Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
woensdag 13 november 2024 om 21:42
Diva, hoe is het vandaag eigenlijk gegaan?
Ik merk dat ik boos ben. Op mijn lijf. Op mijzelf. Ik haat mezelf omdat ik mij niet beter kan denken. Niet op wilskracht kan genezen. Ik had vandaag een hele fijne dag. Geluncht met 2 vrienden. Een van hen is ook ziek, door chronisch niet slapen is zijn hersenfunctie aangetast. Maar vandaag hebben we, op even informeren naar stand en hoe is het, even niet over hem en mijn ziekte gehad. We hebben gepraat over de zin en onzin van leven, over filosofen, politiek, democratie en autocratie. Over bubbels en 6-en en 9-ens. En het was zo fijn.
Na 2 uur merkte ik dat het teveel begon te worden. Maar ik weigerde, want ik genoot. Ik heb het uiteindelijk 3,5 uur volgehouden.
En mijn lijf protesteert hevig. Hoofdpijn, draaimolens, deinende vloeren, misselijkheid. Omdat ik 3,5 uur geluncht heb met fijne mensen bij iemand thuis.
Ik haat mijn lijf. Maar weet dat ik lief moet zijn en dat ik naar mijn grenzen moet leren luisteren. Echt ik weet het. Maar mag ik zelf beslissen dat bij leuke dingen ik geen grenzen wil die me belemmeren?
Ik merk dat ik boos ben. Op mijn lijf. Op mijzelf. Ik haat mezelf omdat ik mij niet beter kan denken. Niet op wilskracht kan genezen. Ik had vandaag een hele fijne dag. Geluncht met 2 vrienden. Een van hen is ook ziek, door chronisch niet slapen is zijn hersenfunctie aangetast. Maar vandaag hebben we, op even informeren naar stand en hoe is het, even niet over hem en mijn ziekte gehad. We hebben gepraat over de zin en onzin van leven, over filosofen, politiek, democratie en autocratie. Over bubbels en 6-en en 9-ens. En het was zo fijn.
Na 2 uur merkte ik dat het teveel begon te worden. Maar ik weigerde, want ik genoot. Ik heb het uiteindelijk 3,5 uur volgehouden.
En mijn lijf protesteert hevig. Hoofdpijn, draaimolens, deinende vloeren, misselijkheid. Omdat ik 3,5 uur geluncht heb met fijne mensen bij iemand thuis.
Ik haat mijn lijf. Maar weet dat ik lief moet zijn en dat ik naar mijn grenzen moet leren luisteren. Echt ik weet het. Maar mag ik zelf beslissen dat bij leuke dingen ik geen grenzen wil die me belemmeren?
woensdag 13 november 2024 om 22:05
Wat veel moeders die hun kindjes moeten missen toch hier.
Zo oneerlijk.
Lucy, hier ook ruzie met lijf.
Ding zit me danig in de weg. Ik overweeg om met alleen een hoofd door te gaan, maar ja, dan zit ik nog steeds met die ellende in mn kop.
En een uitgehold hoofd is wel erg weinig he?
Volgens mij mag je ook gewoon gefrustreerd zijn dat je zoveel in moet leveren. Dat je dingen die je zo leuk vindt, die ooit zo gewoon waren, waar je van geniet, nu niet meer zomaar kan. Je aan moet passen. Weer.
Dat is gewoon kut. En wat zit er onder die boosheid?
Hier gesport (mijn lijf wil niet meer hardlopen gvd. ik heb het meerdere keren met rust geprobeerd. Geprobeerd te negeren, maar de blessures worden meer en heftiger. gr) en toen yoga.
Middenin zo'n houding handen knieen - zak door je ellebogen - steek je kont naar achter -leg je hoofd en schouders op de grond..
Voelde ik ineens een hand duwen op mn bovenrug. Me tegen de grond duwen. Aan mn haar mn hoofd naar achter trekken. Gelach. Gehijg. De pijn.
Zoveel paniek. Ik weet niet of ik geluid gemaakt heb, hoe lang het duurde. Ik denk dat ik verstifjd was?
Na een tijdje was ik murw. Smerig. Net als toen. Ik weet het niet meer. Alles ging trillen en overal tranen. Ik schaamde me zo.
Dan is de angst voorbij ofzo? Op gegeven moment is de angst voorbij? Is er alleen nog... huls? leegte?
Nu leeg. en bedtijd. En dan komt t weer.
Niet zoet. Geen lekkers.
Sorrie. veel ego.
Zo oneerlijk.
Lucy, hier ook ruzie met lijf.
Ding zit me danig in de weg. Ik overweeg om met alleen een hoofd door te gaan, maar ja, dan zit ik nog steeds met die ellende in mn kop.
En een uitgehold hoofd is wel erg weinig he?
Volgens mij mag je ook gewoon gefrustreerd zijn dat je zoveel in moet leveren. Dat je dingen die je zo leuk vindt, die ooit zo gewoon waren, waar je van geniet, nu niet meer zomaar kan. Je aan moet passen. Weer.
Dat is gewoon kut. En wat zit er onder die boosheid?
Hier gesport (mijn lijf wil niet meer hardlopen gvd. ik heb het meerdere keren met rust geprobeerd. Geprobeerd te negeren, maar de blessures worden meer en heftiger. gr) en toen yoga.
Middenin zo'n houding handen knieen - zak door je ellebogen - steek je kont naar achter -leg je hoofd en schouders op de grond..
Voelde ik ineens een hand duwen op mn bovenrug. Me tegen de grond duwen. Aan mn haar mn hoofd naar achter trekken. Gelach. Gehijg. De pijn.
Zoveel paniek. Ik weet niet of ik geluid gemaakt heb, hoe lang het duurde. Ik denk dat ik verstifjd was?
Na een tijdje was ik murw. Smerig. Net als toen. Ik weet het niet meer. Alles ging trillen en overal tranen. Ik schaamde me zo.
Dan is de angst voorbij ofzo? Op gegeven moment is de angst voorbij? Is er alleen nog... huls? leegte?
Nu leeg. en bedtijd. En dan komt t weer.
Niet zoet. Geen lekkers.
Sorrie. veel ego.
donderdag 14 november 2024 om 00:15
Dankjulliewel lieve vrouwen, voor het delen van jullie verhalen mbt ivf en kinderloosheid. Ik waardeer het echt enorm. Het is heel fijn om me heel even niet zo alleen te voelen 
P.s. sorry dat ik ineens kwam inbreken in dit topic.
@Lucy ik heb ook endo graad 3/4. Eileiders dicht dus spontane zwangerschap is onmogelijk.. dat maakt het mede ook zo verdrietig. Als wij besluiten te stoppen met ivf omdat ik het niet meer trek, dan wordt niet alleen het hoofdstuk ivf afgesloten maar ook direct het hoofdstuk kinderen. Die wens is nog steeds zo enorm, dus we gaan maar door. Misschien wel tegen beter weten in.
Een normale vrouw heeft elke maand een kans, ik zit al twee jaar in IVF (na uiteraard ruim een jaar zelf proberen, want ik wist niet dat ik endo heb) en heb in drie pogingen in totaal vier terugplaatsingen gehad. Vier kansen op een kindje in fucking twee jaar tijd.. en eigenlijk zelfs maar vier kansen in 3,5 jaar tijd, want dat spontaan proberen was natuurlijk zinloos blijkt achteraf.
Dat gevoel dat je lijf je in de steek laat is echt vreselijk. Heel erg balen dat je daar vandaag zo’n last van had. Hopelijk morgen ietsje beter.
@ollegrieze ik voel je strijd en pijn door je bericht heen. Het lijkt me zo zwaar om eerst al geen kinderen te kunnen krijgen en daarna wordt iedereen om je heen ook nog oma/opa en begint de confrontatie en pijn weer opnieuw kan ik me zo voorstellen. Heel veel respect voor jouw kracht.
@avocadeau wat mega heftig waar je doorheen gaat. Ik wil je vooral een hele dikke knuffel geven, dit lijden verdien je niet.
P.s. sorry dat ik ineens kwam inbreken in dit topic.
@Lucy ik heb ook endo graad 3/4. Eileiders dicht dus spontane zwangerschap is onmogelijk.. dat maakt het mede ook zo verdrietig. Als wij besluiten te stoppen met ivf omdat ik het niet meer trek, dan wordt niet alleen het hoofdstuk ivf afgesloten maar ook direct het hoofdstuk kinderen. Die wens is nog steeds zo enorm, dus we gaan maar door. Misschien wel tegen beter weten in.
Een normale vrouw heeft elke maand een kans, ik zit al twee jaar in IVF (na uiteraard ruim een jaar zelf proberen, want ik wist niet dat ik endo heb) en heb in drie pogingen in totaal vier terugplaatsingen gehad. Vier kansen op een kindje in fucking twee jaar tijd.. en eigenlijk zelfs maar vier kansen in 3,5 jaar tijd, want dat spontaan proberen was natuurlijk zinloos blijkt achteraf.
Dat gevoel dat je lijf je in de steek laat is echt vreselijk. Heel erg balen dat je daar vandaag zo’n last van had. Hopelijk morgen ietsje beter.
@ollegrieze ik voel je strijd en pijn door je bericht heen. Het lijkt me zo zwaar om eerst al geen kinderen te kunnen krijgen en daarna wordt iedereen om je heen ook nog oma/opa en begint de confrontatie en pijn weer opnieuw kan ik me zo voorstellen. Heel veel respect voor jouw kracht.
@avocadeau wat mega heftig waar je doorheen gaat. Ik wil je vooral een hele dikke knuffel geven, dit lijden verdien je niet.
donderdag 14 november 2024 om 10:10
Ik heb me ziekgemeld. Gisteren was natuurlijk veel te lang en druk. 's ochtends werken, 's middags ook nog even, daarna met man ergens heen, snel naar huis, eten, naar personeelsuitje, naar hobby. Ik ben welgeteld driekwartier thuis geweest waarvan 10 minuten op de bank. De rest was aan één stuk door. Veel in de auto gezeten ook. Ik was uiteindelijk om 22:15 thuis.
Vannacht voelde ik al dat ik hoofdpijn had en ik heb zelden hoofdpijn en al helemaal nooit 's nachts. Een teken van mijn lijf dat ik het rustiger aan moet doen dus. Ik voel me niet eens zo schuldig nu. Ik doe zo veel op het werk, heb niet de makkelijkste groepen. Ik moét ook aan mezelf denken.
Zo eerst maar eens douchen en een paracetamol en dan echt eens een rustige dag. Geen geren en gevlieg en gehaast en gëerger. Even een dagje niks moeten. Gelukkig is man ook weg, dus hoef ik me voor m'n gevoel ook niet te verantwoorden.
Dus ik herken het Lucy, dat leuke dingen je opbreken, want de leuke dingen van gisteren hebben mij nu ook genekt. Personeelsuitje en daarna nog naar hobby. Allebei aan het einde van de werkdag, die op woensdag sowieso al langer is. Story of My Life helaas.
Op mijn hobby heb ik van de betrokken personen niks meer gehoord. Alleen van degene die ik mijn mail ook had laten lezen en die het ook met mij eens is. Ze zei dat mijn opmerking niet goed gevallen was binnen het bestuur (waar zij ook in zit) en dat zij het gesprek met mij erbij moest plannen. Wordt waarschijnlijk pas in januari. Dus ja, wordt vervolgd. Ik ben inmiddels ergens wel blij dat ik gezegd heb hoe ik erover denk en dat ga ik tijdens het gesprek toelichten. Bepaalde dingen zijn gewoon niet logisch en ook al denk ik niet dat daar iets aan veranderd gaat worden, toch vind ik het fijn om ze even aan te kaarten.
Vannacht voelde ik al dat ik hoofdpijn had en ik heb zelden hoofdpijn en al helemaal nooit 's nachts. Een teken van mijn lijf dat ik het rustiger aan moet doen dus. Ik voel me niet eens zo schuldig nu. Ik doe zo veel op het werk, heb niet de makkelijkste groepen. Ik moét ook aan mezelf denken.
Zo eerst maar eens douchen en een paracetamol en dan echt eens een rustige dag. Geen geren en gevlieg en gehaast en gëerger. Even een dagje niks moeten. Gelukkig is man ook weg, dus hoef ik me voor m'n gevoel ook niet te verantwoorden.
Dus ik herken het Lucy, dat leuke dingen je opbreken, want de leuke dingen van gisteren hebben mij nu ook genekt. Personeelsuitje en daarna nog naar hobby. Allebei aan het einde van de werkdag, die op woensdag sowieso al langer is. Story of My Life helaas.
Op mijn hobby heb ik van de betrokken personen niks meer gehoord. Alleen van degene die ik mijn mail ook had laten lezen en die het ook met mij eens is. Ze zei dat mijn opmerking niet goed gevallen was binnen het bestuur (waar zij ook in zit) en dat zij het gesprek met mij erbij moest plannen. Wordt waarschijnlijk pas in januari. Dus ja, wordt vervolgd. Ik ben inmiddels ergens wel blij dat ik gezegd heb hoe ik erover denk en dat ga ik tijdens het gesprek toelichten. Bepaalde dingen zijn gewoon niet logisch en ook al denk ik niet dat daar iets aan veranderd gaat worden, toch vind ik het fijn om ze even aan te kaarten.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 14 november 2024 om 15:10
Is het handig om aan dingem terug te denken.
Of is het handiger om gewoon door te gaan? Je kan er toch niks meer aan doen.
Zoals iemand die overleden is. En je wou nog dingen bespreken.
Of door keuzes dingen die anders lopen. Zulk soort dingen.
Ik pieker juist nu ik stilsta, maar doorgaan ging ook niet meer. En alles nogmaals langs wil ik ook niet. Hoe kan je het jezelf moeilijk maken zeg. Pff
Of is het handiger om gewoon door te gaan? Je kan er toch niks meer aan doen.
Zoals iemand die overleden is. En je wou nog dingen bespreken.
Of door keuzes dingen die anders lopen. Zulk soort dingen.
Ik pieker juist nu ik stilsta, maar doorgaan ging ook niet meer. En alles nogmaals langs wil ik ook niet. Hoe kan je het jezelf moeilijk maken zeg. Pff
donderdag 14 november 2024 om 16:28
Luuc, was idd niet relaxed. Is yoga bij mij nooit.
Even bijkomen dan maar Diva. Rustig aan. Herstel ze.
Monstrea, als je het nog niet los kan laten, dan wil je er misschien nog iets mee?
Handiger weer ik niet.
Je mag zelf kiezen he?
Als jij er nu niets mee wil is dat oke. Als het je nu wakker houdt, of je wilt er wel iets mee, dan is het ook oke. Het is aan jou.
Ik ben tot ik dit topic begon vooral doorgegaan. Ik wilde, kon, niet terugkijken.
Nog steeds heel moeilijk, maar ik merk dat ik er nu ergens wel wat mee wil.
Wegstoppen en doorgaan lukte maar tot op bepaalde niveau. En de last was best hoog.
Maar het is geen definitieve keuze. Niets eenmaaligs, niet voor altijd.
Je kan elke keer, elke week, elke dag, elk uur opnieuw besluiten het wel of niet te willen. Te kunnen.
Soms heb je even andere prioriteiten. Dan ben je ziek, moet je verhuizen, of is er iets heftigs gaande in je gezin. Soms wil je gewoon even normaal zijn. Op vakantie, een avondje uit, vieren met je kinderen.
En soms is er even ruimte. Of kies je ervoor om die te maken. Omdat het lucht geeft. Of zorgt dat je een klein stukje verder kan. Iets meer inzicht hebt, of je even gehoord voelt.
Ik weet door vorig jaar dat niets doen geen oplossing meer was. En soms lukt het me prima om mezelf te motiveren en te oefenen met nieuw gedrag, corrigeren van gedachten, wil ik het verwerken en meer los kunnen laten. Maar nog steeds kies ik er geregeld voor 'nu even niet'. Omdat het me teveel is op dat moment. Ik heel erg mijn best gedaan heb met verdragen en oefenen en bespreken, maar het even klaar is. Op.
Omdat ik even toch niet gemotiveerd ben. Of gewoon wil doen net alsof ik ongecompliceerd geniet, net zo ben als de rest. Vier met mijn kinderen.
Volgens coach is het beiden goed.
Bepaal ik zelf het tempo.
En vaak voelt het allebei net zo fout..
Heb je wat aan dit antwoord?
Even bijkomen dan maar Diva. Rustig aan. Herstel ze.
Monstrea, als je het nog niet los kan laten, dan wil je er misschien nog iets mee?
Handiger weer ik niet.
Je mag zelf kiezen he?
Als jij er nu niets mee wil is dat oke. Als het je nu wakker houdt, of je wilt er wel iets mee, dan is het ook oke. Het is aan jou.
Ik ben tot ik dit topic begon vooral doorgegaan. Ik wilde, kon, niet terugkijken.
Nog steeds heel moeilijk, maar ik merk dat ik er nu ergens wel wat mee wil.
Wegstoppen en doorgaan lukte maar tot op bepaalde niveau. En de last was best hoog.
Maar het is geen definitieve keuze. Niets eenmaaligs, niet voor altijd.
Je kan elke keer, elke week, elke dag, elk uur opnieuw besluiten het wel of niet te willen. Te kunnen.
Soms heb je even andere prioriteiten. Dan ben je ziek, moet je verhuizen, of is er iets heftigs gaande in je gezin. Soms wil je gewoon even normaal zijn. Op vakantie, een avondje uit, vieren met je kinderen.
En soms is er even ruimte. Of kies je ervoor om die te maken. Omdat het lucht geeft. Of zorgt dat je een klein stukje verder kan. Iets meer inzicht hebt, of je even gehoord voelt.
Ik weet door vorig jaar dat niets doen geen oplossing meer was. En soms lukt het me prima om mezelf te motiveren en te oefenen met nieuw gedrag, corrigeren van gedachten, wil ik het verwerken en meer los kunnen laten. Maar nog steeds kies ik er geregeld voor 'nu even niet'. Omdat het me teveel is op dat moment. Ik heel erg mijn best gedaan heb met verdragen en oefenen en bespreken, maar het even klaar is. Op.
Omdat ik even toch niet gemotiveerd ben. Of gewoon wil doen net alsof ik ongecompliceerd geniet, net zo ben als de rest. Vier met mijn kinderen.
Volgens coach is het beiden goed.
Bepaal ik zelf het tempo.
En vaak voelt het allebei net zo fout..
Heb je wat aan dit antwoord?
donderdag 14 november 2024 om 18:39
Diva, wat vind je ervan dat het gesprek zo ver naar achteren is gezet? Kun je het loslaten of blijft het in je achterhoofd spelen?
Pinchos: mijn redding is geweest dat ik vanaf mijn 11e de pil slikte. En een eileider werkte. Maar het is zo'n nare ziekte.
Avo: en dan zeggen ze dat yoga goed is voor de ontspanning... kun je niet beter gaan zwemmen?
Hier even naar het werk geweest, overleg gehad. Alles jeukt, ik wil werken en schouders eronder.. collega was blij met input, dus dat is fijn. Maar ik wil gewoon weer beter zijn.
Daarna afscheid van een van mijn lievelingscollega's. 10 minuten, dat was eigenlijk al teveel met zoveel mensen in een ruimte en dan ook nog zo'n alle-geluid-weerkaatst-en-je-hoort-jezelf-dubbel zwembad ruimte zeg maar.
Maar: knuffel is gegeven, nummers zijn uitgewisseld.
En ik ben volledig naar de gallemiezen.
Pinchos: mijn redding is geweest dat ik vanaf mijn 11e de pil slikte. En een eileider werkte. Maar het is zo'n nare ziekte.
Avo: en dan zeggen ze dat yoga goed is voor de ontspanning... kun je niet beter gaan zwemmen?
Hier even naar het werk geweest, overleg gehad. Alles jeukt, ik wil werken en schouders eronder.. collega was blij met input, dus dat is fijn. Maar ik wil gewoon weer beter zijn.
Daarna afscheid van een van mijn lievelingscollega's. 10 minuten, dat was eigenlijk al teveel met zoveel mensen in een ruimte en dan ook nog zo'n alle-geluid-weerkaatst-en-je-hoort-jezelf-dubbel zwembad ruimte zeg maar.
Maar: knuffel is gegeven, nummers zijn uitgewisseld.
En ik ben volledig naar de gallemiezen.
donderdag 14 november 2024 om 18:47
En Mons: de meningen zijn verdeeld in terugkijken of niet.
Het hangt er denk ik vanaf. Leef je veel in het verleden? Herbelevingen, boosheid, angst? Of kun je het verleden ook echt laten rusten?
In het eerste geval: je hoeft niet alles opnieuw te doorleven, maar wel rust en vrede vinden én alles wat er is kunnen voelen. En daar okee mee zijn.
De manier van Bertram Günther (omdenken) vind ik ook prachtig. Niet spitten, maar kijken wat je in het nu kan veranderen. Maar voor mij was dat niet afdoende.
Maar "gewoon verder gaan"? Als je doet wat je deed krijg je wat je kreeg.
(Libelle, zeg dat jij die ook kent uit therapie
)
Het hangt er denk ik vanaf. Leef je veel in het verleden? Herbelevingen, boosheid, angst? Of kun je het verleden ook echt laten rusten?
In het eerste geval: je hoeft niet alles opnieuw te doorleven, maar wel rust en vrede vinden én alles wat er is kunnen voelen. En daar okee mee zijn.
De manier van Bertram Günther (omdenken) vind ik ook prachtig. Niet spitten, maar kijken wat je in het nu kan veranderen. Maar voor mij was dat niet afdoende.
Maar "gewoon verder gaan"? Als je doet wat je deed krijg je wat je kreeg.
(Libelle, zeg dat jij die ook kent uit therapie
)
donderdag 14 november 2024 om 19:50
Lucy, wat is het toch rot dat je zo weinig prikkels kan hebben.
Ik moest nog denken aan goede oordoppen, maar misschien dat je dat allemaal al lang geprobeerd hebt? Kennis van mij die ook door geluid heel snel overprikkeld raakt gebruikt die altijd bij haar kinderen. Klinkt stom, maar scheelt voor haar wel heel veel stress.
Ik moest nog denken aan goede oordoppen, maar misschien dat je dat allemaal al lang geprobeerd hebt? Kennis van mij die ook door geluid heel snel overprikkeld raakt gebruikt die altijd bij haar kinderen. Klinkt stom, maar scheelt voor haar wel heel veel stress.
donderdag 14 november 2024 om 19:58
In-ear doppen kan ik niet dragen vanwege chronische eczeem in mijn oren, maar ik heb een goede koptelefoon met noisecanceling. Die gebruik ik bij wandelen, of als ik echt naar de supermarkt moet of in het ziekenhuis enzo. Maar bij een afscheid van een collega staat toch wel een beetje stom 
(en daar moet ik me dan vast niet druk om maken, maar dat doe ik natuurlijk wel....)
(en daar moet ik me dan vast niet druk om maken, maar dat doe ik natuurlijk wel....)
donderdag 14 november 2024 om 21:10
Haha Lucy, de therapeuten waar ik nu kom gebruiken die uitspraak niet (maar ik ken 'm natuurlijk wel). Wel iets van die strekking afgelopen week: dat ik keurig opmerk en omschrijf wat er niet zo heel handig werkt in mijn hoofd tijdens een oefening, en dat ze dan zegt: ja heel goed, maar nu zou je dus ook kunnen uit proberen hoe het is om het anders te doen, nu je het zo keurig opmerkt. Eh. Oh ja.
donderdag 14 november 2024 om 22:19
vrijdag 15 november 2024 om 11:43
Whahaha Mons, dat klinkt heel erg mindful! (Je bedoelt het vast niet grappig, trouwens. Maar jeetje, iedereen doet in het leven toch maar wat? Je probeert zo goed en leuk mogelijk het leven aan te gaan. Als je in een diepe depressie zit is niets doen misschien niet de beste optie. Maar het blijft een optie natuurlijk. Niemand verplicht je om je shit aan te kijken. En accepteren dat het shit is, is misschien ook al een stap).
Libelle: ik kan ook heel goed zien waar ik dingen niet handig doe of waar mijn fouten denkpatronen zitten. Kan er prachtige stukken over schrijven ook. Maar gedragsverabdering is gewoon veel moeilijker. De eerste stap is natuurlijk wel het constateren, dus stap 1 is er! En wel fijn dat peut je uitnodigt om in zijn bijzijn (veilige omgeving) te oefenen. Ook als dat nog niet lukt.
Herstellen... soms een dag. Soms een paar dagen. Zit nu nog in mijn pyjama in elk geval, hoop zo toch nog wel een rondje te kunnen lopen. Maar weet niet of dat gaat lukken.
Gelukkig geen enkele afspraak staan tot en met maa dag, dat scheelt.
Libelle: ik kan ook heel goed zien waar ik dingen niet handig doe of waar mijn fouten denkpatronen zitten. Kan er prachtige stukken over schrijven ook. Maar gedragsverabdering is gewoon veel moeilijker. De eerste stap is natuurlijk wel het constateren, dus stap 1 is er! En wel fijn dat peut je uitnodigt om in zijn bijzijn (veilige omgeving) te oefenen. Ook als dat nog niet lukt.
Herstellen... soms een dag. Soms een paar dagen. Zit nu nog in mijn pyjama in elk geval, hoop zo toch nog wel een rondje te kunnen lopen. Maar weet niet of dat gaat lukken.
Gelukkig geen enkele afspraak staan tot en met maa dag, dat scheelt.
vrijdag 15 november 2024 om 11:49
Ehm, goede vraag. Ik had er eerlijk gezegd nog niet zo over nagedacht wat ik ervan vind. Ik denk dat ik het gesprek het liefst zo snel mogelijk zou hebben, zodat het maar achter de rug is en ik e.e.a. kan uitleggen en toelichten. Om te voorkomen dat ze mij 'anders' gaan zien. Ik vind het ook wel moeilijk om nu normaal tegen iedereen van het bestuur te doen omdat ze het vast allemaal weten en ze er dus nogal over gevallen waren. En vast vanalles van mij vinden. Ik zou daar nu het liefst onzichtbaar zijn. Het zou daarom fijner zijn om het zo snel mogelijk uitgesproken te hebben, maar die vrouw die dat gesprek moet plannen is dit jaar nog op vakantie en zij moet erbij zijn omdat zij ook in de commissie zit en aan mijn kant staat. (Ik voorzie dat het ons tegen hen wordt, in m'n eentje ga ik dat gesprek niet in.)
Nog maar een dagje thuisgebleven dus ik ga rustig het weekend in.
@Lucy: echt súper vervelend dat je zou weinig kunt hebben. Ik weet hoe het is en zolang ik op tijd aan de bel trek (dingen afzeg of mezelf even ziekmeld) kan ik e.e.a. voorkomen. Zo lukt werken dus nog wel. (Verder ook niet veel helaas of ik moet het bekopen). Maar jij kunt eigenlijk helemaal niks hebben. Ik hoop/duim dat dit nog voor je gaat verbeteren!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 15 november 2024 om 14:14
Hoorde ik mezelf net zeggenschap tegen coach
'misschien dat het misschien geen straf was of verdiend. Maar misbruik.'
En ik hapte zo geschrokken naar lucht dat coach haar grijns niet zo goed kon onderdrukken.
Dus.
En ik hoef het niet voor altijd te vinden. Ik mag me weer bedenken. Het weer verstoppen. Doen of het niet zo is.
En dat voelde zooo begrepen.
Dat het eigenlijk te fout was te denken. Ik niet weet of ik dit wil weten. Kan gaan voelen.
Nu hoef ik geen spijt te hebben? Zoiets?
Anyway.
K vond het best een ding.
Ik geloof dat ik het M woord nog maar 10 kerr hardop gebruikt heb in mn leven.
In zo'n context.
'misschien dat het misschien geen straf was of verdiend. Maar misbruik.'
En ik hapte zo geschrokken naar lucht dat coach haar grijns niet zo goed kon onderdrukken.
Dus.
En ik hoef het niet voor altijd te vinden. Ik mag me weer bedenken. Het weer verstoppen. Doen of het niet zo is.
En dat voelde zooo begrepen.
Dat het eigenlijk te fout was te denken. Ik niet weet of ik dit wil weten. Kan gaan voelen.
Nu hoef ik geen spijt te hebben? Zoiets?
Anyway.
K vond het best een ding.
Ik geloof dat ik het M woord nog maar 10 kerr hardop gebruikt heb in mn leven.
In zo'n context.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
