Psyche
alle pijlers
Het Jaloers-topic
zondag 6 december 2009 om 23:19
Jaja, jaloers zijn is niet mooi enzo, maar ik kan het niet helpen het toch af en toe te zijn.
Neem nu het volgende: ik zat de tv-makelaar te kijken, o.a. omdat we zelf ook verzichtig denken aan verhuizen. Heel voorzichtig want volgens de bank is 175.000 onze aller-uiterste limiet. (en daar kun je hier of een 2-kamerflat of een garagebox van krijgen).
Nu kwam daar een item in langs van een gezin die een monumentale molen bewoonde, vraagprijs 6 ton.
Dan denk ik heel jaloers: wat moeten die mensen wel niet verdienen om zo'n hypotheek te kunnen krijgen? Wat doe ik toch fout?
Ja, shoot me, maar ik ben jaloers.
Op wie of wat ben jij jaloers?
Neem nu het volgende: ik zat de tv-makelaar te kijken, o.a. omdat we zelf ook verzichtig denken aan verhuizen. Heel voorzichtig want volgens de bank is 175.000 onze aller-uiterste limiet. (en daar kun je hier of een 2-kamerflat of een garagebox van krijgen).
Nu kwam daar een item in langs van een gezin die een monumentale molen bewoonde, vraagprijs 6 ton.
Dan denk ik heel jaloers: wat moeten die mensen wel niet verdienen om zo'n hypotheek te kunnen krijgen? Wat doe ik toch fout?
Ja, shoot me, maar ik ben jaloers.
Op wie of wat ben jij jaloers?
maandag 7 december 2009 om 06:24
Kan nu zeggen dat ik jaloers ben op diegene die beiden ouders nog heeft, maar daar gaat dit topic niet over...
Starshine...Ik ken dat gevoel maar om het jaloersheid te noemen bij elk huis van 6 ton, laat ik ff in het midden.
Als ik zo'n programma zie denk ik eerst, JA dat wil ik ook!! Stukkie later denk ik...."kijk ze nou lopen in dat grote huis, ogen stralen niet meer en ze zijn compleet de weg kwijt"
Negen van de tien hebben alweer nieuwe plannen, voor een nieuw projekt met nog meer overwaarde. Ze hebben geen gevoel erbij.
Mij mag je jaloers vinden als ik een iemand/stel of gezin echt voor hun droom zie gaan. Liefst in het restaureren van een oud pand, ze behouden oude details en (laten mij) geloven dat zij daar oud gaan worden. Ik noem het dan...hen benijden omdat zij hun droom kunnen waarmaken.
Man en ik hebben vaak geboden op een huis in mijn geboortedorp maar konden het steeds niet betalen.
Denken nu..."hadden we het toen maar gedaan!"
Maar goed, niet aan gedurfd en ondertussen een standaard nieuwbouw woning gekocht, jarenlange zekerheid van het kunnen betalen gehad en nu een flinke overwaarde.
Maar droom, verlangen bleef en is er nog steeds!
Bij Yuppen van buiten, die landelijk wilden wonen, daar snel een huis kochten en compleet verbouwden( in mijn ogen vernielden..) en na 2 jaar weer verkochten omdat het zo stil was...pffff...ja, bij hen had ik dan een naar gevoel erbij en was ik jaloers.
Zij wel kunnen kopen in een gril van "ja, wij gaan ook leuk landelijk wonen"....Waren duidelijk niet in de winter langs gefietst want dan is zo'n dorp heeeeel kaal hoor!
En nu...
Eerst maar naar de Hypotheker om ouderlijk huis voorlopig te kunnen onderhouden en dan zien we verder wel....
Huisje al eeuwen in de familie en dat willen wij zo houden.
Als we alles zouden verkopen zouden wij ook in een heel duur huis kunnen wonen. Kiezen daar niet voor, gaan voor erfgoed.
Hopen dat wij daar ooit kunnen wonen en anders voor onze kinderen of naaste familie kunnen behouden.
Ben beiden ouders kwijt, kan ik niets aan doen.
Hun huisje wil ik behouden, kan ik wel wat aan doen.
Starshine...Ik ken dat gevoel maar om het jaloersheid te noemen bij elk huis van 6 ton, laat ik ff in het midden.
Als ik zo'n programma zie denk ik eerst, JA dat wil ik ook!! Stukkie later denk ik...."kijk ze nou lopen in dat grote huis, ogen stralen niet meer en ze zijn compleet de weg kwijt"
Negen van de tien hebben alweer nieuwe plannen, voor een nieuw projekt met nog meer overwaarde. Ze hebben geen gevoel erbij.
Mij mag je jaloers vinden als ik een iemand/stel of gezin echt voor hun droom zie gaan. Liefst in het restaureren van een oud pand, ze behouden oude details en (laten mij) geloven dat zij daar oud gaan worden. Ik noem het dan...hen benijden omdat zij hun droom kunnen waarmaken.
Man en ik hebben vaak geboden op een huis in mijn geboortedorp maar konden het steeds niet betalen.
Denken nu..."hadden we het toen maar gedaan!"
Maar goed, niet aan gedurfd en ondertussen een standaard nieuwbouw woning gekocht, jarenlange zekerheid van het kunnen betalen gehad en nu een flinke overwaarde.
Maar droom, verlangen bleef en is er nog steeds!
Bij Yuppen van buiten, die landelijk wilden wonen, daar snel een huis kochten en compleet verbouwden( in mijn ogen vernielden..) en na 2 jaar weer verkochten omdat het zo stil was...pffff...ja, bij hen had ik dan een naar gevoel erbij en was ik jaloers.
Zij wel kunnen kopen in een gril van "ja, wij gaan ook leuk landelijk wonen"....Waren duidelijk niet in de winter langs gefietst want dan is zo'n dorp heeeeel kaal hoor!
En nu...
Eerst maar naar de Hypotheker om ouderlijk huis voorlopig te kunnen onderhouden en dan zien we verder wel....
Huisje al eeuwen in de familie en dat willen wij zo houden.
Als we alles zouden verkopen zouden wij ook in een heel duur huis kunnen wonen. Kiezen daar niet voor, gaan voor erfgoed.
Hopen dat wij daar ooit kunnen wonen en anders voor onze kinderen of naaste familie kunnen behouden.
Ben beiden ouders kwijt, kan ik niets aan doen.
Hun huisje wil ik behouden, kan ik wel wat aan doen.
maandag 7 december 2009 om 07:45
idd milaatje...Niets is wat het lijkt. "Vrienden" verwachten dat wij wel snel ff het huis uitruimen en durven het bijna niet te vragennnnnnnn......en doen het toch!
Zij willen zo graag kopen en wij.......wij allen (dus ook met zus en zwager!)....nemen alle tijd voor verdriet en dan pas zaken bespreken tussen ons vieren.
Zij willen zo graag kopen en wij.......wij allen (dus ook met zus en zwager!)....nemen alle tijd voor verdriet en dan pas zaken bespreken tussen ons vieren.
maandag 7 december 2009 om 09:37
Wanneer mensen zoveel geld hebben dat ze een huis van 6 ton kunnnen kopen, vraag ik me altijd af wat ze daarvoor in moeten leveren. Bijvoorbeeld tijd met je geliefden of tijd om leuke dingen te doen, of de mogelijkheid om te genieten van de simpele dingen in het leven. Niet dat die mensen dat per se op zouden moeten geven of het zouden missen als ze het doen, maar ik vraag me toch altijd af wat er tegenover zal staan.
maandag 7 december 2009 om 09:58
Bedankt voor de fijne feedback.
Jaloezie, afgunst, benijden...ik vind het trouwens niet perse negatieve emoties. Het kan je ook motiveren om harder te werken.
Maar ja, gisteren was ik er zo klaar mee. Op zich hebben we nu een prima huis waar we allemaal inpassen, ik voel me alleen zo rot in deze buurt. Door omstandigheden gaan mijn kinderen niet naar de buurtschool en omwonenden laten duidelijk merken dat ze dat raar vinden. Mijn kinderen mogen op straat niet meespelen met de anderen en ouders kijken ons ook met de nek aan.
Recentelijk dieptepunt: er werd een pakje bij mij bezorgd toen ik niet thuis was. Hoewel ik altijd voor iedereen alles aanpak, wist de bezorger mij bij de tweede pogingte vertellen dat de buren het niet aan wilden nemen. Te kinderachtig voor woorden, maar het geeft het niveau hier wel een beetje aan. Verder zijn we in de 6 jaar dat wie hier wonen geconfronteerd met een politie-inval, omdat iemand gesuggereerd had dat we hier een wietplantage zouden hebben (alle kamers zijn in gebruik als slaapkamer maar a la) en twee valse AMK-meldingen. Ik heb mijn portie hier wel gehad dus.
Maar in de zoektocht naar iets anders (geen grote wensen, maar wel een gelijkwaardig huis met 3 slaapkamers), lopen we dus stuk op de financiering. Dan kan je dat yuppenstel wel afschieten, zogezegd .
Maar goed, ik ben ernstig op zoek naar meer uren op mijn werk, zodat er weer ruimte komt. Man werkt al fultime en opslag zit er nu gewoon niet in.
Jaloezie, afgunst, benijden...ik vind het trouwens niet perse negatieve emoties. Het kan je ook motiveren om harder te werken.
Maar ja, gisteren was ik er zo klaar mee. Op zich hebben we nu een prima huis waar we allemaal inpassen, ik voel me alleen zo rot in deze buurt. Door omstandigheden gaan mijn kinderen niet naar de buurtschool en omwonenden laten duidelijk merken dat ze dat raar vinden. Mijn kinderen mogen op straat niet meespelen met de anderen en ouders kijken ons ook met de nek aan.
Recentelijk dieptepunt: er werd een pakje bij mij bezorgd toen ik niet thuis was. Hoewel ik altijd voor iedereen alles aanpak, wist de bezorger mij bij de tweede pogingte vertellen dat de buren het niet aan wilden nemen. Te kinderachtig voor woorden, maar het geeft het niveau hier wel een beetje aan. Verder zijn we in de 6 jaar dat wie hier wonen geconfronteerd met een politie-inval, omdat iemand gesuggereerd had dat we hier een wietplantage zouden hebben (alle kamers zijn in gebruik als slaapkamer maar a la) en twee valse AMK-meldingen. Ik heb mijn portie hier wel gehad dus.
Maar in de zoektocht naar iets anders (geen grote wensen, maar wel een gelijkwaardig huis met 3 slaapkamers), lopen we dus stuk op de financiering. Dan kan je dat yuppenstel wel afschieten, zogezegd .
Maar goed, ik ben ernstig op zoek naar meer uren op mijn werk, zodat er weer ruimte komt. Man werkt al fultime en opslag zit er nu gewoon niet in.
woensdag 16 december 2009 om 11:21
Ik ben niet jaloers op materiele dingen..
Tuurlijk voel ik wel eens een steek als ik mensen drie x per jaar op vakantie zie gaan, of nieuwe meubels aan kunnen schaffen...
Maar ik ben best tevreden met wat ik heb..
Ik ben echter wel stikjaloers op slanke mensen, en mensen die lekker in hun vel zitten en hun dromen waargemaakt hebben of ermee bezig zijn..
Tuurlijk voel ik wel eens een steek als ik mensen drie x per jaar op vakantie zie gaan, of nieuwe meubels aan kunnen schaffen...
Maar ik ben best tevreden met wat ik heb..
Ik ben echter wel stikjaloers op slanke mensen, en mensen die lekker in hun vel zitten en hun dromen waargemaakt hebben of ermee bezig zijn..
