Psyche
alle pijlers
Het leven 2.0
vrijdag 1 oktober 2021 om 07:20
Het leven
Ik ben 23 jaar en schrijven is vaak mijn enige manier om me te uiten.. ik vind het wel spannend..
Mijn gedicht
Het leven.. soms weet ik het even niet meer.
De pijn, het verdriet en de teleurstellingen doen zo’n zeer.
Ik probeer het echt en hoop elke dag dat de betere dagen zullen komen.
Maar de korte momenten van geluk, worden.
me ook snel weer ontnomen.
Treed ik dan toch in de voetsporten van papa, ookal is dat juist wat hij nooit wilde.
Maar als sinds klein werd duidelijk dat ik niet zo veel van papa verschilde.
Zijn pijn voelde ik al toen ik nog maar 5 was.
Om hem steeds in pijn te zien, dat werd mijn rugtas.
Het leek wel alsof ik kon voelen wat hij voelde.
Misschien nog erg jong, maar al met weinig woorden wist ik wat hij bedoelde.
Ergens ben ik bang dat ik de pijn nog meedraag.
Gaat dit ooit over? Is wat ik me steeds afvraag.
Ik doe veel domme dingen, waar hij me juist voor wilde behoeden.
En net als hij, zie ik in elk mens het goede.
Een eindeloze cirkel van eenzaamheid en verdriet.
Maar ik blijf geloven dat de toekomst er beter uitziet.
Maar houdt dit wel ooit en keer op?
Of is de enige uitweg dat ik zelf stop?
Ik doe dit niet voor aandacht of medelijden, want zielig ben ik niet.
Maar ergens hoop ik dat iemand misschien voor mij een oplossing ziet.
Een lief bericht kan mijn dag soms al maken.
Negatieve reacties horen erbij, maar kunnen me ook raken.
Dus ik hoop dat na het delen hiervan al een last van mijn schouders is.
Dit is een notendop mijn belevenis.
Alvast bedankt voor de tijd die je neemt om dit te lezen.
En kritiek mag natuurlijk, maar negatieve gemene personen mogen het liefste wegwezen.
En mensen kunnen soms echt hard zijn, dat heb ik al gemerkt.
Maar wees een lief voor je medemens, ik denk dat dat beter werkt.
En ik ben echt geen zwak persoon of negatief.
Maar ik probeer ook maar wat en wellicht geeft dit me meer perpectief.
Dankjulliewel
Ik ben 23 jaar en schrijven is vaak mijn enige manier om me te uiten.. ik vind het wel spannend..
Mijn gedicht
Het leven.. soms weet ik het even niet meer.
De pijn, het verdriet en de teleurstellingen doen zo’n zeer.
Ik probeer het echt en hoop elke dag dat de betere dagen zullen komen.
Maar de korte momenten van geluk, worden.
me ook snel weer ontnomen.
Treed ik dan toch in de voetsporten van papa, ookal is dat juist wat hij nooit wilde.
Maar als sinds klein werd duidelijk dat ik niet zo veel van papa verschilde.
Zijn pijn voelde ik al toen ik nog maar 5 was.
Om hem steeds in pijn te zien, dat werd mijn rugtas.
Het leek wel alsof ik kon voelen wat hij voelde.
Misschien nog erg jong, maar al met weinig woorden wist ik wat hij bedoelde.
Ergens ben ik bang dat ik de pijn nog meedraag.
Gaat dit ooit over? Is wat ik me steeds afvraag.
Ik doe veel domme dingen, waar hij me juist voor wilde behoeden.
En net als hij, zie ik in elk mens het goede.
Een eindeloze cirkel van eenzaamheid en verdriet.
Maar ik blijf geloven dat de toekomst er beter uitziet.
Maar houdt dit wel ooit en keer op?
Of is de enige uitweg dat ik zelf stop?
Ik doe dit niet voor aandacht of medelijden, want zielig ben ik niet.
Maar ergens hoop ik dat iemand misschien voor mij een oplossing ziet.
Een lief bericht kan mijn dag soms al maken.
Negatieve reacties horen erbij, maar kunnen me ook raken.
Dus ik hoop dat na het delen hiervan al een last van mijn schouders is.
Dit is een notendop mijn belevenis.
Alvast bedankt voor de tijd die je neemt om dit te lezen.
En kritiek mag natuurlijk, maar negatieve gemene personen mogen het liefste wegwezen.
En mensen kunnen soms echt hard zijn, dat heb ik al gemerkt.
Maar wees een lief voor je medemens, ik denk dat dat beter werkt.
En ik ben echt geen zwak persoon of negatief.
Maar ik probeer ook maar wat en wellicht geeft dit me meer perpectief.
Dankjulliewel
vrijdag 1 oktober 2021 om 09:32
Ik lees nu in een ander topic dat je vader zelfmoord gepleegd heeft. Dan is ‘fouten’ een rottige woordkeus, mijn excuus daarvoor.
Het is voor jou een flinke last om mee te torsen. Heb je daar hulp voor? Echt, probeer die te krijgen (via de huisarts). Je bent te veel alleen aan het doen. Die gewoonte kun je nu nog doorbreken, als je wilt.
Het is voor jou een flinke last om mee te torsen. Heb je daar hulp voor? Echt, probeer die te krijgen (via de huisarts). Je bent te veel alleen aan het doen. Die gewoonte kun je nu nog doorbreken, als je wilt.
vrijdag 1 oktober 2021 om 14:02
Lieve Meid,
Schrijf hier lekker van je af.
Ik lees dat je echt hele nare dingen heb meegemaakt en wil je heel veel sterkte wensen.
Je vraagt niet direct om hulp in dit topic maar wat zou er voor jou helpend zijn zodat je de stap naar de huisarts durft te maken ?
Als je het fijn vind mag je me ook een pb sturen.
Liefs
Schrijf hier lekker van je af.
Ik lees dat je echt hele nare dingen heb meegemaakt en wil je heel veel sterkte wensen.
Je vraagt niet direct om hulp in dit topic maar wat zou er voor jou helpend zijn zodat je de stap naar de huisarts durft te maken ?
Als je het fijn vind mag je me ook een pb sturen.
Liefs
