Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
maandag 11 maart 2024 om 19:53
Zeker Maisnon! Dat zie ik ook zo. En een lange coach / cliënt relatie is - als het klikt - helpend. Maar dit zijn dan ook de 'dubio' dingen die er uit voort komen. En extra moeilijk als zo'n situatie ook nog kadert in het onderwerp van de therapie.
@Cadeautje: ik hoop dat mijn bericht niet 'hard of fout' bij je binnenkwam. Ik tikte het met piëteit uit een oprecht hart. {Maar ben ook maar een grijze muts die de bocht soms mist
}
@Cadeautje: ik hoop dat mijn bericht niet 'hard of fout' bij je binnenkwam. Ik tikte het met piëteit uit een oprecht hart. {Maar ben ook maar een grijze muts die de bocht soms mist
}
maandag 11 maart 2024 om 23:57
Ik ben behoorlijk "op".
Naast MBT heb ik sinds oktober een begeleider die wekelijks minimaal 1 keer bij mij komt.
Heel fijn. Mag hem graag en we hebben een fijne klik. Hij ziet en hoort mij en dat alleen is al goud waard.
Hij heeft dus ook gehoord dat ik echt aan einde van energie zit. Mentaal maar ook fysiek.
Veel pijn
Ik zou graag medicatie krijgen maar psychiater stuurt mij naar huisarts en nu huisarts weer naar psychiater. Resultaat voor mij als patiënt... nul.
Begeleider neemt het nu over en gaat de discussie aan . Heel fijn want ik trek dit echt niet.
Ook is er huishoudelijke hulp aangevraagd en extra begeleiding. En dat voelt zo dubbel.
Het is welkom maar het voelt zo als falen.
Nog meer kosten voor de maatschappij.
Als ik gewoon dood mag dan is alles opgelost.
Ivm het extreme moe zijn mijn enige activiteit ook moeten stoppen. Ik zat in jury van theater en bezocht en beoordeelde voorstellingen met nog 10 anderen. Enorm leuk maar het lukt me niet meer.
Het voelt nu alsof ik op kosten van de samenleving zit te vegeteren op de bank.
Ik wil gewoon zijn. Gewoon.
Het is vast een onsamenhangend verhaal geworden.
Naast MBT heb ik sinds oktober een begeleider die wekelijks minimaal 1 keer bij mij komt.
Heel fijn. Mag hem graag en we hebben een fijne klik. Hij ziet en hoort mij en dat alleen is al goud waard.
Hij heeft dus ook gehoord dat ik echt aan einde van energie zit. Mentaal maar ook fysiek.
Veel pijn
Ik zou graag medicatie krijgen maar psychiater stuurt mij naar huisarts en nu huisarts weer naar psychiater. Resultaat voor mij als patiënt... nul.
Begeleider neemt het nu over en gaat de discussie aan . Heel fijn want ik trek dit echt niet.
Ook is er huishoudelijke hulp aangevraagd en extra begeleiding. En dat voelt zo dubbel.
Het is welkom maar het voelt zo als falen.
Nog meer kosten voor de maatschappij.
Als ik gewoon dood mag dan is alles opgelost.
Ivm het extreme moe zijn mijn enige activiteit ook moeten stoppen. Ik zat in jury van theater en bezocht en beoordeelde voorstellingen met nog 10 anderen. Enorm leuk maar het lukt me niet meer.
Het voelt nu alsof ik op kosten van de samenleving zit te vegeteren op de bank.
Ik wil gewoon zijn. Gewoon.
Het is vast een onsamenhangend verhaal geworden.
dinsdag 12 maart 2024 om 14:12
Sorrie, het ging gisteravond inderdaad niet goed. Ik wist dat ik redelijk moest denken, maar dat vergrote eigenlijk alleen maar de - ja, weet ik het wat het was.
Het triggerde in elk geval van alles, en het lukte niet daarmee om te gaan. Omdat niet handelen niet lukte uiteindelijk in soort van paniek veel slaappillen geslikt zodat ik geen dingen meer kon doen.
Nu knetterstoned en emotieloos. Ik wil dit elke dag.
Het triggerde in elk geval van alles, en het lukte niet daarmee om te gaan. Omdat niet handelen niet lukte uiteindelijk in soort van paniek veel slaappillen geslikt zodat ik geen dingen meer kon doen.
Nu knetterstoned en emotieloos. Ik wil dit elke dag.
dinsdag 12 maart 2024 om 14:34
Lieve Avocadeau
Wat naar ! Oke niet hoe jij je nu voelt al denk ik dat je spijt zou krijgen als dit je eeuwige modus zou zijn.
Wat is veel?
Als in is een arts raadplegen noodzakelijk ?
Mijn volgende reactie is zeker niet stimuleren bedoeld maar ik ben een soort van jaloers. Ik kom nooit verder dan denken aan een handjevol pillen te nemen maar doe het nooit want foei dat mag niet. En als ik in paniek raak vergeet ik om oxazepam te nemen
Is er iets wat je nu graag zou willen ?
Ik merk dat ik niet zozeer schrik van je actie maar wel dat jij je zo ongelooflijk rot voelde dat je naar deze " oplossing " greep.
Ik weet verder niet zo goed wat te zeggen omdat ik zo graag het juiste wil zeggen of in ieder geval niet iets wat niet oke is.
Wat naar ! Oke niet hoe jij je nu voelt al denk ik dat je spijt zou krijgen als dit je eeuwige modus zou zijn.
Wat is veel?
Als in is een arts raadplegen noodzakelijk ?
Mijn volgende reactie is zeker niet stimuleren bedoeld maar ik ben een soort van jaloers. Ik kom nooit verder dan denken aan een handjevol pillen te nemen maar doe het nooit want foei dat mag niet. En als ik in paniek raak vergeet ik om oxazepam te nemen
Is er iets wat je nu graag zou willen ?
Ik merk dat ik niet zozeer schrik van je actie maar wel dat jij je zo ongelooflijk rot voelde dat je naar deze " oplossing " greep.
Ik weet verder niet zo goed wat te zeggen omdat ik zo graag het juiste wil zeggen of in ieder geval niet iets wat niet oke is.
dinsdag 12 maart 2024 om 19:04
Avo 
Ik heb geen idee wat voor coach je hebt maar je kunt jezelf coach noemen na weinig opleiding. Ik heb ook geen idee wat voor eerdere therapieen je gevolgd hebt. Zou het geen tijd zijn dat je een stevige, goed opgeleide therapeut zoekt die echt verstand heeft van traumaverwerking ed? Juist nu je op het punt bent gekomen dat je zo dapper hebt durven openen naar iemand. Nogmaals, geen idee wat voor coach je hebt hoor. En nu is wsl ook niet het goede moment om erover te piekeren/beslissen, maar voor in het achterhoofd misschien. Voor mij spreekt uit het bericht van coach dat ze jou ook vertrouwt, eerlijk durft te zijn zonder smoes, maar ik kan me aan alle kanten voorstellen wat het met jou doet.
Ik heb geen idee wat voor coach je hebt maar je kunt jezelf coach noemen na weinig opleiding. Ik heb ook geen idee wat voor eerdere therapieen je gevolgd hebt. Zou het geen tijd zijn dat je een stevige, goed opgeleide therapeut zoekt die echt verstand heeft van traumaverwerking ed? Juist nu je op het punt bent gekomen dat je zo dapper hebt durven openen naar iemand. Nogmaals, geen idee wat voor coach je hebt hoor. En nu is wsl ook niet het goede moment om erover te piekeren/beslissen, maar voor in het achterhoofd misschien. Voor mij spreekt uit het bericht van coach dat ze jou ook vertrouwt, eerlijk durft te zijn zonder smoes, maar ik kan me aan alle kanten voorstellen wat het met jou doet.
dinsdag 12 maart 2024 om 19:42
Het klinkt voor mij dat je minimaal pauze zou willen.
Of het is projectie dat kan ook heel goed.
Ik had overigens niet de indruk dat het een suïcide poging was! Ik bedoelde het zo of het misschien schade aan maag zou kunnen zijn.
Je wilde jezelf lamleggen zoals ik het begrijp. Dan kan ik niets meer fout doen.
Of het is projectie dat kan ook heel goed.
Ik had overigens niet de indruk dat het een suïcide poging was! Ik bedoelde het zo of het misschien schade aan maag zou kunnen zijn.
Je wilde jezelf lamleggen zoals ik het begrijp. Dan kan ik niets meer fout doen.
dinsdag 12 maart 2024 om 19:42
Maar ik heb wel het idee dat ze me enorm overschat.
Eigen schuld, ik ben natuurlijk ook altijd heel erg van het perfect zijn. En pas net begonnen met delen wat er in mijn hoofd zit.
Denk oprecht dat ze dit niet zo had ingeschat.
Feit is wel dat de deur weer dicht zit.
Dit kan ik niet vaker.
Dan gaat het een keer echt mis.
Ik moet alleen kijken of en hoe ik dat ga zeggen.
Want ik ga me niet weer kwetsbaar opstellen, mooie woorden krijgen, maar er niet mogen zijn. Ik kan dat niet.
En tnx Elmer. Het voelt wel even heel alleen.
Welke idioot doet nou zo moeilijk over een afzegging.
De idioot die geloofde dat ze gehoord en gezien werd, er toe deed, en iets hoorde met het woord 'moeder'.
Dit is te gevaarlijk. Alles met het woord moeder is een groot mijnenveld.
Eigen schuld, ik ben natuurlijk ook altijd heel erg van het perfect zijn. En pas net begonnen met delen wat er in mijn hoofd zit.
Denk oprecht dat ze dit niet zo had ingeschat.
Feit is wel dat de deur weer dicht zit.
Dit kan ik niet vaker.
Dan gaat het een keer echt mis.
Ik moet alleen kijken of en hoe ik dat ga zeggen.
Want ik ga me niet weer kwetsbaar opstellen, mooie woorden krijgen, maar er niet mogen zijn. Ik kan dat niet.
En tnx Elmer. Het voelt wel even heel alleen.
Welke idioot doet nou zo moeilijk over een afzegging.
De idioot die geloofde dat ze gehoord en gezien werd, er toe deed, en iets hoorde met het woord 'moeder'.
Dit is te gevaarlijk. Alles met het woord moeder is een groot mijnenveld.
anoniem_671df2f98900a wijzigde dit bericht op 12-03-2024 21:19
16.53% gewijzigd
dinsdag 12 maart 2024 om 20:56
Je bent geen idioot, echt niet. Je voelt je afgewezen op een heel heel erg kwetsbaar moment. De timing van de afzegging is ehm zeer moeizaam zou ik zeggen. Ze zal zich niet gerealiseerd hebben hoe moeilijk het voor je is. Natuurlijk, het is maar een afzegging, maar ik vind je gevoel niet raar in jouw situatie en met deze timing.
dinsdag 12 maart 2024 om 21:22
Ik denk dat ik het wel snap Avo.
Toen je gisteren schreef dat ze had afgezegd dacht ik: Oh nee, doe dit nou niet, dit kan niet, nu niet, niet op deze manier. Maar ik denk dat wij hier meer inzicht hebben in wat zo'n afzegging voor jou betekent, omdat sommigen al een jaar of tweeënhalf met jou meeleven (jeetje, wat gaat de tijd hard!). Hier durf je vaak opener te zijn, en ben je stap voor stap toegegroeid naar dat ook in het echt durven zeggen en ontvangen. Niet te bevatten eng. En ik geloof oprecht dat haar intenties goed zijn, en ze ook een goede coach is, want ze heeft je al veel verder geholpen. Maar ik snap ook dat, juist omdat je haar kent en vertrouwt, het extra hard aankomt als een afspraak wordt afgezegd op deze manier. En dus ook dat ze daar nog maar nauwelijks een idee van heeft, want ze weet nog maar weinig. Niemands schuld, maar ik snap ook dat je dit risico (nu nog) niet wil nemen.
Heb je al een idee wat je verder nog met/van coach wil? Eerder heeft ze natuurlijk wel veel voor je kunnen betekenen.
Over die pillen: ik weet dat je alleen maar wil verdoven, maar let je wel op dat het niet per ongeluk mis gaat? Weet je hoeveel je er maximaal kan nemen zonder dat het onbedoelde bijeffecten heeft? Hoef je allemaal niet te delen, maar heb je iets van een fail safe ingebouwd voor jezelf? Zou zo jammer zijn als iets wat je doet om niet destructief te doen zo destructief wordt
Toen je gisteren schreef dat ze had afgezegd dacht ik: Oh nee, doe dit nou niet, dit kan niet, nu niet, niet op deze manier. Maar ik denk dat wij hier meer inzicht hebben in wat zo'n afzegging voor jou betekent, omdat sommigen al een jaar of tweeënhalf met jou meeleven (jeetje, wat gaat de tijd hard!). Hier durf je vaak opener te zijn, en ben je stap voor stap toegegroeid naar dat ook in het echt durven zeggen en ontvangen. Niet te bevatten eng. En ik geloof oprecht dat haar intenties goed zijn, en ze ook een goede coach is, want ze heeft je al veel verder geholpen. Maar ik snap ook dat, juist omdat je haar kent en vertrouwt, het extra hard aankomt als een afspraak wordt afgezegd op deze manier. En dus ook dat ze daar nog maar nauwelijks een idee van heeft, want ze weet nog maar weinig. Niemands schuld, maar ik snap ook dat je dit risico (nu nog) niet wil nemen.
Heb je al een idee wat je verder nog met/van coach wil? Eerder heeft ze natuurlijk wel veel voor je kunnen betekenen.
Over die pillen: ik weet dat je alleen maar wil verdoven, maar let je wel op dat het niet per ongeluk mis gaat? Weet je hoeveel je er maximaal kan nemen zonder dat het onbedoelde bijeffecten heeft? Hoef je allemaal niet te delen, maar heb je iets van een fail safe ingebouwd voor jezelf? Zou zo jammer zijn als iets wat je doet om niet destructief te doen zo destructief wordt
dinsdag 12 maart 2024 om 21:34
Dank Maisnon en Eefje.
Geen idee wat ik nu met coach moet. Ik snap best dat de volwassen manier zou zijn dit bespreekbaar maken. Maar ik weet niet of ik nog een keer mijn hart op een presenteerblaadje kan leggen.
Het is wel eerlijk naar haar toe om aan te geven dat de deur weer potdicht zit. En ik er voor de zekerheid al het meubilair voor gezet heb.
Ik weet niet of ik de verstandige volwassene wil zijn. Kan zijn.
Met die pillen.
Ik weet niet zo goed wat een schadelijke dosis is. Maar normaal slik ik er 4 tot 6. Dat lijkt prima te gaan. Denk dat ik mijn actie van gisteravond idd niet moet herhalen.
Dat was pure paniek. Ook omdat ik worstelde met snijden, dat niet willen, boos zijn dat ik niet diep ging....
Ik was vooral bang dat dat mis zou gaan en ik met diepe wonden op zichtbare plekken zou eindigen.
Dat is dan weer jaren verstoppen, bedekken en schamen. Ik weet niet of ik daar weer kan.
Maar het uitdragen naar mijn kinderen, of iedereen laten zien hoe mislukt ik ben is ook geen optie.
Daarnaast zou ik mijn baan kwijt zijn denk ik.
Had ik geen kinderen gehad dan was het een stuk simpeler geweest.
En heel eerlijk...
Misschien zoek ik met die pillen wel het randje op ergens.
Met wat geluk lig ik een weekje in het ziekenhuis. Met nog meer geluk is het gewoon klaar. Eindelijk.
Geen idee wat ik nu met coach moet. Ik snap best dat de volwassen manier zou zijn dit bespreekbaar maken. Maar ik weet niet of ik nog een keer mijn hart op een presenteerblaadje kan leggen.
Het is wel eerlijk naar haar toe om aan te geven dat de deur weer potdicht zit. En ik er voor de zekerheid al het meubilair voor gezet heb.
Ik weet niet of ik de verstandige volwassene wil zijn. Kan zijn.
Met die pillen.
Ik weet niet zo goed wat een schadelijke dosis is. Maar normaal slik ik er 4 tot 6. Dat lijkt prima te gaan. Denk dat ik mijn actie van gisteravond idd niet moet herhalen.
Dat was pure paniek. Ook omdat ik worstelde met snijden, dat niet willen, boos zijn dat ik niet diep ging....
Ik was vooral bang dat dat mis zou gaan en ik met diepe wonden op zichtbare plekken zou eindigen.
Dat is dan weer jaren verstoppen, bedekken en schamen. Ik weet niet of ik daar weer kan.
Maar het uitdragen naar mijn kinderen, of iedereen laten zien hoe mislukt ik ben is ook geen optie.
Daarnaast zou ik mijn baan kwijt zijn denk ik.
Had ik geen kinderen gehad dan was het een stuk simpeler geweest.
En heel eerlijk...
Misschien zoek ik met die pillen wel het randje op ergens.
Met wat geluk lig ik een weekje in het ziekenhuis. Met nog meer geluk is het gewoon klaar. Eindelijk.
dinsdag 12 maart 2024 om 23:18
Ja en nee.
Ik durf hier redelijk eerlijk te zijn.
Maar ik merk dat ik nu sceptisch ben naar alles.
Mensen zeggen maar wat.
Na vorige afspraak tekende mijn handen een slaapkamertje. Met daarin een klein meisje, verstopt in een hoekje dat hoopvol keek. Een jonge vrouw met haar handen voor haar oren. Een vrouw in het midden van de kamer die naar de deur keek.
De deur stond op een kier. Door die kier een sliert van 'je kon niet anders -je kon niet anders- je kon niet anders-... die de kamer instroomde en van de wanden kaatste.
Op de deur stonden in grote dikke letters de belangrijke regels:
Zwijgen, niemand binnen laten, wees dankbaar, slecht kind, voor je eigen bestwil, slet, je vindt het lekker, waardeloos stuk vreten.
De nieuwe woordenstroom ging er als muziek doorheen, liet de letters wat vervagen.
Het was een gedetailleerde fijnlijnige pastel.
Ik weet niet of ik het duidelijk kan omschrijven.
Soms weten mijn handen hoe het is in mijn hoofd.
Vanavond gaf ik mijn handen een potlood.
Ze tekenden hetzelfde kamertje. Met de deur dicht. Een bed voor de deur. Een stoel op het bed. Planken voor de deur gespijkerd. De vrouw moedeloos in de stoel gezonken kijkend naar de ravage. Het kleine meisje verstopt met haar gezicht in een hoek, handen voor de oren, klein opgevouwen. De jonge vrouw staat in het midden kijkt je recht aan en snijd ondertussen in haar arm. Op de grond ligt een kapotte plant, pot en scherven, op de muur de deuk en wat resten aarde.
Het is een grove tekening met dikke zwarte stift en lijnpoppetjes.
Erbij staat:
dom dom
wat dacht je nou
niemand wil je
of houdt van jou
ga weer zwijgen
niet bestaan
dan ben je lief
dus wees voortaan
verstandig houd
de deur op slot
bescherm je hart
dan gaat niets kapot
zeg ja en amen
doe lief en trouw
en laat je nooit meer raken door
ik houd van jou
Ik denk dat dat het wel een beetje zegt.
Mijn handen zijn nogal eens alwetend.
ook als ik hier typ.
Voor nu ben ik op en moe en leeg.
Morgen drukke dag.
Tijd om mezelf een schop voor mn hol te geven, niet meer zo aan te stellen, en gewoon te doen wat moet.
Dat hele voelen en verwerken is denk ik handiger voor mensen die wat sterker zijn.
Want Maisnon (toch? Jij zei het toch?) heeft een punt.
Straks help ik mezelf om zeep met al mijn goede bedoelingen, en dan zijn de rapen helemaal gaar.
Tijd om dankbaar te zijn, zegeningen te tellen en gewoon verder te gaan.
Ik durf hier redelijk eerlijk te zijn.
Maar ik merk dat ik nu sceptisch ben naar alles.
Mensen zeggen maar wat.
Na vorige afspraak tekende mijn handen een slaapkamertje. Met daarin een klein meisje, verstopt in een hoekje dat hoopvol keek. Een jonge vrouw met haar handen voor haar oren. Een vrouw in het midden van de kamer die naar de deur keek.
De deur stond op een kier. Door die kier een sliert van 'je kon niet anders -je kon niet anders- je kon niet anders-... die de kamer instroomde en van de wanden kaatste.
Op de deur stonden in grote dikke letters de belangrijke regels:
Zwijgen, niemand binnen laten, wees dankbaar, slecht kind, voor je eigen bestwil, slet, je vindt het lekker, waardeloos stuk vreten.
De nieuwe woordenstroom ging er als muziek doorheen, liet de letters wat vervagen.
Het was een gedetailleerde fijnlijnige pastel.
Ik weet niet of ik het duidelijk kan omschrijven.
Soms weten mijn handen hoe het is in mijn hoofd.
Vanavond gaf ik mijn handen een potlood.
Ze tekenden hetzelfde kamertje. Met de deur dicht. Een bed voor de deur. Een stoel op het bed. Planken voor de deur gespijkerd. De vrouw moedeloos in de stoel gezonken kijkend naar de ravage. Het kleine meisje verstopt met haar gezicht in een hoek, handen voor de oren, klein opgevouwen. De jonge vrouw staat in het midden kijkt je recht aan en snijd ondertussen in haar arm. Op de grond ligt een kapotte plant, pot en scherven, op de muur de deuk en wat resten aarde.
Het is een grove tekening met dikke zwarte stift en lijnpoppetjes.
Erbij staat:
dom dom
wat dacht je nou
niemand wil je
of houdt van jou
ga weer zwijgen
niet bestaan
dan ben je lief
dus wees voortaan
verstandig houd
de deur op slot
bescherm je hart
dan gaat niets kapot
zeg ja en amen
doe lief en trouw
en laat je nooit meer raken door
ik houd van jou
Ik denk dat dat het wel een beetje zegt.
Mijn handen zijn nogal eens alwetend.
ook als ik hier typ.
Voor nu ben ik op en moe en leeg.
Morgen drukke dag.
Tijd om mezelf een schop voor mn hol te geven, niet meer zo aan te stellen, en gewoon te doen wat moet.
Dat hele voelen en verwerken is denk ik handiger voor mensen die wat sterker zijn.
Want Maisnon (toch? Jij zei het toch?) heeft een punt.
Straks help ik mezelf om zeep met al mijn goede bedoelingen, en dan zijn de rapen helemaal gaar.
Tijd om dankbaar te zijn, zegeningen te tellen en gewoon verder te gaan.
anoniem_671df2f98900a wijzigde dit bericht op 12-03-2024 23:49
14.50% gewijzigd
dinsdag 12 maart 2024 om 23:43
Niet om zeep gaan hoor lieve avo, maar dankbaarheid hoef je jezelf ook niet op te leggen. Je stelt je niet aan, die afzegging is gewoon heel stom en recht in een open zenuw. Niet zo raar dat je de deur barricadeert.
Ik zie je tekeningen voor me, wat zijn ze mooi en aangrijpend.
Ik zie je tekeningen voor me, wat zijn ze mooi en aangrijpend.
What a nuanced anxiety
dinsdag 12 maart 2024 om 23:56
Niet waar Tyche, ik weet zelf ook dat dit een idiote en totaal buiten proportie reactie is.
T lukt ook niet goed om dingen hier te laten staan. Veel schaamte.
Maar ik weet dat ik zoveel gehad heb aan de feedback. En ik weet even niet hoe ik verder moet. En ik schaam me voor het drama om niets.
Dat moet stoppen.
Ik heb donderdag een kennismakingsgesprek met nieuwe leidinggevende.
Voor die tijd moet ik mijn masker weer goed ophebben. T wordt al lastig genoeg om uit te leggen waarom ik eruit lag en mijn extra taken nog niet oppak.
T lukt ook niet goed om dingen hier te laten staan. Veel schaamte.
Maar ik weet dat ik zoveel gehad heb aan de feedback. En ik weet even niet hoe ik verder moet. En ik schaam me voor het drama om niets.
Dat moet stoppen.
Ik heb donderdag een kennismakingsgesprek met nieuwe leidinggevende.
Voor die tijd moet ik mijn masker weer goed ophebben. T wordt al lastig genoeg om uit te leggen waarom ik eruit lag en mijn extra taken nog niet oppak.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
