Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
zaterdag 8 maart 2025 om 11:15
Even egopost.
Wat is dit moeilijk en zwaar.
Hoe meer ik mijn jong(st)e delen kan voelen en in beeld heb, hoe meer ik voel hoe ondraaglijk alleen ik was, toen, in mijn paniek om allerlei... oke, gebeurtenissen.
Er was gewoon niemand die mij zag.
Het is niet te doen.
En toen was het al helemaal niet te doen.
Niet gek dat er een heel systeem van binnen ontstaat om alles weg te maken.
Dagen van dissociatie achter de rug na trigger, nu begint het te ontdooien en is er zo ontzettend veel verdriet.
Niet quoten, ik verwijder het vast weer.
Wat is dit moeilijk en zwaar.
Hoe meer ik mijn jong(st)e delen kan voelen en in beeld heb, hoe meer ik voel hoe ondraaglijk alleen ik was, toen, in mijn paniek om allerlei... oke, gebeurtenissen.
Er was gewoon niemand die mij zag.
Het is niet te doen.
En toen was het al helemaal niet te doen.
Niet gek dat er een heel systeem van binnen ontstaat om alles weg te maken.
Dagen van dissociatie achter de rug na trigger, nu begint het te ontdooien en is er zo ontzettend veel verdriet.
Niet quoten, ik verwijder het vast weer.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 8 maart 2025 om 11:22
Elmervrouw 
Rouwen om het keiharde besef wat je gemist hebt en keihard nodig had is voor mij de laatste maanden heel herkenbaar thema.
Het is inderdaad verpletterend.
Lief, zacht en geduldig voor jezelf zijn is wat mij er doorheen helpt.
Rouwen om het keiharde besef wat je gemist hebt en keihard nodig had is voor mij de laatste maanden heel herkenbaar thema.
Het is inderdaad verpletterend.
Lief, zacht en geduldig voor jezelf zijn is wat mij er doorheen helpt.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
zaterdag 8 maart 2025 om 13:12
Dat niet te doen, zo herkenbaar lieve EV. Dat besef, jezelf die erkenning geven. Dat is ook heel verdrietig.
Verdriet, rouw, heb ik in mijn proces nu te verstouwen. Bij mij gaat de therapie heel goed. Er zijn nog wat flinters die met hun lading komen. Eén voor één komen ze nu aan bod en delen ze waar hun angel zit.
Is het mijn taak te puzzelen hoe ik voor hen mag zijn. Of wat ik van hen mag ontvangen (dat is bizar, eng, lastig, mooi, verwarrend - juist dat ontvangen, ik stond altijd aan om te geven, te reguleren, weg te moffelen. Ontvangen is een Ding).
Een heel proces wat dus gaande is waarin mijn flinters eerherstel krijgen. Ik mijn diepe waardering kan tonen voor wat zij toen hebben ingezien, gedragen, waarom ze toen zo hebben moeten kiezen voor bepaald gedrag- waarop een natuurlijk proces van integratie volgt. Wat ik ook fysiek mag ervaren.
Een paar weken terug voelde ik zó de kern van mijn dissociatie. Het dilemma van die specifieke flinter van me: 'Wat als het waar is dat er zo met me is omgegaan?'
Alsof het een keuze is voor die flinter, voor mij. Alsof die flinter het zichzelf aandoet, de werkelijkheid zoals die was. Alsof flinter ervoor kiest. Alsof flinter er ook voor zou kunnen kiezen dat het niet waar is.
Ik zie dat die loochening decennia van trauma en verwaarlozing overleefbaar voor me gemaakt hebben. Maar dat ik die nu los mag gaan laten. Niet meer dissocieren, erkennen dat die flinter en ik er was, in die onmogelijke situaties.
En dan nu de rest van de waarheid. De nevenschade. Het gebrek aan kansen. De armoede. De liefdeloosheid. De tank van energie die zo vaak zo leeg was en is en ik me daarin altijd heb lopen forceren.
Het gaat goed. Ik rouw. Het is veel. En er is nu ook veel. Ook mooie dingen. Het is én, én.
Verdriet, rouw, heb ik in mijn proces nu te verstouwen. Bij mij gaat de therapie heel goed. Er zijn nog wat flinters die met hun lading komen. Eén voor één komen ze nu aan bod en delen ze waar hun angel zit.
Is het mijn taak te puzzelen hoe ik voor hen mag zijn. Of wat ik van hen mag ontvangen (dat is bizar, eng, lastig, mooi, verwarrend - juist dat ontvangen, ik stond altijd aan om te geven, te reguleren, weg te moffelen. Ontvangen is een Ding).
Een heel proces wat dus gaande is waarin mijn flinters eerherstel krijgen. Ik mijn diepe waardering kan tonen voor wat zij toen hebben ingezien, gedragen, waarom ze toen zo hebben moeten kiezen voor bepaald gedrag- waarop een natuurlijk proces van integratie volgt. Wat ik ook fysiek mag ervaren.
Een paar weken terug voelde ik zó de kern van mijn dissociatie. Het dilemma van die specifieke flinter van me: 'Wat als het waar is dat er zo met me is omgegaan?'
Alsof het een keuze is voor die flinter, voor mij. Alsof die flinter het zichzelf aandoet, de werkelijkheid zoals die was. Alsof flinter ervoor kiest. Alsof flinter er ook voor zou kunnen kiezen dat het niet waar is.
Ik zie dat die loochening decennia van trauma en verwaarlozing overleefbaar voor me gemaakt hebben. Maar dat ik die nu los mag gaan laten. Niet meer dissocieren, erkennen dat die flinter en ik er was, in die onmogelijke situaties.
En dan nu de rest van de waarheid. De nevenschade. Het gebrek aan kansen. De armoede. De liefdeloosheid. De tank van energie die zo vaak zo leeg was en is en ik me daarin altijd heb lopen forceren.
Het gaat goed. Ik rouw. Het is veel. En er is nu ook veel. Ook mooie dingen. Het is én, én.
. Sterkte met het proces waar jullie in zitten nu.
op Internationale Vrouwendag voor alle vrouwen die hier hun strijd delen. Dank jullie wel.
zaterdag 8 maart 2025 om 20:11
Ik kan wel snappen dat het je triggert Jahallo. Wat ik van je weet is dat je veel mishandeling en disrespect hebt moeten ondergaan, waarin het oneerlijke wapen werd gebruikt dat het aan jou lag/zou liggen. Als jij maar niet
.... (vul maar in).
Ik heb in andere omstandigheden, maar net zo goed giftig, gevaarlijk, beschadigend en ronduit slecht voor mijn ontwikkeling, ook dat soort interacties moeten ondergaan.
Waarna ik me angstig schaamtevol heb aangepast, verbetering belovend maar tegelijkertijd voelend dat wat van me geëist werd, niet klopte, niet goed voor me was. En het mezelf opleggen, me aanpassen, voelde als mezelf geweld aandoen. Waar ik depressief, teruggetrokken, wantrouwend, moe, eenzaam van werd. En daar me dan weer boos en machteloos over voelen. Ik was er toch zelf bij? Ik was toch (inmiddels) volwassen? Ik had toch wat te willen? Wat was dán mijn plan?
Een enorm gedoe in hechting, in wantrouwen en onvermogen tot vertrouwen in mezelf, in de toekomst, in anderen, leverde dat op. Dat herstelt nu deels. Ik herken en ondervang het eerder. Maar mijn basisveiligheid is ondermijnd. Aangetast. Gecorrumpeerd. En daardoor wiebelt het in me bij life events. Ik schrik er niet meer van. Ben aan het stoppen me er voor te schamen. Dat ik er nog ben, en hoe ik er ben, voor mezelf en voor anderen, daar begin ik steeds meer trots op en dankbaar voor te zijn.
Ik gun je zo de mensen om je heen die ook jou kunnen doen voelen dat je er toe doet Jahallo. Dat het ontdooien en ontluiken plaats mag gaan vinden.
.... (vul maar in).
Ik heb in andere omstandigheden, maar net zo goed giftig, gevaarlijk, beschadigend en ronduit slecht voor mijn ontwikkeling, ook dat soort interacties moeten ondergaan.
Waarna ik me angstig schaamtevol heb aangepast, verbetering belovend maar tegelijkertijd voelend dat wat van me geëist werd, niet klopte, niet goed voor me was. En het mezelf opleggen, me aanpassen, voelde als mezelf geweld aandoen. Waar ik depressief, teruggetrokken, wantrouwend, moe, eenzaam van werd. En daar me dan weer boos en machteloos over voelen. Ik was er toch zelf bij? Ik was toch (inmiddels) volwassen? Ik had toch wat te willen? Wat was dán mijn plan?
Een enorm gedoe in hechting, in wantrouwen en onvermogen tot vertrouwen in mezelf, in de toekomst, in anderen, leverde dat op. Dat herstelt nu deels. Ik herken en ondervang het eerder. Maar mijn basisveiligheid is ondermijnd. Aangetast. Gecorrumpeerd. En daardoor wiebelt het in me bij life events. Ik schrik er niet meer van. Ben aan het stoppen me er voor te schamen. Dat ik er nog ben, en hoe ik er ben, voor mezelf en voor anderen, daar begin ik steeds meer trots op en dankbaar voor te zijn.
Ik gun je zo de mensen om je heen die ook jou kunnen doen voelen dat je er toe doet Jahallo. Dat het ontdooien en ontluiken plaats mag gaan vinden.
zaterdag 8 maart 2025 om 21:18
Mijn leven voelt zo als kapot.
De relaties waaruit ik weggelopen ben.
En ook nu bijna, want hij triggert me zo (zonder het zo te bedoelen). Terwijl hij degene is die niet wegloopt, die probeert me te begrijpen, die me steunt. Die blijft.
Hoe kan dat?
Dat kan er niet in bij mijn binnenwereld.
Want die messteek van mijn familie, die zich collectief van me afkeerde na het delen over vroeger, met mijn moeder.
Want die messteek van mijn ex, die onze kinderen meenam ver weg.
Ik kan alleen maar denken: wat maakt het nog uit dat ik er ben?
Liefde van mijn partner (maar ook zoveel moeilijks), liefde (?) van mijn kinderen (maar zo moeizaam terugvinden van elkaar na al die jaren).
Niets, niets is vanzelfsprekend.
Alles in mij voelt donker. Hopeloos. Zoveel. Teveel. Te moeilijk. Pijn.
Heel in de verte het besef dat dit een deel is van mij, die zich zo voelt.
Zo, en nog veel erger, moet het dus vroeger geweest zijn, als het nu al zo onverdraaglijk voelt.
........................................................................................................................
Ik kan niet weggaan.
Dit zo hele kleine meisje heeft mij nodig.
Degene die hier schrijft, die verstandig is en contact zoekt.
De relaties waaruit ik weggelopen ben.
En ook nu bijna, want hij triggert me zo (zonder het zo te bedoelen). Terwijl hij degene is die niet wegloopt, die probeert me te begrijpen, die me steunt. Die blijft.
Hoe kan dat?
Dat kan er niet in bij mijn binnenwereld.
Want die messteek van mijn familie, die zich collectief van me afkeerde na het delen over vroeger, met mijn moeder.
Want die messteek van mijn ex, die onze kinderen meenam ver weg.
Ik kan alleen maar denken: wat maakt het nog uit dat ik er ben?
Liefde van mijn partner (maar ook zoveel moeilijks), liefde (?) van mijn kinderen (maar zo moeizaam terugvinden van elkaar na al die jaren).
Niets, niets is vanzelfsprekend.
Alles in mij voelt donker. Hopeloos. Zoveel. Teveel. Te moeilijk. Pijn.
Heel in de verte het besef dat dit een deel is van mij, die zich zo voelt.
Zo, en nog veel erger, moet het dus vroeger geweest zijn, als het nu al zo onverdraaglijk voelt.
........................................................................................................................
Ik kan niet weggaan.
Dit zo hele kleine meisje heeft mij nodig.
Degene die hier schrijft, die verstandig is en contact zoekt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 8 maart 2025 om 22:22
zaterdag 8 maart 2025 om 22:49
Lucy,
Meis is een extra baan voor jou. Inclusief derde shift en zorgen dat ze overal komt.
Dan zelf nog je best doen bij verschillende mensen.
En dan zou je nog moeten reïntegreren? Je hebt gewoon al een fulltime baan. Besef je je dat voldoende? De kopzorgen maken je natuurlijk niet stabiel en evenwichtig voor werk.
Meis is een extra baan voor jou. Inclusief derde shift en zorgen dat ze overal komt.
Dan zelf nog je best doen bij verschillende mensen.
En dan zou je nog moeten reïntegreren? Je hebt gewoon al een fulltime baan. Besef je je dat voldoende? De kopzorgen maken je natuurlijk niet stabiel en evenwichtig voor werk.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
zaterdag 8 maart 2025 om 23:12
zondag 9 maart 2025 om 06:46
Avo, waarom zo fout en stout? Omdat je 'familie' sorry zei? Omdat dat niet klopt? Omdat je iets vertelt hebt over familie aan de groep, en je dus hebt gezegd dat zij niet alles goed hebben gedaan? Omdat je niet dankbaar bent?
Ik snap dat het heel bedreigend voelt.
Voor wat het waard is, ik vind je een held dat je er bent en meedoet. Maar, je mag vandaag ook aangeven (aan de groep of alleen aan coach), dat je grens even bereikt is. Dat je moeite hebt je staande te houden, en dat je nu even alleen van een afstandje kijkt
Ik snap dat het heel bedreigend voelt.
Voor wat het waard is, ik vind je een held dat je er bent en meedoet. Maar, je mag vandaag ook aangeven (aan de groep of alleen aan coach), dat je grens even bereikt is. Dat je moeite hebt je staande te houden, en dat je nu even alleen van een afstandje kijkt
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
