Psyche
alle pijlers
het missen grijpt me soms zo naar de keel
dinsdag 10 april 2018 om 09:47
Mijn moeder is inmiddels al weer ruim 2,5 jaar dood. En steeds meer denk ik weer aan haar. Ik heb zo de behoefte haar te spreken, gewoon te bellen. Te vertellen wat er allemaal gebeurd is sinds ze weg is. Vertellen over haar kleindochtertje, hoe leuk en lief en vervelend ze is. Hoe ze op haar oma lijkt.
Over mijn nieuwe liefde, over mijn werk... en gewoon over de aanbiedingen bij de Intratuin.
Het lijkt wel of ik opeens overal moeders met dochters zie, alsof iedere dochter wat leuks onderneemt met haar moeder.
En dan grijpt het me opeens zo naar de keel. Een paar weken geleden stond ik in de rij bij de kassa en de dame achter me begon met me te praten, ze had dezelfde leeftijd als mijn moeder en zei dat ze zo genoot van haar kleinkinderen. En ik kon geen woord meer uitbrengen en schoot vol. Raar toch na al die tijd.
En nu vanmorgen kan ik gewoon weer eens mijn draai niet vinden.. ook al zoek ik afleiding,,, het blijft knagen.
Hoe doen jullie dat.. op zulke momenten?
Over mijn nieuwe liefde, over mijn werk... en gewoon over de aanbiedingen bij de Intratuin.
Het lijkt wel of ik opeens overal moeders met dochters zie, alsof iedere dochter wat leuks onderneemt met haar moeder.
En dan grijpt het me opeens zo naar de keel. Een paar weken geleden stond ik in de rij bij de kassa en de dame achter me begon met me te praten, ze had dezelfde leeftijd als mijn moeder en zei dat ze zo genoot van haar kleinkinderen. En ik kon geen woord meer uitbrengen en schoot vol. Raar toch na al die tijd.
En nu vanmorgen kan ik gewoon weer eens mijn draai niet vinden.. ook al zoek ik afleiding,,, het blijft knagen.
Hoe doen jullie dat.. op zulke momenten?
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
dinsdag 10 april 2018 om 09:52
Ik herken het, mijn vader is 3 jaar geleden overleden. Heeft van zijn 60e tot z'n dood (75) op alle kleinkinderen gepast, zijn lust en leven. Dat zijn nu grote kinderen met carrières, kanjers met voetbal en doen het goed op school. Oh, wat zou hij trots zijn...
Het doet soms zo pijn.
Bij mij helpt alleen dat ik letterlijk met een foto tegen me aan keihard huil...ik gooi het eruit, raap mezelf op en ga weer verder met een glimlach van dankbaarheid dat ik zo'n kanjer van een pa had en dat we het zo fijn hadden. Trots..
Probeer het zo?
Sterkte!
Het doet soms zo pijn.
Bij mij helpt alleen dat ik letterlijk met een foto tegen me aan keihard huil...ik gooi het eruit, raap mezelf op en ga weer verder met een glimlach van dankbaarheid dat ik zo'n kanjer van een pa had en dat we het zo fijn hadden. Trots..
Probeer het zo?
Sterkte!
dinsdag 10 april 2018 om 09:53
De oudere zus van mijn overleden vader is dement. Ik probeer blij te zijn met het feit dat mijn vader dat bespaard is gebleven. Het zelf dement worden bedoel ik dus. Hun moeder was ook dement en daarmee verlies je je ouder al voordat ze sterven. Ik ben dankbaar voor t feit dat we tot het laatste moment met elkaar hebben kunnen praten.
dinsdag 10 april 2018 om 10:03
dinsdag 10 april 2018 om 10:04
Ik denk dat je op zo'n moment er 'gewoon maar even aan moet toegeven' en het niet hoeft te negeren of weg te stoppen. Zodra je op een plek bent waar dat kan natuurlijk, waar jij je lekker voelt..
Als het blijft knagen: Lekker een stuk wandelen, zoek desnoods het strand of het bos op, maak er echt tijd voor vrij. Denk aan jezelf.
Jank een potje ongegeneerd, bel familie of vrienden, doe wat je eerder ook heeft geholpen
May the force be ever in your favor, Mr. Potter - Gandalf (The Chronicles of Narnia)
dinsdag 10 april 2018 om 10:06
Heel herkenbaar, niet echt tips. Ik denk dat je het gewoon moet laten gebeuren en dat je daar ook geen termijn voor hebt. Juist na een tijdje bedenk je wat je allemaal mist en kom je vaker in situaties dat je je ervan bewust bent. Ik heb nog geen kind maar inderdaad ook sindsdien een nieuwe liefde en zoveel meer dat ik met haar wil delen en haar zo gelukkig had gemaakt. Ik had haar haar oude dag nog zo gegund.
Ik schiet ook nog vol hoor, als ik een moeder en dochter zo gezellig samen op pad zie. Hier is het ook 2,5 jaar terug.
Ik schiet ook nog vol hoor, als ik een moeder en dochter zo gezellig samen op pad zie. Hier is het ook 2,5 jaar terug.
dinsdag 10 april 2018 om 10:13
Ik had deze al gezien, dat is "verser" verdriet.Snowkitty schreef: ↑10-04-2018 10:03Misschien heb je wat aan dit topic? psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw/list_messages/402277
De allerrauwste randjes zijn er vanaf.. ik weet ook dat ze op was, rotziekte. En ik heb haar zien sterven en zag dat dat goed was.
En het ging best lang goed hoor, vorig jaar bij mijn dochters vader weg, nieuw huis, gewoon lekker door met mijn leven. Maar nu worden die mis momenten opeens zo veel. Ik ben jaloers op mijn nichtjes, hun moeder leeft nog wel. Het doet me pijn als ik mijn tante met haar kleinkinderen zie. Ik had dat mijn moeder ook nog zo graag gegund.. en mijn dochtertje ook. En mezelf ook.
Mijn ex heeft zo lopen stoken in de relatie tussen mij en mijn moeder, we hebben de laatste jaren zoveel gemist van elkaar. Misschien is het ook wel een soort schuldgevoel.
Het zijn allemaal emoties waar ik niks mee kan doen. Hoe hard ik ook huil of hoe stil ik ook ben. Ze komt niet meer terug en dat vliegt me bij vlagen zo aan.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
dinsdag 10 april 2018 om 10:19
Pas nu ze er niet meer zijn mis je al die "gewone" dingen zo...redbulletje schreef: ↑10-04-2018 10:14Ik vind t heel erg dat ik mijn autisme diagnose niet met mn paps kan delen. Ook voor hem zouden daardoor veel puzzelstukjes op zn plaats zijn gevallen.
En al die praktische hulp als er in huis dingen kapot gingen. En gewoon het met zn drietjes uit eten kunnen gaan.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
dinsdag 10 april 2018 om 10:23
dinsdag 10 april 2018 om 10:28
2,5 jaar is absoluut niet 'na al die tijd', zeker niet als het om het verlies van je moeder gaat. Je hebt blijkbaar veel mee gemaakt in die korte tijd.
Mijn moeder is nu bijna 6 jaar geleden overleden, en ik moet nog steeds slikken als ik dat bedenk. Hier ook in de tussentijd getrouwd en een heel leuk zoontje gekregen. Allemaal dingen waar ik haar ontzettend bij mis. Maar ik mis haar eigenlijk vooral bij kleine dingetjes. Een nummer op de radio, als ik haar favoriete bloemen zie, dat soort dingen. We mailden altijd veel (vooral over onbenullige dingen), en daar is een hoop weggevallen. Bedacht me vanmorgen hoe moeilijk het is om die ene persoon, die onvoorwaardelijk van je houdt, te verliezen. Dat is niet te vervangen en dat maakt het zo moeilijk.
Mijn moeder is nu bijna 6 jaar geleden overleden, en ik moet nog steeds slikken als ik dat bedenk. Hier ook in de tussentijd getrouwd en een heel leuk zoontje gekregen. Allemaal dingen waar ik haar ontzettend bij mis. Maar ik mis haar eigenlijk vooral bij kleine dingetjes. Een nummer op de radio, als ik haar favoriete bloemen zie, dat soort dingen. We mailden altijd veel (vooral over onbenullige dingen), en daar is een hoop weggevallen. Bedacht me vanmorgen hoe moeilijk het is om die ene persoon, die onvoorwaardelijk van je houdt, te verliezen. Dat is niet te vervangen en dat maakt het zo moeilijk.
dinsdag 10 april 2018 om 10:29
Ik snap precies wat je bedoelt. Vond het toen ook het moeilijkst dat mijn vader opeens alleen was. En die naam alleen op de kaart staat dan zo eenzaam...redbulletje schreef: ↑10-04-2018 10:24Het doet mij pijn als ik op een kaartje vanuit een reisbestemming nu alleen mijn moeders naam kan schrijven.
