Psyche
alle pijlers
Het hypochondrie topic
maandag 28 juli 2008 om 19:47
Zoals al eens eerder gezegd ben ik een ontzettende hypochonder, zo erg dat het soms echt mijn leven kan beheersen. Een paar jaar geleden heb ik al eens cognitieve gedragstherapie gehad, maar dat heeft me toen niet echt geholpen. Nu ben ik sinds een paar weken weer opnieuw begonnen met diezelfde cognitieve gedragstherapie, maar ik heb het idee dat dat het niet is voor mij. Ik weet namelijk wel dat ik een denkfout maak en ik weet verstandelijk wel dat er niks aan de hand is, maar mijn gevoel wil daar niet in mee. Heb ook last van paniekaanvallen en (volgens mij) hyperventilatie, dus heb ook om ontspannings- en ademhalingsoefeningen gevraagd aan mijn therapeute, maar daar ging ze niet echt op in.
Het is gewoon zo ontzettend vermoeiend...bij ieder pijntje denk ik meteen dat er wat aan de hand is en dan ook meteen het ergste. En Google is daarbij natuurlijk zo ontzettend funest...
Nu ben ik sowieso wel een stresskip, over vanalles en nog wat, dus dat maakt het nog lastiger.
Eigenlijk zou ik in dit topic graag ervaringen uitwisselen met mensen die hetzelfde hebben. Zou graag willen weten of jullie het onder controle hebben gekregen en hoe jullie dat dan gedaan hebben.
Het is gewoon zo ontzettend vermoeiend...bij ieder pijntje denk ik meteen dat er wat aan de hand is en dan ook meteen het ergste. En Google is daarbij natuurlijk zo ontzettend funest...
Nu ben ik sowieso wel een stresskip, over vanalles en nog wat, dus dat maakt het nog lastiger.
Eigenlijk zou ik in dit topic graag ervaringen uitwisselen met mensen die hetzelfde hebben. Zou graag willen weten of jullie het onder controle hebben gekregen en hoe jullie dat dan gedaan hebben.
maandag 28 juli 2008 om 19:50
Geen ervaring, maar wel even een knuffel 
Volg jij nu therapie via de GGZ of via een zelfstandig psycholoog/psychotherapeut? Persoonlijk ben ik meer 'fan' van de vrijgevestigde therapeuten (wel geregistreerd!), omdat je daar mijns inziens meer in de melk te brokkelen hebt. Je kunt op zoek naar een therapievorm/methodiek die je aanspreekt en waarvan je denkt dat hij helpt bij je probleem, je zoekt vervolgens een therapeut waar je je prettig bij voelt.
Succes Leafje!
Volg jij nu therapie via de GGZ of via een zelfstandig psycholoog/psychotherapeut? Persoonlijk ben ik meer 'fan' van de vrijgevestigde therapeuten (wel geregistreerd!), omdat je daar mijns inziens meer in de melk te brokkelen hebt. Je kunt op zoek naar een therapievorm/methodiek die je aanspreekt en waarvan je denkt dat hij helpt bij je probleem, je zoekt vervolgens een therapeut waar je je prettig bij voelt.
Succes Leafje!
Peas on earth!
maandag 28 juli 2008 om 19:58
Hoi leaf,
Voor mij ontzettend herkenbaar verhaal. Al vanaf dat ik een jaar of 11, 12 was, begonnen mijn klachten al met hyperventilatie, heel zorgelijk. Stress om soms niets hebben. Dat is eigenlijk nooit meer weggegaan. Ik ben nu in de 30 jaar. Maar het is bij wel steeds beter geworden. Ik denk, weet bijna wel zeker, dat er maar weinig mensen in mijn kennisenkring ( echte vrienden uitgezonderd) weten dat deze vervelende kwaal "bij mij hoort".
Ik ben juist altijd ontzettend spontaan en kom zelfverzekerd over. Maar ondertussen, ben ik een dikke doemdenker, en praat mezelf vaak wat aan,. Ik ga eigenlijk al snel van het ergste uit. Dit met betrekking tot gezondheid. Over kleine problemen en dingen maak ik me niet druk,. Maar als het over gezondheid gaat, van mijn naasten of mezelf, kan ik mezelf echt gek maken. Of als ik ambulanches hoor, ( en die hoor je nogal eens in de stad) kan ik echt slecht tegen. Een aantal jaar terug was het wel veel en veel erger. Toen durfde ik veel dingen niet. Als het maar veilig was. En anders niet. Ik heb dit natuurlijk wel eens bij een arts aangekaart, en ik heb dikwijls te horen gekregen dat Anti depresivia wel eens heel goed zou kunnen werken voor mij. Toch heb ik dit nooit genomen. Mijn tante daartegen wel. Die is /was bekend met dezelfde klachten, maar dan 100 x erger. En die is er ontzettend van opgeknapt, voor mezelf wil ik hier niet aan. Vooral omdat ik het nu weer goed onder controle heb. Maar ik kan mezelf nog wel aardig gek maken hoor. Als ik bijv. iets voel aan mijn lijf, kan ik ineens in paniek zijn. En dat moeten anderen me weer gerust stellen, en dat is erg vermoeiend. Maar nogmaals ook dit is bij mij stukken beter geworden. Gelukkig, want ik weet als geen ander hoe vervelend het is. Ik vind het al eng als bijv, mijn bloeddruk wordt gemeten, dan ben ik al zo gespannen als een veer. Of als er een onderzoek wordt gedaan, brrr vreselijk vind ik dat. Mijn verhaal gaat natuurlijk ook nog wel wat verder dan dit, maar misschien herken jij ook wat in mijn post nu ?
Voor mij ontzettend herkenbaar verhaal. Al vanaf dat ik een jaar of 11, 12 was, begonnen mijn klachten al met hyperventilatie, heel zorgelijk. Stress om soms niets hebben. Dat is eigenlijk nooit meer weggegaan. Ik ben nu in de 30 jaar. Maar het is bij wel steeds beter geworden. Ik denk, weet bijna wel zeker, dat er maar weinig mensen in mijn kennisenkring ( echte vrienden uitgezonderd) weten dat deze vervelende kwaal "bij mij hoort".
Ik ben juist altijd ontzettend spontaan en kom zelfverzekerd over. Maar ondertussen, ben ik een dikke doemdenker, en praat mezelf vaak wat aan,. Ik ga eigenlijk al snel van het ergste uit. Dit met betrekking tot gezondheid. Over kleine problemen en dingen maak ik me niet druk,. Maar als het over gezondheid gaat, van mijn naasten of mezelf, kan ik mezelf echt gek maken. Of als ik ambulanches hoor, ( en die hoor je nogal eens in de stad) kan ik echt slecht tegen. Een aantal jaar terug was het wel veel en veel erger. Toen durfde ik veel dingen niet. Als het maar veilig was. En anders niet. Ik heb dit natuurlijk wel eens bij een arts aangekaart, en ik heb dikwijls te horen gekregen dat Anti depresivia wel eens heel goed zou kunnen werken voor mij. Toch heb ik dit nooit genomen. Mijn tante daartegen wel. Die is /was bekend met dezelfde klachten, maar dan 100 x erger. En die is er ontzettend van opgeknapt, voor mezelf wil ik hier niet aan. Vooral omdat ik het nu weer goed onder controle heb. Maar ik kan mezelf nog wel aardig gek maken hoor. Als ik bijv. iets voel aan mijn lijf, kan ik ineens in paniek zijn. En dat moeten anderen me weer gerust stellen, en dat is erg vermoeiend. Maar nogmaals ook dit is bij mij stukken beter geworden. Gelukkig, want ik weet als geen ander hoe vervelend het is. Ik vind het al eng als bijv, mijn bloeddruk wordt gemeten, dan ben ik al zo gespannen als een veer. Of als er een onderzoek wordt gedaan, brrr vreselijk vind ik dat. Mijn verhaal gaat natuurlijk ook nog wel wat verder dan dit, maar misschien herken jij ook wat in mijn post nu ?
maandag 28 juli 2008 om 20:09
@Prinses: Dank je wel voor je lieve berichtje. Het gaat nu via de GGZ en ik heb inderdaad zelf ook het gevoel dat een zelfstandig psycholoog beter zou zijn voor mij. Nu gaat het allemaal via een vast stramien en er is niet heel veel plaats voor eigen inbreng. Denk dat ik dat de eerstvolgende keer maar eens met haar ga bespreken.
@Beaugirl: ik herken zeker veel in wat je schrijft, vooral het stressen als je ergens iets voelt en de geruststelling vragen aan de mensen om je heen. Ik kan ook al zenuwachtig worden van het meten van een bloeddruk, en daardoor wordt ie natuurlijk juist nog hoger
Fijn trouwens dat jij het nu wat beter onder controle hebt.
Medicijnen heb ik nog niet genomen, ben daar een beetje huiverig voor, vooral omdat ik overal lees dat je er zo moeilijk vanaf komt. Heb één week lang Xerosat geslikt, maar werd daar zo ontzettend akelig van dat ik daar mee ben gestopt.
Het is gewoon zo rot om je meteen bij alles druk te maken om je lichaam
@Beaugirl: ik herken zeker veel in wat je schrijft, vooral het stressen als je ergens iets voelt en de geruststelling vragen aan de mensen om je heen. Ik kan ook al zenuwachtig worden van het meten van een bloeddruk, en daardoor wordt ie natuurlijk juist nog hoger
Fijn trouwens dat jij het nu wat beter onder controle hebt.Medicijnen heb ik nog niet genomen, ben daar een beetje huiverig voor, vooral omdat ik overal lees dat je er zo moeilijk vanaf komt. Heb één week lang Xerosat geslikt, maar werd daar zo ontzettend akelig van dat ik daar mee ben gestopt.
Het is gewoon zo rot om je meteen bij alles druk te maken om je lichaam
maandag 28 juli 2008 om 21:25
Mijn moeder had precies hetzelfde als jij. Zij is er volledig afgekomen doormiddel van lotgenotencontact en yoga. Alleen al de herkenning dat ze niet de enige was zorgde al voor een eerste stap in de genezing.
Met yoga leer je rustig en diep adem te halen en je volledig te ontspannen. (bijkomend voordeel, je wordt er nog lenig van ook!)
Heb net even nagevraagd, met alleen yoga was het haar ook wel gelukt.
Ze is en blijft een hypochonder, dat is gewoon het aard van het beestje. Gelukkig heeft ze een heul nuchtere dochter
Met yoga leer je rustig en diep adem te halen en je volledig te ontspannen. (bijkomend voordeel, je wordt er nog lenig van ook!)
Heb net even nagevraagd, met alleen yoga was het haar ook wel gelukt.
Ze is en blijft een hypochonder, dat is gewoon het aard van het beestje. Gelukkig heeft ze een heul nuchtere dochter
miesteph wijzigde dit bericht op 28-07-2008 21:32
Reden: even iets nagevraagd
Reden: even iets nagevraagd
% gewijzigd
dinsdag 29 juli 2008 om 09:18
Leaf, ik herken het niet, maar heb wel meerdere mensen in mijn omgeving die hiermee kamp(t)en. Veel mensen zijn huiverig voor medicijnen, maar als het je zoveel ontspannener maakt waardoor je meer kunt genieten van het leven, zou dat het dan niet waard kunnen zijn? Het helpt natuurlijk niet dat jouw poging met Xerosat negatief uitpakte... Maar veel mensen moeten even zoeken naar het juiste medicijn.
Ik wil je niet aan de pillen praten hoor, maar ik heb in mijn naaste omgeving gezien dat je er zo enorm van kunt opknappen. Je zou kunnen overwegen om dat jezelf ook te gunnen, als het echt soms je leven beheerst. Het klinkt een beetje cru, maar is het misschien niet meer van medicijnen afkomen erger dan je leven laten beheersen door angst en onrust..? In elk geval heel veel sterkte!
Ik wil je niet aan de pillen praten hoor, maar ik heb in mijn naaste omgeving gezien dat je er zo enorm van kunt opknappen. Je zou kunnen overwegen om dat jezelf ook te gunnen, als het echt soms je leven beheerst. Het klinkt een beetje cru, maar is het misschien niet meer van medicijnen afkomen erger dan je leven laten beheersen door angst en onrust..? In elk geval heel veel sterkte!
woensdag 30 juli 2008 om 21:58
Yes, hierzo!
Hypochonder eerste klas!
Mijn eerste echte paniekaanval had ik op mijn 14e, ik hoorde van iemand wat reuma precies is, en prompt, de volgende dag deden mijn gewrichten pijn, en was ik er van overtuigd dat ik dat ook had!!
Vanaf toen heb ik echt vanalles "gehad", darmkanker, suikerziekte, huidaandoeningen, pffffff
Niet echt gehad natuurlijk, maar ik neem aan dat je me wel begrijpt.
Ik heb altijd wel geweten dat mijn gedachtengang niet klopte,
maar idd, soms ga je zover in het jezelf gek maken, dat je paniek aanvallen uitlokt.
2 jaar geleden ben ik naar de huisarts geweest, ik had al tijden last van mijn maag en had vast een maagzweer, of maagkanker.
Verstandelijk wist ik echt wel dat dat niet zo was! Maar die angst is niet uit te leggen.
De huisarts gevraagd me een goede psycholoog aan te raden..
Maar na 2 gesprekken had ik het al gezien..
Na veel strijd met mezelf, probeer ik om het allemaal wat luchtiger te zien.
Ik maak vaak grapjes over mezelf, en schakel mijn man in wanneer ik echt in paniek ben.
Ik zeg dan eerlijk dat ik (weer) denk dat ik kanker heb, maar probeer het nu vaak met een beetje humor.
Mijn man krijgt me vaak wel weer iets terug in de realiteit.
Maar t blijft een strijd!
En de tip heb ik niet.... want ik ben er zelf ook nog niet..
Hypochonder eerste klas!
Mijn eerste echte paniekaanval had ik op mijn 14e, ik hoorde van iemand wat reuma precies is, en prompt, de volgende dag deden mijn gewrichten pijn, en was ik er van overtuigd dat ik dat ook had!!
Vanaf toen heb ik echt vanalles "gehad", darmkanker, suikerziekte, huidaandoeningen, pffffff
Niet echt gehad natuurlijk, maar ik neem aan dat je me wel begrijpt.
Ik heb altijd wel geweten dat mijn gedachtengang niet klopte,
maar idd, soms ga je zover in het jezelf gek maken, dat je paniek aanvallen uitlokt.
2 jaar geleden ben ik naar de huisarts geweest, ik had al tijden last van mijn maag en had vast een maagzweer, of maagkanker.
Verstandelijk wist ik echt wel dat dat niet zo was! Maar die angst is niet uit te leggen.
De huisarts gevraagd me een goede psycholoog aan te raden..
Maar na 2 gesprekken had ik het al gezien..
Na veel strijd met mezelf, probeer ik om het allemaal wat luchtiger te zien.
Ik maak vaak grapjes over mezelf, en schakel mijn man in wanneer ik echt in paniek ben.
Ik zeg dan eerlijk dat ik (weer) denk dat ik kanker heb, maar probeer het nu vaak met een beetje humor.
Mijn man krijgt me vaak wel weer iets terug in de realiteit.
Maar t blijft een strijd!
En de tip heb ik niet.... want ik ben er zelf ook nog niet..
woensdag 30 juli 2008 om 22:04
Ik noem mezelf altijd een halve hypochonder. Ik heb geleerd over de jaren heen om mezelf soms met een korreltje zout te nemen en ik wacht normaal gesproken wel een tijdje voordat ik besluit naar een arts te gaan omdat ik mezelf in eerste instantie niet serieus neem.
Maar ook ik ken wel de paniekaanvallen en zo, al kan ik daar meestal vrij goed mee omgaan. Momenteel weer vermoedelijk last van lichamelijke klachten door paniekaanvallen, dit maal getriggerd omdat een arts voor de verandering eens meer wist te zien in mijn lijf dan wat ik zelf gedacht had..... Datgene wat de arts dan gezien denkt te hebben wordt verder onderzocht, maar dan zie je weer hoe ik direct van het ergste uitga en ik mezelf helemaal gek weet te maken van angst. Nu had ik het idee dat ik de angst (over mijn huidige onderzoeken die gaande zijn) weer redelijk onder controle had (met dank aan mijn huisarts) maar dan ineens gaat mijn lijf gek doen met kortademigheid en opgezette buik en zo. Vermoedelijk ook stress/paniek-gerelateerd, maar tegelijkertijd wel erg echt dus in hoeverre moet je het op een gegeven moment uitzitten en/of toch maar naar een arts gaan he?
Mijn lijf snapt het gewoon nog niet allemaal....en mijn geest gaat altijd maar weer naar alle angstplekken hollen....
Maar ook ik ken wel de paniekaanvallen en zo, al kan ik daar meestal vrij goed mee omgaan. Momenteel weer vermoedelijk last van lichamelijke klachten door paniekaanvallen, dit maal getriggerd omdat een arts voor de verandering eens meer wist te zien in mijn lijf dan wat ik zelf gedacht had..... Datgene wat de arts dan gezien denkt te hebben wordt verder onderzocht, maar dan zie je weer hoe ik direct van het ergste uitga en ik mezelf helemaal gek weet te maken van angst. Nu had ik het idee dat ik de angst (over mijn huidige onderzoeken die gaande zijn) weer redelijk onder controle had (met dank aan mijn huisarts) maar dan ineens gaat mijn lijf gek doen met kortademigheid en opgezette buik en zo. Vermoedelijk ook stress/paniek-gerelateerd, maar tegelijkertijd wel erg echt dus in hoeverre moet je het op een gegeven moment uitzitten en/of toch maar naar een arts gaan he?
Mijn lijf snapt het gewoon nog niet allemaal....en mijn geest gaat altijd maar weer naar alle angstplekken hollen....
vrijdag 1 augustus 2008 om 13:06
Lieve Leave e.a.,
Ook ik ben hier behoorlijk bekend mee. Ben nu 21 en heb op mijn 15e hypochrondrie gekregen. Na 1.5 jaar was ik daar ongeveer van genezen. Vorig jaar rond november is het bij mij eigenlijk weer op komen zetten. Nu heb ik alleen de angst dat ik psychisch niet in orde ben. Je zal het wel herkennen dat wanneer je in paniek bent, of gespannen, of "half in paniek" , dat je gedachten dan niet meer al te gestructureerd zijn. Ik ken mezelf niet meer terug omdat ik de laatste jaren eigenlijk mezelf heel goed heb gevoeld en nu voel ik me ineens best vaak klote. Dan ga ik weer denken dat ik schizofreen ben of in een psychose zit. Wel heb ik soms last van derealisatie, is er hier nog iemand die daar last van heeft?
Ik loop nu bij een psycholoog en een haptonoom en doe echt mijn best, maar ik ben vanochtend weer met zo'n rotgevoel opgestaan dat ik denk, pfff mag ik vandaag ff niet? Het doet zo'n pijn en eigenlijk doen we het zelf.. Ook ben ik bang dat ik depressief wordt. Overal lees ik dat angststoornissen en depressies met elkaar in verband staan en dan kom er een soort van cirkel in mijn hoofd ie zegt: shit paniek angst rotgevoel zie je nou wel ik heb een depressie, waarvan ik dus weer in paniek raak omdat ik daar bang voor ben....
Medicijnen zou ik ook niet willen, omdat ik vaak hoor dat je daar heel vlak en gevoelloos van wordt. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik "er door heen" moet en dat wil ik ook, al is het soms wel heeeeeeeeel zwaar....
Ook ik ben hier behoorlijk bekend mee. Ben nu 21 en heb op mijn 15e hypochrondrie gekregen. Na 1.5 jaar was ik daar ongeveer van genezen. Vorig jaar rond november is het bij mij eigenlijk weer op komen zetten. Nu heb ik alleen de angst dat ik psychisch niet in orde ben. Je zal het wel herkennen dat wanneer je in paniek bent, of gespannen, of "half in paniek" , dat je gedachten dan niet meer al te gestructureerd zijn. Ik ken mezelf niet meer terug omdat ik de laatste jaren eigenlijk mezelf heel goed heb gevoeld en nu voel ik me ineens best vaak klote. Dan ga ik weer denken dat ik schizofreen ben of in een psychose zit. Wel heb ik soms last van derealisatie, is er hier nog iemand die daar last van heeft?
Ik loop nu bij een psycholoog en een haptonoom en doe echt mijn best, maar ik ben vanochtend weer met zo'n rotgevoel opgestaan dat ik denk, pfff mag ik vandaag ff niet? Het doet zo'n pijn en eigenlijk doen we het zelf.. Ook ben ik bang dat ik depressief wordt. Overal lees ik dat angststoornissen en depressies met elkaar in verband staan en dan kom er een soort van cirkel in mijn hoofd ie zegt: shit paniek angst rotgevoel zie je nou wel ik heb een depressie, waarvan ik dus weer in paniek raak omdat ik daar bang voor ben....
Medicijnen zou ik ook niet willen, omdat ik vaak hoor dat je daar heel vlak en gevoelloos van wordt. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik "er door heen" moet en dat wil ik ook, al is het soms wel heeeeeeeeel zwaar....
vrijdag 1 augustus 2008 om 13:10
In mijn hoofd ben ik een enorme hypochonder......
Dit weet niemand.
Ik denk altijd het ergste maar ga nooit naar de huisarts want ik weet ook ergens weer dat ik een hypochonder ben.
Nu zit ik weer een half jaar met een dikke teen en denk alweer gelijk aan een of andere auto-immuun ziekte.
Tja moet ik ook maar niet in de zorg (ziekenhuis) werken dan herken ik ook zoveel bij mijzelf, heel hinderlijk.
Dit weet niemand.
Ik denk altijd het ergste maar ga nooit naar de huisarts want ik weet ook ergens weer dat ik een hypochonder ben.
Nu zit ik weer een half jaar met een dikke teen en denk alweer gelijk aan een of andere auto-immuun ziekte.
Tja moet ik ook maar niet in de zorg (ziekenhuis) werken dan herken ik ook zoveel bij mijzelf, heel hinderlijk.
vrijdag 1 augustus 2008 om 21:51
vrijdag 1 augustus 2008 om 23:25
Zolang het geen reclame is voor het een of andere product zal het vast wel mogen? Maar ik ken verder de forumregels niet zo goed wat dat betreft. Ik zou het gewoon doen en mocht blijken dat het niet mag dan haalt een viva angel het vanzelf wel weer weg. Ik zou alleen niet weten waarom het niet zou mogen (heb zelf ook wel eens links naar andere forums hier geplaatst een enkele keer)
zaterdag 2 augustus 2008 om 00:21
Pick me, love me, choose me.... die is van 'Grey's Anatomy' volgens mij, waarin Meredith Derek vraagt voor haar te kiezen....
Ik heb zelf ook last gehad van hypochondrie, en ook al klinkt het mss raar maar juist o.a dankzij 'Grey's Anatomy' ben ik het kwijtgeraakt.
Het heeft me doen inzien dat in de meeste gevallen, als je echt iets hebt dan geeft je lichaam dat wel aan dat er iets mis is.
Je hebt echt niet zomaar iets.
Ik heb zelf ook last gehad van hypochondrie, en ook al klinkt het mss raar maar juist o.a dankzij 'Grey's Anatomy' ben ik het kwijtgeraakt.
Het heeft me doen inzien dat in de meeste gevallen, als je echt iets hebt dan geeft je lichaam dat wel aan dat er iets mis is.
Je hebt echt niet zomaar iets.
zaterdag 2 augustus 2008 om 00:30
Mindfulness is trouwens ook heel goed om van angst/hypochonder-toestanden af te komen.
Ik ben op dit moment een boekje aan het lezen: 'Beter nu, breng mindfulness in je leven' van Rob brandsma.
Het is een manier om meer in het hier en nu te leven.
Vaak heeft hypochondrie ook te maken met een bepaald patroon waar je in vervalt. Het is iets wat je onbewust bewerkstelligt. En door met 'hier en nu' bezig te zijn leer je die patronen te doorbreken.
Ik ben op dit moment een boekje aan het lezen: 'Beter nu, breng mindfulness in je leven' van Rob brandsma.
Het is een manier om meer in het hier en nu te leven.
Vaak heeft hypochondrie ook te maken met een bepaald patroon waar je in vervalt. Het is iets wat je onbewust bewerkstelligt. En door met 'hier en nu' bezig te zijn leer je die patronen te doorbreken.
zondag 3 augustus 2008 om 11:26
Hoi,
ik kreeg er mee te maken tijdens/ na mijn eindexamen. De opgekropte stress en de druk heeft er voor gezorgd dat ik tijdens een examen mezelf zo zat op te vreten (en kreeg een acute angstaanval) dat ik de aula uit ben gelopen.
Aan het eind van het allerlaatste examen ben ik huilend ingestort, en heb de schoolpsycholoog benaderd. Vanaf dat moment heb ik me vanalles ingebeeld, ik voelde wel 'pijn' op plekken, pijn die in feite niet te plaatsen was... Herhaaldelijke bezoeken aan de huisarts, een homeopaat en zelfs een keer naar de specialist haalden niets uit.
Ik heb baat gehad bij het gebruik van homeopatische middelen (bloesems) en vooral door er veel en vaak over te praten heb ik het een plek kunnen geven. Mijn leven kwam na mijn examen sowieso in een rustiger vaarwater, ik kreeg verkering en daarmee begon ik over de ergste angst heen te groeien.
Bij stressvolle momenten in het heden neemt mijn lichaam geen loopje meer met me, althans niet meer in extreme toestand, omdat ik het beter onder controle heb. Ik denk dat ik er nu veel beter mee overweg kan. Ik weet niet hoe dat voor andere topiclezers is, maar voor mij heeft het geleidelijk aan zo uitgepakt. Ik ben nu 10 jaar verder.
Ben benieuwd hoe het je verder vergaat, Leaf. Ben toch wel blij dat toendertijd Google niet bestond, ik zou mezelf helemaal gek maken! Maar ik nam toen wel al de medische encyclopedie ter hand. Dat ging al best ver...
Sterkte
ik kreeg er mee te maken tijdens/ na mijn eindexamen. De opgekropte stress en de druk heeft er voor gezorgd dat ik tijdens een examen mezelf zo zat op te vreten (en kreeg een acute angstaanval) dat ik de aula uit ben gelopen.
Aan het eind van het allerlaatste examen ben ik huilend ingestort, en heb de schoolpsycholoog benaderd. Vanaf dat moment heb ik me vanalles ingebeeld, ik voelde wel 'pijn' op plekken, pijn die in feite niet te plaatsen was... Herhaaldelijke bezoeken aan de huisarts, een homeopaat en zelfs een keer naar de specialist haalden niets uit.
Ik heb baat gehad bij het gebruik van homeopatische middelen (bloesems) en vooral door er veel en vaak over te praten heb ik het een plek kunnen geven. Mijn leven kwam na mijn examen sowieso in een rustiger vaarwater, ik kreeg verkering en daarmee begon ik over de ergste angst heen te groeien.
Bij stressvolle momenten in het heden neemt mijn lichaam geen loopje meer met me, althans niet meer in extreme toestand, omdat ik het beter onder controle heb. Ik denk dat ik er nu veel beter mee overweg kan. Ik weet niet hoe dat voor andere topiclezers is, maar voor mij heeft het geleidelijk aan zo uitgepakt. Ik ben nu 10 jaar verder.
Ben benieuwd hoe het je verder vergaat, Leaf. Ben toch wel blij dat toendertijd Google niet bestond, ik zou mezelf helemaal gek maken! Maar ik nam toen wel al de medische encyclopedie ter hand. Dat ging al best ver...
Sterkte
zondag 3 augustus 2008 om 12:06
Ok, dan probeer ik het gewoon: http://quebec.messageboard.nl/8380/index.php
Niet iets dat je zomaar even vindt met googlen
. Ik heb er destijds veel aan gehad.
vrijdag 30 januari 2009 om 16:44
Ik ben heel benieuwd hoe het met jullie allemaal gaat. De laatste post is inmiddels alweer gedateerd...
Helaas ben ik zelf een enorme hypochonder van kleins af aan. Ik denk dat ik een jaar of 8 was toen het is begonnen. Bij vlagen is het echt heel erg. Zoals nu. Graag wil ik ervaringen uitwisselen. Wil er iemand nog actief zijn op dit onderwerp? Ik heb ook op de link van quebec gekeken, maar daar zijn de berichten ook enigszins gedateerd...
Helaas ben ik zelf een enorme hypochonder van kleins af aan. Ik denk dat ik een jaar of 8 was toen het is begonnen. Bij vlagen is het echt heel erg. Zoals nu. Graag wil ik ervaringen uitwisselen. Wil er iemand nog actief zijn op dit onderwerp? Ik heb ook op de link van quebec gekeken, maar daar zijn de berichten ook enigszins gedateerd...
