Psyche
alle pijlers
Het voelen verleerd of nooit aangeleerd?
zondag 15 maart 2009 om 12:12
Ik geloof dat dit meer de uiteenzetting van mijn gedachten is naar mijzelf toe, dan een vraag om advies.
Maar ik vraag me wel af of ik in dit verhaal te volgen ben.
In de afgelopen weken heb ik nieuwe kanten aan mezelf ontdekt.
Of het negatieve of positieve zijn weet ik nog niet helemaal.
Ik wist wel dat bepaalde dingen bij mij zo werken, iets dat onderdeel is van mijn persoonlijkheid. Een patroon.
De manier waarop ik met problemen in mijn leven omga, zonder er met echte schade vanaf te komen. Dacht ik.
Want die schade is er wel. In de vorm van de klachten die ik heb (lichamelijk) en problemen die ik op persoonlijk vlak weer tegenkom.
Ik heb hulp gezocht voor de lichamelijke klachten, maar in plaats van enkel de oefeningen die ik meekrijg om te doen, is er veel onrust in mijn denkwereld gekomen.
Het komt erop neer dat ik bij tegenslagen en teleurstellingen, waarvan de eerste herinneringen uit mijn kindertijd zijn, mezelf zo weinig mogelijk probeer te laten raken, door 'erboven' te gaan staan, wat mij het gevoel geeft: mij doet het niets, ik kan alles verdragen, alles aan. Het geeft mij op zulke momenten een superioriteitsgevoel < wat ik niet zo mooi vind aan mezelf, een arrogante opstelling.
Ik heb in de loop van de tijd geleerd om lichamelijke pijn te negeren, waardoor ik ook heel makkelijk te lang doorloop met kleine, maar vervelende ongemakken tot het eigenlijk niet meer gaat, bijvoorbeeld een ingegroeide teennagel, of rugpijn waarmee ik eigenlijk naar de fys zou moeten gaan..
Als iemand mij kwetst of teleursteld doe ik gewoon of dat niet zo is, ik haal mijn schouders op en ga verder voor de buitenwereld, en ten opzichte van mezelf wil ik het vaak niet eens toegeven dat het pijn deed.
Ik ben tot het besef gekomen dat ik met deze houding en dit gedrag mezelf negeer en ontken. Is dat dus hoe ik in elkaar zit?
Ik die een ander geen kwaad kan doen, geen dier pijn kan zien lijden, ga ik zo met mijzelf om? Dat is wel een confrontatie.
Ik die vind dat anderen mij teleurstellen en kwetsen, ik doe er zelf net zo hard aan mee.
Terwijl ik mijn kinderen altijd meegeef: zorg goed voor jezelf. Voel jezelf aan en bedenk wat je nodig hebt. Ik zou het tegen mezelf moeten zeggen!
In de loop van de tijd is daar nog bijgekomen dat ik, uit angst voor negatieve ervaringen, bij voorbaat al in mijn hoge toren kruip.
Heb de laatste tijd meerdere keren gehoord dat ik iets afstandelijks uitstraal, waarom mensen die dit op zich wél zouden willen, in mij geïnteresseerd zijn, toch niet naar mij toekomen om contact te maken. Terwijl ik dat best wel zou willen, ik ben zelf ook oprecht geïnteresseerd in andere mensen.
Een paar jaar geleden heb ik ervoor gekozen mijn eigen leven te leiden, ik ging de vrijheid tegemoet, nu zou alles goed komen, ik zou beter uitkijken wie ik in mijn wereldje zou toelaten, wat geweest is, wilde ik nooit meer.... (wil ik ook nog steeds niet, even dit om misverstanden te voorkomen).
Het gevolg van die instelling is dat er ook hélemáál niemand toegelaten wordt door mij, omdat ik te angstig ben om ervaringen op te doen.
Toch is dit geen negatief verhaal. Ik heb hulp gezocht zoals ik al eerder schreeft, al was het met andere klachten. En dit is er tot mijn verbazing (en ook wel opluchting) tot nu toe uitgekomen.
Het lijkt wel of me een licht is opgegaan.
En ik heb er vertrouwen in dat het beter wordt.
Maar er is nog wel veel te doen. Voor mij dan. Ik weet nu dat het niet allemaal ligt aan 'de buitenwereld'. Het is mijn visie erop en mijn houding erin.
Maar ik vraag me wel af of ik in dit verhaal te volgen ben.
In de afgelopen weken heb ik nieuwe kanten aan mezelf ontdekt.
Of het negatieve of positieve zijn weet ik nog niet helemaal.
Ik wist wel dat bepaalde dingen bij mij zo werken, iets dat onderdeel is van mijn persoonlijkheid. Een patroon.
De manier waarop ik met problemen in mijn leven omga, zonder er met echte schade vanaf te komen. Dacht ik.
Want die schade is er wel. In de vorm van de klachten die ik heb (lichamelijk) en problemen die ik op persoonlijk vlak weer tegenkom.
Ik heb hulp gezocht voor de lichamelijke klachten, maar in plaats van enkel de oefeningen die ik meekrijg om te doen, is er veel onrust in mijn denkwereld gekomen.
Het komt erop neer dat ik bij tegenslagen en teleurstellingen, waarvan de eerste herinneringen uit mijn kindertijd zijn, mezelf zo weinig mogelijk probeer te laten raken, door 'erboven' te gaan staan, wat mij het gevoel geeft: mij doet het niets, ik kan alles verdragen, alles aan. Het geeft mij op zulke momenten een superioriteitsgevoel < wat ik niet zo mooi vind aan mezelf, een arrogante opstelling.
Ik heb in de loop van de tijd geleerd om lichamelijke pijn te negeren, waardoor ik ook heel makkelijk te lang doorloop met kleine, maar vervelende ongemakken tot het eigenlijk niet meer gaat, bijvoorbeeld een ingegroeide teennagel, of rugpijn waarmee ik eigenlijk naar de fys zou moeten gaan..
Als iemand mij kwetst of teleursteld doe ik gewoon of dat niet zo is, ik haal mijn schouders op en ga verder voor de buitenwereld, en ten opzichte van mezelf wil ik het vaak niet eens toegeven dat het pijn deed.
Ik ben tot het besef gekomen dat ik met deze houding en dit gedrag mezelf negeer en ontken. Is dat dus hoe ik in elkaar zit?
Ik die een ander geen kwaad kan doen, geen dier pijn kan zien lijden, ga ik zo met mijzelf om? Dat is wel een confrontatie.
Ik die vind dat anderen mij teleurstellen en kwetsen, ik doe er zelf net zo hard aan mee.
Terwijl ik mijn kinderen altijd meegeef: zorg goed voor jezelf. Voel jezelf aan en bedenk wat je nodig hebt. Ik zou het tegen mezelf moeten zeggen!
In de loop van de tijd is daar nog bijgekomen dat ik, uit angst voor negatieve ervaringen, bij voorbaat al in mijn hoge toren kruip.
Heb de laatste tijd meerdere keren gehoord dat ik iets afstandelijks uitstraal, waarom mensen die dit op zich wél zouden willen, in mij geïnteresseerd zijn, toch niet naar mij toekomen om contact te maken. Terwijl ik dat best wel zou willen, ik ben zelf ook oprecht geïnteresseerd in andere mensen.
Een paar jaar geleden heb ik ervoor gekozen mijn eigen leven te leiden, ik ging de vrijheid tegemoet, nu zou alles goed komen, ik zou beter uitkijken wie ik in mijn wereldje zou toelaten, wat geweest is, wilde ik nooit meer.... (wil ik ook nog steeds niet, even dit om misverstanden te voorkomen).
Het gevolg van die instelling is dat er ook hélemáál niemand toegelaten wordt door mij, omdat ik te angstig ben om ervaringen op te doen.
Toch is dit geen negatief verhaal. Ik heb hulp gezocht zoals ik al eerder schreeft, al was het met andere klachten. En dit is er tot mijn verbazing (en ook wel opluchting) tot nu toe uitgekomen.
Het lijkt wel of me een licht is opgegaan.
En ik heb er vertrouwen in dat het beter wordt.
Maar er is nog wel veel te doen. Voor mij dan. Ik weet nu dat het niet allemaal ligt aan 'de buitenwereld'. Het is mijn visie erop en mijn houding erin.
zondag 15 maart 2009 om 18:18
Perel, ik vind het heel herkenbaar. Het tegenkomen dat je dus zo met jezelf omgaat. Daar ben ik zelf de afgelopen weken ook keihard tegenaan gelopen. Ik, die behulpzaam naar elke passagier was, altijd een luisterend oor en echte belangstelling; maar alles van mezelf negeerde ik. De lichamelijke klachten waar ik al maanden mee liep (puur door stress en angst), en die zich uiteindelijk niet meer lieten negeren.
Ik kon niet meer, op mijn werk, en moest me ziekmelden. Ben dus nu al een zestal weken thuis en heb heel duidelijk ingezien hoe ik mezelf voor de gek heb lopen houden door te doen alsof ik alles onder controle had, alsof de dingen van vroeger (jeugd) en nu (kinderen) een plek hadden, terwijl ik in werkelijkheid door alles geraakt werd tijdens mijn werk, maar het even zo goed weer meteen wegstopte en ontkende. Want ik was blij dat ik weer aan het werk was en wilde dat niemand ook maar ergens iets van zou merken. Zelfs ikzelf niet.
Nou, ik zal je niet verder lastigvallen met mijn verhaal (ik schrijf in andere topics hier), maar de rode draad is in ieder geval dat ik ook overduidelijk heb gezien dat ik alles wat ik anderen gaf en voor anderen deed, niet voor mezelf deed.
En dat ik het nu voor mezelf moet gaan doen. Aan het doen ben. Eindelijk mezelf serieus nemen. Mijn gevoelens serieus nemen. En nu dus pas echt aan het verwerken ben. Hard werken is het en steeds weer de knop omzetten dat ik mezelf de erkenning moet geven en mezelf op de eerste plaats moet zetten.
Zei ik al dat ik het herkenbaar vond wat je schreef?
Sterkte!
Ik kon niet meer, op mijn werk, en moest me ziekmelden. Ben dus nu al een zestal weken thuis en heb heel duidelijk ingezien hoe ik mezelf voor de gek heb lopen houden door te doen alsof ik alles onder controle had, alsof de dingen van vroeger (jeugd) en nu (kinderen) een plek hadden, terwijl ik in werkelijkheid door alles geraakt werd tijdens mijn werk, maar het even zo goed weer meteen wegstopte en ontkende. Want ik was blij dat ik weer aan het werk was en wilde dat niemand ook maar ergens iets van zou merken. Zelfs ikzelf niet.
Nou, ik zal je niet verder lastigvallen met mijn verhaal (ik schrijf in andere topics hier), maar de rode draad is in ieder geval dat ik ook overduidelijk heb gezien dat ik alles wat ik anderen gaf en voor anderen deed, niet voor mezelf deed.
En dat ik het nu voor mezelf moet gaan doen. Aan het doen ben. Eindelijk mezelf serieus nemen. Mijn gevoelens serieus nemen. En nu dus pas echt aan het verwerken ben. Hard werken is het en steeds weer de knop omzetten dat ik mezelf de erkenning moet geven en mezelf op de eerste plaats moet zetten.
Zei ik al dat ik het herkenbaar vond wat je schreef?
Sterkte!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 15 maart 2009 om 18:45
quote:Perel schreef op 15 maart 2009 @ 12:12:
Ik geloof dat dit meer de uiteenzetting van mijn gedachten is naar mijzelf toe, dan een vraag om advies.
Maar ik vraag me wel af of ik in dit verhaal te volgen ben.
Je bent heel goed te volgen. Herkenbaar (geweest)
In de afgelopen weken heb ik nieuwe kanten aan mezelf ontdekt.
Of het negatieve of positieve zijn weet ik nog niet helemaal.
Ik wist wel dat bepaalde dingen bij mij zo werken, iets dat onderdeel is van mijn persoonlijkheid. Een patroon.
De manier waarop ik met problemen in mijn leven omga, zonder er met echte schade vanaf te komen. Dacht ik.
Want die schade is er wel. In de vorm van de klachten die ik heb (lichamelijk) en problemen die ik op persoonlijk vlak weer tegenkom.
Ik heb hulp gezocht voor de lichamelijke klachten, maar in plaats van enkel de oefeningen die ik meekrijg om te doen, is er veel onrust in mijn denkwereld gekomen.
Het komt erop neer dat ik bij tegenslagen en teleurstellingen, waarvan de eerste herinneringen uit mijn kindertijd zijn, mezelf zo weinig mogelijk probeer te laten raken, door 'erboven' te gaan staan, wat mij het gevoel geeft: mij doet het niets, ik kan alles verdragen, alles aan. Het geeft mij op zulke momenten een superioriteitsgevoel < wat ik niet zo mooi vind aan mezelf, een arrogante opstelling.
Wat je dan in feite doet is een deel van jezelf ontkennen. Superioriteitsgevoel ken ik. Ook ik ging zo om met mijn gevoelens. In plaats van op het niveau van de wond/krenking te blijven en zo je eigen kracht te voelen (die het eigenlijk is) ga je er boven staan (negeren). Je negeert jezelf. Gevoelens zijn heel waardevol is voor mij gebleken. Door ze echt te voelen, kom ik letterlijk dicht bij mezelf. Dan denk ik:"Hey, dit is een grens!" of:"Hey, dit vind ik dus belangrijk!". Allemaal waardevol info over jezelf die een ander je niet kan geven. Behalve je eigen gevoelens en die mag je niet negeren (mag natuurlijk wel maar je snapt me wel denk ik) Laatst had ik ook zoiets. Ik werd teleurgesteld. Mijn allereerste reactie was WEGSTOPPEN! Maar toen dacht ik:"Nee, niks wegstoppen, ik ben teleurgsteld dat een ander mij laat zitten, ongeacht de reden. Ik mag dat voelen. Het voelt niet fijn maar ik blijf bij het gevoel en denk tegelijkertijd na over wat ik er mee wil. Uiteindelijk de persoon aangesproken op een aantal dingen die ik niet leuk vond.
Ik heb in de loop van de tijd geleerd om lichamelijke pijn te negeren, waardoor ik ook heel makkelijk te lang doorloop met kleine, maar vervelende ongemakken tot het eigenlijk niet meer gaat, bijvoorbeeld een ingegroeide teennagel, of rugpijn waarmee ik eigenlijk naar de fys zou moeten gaan..
Als iemand mij kwetst of teleursteld doe ik gewoon of dat niet zo is, ik haal mijn schouders op en ga verder voor de buitenwereld, en ten opzichte van mezelf wil ik het vaak niet eens toegeven dat het pijn deed.
Oh zo herkenbaar. Het gaf mij altijd het gevoel van 'sterk' zijn terwijl ik niet in de gaten had dat ik mezelf er mee afzwakte. Ik vond anderen die zeurden en miepten altijd zulke mietjes. Wat een 'groots' gevoel gaf mij dat. "Kijk mij stoer zijn jongens, ik kan de wereld aan" Yeah right, binnen de kortste keren stortte ik in. Goh wat was ik sterk. Nu weet ik uit ervaring (schade en schande) dat er niks verhevends aan is om mijn gevoelens te negeren. Of ze nu van lichamelijke of geestelijke aard zijn. Mijn hele systeem is er zo op ingericht dat het me kan waarschuwen zodat ik tijdig van koers kan veranderen. Ik luister nu naar deze signalen/gevoelens. Ze zijn mijn beste vriendjes.
Ik ben tot het besef gekomen dat ik met deze houding en dit gedrag mezelf negeer en ontken. Is dat dus hoe ik in elkaar zit?
Ik die een ander geen kwaad kan doen, geen dier pijn kan zien lijden, ga ik zo met mijzelf om? Dat is wel een confrontatie.
Ik die vind dat anderen mij teleurstellen en kwetsen, ik doe er zelf net zo hard aan mee.
Terwijl ik mijn kinderen altijd meegeef: zorg goed voor jezelf. Voel jezelf aan en bedenk wat je nodig hebt. Ik zou het tegen mezelf moeten zeggen!
Val jezelf niet te hard af Perel. Het zijn als het ware 2 delen. Een gezond deel dat inderdaad haar kinderen leert goed voor zichzelf te zorgen, leed van mens en dier niet kan aanzien, een ander geen kwaad kan doen. Maar dat andere deel is een beschermingsdeel. Toen werkte het (je jeugd?) en nu werkt het tegen. Ik had zelf last van de verwarring hieromtrent. Ik begreep niet hoe ik zo zorgzaam kon zijn naar anderen, anderen geen pijn wilde/kon doen en toch anders met mezelf omging. Ik beschermde mezelf ... .maar tegen wat? Het gevaar waarvoor het mechanisme ontworpen werd, was al jaren geleden geweken. Net of ik met geesten aan het vechten was. Als je eenmaal door hebt dat het een oude verdedigingsmuurtje is uit een ver ver ver verleden dan wordt het makkelijker er met liefde naar te kijken. Dat is wat ik wel geleerd hebt: dat het boven pijn/teleurstelling/verdriet staan ooit werkte anders ging ik als kind er aan onderdoor maar dat het me nu tegenhoudt mijn vol te leven. Het is een op basis van liefde gebouwd muurtje. Ik verachtte het ooit maar bedank het nu voor haar diensten.
In de loop van de tijd is daar nog bijgekomen dat ik, uit angst voor negatieve ervaringen, bij voorbaat al in mijn hoge toren kruip.
Heb de laatste tijd meerdere keren gehoord dat ik iets afstandelijks uitstraal, waarom mensen die dit op zich wél zouden willen, in mij geïnteresseerd zijn, toch niet naar mij toekomen om contact te maken. Terwijl ik dat best wel zou willen, ik ben zelf ook oprecht geïnteresseerd in andere mensen.
Ook herkenbaar. Ik voelde zelfs (letterlijk) een muur tussen mij en andere mensen. Bij voorbaat was ik al gewapend tegen wat dan ook. Maar de waarheid is tot nu toe dat mensen er niet op uit zijn om mij pijn te doen of te kwetsen (niet bewust althans) en als ze dat wel zijn, ik prima voor mezelf kan opkomen en mijn bek wel opentrek. Sinds dat muurtje is afgebrokkeld, is het een feest om me heen. Mensen laten me merken graag in mijn aanwezigheid te willen verkeren en ik geniet op mijn beurt van hun aanwezigheid. Het is vreemd om dit zo te schrijven maar ik voel echt hoe alles meer leeft en bruist. Apart is dat! Ik gun jou hetzelfde! Dat je met een open blik en een open hart jezelf en anderen tegemoet treedt. Alles stroomt (in en om je heen) en alles wat je daar voor hoeft te doen is van dat torentje af te komen en naar beneden te klimmen waar pijn en verdriet wachten op jouw erkenning en toestemming om te mogen stromen.
Een paar jaar geleden heb ik ervoor gekozen mijn eigen leven te leiden, ik ging de vrijheid tegemoet, nu zou alles goed komen, ik zou beter uitkijken wie ik in mijn wereldje zou toelaten, wat geweest is, wilde ik nooit meer.... (wil ik ook nog steeds niet, even dit om misverstanden te voorkomen).
Het gevolg van die instelling is dat er ook hélemáál niemand toegelaten wordt door mij, omdat ik te angstig ben om ervaringen op te doen.
Volgens mij valt dit best mee. Je schrijft openhartig over je gevoelens en je gedachten. Ik weet 't..het forum is niet het echte leven, hoor ik je denken en toch is dit een stap richting open zijn. En die 'pauze' heb je even nodig Perel anders zou je niet tot zulke gedachten (topics) komen. Ik ben zelf door een periode van eenzaamheid gegaan met precies dezelfde gedachtengang als de jouwe (nu gaat 't allemaal goed komen, nu weet ik wie wel/niet in mijn leven etc.) maar zoals ik eerder schreeft: die gevoelens laten zicht niet weg-superieuren (woord bestaat niet, net bedacht) en zodra je er alsnog tijd en aandacht aan geeft, zul je merken dat die mensen opeens met bosjes bij je aan de deur staan (figure of speech)
Toch is dit geen negatief verhaal. Ik heb hulp gezocht zoals ik al eerder schreeft, al was het met andere klachten. En dit is er tot mijn verbazing (en ook wel opluchting) tot nu toe uitgekomen.
Het lijkt wel of me een licht is opgegaan.
En ik heb er vertrouwen in dat het beter wordt.
Maar er is nog wel veel te doen. Voor mij dan. Ik weet nu dat het niet allemaal ligt aan 'de buitenwereld'. Het is mijn visie erop en mijn houding erin
Spannende tijd dus Jij gaat er wel komen Je hebt een mega pluspunt en dat is dat je jezelf goed weet te omschrijven, je gevoelens, gedachten etc. Je bent eerlijk naar jezelf toe en dat is echt een vereiste om verder te komen!
.(f)
Ik geloof dat dit meer de uiteenzetting van mijn gedachten is naar mijzelf toe, dan een vraag om advies.
Maar ik vraag me wel af of ik in dit verhaal te volgen ben.
Je bent heel goed te volgen. Herkenbaar (geweest)
In de afgelopen weken heb ik nieuwe kanten aan mezelf ontdekt.
Of het negatieve of positieve zijn weet ik nog niet helemaal.
Ik wist wel dat bepaalde dingen bij mij zo werken, iets dat onderdeel is van mijn persoonlijkheid. Een patroon.
De manier waarop ik met problemen in mijn leven omga, zonder er met echte schade vanaf te komen. Dacht ik.
Want die schade is er wel. In de vorm van de klachten die ik heb (lichamelijk) en problemen die ik op persoonlijk vlak weer tegenkom.
Ik heb hulp gezocht voor de lichamelijke klachten, maar in plaats van enkel de oefeningen die ik meekrijg om te doen, is er veel onrust in mijn denkwereld gekomen.
Het komt erop neer dat ik bij tegenslagen en teleurstellingen, waarvan de eerste herinneringen uit mijn kindertijd zijn, mezelf zo weinig mogelijk probeer te laten raken, door 'erboven' te gaan staan, wat mij het gevoel geeft: mij doet het niets, ik kan alles verdragen, alles aan. Het geeft mij op zulke momenten een superioriteitsgevoel < wat ik niet zo mooi vind aan mezelf, een arrogante opstelling.
Wat je dan in feite doet is een deel van jezelf ontkennen. Superioriteitsgevoel ken ik. Ook ik ging zo om met mijn gevoelens. In plaats van op het niveau van de wond/krenking te blijven en zo je eigen kracht te voelen (die het eigenlijk is) ga je er boven staan (negeren). Je negeert jezelf. Gevoelens zijn heel waardevol is voor mij gebleken. Door ze echt te voelen, kom ik letterlijk dicht bij mezelf. Dan denk ik:"Hey, dit is een grens!" of:"Hey, dit vind ik dus belangrijk!". Allemaal waardevol info over jezelf die een ander je niet kan geven. Behalve je eigen gevoelens en die mag je niet negeren (mag natuurlijk wel maar je snapt me wel denk ik) Laatst had ik ook zoiets. Ik werd teleurgesteld. Mijn allereerste reactie was WEGSTOPPEN! Maar toen dacht ik:"Nee, niks wegstoppen, ik ben teleurgsteld dat een ander mij laat zitten, ongeacht de reden. Ik mag dat voelen. Het voelt niet fijn maar ik blijf bij het gevoel en denk tegelijkertijd na over wat ik er mee wil. Uiteindelijk de persoon aangesproken op een aantal dingen die ik niet leuk vond.
Ik heb in de loop van de tijd geleerd om lichamelijke pijn te negeren, waardoor ik ook heel makkelijk te lang doorloop met kleine, maar vervelende ongemakken tot het eigenlijk niet meer gaat, bijvoorbeeld een ingegroeide teennagel, of rugpijn waarmee ik eigenlijk naar de fys zou moeten gaan..
Als iemand mij kwetst of teleursteld doe ik gewoon of dat niet zo is, ik haal mijn schouders op en ga verder voor de buitenwereld, en ten opzichte van mezelf wil ik het vaak niet eens toegeven dat het pijn deed.
Oh zo herkenbaar. Het gaf mij altijd het gevoel van 'sterk' zijn terwijl ik niet in de gaten had dat ik mezelf er mee afzwakte. Ik vond anderen die zeurden en miepten altijd zulke mietjes. Wat een 'groots' gevoel gaf mij dat. "Kijk mij stoer zijn jongens, ik kan de wereld aan" Yeah right, binnen de kortste keren stortte ik in. Goh wat was ik sterk. Nu weet ik uit ervaring (schade en schande) dat er niks verhevends aan is om mijn gevoelens te negeren. Of ze nu van lichamelijke of geestelijke aard zijn. Mijn hele systeem is er zo op ingericht dat het me kan waarschuwen zodat ik tijdig van koers kan veranderen. Ik luister nu naar deze signalen/gevoelens. Ze zijn mijn beste vriendjes.
Ik ben tot het besef gekomen dat ik met deze houding en dit gedrag mezelf negeer en ontken. Is dat dus hoe ik in elkaar zit?
Ik die een ander geen kwaad kan doen, geen dier pijn kan zien lijden, ga ik zo met mijzelf om? Dat is wel een confrontatie.
Ik die vind dat anderen mij teleurstellen en kwetsen, ik doe er zelf net zo hard aan mee.
Terwijl ik mijn kinderen altijd meegeef: zorg goed voor jezelf. Voel jezelf aan en bedenk wat je nodig hebt. Ik zou het tegen mezelf moeten zeggen!
Val jezelf niet te hard af Perel. Het zijn als het ware 2 delen. Een gezond deel dat inderdaad haar kinderen leert goed voor zichzelf te zorgen, leed van mens en dier niet kan aanzien, een ander geen kwaad kan doen. Maar dat andere deel is een beschermingsdeel. Toen werkte het (je jeugd?) en nu werkt het tegen. Ik had zelf last van de verwarring hieromtrent. Ik begreep niet hoe ik zo zorgzaam kon zijn naar anderen, anderen geen pijn wilde/kon doen en toch anders met mezelf omging. Ik beschermde mezelf ... .maar tegen wat? Het gevaar waarvoor het mechanisme ontworpen werd, was al jaren geleden geweken. Net of ik met geesten aan het vechten was. Als je eenmaal door hebt dat het een oude verdedigingsmuurtje is uit een ver ver ver verleden dan wordt het makkelijker er met liefde naar te kijken. Dat is wat ik wel geleerd hebt: dat het boven pijn/teleurstelling/verdriet staan ooit werkte anders ging ik als kind er aan onderdoor maar dat het me nu tegenhoudt mijn vol te leven. Het is een op basis van liefde gebouwd muurtje. Ik verachtte het ooit maar bedank het nu voor haar diensten.
In de loop van de tijd is daar nog bijgekomen dat ik, uit angst voor negatieve ervaringen, bij voorbaat al in mijn hoge toren kruip.
Heb de laatste tijd meerdere keren gehoord dat ik iets afstandelijks uitstraal, waarom mensen die dit op zich wél zouden willen, in mij geïnteresseerd zijn, toch niet naar mij toekomen om contact te maken. Terwijl ik dat best wel zou willen, ik ben zelf ook oprecht geïnteresseerd in andere mensen.
Ook herkenbaar. Ik voelde zelfs (letterlijk) een muur tussen mij en andere mensen. Bij voorbaat was ik al gewapend tegen wat dan ook. Maar de waarheid is tot nu toe dat mensen er niet op uit zijn om mij pijn te doen of te kwetsen (niet bewust althans) en als ze dat wel zijn, ik prima voor mezelf kan opkomen en mijn bek wel opentrek. Sinds dat muurtje is afgebrokkeld, is het een feest om me heen. Mensen laten me merken graag in mijn aanwezigheid te willen verkeren en ik geniet op mijn beurt van hun aanwezigheid. Het is vreemd om dit zo te schrijven maar ik voel echt hoe alles meer leeft en bruist. Apart is dat! Ik gun jou hetzelfde! Dat je met een open blik en een open hart jezelf en anderen tegemoet treedt. Alles stroomt (in en om je heen) en alles wat je daar voor hoeft te doen is van dat torentje af te komen en naar beneden te klimmen waar pijn en verdriet wachten op jouw erkenning en toestemming om te mogen stromen.
Een paar jaar geleden heb ik ervoor gekozen mijn eigen leven te leiden, ik ging de vrijheid tegemoet, nu zou alles goed komen, ik zou beter uitkijken wie ik in mijn wereldje zou toelaten, wat geweest is, wilde ik nooit meer.... (wil ik ook nog steeds niet, even dit om misverstanden te voorkomen).
Het gevolg van die instelling is dat er ook hélemáál niemand toegelaten wordt door mij, omdat ik te angstig ben om ervaringen op te doen.
Volgens mij valt dit best mee. Je schrijft openhartig over je gevoelens en je gedachten. Ik weet 't..het forum is niet het echte leven, hoor ik je denken en toch is dit een stap richting open zijn. En die 'pauze' heb je even nodig Perel anders zou je niet tot zulke gedachten (topics) komen. Ik ben zelf door een periode van eenzaamheid gegaan met precies dezelfde gedachtengang als de jouwe (nu gaat 't allemaal goed komen, nu weet ik wie wel/niet in mijn leven etc.) maar zoals ik eerder schreeft: die gevoelens laten zicht niet weg-superieuren (woord bestaat niet, net bedacht) en zodra je er alsnog tijd en aandacht aan geeft, zul je merken dat die mensen opeens met bosjes bij je aan de deur staan (figure of speech)
Toch is dit geen negatief verhaal. Ik heb hulp gezocht zoals ik al eerder schreeft, al was het met andere klachten. En dit is er tot mijn verbazing (en ook wel opluchting) tot nu toe uitgekomen.
Het lijkt wel of me een licht is opgegaan.
En ik heb er vertrouwen in dat het beter wordt.
Maar er is nog wel veel te doen. Voor mij dan. Ik weet nu dat het niet allemaal ligt aan 'de buitenwereld'. Het is mijn visie erop en mijn houding erin
Spannende tijd dus Jij gaat er wel komen Je hebt een mega pluspunt en dat is dat je jezelf goed weet te omschrijven, je gevoelens, gedachten etc. Je bent eerlijk naar jezelf toe en dat is echt een vereiste om verder te komen!
.(f)
dinsdag 17 maart 2009 om 20:43
Hallo Elmer en Sensy,
Ik heb jullie posts met aandacht gelezen, dat het zo herkenbaar is, dan zal het toch wel iets logisch hebben dat we zo zijn gaan denken en reageren.
Als ik het zelf zo teruglees denk ik in eerste instantie wat heb ik een vreemde titel ten opzichte van de tekst, maar dat komt omdat die vraag speelde toen ik het topic startte.
De vraag of het idd aangeleerd gedrag is om mezelf te beschermen of dat het iets is dat in mijn karakter zit. Met name omdat ik me van heel jongs af aan kan herinneren hoe ik met dingen omging.
Ik ben altijd een open boek geweest, wat voor veel mensen om me heen is omgezet in een stok om me achteraf mee te slaan.
En ik verweet het dan niet die mensen, maar mijzelf dat ik zoveel van mezelf gegeven had. Dat deed ik toch zeker zelf?
Op een gegeven moment ben ik daar voorzichtiger in geworden, dat heeft de laatste jaren wel zulke vormen aangenomen dat ik wantrouwend ben geworden.
Ten opzichte van elke man eigenlijk, want daarmee kom ik tot de kern van de zaak.
Ik was als het ware bang om mijn angst te overwinnen, want als ik geen angst meer heb, is er de kans dat iemand mijn vertrouwen wint, en dan zou het toch geheid fout gaan...
Nu weet ik, heb ik toe kunnen geven dat ik wel wíl vertrouwen.
Dat alleen al is een heerlijk gevoel. Dat eerste stuk angst is er nu al uit.
Zou ik het durven, een keer weer verliefd worden?
Elmer, ik heb trouwens ook last van rij-angst.
Jij hebt daar ook mee te kampen gehad, ik weet nog dat je schreef over je overwinning, dat je nu op de taxi rijdt.
Ik weet niet of ik nog eens zo ver ben dat ik achter het stuur van een auto kruip om de weg op te gaan.
Het komt er op neer dat ik het moeilijk vind om in een auto op de weg mijn plaats op te eisen, naast andere weggebruikers. Op de fiets heb ik trouwens nergens last van, ik schiet overal tussendoor met het grootste gemak, kom overal.
De scooter voelt alweer een stuk minder 'safe'.
Ik heb jullie posts met aandacht gelezen, dat het zo herkenbaar is, dan zal het toch wel iets logisch hebben dat we zo zijn gaan denken en reageren.
Als ik het zelf zo teruglees denk ik in eerste instantie wat heb ik een vreemde titel ten opzichte van de tekst, maar dat komt omdat die vraag speelde toen ik het topic startte.
De vraag of het idd aangeleerd gedrag is om mezelf te beschermen of dat het iets is dat in mijn karakter zit. Met name omdat ik me van heel jongs af aan kan herinneren hoe ik met dingen omging.
Ik ben altijd een open boek geweest, wat voor veel mensen om me heen is omgezet in een stok om me achteraf mee te slaan.
En ik verweet het dan niet die mensen, maar mijzelf dat ik zoveel van mezelf gegeven had. Dat deed ik toch zeker zelf?
Op een gegeven moment ben ik daar voorzichtiger in geworden, dat heeft de laatste jaren wel zulke vormen aangenomen dat ik wantrouwend ben geworden.
Ten opzichte van elke man eigenlijk, want daarmee kom ik tot de kern van de zaak.
Ik was als het ware bang om mijn angst te overwinnen, want als ik geen angst meer heb, is er de kans dat iemand mijn vertrouwen wint, en dan zou het toch geheid fout gaan...
Nu weet ik, heb ik toe kunnen geven dat ik wel wíl vertrouwen.
Dat alleen al is een heerlijk gevoel. Dat eerste stuk angst is er nu al uit.
Zou ik het durven, een keer weer verliefd worden?
Elmer, ik heb trouwens ook last van rij-angst.
Jij hebt daar ook mee te kampen gehad, ik weet nog dat je schreef over je overwinning, dat je nu op de taxi rijdt.
Ik weet niet of ik nog eens zo ver ben dat ik achter het stuur van een auto kruip om de weg op te gaan.
Het komt er op neer dat ik het moeilijk vind om in een auto op de weg mijn plaats op te eisen, naast andere weggebruikers. Op de fiets heb ik trouwens nergens last van, ik schiet overal tussendoor met het grootste gemak, kom overal.
De scooter voelt alweer een stuk minder 'safe'.
woensdag 18 maart 2009 om 18:09
quote:Perel schreef op 17 maart 2009 @ 20:43:
Het komt er op neer dat ik het moeilijk vind om in een auto op de weg mijn plaats op te eisen, naast andere weggebruikers.Ik ben sinds een week of zes in de zw vanwege psychische redenen en ws wordt mijn contract niet verlengd (jaarcontract) dus so far het taxirijden. Die plek opeisen, of het nu op de weg is of tussen mensen; dat is mijn grote probleem. Het 'er mogen zijn'. En tegelijkertijd beseffen dat ik dit zelf moet doen: mezelf die ruimte geven door te erkennen wie ik ben en wat er is.
Ach ik weet het allemaal zo goed inmiddels, het is me de laatste weken behoorlijk duidelijk geworden, maar daarmee is het nog niet opgelost.
*Sorry voor deze post waar je niets aan hebt, maar ik lees dus mee*
Het komt er op neer dat ik het moeilijk vind om in een auto op de weg mijn plaats op te eisen, naast andere weggebruikers.Ik ben sinds een week of zes in de zw vanwege psychische redenen en ws wordt mijn contract niet verlengd (jaarcontract) dus so far het taxirijden. Die plek opeisen, of het nu op de weg is of tussen mensen; dat is mijn grote probleem. Het 'er mogen zijn'. En tegelijkertijd beseffen dat ik dit zelf moet doen: mezelf die ruimte geven door te erkennen wie ik ben en wat er is.
Ach ik weet het allemaal zo goed inmiddels, het is me de laatste weken behoorlijk duidelijk geworden, maar daarmee is het nog niet opgelost.
*Sorry voor deze post waar je niets aan hebt, maar ik lees dus mee*
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
