Psyche
alle pijlers
Het voorliegen van je psycholoog..
vrijdag 21 november 2008 om 12:42
Hallo mede-forummers!
Alvast sorry voor het lange verhaal...
Afgelopen voorjaar ben ik via de internist doorgestuurd naar de klinische psycholoog, in verband met vermoeidheid en depressieve klachten. Ik heb toen een aantal gesprekken met haar gehad, maar omdat ze psycholoog in opleiding was, heeft ze mij doorgestuurd naar de GGZ. De psycholoog die ik daar kreeg vond ik echt verschrikkelijk.... er werden steeds maar dingen gesuggereerd over mijn ouders en vrienden. En dat stomme doosje met tissues stond daar maar op die tafel te wachten. Ik ben toen helemaal dicht geslagen en heb me erg hard opgesteld, en mezelf dus (heel dom) groot gehouden. Ik ben toen helemaal niet eerlijk geweest in hoe ik me nou echt voelde. Ook bleef ze maar zoeken naar iets "verschrikkelijks' in mijn jeugd, terwijl ik het vroeger super had! Omdat ik bij mijn klinische psycholoog ook al persoonlijke dingen had verteld, had ze dit gewoon in de map kunnen lezen. Maar dat had ze dus niet gedaan (+ een vragelijst van 14 kantjes). Ik ben hier zo vanaf geknapt dat ik na 2x me heb afgemeld van de behandeling, bij zowel haar als bij mijn klinische psycholoog.
Maar eigenlijk voel ik me sindsdien nog steeds verschrikkelijk. Eigenlijk ben ik nog nooit eerlijk geweest over hoe slecht ik me echt voel. En het wordt de laatste 4 weken echt met de week slechter. Ik doe helemaal niks meer, lig de hele dag op de bank of in bed. Er is geen voedsel meer wat me lekker smaakt. Ik geniet nergens meer van, ik doe niks meer aan mijn hobby's. En ik ben ontzettend zelfdestructief. Het wordt allemaal steeds heviger, het drinken, het snijden enz.
De omkeer kwam voor mij 3 weken terug, toen ik op mijn eigen feest, met mijn familie en beste vrienden, gewoon wou verdwijnen. Gewoon *poef* weg. Ik voelde me gewoon zo ontzettend alleen, terwijl mijn hele kamer vol zat met mensen waar ik van hou.
En zo voel ik me nog steeds... gewoon zo ontzettend alleen, en dood van binnen.
Ik heb gewoon het gevoel dat ik verdrink in mijn eigen pijn, en ik snap maar niet waarom ...
Nou heb ik de eerste goede stap al een beetje gemaakt, door weer een afspraak te maken met mijn psycholoog (de goede). Maar dat duurt nog 4 weken, en dat lijkt wel voor eeuwig.
En zoals ik al heb ervaren, werkt alleen dat praten niet bij mij. Ik heb gewoon nog een extra steundje in de rug nodig. Een half jaar geleden heb ik het al met mijn huisarts over AD's gehad, maar zij zei toen dat de GGZ mij daar wel mee zou helpen. Maar daar heb ik me dus toen voorgedaan als een happy iemand (baal er zo van).
Nu vroeg ik me af of ik gewoon 4 weken even moet doorzetten en wachten tot ik bij de klinische psycholoog kom en het dan aankaarten. Of dat ik volgende week een afspraak maak met mijn HA en alvast (achter haar rug om) begin met AD's.
En zijn er hier meer mensen die hun psych hebben 'voorgelogen' of zich beter hebben voorgedaan ... en hoe is het nu met jullie?
Ik ben zo dom geweest, en ik schaam me er zo voor ...
Alvast sorry voor het lange verhaal...
Afgelopen voorjaar ben ik via de internist doorgestuurd naar de klinische psycholoog, in verband met vermoeidheid en depressieve klachten. Ik heb toen een aantal gesprekken met haar gehad, maar omdat ze psycholoog in opleiding was, heeft ze mij doorgestuurd naar de GGZ. De psycholoog die ik daar kreeg vond ik echt verschrikkelijk.... er werden steeds maar dingen gesuggereerd over mijn ouders en vrienden. En dat stomme doosje met tissues stond daar maar op die tafel te wachten. Ik ben toen helemaal dicht geslagen en heb me erg hard opgesteld, en mezelf dus (heel dom) groot gehouden. Ik ben toen helemaal niet eerlijk geweest in hoe ik me nou echt voelde. Ook bleef ze maar zoeken naar iets "verschrikkelijks' in mijn jeugd, terwijl ik het vroeger super had! Omdat ik bij mijn klinische psycholoog ook al persoonlijke dingen had verteld, had ze dit gewoon in de map kunnen lezen. Maar dat had ze dus niet gedaan (+ een vragelijst van 14 kantjes). Ik ben hier zo vanaf geknapt dat ik na 2x me heb afgemeld van de behandeling, bij zowel haar als bij mijn klinische psycholoog.
Maar eigenlijk voel ik me sindsdien nog steeds verschrikkelijk. Eigenlijk ben ik nog nooit eerlijk geweest over hoe slecht ik me echt voel. En het wordt de laatste 4 weken echt met de week slechter. Ik doe helemaal niks meer, lig de hele dag op de bank of in bed. Er is geen voedsel meer wat me lekker smaakt. Ik geniet nergens meer van, ik doe niks meer aan mijn hobby's. En ik ben ontzettend zelfdestructief. Het wordt allemaal steeds heviger, het drinken, het snijden enz.
De omkeer kwam voor mij 3 weken terug, toen ik op mijn eigen feest, met mijn familie en beste vrienden, gewoon wou verdwijnen. Gewoon *poef* weg. Ik voelde me gewoon zo ontzettend alleen, terwijl mijn hele kamer vol zat met mensen waar ik van hou.
En zo voel ik me nog steeds... gewoon zo ontzettend alleen, en dood van binnen.
Ik heb gewoon het gevoel dat ik verdrink in mijn eigen pijn, en ik snap maar niet waarom ...
Nou heb ik de eerste goede stap al een beetje gemaakt, door weer een afspraak te maken met mijn psycholoog (de goede). Maar dat duurt nog 4 weken, en dat lijkt wel voor eeuwig.
En zoals ik al heb ervaren, werkt alleen dat praten niet bij mij. Ik heb gewoon nog een extra steundje in de rug nodig. Een half jaar geleden heb ik het al met mijn huisarts over AD's gehad, maar zij zei toen dat de GGZ mij daar wel mee zou helpen. Maar daar heb ik me dus toen voorgedaan als een happy iemand (baal er zo van).
Nu vroeg ik me af of ik gewoon 4 weken even moet doorzetten en wachten tot ik bij de klinische psycholoog kom en het dan aankaarten. Of dat ik volgende week een afspraak maak met mijn HA en alvast (achter haar rug om) begin met AD's.
En zijn er hier meer mensen die hun psych hebben 'voorgelogen' of zich beter hebben voorgedaan ... en hoe is het nu met jullie?
Ik ben zo dom geweest, en ik schaam me er zo voor ...
vrijdag 21 november 2008 om 12:54
Hoi Loekieh, onze situaties zijn misschien niet echt vergelijkbaar, maar ik herken het wel dat 'voorliegen' van de psycholoog. Al is het misschien nog meer voorliegen van jezelf.
Ik schrijf hier in een ander topic (lang geleden verkracht...).
De laatste pagina's daar kan je wel lezen hoe dat bij mij is gegaan bij de psycholoog.
Ik schrijf hier in een ander topic (lang geleden verkracht...).
De laatste pagina's daar kan je wel lezen hoe dat bij mij is gegaan bij de psycholoog.
vrijdag 21 november 2008 om 12:56
Allereerst, reken het jezelf niet zo aan! Het is wel verklaarbaar en volgens mij een hele menselijke reactie om dicht te klappen als je de psycholoog niet mag. Zie het ook niet als voorliegen, maar als jezelf niet bloot durven geven.
Lang geleden, toen ik een jaar of 17 was, moest ik ook naar een psycholoog, een man met wie het helemaal niet klikte. Ik klapte ook dicht en gaf op iedere vraag ontkennend antwoord. "slaap je slecht", nee hoor, "voel je je heel somber", nee hoor. Toen heeft hij letterlijk ook gezegd: wat kom je hier dan doen, en wilde hij geen afspraken meer. Een paar maanden later ben ik naar een andere psycholoog gegaan en heb verteld dat ik me niet op mijn gemak voelde en dat het daardoor kwam. Ze vond het volkomen begrijpelijk en zei dat zoiets vaker voorkomt. Schaam je er niet voor!
Veel sterkte!!
Lang geleden, toen ik een jaar of 17 was, moest ik ook naar een psycholoog, een man met wie het helemaal niet klikte. Ik klapte ook dicht en gaf op iedere vraag ontkennend antwoord. "slaap je slecht", nee hoor, "voel je je heel somber", nee hoor. Toen heeft hij letterlijk ook gezegd: wat kom je hier dan doen, en wilde hij geen afspraken meer. Een paar maanden later ben ik naar een andere psycholoog gegaan en heb verteld dat ik me niet op mijn gemak voelde en dat het daardoor kwam. Ze vond het volkomen begrijpelijk en zei dat zoiets vaker voorkomt. Schaam je er niet voor!
Veel sterkte!!
vrijdag 21 november 2008 om 12:59
oh meissie wat naar
Je hoeft je echt niet te schamen hoor! Als je zo'n psycholoog voor t eerst ontmoet dan is het ook logisch dat je je niet helemaal bloot geeft! Dat duurt meestal een poosje en is helemaal niet erg.
Vier weken wachten is op zich wel lang als je je zo voelt en ook als de verleiding van alcohol of zelfmutilatie groter wordt. Je zou dus idd even kunnen bellen met je huisarts en overleggen. Van te voren wel de alcohol wegmieteren, want dat is geen goeie combi met AD. En straks even melden aan de psycholoog welke medicatie je gebruikt, vanaf welke datum en welke dosis. Zij kan je dan verder adviseren over evt bijwerkingen en zo.
Een klinisch psycholoog in opleiding is trouwens al wel een 'echte' psycholoog hoor, zij heeft dan al twee opleidingen afgerond (psychologie en de GZ opleiding). In principe kan zij je volgens mij gewoon blijven behandelen. Vertel ook maar gewoon wat je niet beviel daar bij de GGZ.
Je hoeft je echt niet te schamen hoor! Als je zo'n psycholoog voor t eerst ontmoet dan is het ook logisch dat je je niet helemaal bloot geeft! Dat duurt meestal een poosje en is helemaal niet erg.
Vier weken wachten is op zich wel lang als je je zo voelt en ook als de verleiding van alcohol of zelfmutilatie groter wordt. Je zou dus idd even kunnen bellen met je huisarts en overleggen. Van te voren wel de alcohol wegmieteren, want dat is geen goeie combi met AD. En straks even melden aan de psycholoog welke medicatie je gebruikt, vanaf welke datum en welke dosis. Zij kan je dan verder adviseren over evt bijwerkingen en zo.
Een klinisch psycholoog in opleiding is trouwens al wel een 'echte' psycholoog hoor, zij heeft dan al twee opleidingen afgerond (psychologie en de GZ opleiding). In principe kan zij je volgens mij gewoon blijven behandelen. Vertel ook maar gewoon wat je niet beviel daar bij de GGZ.
vrijdag 21 november 2008 om 13:03
Meis, dit klinkt niet goed. Je moet sneller hulp krijgen. Bel nogmaals je psycholoog en leg uit dat het niet goed gaat komen zo. Kun je daar niet eerder terech, ga dan naar je HA en leg het hele verhaal uit. Dat is niet gemakkelijk, dat begrijp ik. Het lijkt me echter essentieel dat je zsm hulp krijgt. Is er iemand in je omgeving waar je open en eerlijk mee kunt praten? Alleen je verhaal aan iemand vertellen kan echt al enorm opluchten. Je hoeft je niet schuldig te vertellen dat je bij het GGZ je anders hebt voorgedaan. Ik ben ook bij het GGZ geweest en de sfeer was daar zodanig dat ik ook een heel ander verhaal heb opgedist zodat ik er maar niet meer heen hoefde. Ik ben daarna wel verder gegaan met een andere therapeut die er helemaal los van stond. Je bent dus niet de enige hoor!!! Heel veel sterkte meid. Het is een zware tocht, maar er is zeker een eind aan de tunnel. Zet hem op!
vrijdag 21 november 2008 om 13:44
Ik herken dit ook heel erg goed. Ik uit mijn gevoelens zoiezo eigenlijk nooit echt naar buiten toe. Zelfs naar bijv. familie en vrienden vind ik dat al ontzettend moeilijk. Laat staat tegen een psycholoog, nee niks voor mij!
Ik ga dan heel erg ontwijkend reageren, doe enorm opgewekt en vrolijk. En ook bij mij zei de psycholoog toen na 1 gesprek van; Wat doe je hier?
Wat natuurlijk niet goed is, want zo pak je het probleem niet aan. Maar hoe hard ik het ook probeer, ik kan en durf mezelf niet op die manier bloot te geven.
Ik ga dan heel erg ontwijkend reageren, doe enorm opgewekt en vrolijk. En ook bij mij zei de psycholoog toen na 1 gesprek van; Wat doe je hier?
Wat natuurlijk niet goed is, want zo pak je het probleem niet aan. Maar hoe hard ik het ook probeer, ik kan en durf mezelf niet op die manier bloot te geven.
vrijdag 21 november 2008 om 14:45
Loekieh, ik herken veel in je verhaal. Voor nu zou ik zeggen: ga toch naar je huisarts, niet vier weken wachten.
Je groot houden is iets wat wel vaker gebeurt bij psychologen, hoor, hoe tegenstrijdig je het misschien ook vindt (tenslotte ga je er naartoe voor hulp... Ben je daar, ga je je een beetje groot zitten houden, enz.). Ik herken het wel.
Dat zelfdestructieve gedrag herken ik (helaas) ook. Tegenwoordig stap ik tijdig naar m'n huisarts, hoe stom ik mezelf ook vind. Gelukkig is hij de rust zelve en voel ik me niet 'veroordeeld' of zoiets.
Voor mij werkt dat. In ieder geval tijdelijk.
Veel sterkte
Je groot houden is iets wat wel vaker gebeurt bij psychologen, hoor, hoe tegenstrijdig je het misschien ook vindt (tenslotte ga je er naartoe voor hulp... Ben je daar, ga je je een beetje groot zitten houden, enz.). Ik herken het wel.
Dat zelfdestructieve gedrag herken ik (helaas) ook. Tegenwoordig stap ik tijdig naar m'n huisarts, hoe stom ik mezelf ook vind. Gelukkig is hij de rust zelve en voel ik me niet 'veroordeeld' of zoiets.
Voor mij werkt dat. In ieder geval tijdelijk.
Veel sterkte
vrijdag 21 november 2008 om 16:53
Je hoeft je hiervoor niet te schamen.
belangrijk is wel de lessen die je nu voor jezelf geleerd hebt:
1) met voorliegen van een psycholoog heb je vooral jezelf, want iemand die jouw verhaal niet weet, kan je ook niet op de juiste manier helpen.
2) als je je psycholoog niet vertrouwd en je niet p je gemak voeelt, heeft het geen zin om je door die persoon te laten behandelen. In dat geval zoek je een andere. Dat is helemaal niet raar of abnormaal of iets om je voor te schamen. Kan wel betekenen dat je iets langer moet wachten, of een hogere eigen bijdrage moet betalen.
Je huisarts kan je ook antidepressiva voorschijven, maar realiseer je wel dat pillen alleen je probleem niet oplossen ( tenzij je chronisch klinisch depresief bent). het beste werkt ng altijd een combinatie van pillen en praten. Mischien is je huisarts bang dat je gaat afzien van gesprekken omdat een pilletje slikken makkelijker is dan confrontatie met jezelf aangaan? Daarnaast hebben AD best heftige bijwerkingen en zijn het niet bepaald aspirientjes, waardoor ik het eigenlijk alleen maar goed vind dat je HA ze niet klakkeloos voorschrijft.
Ga terug naar je HA, doe je niet meer voor als een happy iemand, maar zoek een therapeut bij wie je je op je gemak voelt en wel eerlijk durft te zijn. En beschouw het alvats met AD beginnen niet als iets achter haar rug om. Zowel de HA als de therapeut zijn er voor jou en jouw welzijn, ze zouden moeten samenwerken om jou beter te maken. Wel moet je aangeven bij de therapeut dat je AD gebruikt, omdat het invloed heeft op haar werk met jou. Ook verzweijgen vnAD is liegen tegen je therapeut, en daarvan weet je nu dat het je alleen maar slechter maakt en niet beter.
Wens je heel veel sterkte.
belangrijk is wel de lessen die je nu voor jezelf geleerd hebt:
1) met voorliegen van een psycholoog heb je vooral jezelf, want iemand die jouw verhaal niet weet, kan je ook niet op de juiste manier helpen.
2) als je je psycholoog niet vertrouwd en je niet p je gemak voeelt, heeft het geen zin om je door die persoon te laten behandelen. In dat geval zoek je een andere. Dat is helemaal niet raar of abnormaal of iets om je voor te schamen. Kan wel betekenen dat je iets langer moet wachten, of een hogere eigen bijdrage moet betalen.
Je huisarts kan je ook antidepressiva voorschijven, maar realiseer je wel dat pillen alleen je probleem niet oplossen ( tenzij je chronisch klinisch depresief bent). het beste werkt ng altijd een combinatie van pillen en praten. Mischien is je huisarts bang dat je gaat afzien van gesprekken omdat een pilletje slikken makkelijker is dan confrontatie met jezelf aangaan? Daarnaast hebben AD best heftige bijwerkingen en zijn het niet bepaald aspirientjes, waardoor ik het eigenlijk alleen maar goed vind dat je HA ze niet klakkeloos voorschrijft.
Ga terug naar je HA, doe je niet meer voor als een happy iemand, maar zoek een therapeut bij wie je je op je gemak voelt en wel eerlijk durft te zijn. En beschouw het alvats met AD beginnen niet als iets achter haar rug om. Zowel de HA als de therapeut zijn er voor jou en jouw welzijn, ze zouden moeten samenwerken om jou beter te maken. Wel moet je aangeven bij de therapeut dat je AD gebruikt, omdat het invloed heeft op haar werk met jou. Ook verzweijgen vnAD is liegen tegen je therapeut, en daarvan weet je nu dat het je alleen maar slechter maakt en niet beter.
Wens je heel veel sterkte.
vrijdag 21 november 2008 om 18:34
Ik begrijp het volkomen. Als ik tissues zie, word ik meteen agressief. Alsof het een wedstrijdje zielig doen is. Vooral als het godbetert tissues van Winnie the Pooh ofzo zijn.
Maar ik ben écht een detailneuker
Zélf zou ik liever een psychiater bezoeken. Dat zijn artsen en daar heb ik meer vertrouwen in. Bovendien spreekt het rationele mij veel meer aan. Een psychiater biedt ook praattherapie maar weet ook veel af van medicatie. Die combi doet 't 'm wel voor mij.
Anyways, ik zou een andere behandelaar zoeken. Als je je niet op je gemak voelt, dan is het gewoon niet haalbaar om iets te verwachten. En het is zeker een populair iets om jeugdtrauma's op te willen duidelijk waarvan je 200% zeker van bent dat je ze niet eens hébt. Een vriendin van me is al depressief vanaf haar eerste herinnering en alles wat ze nodig had was een goed medicament. Maar de psycholoog wilde haar niet doorsturen naar de psychiater en begon te hameren op Ernstige Jeugdtrauma's die ze zou hebben weggestopt. Die had ze niet en godzijdank was ze zo slim en nuchter om zich niet mee te laten slepen (wat vaak genoeg gebeurt bij labiele mensen). Uiteindelijk is ze wél naar de psychiater gegaan en huppelt ze al jaren vrolijk rond met de juiste medicatie.
Niet dat álles bij psychiaters koek en ei is. Ik heb een paar psycho-analytici (ik noem ze zelf Freudneukerts) versleten en ook díe begonnen te meuren over verstoorde gezinspatronen en hoe ik droomde. Right, ik ben maar naar een zeer rationele meneer gegaan en dat is al stukken beter.
Ik vertel natuurlijk gewoon hoe ík het zie, maar ik denk dat jij ook te rationeel bent voor meejankerij en meegaan in het gespit naar verstoringen in de vroege jeugd.
Maar ik ben écht een detailneuker
Zélf zou ik liever een psychiater bezoeken. Dat zijn artsen en daar heb ik meer vertrouwen in. Bovendien spreekt het rationele mij veel meer aan. Een psychiater biedt ook praattherapie maar weet ook veel af van medicatie. Die combi doet 't 'm wel voor mij.
Anyways, ik zou een andere behandelaar zoeken. Als je je niet op je gemak voelt, dan is het gewoon niet haalbaar om iets te verwachten. En het is zeker een populair iets om jeugdtrauma's op te willen duidelijk waarvan je 200% zeker van bent dat je ze niet eens hébt. Een vriendin van me is al depressief vanaf haar eerste herinnering en alles wat ze nodig had was een goed medicament. Maar de psycholoog wilde haar niet doorsturen naar de psychiater en begon te hameren op Ernstige Jeugdtrauma's die ze zou hebben weggestopt. Die had ze niet en godzijdank was ze zo slim en nuchter om zich niet mee te laten slepen (wat vaak genoeg gebeurt bij labiele mensen). Uiteindelijk is ze wél naar de psychiater gegaan en huppelt ze al jaren vrolijk rond met de juiste medicatie.
Niet dat álles bij psychiaters koek en ei is. Ik heb een paar psycho-analytici (ik noem ze zelf Freudneukerts) versleten en ook díe begonnen te meuren over verstoorde gezinspatronen en hoe ik droomde. Right, ik ben maar naar een zeer rationele meneer gegaan en dat is al stukken beter.
Ik vertel natuurlijk gewoon hoe ík het zie, maar ik denk dat jij ook te rationeel bent voor meejankerij en meegaan in het gespit naar verstoringen in de vroege jeugd.
vrijdag 21 november 2008 om 21:18
Ik kan me goed voorstellen dat je je ei niet bij elke behandelaar kwijt kunt. Je moet je tenslotte vertrouwd bij iemand voelen om je hele hebben en houden op tafel te leggen.
Ik zou zeker niet automatisch akkoord gaan met de behandelaar die je krijgt toegewezen als je je niet lekker bij die persoon voelt, of twijfelt aan zijn/haar kwaliteiten (ik heb zelf meegemaakt dat een psychologe elk gesprek begon met 'wat wil jij', lekker handige vraag aan iemand die zwaar depressief is en op dat moment eigenlijk alleen maar dood wil).
Als je eenmaal door de eerste stappen van de molen heen bent (huis-arts, intake, psychiater, etc) is er ruimte om zelf de juiste persoon te vinden.
Ik neem aan dat je tijdens een depressie zelf allicht niet de meest assertieve persoon bent om zelf een andere / betere behandelaar te vinden, maar allicht heb je iemand binnen je familie of vriendenkring die je vertrouwt en je hiermee kan helpen. Net als in elk vakgebied zijn er welwillende redelijke lui, een minderheid aan compleet incompetente, en een aantal echte goeden. Hoe sneller je een goede hebt, hoe korter de tijd dat je in een soort van psychische hell hoeft te vertoeven.
De laatste keer dat binnen mijn familie iemand getroffen werdt door een zware depressie hebben we net zo lang doorgedramd tot we een van de beste op dat gebied hadden gevonden, en sinds die persoon de behandeling leid gaat het een stuk beter met die persoon.
Ik hoop dat het snel beter met je gaat. Gelukkig zijn er tegenwoordig medicijnen beschikbaar die voor veel mensen aanslaan.
Ik zou zeker niet automatisch akkoord gaan met de behandelaar die je krijgt toegewezen als je je niet lekker bij die persoon voelt, of twijfelt aan zijn/haar kwaliteiten (ik heb zelf meegemaakt dat een psychologe elk gesprek begon met 'wat wil jij', lekker handige vraag aan iemand die zwaar depressief is en op dat moment eigenlijk alleen maar dood wil).
Als je eenmaal door de eerste stappen van de molen heen bent (huis-arts, intake, psychiater, etc) is er ruimte om zelf de juiste persoon te vinden.
Ik neem aan dat je tijdens een depressie zelf allicht niet de meest assertieve persoon bent om zelf een andere / betere behandelaar te vinden, maar allicht heb je iemand binnen je familie of vriendenkring die je vertrouwt en je hiermee kan helpen. Net als in elk vakgebied zijn er welwillende redelijke lui, een minderheid aan compleet incompetente, en een aantal echte goeden. Hoe sneller je een goede hebt, hoe korter de tijd dat je in een soort van psychische hell hoeft te vertoeven.
De laatste keer dat binnen mijn familie iemand getroffen werdt door een zware depressie hebben we net zo lang doorgedramd tot we een van de beste op dat gebied hadden gevonden, en sinds die persoon de behandeling leid gaat het een stuk beter met die persoon.
Ik hoop dat het snel beter met je gaat. Gelukkig zijn er tegenwoordig medicijnen beschikbaar die voor veel mensen aanslaan.
vrijdag 21 november 2008 om 22:49
Hey iedereen,
bedankt voor alle lieve berichtjes het is echt een opluchting dat ik in ieder geval niet de enige ben ...
@ saartje: ik heb een gedeelte van je verhaal gelezen, wow, jij klinkt echt zo ontzettend sterk. Hoe gaat het nu met je? Je bent nu toch gestopt met je behandeling?
Het klopt ook wel dat ik mezelf probeer voor te liegen. Ik wil gewoon niet 'die' persoon zijn, voor mezelf niet en al helemaal niet voor anderen.
@ the Mommy: ik vind ook dat mijn kl. psych. mij wel kon blijven behandelen en dat ze 'echt' is, maar volgens mij had ze nog niet veel ervaring hierin en heeft ze me daarom doorgestuurd. Maar ik voel me wel bij haar op mijn gemak, dus ik hoop dat ik bij haar mag blijven.
@ Pelikaan: ik heb een hele lieve vriend, die ik het heb verteld. Hij snapt het alleen niet, hij snapt niet waarom ik niet even de was kan doen of waarom ik om 2 uur nog in bed lig.
In ieder geval ga ik maandag bellen met mijn huisarts en een afspraak maken. Het kan zo inderdaad gewoon niet langer.
bedankt voor alle lieve berichtjes het is echt een opluchting dat ik in ieder geval niet de enige ben ...
@ saartje: ik heb een gedeelte van je verhaal gelezen, wow, jij klinkt echt zo ontzettend sterk. Hoe gaat het nu met je? Je bent nu toch gestopt met je behandeling?
Het klopt ook wel dat ik mezelf probeer voor te liegen. Ik wil gewoon niet 'die' persoon zijn, voor mezelf niet en al helemaal niet voor anderen.
@ the Mommy: ik vind ook dat mijn kl. psych. mij wel kon blijven behandelen en dat ze 'echt' is, maar volgens mij had ze nog niet veel ervaring hierin en heeft ze me daarom doorgestuurd. Maar ik voel me wel bij haar op mijn gemak, dus ik hoop dat ik bij haar mag blijven.
@ Pelikaan: ik heb een hele lieve vriend, die ik het heb verteld. Hij snapt het alleen niet, hij snapt niet waarom ik niet even de was kan doen of waarom ik om 2 uur nog in bed lig.
In ieder geval ga ik maandag bellen met mijn huisarts en een afspraak maken. Het kan zo inderdaad gewoon niet langer.
vrijdag 21 november 2008 om 23:08
quote:AnnBritt79 schreef op 21 november 2008 @ 14:45:
Dat zelfdestructieve gedrag herken ik (helaas) ook. Tegenwoordig stap ik tijdig naar m'n huisarts, hoe stom ik mezelf ook vind.
Mag ik vragen wat voor stappen je huisarts dan neemt op het moment dat je weer die drang krijgt?
@ return_of_kreng: ik ben eigenlijk nooit zo enthousiast geweest over AD's, en ik zie het zeker niet als een oplossing. Ik zie het meer als een steuntje in de rug bij de therapie.
@ Digi: volgens mij waren dit Nijntje tissues... maar jij loopt nu bij een psychiater in combinatie met AD? Ik ben inderdaad te rationeel voor al dat geradbraak (godzijdank), er wordt je bijna iets aangepraat. Dat met die dromen herken ik ook. Ze vroeg waar ik over droomde, dus dat ging ik in detail vertellen. Ik geloof dat ze daar nogal van is geschrokken..
@ Winston: een vader van een kennis van mij, is een ontzettend goede psych, dus ik probeer nu via via een keer een kennismaking met hem te regelen.
Het is in ieder geval al lekker om mijn verhaal hier kwijt te kunnen.
Dat zelfdestructieve gedrag herken ik (helaas) ook. Tegenwoordig stap ik tijdig naar m'n huisarts, hoe stom ik mezelf ook vind.
Mag ik vragen wat voor stappen je huisarts dan neemt op het moment dat je weer die drang krijgt?
@ return_of_kreng: ik ben eigenlijk nooit zo enthousiast geweest over AD's, en ik zie het zeker niet als een oplossing. Ik zie het meer als een steuntje in de rug bij de therapie.
@ Digi: volgens mij waren dit Nijntje tissues... maar jij loopt nu bij een psychiater in combinatie met AD? Ik ben inderdaad te rationeel voor al dat geradbraak (godzijdank), er wordt je bijna iets aangepraat. Dat met die dromen herken ik ook. Ze vroeg waar ik over droomde, dus dat ging ik in detail vertellen. Ik geloof dat ze daar nogal van is geschrokken..
@ Winston: een vader van een kennis van mij, is een ontzettend goede psych, dus ik probeer nu via via een keer een kennismaking met hem te regelen.
Het is in ieder geval al lekker om mijn verhaal hier kwijt te kunnen.
vrijdag 21 november 2008 om 23:26
Loekieh, officieel ben ik nog niet gestopt. Maar ben er voor mezelf denk ik wel uit dat ik hier in elk geval niet verder wil. Moet het alleen de psych nog even vertellen, die denkt volgens mij dat hij de behandeling supersnel en met goed resultaat heeft weten af te ronden
Of ik nog iets anders wil proberen weet ik nog niet. Als ik een ander weer net zo om de tuin ga leiden heeft het weinig zin natuurlijk.
Maar uiteindelijk zit je er voor jezelf natuurlijk en dat bedoel ik ook met jezelf voorliegen. Want zelf kom je daardoor niet verder. Ik denk dat het heel belangrijk is dat er echt een klik is en dat de ander je een beetje aanvoelt. Ik heb denk ik iemand nodig die niet alles wat ik zeg maar klakkeloos aanneemt. Een beetje tegengas af en toe, doorvragen, confronteren.
Maar of ik nog op zoek ga naar zo iemand op korte termijn weet ik niet.
Denk dat het belangrijk is dat je voor jezelf bedenkt wat je van iemand nodig hebt. En dat ook kan aangeven.
Geef aan waarom het mis is gelopen en dat je de neiging hebt om af te zwakken wat je echt voelt.
Of ik nog iets anders wil proberen weet ik nog niet. Als ik een ander weer net zo om de tuin ga leiden heeft het weinig zin natuurlijk.
Maar uiteindelijk zit je er voor jezelf natuurlijk en dat bedoel ik ook met jezelf voorliegen. Want zelf kom je daardoor niet verder. Ik denk dat het heel belangrijk is dat er echt een klik is en dat de ander je een beetje aanvoelt. Ik heb denk ik iemand nodig die niet alles wat ik zeg maar klakkeloos aanneemt. Een beetje tegengas af en toe, doorvragen, confronteren.
Maar of ik nog op zoek ga naar zo iemand op korte termijn weet ik niet.
Denk dat het belangrijk is dat je voor jezelf bedenkt wat je van iemand nodig hebt. En dat ook kan aangeven.
Geef aan waarom het mis is gelopen en dat je de neiging hebt om af te zwakken wat je echt voelt.
