Psyche
alle pijlers
Het verwart me
maandag 26 april 2010 om 20:04
Verwarrend, alleen maar verwarrend?
Qua uiterlijk helemaal niet mijn type.
En kennen doe ik hem eigenlijk ook niet.
Hij is vriendelijk, vrolijk. Heeft een sterke persoonlijkheid, uitstraling.
Ik maak hem mee, vanaf een afstand. Ik behoor niet tot de groep mensen waar hij intensief mee omgaat.
Maar soms maakt hij even een praatje. Gewoon. Beleefdheid. Zou hij niet hoeven doen, maar hij doet het wel. Is gewoon een aardige vent.
Er zijn wel meer mannen waar ik zomaar een praatje mee maak. En toch is dat anders.
Hoe anders?
We zien elkaar altijd direct, ook van grote afstand is er oogcontact.
Het is net of er een lijntje loopt, een connectie.
Een onzichtbaar draadje. Het is er altijd.
Ik ben een dromer, dat weet ik, en daarom houd ik mezelf steeds voor dat dit niets is, of in ieder geval iets dat zich alleen in mijn hoofd afspeelt, dat ik de enige ben die dat gevoel heeft. Dat hij zich nergens van bewust is.
Steeds als ik bedenk dat het mijn gedachten zijn die me zo verward maken, gebeurt er toch weer iets dat me aan het twijfelen maakt.
Want dan ineens komt hij weer langslopen en ik vang zijn blik, en ik zie toch weer iets van verstandhouding daar in, en het verwart me, het maakt me onzeker.
Soms verbeeld ik me zelfs dat ik iets zie bij hem alsof hij iets zou willen zeggen, maar dat niet doet.
Dus ik ga bij mezelf te rade: waarom denk ik zo?
Heb ik dan gevoelens voor hem?
Zou ik dan iets met hem willen?
Als hij vrij was, want dat was hij eerder niet.
Ik weet het niet.
Ik hou het daarom maar op nee.
Dat is wel het simpelste. Het makkelijkst te hanteren.
En het behoedt me voor een teleurstelling. Eventueel dan. Want ik zou toch niks met hem willen.
Ik maak mezelf een beetje gek.
Een beetje. Want ik zie nog steeds wel andere mannen hoor.
Alleen hier kom ik niet zo uit. Vanaf, bedoel ik.
Iemand die dit snapt??
Qua uiterlijk helemaal niet mijn type.
En kennen doe ik hem eigenlijk ook niet.
Hij is vriendelijk, vrolijk. Heeft een sterke persoonlijkheid, uitstraling.
Ik maak hem mee, vanaf een afstand. Ik behoor niet tot de groep mensen waar hij intensief mee omgaat.
Maar soms maakt hij even een praatje. Gewoon. Beleefdheid. Zou hij niet hoeven doen, maar hij doet het wel. Is gewoon een aardige vent.
Er zijn wel meer mannen waar ik zomaar een praatje mee maak. En toch is dat anders.
Hoe anders?
We zien elkaar altijd direct, ook van grote afstand is er oogcontact.
Het is net of er een lijntje loopt, een connectie.
Een onzichtbaar draadje. Het is er altijd.
Ik ben een dromer, dat weet ik, en daarom houd ik mezelf steeds voor dat dit niets is, of in ieder geval iets dat zich alleen in mijn hoofd afspeelt, dat ik de enige ben die dat gevoel heeft. Dat hij zich nergens van bewust is.
Steeds als ik bedenk dat het mijn gedachten zijn die me zo verward maken, gebeurt er toch weer iets dat me aan het twijfelen maakt.
Want dan ineens komt hij weer langslopen en ik vang zijn blik, en ik zie toch weer iets van verstandhouding daar in, en het verwart me, het maakt me onzeker.
Soms verbeeld ik me zelfs dat ik iets zie bij hem alsof hij iets zou willen zeggen, maar dat niet doet.
Dus ik ga bij mezelf te rade: waarom denk ik zo?
Heb ik dan gevoelens voor hem?
Zou ik dan iets met hem willen?
Als hij vrij was, want dat was hij eerder niet.
Ik weet het niet.
Ik hou het daarom maar op nee.
Dat is wel het simpelste. Het makkelijkst te hanteren.
En het behoedt me voor een teleurstelling. Eventueel dan. Want ik zou toch niks met hem willen.
Ik maak mezelf een beetje gek.
Een beetje. Want ik zie nog steeds wel andere mannen hoor.
Alleen hier kom ik niet zo uit. Vanaf, bedoel ik.
Iemand die dit snapt??
maandag 26 april 2010 om 20:17
quote:Perel schreef op 26 april 2010 @ 20:04:
We zien elkaar altijd direct, ook van grote afstand is er oogcontact.
Het is net of er een lijntje loopt, een connectie.
Een onzichtbaar draadje. Het is er altijd.
Ik begrijp je helemaal, heb ik ook weleens 1 keer meegemaakt, jaaaaren geleden. Heb nooit met hem gesproken eigenlijk.
Je kan er maar op 1 manier achterkomen: uitvragen. 'Wil je een keer wat gaan drinken' of 'ik wil graag naar dat museum/concert/film', lijkt je dat leuk?'
Dan zegt 'ie ja of nee. Weet je tenminste al iets meer, want ook al zoeken mensen hier op het Viva forum iemand met een (betrouwbare) glazen bol, die is er helaas echt niet.
We zien elkaar altijd direct, ook van grote afstand is er oogcontact.
Het is net of er een lijntje loopt, een connectie.
Een onzichtbaar draadje. Het is er altijd.
Ik begrijp je helemaal, heb ik ook weleens 1 keer meegemaakt, jaaaaren geleden. Heb nooit met hem gesproken eigenlijk.
Je kan er maar op 1 manier achterkomen: uitvragen. 'Wil je een keer wat gaan drinken' of 'ik wil graag naar dat museum/concert/film', lijkt je dat leuk?'
Dan zegt 'ie ja of nee. Weet je tenminste al iets meer, want ook al zoeken mensen hier op het Viva forum iemand met een (betrouwbare) glazen bol, die is er helaas echt niet.
maandag 26 april 2010 om 21:13
DRP, ik heb je gelezen, 't is ok.
Een aantal van jullie herkent het en snapt het wel.
Het is voor mijzelf ook wel op een bepaalde manier herkenbaar, dat wil zeggen, ik herinner me van verliefdheden van vroeger (middelbare schooltijd) dat ik het altijd in stilte was, liever niet wilde dat degene waar het om ging het zou weten.
En toch trok ik dan altijd op een bepaalde manier de aandacht van zo'n jongen naar me toe, dat merkte ik omdat ze dan ineens toenadering begonnen te zoeken.
Hoe ze het merkten was me een raadsel, ik straalde dan blijkbaar dan toch iets uit, want voor flirten was ik, en dat ben ik nóg te verlegen. De kans kwam dus toch wel, het ging min of meer vanzelf.
Maar de man van nu: ik hou me gewoon erg op de achtergrond, voor flirten ben ik nog steeds te onzeker. En bovendien ben ik er niet op uit om hem te krijgen.
Iemand die hierboven de vraag stelde of het mij er soms om gaat dat ik hem niet wil, maar wel wil dat hij mij leuk vind: dat is het niet.
Het is meer dat ik denk dat ik vind dat ik mijn hoofd niet zo op hol moet laten brengen door iemand die mij hoogstwaarschijnlijk wel aardig vindt, maar ook wel vermakelijk omdat hij aanvoelt hoe onrustig hij mij maakt, of mij mijzelf dat ziet doen.
Nou weet ik zeker dat niemand mij meer kan volgen.
Een aantal van jullie herkent het en snapt het wel.
Het is voor mijzelf ook wel op een bepaalde manier herkenbaar, dat wil zeggen, ik herinner me van verliefdheden van vroeger (middelbare schooltijd) dat ik het altijd in stilte was, liever niet wilde dat degene waar het om ging het zou weten.
En toch trok ik dan altijd op een bepaalde manier de aandacht van zo'n jongen naar me toe, dat merkte ik omdat ze dan ineens toenadering begonnen te zoeken.
Hoe ze het merkten was me een raadsel, ik straalde dan blijkbaar dan toch iets uit, want voor flirten was ik, en dat ben ik nóg te verlegen. De kans kwam dus toch wel, het ging min of meer vanzelf.
Maar de man van nu: ik hou me gewoon erg op de achtergrond, voor flirten ben ik nog steeds te onzeker. En bovendien ben ik er niet op uit om hem te krijgen.
Iemand die hierboven de vraag stelde of het mij er soms om gaat dat ik hem niet wil, maar wel wil dat hij mij leuk vind: dat is het niet.
Het is meer dat ik denk dat ik vind dat ik mijn hoofd niet zo op hol moet laten brengen door iemand die mij hoogstwaarschijnlijk wel aardig vindt, maar ook wel vermakelijk omdat hij aanvoelt hoe onrustig hij mij maakt, of mij mijzelf dat ziet doen.
Nou weet ik zeker dat niemand mij meer kan volgen.
maandag 26 april 2010 om 21:20
quote:Perel schreef op 26 april 2010 @ 21:13:
Het is voor mijzelf ook wel op een bepaalde manier herkenbaar, dat wil zeggen, ik herinner me van verliefdheden van vroeger (middelbare schooltijd) dat ik het altijd in stilte was, liever niet wilde dat de gene waar het om ging het zou weten.
En toch trok ik dan altijd op een bepaalde manier de aandacht van zo'n jongen naar me toe, dat merkte ik omdat ze dan ineens toenadering begonnen te zoeken.
Hoe ze het merkten was me een raadsel, ik straalde dan blijkbaar dan toch iets uit, want voor flirten was ik, en dat ben ik nóg te verlegen. De kans kwam dus toch wel, het ging min of meer vanzelf.
Dit stuk klinkt nog steeds heel herkenbaar, ik heb dit met een buurman van me..
Jammer genoeg heeft hij een vriendin en die vind mij 'bedreigend', buurman vind dat helemaal niet.
Wel komt hij zelf naar mij toe om een praatje te maken en soms staat ie ineens aan de voordeur om me zoals met oud en nieuw uit te nodigen bij hem wat te komen drinken.
Zie hem nu hooguit 1x per week omdat ie vooral bij zijn vriendin is en doordeweeks niet thuis is.
Voor mijn gevoel ergens juist goed dat ik hem weinig zie, al 'mis' ik hem en onze gesprekken wel.
Het is voor mijzelf ook wel op een bepaalde manier herkenbaar, dat wil zeggen, ik herinner me van verliefdheden van vroeger (middelbare schooltijd) dat ik het altijd in stilte was, liever niet wilde dat de gene waar het om ging het zou weten.
En toch trok ik dan altijd op een bepaalde manier de aandacht van zo'n jongen naar me toe, dat merkte ik omdat ze dan ineens toenadering begonnen te zoeken.
Hoe ze het merkten was me een raadsel, ik straalde dan blijkbaar dan toch iets uit, want voor flirten was ik, en dat ben ik nóg te verlegen. De kans kwam dus toch wel, het ging min of meer vanzelf.
Dit stuk klinkt nog steeds heel herkenbaar, ik heb dit met een buurman van me..
Jammer genoeg heeft hij een vriendin en die vind mij 'bedreigend', buurman vind dat helemaal niet.
Wel komt hij zelf naar mij toe om een praatje te maken en soms staat ie ineens aan de voordeur om me zoals met oud en nieuw uit te nodigen bij hem wat te komen drinken.
Zie hem nu hooguit 1x per week omdat ie vooral bij zijn vriendin is en doordeweeks niet thuis is.
Voor mijn gevoel ergens juist goed dat ik hem weinig zie, al 'mis' ik hem en onze gesprekken wel.
maandag 26 april 2010 om 21:36
Noa-Lynn, het gegeven dat de vriendin van je buurvrouw jou als bedreiging ziet, zegt ook wel iets over het 'onzichtbare draadje' dat er dan is, het moet dan toch wel iets zijn van aantrekkingskracht.
In mijn geval heb ik me ook afgevraagd of het niet puur fysieke aantrekkingskracht zou kunnen zijn, maar ik heb niet het gevoel dat ik me in een onbewaakt ogenblik aan hem zou kunnen vergrijpen ( ), en zou ik hem op een datingsite zien staan scrolde ik subiet door.
Maar als hij in de buurt is, ben ik me daar erg van bewust en word ik daar erg onrustig van. En ook in mijn dromen duikt hij regelmatig op. Niet persé sex, maar hij is gewoon aanwezig.
Hans, waarom 'lijdt' jij in stilte?
In mijn geval heb ik me ook afgevraagd of het niet puur fysieke aantrekkingskracht zou kunnen zijn, maar ik heb niet het gevoel dat ik me in een onbewaakt ogenblik aan hem zou kunnen vergrijpen ( ), en zou ik hem op een datingsite zien staan scrolde ik subiet door.
Maar als hij in de buurt is, ben ik me daar erg van bewust en word ik daar erg onrustig van. En ook in mijn dromen duikt hij regelmatig op. Niet persé sex, maar hij is gewoon aanwezig.
Hans, waarom 'lijdt' jij in stilte?
maandag 26 april 2010 om 21:53
