 50 op de markt. Die zijn goed onderzocht en worden niet vaak meer voorgeschreven vanwege de bijwerkingen. Een nieuwe SSRI zoals Viibryd is er pas sinds 2011 dus je kunt je voorstellen dat lange termijn effecten nog niet goed in kaart zijn gebracht. Vooral de 'directe' bijwerkingen zijn duidelijk.

Moderne anti-depressiva (de SSRI's) zijn niet belastend voor de nieren bij mensen met een goed werkende nierfunctie. Dus daar zou ik, als ik TO was, me niet zo druk om maken. Er is echter kans op andere bijwerkingen. De ene krijgt er meer last van dan de ander en het kan ook dosis afhankelijk zijn. Het is de overweging waard om voor een korte periode (zeg 1 tot 3 jaar) een AD te gebruiken, maar je kunt ook eerst zonder proberen. Het zijn geen verslavende middelen, maar dan heb ik het niet over benzo's zoals temazepam of oxazepam. Daar zou ik persoonlijk van wegblijven.

Maar ik ben geen arts (psychiater of huisarts) dus ik kan er verder niet over oordelen wat bij TO's situatie past.

Hoi Dagschijn, wat rot dat je je zo voelt. Met dagelijkse gedachten aan de dood zou ik naar de huisarts gaan en je door laten verwijzen naar een psycholoog. Je kunt ook gesprekstherapieën volgen in plaats van anti-depressiva slikken.

Je bent nog jong en wat ik ontdekt heb is dat een mens echt zijn plek in de samenleving moet vinden, of eigenlijk de omgeving die bij hem past. Dat kost tijd en moeite, maar is heel erg de moeite waard en uiteindelijk ook leuk om te doen, omdat je zoveel leert over jezelf en de omgeving waarin je je het prettigst voelt.

Hoi Dagschijn, wat dapper dat je hier je verhaalt vertelt en wat rot dat je je zo voelt. Misschien heeft het je een beetje geholpen om hier te schrijven wat er in je om gaat, misschien was het alleen maar nog confronterender. Weet in ieder geval, je leest het hierboven al, dat mensen in jouw schoenen hebben gestaan en dat je er niet alleen in bent.

Heb je ooit overwogen om met iemand te praten over je jeugd? Je zou dat via de huisarts kunnen doen, maar het kan ook via school. Het is niet niks om met een strenge vader en een kleinerende, gewelddadige broer samen te leven. Dat laat diepe sporen na, dus het is helemaal niet raar dat je je er zo ellendig door voelt. Mensen kunnen je daarbij helpen, je hoeft die ellende niet in je eentje te dragen.