Het gevoel dat je nooit jezelf kan zijn

Vooral doorgaan met therapie. Je hebt al door waar het door komt, je hebt ook je patronen door. Je weet waar 't 'mis' gaat in je hoofd. Allemaal al behaalde winst.

Kijk, ik kan van alles opschrijven hier, wat ik denk dat je zou helpen. Dat gaat je niet helpen, omdat het een weg is die jij bewandelt.
Ik vergelijk het met ouders die tegen hun kind zeggen "vuur is heet, daar moet je je vingertjes niet in stoppen". Een kind begrijpt niet wat "heet" is. Dat begrijpt het kind pas as hij zijn vingertjes pas in de vlam heeft gehouden.

Ik kan je wel vertellen hoe je die weg zou kunnen bewandelen. Daarom, ga door met therapie. Vertel wat je voelt, denkt, niet voelt, je proces. Wees eerlijk en open. Naar jezelf en naar de psych. Geniet ook van deze reis, en neem de tijd om af en toe eens om te kijken naar de weg die je al hebt afgelegd. En wees er van overtuigd dat ook jij dit kan. Want dat kun je. Echt.

Heel veel succes.

Je zit nog op de middelbare school?
Hoe oud ben je?

Ik vraag me af of het wel mogelijk is om altijd jezelf te zijn.

Herkenbaar. Ook gepest geweest op school. De middelbare en MBO. Relaties met mensen vind ik ook lastig. Zowel vriendschappen als liefdesrelaties. Ik over het algemeen bekend als een rustig persoon die nooit ruzie maakt. Toch voel ik met maar heel weinig mensen een connectie. Alleen als kind sloot ik makkelijk vriendschappen. Hoe ouder ik werd hoe minder ik de wereld begreep.
Ik heb nog geen serieuze relatie gehad, ben nu 33. Seks lukte niet goed door vaginisme en een huidaandoening. Dat was met een FWB. Als ik hoor hoe anderen van seks genieten steekt dat. Dat wil ik ook. Maar heb moeite om me bloot te geven en me echt op mijn gemak te voelen bij iemand. Voor mijn gevoel wijk ik op veel gebieden af. Daardoor krijg ik het gevoel dat ik geen liefde verdien. Dat ik te raar, te moeilijk ben. Iemand waar geen deksel op past. Of die niet in deze maatschappij hoort. Ik date (nog) niet, mede om die reden. Maar ook omdat ik nogal een einzelgänger ben. Samenwonen wil ik niet, hooguit latten. Het is niet te sturen, maar voor een groot deel een kwestie van pech of geluk hebben een juiste tegen te komen. Ik zie het trouwens als aanvulling, niet als invulling. Kan me verder goed alleen vermaken. Alleen soms het gevoel dat ik iets mis.

retrostar schreef: ↑

20-10-2018 20:55

Ik vraag me af of het wel mogelijk is om altijd jezelf te zijn.

Je bent natuurlijk altijd jezelf, wie anders?

Maar je kunt inderdaad het gevoel wel missen als je niet lekker in je vel zit.
En als je té zelfbewust bent, dat is ook niet fijn en dat veroorzaakt ook erg veel spanningen.

Herkenbaar, en ben het eens met dat het niet helpt te zeggen wat je moet doen. En toch... Ervaringen lezen tips krijgen kan je wel helpen. Ik zou nu geen schematherapie gehad hebben als anderen me hun ervaringen niet halen verteld.

Omdat je je altijd automatisch weer alsluit is het misschien goed om Mindfullness te leren.
In een cursus Mindfullness leer je om veel meer aanwezig te zijn in alledaagse dingen die je doet in je leven. En als je aanwezig ben voel je ook. Omdat je leert al je zintuigen in te schakelen en te gebruiken met Mindfullness.